Why leave me without say goodbye? : ทำไมไปไม่ลา อยู่ๆก็ฝันถึงเล็กทั้งคืน หรือเล็กจะรู้ว่าเราไม่สบาย อย่าเพิ่งงง ว่าเล็กคือใคร สำคัญกับชีวิตเราแค่ไหน เล็ก เป็นอืมมมม ภาษาประกิตเรียกว่า Puppy Love หรือสมัยนี้เค้าเรียกกันว่าเป็นเพื่อนสนิ๊ทสนิทไง เล็กเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาดี (ขึ้นต้นลาวไปนิดมั๊ยค๊ะ..... อ้าวก็เราเป็นลาวนิจ๊ะ) ย้ายมาจากโรงเรียนอัชสัมชัญศรีราชา เหตุผลเพราะว่า แอบไปชอบคุณครูฝึกสอน ป่าป๊าเล็กเลยจับย้ายมาอยู่โรงเรียนบ้านนอกเพื่อดัดสันดานซะเลย เล็กเกิดมาเพียบพร้อมทั้งรูปสมบัติและทรัพย์สมบัติ พูดง่ายๆ คือพี่แกหล่อและมีพ่อรวยนั่นแหล่ะ พอเล็กย้ายมาก็เป็นที่ฮือฮา ตามประสาโรงเรียนมัธยมต่างจังหวัดเล็กๆที่เราเรียนอยู่ เราเดินไปไหนก็จะได้ยินเรื่องของเล็กตลอดเวลา เห็นเด็กใหม่ยังแก โคตรหล่อเลย ขับจักรยานเสือหมอบหน่ะ (อย่าหัวเราะนะ สมัยนั้นจักรยานเสือหมอบก็เดิร์นสุดสุดแล้ว เปรียบได้กับขับ ฟีโน่ สมัยนี้หล่ะวะ) เล็กไม่ใส่กางเกงนักเรียนสีน้ำตาลเข้มยาวเสมอเข่าอย่างนักเรียนผู้ชายคนอื่น เล็กจะใส่กางเกงขาสั้นเหนือเข่าเกือบสองคืบ สีอ่อนมากมาก แถมขาบานเล็กน้อย เล็กไม่ตัดผมสั้นเกรียนจากร้าน มะม่วงคู่มะขามเดี่ยวขาเดียวบาร์เบอร์ เหมือนคนอื่นๆอีกเช่นเคย เล็กมีหน้าตากระเดียดไปทางลูกครึ่งฝาหรั่ง ซึ่งจริงๆแล้วพ่อเล็กเป็นคนไทยเชื้อสายจีน ส่วนแม่เล็กเป็นสาวไทยสุรินทร์หน้าสวยคม เล็กเลือกเอาสิ่งสวยงามมาจากทั้งพ่อและแม่ เลยออกมาหล่อซ๊า เล็กตอนเรียนที่อัสสัมชัญศรีราชา เล็กเดินไปไหน สาวๆตามกรี๊ด (มันไม่เล่าไม่เรียนกันหรือไง ตามกรี๊ดผู้ชายกันอยู่ได้) เล็กเล่นรักบี้ และเป็นนักฟุตบอล (ดูเหมือนพี่แกจะเล่นทุกอย่าง แต่คงไม่ได้ดีซักอย่าง ฮ่าๆๆๆ) เล็กเป็นเด็กจิตใจดี เนื่องจากที่บ้านเล็กมีพร้อมทุกอย่าง เวลาเปิดเทอมเล็กจะมีทุกอย่างใหม่หมดตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่เล็กมีความสุขกับการแลกของใหม่ที่ใส่มาจากบ้านกับเพื่อนๆในชั้น เล็กยิ้มสดใสเสมอเวลาได้ใส่กางเกงวอร์มที่ขาดตรงหัวเข่าแถมสีก็หงอกมากมากของสุนทรและรองเท้าหัวเปิดของไอ้เบิด (ไม่ใช่พี่เบิร์ด)กลับบ้าน เล็กเป็นคนเอื้อเฟื้อเพราะเวลากลับบ้าน รถมอเตอร์ไซด์สปริ้นเตอร์ของเล็กจะอัดกันประมาณ 5 คน (นี่มันเข้าข่ายกวนเมืองแล้ว) เล็กเป็นที่หมายปองของสาวๆแรกรุ่น ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ชั้นใช้คำเก่าไปป่าววะ หมายถึงสาวๆในโรงเรียนไง๊ แต่ก็ไม่ได้ข่าวว่าเล็กจีบใครอิอิ ที่บ้านเล็ก บ้านเธอท่าจะสกปรกนะดูเท้าดำเชียว อิอิ ที่เล่ามาเราไม่เคยเห็นเล็กเลยตั้งแต่ย้ายมา เพียงแต่ได้ยินกิตติศัพท์ของเล็กจากคนโน้นคนนี้เท่านั้นเอง และก็ไม่คิดว่าจะต้องเกี่ยวข้องอะไรกัน เพราะเราเป็นเด็กเรียน ฮี่ๆๆๆ เพียงแต่นึกหมั่นไส้ในใจว่า โอยยยย มันจะคลั่งไอ้นี่กันไปถึงไหน ขนาดน้องป้อม ดาวโรงเรียนเรา สวยมั๊กมั๊ก ยังแอบปลื้มเล็กเลย เล็กกับพี่ชาย ไม่เหมือนกันเลยเนอะ และแล้ววันที่ฟ้าลิขิต (ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ ภาษากินขาดเลยไอ้แบบเชยๆเนี่ย ) ก็มาถึง เล็กเห็นเราแต่เราไม่เห็นเล็ก หลังจากนั้นเล็กก็ขับรถตามเรา แต่ไม่เคยพูดไม่เคยทักเราเลย (ไอ้นี่สงสัยโรคจิตแหง๋มๆ) เราก็นึกว่าเล็กแอบมาดูหลังคาบ้านเพื่อนสนิทเรา (ที่สวยสวยหน่ะ) เราไม่เคยคิดว่าเล็กจะอยากเป็นเพื่อนกับเรา เพราะในบรรดาเพื่อนสนิทในกลุ่มทุกคนสวยและหน้าตาดีกันหมด ยกเว้นเรา (แง แง เศร้าจัง) เวลาเดินผ่านเล็กจะแซวกลุ่มเรา เพื่อนๆในกลุ่มเราก็จะนึกว่าเล็กแซวเพื่อนคนนึงที่สวยมาก เพื่อนเราก็เขิน เวลาเดินต้องเอาเราเป็นที่กำบังให้ จนเวลาผ่านไป มารู้ทีหลังคือเล็กเข้าไปหาเพื่อนเรา (คนที่สวยๆหง่ะ) แล้วฝากของมาให้เรา บอกเพื่อนเราว่า แอบชอบยัยเหี่ยว (ฉายาเราเอ๊ง) มานานแล้ว ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โอย ลมแทบจับ วันๆเอาแต่เรียนหนังสือ หน้าตาก็ลาวขนาดนั้น ใครจะไปรู้เนอะ คิคิ เล็กยิ้มสวย เราเป็นเพื่อนสนิทกัน ที่ดีต่อกัน แต่เราต่างกันสุดขั้ว เราเป็นเด็กเรียน (เค้าว่ากันอย่างนั้นนะ) เล็กเป็นเด็กไม่ชอบเรียนเอาแต่เล่นกีฬา แต่เล็กก็ยอมหยุดซ้อมรักบี้บางวันเพื่อรับส่งเราในวันที่เรามีเรียนพิเศษ คำว่าเพื่อนสนิทหรือแฟนสมัยก่อนสำหรับเด็กมัธยมต่างจังหวัด ไม่มีอะไรมากไปกว่าช่วยกันทำการบ้าน แอบส่งขนมให้กัน เก็บดอกไม้มาฝากกัน แอบสบตากันเวลาเดินเปลี่ยนคาบเรียน เล่นเขียนจดหมายน้อยหากัน ไปวิ่งออกกำลังกายถนนบายพาสด้วยกัน ไปขับรถเล่นด้วยกัน หนีเรียนไปเล่นน้ำกันทั้งโขยง มานั่งคุยกัน กินกับข้าวฝีมือแม่เราที่บ้าน มีอยู่ครั้งเล็กเอาปลามาให้แม่เราทำต้มยำให้ แล้วก็ยกไปกินกันบ้านเพื่อน เล็กบอกแม่เราว่าปลาจากบ้านเพื่อน พอเช้าเราไปโรงเรียน สมัยก่อนต้องมีการเคารพธงชาติก่อนเข้าห้องเรียน อาจารย์ฝ่ายปกครองประกาศหน้าเสาธงว่า ขอประกาศให้นักเรียนชายห้าคนที่ขโมยปลาจากสวนธรรมะไปพบอาจารย์ฝ่ายปกครองหลังเลิกแถว โอ้วววววววว มายก๊อด ปลาที่แม่ชั้นทำต้มยำเมื่อวาน คือปลาที่เจ้าเล็กขโมยจากสวนธรรมะนั่นเอง บาปกรรมแล้วตรู .... ฮ่าๆๆๆ เหมือนเล็กไม่อยากถ่ายรูปกับเราเลยเนอะ หุหุ บางทีเล็กก็มาช่วยงานพ่อเราเวลาพ่อเราจัดมวยให้จังหวัด (ทำไมเกี่ยวข้องกับมวยเหรอ อ้าว ก็พ่อเราเป็นเจ้าของค่ายมวยนี่นา) เราสองคนคบกันแบบที่อยู่ในสายตาผู้ใหญ่ ไม่มีอะไรที่ต้องให้เป็นห่วงทั้งต่อหน้าและลับหลัง อันนี้ต้องขอบพระคุณครอบครัวของเราที่เลี้ยงดูเราสองคนให้รู้ในสิ่งที่ควรและไม่ควร เล็กเป็นที่รักของครอบครัวเรา ขณะเดียวกันพ่อแม่เล็กเองก็รักเราไม่น้อย ครอบครัวเล็กและเราคิดไปไกลถึงอนาคตของเราสองคน เล็ก ต่อ และ เรา เราสองคนคบกันจนเราอยู่มหาวิทยาลัยปีสุดท้าย เล็กป่วย เป็นมะเร็ง ญาติเล็กมาบอกเราในวันหนึ่ง เราได้แต่ภาวนาให้เป็นระยะแรก เพื่อเราจะได้รักษาเล็กให้หายดี ครอบครัวเล็กพยายามอยู่เกือบปี แต่ยื้อเล็กไว้ไม่ได้ เล็กเข้ามารักษาตัวที่โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ ทำให้เราได้ดูแลเล็กบ้างก่อนที่เล็กจะจากไป เลิกเรียนทุกวันเรานั่งรถเมล์ นั่งเรือข้ามฟาก ต่อรถสองแถว ไปเยี่ยมเล็ก ซื้อขนมไปนั่งกินกัน นั่งคุยกัน พ่อแม่เล็กรู้สึกดีเพราะเห็นลูกชายยิ้มได้ บางวันคุณหมอใจดีให้รถโรงพยาบาลพาพวกเราไปช๊อบปิ้ง โลโก้โรงพยาบาลหราเลย อิอิ จำได้มั๊ยเล็กเป็นคนชอบแต่งตัว เสื้อที่เราแอบซื้อให้ตัวสุดท้าย เล็กยังไม่ได้ใส่เลยนะ ไปอยุธยากัน แต่ดันไปถ่ายรูปหน้าห้องน้ำ ก่อนวันที่เล็กจะไปเล็กบอกเราว่า "ไอ้น้อง ถ้าเล็กหายดีแล้วไอ้น้องจะแต่งงานกับเล็กมั๊ย" เราได้แต่หัวเราะเพราะตอนนั้นเรายังเด็กกันมากก็ตอบไปว่า "เล็กจ๋าอีกปีเดียวน้องก็จบแล้วรอน้องรับปริญญาก่อนนะค่อยมาขอกับแม่นะ แล้วน้องจะตอบ" ตอนที่พูดไม่รู้หรอกว่า เล็กจะไม่รอฟังคำตอบจากเราอีกแล้ว ก่อนเข้าโรงพยาบาลครั้งสุดท้าย เล็กผมร่วงหมดเลย ต้องใส่หมวกตลอดเวลา วันที่เล็กไป เราไม่รูว่าเล็กอาการเริ่มไม่ดีตั้งแต่เช้า เราก็ไปเรียนตามปกติ แต่แวะโทรหาเล็กที่โรงพยาบาลตอนเปลี่ยนคาบเรียน เล็กพูดแปลกๆเหมือนโกรธเรา เราไม่รู้ว่าตอนนั้นอาการเล็กไม่ดีเลย เล็กปวดท้องมาก เราเลยน้อยใจว่าทำไมพูดกับเราไม่ดี งั้นเย็นนี้เราไม่ไปนะ เล็กตอบว่า "ตามไจ" แล้ววางโทรศัพท์ เราเป็นคนคิดมากอยู่แล้วเลยคิดว่าจะไม่ไปเยี่ยมเล็กวันนี้ เพราะเล็กพูดไม่ดีกับเรา วันนั้นอยู่ประชุมที่ชมรมจนเย็น แถมยังแวะกินข้าวเย็นกับเพื่อนๆ กลับหอพักมืดผิดปกติ โดยไม่รู้เลยว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้างระหว่างนั้น แม่เล็กกลัวเล็กตกใจที่ผมร่วงมาก เลยให้บวช กลับถึงหอพักไม่เจอน้องสาวที่ห้อง เลยขึ้นไปห้องเพื่อนที่อยู่ตึกเดียวกัน อ้าว เจอเพื่อนทุกคนนั่งเต็มห้องเลย ทำไมน้องเราร้องไห้ ยังนึกว่าสงสัยน้องทำกระเป๋าตังค์หายแน่ๆเลย ไม่มีใครพูดอะไร น้องชวนเรากลับห้อง เดินถึงห้องน้องเราบอกว่า พี่เล็กเสียแล้วนะ เราใจหาย แต่ยังหัวเราะ ล้ออะไรกันยะ วันนี้ชั้นยังคุยกันอยู่ตอนเช้า แล้วน้องเราก็ร้องไห้ พี่เล็กเสียแล้วจริงๆ แม่บอกให้พี่กลับบ้าน เราทรุดเลย น้ำตาไม่มี ช๊อค เฮ้ยจริงเหรอ เป็นไปได้ไง เพื่อนที่หอไปส่งที่รถ นั่งรถกลับบ้าน ไปงานเล็ก ไปถึงเล็กเพิ่งอาบน้ำเสร็จ พี่ชายกับป่าป๊ากำลังแต่งตัวให้ พี่ชายเล็กบอกว่า ก่อนเล็กจะไปคงห่วงน้องมาก บอกพี่ชายว่า น้องมามั๊ย เฮียฝากดูน้องด้วยนะ เราไม่มีแรงเลยนะ นั่งลงข้างๆเล็ก เข้าไปจับมือเล็ก ขอโทษเล็ก เล็กจ๋า ถ้าน้องรู้ น้องจะไปหาเล็ก น้องจะไม่งอนไม่คิดมาก นี่เล็กไปแล้วจริงๆ เล็กไปแล้ว แม่เล็กเข้ามากอดเรา ร้องไห้ เล็กไปแล้วลูก เล็กทิ้งแม่ทิ้งเราไปแล้ว ตลอดงานจนถึงวันสุดท้ายที่ส่งเล็ก เรากินอะไรแทบไม่ลง ร้องไห้ทุกวัน ที่บ้านเราก็เศร้ากันหมด ไม่มีใครพูดอะไร ปล่อยให้เราร้องไห้ ร้อง ร้อง ร้อง เศร้าเจียนตายมันเป็นอย่างนี้นี่เอง อีกอย่างตอนนั้นเรายังเด็ก ยังหักห้ามใจไม่เป็น เลยเศร้ามากมาก ส่งเล็กวันสุดท้าย ก็สัญญากับตัวเองว่า ต่อไปถ้าเรารักใครแล้วไปกันไม่ได้ เราขอให้คนที่เรารักเลิกรากันไปหรือไปมีคนใหม่ ยังดีซะกว่าต้องจากกันแบบนี้ มันทรมาน เล็กจ๋า เล็กเคยถามน้องว่านอกจากครอบครัวแล้ว น้องรักใครที่สุด ..... น้องรักเล็กนะจ๊ะ รักเสมอเล็กมาแล้วก็ตลอดไป หลับซะนะคนดี Last night I dreamed about Lek . Life is a drama, back in high school I had my first love with a guy. Lek is his name he’s been transferred from Private school in Chonburi. Like you know everyone’s excited cos he’s like a city boy n I am a small town girl. I was a nerdy u guys believe this? But everyone said so. He’s a bad boy prom kings so every girls in school were crazy for him. I’ve never seen him but heard a lot about his reputations. One day I’ve been told from a friend telling me that I crushed on me. I was fainted lol. Since then we became friends but we were seeing each other as a puppy love. Cute and lovely I was happy for a relationship we had. When I was on a senior year in the university. He’s been suffering with lung cancer on n off to the hospital all the time. I visited him as often as I could. If I wasn’t going I always called. Before the last day he asked me if I was recovered would I marry him. I was just laugh and said I was still young n still had school. Only one more year I would get a degree. I had no idea I would never be able to listen to my answer ever again. He’s gone a day later I was shocked and lost my mind. I went for his funeral. It’s so tortured I couldn’t eat or sleep. I miss him. Took me a while to recover but one thing I know is I will always love him.   Create Date : 04 กรกฎาคม 2550 12 comments Last Update : 4 กันยายน 2553 6:16:03 น. Counter : 1940 Pageviews. Share Tweet

พี่เจ... อ่านแล้วเศร้า ไม่รู้จะคอมเม้นต์ว่ายังงัย อ่านแล้วเห็นความทรงจำและความผูกพันมากมายของคน2คน ปล. พี่เจหน้าตาละอ่อนมาก น่ารักเชียว   โดย: หยก IP: 58.8.48.9 5 กรกฎาคม 2550 10:02:00 น.

พี่เจไม่สบายเป็นอะไรมากเปล่า เป็นห่วงนะ ดูแลตัวเองหน่อย โต(แก่)แล้ว ไม่ต้องสนใจชาวบ้านมากนักหรอก นอนเยอะๆรู้เปล่า ไว้จะโทรไปเม้าท์นะจ๊ะ   โดย: หยก IP: 58.8.48.9 5 กรกฎาคม 2550 10:05:08 น.

อ่านทั้งหมด.. น้ำตาซึมเลย เรื่องเศร้ามากมายค่ะ   โดย: ผ่านมาค่ะ IP: 125.24.141.102 6 กรกฎาคม 2550 1:59:23 น.

คนเรามีเกิด แก่ เจ็บ ตาย กว่าตัวเราจะตาย เราจะต้องเผชิญกับความสูญเสียอีกหลายครั้ง เข้มแข็งนะ ทำใจไว้ด้วย เป็นห่วงนะ   โดย: จาร์ IP: 58.136.62.192 6 กรกฎาคม 2550 22:57:41 น.

พี่เจ อ่านจบแล้วรู้สึกเศร้าจัง ถึงแม้เหมือนเรื่องเกิดมานาน แต่ความรู้สึกยังเศร้าไม่คลาย พี่เจเป็นไรป่าว เหมือนเหงาๆ นะช่วงนี้ ทำใจให้ดีๆ แล้วหาเวลาไปเต้นซัลซ่ากันเนอะ อย่าคิดมากจ้า   โดย: มิสซิสอาร์โนลด์ 10 กรกฎาคม 2550 8:27:47 น.

ตอนนี้ยื่งเศร้ามากขึ้นเพราะ พี่ที่คุ้นเคยและเคยรักกัน ก็เป็นมะเร็งตับระยะสุดท้ายอีก เฮ้อ ทำไมคนเราต้องมีเจ็บป่วยด้วยนะ ไม่ดีเลย หดหู่มาก เมื่อวานไปเยี่ยม เห็นพี่เค้าร่างกาย หน้าตาซูบมาก เราพยายามจะคุยเรื่องอื่นๆให้เค้าหัวเราะ พยายามทำให้เป็นเรื่องตลก พี่เค้าอยากไปเที่ยวบ้านเราอีก แต่พี่เค้าว่าต้องรออีกหลายเดือนกว่าหลานๆจะปิดเทอม พี่เค้าบอกว่า ไม่รู้จะอยู่ถึงรึเปล่า เราฟังแล้วใจแป้วเลย แต่พยายามขำขำบอกว่า เฮ้ย ยังอยู่อีกนานน่า เพียงแต่ต้องเปลี่ยนพฤติกรรมการกินหน่อยนะยะ เราเศร้ามากมาก แต่ต้องทำใจ ซักวันเราเองก็ต้องไปเหมือนกัน อยู่ที่ว่าจะช้าหรือเร็ว ตอนนี้อะไรที่พอทำให้พี่เค้าสบายใจได้เราก็จะทำ เพราะพี่เค้าเคยเป็นคนหนึ่งที่เรารักมากมากเหมือนกัน บางครั้งเราเศร้ามาก คิดมาก จนโทษตัวเองว่า เป็นเพราะเราหรือเปล่านะ แต่ยังไงก็ขอบคุณทุกคนที่อยู่รอบข้างที่คอยให้กำลังใจนะคะ เลยทำให้คิดตลอดเวลาว่า เวลาโกรธใคร จะพยายามทำใจให้อภัย เพราะเวลาที่เรารู้ว่าใครที่เราโกรธ เค้าเจ็บป่วย หรือต้องตายจากกันไป เราจะไม่มีโอกาสขอโทษหรือเห็นหน้ากันอีกเลย   โดย: jaysephine 10 กรกฎาคม 2550 10:06:26 น.

อ่านแล้วเศร้ามากพี่ สบายดีนะครับ ยังจำกันได้ป่าวไม่รู้ บอล (พี่จี๊ด)   โดย: บอล IP: 124.157.220.53 10 กรกฎาคม 2550 11:01:38 น.

ใครมีข้อสงสัยกับเรื่องราวนี้ ติดต่อสอบถามเพิ่มเติมได้นะคะ เพราะว่าเคยย้อนรอยไปตามหาแหล่งพี่เล็กเคยอยู่จนถึงโรงสีสุรินทร์โน่นเลยค่ะ...โทรมาเลยค่ะ อิอิอิ   โดย: jeabzy IP: 203.144.248.235 10 กรกฎาคม 2550 11:37:12 น.

โดย: Gracy IP: 124.121.16.168 15 สิงหาคม 2550 9:05:32 น.

hello Jay very nice blog and i like your smile was nice to see you again say hello to all and have a good day at the beach.....   โดย: mario IP: 66.165.219.186 25 ตุลาคม 2550 17:53:53 น.

เสียใจด้วยนะคะ   โดย: คนผ่านมา IP: 117.47.223.172 12 สิงหาคม 2552 10:22:38 น.

พี่เจ จำได้ว่าพี่เจเคยเล่าให้ฟังอ่ะ แต่พอยิ่งรู้รายละเอียด ยิ่งเศร้าตามเลย   โดย: Always & Forever 15 มีนาคม 2555 10:46:28 น.