ในห้องปริศนา ชายหนุ่มที่นอนนิ่งอยู่นั้นก็ลืมตา และลุกขึ้นนั่ง ถึงแม้เขาจะได้ร่างนี้ และถึงแม้เขาจะมีพลังอำนาจเหนือคนธรรมดา แต่เขาจะไม่ใช้มันเพื่อทำให้เกิดความสูญเสีย นี่คือกฎ ชายหนุ่มจึงจำต้องพยายามระงับอารมณ์โกรธไว้และต้องพยายามอย่างมากด้วย เป็นเพราะเธอ มนุษย์คนนั้น ทำให้เราต้องอยู่ในสภาพเช่นนี้ กลางวันจะออกไปใ้ห้ใครพบเห็นไม่ได้ ร่างนี้อยู่ได้ด้วยพลังเหนือธรรมชาิติเพราะฉะนั้นจนกว่าจะปรับสภาพให้ร่างกับจิตเข้ากันได้นั้นต้องใช้เวลา แล้วอยู่ๆ ก็มีบางสิ่งมุดออกมาจากใต้เตียง เจ้าสุนัขดำ มันแหงนมองหน้าอีกร่างนึง มินโฮอุ้มมันขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน มินโฮมองลงมาจากชั้นบน

แทจุนมองขึ้นมาเห็นชายหนุ่มอุ้มสุนัขสีดำอยู่ อ้าว คุณแทจุน มารับเอกสารของท่านหรือคะ พี่เลี้ยงเอ่ย ครับ ถ้างั้นเชิญด้านในก่อนค่ะเดี๊ยวดิฉันไปนำเอกสารมาให้ เมื่อแทจุนมองขึ้นไปอีกครั้ง ก็ไม่พบใครแล้ว ในห้องรับแขก ชายหนุ่มเห็น เยวอนนั่งอ่านหนังสือ คุณหนูคะ คุณแทจุนมาค่ะ เชิญนั่งก่อนนะคะ อ้าว คุณแทจุน ซองยูเอ่ย สวัสดีครับคุณหมอ ผมแวะมารับเอกสารครับ ท่านประธานเมื่อไหร่กลับพอจะทราบไหมครับ อืมม เลขาท่านบอกว่า อีก 3 4วันครับ อ้อ หรอครับ แหมม พี่เขยกับพี่สาวผม ขยันตัวเป็นเกลียวเลย ซองยูเดินมาขยี้ผม หญิงสาว น้าไปโรงพยาบาลก่อนนะ เดี๊ยวเย็นจะรีบกลับ ค่ะ เยวอนเอามือลูบผมเธอ คุณเยวอนไม่เบื่อหรือครับ หญิงสาวเงยหน้ามอง แล้วมันจะมีอะไรให้คนความจำเสื่อมอย่างฉันทำได้อีกหล่ะคะ โธ่ ทำไมคุณพูดแบบนั้นหล่ะ ความจำเสื่อม เดี๊ยวมันก็กลับมาครับ คุณยังดีที่อะไรที่ไม่อยากจำอะไรที่ไม่ดีมันคงทำร้ายคุณไม่ได้แต่กับคนบางคนที่ถึงแม้อยากจะลืมแค่ไหนมันก็ยิ่งติดอยู่ในความทรงจำยากที่จะลืมได้ครับ ดีจริงๆหรอเนี่ยความจำเสื่อมเนี่ยนะ อืมม เพิ่งรู้เหมือนกัน คงจะดีอย่างที่คุณพูดจริงๆนั่นแหล่ะ ทำไมคุณไม่ลองสร้างความทรงจำใหม่ๆที่ดีๆเก็บไว้บ้างหล่ะครับ แทจุนยิ้ม นี่ค่ะ ใช่รึเปล่าคะ พี่เลี้ยงส่งเอกสารให้ ชายหนุ่มรับมา ครับใช่ครับ น้าคะ..
รบกวนคุณด้วยนะคะ ดิฉันมีธุระที่ต้องออกไปทำนอกบ้านเหมือนกัน ไปหลายทีด้วยคะ ยังไงคุณโทร หาดิฉันตามเบอร์ที่ให้ได้ตลอดเลยนะคะ ไม่เป็นไรครับ คุณพี่เลี้ยงทำธุระของคุณให้เรียบร้อยเถอะครับผมจะ อยู่เป็นเพื่อน คุณเยวอนที่ออฟฟิสเอง พี่เลี้ยงหันมาทางเยวอน คุณหนูอย่าไปไหนคนเดียวนะคะ เบอร์โทรคุณ หมอมีแล้ว ค่าาา หญิงสาวตอบ หนูจะโทรหาน้าถ้าเกิดเรื่อง จะไม่ไปไหนคนเดียวค่ะไม่ต้องห่วง หญิงสาวยิ้ม

แทจุนพา เยวอนมาที่ออฟฟิสคุณพ่อของเธอ พนักงานทั่วทั้งตึกต่างแปลกใจ บางคนเพิ่งจะเคยเห็น เยวอนเป็นครั้งแรก เนี่ยบุตรสาวท่านประธานหรอ เธอฟื้นแล้วหรอ ใช่เธอจริงๆด้วย ผู้บริหารบางคน ถึงกับกล่าวทักทายเธอ ผมส่งคุณที่ห้องท่านประธานนะครับ ผมต้องเข้าประชุมด่วน ค่ะ คุณมีอะไรก็ไปทำเถอะ เยวอนจะรออยู่ในห้องคุณพ่อ เลขาหน้าห้อง รีบออกมาต้อนรับ สวัสดีค่ะ คุณเยวอน เลขาเปิดประตูให้หญิงสาว พี่มีอะไรก็ไปทำเถอค่ะ หญิงสาวเดินสำรวจไปรอบๆห้อง บนโต๊ะทำงานก็พบกับรูปถ่ายครอบครัว นี่น้าซองยู ชายหนุ่มอีกคน อ้าา ผู้ชายคนที่เธอเจอตอนกลางคืน คือคนในรูปนี้จริงๆด้วย พี่มินโฮ จริงๆด้วย ในรูปดูไม่ต่างจากที่เธอเจอ อยู่ๆแสงไฟในห้องทำงาน ก็กระพริบ ติดๆดับๆ เกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย ก๊อกๆๆ แทจุนเปิดประตูเข้ามา หิวข้าวรึยังครับ เที่ยงแล้ว ไปหาอะไรทานกันดีกว่าครับ คุณเยวอนอายุเท่าไหร่แล้วครับ ฉันเหรอ เอ...เท่าไหร่แล้วนะ หญิงสาวคิดในใจ 19ใช่รึเปล่านะ น้าพี่เลี้ยงเคยบอกนี่นา แทจุนมองหน้าหญิงสาวแล้วยิ้ม.. จำไม่ได้ก็ไม่เป็นไรครับ อ้อจำได้แล้วค่ะ 19 น่าจะใช่นะ ฮ่าๆๆ ทำไมไม่แน่ใจหล่ะครับ เยวอนเกาหัว ไม่รู้ว่า 18 19 หรือ 20 กันแน่ เอาหล่ะครับจะเท่าไหร่ก็ไม่เป็นไร แล้วคุณแทจุนอายุเท่าไหร่คะ 24 ครับ เยวอนจ้องหน้าชายหนุ่ม ทำไมจ้องหน้าผมแบบนี้อีกแล้ว คุณไม่ต้องพูดเป็นทางการสุภาพกับฉันก็ได้ ฉันอายุน้อยกว่าคุณนี่ แต่ถึงยังไงคุณก็เป็นบุตรสาวของประธาน คุณพ่อไม่ได้อยู่ตรงนี้ด้วยซะหน่อย แทจุนยิ้ม อ่อนใจ ก็ได้ครับ เราพูดแบบสบายๆดีกว่านะคะ แทจุนพยักหน้า เอางั้นหรอ อื้ม เอางั้นหล่ะ หญิงสาวตอบ โอ๊ะ น้าซองยูโทรมา ฮัลโหล...

แทจุนพา เยวอนไปยังร้านอาหารที่ ซองยูนัดให้มาทานมื้อเที่ยงพร้อมกับ มินจีแฟนสาวของเขา
หลานสาวคุณมาโน่นแล้วค่ะ มินจีมองดูชายหนุ่มที่เดินมาด้วยกัน เธอถึงกับเมินหน้าหนี รอนานรึเปล่าครับคุณหมอ แทจุนเอ่ยพร้อมกับมองไปทางมินจี ไม่นานหรอกครับ รพ ผมอยู่ใกล้ๆนี่เอง ว่าแต่ เยวอน เป็นอะไรรึเปล่า หน้าซีดๆ หญิงสาวนั่งลงตรงข้ามแฟนสาวของน้าชาย ทำไมมองน้ามินจี แบบนั้นหล่ะ ทำไมคะถึงจ้องน้าแบบนั้น มินจีเอ่ยขึ้น เราเคยรู้จักกันมาก่อนรึเปล่าคะ มินจีมองหน้าแฟนหนุ่ม หลานผม เจอใครก็จะพูดแบบนี้ อย่าคิดมากนะครับ เยวอนอ่า ก็เยวอนรู้สึกเหมือนเคยเห็นน้า มินจีมาก่อนนี่คะ น้าเคยไปเยี่ยมหนู 2 3 ครั้งค่ะ แต่หนูยังไม่รู้สึกตัว เป็นไงได้ยินแบบนี้แล้ว ทานข้าวได้รึยังหล่ะ เลยรบกวนคุณแทจุนทั้งวันเลยสิครับ ไม่เลยครับ ระหว่างรับประทานอาหาร ซองยูเอื้อมมือมาเช็ดซอสที่ติดอยู่ที่ริมฝีปากของหนานสาว โดยที่เยวอนไม่ทันตั้งตัว อร่อยรึเปล่า เยวอน งง มองหน้าน้าชาย มินจีเองก็เริ่มรู้สึกหงุดหงิด กับการแสดงออก ของ ซองยูที่เธอคิดว่ามันออกจะเกินไป หรือว่าเธอจะคิดมากไปเองนะ ทำไมเธอกลับรู้สึกหึง ซองมินกับหลานสาวของเขาได้นะ