ไปไกล : รถไฟสายใต้
เสียงของล้อเหล็กบดเบียดรางดังอยู่เบื้องล่าง บางครั้งก็เร่งจังหวะกระชั้นขึ้นเมื่อเข้าใกล้สะพาน หวูดยาวๆดังลอยมากับลมร้อนที่พัดเข้ามาทางหน้าต่าง น้ำหวานหลากสีสัน ข้าวเหนียวไก่ทอด ถั่วต้ม กับเสียงเชิญชวนให้อุดหนุนด้วยประโยคซ้ำๆ ยามเมื่อจอดตามสถานีรายทาง ได้ยินคำร่ำลา ได้เห็นคราบน้ำตาความอาลัย ความปิติยินดีที่ได้พบเจอกันของญาติพี่น้อง ทุกสิ่งอย่างสลับหมุนเวียน เหมือนจะไม่มีวันจบสิ้น
รถไฟสายใต้ขบวนนี้ แม้ผ่านพ้นเวลาเนิ่นนานปี ฉันกลับรู้สึกได้ถึงความคุ้นเคย
เสียง แก๊ก..แก๊ก.. ขณะเจ้าหน้าที่เดินตรวจตั๋วโดยสารนั้นไม่เคยเปลี่ยน มันดังสั้นๆ สลับเป็นจังหวะตามใจนิ้ว ฉันยื่นตั๋วให้
ที่นั่ง ๒๓ ลงสถานียะลา เจ้าหน้าที่เอ่ยแทรกแข่งกับเสียงฉึกฉัก - - ฉึกฉัก - -
ที่นั่ง ๒๓.. ยะลา.. เจ้าหน้าที่อีกคนหนึ่งทวนคำ จดบันทึกลงในใบรายการ
..............................................................................................................................
ที่นั่ง ๒๓ ลงสถานีเพชรบุรี เจ้าหน้าที่เอ่ยแทรกแข่งกับเสียงฉึกฉัก - - ฉึกฉัก - -
ที่นั่ง ๒๓.. เพชรบุรี..
เด็กชายผมสั้นเกรียนรับตั๋วโดยสารคืนมา เขาพิจารณาทุกรายละเอียดบนกระดาษเล็กๆแผ่นนั้นซ้ำอีกครั้ง จะถึงเพชรบุรีพรุ่งนี้เช้า
นี่เป็นครั้งแรกที่ออกเดินทางไกลจากบ้าน เป็นครั้งแรกที่จะต้องไปในที่ไม่คุ้นเคยโดยลำพัง
การเดินทางจะพาเขาไปพบเพื่อนใหม่ๆแปลกหน้า ผู้คนแปลกถิ่น ภาษาแปลกสำเนียงวาจา และถึงแม้จะนึกภาพไม่ออกว่าจะเจอกับสิ่งใดบ้าง แต่เวลานี้เขาออกเดินทางแล้ว
เด็กชายมองออกไปนอกหน้าต่างรถไฟ ต้นยางเขียวขจีถูกปลูกเป็นแถวเป็นแนว เป็นระเบียบ ชีวิตคนเราล่ะ มีสิ่งใดกำหนดให้ต้องเป็นแถวเป็นแนว เป็นระเบียบด้วยเช่นกัน
สิ่งใดที่ขึงเชือกตีกรอบ บ่มเพาะให้ยืนลำต้นตรง เติบใหญ่ แผ่กิ่งก้าน ผลิดอกออกผล ให้ร่มเงาสืบเผ่าพันธุ์
สิ่งใดที่ผลักไสให้ชีวิตต้องออกเดินทาง พรากจากแผ่นดินถิ่นฐาน พรากจากอ้อมกอดอันอบอุ่น
สิ่งใดที่นำพาให้ออกไปเรียนรู้เรื่องราวโลกภายนอก พเนจร ผจญภัยค้นหา รุ่นแล้วรุ่นเล่า
สิ่งใดนั้นคือสิ่งใด..
เสียงระฆังดังกังวานกระชากดวงใจเขาหล่นวูบขณะที่ขบวนรถค่อยๆเคลื่อนตัวออก ยังคงดังกึกก้องอยู่ในสมองน้อยๆ ภาพของพ่อกับแม่ที่ค่อยๆห่างออกไปทุกที เล็กลงเรื่อยๆจนลับสายตา แผ่นดินเกิดที่คุ้นเคย ไหลลอยผ่านกรอบหน้าต่าง ภาพแล้วภาพเล่า เด็กชายอยากรู้สึกว่านี่เป็นเพียงความฝัน ทุกๆภาพที่ปรากฏเป็นแค่ฝันของค่ำคืนหนึ่งเท่านั้น อีกสักพักเขาจะตื่นขึ้นพร้อมกับเสียงเรียกของแม่
ทิวทัศน์ข้างทาง เคลื่อนผ่านกรอบหน้าต่างรถไฟไปเรื่อยๆ ทุ่งนา ลำคลองสายเล็กๆ ถนนดินลูกรัง ท้องฟ้าและเมฆ ทุกสิ่งทุกอย่างเคลื่อนผ่านไป เช่นเดียวกับกาลเวลา..
ฟ้ามืดแล้ว เด็กชายรู้สึกเหงาอย่างบอกไม่ถูก น้ำตาที่พยายามเก็บกลั้นเอาไว้ตอนที่ก้มไหว้ลาพ่อกับแม่กำลังจะเอ่อท้นออกมา เขากัดฟันแน่น
ทั้งหมดของแรงพลังที่มี เขาใช้ไปกับการสะกดกลั้นน้ำตา
เด็กชายหลับไปแล้ว คราบน้ำตาที่แก้มถูกลมแรงจากภายนอกพัดจนแห้ง เหลือเพียงรอยจางๆ..
..............................................................................................................................
ฉันรวบผมที่ยาวประบ่ารัดด้วยหนังยาง หลังจากปล่อยให้มันปลิวสยายไปตามแรงลมที่ปะทะเข้ามาจนฟูไปทั้งหัว ต้นยางเขียวขจีภายนอก ยังคงถูกปลูกเป็นแถวเป็นแนว เป็นระเบียบ ดังเช่นเมื่อวันวาน
ฉันคิดถึงหลายสิ่งหลายอย่าง เรื่องราวดีร้ายที่ผ่านพบมา เรียนรู้ถูกผิดจากการกระทำ จากอารมณ์และสัญชาติญาณ การเดินทางช่วงสั้นๆของชีวิตสั้นๆชีวิตหนึ่ง ในท้องธรรมชาติกว้างใหญ่ไพศาล คุณค่าที่รู้สึกสัมผัสอาจไม่ได้อยู่ที่ปลายทางแห่งนั้น หากแต่กระจัดกระจายตามริมทาง คำตอบหรือเหตุผลเล็กๆน้อยๆของชีวิต อยู่ที่การก้มเก็บเกี่ยวรายละเอียด สะสมบ่มเพาะเป็นประสบการณ์ เติบโตและใช้ชีวิตอย่างสมถะ เรียบง่ายเท่านั้น
บางครั้งฉันเคยคิดว่า ชีวิตของคนเราไม่ได้เดินทางไปไกลเกินกว่าบ้านของเราเองสักเท่าไร
เด็กชายคนหนึ่งที่นั่งตรงกันข้ามกับฉันเริ่มร้องไห้ สะอึกสะอื้น เขาเพิ่งขึ้นมาจากสถานีที่แล้วนี้เอง รอสักพักก็คงจะดีขึ้น ฉันพอจะเข้าใจความรู้สึกของการเดินทางออกจากบ้านโดยลำพังอยู่บ้าง คิดกลับไปถึงคืนที่ฉันเคยแอบร้องไห้คนเดียวบนรถไฟ
ไปไหนหรือครับ พ่อรูปหล่อ ฉันยื่นหน้าเข้าไปถาม แข่งกับเสียงดังฉึกฉัก - - ฉึกฉัก - - จากภายนอกขบวนรถ
หาดใหญ่ เขาตอบ เสียงยังเจือสะอื้นอยู่
ไปทำไม เรียนหนังสือเหรอ ? ฉันคิดถึงวันแรกที่ออกจากบ้าน
ครับ
แล้วร้องไห้ทำไม ? คิดถึงบ้านล่ะสิ ไม่ต้องกลัวหรอกนะ ไปเรียนหนังสือที่ไกลๆน่ะสนุกจะตาย ได้เจอเพื่อนใหม่ๆด้วย ฉันนึกถึงเพื่อนหลายคนที่เพชรบุรี รวมทั้งวันเวลาที่ดีในช่วงชีวิตตอนนั้น
ไม่ได้กลัว หาดใหญ่น่ะไปมาบ่อยแล้ว น้ำเสียงเด็กชายเริ่มดีขึ้น
แล้วร้องไห้ทำไม ?
ก็เห็นพี่หน้าตาน่ากลัวเหมือนโจร แล้วแถมเป็นคนยะลาอีกด้วย นี่ผมต้องนั่งไปกับพี่อีกตั้งหลายชั่วโมง ผมกลัวพี่ง่ะ..
ฉันเห็นรอยยิ้มบางๆ ที่สองแก้มน้อยๆนั่นแล้วล่ะ..
... เส้นทางซับซ้อน ตรงโค้งขอบฟ้า
หมื่นแสนตะโกน ไม่หันกลับมา
ฝากหยดน้ำตา แทนค่าหัวใจ ...
เพลง ไปไกล แต่งโดย สมพงค์ ศิวิโรจน์
อยู่ในอัลบัม บุปผาชน ของ วงมาลีฮวนน่า พ.ศ. ๒๕๓๗
| Create Date : 05 กันยายน 2549 |
| Last Update : 22 กันยายน 2549 19:33:45 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 380 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: y IP: 124.121.65.31 วันที่: 25 มีนาคม 2551 เวลา:13:55:41 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| | 1 | 2 |
| 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 |
| 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
| 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
| 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
