Bloggang.com : jeeraa's : ฝนนก

ฝนนก

เสียง กรืด- กรืด- ของก้านปัดน้ำฝนที่ชราพอๆกับอายุของรถ ดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอคลอกับเสียงเพลงเหงาเศร้า ช่วยบรรเทาความน่าเบื่อหน่ายจากการจราจรลงไปได้บ้าง ฝนที่ตกติดต่อกันเป็นวันที่สองทำให้ถนนเกือบทุกสายในเชียงใหม่ติดแหง็ก ฉันคิดในใจ ‘เหมือนเป็นคนกรุงเทพเลยแฮะ..’

เสียงเพลงจากสถานีวิทยุถูกตัดไปดื้อๆตั้งแต่ยังไม่จบท่อนฮุค เข้าสู่ช่วงของข่าวต้นชั่วโมง

“ ช่วงนี้รับฟังข่าวต้นชั่วโมง จากสำนักข่าวไทย..” ฉันลอบทำหน้าเซ็งที่ถูกขัดจังหวะฟังเพลง

“ เกิดเหตุลอบวางระเบิดธนาคารพร้อมกันหลายจุดที่จังหวัดยะลาในช่วงเที่ยงที่ผ่านมา โดยเบื้องต้นมีรายงานผู้เสียชีวิตจำนวน ๑ คน และบาดเจ็บอีกจำนวนหนึ่ง.. ” จากหน้าที่เริ่มเซ็งเปลี่ยนเป็นซีด ฉันรีบเอื้อมนิ้วไปกดปุ่มเพิ่มความดังแข่งกับเสียงฝนภายนอกที่เริ่มจะหนาเม็ดขึ้น

“ กลุ่มคนร้ายในจังหวัดยะลา ก่อเหตุรุนแรงครั้งใหญ่ด้วยการลอบวางระเบิดธนาคารต่างๆ ๒๒ จุด ใน ๕ อำเภอ เฉพาะในตัวอำเภอเมืองยะลา มีทั้งสิ้น ๑๐ จุด มีผู้เสียชีวิต ๑ คน บาดเจ็บ ๒๕ คน เหตุเกิดในช่วงเวลา ๑๑.๓๐ นาฬิกา โดยคนร้ายอำพรางตัวเป็นนักศึกษาขนระเบิดแสวงเครื่องตั้งเวลาระเบิดโดยใส่ในหนังสือที่เจาะไว้ และนำไปวางตามเคาน์เตอร์ชั้นวางหนังสือของธนาคาร..”

“ ภายหลังเกิดเหตุ ได้มีการสั่งการให้ตำรวจ สภ.อ.เมืองยะลา กระจายกำลังเข้าช่วยเหลือผู้ได้รับบาดเจ็บ และตรวจสอบจุดเกิดเหตุทั่วบริเวณ.. ” ฉันล้วงโทรศัพท์จากกระเป๋าเสื้อ แต่ยังไม่ทันได้กดปุ่มใดๆ รถคันหน้าก็ออกตัวพอดี

ก้านปัดน้ำฝนเบื้องหน้ายังคงทำหน้าที่ของมันไปเรื่อยๆ แม้จะดูเหมือนว่าฝนที่กระหน่ำลงมาจะไม่ยอมหยุดให้พักสักเสี้ยวหายใจก็ตาม ฉันบังเกิดความรู้สึกอย่างประหลาด ตัดสินใจเปิดไฟเลี้ยว จอดหลบข้างทางและเลื่อนที่บังคับก้านปัดน้ำฝนให้หยุดทำงาน ฉันอยากให้มันได้หยุดพักเสียบ้าง

ม่านฝนตกกระทบกระจกหน้ารถอย่างอำเภอใจ ฉันแทบมองไม่เห็นเหตุการณ์ใดๆภายนอกตัวรถ เช่นเดียวกับบางสิ่งอย่างที่ไม่เคยหยุดหรือสิ้นสุดลง และคงถูกอีกหลายม่านฝนที่บดบังทุกสิ่งที่เกิดขึ้นตรงฝั่งของโค้งฟ้านั้น

ที่บ้าน..

ฉันกดโทรศัพท์อีกครั้ง
“ แม่..อยู่ไหน? ” ฉันเอ่ยแข่งกับเสียงฝนภายนอกรถ
“ แม่ขับรถอยู่ลูก เพิ่งกลับจากโรงเรียน เดี๋ยวถึงบ้านแล้วแม่โทรกลับนะ ” เสียงที่อบอุ่นที่สุดในโลกดังมาจากปลายสาย
“ ครับแม่.. ” ฉันวางสายและตัดสินใจที่จะยังจอดรถอยู่ที่เดิม เพราะตอนนี้ฉันไม่มีกระจิตกระใจขับออกไปที่ไหนอีกแล้ว

เหตุการณ์รุนแรงใน ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ เริ่มต้นจากกลุ่ม ‘โจรกระจอก’ กลุ่มหนึ่งเข้าไปปล้นปืนในค่ายทหาร จากนั้นมาก็เริ่มแผ่ขยาย บานปลาย และทวีความรุนแรงขึ้นมาโดยตลอด ฉันรับรู้มาเพียงบางส่วนซีกของความจริงที่ซ่อนอยู่ และก็ไม่เคยคิดว่ามันใกล้ตัวจนกระทั่งวันหนึ่งที่ลุงซึ่งเป็นพี่ชายคนถัดจากแม่ โดนลอบวางระเบิดรถยนต์ขณะกำลังเปิดประตูรถ หลังจากที่เพิ่งจะเสร็จจากการประชุมภายในมหาวิทยาลัยราชภัฎยะลา สภาพซากรถบ่งบอกว่าการรอดชีวิตจากการระเบิดนั้นนับเป็นปาฏิหารย์ ภาพข่าวจากไอทีวีในคืนเดียวกันกระชากฉันให้จมลงสู่ก้นเหวที่มองไม่เห็น โลกรอบข้างมืดดำ เหลือเพียงภาพพริบไหวในจอโทรทัศน์ที่จดจำติดตา

เพราะร่างที่เกรอะกรังไปด้วยเลือดที่กำลังถูกหามขึ้นรถพยาบาลนั้นไม่ใช่คนแปลกหน้า หรือตาสีตาสาที่ไม่รู้จัก หากแต่เป็นร่างเล็กๆและใบหน้าที่คุ้นเคยตา ที่ในขณะนั้นแทบจะยับเยินไปด้วยรอยไหม้ และจุดสีดำจากสะเก็ดระเบิด ขาที่หายไปข้างหนึ่งเคยเตะตูดฉันสมัยยังตัวเล็กๆ กล้องที่ถ่ายเหตุการณ์สั่นสะเทือนไปตามจังหวะวิ่งของตากล้องนำพาให้โลกทั้งใบของฉันสั่นไหวตามไปด้วย ฉันถูกตรึงอยู่ที่หน้าจอสี่เหลี่ยมนานนับชั่วโมงแม้ว่าเนื้อข่าวจะจบไปนานแล้ว และคงคลายความสนใจไปจากความรู้สึกใครต่อใครหลายคนจนหมดสิ้น ฉันกลับรู้สึกว่าทุกสิ่งทุกอย่างหยุดนิ่ง ร่างของฉันยังไม่กระทบกับพื้นเหวนั้น

เราไม่มีวันรับรู้ถึงความรู้สึกแห่งการสูญเสียใดๆทั้งสิ้น จนเมื่อวันหนึ่งที่มันได้เกิดขึ้นกับตัวเราเอง

เราอาจไม่เคยวางหัวลงบนหมอนในค่ำคืนแห่งความโศกเศร้าและภาวนาให้การหลับในครั้งนี้จะพาเราตื่นจากฝันร้ายที่เพิ่งจะเกิดขึ้น ไม่มีคำปลอบโยนที่เข้าใจอย่างแท้จริงเกินไปกว่าการเอ่ยคำที่เงียบงันแก่ตัวเองอย่างไม่สิ้นสุด

แต่ถึงทุกวันนี้ มีความโศกเศร้าเช่นนั้นเกิดขึ้นนับร้อยพันครั้งไม่เคยจบสิ้น กระทั่งเสี้ยวหายใจเมื่อครู่ของฉัน ก็ยังได้กลิ่นของความสูญเสียที่ไร้เหตุผลสิ้นดี

ไร้เหตุผลเช่นเดียวกับเหตุการณ์เศร้าสลดของสองนาวิกโยธิน น้องฮ่องเต้ หรือครูจูหลิง รวมทั้งการเข่นฆ่าเจ้าหน้าที่ พระสงฆ์ ชาวบ้านผู้บริสุทธิ์ ที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ และอาจบางที น้ำตาของฉันที่เอ่อท้นออกมาอย่างสุดกลั้น ก็คงไร้เหตุผลด้วยเช่นกัน

ความสูญเสียที่มองไม่เห็น และความรู้สึกโศกเศร้าเสียใจที่คนอื่นๆไม่มีวันจะเข้าใจ จะยังคงติดอยู่กับผู้ที่สูญเสียเหล่านั้นไปตลอด

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นแทรกเสียงของฝนจากภายนอกตัวรถ ฉันพยายามใช้แขนเสื้อเช็ดรอยน้ำตาที่เกินกว่าเรี่ยวแรงทั้งหมดจะสะกดกลั้นไว้ได้

“ หวัดดีครับแม่.. ถึงบ้านแล้วเหรอ? ” ฉันกัดฟันแน่น พยายามทำเสียงให้ปกติที่สุด
“ ถึงแล้วลูก.. ทำไมวันนี้โทรมาเร็วจัง ได้ฟังข่าวแล้วล่ะสิ? ” แม่รู้ทันเสมอ และฉันก็นึกภาพแม่ยิ้มอย่างรู้ทันได้อย่างชัดเจน
“ ก็.. ครับ..” ฉันพูดได้แค่นั้น
“ ตอนนั้นแม่สอนอยู่น่ะ พอได้ยินเสียงระเบิดพวกเด็กนักเรียนก็วิ่งกันออกมาดู.. ”
“ มันใกล้ขนาดนั้นเลยเหรอแม่? ”
“ เอ้อ! นี่ลูก..แม่ได้ยินข่าวว่าภาคเหนือน้ำท่วม? ” จู่ๆแม่ก็เปลี่ยนเรื่อง
“ ก็มีบางที่น่ะแม่ แล้ว..” ฉันกำลังจะเอ่ยถามเรื่องราวที่ยะลาต่อ แต่เสียงของแม่แซงขึ้นมาก่อน
“ ระวังเนื้อระวังตัวด้วยนะลูก.. แม่ได้ยินว่ามีดินถล่มด้วยไม่ใช่เหรอ? แล้วที่พักลูกเป็นไงบ้าง? ท่วมมั้ย? ” ถามเป็นชุด สมกับเป็นครูภาษาไทยจริงๆ
“ ไม่ท่วมหรอกแม่.. ลูกอยู่ชั้นสอง ถ้ามันจะท่วม คนที่อยู่ชั้นหนึ่งคงวิ่งมาบอกก่อนแล้ว.. ” ฉันพยายามตลก
“ นี่ลูก.. อย่าพูดเป็นเล่นอย่างนั้นสิ คนที่บ้านน้ำท่วมน่ะ เค้าเดือดร้อนจริงๆนะ ” แม่ไม่ตลกด้วยแฮะ
“ ครับแม่.. ไม่ท่วมหรอกแถวนั้น.. แม่ไม่ต้องห่วงหรอก.. ”
“ ไม่ห่วงลูก.. แล้วแม่จะห่วงใคร? ” ฉันสะดุดก้อนบางอย่างในลำคอ พูดอะไรไม่ออก

“ อืม.. งั้นก็ดูแลตัวเองด้วยนะลูก ขับรถขับราก็ระวังด้วย.. ” แม่พูดเหมือนจะวางสาย ฉันเกือบลืมเรื่องข่าวเมื่อครู่ไปเสียสนิท
“ แม่ก็ด้วยแหละ. ดูแลตัวเองเยอะๆ เค้าระเบิดกันตูมๆ.. แล้วดูพวกมันเลือกวันสิ.. วางระเบิดธนาคารวันสิ้นเดือน.. ” ฉันกำลังจะเริ่มลากยาว
“ อืมๆ.. แม่ก็ระวังๆอยู่ตลอดนั่นแหละ ลูกไม่ต้องห่วงหรอก.. ”
“ ไม่ห่วงแม่.. แล้วลูกจะห่วงใคร? ”

ฝนซาไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ฉันยังคงเอนหลังพิงพนักที่นั่งคนขับ นอกกระจกหน้าต่างเป็นภาพการจราจรที่ยังหยุดนิ่ง กลางเมืองใหญ่ที่ไม่มีเค้าลางของอันตรายหรือความรุนแรงใดๆที่ต้องหวาดผวา

ฝนตกค้างเม็ดหนึ่งหล่นกระทบกระจกด้านหน้ารถ เสียงของมันดึงสายตาฉันกลับมามอง ที่แท้มันไม่ใช่หยดฝน

มันเป็นนกกระดาษสีขาวตัวหนึ่ง..

Create Date : 07 กันยายน 2549

Last Update : 22 กันยายน 2549 19:44:06 น.

0 comments

Counter : 345 Pageviews.