มันก็เป็นแค่เพียงสิ่งชั่วคราวประจำโลก อย่าไปยึดติดเลย

ขอนอบน้อมนมัสการแด่องค์สมเด็จพระอรหังพระสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น ด้วยเศียรเกล้า
.......................................................................

วันคืนล่วงไป ไม่ล่วงไปเปล่า ล่วงไปพร้อมกับกาลเวลา
กาลเวลาล่วงไป ไม่ล่วงไปเปล่า ล่วงไปพร้อมกับชีวิต
ชีวิตล่วงไป กาลเวลาล่วงไป วันคืนล่วงไป "ร่วง"ไปพร้อมกับความไม่เที่ยง ร่วงไปพร้อมกับความทุกข์ ร่วงไปพร้อมกับไม่ใช่ตัว ไม่ใช่ตน
ความเป็นไตรลักษณ์ กลืนกัดกิน พลัดพรากทุกสรรพสิ่งที่เกิดขึ้น ที่มีอยู่ ให้เปลี่ยนแปลง ไม่ให้มั่นคง ไม่ให้ตั้งอยู่ได้ตลอดไป ทำให้มีเกิดขึ้น ทำให้มีตั้งอยู่ จนทำให้มีการดับไปเสื่อมไป เป็นสัจจะความจริงที่ไม่มีสิ่งใด ที่ควรค่าแก่ความยึดมั่นถือมั่น

แต่ก็ชนส่วนมากก็ยึดก็หมายมั่นในสิ่งที่ชั่วคราว ของสิ่งที่เกิดบ้าง ของสิ่งที่ตั้งอยู่ ของสิ่งที่ดับไป ไม่ได้เห็นแจ้งแทงตลอดสาย แม้จะให้เข้าใจว่าเป็น"ธรรมดา" แต่ก็ยังไม่อาจให้เข้าใจเห็นว่าเป็น"ปรกติ" จึงได้สุขบ้าง จึงได้ทุกข์บ้างไปตามอารมณ์ชั่วคราว ที่เกาะเกี่ยวชั่วคราวกับสิ่งที่เกิดขึ้นชั่วคราว ที่เกาะเกี่ยวชั่วคราวกับสิ่งที่ตั้งอยู่ขึ้นชั่วคราว ที่เกาะเกี่ยวชั่วคราวกับสิ่งที่ดับไปเสื่อมไปชั่วคราว อารมณ์ก็ชั่วคราว สิ่งเหล่านั้นก็ชั่วคราว สุขทุกข์ที่เกิดขึ้นจากที่ใหนจะมั่นคงแน่นอนจากสิ่งที่เป็นของชั่วคราวได้ จึงควรน้อมจิตให้เข้าไปเห็น เห็นด้วยปัญญาว่าเป็นธรรมดา ตลอดจนถึงให้เห็นว่าเป็นปรกติ
จิตก็ย่อมไม่ยึดมั่น ไม่ถือมั่นในสุขในทุกข์ ในอารมณ์อันน่าใคร่ ในอารมณ์อันไม่น่าใคร่ทั้งหลายเสียได้ กิเลสทั้งหลายที่จรมาอันมีโมหะเป็นต้น ย่อมไม่เข้าอิงอาศัยจิต จิตก็ย่อมไม่เศร้าหมอง ความสว่างผ่องใสย่อมบังเกิดขึ้นมีแก่จิต เมื่อจิตสว่างก็ย่อมรู้ ย่อมเห็นอะไรๆในจิตได้ชัด ก็ย่อมเข้าใจได้ชัดในจิตของตนๆ

แม้ภายนอกจิตที่เคยกำหนดเห็นมาก่อนแล้วว่ามีความเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไปเป็นธรรมดา ปัญญาก็เข้าไปรู้ไปเห็นในจิตว่าแม้จิตนี้เองก็มีความเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไปเป็นธรรมดา และเป็นเช่นเดียวกันกับสิ่งภายนอกจิตทั้งหลาย ก็ย่อมจะเห็นความเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป เห็นเป็นความซ้ำซากบ้างดุจละครเรื่องเดิมสร้างแล้วก็สร้างอีก บ้างก็เห็นวนเวียนไปมา ดุจละครเรื่องเดิมฉายวนรอบแล้ว รอบเล่า และที่สุดแห่งธรรมคือพระไตรลักษณ์นี้ ก็จักปรากฏขึ้นแก่จิตนั่นก็คือ "ความเบื่อหน่าย" เบื่อหน่ายทั้งภายนอกจิต เบื่อหน่ายทั้งภายในจิต เบื่อหน่ายทั้งที่เป็นจิตและไม่ได้เป็นจิต ตลอดที่สุดจน "เบื่อหน่ายในความเบื่อหน่าย" นี้ด้วยเช่นกัน
_________________________________________
พุทธพจน์
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย รูปเป็นอนัตตา แม้เหตุและปัจจัย เพื่อความเกิดขึ้นแห่งรูปก็เป็นอนัตตา รูปอันเกิดแต่เหตุปัจจัยที่เป็นอนัตตา ที่ไหนจักเป็นอัตตาเล่า เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ ธรรมารมณ์เป็น อนัตตา แม้เหตุและปัจจัย เพื่อความเกิดขึ้นแห่งธรรมารมณ์ก็เป็นอนัตตา ธรรมารมณ์อันเกิดแต่เหตุปัจจัยที่เป็นอนัตตาที่ไหนจักเป็นอัตตาเล่า ดูก่อน ภิกษุทั้งหลาย อริยสาวกผู้ได้สดับแล้วเห็นอยู่อย่างนี้ ย่อมเบื่อหน่ายแม้ ในรูป แม้ในเสียง แม้ในกลิ่น แม้ในรส แม้ในโผฏฐัพพะ แม้ใน ธรรมารมณ์ ฯ

เมื่อเบื่อหน่าย ย่อมคลายกำหนัด
เพราะคลายกำหนัด เสียได้ จึงหลุดพ้น เมื่อหลุดพ้นแล้ว ย่อมมีญาณหยั่งรู้ว่า หลุดพ้นแล้ว
รู้ ชัดว่า ชาติสิ้นแล้ว พรหมจรรย์อยู่จบแล้ว กิจที่ควรทำ ทำเสร็จแล้ว กิจอื่นเพื่อ
ความเป็นอย่างนี้มิได้มี ฯ

ขออนุโมทนาสาธุครับ

Create Date : 16 กรกฎาคม 2553		3 comments
Last Update : 16 กรกฎาคม 2553 0:14:24 น.
Counter : 1122 Pageviews.
Share Tweet