เลยผ่านจุด Copper point เขาบอกว่า ถ้ามาวันที่แดดดี มีโอกาสเห็นปรากฏการณ์ธรรมชาติ ลมร้อนด้านในร้อนลอยตัวขึ้นแล้วถูกแทนที่ด้วยลมทะเล Tasman ด้วยความเร็ว 100 นอต เรียกว่าเป็นพายุลูกย่อมๆเลย ปรากฏการณ์นี้เกิดขึ้นทุกวัน แต่คงไม่ใช่ตอนนี้เพราะฟ้าเน่า แสงทึบ Milford Sound มีน้ำตกหลายหลายสาย อธิเช่น Fairy Falls และ Bridal Veil Falls เรือมาถึง Anita Bay เป็นจุด Dale point ซึ่งเป็นจุดกลับเรือ ตรงนี้ Highlight ของประวัติศาสตร์

นิวซีแลนด์เลย จุดนี้หละ ที่ทำให้กัปตัน Cook พลาดการค้นพบ Milford Sound ไป ผมสันนิฐานว่าน่าจะมาคลื่นลมทะเลที่ตีเข้ามาในเรือ ซึ่งผมกำลังประสบอยู่ในขณะนี้จนเรือเหมือนกับจะพลิกคว่ำ ผู้โดยสารในเรือแต่ละคนต่างหาสิ่งที่ช่วยยึดเหนี่ยวเพื่อไม่ให้เสียการทรงตัว เกาะตามโต๊ะ ขอบประตู ตามที่จะหาจับยึดได้ เรียกว่าหายใจกันไม่ทั่วท้องเลย

เรือเริ่มหันกลับมา ผมออกไปบันทึกภาพตามคำเชิญชวนของกัปตันประกาศผ่านเครื่องขยายเสียง

“วันนี้มีโชว์พิเศษ บริเวณ Seal Rock” ภาพที่เห็นน้องแมวน้ำมานอนอาบแดดโชว์สามสี่ตัว เสียดายฝนตกตลอดเวลาทำให้ฝูงแมวน้ำห่างหายหน้าไป คงกลัวเป็นหวัดเลยมานอนตากฝนกันน้อย ช่างเหมือนกับปลาโลม่าซึ่งกัปตันบอกว่า ปกติจะเห็นเป็นฝูง กลัวเป็นหวัดจากการตากฝนเหมือนกัน เลยหายหน้าหายตาไปอีก

แต่โชว์พิเศษยังไม่สิ้นสุด แถมอีก เมื่อถึงน้ำตก Stirling ลูกเรือได้ออกไปบอกนักท่องเที่ยวอยู่ด้านนอกให้เข้ามาในเรือ ผมไม่เข้าใจทำไมถึงต้องเข้าด้านใน อยากได้ภาพน้ำตกอย่างใกล้ชิด ถึงแม้ว่าจะเป็นน้ำตกสูงเพียง 146 เมตรก็ตาม

แถมมีฝรั่งสองคนพ่อลูกยืนยันลูกเรือว่าจะอยู่ข้างนอก แต่แล้ว... เรือก็หันหัวเข้าสูน้ำตกทันที่ ถึงแม้ว่าบริเวณด้านนอกเรือ มีหลังคากันฝนเป็นอย่างดีแต่ก็ไม่สามารถทานแรงน้ำตกที่ลงมาเต็มที่ ทั้งสายน้ำและไอละอองน้ำปลิวเข้ามาในบริเวณที่ผมและนักท่องเที่ยวสองพ่อลูกที่ยืนอยู่

เปียกกันครบคนถ้วนหน้า ผมสู้ไม่ไหวแล้ว รีบเปิดประตูเข้าไปด้านใน มีเสียงตบมือ หัวเราะชอบใจในความกล้าของผม ที่กล้าอยู่สู้ต่อสายน้ำตกที่เชี่ยวกราด เรือใกล้ถึงท่าเรือ เราได้มีโอกาสชื่นชมน้ำตก Bowen อีกครั้ง

ก่อนจบทริป....ผมขอลงเรือเป็นคนสุดท้าย แล้วขอบอกว่า คุ้มจริงๆ ใครมาเกาะใต้นิวซีแลนด์แล้วไม่ได้มา Milford sound ก็ถือว่ามาไม่ถึงนิวซีแลนด์ ดังคำที่เขาว่าจริงๆ ที่ท่าเรือตอนนี้ เต็มไปด้วยนักท่องเที่ยวที่มากันเต็มท่าเรือ ราคาเที่ยวเรือช่วงบ่าย แพงกว่าช่วงเช้า นั้นเพราะเปอร์เซ็นต์แดดจะดีกว่าช่วงเช้าค่อนข้างสูง แต่ผมมองด้านนอกยังเห็นฝนตกอยู่ คงไม่ต่างกันเท่าไร ผมเริ่มสาดส่องสายตามองหาคุณนู๋ญิง ที่เมื่อคืนคุยไว้ว่าจะนั่งเครื่องบินตาม แต่ทำไม ยังมาไม่ถึง ผมเดินวนภายในที่พักผู้โดยสารนานพอสมควรก็ไม่เจอ ตอนนี้รู้สึกหนาวสั่น ตัวเราเปียกน้ำอยู่ ต้องรีบกลับรถเดี๋ยวจะไม่สบาย

“ตัวฉัน คนอย่างตัวฉัน ใครจะมาสนใจ” เพลงรักปอน ปอน ของไมโคร ดังกระหึม อีกครั้งในหัวใจเมื่อ ผมเดินตัวเปียก เดินตากฝนกลับไปที่รถ เสียดายไม่มีสาวที่เดินเคียงข้างตากฝนไปด้วยกัน โชคดีที่เอากระเป๋าเสื้อผ้าติดชุดมาด้วย ความจริงที่เตรียมมาเผื่อว่าขับรถกลับไม่ได้ จะได้หาที่นอนแถวนี้เลย

แปลกมาก ปกติผมโดนแค่เพียงละอองฝนที่เมืองไทย ผมก็ไม่สบายแล้ว ต่างจากโดนฝนที่นิวซีแลนด์ทั้งฝนและละอองฝน ก็ไม่เป็นหวัดเลย แสดงว่า อากาศที่นิวซีแลนด์ช่างบริสุทธิ์จริงๆ ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าในรถแล้วกินอาหารกลางวันที่เตรียมมา ฝนก็ยังไม่หยุดตก แต่ไม่อาจหยุดยั้งความตั้งใจของนักท่องเที่ยวได้ มีรถทัวร์หลายคันเริ่มเข้ามาที่ท่าเรือ ทำให้ ผมคิดได้ว่า “อยู่ไม่ได้แล้ว ออกเที่ยวต่อดีกว่า”

Milford Sound กำลังหายลับไปท่ามกลางขุนเขา ผมชำเลองมองดูกระจกหลัง ในช่วงขับรถ ตอนนี้ผมรู้สึกไม่เครียดกับเวลาแล้ว จุดไหนน่าสนใจก็จอดถ่ายรูปอย่างมีความสุข ท่ามกลางสายตาอิจฉาหลายคู่ ที่เห็นไอ้นี้มันมาคนเดียว

“สงสัยมันคงรวย” ผมคิดเข้าข้างตัวเอง ผมเริ่มแวะตามป้าย lookout มีตรงไหนจอดตรงนั้น

ด้านหน้า The Chasm มีป้ายเตือนให้ระวังนก Kea มีค่อนข้างเยอะ ใจส่วนหนึ่งอยากเจอะ แต่อีกใจคิดไปคิดมาอย่าได้เจอเลย ได้ข่าวว่าเจ้าตัวนี้มันปากแข็งมากชอบเจาะยางรถยนต์เล่น สงสัยมันต้องมีเอี่ยวกับร้านปะยางแน่ๆ ทำให้ผมเดินเที่ยว The Chasm แทบจะไม่มีความสุข ก็เพราะเจ้านก Kea นี่หละครับ นก Kea ก็คือนกแก้ว สีออกน้ำตาลปนเขียว ไม่ค่อยกลัวคนเท่าไรนัก ลองให้ของกิน รับรองเจ้า Kea เดินตามตีซี้ทันที่เลย แต่อย่าเผลอหมั่นใส้ไปกระทืบมันนะ เจ้า Kea อยู่ในบัญชีรายชื่อสัตว์สงวนของนิวซีแลนด์

The Chasm เป็นร่องหินที่ถูกน้ำกัดเซาะจนเกิดเป็นแอ่งน้ำตก และน้ำวน ถ้านึกภาพไม่ออกให้ถึงภาพ ออบหลวงเมืองไทย ซึ่งดูแล้วยิ่งใหญ่กว่า ซึ่งทำให้ผมดูที่นี้แล้วก็เฉยๆ ครับ แต่ชอบป่าไม้แถวนี้ เหมือนที่กิ่วแม่ปานมาก แต่ผมเดินได้ไม่นาน เกิดอาการจิตวิตกกลัวเจ้า Kea มาเจาะยาง รีบไปดีกว่า

ผมออกรถ มาถึงทางขึ้นเขา มีรถจอดติดรอสัญญาณจราจรอยู่หน้าอุโมงค์ Homer

“ดูท่าทางคงจะใช้เวลานาน” ผมคิดพร้อมเปิดกระจกเพื่อที่จะถ่ายรูป กลิ่นผ้าเบรกรถคันหน้าเหม็นจนผมต้องยอมแพ้ปิดกระจกรถตามเดิม พอพ้นจากอุโมงค์เอื้ออาทรมาได้ เจอป้าย Lookout อีกแล้ว Mirror lakes มีรถเก่งคันหนึ่งจอดอยู่แล้ว ผมถือโอกาสขับรถไปจอดที่ท้ายรถคันนั้น

“แผ่นดินไหว พระเจ้าช่วย” ผมคิดแล้วตกใจ ต่อภาพที่เห็นรถคันข้างหน้า ดูแกว่งไปมา

“ไม่ได้แล้ว ถ้าจะเป็น ขออย่าโดนอัดติดกับรถเลย” ผมภาวนาและเปิดประตูรถลงไป

โล่งใจมาก หลังจากที่ปิดประตูรถ อาการแผ่นดินไหวก็หายไป แต่มีภาพที่เห็นชวนให้ตกใจเป็นอย่างยิ่งที่ อยู่ อยู่ รถคันข้างหน้าที่จอดอยู่ มีหัวของวัยรุ่นชายหญิงนอนโผล่ขึ้นมา

ผมตกใจ รีบเดินลงไปด้านล่างตามป้ายแนะนำ ฝนก็เริ่มตกลงมาหนาเม็ดขึ้น สงสัยเงาสะท้อนคงไม่เห็นแล้ว เอาเป็นว่าได้หยดน้ำบน Mirror แทนแล้วกัน ผมก็ออกรถต่อไปเป้าหมาย Te Anau ตั้งใจว่าจะไปแวะพักรถเติมน้ำมันที่นั้น เมื่อออกพ้นเขตป่าเข้าสู่ทางราบ เริ่มเห็นแสงอาทิตย์สาดส่องมา ผมจอดรถถ่ายรูปทันที่ พึ่งรู้ว่าการมาเที่ยวคนเดียว มีความสุขอย่างนี้เอง

ช่วงก่อนที่ผมขับรถเข้าเขต Te Anau ผมสังเกตเห็น มีรถขับตามหลังผมมาด้วยความเร็วสูง ผมเจอป้ายกำหนดความเร็ว 80 กิโลเมตร ผมเริ่มชะลอความเร็วลง แต่แล้วผ่านมาไม่ถึง 500 เมตร มีป้ายกำหนดความเร็วไม่เกิน 50 กิโลเมตร ผมเกือบจะหยุดความเร็วไว้แทบไม่ทัน แต่คันหลังที่ตามผมมา กลับไม่ยอมชะลอความเร็วเลย แซงผ่านรถคันผมทั้งที่มีลูกระนาดชะลอความเร็ว รถคันที่ผมเห็น Mirror lakes คันนั้นเอง

“สงสัยคงรีบไปทำอะไร ที่ Te Anau ” ผมคิด ไม่เพียงแต่ผมคิดเท่านั้น มีตำรวจจราจรก็คิด รถตำรวจจราจรมาจากไหนก็ไม่รู้น่า คงจะแอบอยู่หลังป้าย 50 กิโลเมตร เปิดไฟฉุกเฉินขับตามรถยนต์คันดังกล่าวทันที คงโดนปรับแน่ ไม่รู้ว่าจะโดนไปเท่าไร ผมแวะพักรถเติมน้ำมันที่ปั๊มน้ำมันเดิม

ระหว่างทางที่ไป Mossburn เห็น Wind Mill หรือกังหันลมผลิดไฟฟ้าขนาดใหญ่อยู่ด้านหน้า ด้วยความอยากได้ภาพกังหันทำให้ผมขับรถออกนอกเส้นทางไปตามถนน 97 เข้าไปในเมือง Lumsden ได้ภาพกังหันลมจนพอใจ แถมกองฟางหลายกอง ได้เวลาแล้วต้องเดินทางกลับ Queenstown ความคิดที่จะเก็บภาพตั้งแต่ Kingston ไป Queenstown ต้องพับลง เพราะความมืดเริ่มมาเยือน และแล้วผมก็ต้องผ่านป้าย Look Out ไปอย่างน่าเสียดาย...ผมทำความเร็วได้ดี ถึงที่พักเวลา 20.00 น.

เจอกลุ่มคุณนู๋ญิงเดินเข้ามาที่โรงแรม ผมเลยถือโอกาสต่อว่าซักหน่อย

“ทำไม ไม่ตามไป Milford Sound” ผมพูด “ทำให้ผมต้องรอที่นั้น จนต้องกลับมาถึงค่ำ” ว่าแล้วก็ต้องโยนความผิดให้สักหน่อย (จริงๆ ที่กลับช้าเพราะเราแวะถ่ายรูปตลอดทาง)

“วันนี้อากาศไม่ดี เที่ยวบินงด เลยต้องเปลี่ยนโปรแกรมไปซื้อทัวร์นั่ง Shotover jet เสร็จแล้วกลับไปเล่น Gondola เพื่อจะเล่น Luge ทดแทนเมื่อวานที่ไม่ได้เล่น วันนี้ฟ้าสวยมาก สวยกว่าวันที่เราไปเมื่อวานอีก รูปบน Gondola สวยมาก Shotover jet ก็สนุก มันส์มาก” คุณนู๋ญิง ไม่เปิดโอกาสให้ผมได้คุยโม้เรื่องไปลุย Milford Sound เลย

ตั้งใจว่าจะเป็นคนเล่า ต้องเปลี่ยนสภาพเป็นคนฟัง สภาพตาเริ่มจะหลับ สมองตอนนี้ไม่รับฟังอะไรแล้ว คงเป็นเพราะความเพลียที่ขับรถทั้งวัน

“แต่อย่างไร คุณนู๋ญิง ก็แห้วทริปขึ้นเครื่องบินมาสองทริปแล้ว” ผมคิด “ปล่อยคุณนู๋ญิงคุยกับกลุ่มที่ไปด้วยกันก็แล้วกัน” ผมเริ่มยอมแพ้

“ผมขอตัวนอนก่อนนะครับ” ผมพูดเสร็จ กำลังจะเดินกลับห้องพัก

“พรุ่งนี้ 8 โมงเช้าออกเดินทางนะค๊ะ” คุณนู๋ญิงพูดทิ้งท้าย ก่อนแยกย้ายกันเข้าห้องพัก

"พรุ่งนี้ต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ" ผมเริ่มสังหรณ์ใจ