ธรรมอุปมา ภพชาติ กับห้องเรือน

ขอนอบน้อม นมัสการแด่องค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าพระองค์นั้นด้วยเศียรเกล้า

อันธรรมดาภพทั้งหลายมีอยู่ สังสารวัฏก็มีอยู่ แต่อวิชาก็มีอยู่ ปิดบังอยู่ ไม่ให้รู้ ไม่ให้เห็น ไม่ให้เข้าใจ ก็ยินดีพอใจ เป็นตัณหาอยู่ต่อไปไม่จบไม่สิ้น
เปรียบดั่งหนังภาพยนต์ อันเค้าโฆษณาเชื้อชวน ผู้ยินดีติดใจคำกล่าวนั้นก็อยากไปดู อยากไปชม ไปเพราะอะไร เพราะไม่รู้ว่าเรื่องนั้น มันเป็นอย่างไร น่าสนุก น่าดูชมสักเพียงใหน ก็ต้องไป ถ้ารู้ก็ไม่ไป
เมื่อไม่รู้เปรียบดั่งอวิชชา ก็ยินดีทะยานอยากเป็นตัวตัณหาสืบต่อไป และเมื่อไปดู ไปชมก็ปรุงแต่งไปตามสังขารตัวปรุงแต่งจิต ชอบใจบ้าง ไม่ชอบใจบ้าง และเฉยๆบ้าง ก็ยึดก็ติดอยู่ในความไม่รู้นั้นสืบต่อไป

ภพทั้งหลายมีอยู่ไม่ต้องไปดูไปรู้ไปเห็นอย่างนั้นก็รู้ได้ เพียงแค่ในบ้านเรือน ที่อาศัยของตนก็พอจะเห็นได้
ห้องนอน ห้องนั่งเล่น ห้องรับประทานอาหาร ห้องน้ำ ห้องครัว หรือจะมีห้องอื่นๆก็ตามแต่ แต่ละห้องๆ ก็เปรียบดั่งภพ ให้เราต้องเวียนว่าย เข้าๆ ออกๆ บางห้องก็สงบ หลับนิ่ง ดุจดั่งพรหม บางห้องก็สนุกสนานมีความสุข บางห้องก็เป็นห้องคับแคบ ที่ระบายทุกข์ บางห้องก็ต้องแสวงหาประทังเลี้ยงชีพ ถอดทิ้งเสื้อผ้าคล้ายกับทิ้งกายสังขาร ตัวนี้เหมือนกับจิตใจ เข้าไปใส่เสื้อผ้าสังขารนั้น บ้างก็ได้ชุดดี บ้างก็ขาดๆ พิกลพิการ ต่างก็ยึดติดในชุดที่หลอกสมมติสวมใส่ว่าเป็นเรา

ยากนักที่จะถอดถอนตราบที่ยังพอใจในชุดคือสังขาร ตราบที่ยังพอใจในห้องคือภพ หมายว่าห้องนี้เป็นสุข แต่จะมีห้องใดเล่าที่ตนจะพ้นทุกข์ไปได้ตราบใดที่ยังมีตนอยู่ ตนก็ย่อมต้องทุกข์อันเนื่องจากการมีตนอยู่ฉันนั้นร่ำไป หมู่สัตว์ทั้งหลายบางพวกจึงพอใจในภพ พอใจในสังขาร ก็เกิดความยึดมั่นถือมั่น อุปทานว่าเป็นของตนๆเสียทั้งสิ้น แท้จริงสิ่งทั้งหลายเป็นเพียงความว่างเปล่า เป็นดั่งอากาศที่เขานอนกอดอุ้มหมายว่าเป็นสิ่งมีค่า เป็นสิ่งประเสริฐเลิศกว่าสิ่งใดๆ ก็สุขกับความว่างเปล่า ทุกข์กับความว่างเปล่า เป็นไปตามที่ต้องการ เป็นไปตามที่ตนปราถนา

อย่าได้ประมาทว่าห้องของเรานี้สุขสบาย หนาแน่นทั้งปลอดภัย
จึงได้แต่แสวงหากามสุขไปวันหนึ่งๆ มัวประมาทเสีย
แต่จะมีห้องใดเล่า มีภพใดเล่าที่สัตว์จะเกิดแล้วรอดพ้นจากความตาย พ้นไปจากสัจจะความจริงข้อนี้ ไม่ว่าจะอยู่ห้องใด ภพใดก็ดีก็ต้องตาย ไปเวียนว่ายตายเกิดกันต่อไปไม่จบไม่สิ้น

ผู้ปฏิบัติธรรม ไม่ว่าจะอยู่ห้องใด ภพใดจึงไม่พึงยึดติดในห้องคือภพอันนี้ พึงเห็นความเบื่อหน่าย เห็นการเวียนว่าย เข้าออก ไปมา ไม่จบไม่สิ้นนี้ ช่างเนิ่นนาน ซ้ำซาก แต่ที่ยังไม่รู้จักเบื่อ ไม่รู้สึกจำเจ ก็เปรียบดี่งที่ได้อุปมาไว้ข้างต้นว่า เพราะอวิชชา ปิดบังไว้ ไม่ให้รู้จักเบื่อ ไม่รู้จักหน่าย ไม่ให้รู้เห็นความเป็นจริง จึงได้เกิดตัณหายินดีติดใจ ทะยานอยาก ถ้าไม่มีพระพุทธเจ้ามาทรงเปิดทาง ชี้ทางสว่าง จะหาบุคคลใดเล่ามาทำลายอวิชชานี้ได้

ปฐมพุทธภาสิตคาถา

อะเนกะชาติสังสารัง สันธาวิสสัง อนิพพิสัง
เมื่อเรายังไม่พบญาณ ได้แล่นท่องเที่ยวไปในสงสารเป็นเอนกชาติ

คะหะการัง คะเวสันโต ทุกขา ชาติ ปุนัปปุนัง
แสวงหาอยู่ซึ่งในช่างปลูกเรือน,คือตัณหาผู้สร้างภพ;การเกิดทุกคราว เป็นทุกข์ร่ำไป

คะหะการะกะ ทิฏโฐสิ ปุนะ เคหัง นะ กาหะสิ
นี่แน่ะนายช่างปลูกเรือน! เรารู้จักเจ้าเสียแล้ว; เจ้าจะทำเรือนให้เราไม่ได้อีกต่อไป

สัพพา เต ผาสุกา ภัคคา คะหะกูฏัง วิสังขะตัง
โครงเรือนทั้งหมดของเจ้าเราหักเสียแล้ว; ยอดเรือนเราก็รื้อเสียแล้ว

วิสังขาระคะตัง จิตตัง ตัณหานัง ขะยะมัชฌะคา
จิตของเราถึงแล้วซึ่งสภาพที่อะไรปรุงแต่งไม่ได้อีกต่อไป มันได้ถึงแล้วซึ่งความสิ้นไปแห่งตัณหา(คือถึงนิพพาน)
//gotoknow.org/blog/spirit2/249596

ก็ขอฝากไว้เป็นแง่คิดเล็กๆ แด่สหายธรรมร่วมทางสายเดียวกันนี้ทุกๆท่าน ไว้เพื่อเป็นการเตือนสติของตน และเพื่อจรรโลงพระพุทธศาสนาให้สืบเนื่องอันดีต่อไป

ขออนุโมทนาสาธุครับ

Create Date : 07 เมษายน 2553		0 comments
Last Update : 7 เมษายน 2553 1:33:50 น.
Counter : 695 Pageviews.
Share Tweet