โลกในดวงตาข้าพเจ้า..(เดอะ ค๊อฟเวอร์)

...

ในสายแดดสีส้มอมแสด .. ผมเห็นไอร้อนบาง ๆ ระเหยขึ้นจากฝากระโปรงรถ ..


แม้จะเป็นแดดอ่อน ๆ ยามสาย แต่มันก็ยังสำแดงอานุภาพแห่งรังสี ความร้อนที่แผ่ซ่าน
ผ่านความมืดของจักรวาล และเดินทางมาจากดินแดนเว้งว้าง จากการเผาไหม้ตัวเอง
ณ ที่ไกลโพ้น ...

มันยังแผดเผามาถึงที่แห่งนี้


ผมคิดถึงถาดไม้ไผ่ ที่ตากพริกแห้งของแม่ .. แม่ชอบเวลาแดดออก แม่จะเอาหอม กระเทียม
พริกแห้ง ออกมาใส่ถาดตากแดด ถึงแม้ตอนนั้นผมจะยังเด็ก แต่ผมก็สังเกตุได้ว่าสารพัดสิ่งที่
นอนเรียงรายอยู่บนถาด มันอยู่ในสภาพที่แห้งสนิทราวกับมัมมี่

แต่แม่ก็ยังคงตากซากเครื่องปรุงเหล่านั้นทุกครั้งที่แดดออกจัด ๆ ที่หน้าบ้าน


แม่บอกว่า หอม กระเทียม พริกเหล่านี้ ยิ่งแห้งยิ่งเก็บไว้ได้นาน แดดเป็นของฟรี ถ้าเรารู้จักใช้
มันให้เป็นประโยชน์

...

เด็กน้อยผุดลุกขึ้นมากลางดึกในสภาพที่มีเหงื่อออกท่วมตัว เขาเริ่มต้นร้องไห้เมื่อเข็มนาฬิกา
ชี้บอกเวลาตีหนึ่งกว่า ๆ ความอ้าวอบกราดกระจายตามการหมุนส่ายของพัดลมสองตัว ที่มัน
ไม่ได้ช่วยให้รู้สึกเย็นลงแม้แต่น้อย

ผมเผยอเปลือกตามองเขาเงียบ ๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบหัวเขาในความมืด เขาหันหน้ามามอง
ผมก่อนจะค่อย ๆ เอนตัวลงนอนเช่นเดิม บ้านทาวน์เฮ้าส์ที่มีโครงสร้างหลักประกอบไปด้วยก้อน
อิฐแข็งฉาบปูนซีเมนต์ อมความร้อนที่เดินทางผ่านความว่างของจักรวาลมาไกลแสนไกลเมื่อตอน
กลางวัน และเมื่อโลกในมุมที่ผมอยู่หันหลังให้ดวงอาทิตย์ มันยังย้ำเตือนให้ผมระลึกถึงแสงแแดด
สีส้มอมแสดเมื่อตอนกลางวันด้วยการคายความร้อนสะสม มาบ่มทั้งผมและครอบครัวราวกับโอ่ง
ที่ใช้บ่มมะม่วงอกร่อง

บางครั้ง .. ผมก็คิดอยากจะติดแอร์คอนดิชั่น ให้เหมือนกับบ้านข้าง ๆ



...

ในตู้เย็น มีถุงปลาสลิดบางบ่อ ที่แม่เอามาให้ผมตั้งแต่เมื่อ 3 เดือนที่แล้ว ผมค่อย ๆ แกะถุงออกมา
ช้า ๆ มีปลาสลิดอยู่ 1 ตัว .. สองตัว .. ๓ ตัว IIII ตัว V ตัว

ผมเดินไปหาถาดไม่ไผ่ที่แม่เคยใช้ตากหอม กระเทียม พริกแห้ง แต่ผมหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ
ตอนที่ผมจากแม่มา แม่ไม่ได้ให้ถาดไม้ไผ่ถาดนั้นมาด้วย เพราะผมหอบเสื้อผ้า หนีแม่มาอยู่
กับผู้หญิงที่ผมรัก ถึงเวลามันจะผ่านมานานแล้ว แต่แม่ก็ยังไม่ยอมให้ถาดไม้ไผ่ถาดนั้นกับผม


ผมถือปลาสลิดบางบ่อ ชื้น ๆ เหล่านั้น ออกมาวางตากบนกระโปรงหน้ารถ ถ้ามันแห้ง มันอาจจะ
อยู่กับผมได้นานกว่านี้ บอกตรง ๆ ผมยังไม่อยากจะทอดพวกมันกินสักเท่าไหร่ เพราะถ้าไม่มี
ปลาสลิดเหล่านี้ ผมก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะได้ใช้ประโยชน์จากของฟรีที่แม่ว่า



โลกร้อนขึ้นเรื่อย ๆ รึว่ามันยังร้อนเท่าเดิม ผมก็ไม่รู้ ..

แต่ทุกครั้งที่ผมร้อน ... ผมอยากติดแอร์คอนดิชั่นให้เหมือนบ้านข้าง ๆ



และตากปลาสลิดบางบ่อ บนฝากระโปรงรถ



...



หมายเหตุผู้เขียน : ด้วยความระลึกถึง ครูผู้ชี้นำทางงานเขียนของผมในโลกไซเบอร์
พี่มนตรี ศรียงค์ (หมี่เป็ด) ซีไรท์ปี 2550 จากหนังสือ "โลกในดวงตาข้าพเจ้า)

Create Date : 20 สิงหาคม 2552		4 comments
Last Update : 20 สิงหาคม 2552 11:12:05 น.
Counter : 6006 Pageviews.
Share Tweet