Bloggang.com : เจแปนเบอร์รี่ : How to :: อยู่กับคนญี่ปุ่น ( ขำ ๆ )

How to :: อยู่กับคนญี่ปุ่น ( ขำ ๆ )


	ข้อความนี้ได้รับ ฟอร์เวิร์ด เมลล์ มาอีกทีค่ะ.. เห็นว่าเขียนได้ขำ ๆ แต่ก็มีข้อเท็จจริงอยู่เพียบ เลยนำมาให้อ่านกันเล่น ๆ xxx...เนื่องจากไม่ทราบว่าต้นฉบับใครเป็นผู้เขียน...xxx xxx...จขบ.จึงขออนุญาตนำมาลงไว้ ณ ที่นี้นะคะ)...xxx +++++++++++++++++++++++++++++++++ "ฮาวทู กรู อยู่กับคนญี่ปุ่น (หมู่มาก)" ขำๆ ข้อแรก ... อย่าเดินแตกแถว หรือแซงคิวเป็นอันขาด ไม่ว่าจะซื้อของ บะหมี่ แม้แต่อะไรก็ช่างที่คนกำลังรอคิวกันอยู่ รวมถึงสวนสนุก เพราะ.... คุณจะโดนเหยียดหยามด้วยสายตา เจือความอาฆาตอยู่ คนญี่ปุ่นไม่ชอบพูด แต่จะให้รู้สำนึกเองว่า ที่มรึงทำอยู่นี่ "ผิดแล้วโว้ยย" โดยการสอดสายตา มองด้วยหางตา และหากคุณเป็นคนต่างชาติ ความผิดที่มีอยู่ในชีวิต ก็จะเพิ่มเป็นเท่าทวีคูณ แต่ไม่ต้องคิดมากครับ ...ในสมองคนญี่ปุ่น (ไข่ในหิน) ถ้าฟังไม่ออก จะจินตนาการไว้ก่อนว่า คนต่างชาติพวกนี้ ไม่จีน ก็เกาหลี รอดตัวไปครับ ถ้าเราไม่ได้เกิดมาหัวแดง ตาสีฟ้าอ่ะนะ อันนี้คนญี่ปุ่นแถวๆ นี้เค้าเทิดทูนกันครับ ฮา ฮา ถ้าใครได้มีโอกาสมาเหยียบเกาะไข่ในหินนี้ ก็อย่าลืมกฎข้อนี้ครับ สำคัญๆ ข้อสอง .... พูดขอโทษให้อยู่ในกมลสันดานของคุณให้ได้ แล้วชีวิตคุณจะมีความสุขถึงแม้ว่าจะไม่ได้รู้สึกผิด หรือสำนึกได้ก็ตามที คำขอโทษเหมือนคำทักทายครับ นิดๆ หน่อยๆ ก็ขอโทษมันไม่ได้มาจากใจครับ มันมาจากปาก ฉะนั้นอย่าคิดว่า "ซุมิมาเซ็น" (ขอโทษ) และ "โกะเมงนะไซ" (ขอโทษ) จะมาจากใจนะ ถ้าให้แน่ ต้อง "โมชิวะเกะโกะไซมาเซ็น" (กราบขอประทานโทษ) สิ กร้ากกกกกกก จะขอโทษแบบไหน ความจริงแล้วไม่เกี่ยวหรอก แค่จะบอกว่า บางทีที่เราได้ยินบ่อยๆ นั่น มันอาจจะเป็นแค่คำพูดติดปากคิดว่า วันๆ นึง คนญี่ปุ่นพูดคำขอโทษเกินสิบครั้งแน่ (กรณีที่ออกไปพบปะผู้คน ไม่ใช่เก็บตัวอยู่กับบ้านอ่ะนะ) ฉะนั้นเรียนรู้ที่จะพูดขอโทษ คุณก็จะอยู่ในสังคมญี่ปุ่นสุขขึ้น อีกเยอะ ...นะจะบอกให้ ข้อสาม ... "โอะทสึคะเรซัง" ซามะ อะไรก็ว่าไป ...แปลเป็นไทยง่ายๆ ที่ภาษาไทยไม่ใช้กัน "ขอบคุณที่เหน็ดเหนื่อย" หลังจากทำกิจกรรมอะไรก็ตามเสร็จสิ้น คนญี่ปุ่นของแท้ต้อง "โอะทสึคะเรซัง" แม้กระทั่งกรณีหลังถ่ายหนังโป๊ เสร็จก็ยัง "โอะทสึคะเรซัง" ทำให้คิดเลยเถิดไปว่า หลังจากทำการบ้านเสร็จแล้วคนญี่ปุ่นแท้ๆ เนี่ย เค้า "โอะทสึคะเรซัง" กันมั้ยครับ ฮา ฮา นั่นไม่สำคัญเท่าไหร่ การพูด "โอะทสึคะเรซัง" หรือคำขอบคุณเหล่านี้ ถือเป็นการระลึกถึงความเหน็ดเหนื่อย การหยิบยื่นสิ่งดีดีให้กันด้วยคำพูด หาใช่การกระทำไม่ ! เราจะได้ยินคำนี้บ่อยมาก ถ้ามีโอกาสแทรกตัวเข้าสู่สังคมญี่ปุ่นจริงๆ คุณๆ ทั้งหลายที่ปรารถนาจะมีความสุขในสังคมนี้ ต้องพึงจดจำคำเหล่านี้ และรู้จักใช้มัน ชีวิตคุณก็จะเป็นสุขขึ้น ข้อสี่ .... "โออิชี้" อร๊อย อร่อย คำนี้แสดงถึงอะไรหลายอย่างในวัฒนธรรมการพูด การชอบพูดมาก เว่อร์ เกินความจริงเป็นที่สุด หรือให้สั้นๆ กระทัดรัดได้ใจความแบบไทย ใช้ว่า "ตอ.แ.ห.ล" คงไม่ผิดนัก คนญี่ปุ่นจะสามารถรับรู้รสอร่อยได้ แม้กระทั่งยังไม่เคี้ยว ! แค่เอาตะเกียบเข้าปาก ก็อร่อยแล้ว โออิชี้ โออิชี้ หรือแม้กระทั่ง อุมั่ย ซึ่งเป็นญาติกับ โออิชี้ เราก็จะได้ยินอยู่บ่อยๆ ถ้ามีโอกาสได้สัมผัสลึกล้ำลงไปมากกว่านั้น ทีวีทุกช่องที่มีรายการเกี่ยวกับอาหาร พาไปชิม แหลก จะมีคำนี้ชูโรงเสมอ โออิชี้ โออิชี้ ทั้งที่ความเป็นจริงแล้ว มันไม่ได้อร่อยเว่อร์ขนาดนั้น ! ผมเคยดูทีวีรายการนึง ในรายการนั้นแนะนำร้านนึงในเขตที่ผมอยู่ด้วยความอยากรู้ อยากเห็น หรือจะเรียกสอดรู้ สอดเห็นก็ได้ ก็ไปชิม มันอร่อยจริงไหม โออิชี้ จริงหรือเปล่า? สั่งเมนูที่ไปออกทีวีวันนั้นมากินทันที ได้ผลสรุปเป็นเอกฉันท์ว่า "มรึงตอ.แห.ล" นี่หว่า จะว่าไงดีครับ นอกจากจะไม่ได้อร่อยมากขนาดนั้นแล้ว ยัง "เค็มสาาดดดดดดดดด" กันเลยทีเดียว แบบนี้เข้าทำนองคุณหลอกดาวได้ไหมครับ ฮา ฮา แบบนี้ใช้ "มาซุ่ย" (ไม่อร่อย) แทนจะไหวมั้ยน้อง นั่นแหละครับ ถ้าอยากไม่อยากเป็นทุกข์ และสุขกับชีวิตเล็กๆ บนเกาะนี้ต้องเรียนรู้ที่จะ โออิชี้ กับอะไรง่ายๆ แล้วถ้าเลเวลความตอ.แห.ล ของคุณมากขึ้น ชีวิตคุณก็จะสุขเป็นล้นพ้นครับ ฮา ฮา ข้อห้า... "ไฮ่" ชีวิตนี้คุณควรไฮ่ มากกว่ารับ จะอะไรก็ตาม เวลาสนทนากับคนญี่ปุ่น คุณควรจะสวนกระแส แทรกตอบเป็นระยะไป ไฮ่ เอ่ ไฮ่ อะโน... โซเดสก๊ะ บลาๆ ถึงแม้จะผิดกับขนบธรรมเนียมประเพณีไทยอันดีงามก็เถอะ เมื่อรักจะมาอยู่บนเกาะ(ร้าง)แห่งนี้แล้ว ถ้าเป็นหญิงไทยใจงาม เรียนรู้ขนบจบจากในวัง คุณควรเปลี่ยนตัวเสียใหม่ครับ การพูดแทรก ถือเป็นเรื่องปกติสำหรับชาวยุ่นปี่ เพื่อสื่อให้คู่สนทนารู้ว่า คุณยังฟังอยู่ และยังคงสนใจในสิ่งที่เค้าพูด หาได้ปล่อยปละละเลยละทิ้ง ให้พล่ามอยู่ฝ่ายเดียว อารมณ์มรึงพล่าม กรูก็ต้องพล่ามด้วยเป็นระยะไป ฉะนั้น คุณควร "ไฮ่" มากกว่าเงียบเฉย ละทิ้งความรู้สึกของคู่สนทนาไป ยิ่งคุณแทรกสอดไฮ่ เข้าไปมากเท่าไหร่ คู่สนทนาชาวยุ่นของคุณก็มีความสุขมากขึ้นเท่านั้น เท่ากับว่า คุณกำลังให้ความสำคัญกับเรื่องที่สนทนากันอยู่มากขึ้นเท่านั้น เรียนรู้ที่จะไฮ่ แล้วชีวิตก็จะสุขขึ้น และยิ่งๆ ขึ้นไปครับ จบแล้วง่ะ ไว้ว่างๆ จะมาเขียนฮาวทูให้อ่านกันต่อไป โอะทสึคะเรซามะเดส ข้อหก ... รู้หรือไม่ เวลาขึ้นบันไดเลื่อนคุณควรชิดขอบ อย่ากร่างเป็นจิ๊กโก๋ปากซอยนี่ทางกรู อาจจะโดนกระทืบได้ครับ ที่เมืองยุ่น ขึ้นบันไดเลื่อนต้องชิดซ้าย หรือขวาด้วยนะอันนี้ตามภูมิภาค จำไม่ได้แน่ชัดว่า คันโตชิดขวา คันไซชิดซ้าย หรือคันไซชิดขวา คันโตชิดซ้าย (เขตคันโต แถวๆ โตเกียว กับแถบคันไซ แถบโอซาก้า) อย่ากระนั้นเลย ไม่ต้องไปจำหรอก ตามกระแสฝูงพี่ยุ่นไปเป็นพอครับ เวลาขึ้นบันไดเลื่อนจะชิด และเหลือทางไว้ให้คนอื่นไปก่อนทางที่เหลือเค้าเรียกว่าทางกรูด่วน คือ กรูด่วน กรูขอไปก่อน สำหรับใครต้องการใช้ชีวิตอย่างเชื่องช้า ลากตีนเดิน กรุณาชิดด้วยครับ อารมณ์คล้ายๆ กับ "ชิดในเพ่ ชิดใน" ถ้าไม่ไว อย่าล้ำเส้นครับ ฮา ฮา ไม่หลีกจะโดนกดดัน หรือโดนตะโกนด่า จามะ จามะ (เกะกะ) นะจะบอกให้ ... พี่ยุ่นเค้าอารมณ์รุนแรงงง ขอโบกกกกกก ข้อเจ็ด... "เป็นเมียพี่ ต้องอดทน" หลายคนอาจจะสงสัย ทำไมเป็นเมียพี่ต้องอดทน ท่านแม่บ้านหลายท่านอาจจะกำลังประสบปัญหา ผัวบ้างาน กลับบ้านดึกดื่น ไม่ทำการบ้าน และ สารพัดปัญหา บลาๆ ไป นั่นแหละ พี่ๆ ซารารีมัง (มนุษย์เงินเดือน) แถวๆ นี้ เค้าออกบ้านตั้งแต่ตีสี่ตีห้า กลับบ้านห้าทุ่มเที่ยงคืน หนักกว่านั้น ทำงานล่วงเวลาจนถึงเช้า โดยไม่ได้เงินเพิ่มสักเยน มันเป็นความสำนึกรัก รับผิดชอบต่องาน (ที่มากเกินไป) รักจะเป็นแม่บ้านพี่ยุ่น ต้องทำใจ ผัวจะบ้างานหนัก เห็นงานดีกว่าเมีย บางคนหอบงานมาทำที่บ้านด้วย โห..ทุ่มเทสุดๆ อยู่กันสองสามปีแรกอาจสุขสม อยู่นานเข้าอาจคิดหนัก กรูมาแต่งกับมันทำไม อย่ากระนั้นเลย วันนี้ทีวีไดเรคขอเสนอ เวลาว่าง ยามผัวไม่อยู่ เราควรจะเอาเวลาไปเผาผลาญโดยการฝึกทำกับข้าว เข้าคอร์สถ่ายรูป ...หรือลองไปซื้อเกมส์พี่วีมาเล่น เล่นโยคะเพื่อสุขภาพ คุยกับเพื่อนบ้านหน้าปากซอย ตั้งสมาคมแม่บ้าน รู้หรือไม่ เดี๋ยวนี้พี่วีต่ออินเตอร์เนตได้แล้วด้วยสะดวกหนัก เราควรจะหาโปรแกรมไปเที่ยว พักผ่อนสมอง ซื้อทัวร์ไปเที่ยวรอบโลก โดยให้ผัวก้มหน้าทำงานของมันไป ในเมื่อมรึงไม่สนกรู กรูก็ไม่สนมรึง ฮา ฮา แต่ในความเป็นจริงมันทำไม่ได้จึงต้องทำให้แม่บ้านหลายท่านต้องจำทนรับกรรมที่ไม่ได้ก่อต่อไป ข้อแปด... อย่าบ้าเห่อ... ร้านที่คนต่อแถวยาว เป็นแปดกิโล อาจจะไม่อร่อยแค่มีหน้าม้ามาต่อแถวสามสี่คน พี่ยุ่นก็บ้าต่อกันเป็นวรรคเป็นเว.รแล้วครับ จากผลสำรวจขอมหาวิทยาลังคิงเมเทส พบว่า ...(อยู่ส่วนไหนของโลกฟระ) เมื่อมีคนเข้าไปต่อแถวรออะไรสักอย่าง อย่างตื่นตาตื่นใจ พี่ยุ่นจะให้ความสนใจ และเข้าไปไถ่ถามและต่อแถวในที่สุด สมมติว่าร้านนั้นคือร้านไอติม และพี่ยุ่นที่เดินผ่านมานั่น ก็เพิ่งจะแดรกไอติมมาสดๆ แต่เมื่อเห็นคนยืนต่ออย่างรอคอย พี่ยุ่นจะให้ความสนใจ ไถ่ถาม และบ้าเห่อต่อแถวไป จนได้กินไอติมร้านนั้น ถึงจะไม่อร่อย แต่พี่ยุ่นจะกัดฟันพูดอย่างหน้าชื่นตาบานว่า "โออิชี้ เน้" พร้อมกับน้ำตาที่ไหลพรากๆ ฮา ฮา คุณหลอกดาว (มุขเก่าโค.ตรร ใครเกิดไม่ทันยุคนี้อาจไม่เก็ทนะครับ) ฮา ฮา ข้อเก้า... ชีวิตเราควรเต็มไปด้วยความสุดยอด อันนี้อารมณ์คล้ายกับโออิชี้ครับ ทุกอย่างในชีวิตพี่ยุ่น สุโก่ยยย (สุดยอด) เสมอ สงสัยต่อมรับรสรู้สึกพี่แกจะไวจริงๆ แม้กระทั่งเห็นต้นกล้วย พี่แกยังสุโก่ยยต่อเนื่องกันอยู่สามสี่วันติด หรือเวลาที่เราไปสวนสัตว์ ตะวัดตี.นปั่นจักรยานน้ำขณะนั้นมีปลาตัวลีบๆ เล็กๆ กระโดดขึ้นมาจากน้ำ พี่ยุ่นอาจจะอ้าปากค้างง และพร้อมกับบอกว่า "สุโก่ยยยยยยยยยยยยย" กันไป แล้วคนไทยอย่างเราสองสามคนแถวนั้น อาจหันหน้าเข้าหากันเหมือนเบียร์ช้างแล้วถามพร้อมกันว่า "มันสุโก่ยยตรงไหน?" เพื่อนคนนึงนึกขึ้นได้ ให้ความกระจ่างกับเพื่อนในวง "มันสุโก่ยยตรงที่ พี่แกมีความสุดยอดกับอะไรได้ง่ายๆ ไง๊" ตึ่ง เราควรจะรีบถึงจุดสุดยอด แล้วจะมีความสุขสินะ เอ๊ะ ไม่เกี่ยวเฟร้ยยยยย ข้อสิบ.... ในรถไฟ เค้าไม่คุยโทรศัพท์นะ เพื่อนๆ หลายคนอาจจะชินกับชีวิตอันล้ำสมัยไฮเทคทุกคนมีมือถือ บางคนก็มีถือมือ เอ๊ะ ยังไง? นั่นแหละครับ การรถไฟแห่งประเทศยุ่น แนะนำให้ท่านงดใช้โทรศัพท์ในรถไฟฉะนั้นมนุษย์ต่างดาวอย่างเราก็ควรจะทำตามไม่ใช่เสร่อแป๊ะ คุยโทรศัพท์เป็นวรรคเป็นเวร เพราะอาจจะเจอสายตาพิฆาตเหมือนเมื่อคราวลัดคิวได้ครับ ที่งดใช้ ก็เพราะว่าสัญญาณจากคลื่นโทรศัพท์เนี่ย อาจจะรบกวนโสตประสาทของใครบางคน ไม่ใช่ละ คือว่าอาจจะมีผลรบกวนต่อผู้ที่ใช้เครื่องมือทางการแพทย์นั่นเองครับ ... จึงเป็นมารยาททางสังคมอย่างนึงที่ควรทำ ทำให้พี่ยุ่นไม่คุยกัน แต่ส่งเมลล์คุยกันแทน (แล้วมันต่างกันตรงไหนฟระ?) ถ้าเราไม่อยากเสร่อ ควรทำตาม รักษากฎยิ่งชีพแล้วชีวิตของท่านก็จะสุขอย่างบอกไม่ถูก ที่บอกไม่ถูกก็เพราะว่า ไม่รู้ว่ามันจะสุขยังไงนั่นเอ๊งงง ฮา ข้อสิบเอ็ด.... ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตน จากผลสำรวจของสถาบันอุเอะโนะโดบุสสึโคเอ็งพบว่า ...(ได้ข่าวว่ามันเป็นสวนสัตว์นี่หว่า) ร้อยละแปดสิบของประชากรยุ่น ล้วนเก่งด้านตอ.แหลลงตับ ไม่ว่าจะเป็น สุ่โก่ยยย โออิชี้ คาวาอี้... หน้าบี้ ก็ตามที สถาบันยังพบอีกว่า เราควรจะตื่นเต้น ตอแหล และตะลึงพรึงเพริดกับอะไรให้ง่ายเข้าไว้ แล้วชีวิตเราจะสามารถซึมซับความสุขได้อย่างเต็มที่ อีกอย่างที่พึงกระทำ .. ไม่ควรสุงสิง สนทนา ยิ้มร่าให้คนแปลกหน้า หรือหน้าแปลกมิเช่นนั้นคุณอาจจะเข้าข่ายโดนโบ้ยใบ้หาว่าบ้า นอกจากนี้เวลาขึ้นรถไฟในชั่วโมงเร่งด่วนเป็นธรรมดาที่มันต้องมีกระทบกระทั่งเหยียบนิ้วตีนกันขึ้นมาบ้าง กรุณาอย่าโกรธ ตีหน้าซื่อ สงบใจไว้ เพราะคนที่เหยียบตีนคุณมะกี้ จะส่งภาษามาถาม "ไดโจบุเดสก๊ะ" (มันแปลว่ามรึงเป็นอะไรมั้ย) แต่จริงๆ แล้วพี่แกไม่ได้อยากรู้หรอกว่ามรึงจะเป็นอะไรมั้ย แค่ถามตามมารยาท บางทีเรานอนตายอยู่ พี่แกอาจจะไม่ยื่นมือมาช่วยเลยก็มี ฉะนั้น เราไม่ควรที่จะตอบว่า"กรูเจ็บตีนจะตายอยู่แล้ว ยังมีหน้ามาถามกรูอีก" ควรจะเสแสร้ง และยิ้มหน้าเจื่อนๆ ตอบกลับไปว่า "ไฮ่ ไดโจบุ" (กัดฟันแล้วพูดไป กรูไม่เป็นไร) แม้ตอนนั้นเลือดจะเต็มตีน เพราะโดนส้นรองเท้ายัยเจ๊มะกี้จิกอยู่ก็ตามที แต่ถึงจะตอบไปว่ากรูใกล้จะตายแล้ว พี่ยุ่นก็จะไม่ช่วยและแตะต้องตัวคุณเด็ดขาด เราควรตอแห.ล เยียวยาตัวเอง ด้วยตัวเองดั่งที่ภาษิตไทยว่าไว้ "ตนแล เป็นที่พึ่งแห่งตน" ข้อสิบสอง... วันใดวันนึงฉันจะถูกลวนลาม (แน่) อย่างที่รู้กัน เมืองใหญ่อย่างโตเกียว โอซาก้า มักจะมีการลวนลามเกิดขึ้นเสมอ ในรถไฟ ญ สาวร่างบอบบาง ถูกทาบร่างไว้โดยชายฉกรรจ์ซารารีมังสี่ห้าคน คิดดูสิ มันจะขนาดไหน รถไฟที่แน่นขนัด แทบร่างจนจะเป็นผัวเมียกันคารถไฟแล้ว วันดีคืนร้าย ขณะที่เรายืนห้อยโหนโจนทะยานอยู่บนรถไฟ อาจจะมีมือแปลกๆ สอดเข้ามาใต้กระโปรง ถ้าเจอแบบนั้นบนรถไฟ เราควรทำยังไงดี? ผมแนะนำว่า ควรสงบจิตใจสักแป๊บ ให้ลุงแกลูบไปสักทีสองทีจากนั้นเอามือที่เราเกาะเกี่ยวห่วงอยู่นั้นตะปบไปที่มือนั่น จากนั้นตะโกนกรีดร้อง อย่างบ้าคลั่ง (อย่าอายเพราะเรากำลังโดนลวนลามอยู่) คุณควรกรีดร้องให้สุดเสียง พร้อมกับตะโกนว่า "เฮนไตๆ " (ไอ้โรคจิต,ลามก,บ้ากาม) อย่าไปด่าว่า ไอ่เหี่ย นะครับ เพราะพี่แกคงฟังเราไม่อ๊อก หรือด่าว่าไอ่หน้าวอกนี่ก็ตกไป เพื่อให้พี่แกเข้าใจเราได้อย่างลึกซึ้ง ควรด่าด้วยภาษาญี่ปุ่นครับ หลังจากนั้นทุกสายตาจะสอดส่องมองมาที่เราควรใช้โอกาสที่ดีอันนี้ เพื่อความสมบทบาทตีบทแตก ดั่งนางเอกละครไทย ร้องไห้เป็นวรรค เป็นเวร ร้องขอความช่วยเหลือ (ไม่ควรอาย เพราะความอายทำให้ชีวิตเราแย่ลง) เมื่อมันลวนลามเรา เราไม่ควรยอม และอย่าให้ลุงแกได้เกิดเป็นครั้งที่สองครับ ให้โดนคุมขังไปสงบจิตใจในคุกสักพัก เผื่อลุงแกจะสำนึกได้ว่า "สิ่งที่มรึงทำไปมันผิดโว้ยย" ฮา ฮา ข้อสิบสาม... ไอ แคน นอท สปีค อิงลิช หลายท่านอาจจะเคยประสบปัญหาย่ำแย่กับภาษาอังกฤษเรียนไม่รู้เรื่อง พูดไม่ได้ เวลาที่เราอาศัยอยู่ที่บ้านเกิด อย่ากระนั้นเลย เมื่อใดที่ท่านได้เอาตีนเหยียบลงบนเกาะท่านจะพบว่าระดับภาษาอังกฤษของเราที่ต่ำต้อยได้ถูกยกให้สูงขึ้น กรูว่ากรูแย่แล้ว ยังมีคนแย่กว่า นี่อาจจะเป็นข้อดีข้อนึง ที่เราไม่ได้เกิดมาบนเกาะนี้ อย่าคิดว่าทุกคนบนเกาะแคนสปีค อิงลิช ถึงแม้ว่าปัจจุบัน จะมีคนพูดได้มากกว่าเมื่อก่อนก็ตามที เราก็ไม่ควรหวังน้ำบ่อหน้าว่าจะสื่อสารภาษาอังกฤษได้เสมอ อย่ากระนั้นเลย ก่อนมาเราควรฝึกภาษามาสักสองสามภาษาอย่างแรกคงหนีไม่พ้นภาษาญี่ปุ่น เอาง่ายๆ กิน ขี้ ปี้ เยี่ยวได้ก็พอแล้วครับ หลังจากนั้น ไปฝึกหัดการสื่อสารโดยภาษามือ หนักกว่านั้นลองหัดภาษากายมาด้วยได้จะยิ่งดี ฮา ฮา หรือไปลงเรียนคอร์สการแสดงละครใบ้ด้วย อาจจะสื่อสารได้มากขึ้นครับ อันนั้นพูดเล่นๆ ไม่ได้จริงจังแต่อย่างใด แค่จะบอกว่า บางทีการที่พูดภาษาอะไรไม่ได้เลย ก็มาที่นี่ได้ครับ อย่าวิตกจริตมาก แต่ให้เตรียมใจให้มากไว้เป็นพอ เมื่อใดก็ตามที่ออกจากสนามบินสุวรรณภูมิ เพื่อมาเกาะ "ชีวิตนี้ไม่ได้เป็นของกรูอีกต่อไปแล้ว" เพราะเราจะมาเจอมนุษย์ที่พูดแต่ภาษาญี่ปุ่น คันจิยึกยือเต็มไปหมด เจอคนหัวแดง หัวสี แต่มันพูดกับเราไม่ได้ อารมณ์ประมาณ "ลอสต์ อิน ทราน สเลชั่น" เป็นเรื่องปกติครับ ทุกอย่างมีทางออก ใจเย็น แล้วทุกอย่างจะดีเอง ถ้าเราสับสนในตัวเองจริงๆ ให้เดินเข้าไปหาพี่ยุ่นสักคน แล้วลองถามเป็นภาษาอังกฤษไป "ฮู แอม ไอ" ท่านจะได้รับกับคำตอบอันน่าทึ่งเป็นที่สุด "โอ เก๊ะ" (โอเค) ตึ่ง มันเกิดความผิดพลาด เราถามอย่าง พี่แกตอบมาอย่าง) ข้อสิบสี่... มีร่มไว้ไม่เสียหาย หลายคนอาจจะรู้ แต่บางคนก็อาจจะยังไม่รู้ว่า ห่าฝนประเทศนี้นี่มันมากมายขนาดไหนกัน ? ประเทศเกาะ ที่ฝนตกตลอดทุกฤดูกาล ไม่ว่าจะเป็นใบไม้ผลิ ก็ฝนตก หน้าร้อน ก็ฝนตก ใบไม้ร่วง ก็ฝนตก และฤดูหนาวหิมะตกไม่พอ ฝนกับหิมะตกพร้อมกัน และที่สำคัญมากกว่านั้น ช่วงฤดูฝน (ทสึยุ) ฝนสามารถตกต่อเนื่องกันสามวันติดโดยไม่หยุด ด้วยเหตุผลทางด้านภูมิประเทศข้างต้น มีร่มพกไว้กับตัวจึงไม่ใช่เรื่องที่เสียหายนัก ถ้าอยากจะให้เก๋ไก๋ คุณควรเลือกซื้อร่มที่เสมือนหนึ่งใช้กันแดดได้กันฝนได้ กันหิมะได้ เอากันได้ทุกอย่าง ซื้อครั้งเดียว เที่ยวได้ทั่วญี่ปุ่น เค้าว่างั้น นอกจากซื้อที่ใช้ได้ทุกฤดูกาลแล้ว ควรซื้อที่มันดูท่าว่าจะแข็งแรงด้วยครับ ไม่ใช่ซื้อกิ๊กก็อก ร่มใส แอ๊บแบ้ว บางคนอาจจะคิดว่าแท้จริงแล้วพี่ยุ่นฮิตใช้ร่มใสๆ กัน ความจริงมันไม่ได้ฮิตมากมายหรอกครับแค่บนเกาะนี้มันขายแต่ร่มใสๆ เพื่อง่ายต่อการรีไซเคิลเท่านั้นเอง ทำเอาพี่ไทยจินตนาการตามไปว่า มันโรแมนติกยิ่งนัก เวลาฝนตก ไต้ฝุ่นเข้าแรงลมขนาดสามร้อยกิโลเมตรต่อชั่วโมง วินาทีนั้นโรแมนติกไม่ออกครับ ในใจมีแต่คิดว่า ทำยังไงกรูจะเอาตัวรอดจากภัยพายุนี้ไปได้ มีร่มไว้ อย่างน้อยกรูก็อุ่นใจได้ว่า ... กรูรอด แต่ถ้าจะตายเพราะก้านร่มแทงตาย ก็ยังถือว่ากรูได้ตายในหน้าที่ไม่ได้ตายเพราะพายุ กรูได้ป้องกันตัวถึงที่สุดแล้วและนั่นมันคงเป็นการตายแบบสุดวิสัยจริงๆ ฮา ฮา ข้อสิบห้า.... บางทีเราอาจจะผิดที่เกิดมาเป็นคนต่างชาติ(หัวดำ ตาสีดำ) นั่นแหละ บางทีเราอาจจะผิดตั้งแต่เกิดมาแล้วครับ พี่ยุ่น(บางคน)ที่หัวโบราณคร่ำครึ ไม่เคยออกจากเกาะ บางคน เน้นย้ำครับ บางคน เกลียดคนต่างชาติเข้าไส้ คือการที่กรูมาจากเอเชีย มีบรรพบุรุษขี่ช้างรบรากันในอดีตนี่ มันผิดมากไหม? แล้วกรูถามหน่อยเหอะ ญี่ปุ่นเนี่ย มันไม่เอเชียตรงไหน????? เชื่อหรือไม่ ? พี่ยุ่นบางคนมีความคิดว่าเกาะนี้หาใช่เอเชียไม่แต่เป็นสถานที่พิเศษคล้ายกับยุโรป ...กรูว่ามรึงตกภูมิศาสตร์กันชัวร์ ไปแหกตาดูแผนที่โลกสิ "บอกมันว่า มรึงเอเชียเหมือนกรูเว้ยยยยย" ห่านนน ติดเกาหลี ด้านล่างไต้หวัน ถัดไปเป็นจีน แล้วมรึงจะเป็นยุโรปได้ไง๊ ทั้งๆ ที่รอบด้านมรึงล้อมรอบไปด้วยชนชาติตาชั้นเดียว นั่นแหละ บ้าบอ คอหัก สิ้นดี เรื่องรังเกียจคนต่างชาตินี่ ผมเคยเจอมากับตัวมีครั้งนึงผมปั่นจักรยานไปกับเพื่อน และเราก็ติดไฟแดงกันพอดี คุยกันภาษาไทยเฮฮา เอ้า มีไรมั้ย กรูคนไทย ไม่นานนัก ไอ้กระผมกับเพื่อนก็รู้สึกได้ถึงรังสีออโรร่าอมหิตเข้าให้ มีลุงๆ ป้าๆ สองสามคนแถวนั้น เมื่อหูกระดิกว่าพวกมรึงสองตัวไม่ใช่ยุ่นแน่ๆ เขาและเธอเหล่านั้น (ถ้าอยากให้อารมณ์แบบภาษาปะกิด ก็ ฮี ชี อิท กันไป) ใช้หางตามองมา พร้อมกันนั้นก็แผ่รังสีอมหิตตามมาจนทำให้กรูทั้งสองรู้สึกได้ว่า มรึงรังเกียจกรูมาก (ถ้าคิดไม่ออก ให้จินตนาการว่า ซุน โกคู กำลังจะกลายเป็นซุปเปอร์ไซย่านั่นแล) พร้อมกันนั้นก็ซุบซิบนินทากันไป แต่ขอโทษ กรูฟังออกเฟ้ยยย (แม่ม แทบจะลากแตะไปตบปากกันเลยทีเดียว) ไม่ทราบว่ากรูไปฆาตรกรรมพ่อมรึงตาย หรือข่มขืนลูกสาวมรึงตอนไหนฟระ การที่กรูเกิดมาเป็นคนต่างชาติ แล้วมาเรียนที่บ้านเมืองมรึงนี่ผิดมากไหม? แล้วไหงตอนกรูลงจากสนามบิน มรึงแปะป้ายหรา "นิฮง เอะ โยโคสะ" (ยินดีต้อนรับสู่ประเทศญี่ปุ่น) ห่านลาก ... คราวหลังอย่าโยโคโสะกรู พลีสสสสสสสสสสสสสสสสสสส ข้อสิบหก.... ควรข้ามถนนตรงทางม้าลาย ทางม้าลายแถวนี้ มีไว้ข้ามจริงๆ หาได้เขียนให้ถนนเป็นลายทางเหมือนบ้านเราไม่ฉะนั้น อย่าเสร่อ อยากข้ามตรงไหนก็ข้ามครับวัฒนธรรมนั้น ถูกงดใช้ชั่วคราวในประเทศพี่ยุ่น ที่ญี่ปุ่นมีแยกหลายแบบ หลายซับหลายซ้อนไฟแดงบางที่ปล่อยเขียวพร้อมกัน บางที่ปล่อยพร้อมกันแม่มสี่ด้าน บางที่ก็ปล่อยทีละด้าน มรึงจะทำให้มันเหมือนๆ กันไม่ได้หรือออ... นั่นแหละครับ เพื่อความปลอดภัย เหมือนภาษาญี่ปุ่นว่าไว้ "อันเซน ไดอิจิ" ความปลอดภัยมาเป็นอันดับหนึ่ง หรือปลอดภัยไว้ก่อน ถ้าจะกระแดะปะกิดก็ต้องว่าเซฟตี้เฟิร์ส บลาๆ ไป และถึงแม้ว่ารถจะไม่มา แต่มันไฟแดงอยู่ ก็อย่าเพิ่งข้ามครับทำตามกฎแล้วชีวิตคุณจะสดใส รอคอยจนกว่าจะถึงไฟเขียว แล้วค่อยข้ามชีวิตจะปลอดภัย หรือถ้าท่านจะเสร่อแป๊ะ ข้ามตอนที่ไฟมันยังแดงอยู่ ข้ามไป รถชนตาย ใครจะรับผิดชอบครับ แถมดั๊นเกิดมายังมีตรามนุษย์ต่างด้าว แปะหราอยู่ที่หน้าผากด้วยเสียอีกแบบนี้เราจะมีแต่เสียกับเสียครับ ฉะนั้นเพื่อความปลอดภัยในชีวิตและทรัพย์สิน(อันเล็กน้อย) ของเราแนะนำว่าข้ามถนนตรงทางม้าลายนะครับแล้วชีวิตในยุ่นปี่ของท่าน จะสวยงามสดใส ไฉไลต่อไป ... +++++++++++++++++++++++++++++++ วันนี้อัพบล็อกง่าย ๆ เล่นโกง ๆ แบบนี้ล่ะ เอามาแปะให้อ่านเล่น ๆ อาทิตย์นี้ได้หยุด ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ เลย... มีนัดไป บาร์บีคิว ที่บ้านเพื่อน ก็ครอบครัวที่ไปเที่ยวทะเลด้วยกัน สามวัน สองคืน ตอนวันหยุดโอบ้งนั่นล่ะ จากนั้นมา ก็เริ่มสนิทกัน ปกติภรรยาเพื่อนคนนี้ เป็นคนเรียบร้อย ไม่ค่อยพูด แต่พอสนิทกันแล้ว ก็น่ารักทีเดียว ส่งข้อความทางมือถือมาหาเราเรื่อย ๆ เอาไว้ไปแล้ว จะกลับมาเม้าท์ให้ฟังนะจ๊ะ.. วันนี้ไปก่อนนะคร้า.. ขอบคุณที่มาเยี่ยมเยียนค่า... "สวัสดีคร้าบบบบ..."

Create Date : 03 กันยายน 2552

Last Update : 4 กันยายน 2552 10:59:41 น.

30 comments

Counter : 1475 Pageviews.

ฮะๆๆๆๆๆๆๆ ตลกดีค่ะ
คนเขียนก็ช่างสังเกตจริงๆ
แต่ก็เป็นประโยชน์ให้ได้ไม่น้อยเลยนะเนี่ย
ชอบมากๆ เรื่องต่อแถว
ตอนไปเที่ยวเราก็ติดพูดคำว่าสุมิมาเซน ค่ะ
เป็นประเทศที่คนมีระเบียบมากๆ อาจเป็นเพราะเบ้าหลอมตั้งแต่อดีตนะคะ
เรื่องขึ้นบันไดเลื่อนชิดซ้ายชิดขวา นี่ก็อยากให้ไทยเราทำบ้างจัง
แต่ยังไงพี่ไทยก็สบายๆ ตามเคยเนาะ ฮะๆๆ

โดย: oanotai

วันที่: 3 กันยายน 2552 เวลา:22:08:13 น.

ข้อเจ็ด กะข้อสิบเอ็ด โดนจัยอย่างแรงคร้า５５５+

โดย: → (Yamaka

) วันที่: 3 กันยายน 2552 เวลา:22:13:52 น.

อ่านไปขำไป ข้อ15 นี่มันถึงขนาดนั้นเลยเหรอค่ะ ไอ้เรื่อง เอะอะ ขอโทษนี่พอรู้อยู่เหมือนกันค่ะ มีเพื่อนเป็นญี่ปุ่น
แก โกะเมงนะซัย ทั้งวัน ตอนเเรกๆก็สงสัย
เเต่ตอนนี้เข้าใจเเล้วค่ะ

ปล.บล๊อกน่ารักมากกกก

โดย: ยมทูตหน้าใส

วันที่: 3 กันยายน 2552 เวลา:22:28:22 น.

แซลลี่มาขอบคุณที่ไปดหวตร่วมสนุกกันนะจ๊ะ

งานหน้ามาใหม่น๊า จุ๊บๆ

โดย: แซลลี่ (lazypiggy

) วันที่: 3 กันยายน 2552 เวลา:23:09:25 น.

อ่านแล้วเพลินดีค่ะ...ชอบอ่ะ...ยิ่งมุขคุณหลอกดาว
...
อุ้ย...แสดงว่าเกิดทันดิเนี่ยเรา...หุหุ....
...
แอบจำได้ว่ามันเป็นตอนเด็กๆ อ่ะนะอิอิ
...
โอยาสึมินาไซค่ะ...

โดย: モーンティラー (มาทิรน

) วันที่: 4 กันยายน 2552 เวลา:0:49:24 น.

อ่านแล้วอย่างฮาอ่ะค่ะพี่เอ๋
น้ำมีรุ่นน้องเรียนอักษรเอกญี่ปุ่นอยู่เหมือนกัน
เลยพอเข้าใจบางข้อ ที่น้องเคยพูดให้ฟัง เหมือนจะเป็นงั้นจริงๆแหละ
อ้อ
ตามมาขอบคุณสำหรับ 1 เสียงโหวตใน Cooking Crochet Contest นะคะ ^^~

ขอให้เที่ยวให้สนุกนะจ๊ะ ^^~

จุ๊ฟๆ

โดย: น้ำเอง (Hydryne~*

) วันที่: 4 กันยายน 2552 เวลา:4:42:53 น.

ยาวมากกกก...แต่อ่านจนจบเพราะตลกมากเชนกัน คนเขียนเค้าเขียนได้นึกภาพออกจริงๆเลยค่ะ อิอิอิอิ

ปล.บลอกน่ารักมากมาย

โดย: Mudblood Lady No.7 @ Daigon

วันที่: 4 กันยายน 2552 เวลา:4:54:07 น.

ถูกใจ...ถูกทุกข้อเลย
แต่มีข้อสาม ที่แอบสงสัยจะไม่จริงอิ ๆ
คนญี่ปุ่นอร่อยเวอร์เนาะ
ข้อหก ขึ้นบันไดเลื่อนที่โตเกียว-โยโกฯ ต้องชิดซ้ายค่ะ ไม่ใช่ชิดขวา ขืนเกาะขวาได้โดนเหยียบเละ
เอาเป็นว่าบลอกนี้อ่านแล้วครายเครียดเลยจ้ะ ^^

โดย: fahtsuki

วันที่: 4 กันยายน 2552 เวลา:6:33:35 น.

ยาวมากเอ๋ อ่านข้ามไปบ้าง แต่ชอบตรงคำว่า"โออิชี่" อ่ะนะ เพราะพี่ทำกับข้าวอะไรให้ทางบ้านเขากิน เขาจะพูดทุกครั้ง"โออิชี่" จนพี่ต้องบอกว่า ไม่อร่อยก็บอกไม่อร่อยนะ ไม่ต้องเกรงใจ อะไรสะใภ้บ้านนี้ทำอะไรให้กินอร่อยไปหมด...เว่อร์ไหม 5555

โดย: thattron

วันที่: 4 กันยายน 2552 เวลา:7:53:18 น.

ยาวมากเลยจ้า อ่านไปฮาไปน่ะจ้า เอ๋จังไปบาร์บีคิวเหรอจ๊ะ ขอให้สนุกนะ แล้วอย่าลืมเอารูปมาลงนะจ๊ะ จะรอชมจ้า

โดย: sakana's world

วันที่: 4 กันยายน 2552 เวลา:8:11:10 น.

แอบเข้ามาอ่านขำมากตรงทุกข้อหัวเราะคนเดียว 5555

โดย: noda-san IP: 211.120.162.160 วันที่: 4 กันยายน 2552 เวลา:9:16:57 น.

555 ตอนอ่านครั้งแรก ก็ขำคนเดียวเหมือนกันค่ะ มัน "โดน..!! "

เค้าเขียนได้น่ารัก เหน็บได้เจ็บ ๆ แต่ไม่ซีเรียสดีเนาะ..

ถูกใจเกือบทุกข้อ... แต่ตลกข้อ "สิบห้า" ที่พี่ยุ่นหัวเก่าไม่ค่อยชอบต่างชาติ
และเค้าเขียนว่า "ที่สนามบิน ที่หลังอย่า Yokoso กรู พลีสสสส.." ฮาดี..

ขอบคุณเพื่อน ๆ ทุกท่านที่แวะมาเยี่ยมนะคะ น่าร๊ากที่ซู๊ดเลย..จุ๊บ จุ๊บ

โดย: เจ้าของบล็อกนะคร้า.. (เจแปนเบอร์รี่

) วันที่: 4 กันยายน 2552 เวลา:9:57:55 น.

ฮาดีค่ะ
เคยแอบได้รับแล้วแต่ก็ลืมๆไปแล้วค่ะ
มาอ่านใหม่ยังขำอยู่ ฮ่าๆ

ชอบเรื่องบ้าเห่อ เพราะเป็นคนไม่เห่ออย่างแรง
ถ้าหิวนะ เยอะคิวยาวร้านดัง โอ้...โอกาสหน้าละกัน
แต่หลายๆเรื่องที่บ้านกลับไม่เป็นแฮะ
สงสัยญี่ปุ่นเทียม ฮ่าๆๆๆ

โดย: mame (@FirstblusH

) วันที่: 4 กันยายน 2552 เวลา:10:09:35 น.

อ่านแล้วจำไม่ได้ ใกล้ๆจาไปจามาอ่านอีกที ขอบคุณนะคะ ขอให้ไปเที่ยวให้สนุนะคะ

โดย: erbhern

วันที่: 4 กันยายน 2552 เวลา:10:28:01 น.

ถูก ถูกทุกข้อเลยโดนใจมาก ผัวบ้างาน คำขอโทษที่ไม่ได้ออกมาจากใจ หลายครั้งที่เจอ แหล่มจริงๆ

โดย: aisurudannasan

วันที่: 4 กันยายน 2552 เวลา:19:03:37 น.

สวัสดีค่ะคุณเอ๋
ใหม่แอบตามอ่านบล็อกคุณเอ๋มาก็นานแล้ว ไม่เคยเม้นท์เลย แต่หน้านี้ต้องเอาซะหน่อย อะโห ฮาสุดๆ ไปเลย ตรงที่ว่าคราวหน้าอย่าโยโคโสะพลีสน่ะ ใหม่ขำจนน้ำตาเล็ดเลย
ทั้ง 16 ข้อ พิสูจน์แล้วว่าจริงค่ะ T___T น่าเศร้าจริงๆ ที่เราเกิดมาเป็นไกจินที่หัวไม่ทอง ตาไม่ฟ้า
ใหม่เคยเรียนอยู่ที่เกียวไดปีนึงค่ะ นี่กำลังจะกลับไปต่อโทที่เกียวโตอีก(แต่ไม่ใช่เกียวไดน้า)
แวะมาทักทายค่ะ ใหม่เขียนบล็อกอยู่ที่ไดอะรีคลับ

เป็นกำลังใจให้เรื่องลดน้ำหนักนะคะ จะได้เป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุดสมใจน้า

โดย: monthly diaryclub IP: 61.7.135.184 วันที่: 4 กันยายน 2552 เวลา:19:22:03 น.

เอ๋จัง เก่งจะจดไว้ตอนไปญี่ปุ่นจะได้ใช้นะ 555 อย่างฮา

โดย: เก่ง (keng_toshi

) วันที่: 4 กันยายน 2552 เวลา:21:10:23 น.

ดีจังค่ะเอ๋ ได้รู้อะไรมากขึ้น
ว่าแต่อ่านๆจนจบ น่ากลัวขึ้นมาซะงั้น

คนญี่ปุ่นเค้าไม่ชอบคนต่างชาตขนาดนั้นเลยหรอคะ
แล้วเค้าไม่ใช้ภาษาอังกฤษ กันหรอ

โดย: praewa cute

วันที่: 4 กันยายน 2552 เวลา:23:45:57 น.

ชอบใจทุกข้อเลยค่ะคุณเอ๋ 555 โดยเฉพาะข้อสิบ dee เคยโดนสายตาพิมาตมาแล้วตอนมาอยู่ญี่ปุ่นใหม่ๆ พอดีวันนั้นมีธุระสำคัญกับคุณสามี ส่งข้อความไปหลายครั้งแล้วพี่แกก้อไม่ตอบมา ตอนนั้นกำลังอยู่บนรถไฟ แต่รถไฟยังไม่ออก มีคนอยู่ไม่กี่คน เลยตัดสินใจโทรหาเลย ประมาณแค่นาทีเดียวก้อโดนสักแล้ว ฮาๆๆๆๆๆๆๆๆ55555555 พึ่งจะมารู้ตอนกลับถึงบ้านว่าการรถไฟพี่ยุ่นเขาไม่ให้คุยโทรศัพท์บนรถๆไฟจ้า555555 ถึงยางอ้อจ้า

โดย: noo dee IP: 114.51.9.230 วันที่: 5 กันยายน 2552 เวลา:22:24:24 น.

น่านแหละ ถูกต้องที่สู๊ดด เจงอย่างที่เค้าว่า อิอิ อ่านไปแอบยิ้มไป ดีๆๆ คลายเครียดค่ะ แต่แอบสงสัยข้อที่เปงเมียพี่ต้องทนเนี่ย เจงรึป่าวคะ ต้องถามพี่เอ๋จังโดยตรง ผู้มีประสบการณ์ย่อมรู้ดีก่า อิอิ

โดย: ~@JaPPanNy@~

วันที่: 6 กันยายน 2552 เวลา:1:49:40 น.

ข้อ 15 แรงได้ใจมากค่ะ ได้ยินคุณศัพท์นี้มานานมากแล้ว เป็นสิ่งหนึ่งที่ทำให้หนุกลัวการไปญี่ปุ่นขึ้นมาทันทีเลย

ตอนนี้หนูเรียนญี่ปุ่นอยู่ คันจิจำยากจังเลย พี่มีวิที่จะทำให้จำง่ายขึ้นมั้ยคะ

โดย: เอวาเจลีน

วันที่: 6 กันยายน 2552 เวลา:2:20:51 น.

ขำ แต่แอบได้ความรู้ไปอื้อเลยจ้า

(คนเขียนเก่งมากเลยอ่ะ เห็นภาพมากๆ)

โดย: cutie_nitty

วันที่: 6 กันยายน 2552 เวลา:18:01:54 น.

ขอบคุณที่มาอวยพรให้นะคะ
ขอให้กลับไปหาคุณเอ๋หลายเท่าตัวจ้า
แหม่ ไอ้ที่โพสถ์ไว้เนี่ย ตรงเผงเลยคร่าเห็นด้วยทุ๊กข้อเลยจริงๆนะคิคิ

โดย: เหมียวเหมียว (wichayen

) วันที่: 7 กันยายน 2552 เวลา:17:51:49 น.

อยากให้ give คนเขียนจัง
โดนใจมากๆ ถูกต้องทุกข้อเลย

โดย: R_may

วันที่: 9 กันยายน 2552 เวลา:21:01:01 น.

เออ พี่เห็นด้วยทุกข้อเลยจ๊ะ โดยเฉพาะข้อ 13

พี่เข้าญี่ปุ่น พอยื่นพาสซึโปโตะ แล้วน่ะ จะต้องตั้งใจฟังมาก ว่าภาษาอังกฤษของเค้า จะต้องมีโต๊ะ มีเต๊ะ แบบว่าแอบงงทุกทีเลย

อ่านแล้ว ได้ใจเลยน่ะ ตรงกับความจริงทุกประการ

โดย: นก (Kukas

) วันที่: 31 ตุลาคม 2552 เวลา:21:38:41 น.

ขอบคุณนะ

โดย: ต่าย IP: 94.209.83.134 วันที่: 6 พฤศจิกายน 2552 เวลา:15:45:39 น.

สวัสดีค่ะคุณเอ๋เจ้าของบล็อก อ่านข้อความด้านบนทำให้นึกขึ้นมาได้ว่าเคยอ่านมาแล้วหลายๆครั้ง ที่ไหนซักแห่งและแล้วก็คิดออกว่าอ่านที่บล๊อก exteen ของคุณพงคุงค่ะ //future7.exteen.com/ ก็เลยนำเว็บมาแปะให้ดูกันเพราะยังมีเรื่องมันส์ๆอีกมากค่ะที่น่าสนใจ และขอให้เจ้าของบล็อกมีความสุขมากๆๆนะค่ะ

โดย: maychan IP: 113.197.182.127 วันที่: 9 พฤศจิกายน 2552 เวลา:12:30:03 น.

ส่วนใหญ่จะจริงจะเนี๊ยะ

โดย: mariabamboo IP: 118.172.27.103 วันที่: 6 มีนาคม 2554 เวลา:21:31:54 น.

อ่านมาเนี่ย จนครบทุกข้อ จริงอย่างที่เจ้าของกระทู้ ลงไว้เลย ตอนไปญี่ปุ่น ไปเที่ยวโตเกียวคนเดียว แถม มาจากต่างจังหวัดของญี่ปุ่นอีก เดินไปถามทางใคร ลมแทบจับ หรือแม้แต่ตำรวจก็เหอะ บาย บาย ใส่เราเฉย ๆ ก็เลยต้อง ดำน้ำไป... กว่าจะรอดกลับบ้านได้แถบตาย แต่ก็สนุกดี

โดย: jane IP: 58.9.176.116 วันที่: 10 มีนาคม 2554 เวลา:11:25:31 น.

ขออณุญาตินำไปเผยแผ่ด้วยนะคะ หุหุ ขำดีค่ะ

โดย: ฮิเดะ IP: 125.24.255.177 วันที่: 11 พฤษภาคม 2554 เวลา:16:25:49 น.