ก่อนอื่นต้องขอแนะนำตัวเล็กๆน้อย ผม ติวเตอร์อ๊อด เป้นเด็กต่างจังหวัด
ก็ เป้นคนๆหนึ่งที่ใฝ่ฝัน อยากจะมีชีวิตที่ดีขึ้น เมื่อจบการศึกษา ชั้น ม.ศ3
ขณะนั้น ก็แสวงหาทางที่จะเข้ามา กทม. แต่ไม่มีญาติพี่น้องสักคนเดียว จะ
ทำไงดีหว่า ปวดหัว จะมีโอกาสไมเนี่ย
อยากเห็นแสงดีใน กทม.ที่เขาลือกันว่าสวยงาม อยากมาเที่ยว สนามหลวง
เขาดิน สมัยนั้นเด็กบ้านนอกอย่างผมก้รู้จักเพียงแค่นี้แหละ ตื่นเต้นมาก
อยากจะไปเที่ยว ที่สำคัญอยากมาเรียนที่ กทม. เหมือนโชคดี หลานที่บ้าน
นอกที่บ้านเกิดจริงก้ไม่ใช่หลานโดยตรงน่ะแต่เป็นเด็กท่ีเขาเอามาฝากให้
เป็นลูกสาวพี่สาว นับถือเหมือนหลาน เขามีญาติของเขาอยู่ กทม.แถว
คลองจั่นบางกะปิ จำได้แม่น ก็เอาเป้นว่า ผมได้มา กทม. และมาอาศัยอยู่ที่
คลองจั่น จำได้มาอยู่ที่นี้ได้สองสามวันร้องไห้ทุกคืนเลยคิดถึงแม่ พ่อ พี่
น้องไม่เคยห่างจากบ้าน มันเหงา กลางคืนจะนั่งร้องไห้ คิดถึงบ้าน คิดถึง
บ้าน ลืมไปน่ะคับว่า ผมจะขึ้นมาเรียนต่อ มหาวิทยาลัย แต่มาถึง กทม. เขา
หมดกำหนดรับสมัคร นักศึกษามหาวิทยาลัยแล้ว ไม่รู้เรื่องตอนนั้น สุด
ท้าย ไปเรียนที่ เทคนิตกรุงเทพ ที่บางจากแก้ขัดไปก่อน แผนกช่างยนต์
การเดินทางมาเรียนที่ บางจาก ผมอยู่ คลองจั่น มันไกลและไม่ค่อยสดวก
นั่งรถเมล์ผิดประจำ กว่าจะถึงบ้านที่คลองจั่นก็เกือบๆค่ำ สมัยนั้นรถยังไม่
มากเหมือนสมัยนี้ เอาละ มาถึงนี้ ก้ขอสต๊อปไว้ก่อนค่อยมาเล่าใหม่เรื่อง
มันยาวจะจบไหมเนี่ย 555 เอาเป้นว่าเป็นเด็กบ้านนอกขึ้นมาเรียน
กรุงเทพฯ แต่จะไปไหน? ต่อค่อยมาเว้าให้ฟังใหม่เด้อ