“พี่พัฒน์ อีก2อาทิตย์ เค้าจะไปแล้วนะ วันนี้พี่ยังไม่มาหาเค้า เราก็ขาดกันไปเลยแล้วกัน”

พิดาพรฝากข้อความลงในเมล์ ก่อนปิดคอมฯ หยิบกุญแจออกจากห้องพัก ก้าวเดินไปตามทางเท้าหน้าห้อง ตามองเหม่อลอยไปตามห้องพักที่เงียบสงบในยามนี้ นักศึกษาเดินทางกลับบ้านเกือบหมดตึก เหลืออีกแค่ไม่กี่คนที่ไม่ได้กลับบ้าน เพราะเตรียมตัวเดินทางไปศึกษาต่อที่ต่างประเทศ ตามทุนที่สอบได้ รวมทั้งหล่อนด้วย

ที่ศาลาหน้าตึก หล่อนเดินเข้าไปนั่งอย่างหงอยๆ มองออกไปที่สนามที่ยังมีผู้คนวิ่งเล่นอยู่กับกีฬาหลากหลาย ตากลมโตเริ่มมีน้ำใสๆคลอขึ้น


“พี่คงยุ่งไปส่งดาไม่ได้ อีกแค่ไม่กี่วันพี่ก็สอบติดนายร้อยตำรวจนะจ๊ะ”


“แต่ดาไปตั้ง5ปีนะคะ”


“หลังสอบพี่จะบินไปเยี่ยมนะครับ”


การพูดคุยครั้งหลังสุดจบลงด้วยประโยคเลือดเย็นเช่นนี้ จนบัดนี้เกือบเดือน เขาไม่เคยติดต่อมาอีกเลย ความน้อยใจบวกกับความคิดถึงทำให้พิดาพรถึงกับล้มป่วยลง แต่พิพัฒน์ก็ไม่เคยได้รู้สักนิด แม้ว่าพิดาพรจะเพียรส่งเมล์ไปหาเขาแทบไม่เว้นวันก็ตาม วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่หล่อนจะเมล์ไปหาเขา หญิงสาวกรีดน้ำตาก่อนลุกเดินตรงออกไปที่ถนนด้านหลังของมหาวิทยาลัย

ฟ้ายามค่ำใกล้มืดมีลมพัดมาเอื่อยๆพร้อม ละอองฝนบางๆ หล่อนยังคงเดินต่อไปบนถนนที่ค่อนข้างเงียบและชื้น อารมณ์ความหดหู่ที่แฝงตัวในใจเริ่มเกาะแน่นเป็นก้อนเนื้อร้าย ส่งอาการให้หญิงสาวร่างบอบบางผิวขาว ตาโตต้องนั่งลงที่ข้างทางด้านหนึ่ง ก่อนปล่อยเสียงสะอื้นดังโฮออกมาดังๆอีกแล้ว


“คุณอย่าออกมาเดินที่ถนนตอนมืดๆคนเดียวอีกล่ะ เป็นผู้หญิงอันตรายนะรู้ไหมเนี๊ยะ”

“อ้าว คุณตำรวจทำไมพูดทื่อๆแบบนี้คะ ดวงจันทร์มีตอนฟ้าสว่างงั้นละสิ”


“ดูในตึกคุณก็เห็น เดินออกมาที่ถนนทั้งชุดนอนตอนมืดๆ คนดีอาจคิดว่าเห็นผี คนร้ายมันก็คิดว่าคุณยั่วให้ปล้ำนะคร๊าบคุณผู้หญิง”

“ไอ้ตำรวจบ้า ปากปีจอ ฉันแค่โดนคนเมาลวนลามนะไม่ใช่ถูกปล้ำ แล้วทุกครั้งฉันมายืนตรงนี้มันก็ปลอดภัยทั้งจากคนและผีนะคะคุณ”

การปะทะคารมครั้งนั้นเกิดขึ้นเพราะ พิดาพรเดินออกมาที่ถนนด้านหลังมหาวิทยาลัยซึ่งอยู่ระหว่างซอยเล็กค่อนข้างเปลี่ยว แม้ยามกลางวันจะมีคนเข้าออกพลุกพล่านไม่น้อยก็ตาม ยามดึกมักมีแค่คนเมากับคนติดยาบางคนเข้าไปแอบนอนเท่านั้น เพราะเคยชินทำให้พิดาพรค่อนข้างวางใจ บางครั้งจึงเดินออกมาทั้งชุดนอนที่มีเสื้อคลุมปกปิดมิดชิด แค่เดินจากห้องพักบนหอพักด้านในมหาวิทยาลัยแค่นี้เอง เปลี่ยนชุดยุ่งยากทำไมละ

นั่นคือความคิดของหล่อน ที่ยามดึกนอนไม่หลับจะลัดเลาะออกมาเดินเล่น ก่อนกลับเข้ามานอนอีกครั้ง หลังจากนั่งดูแสงหมองๆของแสงจันทร์ที่ศาลาด้านในติดประตูทางออกด้านหลังมหาวิทยาลัยแล้ว แต่อีกหน่อยทางมหาวิทยาลัยหาช่างมาติดรั้วกั้นคงอดออกมาเดินอีก ไม่คิดว่าจะเจอคนเมากล้าเดินเข้าประตูมาพูดจาลวนลาม จนหล่อนร้องลั่น เป็นเหตุให้รถสายตรวจที่มีพิพัฒน์เข้าเวรจอดด้านหน้าปากซอยเล็กได้ยิน เขาเลยเดินเข้ามาช่วย


"นั่งจ้องดูดวงจันทร์ ราวกับ
คนCRAZYเลยนะ”

ครั้งแรกที่พบกัน ณ ที่นี้ เขาทักอย่างไม่ไว้หน้า และไล่เธอให้รีบกลับบ้านเพราะฝนเริ่มโปรยหนาเม็ดขึ้น แถมขู่ตอนท้ายว่า

“เดี๋ยวผมย้อนมาตรวจความเรียบร้อยอีกหน คุณยังไม่กลับบ้าน ผมยัดคุณขึ้นรถ เอากลับไปฝากขัง ที่โรงพัก1คืนนะครับ”

แต่สุดท้าย เขาก็ยังไม่ใจร้ายขนาดนั้น เมื่อย้อนมาอีกหน เขาฉุดพิดาพรให้ลุกวิ่งตามเขาไปที่รถสายตรวจคันนั้น สักพักเพื่อนเขา ก็เดินมาส่งกาแฟอุ่นๆ ให้2ถ้วยเล็กเขายังมีใจหยิบผ้าห่มที่เบาะหลังส่งให้หล่อนห่มกันหนาว และแล้วมิตรภาพ ก็เริ่มต้น ณ จุดนี้

“ดวงจันทร์นะ เท่าที่ผมได้ยินคนเล่าต่อๆมา มักสื่อความลึกลับน่ากลัว และชั่วร้ายไม่เหมือนดวงอาทิตย์ ภูติผียังกลัว เคยได้ยินคนเล่าไหม?”

“เคยสิ แต่ชาติก่อนดาคงเป็นผีดิบ รึ อาจเป็นตัวเชื้อโรคก็ได้ ทำให้ชาตินี้ เจอแสงแดดทีไร มีอาการชักกะตุกใกล้ตาย ผิดกับตอนนั่งมองแสงจันทร์นวลอ่อนเศร้าๆ นอกจากดูโรแมนติคแล้ว ยังทำให้หลับฝันดี”

ชายหนุ่ม2คนบนรถสายตรวจ คันนั้น หันมามองสาวน้อยเบื้องหลังอีกหน ก่อนส่งเสียงหัวเราะ อาการเคลิ้มฝันของหล่อน จากนั้นมา นัทเพื่อนสนิทก็มักเห็นพิพัฒน์เพื่อนรัก ที่หาดทรายแห่งนั้น ทุกวันศุกร์เว้นศุกร์ ที่ต้องเข้าเวรตรวจความเรียบร้อย บริเวณรอบๆนี้อยู่เสมอ


ระยะนี้เป็นช่วงสอบเลื่อนขั้น พิพัฒน์ที่มุ่งมั่นกับตำแหน่งผู้กอง เขาจึงละเลยแทบทุกอย่าง กิน นอน เกือบลืมรวมไปถึงหล่อนคนนั้น..พิดาพร


วันนี้หลังสอบซึ่งวันสุดท้าย เมื่อกลับถึงห้อง เขาหลับเป็นตาย เมื่อตื่นมา ในยามเย็น มือถือที่เปิดออกมา กับข้อความของพิดาพร เขาขมวดคิ้วแล้วรีบอาบน้ำแต่งตัวทันที ก่อนปิดประตู ออกจากห้องพร้อมถุงกระดาษใบโต ในนั้นมีทั้งแซนวิช และน้ำผลไม้รสที่พิดาพรชอบติดมาด้วย


เขาจอดรถตรงใต้ต้นไม้ใหญ่ ถัดจากรถสายตรวจคันที่คุ้นตา พิพัฒน์พยักหน้าก่อนทำมือบอกใบ้ กับเพื่อนร่วมงานบนรถ แล้วเดินแกมวิ่ง ตรงไปที่หาดทราย ที่จุดนัดพบสาวน้อยนั่งคอตก กอดเข่ามองแสงจันทร์เงียบๆ เพียงลำพัง ทำให้อยากกอดหล่อนเร็วที่สุด


“นี่คุณ บ่าหนาตรงพร้อมบริการตลอดคืนนะ จะเรียกรับใช้ไหมครับ”


พิดาพรหันไปมอง พิพัฒน์ที่ซูบผอม แต่ดวงหน้ายังสดใส แววตาบอกความคุ้นเคยไม่เปลี่ยนแปลง ทำให้เธอยิ้มโล่งอกทันที รักของหล่อนยังคงอยู่ .....ไม่เปลี่ยนแปลงไปตามที่กลัว

..และแล้วภาพหญิงสาวที่นั่งซบบ่าอบอุ่นของเขา เพื่อดูพระจันทร์ขึ้น..ที่ริมทะเล ก็ปรากฎขึ้นที่สายตาชายสองคนบนรถสายตรวจคันนั้นอีกครั้งหนึ่ง....

ความรักไม่เคยผิด ผิดแค่เวลาที่ห่างกันไป และมรสุมของอุปสรรคนานาประการ


ทะเลสีไข่มุก บนท้องฟ้าสีน้ำเงินจัด ที่เมฆยังลอยกันไปฉันใด ความรักก็พร้อมลอยตามกันมาฉันนั้น..

ปล. เรื่องเขียนไว้เมื่อ 7 ปีก่อน

ณ วรรคหว่างคะนึงรำพึงฝัน มวลอนันต์ประสิทธิ์อย่างจิตถวิล ณ ร้อยรสภาษาในธานินทร์ ฤๅโบยบินตามหาศรัทธาไป ณ รักประจุสมัยผ่านประสานเสริม ระรินเริ่มระบายวาดลายไหว ภมรหมู่สมัครพลสกลไกร ประโลมไล้มาลีพัดพลีพัน ประจักษ์รักหอมหวานผสานหมาย ปรารมภ์ร่ายสมสนิทนิมิตฝัน หมดสิ้นเงียบเลียบเหงาเห็นเบาครัน ไอศวรรย์เกื้อหนุนการุญการณ์ รจเรขอักษรบนกลอนหวัง ไม่ปิดบังวรรคหวามขับข้ามขาน ด้วยรัญจวนเข้าร่ำอย่างชำนาญ แม้นสายกาลพ้นเขตประเทศนคร ในรักร้อยรอยปองประคองเคลิ้ม พร้อมแพร้วเพิ่มอาสาชีวาศร แสวงซึ้งตามติดนฤมิตพร แลสลอนซื่อตรงไม่วงเวียน เรืองระยับรักเรื่อมาเกื้อฝัน รังสีรวีวรรณพร้อมพรั่งมินั่งเหียน ลมรำบายเสร็จสมอารมณ์เนียน ประสานเพียรบำเรอเสนอโลม... เขียนและอัพโดย......ญามี่///...

Create Date : 29 กันยายน 2554
Last Update : 29 กันยายน 2554 16:43:56 น.		107 comments
Counter : 5210 Pageviews.
Share Tweet