.......ผู้หญิงกินเหล้า...... ..." ไอ้ทรยศ...ไหนว่าจะโทรมาตอนหัวค่ำ เกือบเที่ยงคืนแ้ล้วเพิ่งได้ยินเสียง...รีบมาเร็วๆเลย ไวน์เหลืออยู่ครึ่งขวด จะเก็บไว้รอ " ....เสียงปลายสายที่ชักชวนในตอนท้าย เร่่งให้ฉันกระวีกระวาดเข้าไปเปิดตู้เย็นเพื่อดูว่ามีอะไรพอจะหยิบฉวยติดไปเป็นกับแกล้มได้บ้าง...ระหว่างขับรถไปที่หอพักของพี่มยุรี ความลิงโลดใจที่เกิดขึ้นไม่ได้เกิดจากการจะได้ดื่มเหล้า แต่เป็นความยินดีที่จะได้พบปะสนทนากับผู้คนเผ่าพันธุ์เดียวกัน...."คนพันธุ์เหงา" ...พี่มยุรีกับฉันต่างก็จากบ้านเมืองมาไกล...ความเงียบเหงาในเมืองเล็กๆ...ชีวิตที่ต้องเรียนรู้ ดิ้นรนท่ามกลางผู้คนต่างภาษาและวัฒนธรรม ทำให้การสนทนาร่วมวงดื่มกินด้วยกันมีรสชาติมากกว่าการดื่มลำพังตามปกติ ...พี่มยุรีเป็นคนต่างจังหวัดที่เรียนเก่ง จบการศึกษาจากสถาบันที่มีชื่อเสียง รับราชการมียศตำแหน่งใหญ่โตและมีครอบครัวที่ประกอบด้วยสามีซึ่งเป็นนายทหารยศนายพล...และลูกสาวที่กำลังเติบโตแรกรุ่น....ทุกอย่างถูกทิ้งไว้เบื้องหลังเมื่อพี่มยุรีสอบได้ทุนมาเรียนต่อระดับปริญญาเอกที่อเมริกา ...จากชีวิตที่เคยห้อมล้อมไปด้วยผู้คนรองมือรองเท้ารับใช้ทำให้ทุกอย่าง...ในที่แห่งใหม่ชีวิตของพี่มยุรีกลับหัวกลับหางอย่างสิ้นเชิง...ประกอบเข้ากับการเรียนที่เคร่่งเครียดหนักหน่วงและความคิดถึงบ้าน การได้นั่งดื่มกินและรำพึงรำพันความในใจกับคนชาติ ภาษา เดียวกันที่เข้าใจและยินดีรับฟัง จึงเป็นหนทางผ่อนคลายอย่างหนึ่ง ....วงเหล้าที่มีเราสองสามคนซึ่งมีชะตากรรมตกที่นั่งคนเหงาๆเหมือนกัน ครึกครื้นด้วยเสียงหัวเราะยามแอลกอฮอล์เริ่มฉีดพล่านในเส้นเลือด...ตามมาด้วยปฏิกิริยาอาการแปลกๆเมื่อเริ่มเมาได้ที่ ..." ทะเล...แกเห็นไหม ทะเลซ๊วยสวย"....พี่มยุรีทำท่าจะถลาลงสระว่ายน้ำท่ามกลางเสียงร้องห้ามและการยื้อยุดกันของสหายร่วมวง...หลังจากช่วยกันกึ่งลากกึ่งพยุงเข้าไปในบ้านของพี่เอ๋เจ้าของสถานที่....พี่น้อยผู้อาวุโสสูงสุดในกลุ่มพูดขึ้นมาอย่างขำๆ.. ..." เมื่อครู่นี้ไม่น่าห้าม...ช่วยกันสงเคราะห์ยันก้นลงสระน้ำไปเลยอาจจะสร่างเมาเร็วขึ้น"....เบื้องหลังขวดไวน์และคำพูดเฮฮาไร้สาระของกลุ่มสาวแอบโสดเฉพาะกิจ คือความผูกพันและห่วงใยต่อเพื่อนผู้ที่พลัดบ้านมาเช่นกัน ...อีกไม่กี่วัน พี่มยุรีจะย้ายไปเรียนที่มหาวิทยาลัยแห่งใหม่ในรัฐโอไฮโอ เป็นความฝันและความต้องการซึ่งรอคอยมานาน...กลุ่มชิมไวน์เพื่อสุขภาพ (แต่เมาจริง)ที่พร้อมใจกันสถาปนาขึ้นคงจะเงียบเหงาลงไปบ้างเพราะขาดโต้โผใหญ่... แต่เป็นการจากที่เราต่างก็รู้ว่าไปเพื่อสิ่งที่ดีกว่าของคนที่รักใคร่กัน.... " ไวน์อะไรพี่ ขมอิ๋บอ๋าย " ฉันร้องประท้วงก่อนจะหยิบกุ้งแช่น้ำปลาราดน้ำจิ้มที่เผ็ดชนิดนรกแตกเคี้ยวตามลงไป.. " เฮ่ย...ไวน์จากเมืองไทย...เมดอิน ไทยแลนด์ นี่ไง แหกเนตรดูสิแก...ทำจากสมุทรสงครามเลยนะยะ.." " วันหลังพี่ก็เอาเชี่ยงชุนดองยาเสือสิบเอ็ดตัวยกไหมา...ใส่หลอด ดูดเวียนกันทั้งวงเลยเหอะ...รสคงพอๆกันแหละ.." "...คิดถึงเมืองไทย...ชั้นอยากกลับบ้าน..." ..เสียงรำพึงอ้อแอ้ของพี่มยุรีไม่ได้รับการแซวกลับเช่นเคย...ฉันนั่งก้มหน้าจิบของเหลวจากแก้วในมือ...รสขมฝาดเมื่อแรกสัมผัสปลายลิ้น ดูจะเจือจางลงกว่าเก่า..มีรสเค็มปร่าของน้ำตาซึ่งหยดผ่านร่องแก้ม..แทรกผสมด้วยนั่นเอง...   Create Date : 20 กรกฎาคม 2550 16 comments Last Update : 28 กรกฎาคม 2550 14:30:25 น. Counter : 1032 Pageviews. Share Tweet

สวัสดีค่ะพี่มิน...ขอบคุณสำหรับการต้อนรับค่ะ...เก๋อยากจะเข้ามาทักทายพี่นานแล้ว แต่กลัวไม่ได้รับอนุญาติ วันนี้โอกาสดีจริงๆที่พี่เปิดใจให้ อิอิ...เก๋ชื่นชอบในวาทะการตอบกระทู้ และสำนวนในการเขียนของพี่มาก อ่านแล้ว สะใจ ปนชื่นชม ผสมความสงสัย และอยากรู้จักพี่มากขึ้น ความรู้สึกแบบนี้...เป็นเกือบทุกคน สำหรับคนไกลบ้าน บ่อยครั้งที่เก๋รู้สึกแบบเดียวกัน แต่อาจจะมากกว่าตรงที่ไม่มีลูกอยู่ใกล้ๆ และที่นี่ ก้อไม่มีเพื่อนคนไทยให้ได้ร่วมพบปะสนทนากัน   โดย: กระถินริมเล 21 กรกฎาคม 2550 20:46:13 น.

ชมเยอะ ชักเขิน แฮ่...มีหน้าตาเป็นอาวุธและสำนวนที่ดุร้าย แต่จริงๆใจดี๊ดี นะ จะบอกให้   โดย: อยากเป็นนางเอกมั่งดิ (แม่ของจิตร ) 22 กรกฎาคม 2550 1:02:52 น.

วันนี้ คนที่เมืองไทยไปทำบุญ แล้วอิ่มบุญกันเป็นแถว ส่วนเก๋อยู่ที่นี่ เมื่อคืน ก้อไปทำบาปมาเหมือนกัน อิ่มบาป เอาซะแฮงค์เลย วันเกิดเด็ก แต่ผู้ใหญ่ มาวววเป็นแถว แล้วพี่มินล่ะคะ ไปทำอะไรมารึป่าวคะ? ขับรถเอง ระวังด้วยนะคะ อยากรู้ว่าใจดีจิงอะป่าว...อย่าเพิ่งดุเก๋น๊า จะว่าไปแล้ว เราก้อเหมือนกันน่ะดิ พวกมีหน้าตาเป็นอาวุธ เนี่ย   โดย: กระถินริมเล 22 กรกฎาคม 2550 22:22:52 น.

ไปดูรูปในกระทู้แล้วตื้นตันใจ...มีข้ออ้างให้ได้ชิมไวน์ขวดใหม่อีกแล้วว...เอิ๊กกก   โดย: ขออนุญาตลูกแล้ว (แม่ของจิตร ) 23 กรกฎาคม 2550 0:51:22 น.

หวัดดีค่ะพี่มิน...ที่กระทู้ ไม่เห็นมีรูปน้องจิตรกับพี่มินเลย เอาลงให้ดูบ้างสิคะ ถ้ากลัวคนจับตัวเรียกค่าไถ่...คาดหน้าก้อด้ายค่ะ รักษาสุขภาพด้วยค่ะ   โดย: กระถินฯ IP: 88.22.76.196 26 กรกฎาคม 2550 1:38:39 น.

จะเอาอะไรคาดหน้าดีล่ะ บานซะขนาดนี้ เอิ๊กกกๆๆ...เดี๋ยวอีกไม่กี่วันก็จะถึงวันครบรอบวันเกิดจิตรแล้วค่ะ...จะเขียนบล็อกให้เขาซักหน่อย...ตัวกระจิ๋วนึงเมื่อไม่กี่ปีนี้เอง เผลอไม่เท่าไหร่เป็นหนุ่มแล้ว...แรงเยอะด้วยเล่นฟัดเหวี่ยงทีไรคนเป็นแม่ตัวเขียวเป็นจ้ำๆเลยเชียวละ   โดย: แม่ของจิตร 26 กรกฎาคม 2550 11:29:29 น.

รู้สึกว่าเราจะมีอะไรเหมือนๆกันนะคะ...หน้าเก๋ก้อน้องๆกระด้งเลยค่ะ (จะบอกกระด้งเรียกพี่ ก้อ...เกินไป) ทั้งกลม ทั้งบาน แถมด้านข้าง ยังไม่เท่ากันอีก ดีจังเลยนะคะ...แม่ลูกได้อยู่ด้วยกัน มีเวลาเหวี่ยงกัน เขียวก้อไม่เป็นไรหรอกค่ะ...คิดซะว่า เป็นของเล่นให้ลูกไป เก๋คิดว่าน้องจิตร น่าจะอายุไล่ๆกับลูกของเก๋นะคะ ลูกชายเก๋อายุ 13 แล้ว นี่ก้อกลัวว่า กลับไป...จะไม่ยอมมานอนกอดแม่อีก...เลยต้องกำชับอยู่เสมอ...ไม่ว่าโตแค่ไหน ก้อต้องนอนกอดแม่เหมือนเดิม...เค้าก้อรับปากค่ะ   โดย: กระถินริมเล 26 กรกฎาคม 2550 20:25:18 น.

ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดหรอกค่ะ เพราะต้องแชร์เวลากับพ่อของเขาด้วย จิตรเลยเป็นเด็กที่มีสองบ้าน แต่จะสนิทกับแม่มากกว่า...เป็นเหมือนเพื่อนสนิทกัน เนื่องจากตัวเองก็เหมือนเฒ่าทารก เลยสนุกกันใหญ่...ไม่ได้ใช้ชีวิตในวัยเด็กเหมือนเด็กคนอื่นๆ พอมีลูกจึงได้โอกาสเล่นเหมือนเด็กอีกครั้ง...สนุกดี.... จิตรจะครบสิบสองขวบเดือนหน้านี้ละค่ะ อายุไล่เลี่ยกันกับลูกคุณกระถินจริงๆด้วย   โดย: แม่ของจิตร 26 กรกฎาคม 2550 15:50:34 น.

สวัสดีค่ะพี่มิน...ไม่ได้เข้ามาหลายวัน คิดถึงจัง พี่มินสบายดีมั้ยคะ? วันนี้บล็อคสวยจัง เย็นสบายตาดีค่ะ ตอนนี้ที่นี่ร้อนมาก เมื่อวานที่เมืองเซบีย่า พุ่งทะลุ 49 องศา เก๋ยังโชคดีที่อยู่ติดทะเล ยังพอมีลมบ้าง และก็ไม่ร้อนเท่าที่โน่น แต่ก็ทำเอาหัวเสียเหมือนกัน แล้วที่โน่น...อากาศเป็นยังไงบ้างคะ? ยังไง ก็รักษาสุขภาพด้วยนะคะ   โดย: กระถินริมเล 31 กรกฎาคม 2550 0:20:17 น.

สวัสดีค่ะ ไม่ได้แวะมาทักทายซะนาน สบายดีนะคะ   โดย: ปลาสวย (pp_b23 ) 31 กรกฎาคม 2550 12:05:09 น.

ขอบคุณพี่มินมากค่ะ... ทำเอาอยากร้องไห้เลย ค่ะ...คงอีกไม่นานค่ะ ที่จะได้กลับไปอยู่กับเขา ก้อได้แต่หวังว่า...เค้าคงจะเข้าใจ   โดย: กระถินริมเล 31 กรกฎาคม 2550 16:13:15 น.

ขอบคุณพี่มินสำหรับคำอวยพรนะคะ หายไปนานเลยนะคะพี่ คิดถึงพี่มินแล้วก็เรื่องราวโหดๆของคดีทั้งหลายอ่ะค่ะ ยังบ่นกับคุณโจเซฟินอยู่เลย ว่าหายไปนาน ... คิดถึงเหมือนเดิมค่ะพี่   โดย: PANDIN 31 กรกฎาคม 2550 17:31:20 น.

คิดถึงเป็นเหมือนกันนะ ฮึ่มมม อิอิ นึกว่าหายไปไหน มาเปิดบล้อกแล้วนี่เอง สีถูกใจจัง ผู้หญิงสีม่วงงง ชอบจริงๆ นะ สีนี้   โดย: sunny-low 31 กรกฎาคม 2550 22:11:32 น.

ชอบเหมือนกันค่ะ เพลงนี้...ฟังได้ครั้งละหลายๆหน ก้อยังคงความไพเราะอยู่เสมอ ทั้งดนตรี และเนื้อหา ดูข่าววันนี้ ที่สะพานถล่ม น่ากลัวจังนะคะ...นึกถึงพี่มินเลย...ได้แต่ภาวนาว่า...อย่าให้เป็นรัฐที่พี่มินอยู่เลย   โดย: กระถินริมเล 3 สิงหาคม 2550 2:03:32 น.

สวัสดีค่ะค่ณแม่ของจิตร ดิฉัน oho49 จากพันทิพ ที่คุณแม่ของจิตรได้ได้ข้อคิดอีกด้านสำหรับดิฉัน ขอบคุณมากเลยคุ่ สำหรับข้อคิดอีกด้าน คือจริง ๆ แล้วข้อความที่อยู่ในกระทู้มันเป็นแค่ส่วนหนึ่งของความโง่เขลาของดิฉันเอง...ก่อนอื่นแฟนดิฉันขอให้ดิฉันมาอยู่กับเค้าโดยทิ้งทุกอย่างที่เมืองไทย โดยมาด้วย วีซ่าคู่หมั้น ซึ่งในนั้นระบุว่าเราจะต้องแต่งงานกันภายใน 90 วันซึ่งเค้าให้ความหวังดิฉันอย่างนั้น หลังจาก 60 วันผ่านไปเค้าบอกว่าเค้าไม่พร้อมที่จะแต่งงาน (คงเป็นเพราะเค้ากลัวว่าเราจะมาหลอกลวงเค้าซึ่งเราเป็นผู้หญิงคนเดียว มาคนเดียวเพราะด้วยความรักแต่) เราก็โอเคเพราะความรักและอยากพิสูจน์ให้เค้าเห็นว่าเรารักเค้าไม่ใช่ที่เงิน เค้าบอกว่าขอเวลาอีก 2เดือน เมื่อคบกำหนดเค้าก้ผลัดไปเรื่อยจนดิฉันยื่นคำขาดว่าสิงหานี้ไม่แต่งดิฉันก็ไม่อยากเสียเวลาอีกแล้วเพราะสิ่งที่เค้าพูดเค้าไม่เคยทำเลย.... เรามีแต่เสีย กับเสีย เสียทั้งตัว เสียทั้งใจ เสียทั้งอนาคต เสี่ยงกับการถูกจับ (เพราะวีซ่าหมดอายุ) ทั้งหมดเพราะรัก ยอมรับค่ะว่าดิฉันเลือกแล้ว และดิฉันก็ยอมเค้าแล้วทุกอย่าง พ่อแม่ของดิฉันขอร้องให้ดิฉันกลับบ้านเพราะท่านเป็นห่วงดิฉันมาก เพราะเป็นเหมือนคน ๆเดียวในประเทศที่ไม่ใช่บ้านเกิดเมืองนอน แต่ดิฉันยังดื้อดึงเพราะคิดว่าเราทั้งสองสามารถใช้ความรัก และความเข้าใจ เราเคยพูดกันว่า ตอนนี้ฉันจะไม่พูดเราเราเลิกกันน๊ะ ถึงแม้ทะเลาะกันร้ายแรงขนาดไหน เมื่อแต่งงานเราจะไม่รู้จักคำว่าหย่า ให้ลืมคำนั้นไปเลย แต่ดิฉันไม่แน่ใจว่าเค้าจะรักษาสัญญานั้นได้หรือป่าว ไม่อยากให้เค้าคิดว่าเบื่อแล้ว เอาเงินไป ดิฉันบอกตรง ๆ ว่าดิฉันกลัว...ดิฉันไม่ได้ลำเลิกแต่คนเราก็ต้องมีสามัญสำนึกใน ในความรับผิดชอบ ค่ะดิฉันเป็นคนเลือกเอง ซึ่งตรงนี้ดิฉันก็ต้องรับผิดชอบในส่วนที่ดิฉันตัดสินใจ ซึ่งคุณแม่ของจิตรคงจะทราบสังคมไทย ครอบครัวคนไทย ค่ะดิฉันใช้ชีวิตต่างแดน แต่ไม่ได้หมายความว่าครอบครัวของดิฉันจะคิดเหมือนคนต่างชาติ ญาติที่รอการถากถ่าง พ่อแม่ต้องอับอาย ค่ะสิ่งนี้คือส่ิงที่ดิฉันต้องรับผิดชอบ ตอนนี้ดิฉันรู้สึกเก็บกดมากเลยค่ะอยากต้องการระบาย ตอนแรกไม่อยากบอกพ่อกับแม่กลัวท่านจะคิดมาก แต่มันเกินรับได้จริงๆ ค่ะ เลยโทรไปบอกกับท่านว่าถ้ากลับบ้านโดยที่ไม่แต่งงาน พ่อแม่จะอายญาติพี่น้องไหม หลังจากที่เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดท่านโกรธมากและบอกว่าไม่ต้องแต่งเค้าไม่อายใครทั้งนั้นเค้าทนไม่ได้หรอกถ้าเห็นลูกต้องร้องไห้   โดย: oho49 IP: 74.186.12.228 4 สิงหาคม 2550 7:33:56 น.

กลับมาบ้านเรา ไอ้เงิน 3 แสน แม่ให้ลูกได้ไม่ต้องไปเอาของมัน ดิฉันร้องไห้ด้วยความเสียใจ แม่ฉันบอกว่าวันเกิด และวันแม่ ท่านขอของขวัญจากดิฉันซึ่งท่านไม่เคยขออะไรมาก่อน ของขวัญนั้นก็คือ "ขอให้ดิฉันกลับบ้าน" ดิฉันยิ่งรู้สึกกระดากใจเป็นเท่าตัวเลยค่ะ ดิฉันบอกกับท่่านว่ากลับค่ะ หนูจะกลับ พอตัดสินใจเด็ดขาดก้ไปบอกกับแฟนว่าเราคงเป็นไปไม่ได้แล้ว ในเมื่อฉันยอมที่จะเซ็นสัญญาก่อนแต่งกับคุุณ (ซึ่งดิฉันไม่เรียกร้องทรัพย์สินก่อนแต่งงาน) แต่ถ้าหลังจากแต่งงานไปแล้วล่ะ สิทธิิที่ภรรยาควรได้รับล่ะคืออะไร??? ดิฉันอยากทำงานค่ะตอนนี้ที่ดิฉันทำไม่ได้เพราะวีซ่าหมดอายุ อยากได้อะไรก็ไม่ได้ เพราะไม่อยากขอเงินเค้า ขอทีละ 20-40 เหรียญต่อครั้ง ดิฉันอนาถตัวเองค่ะนี้หรือสิ่งที่เราเลือก..... ขอโทษน๊ะค่ะที่เขียนยาวเกินเหตุ แต่อยากขอกำลังใจน๊ะค่ะดิฉันไม่ต้องการให้ใครมาว่าว่าเป็นคนเห็นแก่เงิน....แต่บางครั้งเราก็ต้องได้รับในสิ่งที่ควรได้ เสียในสิ่งที่ควรเสีย   โดย: oho49 IP: 74.186.12.228 4 สิงหาคม 2550 7:53:40 น.