Mom...I'm so sorry : แม่จ๋าลูกขอโทษ
Just a few days after Mother Day. Hey I love mom everyday.
Couple days ago Ive called my mom and told her Im sorry. Mom had no idea what Im sorry for. You guys remember my nephew Kampun? He was with me last month and yes mom was with him taking care of him too. At that time Ive been addicted to salsa dance. New thing for me the dance or friends its been absolutely new experience.
Ive been out at night quite often than before. After salsa class weve always been to a party or else just hang out chatting all night long. It was fun. Been spending a lot on everything clothing or dining out. Ive forgotten theres mom waiting for me. Her healths not quite good one night she cough up blood. So Ive blamed on myself that Im the one who made her sick.
After I realized what Ive done. I hate myself for being bad daughter. Well Im gonna start over. Yes I do love salsa dance but you know what its not the most important thing in my life. Of course when I dance I forget the world but well I cant keep running away from the truth. I would face it someday. And I know exactly what I wanna do now. Yes IT IS BEING A GOOD DAUGHTER FOR MY MOM. I dont know how long I can be with her but at least for now. I know shes always proud of me and love me no matter what. But one thing for sure I wont make her sad again. Mom I promise.
ผ่านวันแม่มาหลายวันก็จริง แต่สำหรับเราวันไหนๆก็รักแม่เสมอ สองวันก่อนโทรกลับบ้านนอกไปขอโทษแม่ แม่งง งง ไอ้ลูกคนนี้มันจะมาไม้ไหน ก็ช่วงที่แม่มาช่วยเลี้ยงเจ้ากำปั้นที่ห้องเรา เรายังมีติดพันเรียนเต้น Salsa แถมยังมีเพื่อนใหม่จากที่เรียนและชอบ Salsa เหมือนกัน เราออกไปเต้นทุกวันศุกร์ กว่าจะกลับก็หลังตีสองเป็นอย่างต่ำ สังคม Salsa บางครั้งก็มีปาร์ตี้บ้านคนโน้นบ้านคนนี้ ซึ่งบอกตรงๆว่าเป็นสิ่งใหม่สำหรับเรา ที่ผ่านมาชีวิตหลังจากที่ชายหนุ่มจากเมืองน้ำหอมไม่อยู่แล้ว ก็มีแค่ ที่ทำงาน กลับบ้าน อ่านหนังสือ ดูทีวี ถ้าจะออกข้างนอกเวลากลางคืน ก็ไปกินส้มตำปลาเผาท้ายซอย หรืออย่างเก่งก็ไปนั่งชิมเชอรี่บรั่นดีแก้วนึงคนเดียว ที่ผับใกล้บ้าน เท่านั้นเอง เท่านั้นจริงๆ
หลังจากเรียนเต้น หนึ่งเดือนที่แม่มาอยู่ด้วย เราเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เราออกข้างนอกเวลากลางคืนบ่อยขึ้น บางวันกลับเกือบเช้าเพราะหลังปาร์ตี้ก็จะนั่งคุยกัน ฮากัน วงสนทนาเริ่มขยายขึ้น เราเริ่มมีเพื่อนมากขึ้น เราสนุก เราเริ่มติด คอยนับวันเวลาว่าวันหยุดนี้ปาร์ตี้บ้านใคร แต่งตัวยังไงดี เริ่มใช้เงินเปลืองขึ้น เลยลืมไปว่าตัวเองยังมีแม่ แม่ที่เริ่มแก่แล้วนอนรอลูกอยู่ทุกครั้งที่ออกไปเที่ยว เวลากลับเข้าห้องมาเห็นแม่นอนหลับตา แต่หารู้ไม่ว่า แม่ไม่ได้หลับ แม่นอนคอยฟังว่า เมื่อไหร่เราจะกลับ แม่เป็นห่วง เพราะเราขับรถไปกลับคนเดียว เลิกงานหรือวันหยุดก็ไม่มีเวลาให้แม่ ตอนเย็นแม่รอกินข้าวก็ออกไปเจอเพื่อนกินกับเพื่อนตลอด ทะเลาะกับเพื่อนก็กลับบ้านหน้าบึ้ง พอแม่ถามก็งอนแม่ ไม่รู้เลยว่าตัวเองทำอะไรไม่ดีต่อแม่มากมาก มารู้อีกที แม่ไม่สบาย แม่ไอมาก มีเลือดออก พาแม่ไปหาหมอ หมอบอกว่าอย่าให้แม่ยกของหนัก อย่าให้แม่นอนดึกและที่สำคัญ "อย่าให้แม่คิดมาก"
ร้องโอยเลยเรา ใจหายแว๊บ นี่เราทำแม่เจ็บ เราเป็นคนทำแม่ไม่สบายนะ ทำไมเราเลวอย่างนี้ เราทำอะไรอยู่ ติดเที่ยว ติดสังคมที่แปลกใหม่ แคร์คนข้างนอก จนลืมแคร์คนที่รักเราสุดหัวใจโดยไม่เคยหวังอะไรตอบแทนเลยซักนิดเดียว
พอคิดได้ร้องไห้เลยนะ เกลียดตัวเอง ชาตินี้คงติดใจไปตลอดชีวิตที่ทำให้แม่ป่วย กลับจากหาหมอ เคาะปอดให้แม่ พอแม่หลับ เรานอนมองหน้าแม่ น้ำตาไหลเลย แต่กลั้นสะอื้นเพราะกลัวแม่ตื่น สงสารแม่จับใจ นี่เราทำแม่เจ็บทำไม แม่ไม่เคยทำเราเจ็บเลยซักครั้ง ทีคนอื่นเค้าทำเราเจ็บไม่รู้กี่ครั้ง โกหกเรานับครั้งไม่ถ้วน เราก็ยังพยายามจะดีกับเค้าอยู่ได้ เลยแอบเข้าไปกอดแม่ แม่ลืมตามามองหน้าเรางง งง แม่คงนึกว่า ไอ้ลูกคนนี้มันละเมอรึเปล่า แม่จับหัวดู เอามืออังหน้าผากเรา แม่คงเช็คว่าเราปวดหัวตัวร้อนรึป่าว พอเห็นมันยังปกติอยู่ดี แม่เลยนอนต่อ แต่เรานอนไม่หลับเสียใจที่ทำให้แม่คิดมาก หนึ่งเดือนเต็มๆ ที่ทำไม่ดีกับแม่ ก็ตั้งใจจะตั้งสติ ทำตัวใหม่ ชอบเต้นมั๊ย ตอบได้ว่าชอบ เพราะพอเราได้เต้น เราลืมทุกอย่างที่เป็นทุกข์ เรามีความสุขเวลาเต้น แต่จำเป็นมั๊ยต้องไปทุกปาร์ตี้ขนาดนั้น ไหนจะสุขภาพตัวเองก็ไม่ดี ตื่นเช้ามาไปทำงานก็ไม่มีประสิทธิภาพ ก็เลยขอตอบว่าไม่จำเป็น ก็ไปได้แต่ไม่ใช่เกาะติดขอบจอทุกงาน นี่เรามาใจแตกตอนแกซะแล้วสิ เออ หนอจำได้มั๊ย ทางสายกลาง ไม่มากไป ไม่น้อยไปนะเจนะ
เอาใหม่ ทำตัวใหม่ ชีวิตแบบเดิมที่เคยเป็นมาก่อนหน้านี้ ถึงจะไม่หวือหวา แต่ก็มีความสุขดีนี่นา เลิกงาน อยู่บ้าน อ่านหนังสือ ทำไมเราลืมมันซะหล่ะ บอกกับตัวเองว่า จริงๆแล้วความสุขของเราอยู่ที่ไหน ความสุขของเราคือการได้อยู่เงียบๆกับหนังสือที่ชอบ ได้คุยโทรศัพท์กับแม่กับพ่อ ได้ฟังเสียงหลานอ้อแอ้ กลับมานะเจ กลับมาเป็นลูกที่ร่าเริงของพ่อแม่ เป็นพี่เจของน้องๆ เป็นไอ้เจของเพื่อนๆ เป็นป้าเจของกำปั้น
ตอนขอโทษแม่ บอกแม่ว่า "แม่จ๋า ขอโทษนะ ตอนที่แม่มาอยู่ด้วยหน่ะ ออกเที่ยวดึกบ่อยมาก ปล่อยให้แม่ต้องนอนรอลูกกลับ แม่ต้องคิดมากจนไม่สบาย แม่โกรธมั๊ย ขอโทษนะแม่นะ" นึกว่าแม่จะดุหรือว่าเราซักอย่างหลังจากที่เราขอโทษเสร็จ แต่แม่กลับตอบว่า "เออ สงสัยไอ้ลูกคนนี้อยู่คนเดียวมาก ท่าจะเป็นบ้าไปแล้วมั๊งเนี่ย ฮ่าๆๆๆ แม่ไม่เคยเก็บอะไรอย่างนั้นมาใส่สมองเล้ย แม่ก็ป่วยอยู่แล้ว เพียงแต่บางครั้งที่แม่พูดบ้าง ถามบ้างที่เห็นเราออกข้างนอกบ่อยขนาดนั้น แม่เป็นห่วง แม่ดูข่าวทุกวัน ภัยกรุงเทพฯมันเยอะ แม่ก็ห่วงลูก เรายังไม่รู้หรอกเพราะเรายังไม่มีลูก ไว้เรามีเมื่อไหร่จะได้รู้ว่า ความรักความห่วงที่พ่อแม่มีกับลูกมันมากมายแค่ไหน ถึงลูกจะอายุเยอะแล้วแต่แม่ก็ห่วง ยิ่งอยู่คนเดียวแม่ยิ่งห่วง น้องเราสองคนแม่ก็ห่วง แต่เค้าสองคนมีคู่คิดอยู่ด้วย ลูกเองหน่ะตัวคนเดียว แม่ยิ่งห่วงมากกว่าใคร ไม่ให้แม่ห่วงลูกแล้วจะให้ไปห่วงหมาที่ไหน (เออ เอากะเค้าสิ) เห็นยายมั๊ย ขนาดแม่อายุปูนนี้แล้ว เวลาไปหายายที่บ้าน ตอนแม่นอนยายยังแอบมาห่มผ้า เอาผ้าห่มเหน็บใต้เท้า กลัวเท้าแม่จะหนาว แล้วคนเป็นแม่ ไม่เคยโกรธลูกหรอกนะ พูดไปเพราะรัก" โฮเลยครับท่าน เรานะนั่งในรถเพื่อนรัก ร้องไห้เลย จริงๆก็เสียดายไม่อยากร้อง เพราะปัดมัสคาร่ามา (ไอ้บ้า) เดี๊ยวต้องปัดใหม่ กลัวเปลือง แต่ว่า ซึ้งหน่ะ ซึ้งจริงๆ พูดไม่ออก ร้องไห้เลย เลยกลั้นสะอื้นบอกแม่ไปว่า แม่จ๋ารักแม่นะ รักแม่สุดหัวใจเลย รักแม่ชั้นดีก่า ไม่รักมันแล้วผู้ชงผู้ชาย อ้าวเวน!! ส่อแววขึ้นคานซะแล้วมั๊ยหล่ะ ดีดี จะได้อยู่กับแม่ตลอดไปไงจ๊ะ เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆ
แม่จ๋า ลูกสำนึกแล้ว ลูกจะกลับมาเป็นลูกคนดีของแม่เหมือนเดิม ถึงเราอยู่ไกลกัน แต่ขอกราบที่เท้าแม่ ยกโทษให้ลูกด้วยนะจ๊ะ ... รักแม่ ...
นานๆจะเห็นแม่ยิ้มกับกล้องนะจ๊ะ ก็แม่ไม่ชอบถ่ายรูปหน่ะ
ที่บ้านของเรา
กับน้องสาวและน้องชายของเรา
วันนี้น้องตู่มาช่วยทำงานบ้านเลยจับมาถ่ายรูปด้วย
Create Date : 25 สิงหาคม 2550 |
|
11 comments |
Last Update : 18 กันยายน 2552 15:31:54 น. |
Counter : 1485 Pageviews. |
|
|
|