วันนี้ไปตลาดเจอแม่ค้าที่ขายลูกชิ้น  ไส้กรอก เส้นบะหมี่ เส้นก๋วยเตี๋ยวเครื่องปรุงรสต่างๆ อายุอานามก็น้อยกว่าฉันหลายปี กินหมากปากแดง มือไกวเปลผ้าขาวม้าที่ผูกกับโครงหลังคาร้าน ลูกชายตัวเล็กนอนหลับปุ๋ยคงมึนกับเปลที่แกว่งไปมา   ลูกชายตัวโตมาหน่อย   นั่งเล่นรถพลาสติกคันเล็กๆบนแคร่ไม้ไผ่   ไม่ใส่เสื้อ อวดผิวดำคล้ำแดด  กร้านลม   เสียงแม่ร้องเรียกให้คนที่เดินผ่านไปมาซื้อของที่เธอขาย  ดังฟ้งชัดผสานด้วยอารมณ์ขันที่่กระเซ้าเย้าแหย่แม่ค้าด้วยกัน  เธอดูมีความสุขกับงานที่ทำกับภาระที่มีอยู่รอบตัว รอยยิ้มที่โชว์ฟันดำปากแดงด้วยน้ำหมาก ดูยังไงก็ขัดกับวัยของคนกิน  เธอเป็นตัวของตัวเองที่น่าชื่นชม สมัยนี้แม้แต่คนสูงวัย(ค่อนไปทางชรา)จะหาคนที่ใช้ชีวิตอยู่ในตลาดแล้วกินหมากยากนัก แม้แต่ตามชนบท นอกเมืองคนแก่ที่ยังคงกินหมากน้อยลงตามยุคสมัย  

          อดคิดไม่ได้ว่า คนเรายิ่งเรียนเยอะยิ่งทิ้งจิตวิญญาณความเป็นตัวตนให้ห่างไกลไปไกลแสนไกล ยิ่งทำงานตำแหน่งสูง  มีฐานะทางสังคมยิ่งต้องครอบหัวโขนหลายหัว เปลี่ยนหัวโขนไปตามแต่สถานการณ์กว่าจะคิดตระหนักว่า....ตัวตนหายไปไหน ก็หลงทางไปหลายทิศ...

Create Date : 13 ธันวาคม 2552
Last Update : 14 ธันวาคม 2552 13:19:54 น.		1 comments
Counter : 356 Pageviews.
Share Tweet