กลอนเก่าเก็บ

วันนี้...ฉันมาลาเธอ
เพราะ...วันพรุ่งนี้จะนำฉันไปจากที่นี้แล้ว
เธอรู้ไหม...ฉันอยากจะพูดอะไรมากมาย
อยากจะพูดถึงความรู้สึกเก่า ๆ เมื่อครั้งมาที่นี้
และความรู้สึกที่มีต่อเธอตลอดมา
ฉันหวังว่า..จะได้พบดวงตาที่พึงจะเหนี่ยวฉันไว้
และความอาลัยที่มากกว่า...สิ่งที่ได้พบจริง

บนรถไฟ....ที่ฉันนั่งมา
ฉันมองผ่านความมืด...ไปยังทุ่งนาลิบ ๆ
ในใจเกิดความรู้สึกแปลก ๆ มากมาย
ความเสียใจก็เป็นความรู้สึกหนึ่ง
ตอนนั้น....ฉันอยากจะถามถึงบางสิ่งบางอย่างกับเธอ
แต่มารยาทก็บังคับฉันไว้
รู้สึกถึงความผิดหวัง เมื่อมาถึงวันสุดท้าย
เริ่มเสียใจตั้งแต่ก้าวขึ้นรถไฟจากมา

เธอรู้ไหม....เสียงหวูดไฟ
ดังคล้ายเสียงโหยไห้ของฉัน
ตลอดเส้นทางนี้...ที่ทอดกลับบ้าน...


กลอนบทนี้ชอบมาก ( อีกแล้ว ) ซึ่งเพื่อนสนิทผู้ชายของเราคนหนึ่งอยู่ห้องเดียวกัน ชมรมวรรณศิลป์เหมือนกัน เป็นคนแต่งเมื่อตอนเรียน ม. 6 หลายสิบปีมาแล้ว แต่งแล้วมาให้เราอ่าน เราชอบ เลยเก็บต้นฉบับไว้อย่างดี คุยเฟสบุ๊คกันแล้วบอกเพื่อนว่ามีกลอนของแกอยู่ที่ฉัน เลยเขียนลงแล้วให้เค้าอ่าน เพิ่งรู้ว่าอยู่ที่เรา เค้าบอกว่า หาอยู่นานคิดว่าคงทำหาย แล้วก็จำไม่ได้ว่าเขียนว่าอย่างไรบ้าง อยู่ที่แกนี่เอง หึ

คุยกันเพื่อนบอกว่าได้แรงบันดาลใจจากเพลง เพลงหนึ่งของวงชาตรี และให้เราทายว่า เพลงอะไร เราตอบไป ถูกเลยในเพลงแรก มันชมทันทีเราว่า แกมันอัจฉริยะ ไม่รู้ชมหรือด่า ทำหน้าไม่ถูกเลย

Create Date : 20 กันยายน 2553 Last Update : 20 กันยายน 2553 0:09:35 น. Counter : 906 Pageviews.		16 comments
Share Tweet