^
^
เจ๋งมากจร้าาาาไอ้หลานชาย
ลู้จักสำออย เอ๊ยใช้มารยา กระซิก ๆ ระริกรัรี้แบบนี้ได้
ค่อยสมกับเป็นหลานป้านู๋บี หน่อย ^ 0 ^
มุขนี้ป้าก็ใช้บ่อยง่ะงิงิ
เค้าเรียก มุข สำออยยังไงให้มันได้สาระ อ่ะ เหอ ๆ

เออ คุณหลานขราาาาา
ขอนุยาด หลอกใช้ เอีย ไหว้วาน
ขอหลานร้ากกกกเป็นร่างทรง
ให้คุณป้าหน่อยสิจ๊ะ ทูนหัววววว
ฝากไปบอก เจ้ขวัญที่ กาทู้


//board.palungjit.com /f181/ฌาณ-ไม่เอา-นู๋จะเอา-ชาน-อ้อย-อิอิ-225986-5.html#post3175207

ที ว่า นู๋บี ลู้แร้วจ้าว่า คุณนายเน่าคิดถึงอ่า
ม่ะได้คิดจะเก็บตัวเป็น นางงามเล๊ยยยยย
แต่กะลังเล่นบทเย่เหนียงโดนขัง
เรยแหกคุกออกไปพบคุณ ชายเฉิน มิได้ง่ะ ซิก ๆ


โอ๋ ๆ ๆ คุณนายเน่า อย่าเพิ่งลงแดงตายน๊าาา
ถ้าลงแดงมาก ๆแนะนำว่า
ให้คุยกับ ป๋าโจ แก้ขัดไปก่อนแระกาน
เพราะป๋าเค้าไฟลัมเดียวกับนู๋บี เหอ ๆ


แร้ว ฝากบอก ป๋าแอ่บโตย ว่า

ฝากไว้ก่อนนะยะ ตาเฒ่าหัวเน่า
แหม๊เห็น เราเข้าไปเม้าท์ที่กาทู้ ไม่ได้
ขโมยซีนต่อหน้าต่อตา เรยวุ้ย ( ผิดศีลข้อ 2 นะเนี่ย ฮึ่ม )
คุณบัวเกรียนออกจากคุกขี้ไก่ของป๋าวีฯ ได้เมื่อไร ล่ะ น่าดู เหอ ๆ

โดย: คุณป้าบัวอ้า ๆ หุบ ๆ...( ผลุบ ๆ โผล่ ๆ) เหอ ๆ...
วันที่: 10 เมษายน 2553 เวลา:19:03:34 น.

เสียดายก็แต่ ยังไม่ได้ ตอบข้อฟาม ทั่นสุจิณโณ
เรื่อง เจ้หิ กะ เจ้าคุณ โอตตัปปะ เรยง่ะ
มัวฝอยในกาทู้ ชะล่าใจไปหน่อย โดนบล็อคไอพี ซะแระ
แต่มะเป็นไร ไว้พ้นระยะคาดโทษ ค่อยไปซ่าส์ใหม่ เหอ ๆ

โยม ป้านู๋บี.........
พอดีว่าง เลยไปอ่าน เรื่อง เรื่องที่-นักดูจิต-ไม่ควรพลาด พบข้อความ K Kwan (โยมนู๋ขวัญ) โพสบอกว่าให้มาดู Blogg นี้ เลยรู้ว่า มีเรื่องสนุก ๆ ให้อ่านได้อีกแห่ง
อาตมาก็บ้า ๆ บอ ๆ ไปตามเรื่อง ทำในสิ่งที่ไม่ควรทำ เพราะ ความที่ มี โยม หิ กับ โยมโอต ควบคุมไว้ และมีแต่รักษาจิตไว้เท่านั้น ไม่ให้ล่วงไปในทางที่ไม่ควรแก่สมณะ และมักจะเข้าใจในสิ่งที่ตรงกันข้ามกับหลักการต่าง ๆ ที่เขาเข้าใจกัน
เดือนหน้าก็จะเข้าโครงการบาตรเดียวเที่ยวทั่วไทยอีก มีสหธรรมิก ยกถ้ำให้อยู่ 2 - 3 แห่ง ว่าจะไปดูเสียหน่อย ชีวิตนี้ถ้าจะอยู่เป็นพระเมืองไม่ได้มั๊ง
เจริญพร.........ไปละ
สุ จิณฺโณ

วันที่: 10 เมษายน 2553 เวลา:20:17:21 น.

อิอิ...นางหนองรับบันชาส่งข่าวไปถึงแควนๆ แล้วเน้อ
ไม่ อยากเซด นู๋บีเป็นคนที่2 นะเนี่ยที่คบกะเจ๊แล้วได้แดง
เมื่อก่อนโน้นตอน หนิดหนมกับเจ้าแม่สันโดษ คนดังห้อง
วิทย์ ก็แบบนี่เลยนะหนังม้วนเดิม เจ๊ก็ เป็นนางหนอง
เพื่อสนิทกะเจ้าแม่สันโดษ ก่อวีรกรรมกะลุงขันธ์เจ้าเก่านี่
แหละ มันโคตรๆ ลุงแกด่าเละ อิอิ นางหนองดันรอด เจ้าแม่สันโดษ
โดนแดง แล้วเจ้าแม่สันโดษก็ก่อวีรกรรมสร้างไอดีมา40
ฝ่าไอดี เข้ามาสังสรรค์เฮฮา กุ๊กกิ๊กกะนังหนองขวัญของ
เรียมในหลุมดำนี่แหละ จะว่าไปแล้วนังหนองเนี่ย
มันคบกะใคร คนนั้นได้แดงเป็นเกรียนติบัตร ทั้งนั้น
การันตีฟามดังของคนที่นังหนองมันกุ๊กกิ๊กด้วย เนี่ยสงสัย
นัง หนองมันเป็นโรคบ้าคนดัง เห็นใครมีแววดัง มันรีบคบ
เลยนะ อิอิ ป้านู๋บีว่า นังหนองเนี่ย คบได้ปะ วะคะ เหอๆ
แต่ตัวมันเนี่ย รอดตลอด รู้หลบเป็นปีก นึกว่าจะได้แดง
ได้เหลืองกะเขามั่งโพสเอี้ยก้วยไปก็ไม่ น้อยเจ๊ขาใหญ่ก็มา
ทักทายซะด้วย สงสัยลุงขันธ์แก ปล่อยนังหนองลอยนวล
เอา ไว้ด่าโชว์ชาวบ้านแหงมๆ อิอิยังไง ก็ดีใจนะ อิอิ ได้เป็นนังหนอง พระนางเกรียนโซไซตี้ คนดังห้องเทพ ว่ะค่ะ

ปล.ขอแสดงฟามเสียใจที่ทั่น ประทานแง่บ โดนทำร้ายร่าง
กายเนาะ ขอให้หายไวๆ นะเจ้าคะ

โดย: ป้านู๋ขวัญ
วันที่: 10 เมษายน 2553 เวลา:20:33:03 น.

อุ้ย ...ต๊กกะใจ
นมัสการ พระคุณเจ้า เจ้าค่ะ
อนุโมทนา ด้วยเจ้าค่ะ บาตรเดียวเที่ยวทั่วไทย
สุดยอด เจ้าค่ะ สาธุ

โดย: ป้านู๋ขวัญ
วันที่: 10 เมษายน 2553 เวลา:20:36:53 น.

ป้าบัว: ทำแระฮับ
อิอิ เรื่องสำออยอ่ะ ผมก็ไม่ยิ่งหย่อนกว่าครายยย หรอก
เมือ่ก่อน ขอตังค์แม่เสร็จก็ไปหนุนตักยายของเงินอีกต่อ
แล้วค่อยเดินไปเรียนออมเงินมาซื้อการ์ตูน แง่บๆ
แต่โตมาก็ไม่กล้าทำ น้านนน นานๆๆๆ ทีถึงจะหลุด
อายโครตๆ เอิ๊กๆ
เป็นสิทธิพิเศษที่มีให้เฉพาะเป็นบางคนเท่านั้นง่ะ แง่บๆ
แต่ก็ยอมรับนะคนเรา ทุกสิ่งที่เกิดกับเราดีกับชีวิตเราจริงๆ

สุจิณฺโณ: นมัสการครับพระคุณท่าน
โครงการบาตรเดียวยังไงก็อย่าเฉี่ยวไป
สามจังหวัดใต้กับแยกคอกวัวนะฮับ เป็นห่วง

ป้านู๋ขวัญ: ขอบคุณครับในฟาร์มห่วงยายยยยยย คริกๆ

ไข่น้อยมาเยือน

^
^
อุ้ยต๊ายยยย บักห่ำน่อย หลานร้ากกก
อุส่ามาโพสฝากข้อฟามถึงสมาคมเรย
ป้าปลื้มมากกกกกกกกกกก


เฮ้ย ๆ บักแง่บ มารับแขกโตย
รีบไปเปิดประตูส้วมต้อนรับ
บักห่ำน่อย เร็ว ๆ เข้า

ขานี้เขาชอบ สูบส้วม งิงิ
ว่าแต่มาคนเดียว
หรือมี บักขันธ์ เกาะหัวแบ่บผีชัตเตอร์มาด้วย ล่ะเธอว์
ถ้า ป๋าขันหั้ยเกียรติมา ด้วย
เด๋วป้าจะจูบรับขวัญ ป๋าแกซะโหน่ย
( ชักเสียววุ้ย เหอ ๆ)

นมัสการ ทั่น สุ จิณฺโณ เจ้าค่ะ ^ 0 ^

อืม...ไหน ๆ ทั่นก็แวะมาที่นี่แล้ว
ขอ นุยาด ตอบข้อถามของทั่น
ไว้ ณ ที่นี้ แล้วกันนะเจ้าคะ
เพราะช่วงนี้อิฉัน ได้รับแจก แบรนด์ เอ๊ย แบน อยู่
ไปโพสตอบในเวบพังจิตไม่ได้ งิงิ


ที่ พระคุณเจ้า ถามมาว่า
-------------------------------
หมายความว่าไง แหะ แหะ อ่านข้อเขียนโยมแล้ว ประเทืองอารมณ์ดี
ดีแล้วที่มีคุณนายหริคอยดูแล แล้วก็อย่าลืมให้เจ้าคุณโอต มาคอยกำกับอีกคน
(ธรรมะเบื้องต้นที่ใคร ๆ ก็มองข้าม)
สาธุ เจริญพร
------------------------


อิฉันขอตอบว่า แหะ ๆ นั้น
ก็มีฟามหมายตามนั้นแหล่ะเจ้าค่ะ
เอาเป็นว่า สุดแล้วแต่ พระคุณเจ้า
จะปรุงแต่ง ก็แล้วกันเจ้าค่ะ ^ - ^


แต่ที่แน่ ๆ ตอนที่ อิฉันปรุงแต่ง
แลโพส คำว่า แหะ ๆ นั้น
มันแตกต่าง กับคำว่า หึหึหึ และ เหอ...เหอ... แน่นอน หุหุ


อืม...ตอนที่โพสคำว่า แหะ ๆ นั้น
อิฉันกำลัง ลู้สึกว่า เหมือนเวลา เด็กน้อยสักคน
โดนผู้ใหญ่จับได้ว่ากำลังแอบมาวิ่งเล่นซุกซน กระมัง
เลยต้อง พนมมือแต้ ร้องแหะ ๆ ไว้ก่อน เพื่อฟามปลอดภัย
นาน ๆ ทีจะมี พระมาโปรด ถึง บล็อค งิงิ


พูดถึง เจ้หิฯ ผจก. ส่วนตัวนี่
ไปได้มา เพราะประทับใจ
ตอนอ่าน หนังสือ กำเนิดเทวดา มั้ง
ตอนนั้น อยู่ ม.ต้น แล้วมีโปรคเจค พล็อตนิยายน้ำเน่า
ฟามร้ากกกก ของ เทพธิดาแสนดี กับ เทพอสูร
เลยต้องค้นข้อมูลเกี่ยวกับเรื่อง เทพฮินดู เพื่อเอามาใช้


ตานี้เลยได้อ่าน เรื่อง ของ พระนารทฤาษี
กับเทพธิดาทั้ง 4 (นาง สิริ อาสา ศรัทธา และ หิริ )
ตานี้ ตอนจบของเรื่อง พระนารทฤาษี
มอบช่อดอกปาริชาติ ให้ นางหิริ
พร้อมกับให้เหตุผลว่า
ในบรรดา นางทั้ง 4 นั้น หิริ เป็นสิ่งที่เวิร์ค ที่ซู๊ดดดด


อ่านแล้วก็เลยรู้สึก ปิ๊ง เจ้หิฯ
แล้วหลวตัว รับมาเกาะหัว
ส่วนเจ้าคุณโอตคัปปะ เนี่ย
อิฉันยังมิกล้ารับไว้ เจ้าค่ะ
กัวโดนเกาะแข้งเกาะขา
เด๋วแล้ว ทำชั่วลำบาก เกินไป แหะ ๆ


ไม่รู้สินะ บังเอิญจริตอิฉัน
มันไม่ชอบ เจ้าคุณโอ อ่ะเจ้าค่ะ
การ เกรงกลัวต่อบาป ( โอตตัปปะ )
มันเหมือนไม้เรียวนะ ไเอาไว้ขู่เด็กดื้อ
แต่ เด็กนรกอย่างอิฉันเนี่ย มันประเภท


เมื่อกูกล้าทำ กูก็กล้ารับเจ้าค่ะ
ถ้าอิฉันยังปล่อยวาง ตัวกูของกู บางอย่างมิได้
เมื่อจำเป็นต้องทำบาป ก็ทำได้เฉย ๆ
โดยไม่รู้สึกเกรงกลัวหรอกนะ
แต่จะยืดอกรับผิดชอบ ยอมรับวิบาก
กับฟามระย่ำ เอ๊ย กรรมทุกอย่าง
ที่ตนทำไว้มากกว่านะ


ในสายตาของอิฉัน
เจ้หิฯ กับ เจ้าคุณโอฯ เนี่ย ต้องต่อกรกับมันอย่างมีสตินะ
เพราะถ้าไม่ระวังให้ดี มันแว้งกัด เราได้เสมอนะ
ไอ้อาการโดน เจ้หิฯ กับ เจ้าคุณโอฯ เนี่ เคยเจอมาแระ
เล่นเอาเสียศูนย์ อยู่นานเลย


แต่เห็นด้วย กับคำของ พระคุณเจ้า
เรื่องการ รักษาจิต นะเจ้าคะ
อันนี้ อิฉันก็พยามทำอยู่เจ้าค่ะ
จะ เจ้หิฯ หรือ เจ้าคุณโอฯ เนี่ย
ถ้าจำเป็นต้อง โยนทิ้ง อิฉันก็ ตัดหางปล่อยวัด
หัดวางพวกมันลงได้เสมอนะ
แต่เรื่องการรักษาจิตให้เกิดสมดุลใจนี่ ทิ้ง บ่ ได้
เพราะมันเป็นหนทางที่ทำให้เรา วางทุกข์ ณ ปัจจุบันขณะได้



กราบอนุโมทนา กับท่าน ด้วยเจ้าค่ะ
ที่จะได้ ออนทัวร์ โครงการบาตรเดียวเที่ยวทั่วไทย
มีเวลาปฏิบัติเยอะ ๆ งี้ ดีจังเลยนะเจ้าค่ะ
นี่อิฉันก็มัวแต่เป็นลิงติดเนตซะเพลิน
ปฏิบัติได้ค่อยจะเต็มเม็ดเต็มหน่วย
ยังไปถึงไหนเลย อู้ประจ๊ำ เฮ้อ

^
^
^
หึหึ หนุ่มๆมาป้ากรูขยับเรยนะ
เฮ่อ เค้ามีมอ๊บเสื้อแดง
แต่ป้านู๋บีเนี่ย ม๊อบใบแดง แง่บๆ

^
^

แหม ๆ หลานแง่บที่ร้ากกกก
ช่างรู้ใจคุณป้า จังเรย
ป้า(แสนลู้ เจง ๆ นะมรึง )


เออ แท้งกิ๋วนะจ๊ะที่ใจดี เป็นร่างทรงให้
แหม ๆ หลอกใช้ เอ๊ย ว่านอนสอนง่าย
เป็นเด็กดีงี้ ป้านู๋บีปลื้มมากกกกกกกก


ไว้วันหลัง หากครึ้ม ๆ จะวานเป็นบุรุษไปรษณีย์
ส่ง รูปป้านู๋บี ไปให้ป๋าขัน จะได้ไหมเนี่ย เหอ ๆ



ส่วนเรื่องสำออยเนี่ย ตัวแม่อย่างป้า
แตกต่างจากเอ็งนิดหน่อยนะ
ประมาณว่า สำหรับป้ามิต้องมีสิทธิพิเศษหรอกจ้า


พระนางเกรียนฯ อย่างป้า
สามารถสำออย
ทำออดอ้อนออเซาะและฉอเลาะ
กับพสกนิกรทุกคนอย่างเท่าเทียมกันง่ะ
ไม่ว่าจะเป็น คนไม่ลู้จักอย่าง ป๋าวีฯ
หรือ จะหลานร้ากกก แบบ บักห่ำน้อย
ขนาด ป๋าขัน ยังพลอยโดนหางเลข ด้วยเยยย เหอ ๆ

นี่ ๆ พูดแร้วจะหาว่าคุย นะเว๊ย ไอ้หลานชาย
ขนาด แฟนของเพื่อนผู้หญิง ป้ายังไปอ้อล้อสำอิงสำออย
แบบระยะเผาขนต่อหน้าต่อตา มันมาแร้วเลยว่ะ
เล่นเอา เจ้าของตัวจริง ยืนมองตาปริบ ๆ เจ๋งปล่าว งิงิ

แบ่บว่า บังเอิญ โชคดีเกิดมาเป็น ผู้หญิงนี่หว่า
มันก็ต้องหมั่นบริหารเสน่ห์
ใช้ ประโยชน์จากฟามเสียเปรียบเชิงกล
ที่พระเจ้าให้มา อย่างคุ้มค่ากันหน่อยจิ


เรยต้อง สำออยแบบไม่เลือกหน้าอินทร์หน้าพรหม
มิฉะนั้นจะโดนครหาว่า ลำเอียง เลือกปฏิบัติ
ไม่เป็นไปตามหลักฟามเสมอภาคตาม ปะชาทิบปะไตย


ปรัมาณว่า ถ้าวันไหนอารมณ์ดี
ป้านู๋บีเก๊าะจะ ออดอ้อนออเซาะแควน ๆ
แต่ถ้ามาตอนกินรังแตน เก๊าะ จะเปลี่ยนโหมด
เป็น อ้อนตีน แทน ว่ะ เหอ ๆ
ยกเว้น คนไหน คุณเธอมองเห็นประโยชน์ใช้สอย
อันนี้ อนุโลมให้ สำออยอ้อยสร้อยไว้หลอกใช้ ต่อไปได้จิ๊ดนึง 55555




อืม......จิงสิ
พ่อหลานร้ากกกกก จ๋าาาาา
เปลี่ยน รูปปลากรอบ ในนี้ ให้ป้าหน่อยสิจ๊ะ นะนะ
คือว่า ป้าเห็นรูปพระรูปเจ้า แร้ว ใจไม่ดี ง่ะ
ลู้สึก ระคายคอ ใจสั่น ปากมันเม้าท์อะไรได้ไม่บริดวก ง่ะ
สงสารป้าเถอะนะจ๊ะคนดี
ป้านู๋บีเป็นโรคหัวใจนะจ๊ะ
อย่าขัดใจป้าเรยนะทูนหัววววอ่ะแค้ก ๆ



อ้อ อันนี้ ป้าไปครีเอท รูปปลากรอบ อันใหม่ มาให้แระ ที่


//www.212cafe.com/freewebboard/view.php?user=kitisako&id=189


( ยึดตามคอนเซปต์สมาคม เป๊ะเรย งิงิ )

เจ้ขวัญ

อ้าวววว ตกลง หนังชีวิต เรื่อง ใบแดงเสน่หา เนี่ย
เคยฉายแร้วเหรอ มิน่าล่ะ ตูว่าแร้ว
ว่ามัน ทะแม่ง ๆ ตะแต่ คนบางคน เคยแง้ว ๆ ว่า

" เข้าแก๊งค์ไหน หัวหน้าตายเรียบบบ " 55555


แย้วววว
เหอ ๆ ทำไม พระนางเกรียน ฯ มิได้เฉลียวใจเรยวุ้ย ?
รู้งิ สงบปากสงบคำเวลาคุยหน่อยก็ดี
ดูซิ ได้รับแจก แบรนด์ มาตรึมเลย
แล้วครายจะช่วยกินล่ะเนี่ย


เออ นี่ ๆ หนองจ๋าาาาาาาา
โดนขังคุกขี้ไก่งี้ เหง๊า เหงา
ว่าง ๆ เอา น้องฮาร์ท มาอยู่เป็นเพื่อน พระนางฯ มั่งจิ
ในคุกขี้ไก่ เนี่ย ดี๊ ดี มีทั้ง แบรนด์ให้โด๊ป
แถมมี น้องแมงสาบ แยะกว่า ที่บ้านหม่ามี๊ อีกน้าาาาา
สนใจมาอยู่ด้วยกันไหมจ๊ะ ทูนหัววววของป้า เหอ ๆ



นี่ ๆ ป้านู๋ขวัญจ๋า เจง ๆ ป้านู๋บีเคยมีไอเดีย
จะทำไอดี อวตาร แบ่งภาค เหมียนกันนะ
กะว่าจะใช้ชื่อประมาณ " คุณน้องบัวผ่องเป็นยองเป็นใย "


คืออยากลู้อ่ะ ว่า ถ้าทำปลอมตัว
เป็นคุณนู๋บัวผู้แสนดี หงิ๋ม ๆ ติ๋ม ๆ
ดูดีมีชาติตระกูน ประหนึ่งนางเอกเรื่องสี่แผ่นดิน
พระนางจะ สะสมโมทนา ได้ถึงหมื่นโมฯ ไหม งิงิ


เฮ้อ น่าเสียดายที่ ป้านู๋บี ขี้เกียจเกินกว่า
จะสร้าง วีรกรรม โคลนนิ่งไอดี
มิเช่นนั้น คงได้ไปแง้ว ๆ นอกคุกขี้ไก่ ไปนานแระ
ทำไงได้ล่ะ เก๊าะ นู๋บี อยากเป็นเด็กดีของป๋าวีฯ นิค้าาาาา
เรยต้อง ลดฟามซ่าส์ลงมาจิ๊ดนึง
เด๋ว ป๋าวีร์ ม่ายร้ากกก เหอ ๆ

ป้านู๋บี: ภาพห้ามเกิน 150K ฮับ
ชิชิ จะบ่นหลายทีแระว่าไม่หัดหามาใส่สต๊อคไว้บ้างเร้ยยยยย
ต้องหักใจตัดขึ้นหน้าใหม่ไปก่อนทุกที
เพราะพอใกล้ๆร้อยแล้วมันจะยาวเกิน แง่บๆ

เรื่องลูกออ้นเนี่ย กิ๊กๆ ละออ่นๆผมออ้นเนี่ย
ผมเรียกว่าน่าร้ากกกกกกก นู๋อยากด้ายป๋าจัดห้ายยย แง่บๆ
แต่ถ้ารุ่นป้ามาอ้อนเนี่ย จะเอาอะไรจะรีบถวายให้เรยยย
แต่มันคนละอารมณ์นะ กร้ากกก แง่บๆ

ผมไม่ค่อยออ้นบ่อยหรอกครับ แต่งอลเล่นละบ่อย เอิ๊กๆ
เมื่อก่อนแฟนเก่ามานอนด้วย ผมงอลด้วยบางเหตุ
ก็ทำเม้มปาก หน้าปุ่ย ไม่พูด กอดอกนอนหันหลังให้
คุณเธอทำใจแข็งไม่ยอมงอ้เราก็ยิ่งปุ่ยๆๆๆ
หันไปอีกที่ คร่อกกก ฟรี้ ...
อดไม่ได้ต้องลุกไปห่มผ้าให้อยู่ดี แง่บๆ

แต่คราวนี้เจ็บไงเลยลดทิฐิ ออ้นๆๆๆๆ คริกๆ
สันดานเดิมออก ปลดเกราะเต็มกำลัง
ก็จริงๆผมขี้ออ้นจะตาย เลยนะ คริกๆ คริกๆ
แง่บๆ

คืองี้นะ ป้านู๋บี
เหมือนๆ เจ๊ จะเป็นตัวซรวย ไงมิรู้นะ
พอเจ๊ ตามแจกอนุโมทนาให้ผู้ใด เนี่ย
พวกขาใหญ่ห้องเมพ เขาจะเหม็นหน้าคนนั้น ง่ะ
แร้วเจ๊ ก็นิสัยเป็นไงไม่รู้ พวกเมรพ เขาไม่ชอบคนไหน
เจ๊..ดันชอบ ซะงั้น ไม่ได้ตั้งใจ กวนทรีนใครเลยนะ
เป็นธรรมชาติ มั่กๆ เรย คอนเฟิร์ม อิอิ
แบบว่า ชอบเอง ไม่เกี่ยวกับพวกเมรพ จะชอบหรือไม่ชอบ

เรื่อน้องฮาร์ท เด๋วนี้นะ เห็นแมงสาบเป็นเพื่อนซี้เลยนะ
ไปตลาด เจอแมงสาบก็เรียกเป็นเพื่อนคุยซะหนิดหนม
แม่ค้งแม่ค้า อมยิ้มเป็นแถวๆ เหอๆ แถมพอดูการ์ตูนมด
ก็เห็นมดเป็นเพื่อนอีก สงสัยจะรักสัตว์มากกก ลูกชั้นเนี่ย
ถูกใจนู๋ปะ แบบอาการแบบเนี้ย อินโนเซ้นสุดๆ อิอิ

มีอีกเรื่อง พวกห้องเมรพ เนี่ยเขาชอบสอนธรรมสาวๆ อิอิ
แต่ไม่ชอบให้สาวๆสอนธรรมเกินหน้าเกินตา รุป่าว
พูดแหล่มมากๆ เด๋วได้ตำแหน่ง พระนางตอแหล แทน
อิอิ ถ้าสาวอินโนเซ้นต์แหล่มๆ ไปขอให้สอนธรรมนะ
โหย พี่เลี้ยงเพรียบ เหอๆ

ถึงป๋าแง่บ
ปลดเกราะเต็มกำลังเนี่ย หางโผล่เลยนะ
ยังไงก็ กระตุกหางไว้มั่งเน้อ เด๋วมันได้ใจ
แล้วออกมามากมาย จะปวดขมองได้ อิอิ
เวลาที่ไม่ได้อย่างใจมันเนี่ย มันฟาดหัวฟาดหางเต็มกำลัง
เหมือนกันนะ โดนเต็มๆ เหอๆ

*คัดมาให้อ่านเล่นๆ*
ถ้าพวกเราเพียงแต่สามารถทำความเข้าใจในจิตของเราเองได้สำเร็จแล้วค้นพบธรรมชาติอันแท้จริงของเราเองได้ ด้วยความเข้าใจอันนี้เท่านั้นก็จะเป็นที่แน่นอนว่า ไม่มีอะไรที่พวกเราจำเป็นที่จะต้องแสวงหาแม้แต่อย่างใดเลย

พูดถึงนายฮาร์ท แล้ว เจ๊ก้อกุ้มใจนิดๆนะ
แบบว่า ไม่สนใจเรียนหนังสือง่ะ แต่เล่นเกมส์เก่ง ship
อยู่ อ.3 เนี่ย ไม่ลู้จะซ้ำชั้นรึป่าว คุณครูยังส่ายหน้า อิอิ
นายฮาร์ทเขาไม่เก่งภาษามานุดอะ คุยไม่ค่อยรู้เรื่อง
แต่บอกความต้องการของตัวเองได้ ฟ้องครูได้อิอิ
แต่ว่าอยู่ในเคว สมาธิสั้น ไฮเปอร์สุดขีด ไม่ชอบอยู่นิ่งๆ
เวลาเรียนได้รับเกียด ต้องไปนั่งกะครู เพราะต้องจำจี้
แบบตัว-ตัว ไม่งั้นไม่เก็ท

คุณครูก็บอกให้งดเล่นเกมส์ ให้เล่นกะเด็กเพื่อนบ้านแทน
ท่านโจ ก็ไม่อยากให้ลูกไปเล่นนอกบ้าน ก็เลยขยันหา
เกมส์ให้ลูกเล่น ทั้ง dsและ wii แถมเล่นเก่งกว่าพ่อซะอีก
เฉพาะพวกเกมส์ มาริโอ หรือพวกหาของผ่านด่าน มันกด
ของมันมั่วไปมั่วมาก็เจอแล้วผ่านด่านได้เอง เจ๊ละงง กะมัน

เนี่ยว่าจะหา รร.แนวกิจกรรม แบบ รร.รุ่งอรุณ แต่สู้ค่า
เทอมไม่ไหวปีละ 38,000*3เทอมยอมแพ้เลย ก็เลยต้อง
ไปเรียน รร. หลักสูตรปกติ คุณครูเขาก็ยังทนได้ ก็เลย
หยวนๆไป มีแววเรียนช้ากว่าเกณฑ์ ส่วนน้องจูนลูกสาว
ก็หัวไวโคดๆ ปีนี้ อยู่ อ.1 ท่าจะไปไวกว่าพี่ชาย ท่องอ่าน
เขียน ได้แล้ว พี่สะใภ้ สอนดี อิอิ

ป้านู๋ขวัญ: มีแววปวดหัว อิอิ
สงสัยจะปวดหัวอีกยาวแหงมๆงานนิ
ก็น้องเค้าน่าร้ากก มีน้ำจายยย
ที่สำคัญ ไม่เห็นแก่ตัว และยึดอัตามากนัก ง่ะ
และสำคัญกว่าคือ ...เห็นใจผมบ้าง
ต่างจากแบบที่เคยๆ เจอ คนละขั้วเลย
พวกนั้นมีแต่เรียกร้องๆ ตอ้งการโน่นนี่นั่น อึดอัด
แต่นั่นแหละประสพการณ์สอน ค่อยๆดูไปไม่ใจร้อน เนาะ แง่บๆ

สังคมเป็นสิ่งที่แยกไม่ได้จากความเป็นคนนะครับ
ไม่รู้ซิถ้าผมเป็นอาโจผมจะผลักออกไปให้คบกับเพื่อน
แล้วเราคอยดูและชี้ให้เขาเห็น (ที่บ้านผมก็ทำแบบนี้แหละ)
ด้วยวิธีแบบนี้ไม่ว่าผมจะไปตกอยู่ในสังคมใด
ผมมักกลืนและเข้ากันได้กับสังคมนั้นๆโดยไม่สูญเสียตนเอง

คืองี้ อะ ป๋าแง่บ
ท่านโจ เนี่ยรักสันโดษ แล้วจมูกไวโคดๆ อิอิ
แถวบ้านเจ๊ มันเป็นตึกแถว เด็กเล็กก็ไม่ค่อยมี
ที่มีค่อยไม่ถูกใจเฮียโจ คือไปเล่นด้วยแล้วติดนิสัยเสีย
มา ง่ะ พูดไม่เพราะ สันดานไม่ค่อยดีตามยุคสมัย อะ
เด็กที่ดูละครน้ำเน่ามันจะแก่แดด แก่ลม ดื้อแล้วก็
ด่ากันไฟแลบ เอาเปรียบ โกงของเล่น
คือถ้าผ่านตะหมูกท่านโจได้นะ เขาก็ให้เล่นด้วยแหละ
ไม่ห้ามหรอก แต่ทีนี้มันไม่ผ่าน qc ท่านโจไง เลยเห็นว่า
เก็บลูกไว้ที่บ้าน จะปลอดการติดเชื้อ ดีกว่า ส่วนที่ รร. ก็
ว่ากันไป เจอเพื่อดีมั่ง แย่มั่ง ก็ต้องหัดเอาตัวรอดไป

จะว่าไปท่านโจ แก พิถีพิถัน ง่ะ จมูกก็ไวเหลือหลาย
เห็นคนแกก็ได้กลิ่นแระ กลิ่นเน่าบูด หรือ หอม
หรือ พอทน แต่แกจะพูดหรือเปล่าเท่านั้น แกถึงอยู่กับใคร
ไม่ค่อยได้ ง่ะ ทนไม่ได้ ต้องอยู่แบบ ฤาษี สันโดษ
พอเพียง เจอคนสันดานเสีย แล้วเฮียจะบ้าเลือด เหอๆ
อย่างตอนนี้ อะ ดูข่าวแล้ว เฮียจะบ้าเลือด ถ้าเฮียเขาเป็น
ผบ.นะ สงสัยแดงเถือก ทหารเสือไม่มีถอย แบบพระเจ้า
อโศก อะ ใครกบฏพระเจ้าแผ่นดินนะ ฟันทิ้งอย่างเดียว
อย่างโหด อะ แล้วพวกเลี้ยงไม่เชื่อง ไม่รู้จักบุญคุณ
แผ่นดิน เห็นแต่ประโยชน์ของพวกพ้อง อาเฮียเขา
ตัดรากไม่มีเหลือใย ดุ ship นี่ยังนึกเลย ดีนะที่เฮียแก
ไม่เป็นทหาร หรือเป็นลูกเขยทหาร ไม่งั้น คงจะบ้าเลือด
กว่านี้ นี่ขนาดดูเฉยๆ ยังบ่นซะเราหูชา ไม่ได้ดั่งใจอาเฮีย
เร้ย .... เขาเป็นห่วงในหลวง

ความเหนื่อยจงมีแด่ผู้เล็งผลเลิศ เอิ๊กๆ แง่บๆ

แต่ท่าทางป๋าแกจะอาการเดียวกับผมอ่ะ
แยกแยะคนด้วยกลิ่น(หมารึเปล่าฟะตรู)
แต่จริงๆนะ แบบจะได้เป็นกลิ่นของคนแทนว่า
คบได้รึไม่ แบบไหน อย่างไร
ต่างแต่ผมอยู่สันโดษก็ได้
อีแร่ดแต๊ะแตร๊ก็ได้ มีเพื่อนไปเรื่อย ดีร้ายคบได้หมด
แต่ผมก็เป็นผม ต่อให้กลางวงพูดภาษาพ่อขุน
ผมก็ยังติดคำว่า ผม รึอะไรต่างๆ แบบปรกติของผมงะ

ตอบท่านลุง เหล่าฮู: เค้ามาขึ้นหน้าใหม่ตั้งนานแระง่ะฮับท่านลุง
ไหงไปตอบหน้าเก่าง่ะ แง่บๆ

ผมก็ไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใดอะ กะม๊อบเนี่ย
สำนึกมานานแระว่า สุดท้ายเราก็ได้แค่
เครื่องมือที่นักการเมืองหลอกใช้หาผลประโยชน์
แต่เนี่ยขนดไม่เข้าข้างใคร ตรงหน้าจ๊ะๆ
แค่ห้ามไม่ให้เค้ามีเรื่องกัน
โดนฟาดจากข้างหลังเลย งิงิ งิงิ งิงิ

ป้าก็ไม่ชอบเล่นกีฬาเสื้้อสี
มีแต่คนบิดเบือนความจริง
ทำได้ทุกอย่างเพื่อผลประโยชน์ของตัวเองและพวกพ้อง
สงสารแต่คนไม่รู้เป็นทาสของอารมณ์ที่ถูกเขาปั่นหัว

ป้าชอบ ธรรมาธิปไตย มีสติ พิจารณาตามจริง
และมีคุณธรรมประจำใจ ใครมีธรรม ป้าก็สนับสนุน
อยากให้คนดีได้ปกครองบ้านเมือง อย่าให้คนไม่ดี
ได้มีอำนาจในบ้านเมือง ก็คงจะมีอนาคตที่ดีได้

แต่ตอนนี้คนขาดสติกันเยอะ ให้อารมณ์อยู่เหนือ
เหตุผล ไม่รู้ถูกผิด มีแต่ กูถูกมึงผิด เลือดเข้าตาแล้ว
ก็มองไม่เห็นความจริง มีแต่มองแต่สิ่งที่ตัวเองอยากเห็น
เจ็บนี้คงอีกนาน ถ้าไม่มีภัยอย่างอื่นมาขั้นซะก่อนนะ

เฮ่อ ! ตามไม่ทันเล้ย มัวไปพูดคนเดียวไร้ผู้เหลียวแล จะมีก็แต่ทั่นประธานแง่บที่เคารพ ยังกะมีเจโตฯ รู้ได้ไงว่าเหล่าฮูผู้เฒ่าเหล่านั๊งไปเม้าท์ที่หน้าเก่าอยู่คนเดียว ขึ้นหน้าใหม่เนี่ยดูกงไหนอ่ะ คราวหน้าจะได้ไม่เฟอะฟระปราศรัยไร้อารยะแบบนี้อีก

ท่านลุง: บล๊อกนี้ดุที่ด้านซ้ายมือฮับ

Group Blog
ก็คือกลุมของบล๊อกต่างๆ อย่างสมาคมก็กดที่
"กอดคาน เสวนา.... (สมาคมสูงกินลม ไม่ได้หงอย แห่ง ประเทศไทย แง่บๆ)"
จากกลุ่มของบล็อกทั้งหมด

All Blog
คือหน้าต่างๆในกลุ่มของบล็อกนั้นๆ
อย่างหน้านี้ก็ เข้าหน้าที่ 8 แระ ซึ่งอยู่อันบนสุดครับ
....
เฮ่อ สงกรานต์ปีนี้ก็อดเที่ยว หงิมๆ หัวแตกเล่นน้ำมิได้ เศร้า แง่บๆ

ป้านู๋ขวัญ: อือ พูดก็ไม่ได้
พอพูดเข้า ...
ถ้าไม่บอกว่า มาๆ เนี่ยแหละพวกเดียวกัน
ก็ ไปๆ ไอ้คนพวกนั้นแน่ๆ
อะไรกันนักกันหนาก็มิรู้ แง่บๆ

ไอ้แง่บ หลานร้ากกกก


อ้าววววว ห้ามเกิน 150 K หรอ
เออ ม่ะเป็นไร ครีเอท ให้ใหม่แระ
แถมตุนใส่สต๊อคไว้ให้เพียบบบบบ
หวังว่า คงพอพระราชหฤทัยนะจ๊ะคุณหลาน

//www.212cafe.com/freewebboard/view.php?user=kitisako&id=189


แหม๊ ก็เวลาครีเอท รูปเนี่ย
มันไม่เหมือนเวลาผลิตอิฐบล็อคนี่หว่า
มันต้อง บิ้วอารมณ เฟ้ย


แล้วใครจะครายจะลู้ฟระ
ว่าเอ็งต้องหักใจตัดขึ้นหน้าใหม่
ลู้แต่ว่า เห็นขึ้นหน้าใหม่ทีไร
ป้าก็มานั่งขำ ประมาณว่า


อ้าววว ถึงเวลาขึ้นหน้าใหม่อีกแร้วเหรอเนี่ย
ทำไม ตูบ้าน้ำลายได้มากมายขนาดเนี้ยะ
ม่ะนึกว่า เรทติ้งจะดีทะลุร้อย นี่หว่า


นี่ยังกะ ๆ อยู่เรยว่า หน้าเดิมนี่
ปั่นกระทู้ได้พอสมควรแร้ว
ป้าบัวหุบก็กะลังจะใส่เกียร์หมา
ชิ่งไป รจนา มหากาพย์ฮาเร็มซะที


แต่พอขึ้นหน้าใหม่ทีไร
เก๊าะเลยไปไม่ได้ ต้องอยู่โยงช่วยปั่นกาทู้ก่อน
ขึ้นหน้าใหม่ แร้ว เรทติ้งตก
มันเสียภาพพจน์ สาวฮอทอย่างป้าว่ะ 5555


เรื่อง ลูกอ้อน เนี่ย
บังเอิญป้ามันพวกมองไปที่เป้าหมาย เฉย ๆ อ่ะ
สนใจเฉพาะประโยชน์ใช้สอยอันพึงได้ รับ
แต่ไม่เคยใส่ใจกับดีเทลเรื่องฟามลู้สึก
ของเหยื่อ เอ๊ย พูชายคนไหนหรอกนะจ๊ะ

อ้อ แล้วรุ่นป้าเนี่ย เข้าเรียก รุ่นไก่แก่แม่ปลาช่อนย่ะ
พูดแร้วจะหาว่าคุย พี่ที่ทำงานยังชมเปาะ
ว่า อ้อนได้คลาสสิก ลุ่มลึก สุขุมคัมภีรภาพ
และ เซฟตัวเอง มั่ก ๆ ภูมิใจ๊ ภูมืใจ งิงิ


บทจะจิกหัวใช้ล่ะ หวานจ๋อย จนชาวบ้านเคลิ้ม
แต่พอเริ่มหมดประโยชน์
แม้แต่หน้า ตูก็ไม่แล
แต่พอมีเรื่องจะจิกหัวใช้ใหม่
ค่อยอวตารมาหวานอีกรอบ
ทำมาแร้วหลายรอบ ทุกคนที่ถูกอ้อน
ก็ยังหลงเสน่ห์ยอมให้หลอกใช้กันเป็นทิวแถว เหอ ๆ



แร้วเรื่องลูกอ้อน เนี่ย เห็นด้วยกะเอ็งง่ะ
เฮ้อ หนุ่ม ๆ มาอ้อนเนี่ย
ป้าก็ว่ามันน่ารักน่าเอ็นดู ดีว่ะ
แต่ถ้า รุ่นโคแก่กินหญ้าอ่อนนอนซมในปลัก อย่างคนแถวนี้
มาทำเป็นแง้ว ๆ แง่บ ๆ หงิง ๆ อ่ะนะ



บอกตามตรง ฝีมือมันคนละชั้นกันว่ะ
ซินเดเละ ตัวแม่อย่างป้า ขออนุยาดแนะนำ ตัวลูก ว่า
ให้ไปหา ข้างหลังภาพมาอ่านนะจ๊ะ ทูนหัววว
แก่ตัวไป (มากกว่านี้ ) จะได้ รู้จักใช้ลูกอ้อนคลาสสิก
แบบที่ มรว.กีรเตะ ใช้กับ นพพร ซะมั่ง


" แม้ฉันจะตายโดยปราศจากคนที่รักฉัน
แต่ฉันก็อิ่มใจที่มีคนที่ฉันร้ากกกก "


ลองหัดท่องไว้นะเอ็ง
มุขนี้ป้าเคยใช้ได้ผลมาแร้วววจ้า
เผื่อว่า เป็นมะเร็งปอดใกล้ตาย นอนพะงาบ ๆ บนเตียง
เอ็งจะได้เรียบเรียงเอาไว้อ้อนหนูๆเค้า คริก ๆ



.

เจ้ขวัญ จ๋าาาาาาาาาาาาาาา

งิงิ อย่าคิดมากเรยอ่ะ
เจ้มิใช่ตัวซรวยหร็อก
แค่เข้าแก๊งค์ไหน หน.ตายเรียบ
แค่นั้นเอ๊งงงง 55555


เออ ตะกี้ ไปเสิร์ชอ่าน กาทู้ เจ้สันโดษ แระ
ขำก้ากเรยว่ะค่ะ เข้าใจแร้ว
ว่าทำไม เจ้ขวัญถึงคุยกับนู๋บีลู้เลื่อง เหอ ๆ
เออ ห้อง อพินยา นี่ เค้าชอบ สาวอินโนเซ้นต์ เหรอ ?
แหม๊ ครึ้ม ๆ ปลอมตัวเป็น คุณน้องบัวผ่อง
ไป ลองของ ซะหน่อยดีไหมหว่า งิงิ
เผื่อจะ ได้บริหารเสน่ห์ จนคนแถวนั้นหัวปักหัวปำ
เรื่อง ห่มหนังลูกแกะ ทำโนเนะ เนี่ย นู๋บีชำนาญ
รับรอง ใครก็จำมิได้ว่า เป็น สวยเกรียน ปลอมตัวมา
แบบ ทัดดาว บุษยา เหอ ๆ



ส่วนเรื่องน้องนู๋ฮาร์ท กับ แมงสาบเพื่อนรัก เนี่ย
นู๋บีอยากจะบอกว่า ยิ่ง อินโนเซ้นต์
จินตนาการ บรรเจิด งี้
อาซิ้ม ยิ่งชอบบบบ เหอ ๆ


เด็ก ๆ ที่ใส ๆ ช่างจินตนาการ นี่ น่าเอ็นดูนะเจ้
สมัยนี้หาเด็กแบบนี้ยากส์ ง่ะ
ส่วนใหญ่น้อง ๆ หนู ๆ เค้าแก่แดดแก่ลม
ตามละครน้ำเน่า ไปหมดแร้วววว


พูดแล้วคิดถึง เรื่องเล่าของโน้ส อุดม ง่ะ
เค้าเคยเล่าว่า เคยไปเป็นกรรมการ
ตัดสินงานประกวดการแสดงความสามารถของเด็ก ๆ มั้ง
ในงานมี เด็กอัจฉริยะ มาสำแดงฟามสามารถแข่งกันยั้วเยี้ย
ทั้ง ร้องเพลง เต้นบันเล่ เล่นดนตรีไทย
ฝีมือระดับ มืออาชีพ เก่งราวกับไม่ใช่เด็ก
เห็นแล้ว โน้สเขาก็ทึ่งนะ



แต่เด็กที่เขาประทับใจที่สุดในงาน
กลับเป็นเด็กโนเนม ที่ธรรมด๊า ธรรมดา มั่ก ๆ
ด้วยเหตุผลที่ว่า เป็นเด็กคนเดียว
ที่เค้าเห็นว่ามีความเป็นเด็กอยู่ในตัว
ส่วน คนอื่นมองแล้วเหมือนผู้ใหญ่ที่ตัวเล็ก ไม่ใช่เด็ก


เขาเลย เทคะแนนให้เด็กคนนั้น
น่าเสียดายที่ กรรมคนอื่น ไม่ยักกะคิดแบบนั้น
ไอ้หนูนั่น เลยตกรอบแรก 5555



.

ง่า รู้แระ ทีหน้าทีหลังจะได้ทันสมัยขึ้นโหน่ย

ว่าแต่ ไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใดนี่ ดีจินๆ คอยสังเกตการณ์รอบนอก

แต่เฉพาะหน้าก็ยังอุตส่าห์มีน้ำใจไปช่วยเขา นี่ถ้าเรียนร่วมห้องกันมีหวัง ได้ห้ามเหล่าฮูทุกวัน เล่าให้ฟังแมะ แต่ยาวนะ!

เมื่อก่อนมีเพื่อนมากวนทรีนผู่เฒ่าตอนเรียนมอปลายร่วมปีฝ่าๆ เค้าเคยเป็นเพื่อนรัก แต่ภายหลังมันนิสัยเสีย หว่านเงินใช้เพื่อนทำนุ่นนี่ เลยเลิกสมาคมกะมัน ตอนหลังมันคงหมั่นไส้เหล่าฮู เลยตามกวนทรีนเป็นระยะๆ ปีฝ่าๆ
ต่อมามันเห็นเหล่าฮูกะลังวิวาทกะเพื่อนตัวเล็กๆคนนึง มันก็มาสอด หาว่าเหล่าฮูรังแกเพื่อนตัวเล็ก(คนละคดีกันนะ หมอนี่ยิ่งกวนทรีน) เหล่าฮูเลยเหมาเข่งรวมมันเข้าด้วยกันทั้งคู่น่ะ เพื่อนมาเห็น ก็นึกว่ามันกะลังรุมทำร้ายเหล่าฮูอยู่ ตะโกนลั่นว่าไอ้วีถูกรุมๆๆ

เหล่าฮูเลยหยุดกิจกรรมเข้าจังหวะ หันไปค้อนมัน ก็ตัวมันสูงตั้ง185 แต่ใจเล็กจี๊ดเดียว เลยเอ็ดตะโรมัน บอกให้เงียบๆ ตรูไม่มีสมาธิ เดี๋ยวมันสองคนก็หนีรอดไปได้ ตรูล่อเมิงแทนนะ เท่านั้นเอง มันเลยสงบปากสงบคำ

ต่อมา วันไหนครูไม่มาสอน จะไล่เพื่อนๆไปปิดประตูห้อง เอาโต๊ะมาล้อมๆไว้เป็นเวทีเชียร์มวย เสร็จแล้วก็ไล่ถลุงไอ่หมอนั่นทุกครั้งที่มีโอกาส ก็ปล่อยมันกวนมาปีฝ่าๆเห็นผู้เฒ่าไม่มีท่าทีจะตอบโต้อ่ะ และที่ไม่ตอบโต้เพราะไม่อยากมีเรื่อง เพราะรู้อยู่ว่ามันเป็นพวกปากไม่ดี ชอบใช้เงินข่มเหงคน ลูกคนรวยน่ะ และยังเป็นเพื่อนรักมาก่อน ไหนเลยจะทำร้ายมันได้ลงคอ

มาหมดฟามอดทนตอนที่พอมันเห็นเหล่าฮูเพลี่ยงพล้ำเสียเปรียบ โหนยแน่ มะรู้จักซะแร้ว (ที่เฉยเนี่ยเพราะรักษาภาพพจน์ให้ดูดีเข้าไว้ เพื่อจะขายแหวนรุ่นให้ได้เยอะๆน่ะ เดี๋ยวมีภาพพจน์ไม่ดี เค้าก็ไม่อุดหนุนเด่ะ) ตั้งแต่นั้นมีเพื่อนมาคอยห้ามเสมอๆ สงสารมันเหอะ แต่ก็ไม่สำเร็จ มีครั้งนึงชกมันเลือดสาด ครูประจำชั้นเค้าพอรู้ว่าเหล่าฮูชอบเปิดเวทีมวยบ่อยๆ เค้าเลยมองเหล่าฮูเป็นคนไม่ดีน่ะ เห็นแมะ หัวเน่าอีกแระ ทั้งๆที่วีรเวรของหมอนั่นไม่เคยเอามาคิดเลย พอเห็นมันเลือดสาด ก็มาตู่ หาว่าเหล่าฮูรังแกเพื่อน ครั้งนั้นเสียเซ้วฟ์เลย ครูคนนี้เหล่าฮูรักมากน่ะ เหมือนแม่เลยนะ

ต่อมา หมอเนี่ยยิ่งนานยิ่งเลว โสงสัยมันทนหมัดน่ะ เลยจ้างจิ๊กโก๋แถวบ้านร่วมสิบกว่าคนไปตีเพื่อนสองคนที่โต๊ะสนุ๊ก สองคนนั่นโดนซ้อมตาเกือบบอดแน่ะ เพราะโดนลูกสนุ๊กปาใส่เข้าตา อึ๋ย หวาดเสียวอ่ะ ไม่รู้มันทำไมดื้อด้านอย่างนี้ เลวได้ใจเจงๆ

ภายหลัง มันถูกเพื่อนสองคนนั้น พาเพื่อนสิบฝ่าคนไปรุมกินโต๊ะมัน เหล่าฮูได้รับเกียรติให้ไปร่วมตัดริบบิ้น หึ ม่ายอ่ะ สิบฝ่าคน อะไรกันนักหนาไม่รู้ ไม่ยุ่งด้วยล่ะ

แต่ปฎิบัติการจองเวรหมอนั่นก็ยุติลงเพราะเหล่าฮูสงสารมันน่ะ(มันวันสอบสุดท้ายก่อนจบม.ศ.5น่ะ) มันดื้อด้านจนคิดว่า ปล่อยให้ธรรมชาติฆ่ามันแล้วกัน ตรูขายแหวนรุ่นยังไม่หมด ไม่มีเวลาไปทะเลาะด้วยแล้ว เรื่องเลยคาใจมันจนติดมาจนทุกวันนี้ ผู้เฒ่าก็รู้สึกละอายเหมือนกันนะ ที่ไปวุ่นวายกะมันไม่ยอมเลิก คิดว่าถ้าโดนกะตัวเองก็คงไม่มีฟามสุขน่ะ แต่เหล่าฮูทำเพราะเก็บกดน่ะ(ขายแหวนไม่หมด) ตอนนี้เลยรู้สึกเสียใจที่ไปทำร้ายมัน มันจะดีจะเลวก็เรื่องของมันน่ะ ตรูไม่น่าไปก่อเวรกะมันเล้ย

^
^
หม๊ นอกจาก จะเกิดฤกษ์หมาหัวเน่าเหมียนกันแระ
ยังใจตรงกัน โพสพร้อมกันเป๊ะเรยนะเนี่ย อาแปะ งิงิ
ยังฝอยเรื่องโรงเรียก๊ะป้าขวัญ ม่ะจบเยย


คุยกับ เจ้แกต่อดีกว่า


เอาล่ะ ฝอยต่อนะเจ้ขวัญ


------------------------------------

แล้ว เรื่อง โรงเรียน เนี่ย
อย่ากุ้มอกกุ้มใจไปนักเรยอ่ะ
ถ้าครูเขาทนน้องฮาร์ทไม่ไหว
ให้มาอยู่ ฮาเร็ม เรียนหนังสือ ก๊ะ นู๋บี ก้อได้
ยินดีสอนพิเศษติวเข้มให้ เต็มที่ เหอ ๆ


อิอิ จะว่า ฟัง เจ้ เล่าเรื่องน้องฮาร์ท
แร้วนึกถึงเด็กหญิงข้างหน้าต่าง ที่ชื่อ โต๊ะโตะจัง ง่ะ



บางที โรงเรียนแบบโรงเรียนโทโมเอ
อาจจะเหมาะกับน้องเค้านะ
แต่ถ้าหม่ามี๊สู้ค่าเล่าเรียนม่ะไหว
เจ้ก็หักดิบลดเวลาเล่นเนต มาสอนเองเล๊ย
สอนเด็กเนี่ย ม่ะน่าจะยากนะเจ้
จากประสบการณ์เรื่องไอ้พีทหลานร้ากกก
แนะนำว่า แค่นึกว่าตอนเด็กเราเคยลู้สึกไง
ต้องการอะไรมั่ง อยากเรียนแบบไหน
แค่นี้ ก็สอนได้แระ ( มั้ง )
เพราะ อนุบาลเนี่ย มันแค่ปูพื้นฐานอ่ะ
ไม่จำเป็นต้องใช้ฟามลู้อะไรมากหรอก


สำคัญที่ว่า ถ้าจะสอนเด็กอ่ะนะ
ต้องมองโลกผ่านมุมมองของเด็กอ่ะ
มันถึงจะเวิร์ค ไม่ใช้ ฝีด เลิร์นนิ่ง
ตักใส่ปาก ยัด ๆ จนเด็กสำลัก
เทคนิคต้องแพรวพราว
จนมันหลงกลเห็นเราเป็นพวกเดียวกับมัน


แร้วค่อย ๆ ตะล่อมสอนแบบ เลิร์นนิ่ง บาย ดูอิ้ง
อาทิ ดูทีวีก๊ะลูก ก้อหัดให้มันอ่านโฆษณามั่ง
ไปตลาดก็หัดให้มันนับตังค์ทอนมั่ง นับแมลงสาบมั่ง
ลองดู ยูบีซี คิดส์ ง่ะ มันมีเทคนิคสอนเด็กเยอะมาก




หรือถ้าเล่นเกมส์ หรือ เข้าคลุกวงในเล่นอะไรกับลูก
ก็ต้องพยามเสี้ยมสอนอย่าให้กลายเป็นพวกหัวอ่อน
จนเจ้ามานะกระโดดเกาะได้
ไม่งั้นเด๋วโตขึ้นจะกลายเป็นเด็กมีปัญหา
และเข้าสังคมไม่ได้ จะทำอะไรก็จ้องจะเอาชนะอย่างเดียว


อย่างของนู๋บีเนี่ย เวลาเล่นเป่ายิงฉุบ เลือกของ กับหลาน
ถ้าไอ้พีทมันแพ้แล้วโยเย นี่จะโดนป้าประณามเลยนะ
ประมาณว่า เฮ้ยเอ็งเป็นลูกผู้ชายต้องรู้แพ้รู้ชนะสิวะ ฯลฯ
ข่มขู่ เอ๊ย ตะล่อมจนมันยอมนั่นแหล่ะ
ถึง แกล้งเลือกเอาของที่มันไม่อยากได้


หรือบางที เห็นมันกะลังกินขนมอยู่ดี ๆ
ไอ้เราก็ทำสำออย อะโหย หิวขนมจังเรย ขอกินมั่งจิ ฯลฯ
จนมันใจอ่อนกัดฟันยื่นขนมให้เรานั่นแหล่ะ
เราถึงบอกมันว่า ไม่เอาหรอก
ลองใจเล่น ดูซิว่าพีทจะเป็นเด็กมีน้ำใจอ๊ะเปล่า


อิอิ เจ้ลองทำดูจิ ไม่แน่น๊าาาาา ถ้าซือเจ้ ลงทุนงดเล่นเนต
สอนวิทยายุทธให้ลูกเอง อาจจะมี ไอสไตน์คนใหม่
เกิดขึ้นในเมิองไทยเก๊าะได้ เหอ ๆ



เออ พูดเรื่องเรียนแล้ว
ก็เหนื่อยแทนเด็กสมัยนี้อ่ะ โหย ไรฟระ
ตัวเท่าเมี่ยงก็เข้าโรงเรียนซะแร้ว
ไม่ยักกะมีเวลาเล่นนู้นเล่นนี้แบบเด็กสมัยก่อนเลยเน๊าะ


อิอิ หมอ พรทิพย์ แกเคยให้สัมภาษณ์นะว่า
เมื่อก่อนแกเคยเคี่ยวเข็ญลูกสาวนะ
ต้องหาที่เรียนพิเศษดี ๆ ให้ลูก
ต้องให้ เรียนโน้นเรียนนี่ เสริม ตั้งแต่ตัวกะเปี๊ยก
ตั้งความหวังไว้ว่า ลูกฉันต้องเก่งอย่างนั้น อย่างนี้
ต้องเข้าเรียนโรงเรียนนู้น นี้
ตั้งความหวังกับลูกไว้สูงจนสุดสอย ฯลฯ


มาตอนหลัง แกกลับเปลี่ยนแนวคิดนะ
จากที่เคยเคี่ยวเข็ญ ให้ลูกต้องไปเรียนนั่นเรียนนี่
แต่เลือกที่จะให้ลูกเลือกทำกิจกรรมเสริมในสิ่งที่ลูกชอบ
และขอแค่ ลูกยืนหยัดอยู่ในสังคมด้อย่างมีความสุข
แค่นี้แกก็พอใจแระ


เจ้ก็ลองคิดแบบหมอแก จิ จะได้ไม่กุ้มอกกุ้มใจ
ดูอย่าง ไอสไตน์ จิ กว่าจะได้โนเบลเนี่ย
ก็ทั้งซ้ำชั้น ทั้งโดนไล่ออกจากโรงเรียนด้วยนิ
น้องฮาร์ทของป้านู๋บีอาจจะเจริญรอยตามป๋าไอฯ ก็ได้ เหอ ๆ




เออ อีกอย่างที่อยากจะแนะนำคือ
เห็นด้วยกับไอ้แง่บมันนะ
เรื่อง ควรเลี้ยงเด็กแบบให้คลุกดินคลุกทรายง่ะ
ขืนเลี้ยงให้เป็น คุณนู๋อนามัย เอ๊ย ไข่ในหินแบบป๋าโจ อ่ะนะ
ระวัง ภูมิคุ้มกันจะต่ำ เอาเด้อ เด๋วโตขึ้นเจอเชื้อโรคจะเปื่อยง่าย



แต่มันก็พูดลำบากเน๊าะ เพราะ สมัยนี้โลกมันเปลี่ยนไปแยะ
บางครั้งเรื่องแบบนี้ มันก็ทำให้
คนเป็นพ่อเป็นแม่วิตกกังวลได้ง่าย ๆเหมือนกัน


อืม....ไอ้พีท หลานนู๋บี ก็มีปัญหา
เรื่องคบเพื่อนข้างบ้านคล้าย ๆ น้องฮาร์ท อ่ะนะ
คุณนายแก้วดี งี้กุ้มอกกุ้มใจยกใหญ่
กัวหลานจะเสียเพราะเด็กข้างบ้าน
ทำเอานู๋บี บ่นพึม

" ทีตอนเลี้ยงตู มิเห็นจะปะคบประหงมแบบไอ้คุณหลานเรยฟระ"


ถึงงั้น นู๋บี ก็เชื่อมั่นใน
ทฤษฎี เรื่อง ไข่ กาแฟ แครอท อ่ะนะ
พิณาจาก ป๋า โจ ก๊ะ เจ้ แระ
คาดว่า น้องฮาร์ทน่าจะมียีนดี ๆ
จากพ่อแมามั่งแหล่ะน่า
ฉะนั้นน่าจะเป็น กาแฟ นะ
คงไม่ได้เป็น ไข่ต้ม แบ่บ ไอ้แง่บหลานป้าหรอกเนอะ เหอ ๆ


ปอลิง
นี่ ๆ ขนาด ลูกชาย ป๋าโจ
แกยังประคบประหงมซะขนาดนี้
ถ้าเป็น น้องจูน ป๋าแกมิสร้างหอคอยให้อยู่เรยหรือเนี่ย เฮ่อ ๆ


อ่ะ อันนี้ เอามาฝาก
ไม่ลู้เคยอ่าน หรือยังนะ งิงิ


//www.oknation.net/blog/print.php?id=252868


//junnie.exteen.com/20080329/entry




.

ถึง ป๋าแอ่บ

อิอิ เม้าส์เรื่องที่เรียนลูกชายเจ้ขวัญ
ก็นึกอาแปะ กะ อาไจ่ไจ๋ตะหงิด ๆ



อ้อ แอบไปเห็นคนแก่หัวเน่าบางคน
ไปคุยก๊ะครูติงที่บล็อคแล้ว
ขอ ชมหน่อยนะ ว่า
อาแปะวางใจเรื่องที่เรียนของลูกชาย
ได้ เจ๋งมาก ๆ เลยอ่ะ
กะว่าจะเตือนเรื่อง นี้อยู่พอดี
แปะคิดได้เหมือนที่อิฉันกำลัง
อยากจะแพล่มบอกแปะเยย อ่ะ


ส่วน บรรดารูปน้อง เอี้ยก้วยเนี่ย
เป็น คอลเลคชั่นสะสมของอิฉันเจ้าค่ะ
เก็บงำเอาไว้ไล่แจกชาวบ้านเวลาครึ้ม ๆ เหอ ๆ
ส่วนใหญ่ก็เก็บตก จาก กูเกิ้ลอ่ะ
แร้วก็ ได้รับแจก จาก อีตาจิตซังกะบ๊วยที่พันติ๊ป
สมัยที่ตบตี เอ๊ย เสวนาธรรม กันน่ะ
เฮียแก ฝากไว้ให้ดูต่างหน้าซะหลายตัวเยย งิงิ


ว่าแต่ลู้ใจเจง ๆ เล๊ย
ลู้ได้ไงเนี่ยว่า นู๋บี กะลังคิดโปรเจค
กวนซ่งตีนเหล่าอัศวินเจได อยู่
แต่ คงยังมิโพส ช่วงนี้หรอก
รอให้ไฟมันไหม้ฟางเสร็จซะก่อน
แร้วค่อยไปอ้อน( ซ่งตีน ) พวกเค้าง่ะ


งิงิ แปะลู้ป่ะ การถูกแบน หนนี้
เรื่องที่ อิฉันเสียดายมากที่สุด คืออาราย
อิฉันเสียดายที่ เค้าแบน แค่ 2 อาทิตย์ง่ะ
น่าจะ แบน แยะกว่านี้นะ สัก 3 เดือนเลยยิ่งดี
จะได้ไม่ต้องมัวพล่าม
และมีเวลา รจนา มหากาพย์ฮาเร็ม อย่างเต็มที่
จะได้เสร็จซะที 5555

.

ท่านป๋าแง่บ
ตอนนี้ถ้าไม่ได้เป็นญาติหรือเป็นคนที่สนิทกัน
ก็จะไม่คุยเรื่องพวกนี้หรอก เพราะเวลาถูกปั่นหัวไปแล้ว
เหมือนคนถูกผีสิง จะไม่เปิดใจมองอย่างอื่น
นอกจากสิ่งที่ตัวเองอยากเห็นตามอารมณ์ที่ถูกบิ๊วไว้
เหมือนคนมีกรรม ง่ะ ต้องไปอยู่รวมๆกัน ทำกรรมไป
ด้วยกันแบบคนไม่สติเหมือนซอมบี้
ทุกวันนี้นะ ได้แต่ขอบคุณที่เรายังไม่หลงผิด
แต่ถ้าวันไหนเกิดขาดสติ ก็ขอให้มีสติกลับมาไวๆ
กลัวถูกล้างสมองเหมือนกัน เวลาเสพข่าวมากๆ
ก็หลงได้ อิอิ

เรียน ทั่นมาชิก สะมาคมทุกทั่น

งิงิ เนื่องในวาระดิถีที่วันนี้
เป็นวันสังขารล่อง ต่องแต่ง ๆ
และ เป็นวันสงกรานต์
ขอนุยาด รดน้ำดำหัว
คนแก่ เอ๊ย ทั่นผู้อาวุโส ทุกทั่น
ที่ มีอายุเยอะ แล ตีนกาแยะ
มากกว่านู๋บีน๊ะคะ ^ 0 ^


ส่วนไอ้พวกสารพัดหลาน ๆ ทั้งขโยง
ที่อ่อนอาวุโสกว่า ป้า ถ้า ใครแอบมาเพ่นพ่านแถวนี้
เกีาะอย่าลืม มาแสดงตัว
รดน้ำดำหัว ป้านู๋บีด้วยนะยะ
อ้อ งานนี้ ไม่รับ น้ำมะกรูด ส้มป่อย นะเว๊ย
ขอเป็น ว้อดก้า ก๊ะคาร์เวีย แทนว่ะ เหอ ๆ


เอาล่ะ ปั้นกาทู้ เพิ่มเรทติ้งจนสมควรแก่เวลาแระ
ขอ นุยาด ปลีกวิเวก แปลงร่างเป็น ป้าบัวหุบ
หายหัว เอ๊ย หายหน้า ไปจากสมาคม ล่ะน้าาาาา
เนื่องจากติดกิจนิมนต์ และ โปรเจคมากมายก่ายกอง
( อาทิเช่น ไปประกวดร้องเพลงฉ่อย ชิงมงกุฏเทพีสงกรานต์ ชะเอิงเอย งิงิ )


บ๊ายบายจ้า ^ 0 ^


.

เฮ่ย มีป้าแก่ๆมาปาดหน้า!
ชวนคุยนอกเรื่อง เดี๋ยวจะหาว่าเหล่าฮูเป็นจอมยุทธ ที่จริงม่ายช่ายยังงั้นร๊อก มันจวนตัวน่ะ เค้าจะมารุมเหล่าฮู เลยสู้กะเค้าเท่านั้นเอง

พูดถึงป้านู๋บี โสงสัยอ่านเสพย์สมบ่อมิไก๊มากไปมัง คุยเรื่องลูกอ้งลูกอ้อนอะไรกัน ทัดดาว-บุษยายังอุตส่าห์รู้จัก มิน่าถึงได้รอบรู้เรื่องรักๆใคร่ๆ ขนาดรับปรึกษาปัญหาหัวใจให้ประธานแง่บได้

ส่วนป้านู๋ขวัฯนี่จิงรึ เข้าแก๊งค์ไหนหัวหน้าตายหมด บล็อคนี้เป็นศูนย์รวมของอะไรเนี่ย แปลกจริงๆ แต่ตลกดี เคยอ่านเจอนู๋เนียนต่อปากต่อคำกะตัวเมรพมาบ้าง ตล๊กตลก แต่ก็สงสารเฮียโจโฉไปในตัว ต้องตอแยก็ป้านู๋ขวัญแบบผูกขาดแน่นอน5555555

ส่วนอาสันโดษเนี่ย ของเค้าดีจริงๆ ขาตั้งสู้เลยล่ะ เห็นเค้ายืนหยัดมั่นคง มิใยที่เหล่าเมรพจะต่อว่าต่อขานอย่างไร เจ๊ก็คงมุ่งมั่น เดินหน้าต่อไป (ว่าที่จริง เหล่าฮูก็เคยร่วมวงไพบูลย์กะเค้านิดหน่อยล่ะ) เหล่าฮูกลังใจจริงๆกะเจ๊น่ะ ยอมให้คนนึง

มารับคำอวยพรจากป้านู๋บีนะค่ะ
และขอให้พรสิ่งใดที่ป้านู่บีหวัง จงกลับสู่ท่านทุกสิ่งอย่างค่ะ

อ้อ แอบไปเห็นคนแก่หัวเน่าบางคน
ไปคุยก๊ะครูติงที่บล็อคแล้ว
ขอ ชมหน่อยนะ ว่า
อาแปะวางใจเรื่องที่เรียนของลูกชาย
ได้ เจ๋งมาก ๆ เลยอ่ะ
กะว่าจะเตือนเรื่อง นี้อยู่พอดี
แปะคิดได้เหมือนที่อิฉันกำลัง
อยากจะแพล่มบอกแปะเยย อ่ะ
(อันนี้จำไม่ได้แฮะ เดี๋ยวย้อนไปดูหน่อยดีกั่ว)

(คาดว่า น้องฮาร์ทน่าจะมียีนดี ๆ
จากพ่อแมามั่งแหล่ะน่า)
ตรงนี้คิดเหมือนกันน่ะ เหมือนจริงๆเลยนะ เพราะคิดเรื่องนี้เนืองๆ คิดว่าปัจจัยอะไรทำให้คนเป็นไปต่างๆนาๆ บางคนเค้าเก่ง มีลูกออกมาก็เก่งซะส่วนใหญ่ ที่คิดเนืองๆเพราะห่วงไจ่ไจ๋น่ะ ย้อนรอยมาดูจุดอ่อนตัวเองและฮูหยิน เพื่อหารอยต่อที่เชื่อมโยงคุณลักษณะของลูก และหาช่องเสริมจุดแข็งซ่อมจุดอ่อน แล้วป้าเนียนก็เนียนซะจนเหล่าฮูดูกลมไปหมด ทั้งลูกล่อลูกชน ส่วนเฮียโจแกก็ดูคล้ายๆจอมยุทธพอสมควร ลองหาจุดแข็งจุดอ่อนแล้วสรุปหาวิธีเลี้ยงเส่ ดูทั้งพ่อ,แม่และลูก น้องฮาร์ทอาจว่องไวปานกามนิตหนุ่ม บางทีเค้าอาจฉลาดเป็นกรดทีเดียวเทียว พ่อแม่ต้องฉลาดให้ทันกัน เพื่อตะล่อมให้เขาฉลาดในทางดีๆน่ะ

เจริญพรโยม Lao fu ji
ยินดีที่ได้มาสนทนาธรรมด้วยกับทุกคน ปกติเวลาคุยกับโยมต่าง ๆ เขาก็คิดว่าไม่เหมือนคุยกับพระอยู่แล้ว เพราะพูดไม่เพราะ แต่จะใช้วิธีจิกเอาแต่ละเรื่องแทน แล้วแต่ใครจะรับเรื่องไหนได้ รับไม่ได้ก็แล้วไปเพราะสอนให้คิด ไม่ได้สอนให้จำ ไม่เอาคัมภีร์มาสอน เพราะธรรมะเป็นเรื่องธรรมชาติ มี 3 อย่าง คือ ดี ชั่ว ไม่ไดไม่ชั่ว แล้วแต่ใครรับเอา มีอะไรก็คุยกันได้ เว้นที่จะไม่คุยด้วยเลยคือ ถามเลขหวย ขอให้ดูดวง ถามเรื่องวัตถุมงคล นอกนั้นคุยมารับได้หมด
เคยถามโยมว่าเข้าวัดวันพระทำอะไร โยมบอกว่ามาถือศีล เลยถามว่าถือศีลไม่หนักหรือ พอมันหนักก็วางศีลไว้ที่วัดไม่เอากลับบ้าน ทำไมไม่รักษาศีล คือเก็บไว้กับตัว เขาเลยไม่พูดด้วย หึ หึ
เรื่องออกไปทัวร์ ปกติไม่ได้ไปทะลุดง เพียงแต่ไปเรื่อย ๆ เอาบาตรไปใบหนึ่ง ชอบที่ไหนก็พักนานหน่อย ไม่ชอบก็พักเดี๋ยวเดียว เพราะปกติก็ถือธุดงควัตรอยู่แล้ว คือ
1.ฉันในบาตร(ขี้เกียจล้างชามเยอะ)
2.ฉันมื้อเดียว ลุกแล้วไม่ฉันอีก
3.บิณฑบาตตามลำดับ รับแต่น้อยไม่เอามากมาสะสม
ช่วงไหนว่าง ก็ไปเที่ยวตามอัธยาศัย มักไปคนเดียวเพราะพญาอินทรีจะบินเดี่ยว ไอ้ที่ไปเป็นฝูงน่ะมันนกกระจอก
คิดว่าในที่นี้คงจะใช้คำพูดตามใจฉันได้
เจริญพร ขอให้เจริญในธรรมทุกคน

เจริญพร โยมทั้งหลาย(ป้านู๋บี,ป้านนู๋ขวัญ.ไข่น้อย,Itoursab, และอื่น ๆ อีกหลายโยม)

ขอให้ทุกคนจงประสบกับความสุขความเจริญตลอดไป ให้มีจิตใจสะอาดผ่องใส กิเลสมารอย่าได้กล้ำกราย

สาธุ.... ขอบคุณครับหลวงพี่
......
ป้านู๋บี : มิอ่าน มิออ้น(ถ้าไม่พลาด แง่บๆ)
ผู้ชายนะ พลาดมามีแต่ป๊าบๆ แง่บๆ

ป้านู๋ชวัญ: บ้านเดียวกันยังลำบากเลยครับ
แม่ผมเหลือง น้าแดง เราก็ วั๊กแว้...วว ... ไงดีฟะ แง่บๆ

Lao fu ji: ท่านลุง แหม่ ต่างจากผม
มิเคยโดนใครกวนจนทนมิได้ง่ะ
กวนมาผมก็เฉยเสียหัวเราะเสีย
คนเปลืองพลังงานคิดกวนมันก็เหนื่อยเอง
เราซิตลกขำเขา แง่บๆ
ครั้งที่แรงสุดก็คงตอนต้องยอมไปตี รร. อื่นกับเพื่อน
นัดดิบดีผมแอบโทรแจ้ง ตำรวจ แล้วทำโอ้เอ้ ทำเป็นหาที่ซ่อนของ
พอไปถึงอีกฝ่ายโดนตำรวจรวบไปแระ
ข้อหาพกพาอาวุธ และ จงใจก่อการวิวาท เอิ๊กๆ

สุจิณฺโณ: คุยได้ตามสะดวกครับท่าน

หลวงพ่อว่า: ปกติเวลาคุยกับโยมต่าง ๆ เขาก็คิดว่าไม่เหมือนคุยกับพระอยู่แล้ว เพราะพูดไม่เพราะ แต่จะใช้วิธีจิกเอาแต่ละเรื่องแทน แล้วแต่ใครจะรับเรื่องไหนได้ รับไม่ได้ก็แล้วไปเพราะสอนให้คิด ไม่ได้สอนให้จำ ไม่เอาคัมภีร์มาสอน เพราะธรรมะเป็นเรื่องธรรมชาติ มี 3 อย่าง คือ ดี ชั่ว ไม่ไดไม่ชั่ว แล้วแต่ใครรับเอา มีอะไรก็คุยกันได้ เว้นที่จะไม่คุยด้วยเลยคือ ถามเลขหวย ขอให้ดูดวง ถามเรื่องวัตถุมงคล นอกนั้นคุยมารับได้หมด

เหล่าฮูว่า: สาธุครับพระคุณเจ้า นึกไม่ถึงว่าหลวงพ่อก็อารมณ์ขันน่ะครับ ไม่เห็นเป็นธรรมมะหน้าบึ้งเหมือนที่เห็นเหล่าเพื่อนๆที่พังจิตรวมทั้งลานดำด้วย ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไม่คุยกันแบบเพื่อนพ้องน้องพี่ไม่ได้ เค้าออกจะดูทางการไปหมด ส่วนเพื่อนๆที่นี่ ธรรมมะเฮฮากันส่วนใหญ่ คุยกันแบบแหย่กันเล่น ผมว่าก็เป็นเพียงสีสรรแบบหนึ่ง และเต็มไปด้วยอารมณ์ขัน เว้นแต่คุยกับท่านนี่ ผมก็ต้องเคารพท่านมากกว่าจะชักใบให้เรือเสียน่ะ เว้นแต่ท่านก็ธรรมมะเฮฮาด้วย ผมก็ยินดีมากครับ
ยิ่งเรื่องที่หลวงพ่อไม่คุยด้วยเลย คือถามเลขหวย ขอให้ดูดวง ถามเรื่องวัตถุมงคล อันนี้ชื่นชมมากนะครับ แต่เป็นที่นิยมกันว่า พระธุดงค์ต้องมีของดี เพราะมีวิชา ต้องบุกป่าฝ่าดง เป็นธรรมดานะครับที่ผู้ที่มีจิตใจที่ยังต้องการพึ่งพาปัจจัยภายนอกอยู่ ย่อมแสวงหาสิ่งเหล่านี้ แต่ท่านไม่โอนอ่อนเรื่องแบบนี้กับเขา ไม่ค่อยเหมือนส่วนใหญ่ที่ยอมผ่อนปรน ทั้งที่เรื่องแบบนี้เป็นหลักการสำคัญของชาวพุทธที่เน้นพึ่งปัจจัยภายใน สาธุ สาธุครับ

หลวงพ่อว่า: ชอบที่ไหนก็พักนานหน่อย ไม่ชอบก็พักเดี๋ยวเดียว เพราะปกติก็ถือธุดงควัตรอยู่แล้ว คือ
1.ฉันในบาตร(ขี้เกียจล้างชามเยอะ)
2.ฉันมื้อเดียว ลุกแล้วไม่ฉันอีก
3.บิณฑบาตตามลำดับ รับแต่น้อยไม่เอามากมาสะสม
ช่วงไหนว่าง ก็ไปเที่ยวตามอัธยาศัย มักไปคนเดียวเพราะพญาอินทรีจะบินเดี่ยว ไอ้ที่ไปเป็นฝูงน่ะมันนกกระจอก
คิดว่าในที่นี้คงจะใช้คำพูดตามใจฉันได้
เจริญพร ขอให้เจริญในธรรมทุกคน

เหล่าฮูว่า: ยอดเยี่ยมจริงๆครับท่าน มีโอกาสคงได้พบปะเสวนากับท่านเรื่องประสพการณ์ทัวร์บาตรเดียว เที่ยวทั่วไทยนะครับ คงไม่บริดวกด้วยนานาประการ นึกไม่ออกว่าท่านจะดำรงค์ชีวิตได้อย่างไร คิดว่าถ้าผมเองต้องเดินทางคนเดียวคงกลัวไม่น้อยน่ะครับ
ยินดีครับที่ท่านใช้คำพูดสบายๆ ห่วงแต่ป้านู๋บี กลัวเค้าอึดอัดน่ะครับ เห็นหัวเราะแหะๆรักษาท่าทีที่บล็อคของท่าน (แต่เค้าสำรวมเป็นพักๆน่ะครับ เอาใจยาก ล่าสุดทำเอาทีมงานแคว่ดๆๆกันใหญ่ อดขำไปกับเขาด้วยไม่ได้)

ทั่นประธานแง่บนี่แสบสันเข้าท่าทีเดียวเทียวล่ะ เหล่าฮูคิดไม่ถึงเลย ที่เล่าให้ฟังสนุกๆน่ะ มันเรื่องเก่า ไหนๆก็ไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใดเหล่าฮูจะเล่าต่อนะว่า เคยช่วยสตรี วัยรุ่น และน้องๆสี่ห้าคน ฟังต่อแมะ แต่ยาวนะ!

คือตอนนั้นเริ่มมีคนตายครั้งแรกที่มัฆวาน เลยให้ฮูหยินขับรถไปส่งที่สนามม้านางเลิ้ง พวกแท็กซี่แดงบานเลย ตำรวจกั้นไม่ให้เสื้อเหลืองเข้าทำเนียบน่ะ เลยออกันตรงแถวสามแยกนางเลิ้งรวมๆไม่ถึงสิบคน แท็กซี่นี่70-80คนนะ ตำรวจ300นาย มีอาเฮียเอะอะคนนึงไปโวยวายพวกแท็กซี่ เหล่าฮูก็ไปกันเขาออกมา บอกมีเด็กและเพื่อนๆผู้หญิงแค่ไม่กี่คน อย่าไปทะเลาะกับเค้า สุดท้าย แท็กซี่โคตระกวนติง มันโบกมือเรียกพวกมันกรูเข้ามา ในมือมีมีดสปาต้าและสารพันอาวุทธยุทโธปกรณ์น่ะ เหล่าฮูเลยกอดพวกเขา พากันวิ่งหนี ตำหนวดเฉยว่ะ มันยืนดูเช๊ย เหล่าฮูโดนกลางหลังนิดหน่อย(อาเฮียใจร้อนก็กวนโอ๊ยจิงๆ จู่ๆไปทะเลาะกะมันไม่ห่วงผู้หญิงและเด็กเล๊ย) โชคดีมีวัยรุ่นเสื้อเหลืองคนนึงขับรถปิ๊คอัพผ่านมา เลยโบกเรียกให้วิ่งขึ้นรถรอดมาได้

คือ ก็สงสัยตัวเองเหมือนกันนะว่า ไม่รู้ทำไมเหล่าฮูชอบพาตัวเองไปอยู่ในที่คับขันก็ไม่รู้ เค๊าว่าคนเกิดฤกษ์เดียวกะเหล่าฮูจะคล้ายๆกัน ภายนอกไม่เหมือนชาวยุทธแม้แต่น้อย แต่มะรู้ไหงต้องไปอยู่ในภาวะแบบนั้ยบ่อยๆ แปลกเจงๆ(ป้านู๋บีสำรวจหน่อย เหมือนกันป่าว)

เรื่องนี้ไม่ได้ชวนคุยการเมืองนา ใครแดงใครเหลืองก็ช่าง เราคุยกันหนุกๆก็พอน่ะ คือรู้สึกทึ่ง ที่ทั่นประธานโอบอ้อมอารีย์ดีแท้ๆ ไปเสี่ยงกะพวกเสื้อแดงทีเดียวเทียว เหล่าฮูยังกลัวๆพวกเขาอยู่เลยอ่ะ พอดีตอนเค๊ายิงระเบิดใส่พวกเสื้อเหลือง(วันที่7เดือนปีอะไรไม่รู้ จำไม่ได้) บังเอิ๊ญบังเอิญไปเดินเล่นอยู่แถวนั้นพอดี เห็นคนโดนยิง แขนเขาเจ็บ นิ้วเขาขาด ขาเขาขาด หัวเค้าหลุด ตังค์เค้าหมด อยู่ตรงนั้นเห็นม๊ด กลัวจิงๆ เที่ยวนี้เค้าคลั่งกันหนัก เพราะไม่เหมือนกับตอนที่เหล่าฮูเห็นน่ะ ทหารเค้าไม่ยอมทำร้ายคน ผิดกะตำหนวด มันยิงไม่ยั้งเลย (แถวๆนั้นวัยรุ่นใสๆทั้งนั้นยทั้งหญิงทั้งชาย ปลื้มพวกเขามาก)
ง่า ! ผู้เฒ่าว่า คนไทยทุกวันนี้ไม่มีรากน่ะ รู้เรื่องการเมืองหน่อยก็ดีน่ะ แต่ก็ล่อแหลมจะถูกปั่นหัวจิ้งหรีดแบบป้าๆว่ามาน่ะแหละ แต่ถ้าไม่ติดตามข่าวสารข้อเท็จจริงบ้าง เราก็ไม่รู้ควรวางตัวอย่างไร
แถวๆปี2515-2519 ย้อนไปดูรอบบ้านเรา มีkilling fieldในเขมร มีกบถในลาว เวียดนาม ในพม่า มาเล สรุป เราเป็นไข่แดงที่รอดพ้นการฆ่าล้างเผ่าพันธ์มาได้ประเทศเดียวเพราะคนๆนึง แต่ตอนนี้ เราคงไม่พ้นมิคสัญญีครั้งนี้น่ะ
เพื่อนๆก็ต้องระวังตัวให้ดีนะ เที่ยวนี้ คงจบไม่สวยน่ะ น่าห่วงประเทศไทยจินๆ

ถึงป้าบัว
"ตอนนี้ถ้าไม่ได้เป็นญาติหรือเป็นคนที่สนิทกัน
ก็จะไม่คุยเรื่องพวกนี้หรอก เพราะเวลาถูกปั่นหัวไปแล้ว
เหมือนคนถูกผีสิง จะไม่เปิดใจมองอย่างอื่น"

ขอบจายที่เตือนน่ะ เหล่าฮูโม้เรื่องชกๆต่อยๆของเด็ผู้ชายเฉยๆน่ะ เน้นเรื่องที่เคยเจอมาไม่เน้นเรื่องสี

แต่เรื่องแบบนี้บางคนเจอบ่อยเพราะเค้าเป็นคนแบบนั้น แต่เหล่าฮูนี่ไม่ใช่นะ เหล่าฮูเหมือนสุภาพชนจนดูจ๋อยๆน่ารังแกน่ะ มะรู้เป็นไง มีเรื่องชกต่อยตอนวัยรุ่นบ่อย(โดนรังแกน่ะ) พอแก่ก็ไม่สู้คนเท่าไหร่ ดันโดนหมากัด ไม่รู้คนอื่นเป็นไง แต่เนี่ย โดนมาไม่ต่ำกว่าห้าครั้งละมั๊ง แปลกเจงๆ ทั้งๆที่ไม่น่าไปโดนง่ายๆ ไปหลายคนก็โดนรุมกินโต๊ะอยู่คนเดียว แต่ก็ไม่โกรธพวกโฮ่งร๊อก มันคงเห็นเราน่ากัดเท่านั้น ไม่ได้มีอคติจงใจกระมัง หรือไม่ชาติที่แล้วคงไปก่อเรื่องไว้แยะน่ะ

สาธุ ..ขอน้อมรับพร พระคุณเจ้า เจ้าค่ะ

และก็ น้อมรับพร ป้านู๋บี ด้วย อิอิ เวลานี้ งก ใครให้พรดีดี
น้อมรับหมด มีแวว ต้องตุนพรไว้เยอะๆ เพราะต้องลำบาก
อีกนาน เหอๆ

เรื่อง น้องฮาร์ท ก็ไม่ได้กวดขันเขามากเรื่องวิชาการ
ขอแค่สอบผ่าน จะเกือบตกก็ไม่เป็นไร ขอแค่ยอมไป
รร.ดีดี ก็ ดีใจแล้ว ทุกวันนี้น้องฮาร์ทมันบอก จบแล้ว
กะว่าไม่ต้องไป รร.แล้ว ซะงั้นนี่ก็พยายามเลือก รร.
ที่ไม่เน้นวิชาการมากๆ อยากให้เขาสนุก กับ รร.
จริงๆเนี่ย ท่านโจป๋าน้องฮาร์ท เขาก็บอกเจ๊บ่อยๆ
ระวังลูกมันจะหลอกเอา บางทีมันรู้แต่มันขี้เกียจ
จะกลายเป็น เราโง่กว่าลูกซะอีก

น้องฮาร์ทเนี่ย เจ๊สอนเขาไม่ค่อยได้ เขาเห็นแม่เป็น
เบ๊ เป็นเพื่อนเล่น ง่ะ มีแม่ไว้ขี่คออย่างเดว
ไม่ค่อยเชื่อฟัง จะอ้อนแม่อย่างเดว สงสัยลูกกะล่อน
มันเยอะ เขาจะไม่ค่อยกล้างี่เง่า กะพ่อ แต่กะแม่
มันงี่เง่าตลอดศก เขาเชื่อฟังครูแต่ค่อยเชื่อฟังแม่
สอนการบ้านก็ไม่จะยอมฟัง ต้องให้คนอื่นสอนแทน
สงสัย เพราะตามใจลูก อะนะ หรือว่าแพ้ทางกันอยู่
ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่น้องฮาร์ทเขามีดีอยู่อย่าง อะไร
ที่สอนเขาแล้วเข้าสู่ใจได้ มันจะเหมือนบันทึกโปรแกรม
แบบถาวร ทำแล้วทำเลยทำไปเรื่อยๆ แต่อะไรที่ไม่ชอบ
ก็ไม่เอา ไม่จำ กันเลยทีเดียว แต่ถ้าชอบเรื่องไหนก็
อาการหนัก เข้าขั้นหมกมุ่น พ่อเขาบอกนิสัยนี้เหมือน
แม่ ง่ะ แล้วก็ อวดดี อวดเก่ง ดื้อรั้น ดันทุกรัง แถ
ชอบเอาชนะ พ่อมันก็บอกติดนิสัยแม่อีก เหอๆ
พ่อมันบอก สมน้ำหน้าแม่ ง่ะ กรรมสนอง ซะงั้น

เรื่องกีฬาเสื้อสี นี่ท่านโจเหลืองอ๋อย
หมายถึงเลือดสีน้ำเงินรักในหลวง
ใครด่าในหลวงนี่เขาไม่เอาด้วย
เขาแพ้ความดีของพระองค์ท่านที่เสียสละ
ทำงานเพื่อราษฎรชาวไทย น่ะ

Lao fu ji : ตอนเกิดเหตุ
ผมก็กลัวเป็นเหมือนทุกคนนั่นแหละครับ
แต่ความกลัวของผมเป็นเรื่องที่ผมต้องจัดการกับมันเอง
สิ่งที่สำคัญกว่าความกลัวของผมคือการจัดการกับปัญหาข้างหน้า
เลยเอาทั้งหน้าทั้งหัวไปสนองตัญหาคน เกือบสิบคน แง่บๆ

ประชาธิปไตยคงต้องเปิดใจกว้างๆ
ต้องย้อนไปปี 2475
ท่านก็บอกกับคณะราฐแล้วว่า
"คนของเรายังไม่พร้อมๆ"
ผ่านมาจะครบร้อยในอีกไม่กี่ปี
เราก็ยังแยกแยะกันไม่ได้เลยระหว่งกฏหมู่กับประชาธิปไตย

ป้านู๋ขวัญ: น้องฮาร์ทอ่ะ หึหึ
มันก็ต้องออกมารูปนั้นอยู่แระฮับป้าขวัญ

เรื่องเสื้อสีนั้นผมก็ไม่ทั้งนั้นแหละครับ
ไม่ว่าจะแดง จะเหลือง ...
ไม่ ไมได้หมายความว่าไม่รับฟัง หรือรับฟังแต่ข้างเดียว
คนจะออกมาพูดต้องมีมูลเหตุ ตามจริงบ้างเท็จบ้าง
ผมเชือว่าเขามีเหตุผลของเขาที่เราควรรับฟัง
อย่างกลุ่มที่ผมไปด้วยตอนมีเรื่อง
ตอนแรกปาวๆต้อง "ยุบสภา" สุดท้ายถามไปถามมา
เหตุมาจากอีกเรื่อง ผมก็จี้ให้เขาไปเรียกร้องเรื่องดังกล่าวแทน
กำลังกล่อมได้เข้าที ก็มามีเรื่องซะก่อน แง่บๆ

ส่วนเรื่องนายหลวง ขอเถอะครับ ทุกฝ่ายต่างก็อ้างกันหมด
ขอเถอะ อย่าลากฟ้าลงดินเลย
ผมไม่ได้ยกย่องท่านเพราะความดีอะไรแบบคนอื่น
แต่ผมนับถือท่านเพราะท่านเป็นนายหลวง
"ตระกูลท่านมีบุญคุณต่อเราคนไทย"
บังเอิญว่าท่านดีซะอีกด้วยเลยยิ่งนับถือก็แค่นั้น
ดังนั้นในคนกลุ่มใดจากม๊อบใดมาอ้างชื่อ
ผมเหอะๆ หันหลังหนีเลย ผมอาจจะผิดก็ได้
ที่โดนฝังหัวมาให้รู้คุณคนง่ะ แง่บๆ

อิอิ...
ถะ ถะ ถะ ถูกต้องนะคร้าบ
ท่านประทานแง่บ พูดถูกนะคร้าบ
คนเราพอยึดมาก ก็ถือมาก
พอใครมาแตะสิ่งที่เรายึด ก็เลยของขึ้น ง่ายๆ
พอไปเจอเว็บโจมตีจาบจ้วง ก็เลยของขึ้น ซะงั้น
ยุบหนอ พองหนอ อีกละ

ป้านู๋ขวัญ : ;เปจาบจ้วงเนี่ย
หม่ามี๊ผมอ่านแล้วปรี๊ดดดด ทุกที
ขานั้นก็แตะไม่ได้เหมือนกันฮับ
เค้าว่าพวกไม่รูจักที่สูงที่ต่ำ(ว่าไปนั่น)
แต่ผมก็ว่า... เรื่องที่เอามากอสซิบกันอ่ะ
มันเรื่องในครัวในมุ้งค้าววววว
คนทำนะไม่ผิดหรอก
ไอ้คนไปปีนดูในรั้วบ้านเค้าซิ แส่ แง่บๆ

แหม๊ ! คุณป้ามหาภัย
แอบแว่บเข้ามาอ่าน
แร้วชักคันปากตะหงิด ๆ แฮะ


เหอ ๆ ตะบะแตก อีกแระตู
เห็นเรื่องการมุ้ง แล การเมืองทีไร
อดใจไม่ไหวง่ะ หาเรื่อง โพสซะหน่อยดีกว่า
แบ่บว่า อยากโชว์น้ำหมากเพื่อซาดดดดด 5555



อ้อ ก่อนอื่น ต้องกราบนมัสการ
และขอบพระคุณ ท่านสุจิณฺโณ นะเจ้าคะ
สำหรับคำอวยพร ม่ะแพล่มกับท่านมากดีฝ่า
เด๋วดีแตก แหะ ๆ ^ ++++ ^





ป้านู๋เว : มารับคำอวยพรจากป้านู๋บีนะค่ะ
และขอให้พรสิ่งใดที่ป้านู่บีหวัง จงกลับสู่ท่านทุกสิ่งอย่างค่ะ


ป้านู๋บี :

อิอิ สาธุ๊ ขอให้ สมพรปาก นะจ๊ะอีนู๋
นี่ป้าเอง ก็หวังว่า สักวันจะได้เป็นหญ่ายเป็นโต
เป็น นายกรัฐมนตรีญิ๋ง คนแรกของประเทศไทย ง่ะ



เนี่ย ป้าลอง พิณา คุณสมบัติตัวเองแร้ว
พบว่า มี ธาตุทั้งสี่ (เสือ สิงห์ กระทิง แรด ) ครบเครื่อง
น่าจะ ฉลาดปราดเปรื่อง เล่นการเมืองแร้วคงเฟื่องฟู
เพราะลู้จัก โชว์น้ำลาย เก่งเรื่องสร้างภาพ เล่นละคร
ที่สำคัญ ลู้วิธีโยนเผือกร้อน ด้วยแหล่ะ
วุ๊ยยยยย ยิ่งคิด คุณสมบัติของป้า มันช่างเหมาะสม
ที่จะเป็นนักการเมืองยอดนิยม ยิ่งกว่า ไอ่แง่บ มันอีกน๊าาาา


ประมาณว่า ถ้าป้าเป็นนักการเมืองอ่ะนะ
ทักกี้ชิดซ้าย พี่มาร์คชิดขวา
ทั้งแกนนำเสิ้อแดง เสื้อเหลือง ต่างก็ซูฮก
ก้มหัวคำนับปะหลก ๆ พร้อมยกนิ้วให้
พร้อมกับ ะยอมสลายการชุมนุม ไป โดยสงบ เหอ ๆ



เออ ว่าแต่ จะมารับพรจะจากป้านู๋บี เจงอ่ะ
งั้นขออวยพรให้

ทั่น ' มาชิก ทุก ๆ ทั่น ได้เป็น ....
ตัวของตัวเอง เต็ม ๆ ตัว นะจ๊ะ

อ้อแร้วก็อย่าลืม นะจ๊ะทูนหัววววว

สูงต่ำอยู่ที่ทำตัว
ดีชั่วอยู่ที่ตัวทำ

ดังนั้น ทำยังไงก็ขอให้ทุกทั่นได้ยังง้านนน
( นี่อิฉัน อวยพรแร้วน้า เหอ ๆ )

เฮ้อ สุดท้าย คำอวยพรของป้า
ก็มาจบที่ ประโยคหากิน


อตฺตหิ อตฺตโน นาโถ อยู่ดีแหล่ะเน๊าะ ^ 0 ^

ป๋าแอ่บ

อิอิ วีรเวร เอ๊ย วีรกรรม
สมัยละอ่อน แยะเหมือนกันนะแปะ
อ่านแร้ว ม่ะอยากเชื่อเรย
ว่าตัวตนจิง ๆ จะเป็น เสือหงิ๋ม
ขี้โมโหซะขนาดนี้ 555



นี่ ๆ ถึงอิช่านจะเกิด ฤกษ์หัวเน่า เหมือนกับคนบางคน
แต่ก็ไม่ค่อยมีใครมาหาเรื่องหรอกจ้า
ม่ะลู้สินะ มันเหมือนมี ดาวพระเกตุ
มาคอยปกป้องคุ้มครอง อ่ะ
โดนรุมกินโต๊ะ จะเป็นจะตายทีไร
ก็แคล้วคลาดเสมอ แถมมักจะ
มีหมามาซวยแทนด้วยนะเธอว์ เอิ๊ก ๆ



ส่วนเรื่องน้องหมา นี่ก็ตรงกันข้ามก๊ะอาแปะ ด้วยแหล่ะ
แหม ? ม่ายลู้เป็นไง
ไปไหนมาไหน หมาแมวกระดิกหาง ดิ๊ก ๆ
ระริกระรี้รุมตอมกันเป็นแถว
หลงเสน่ห์ นู๋บี ขนาดมานอนเฝ่าหน้าประตูห้อง ก็มีนะ
ขนาดตอนเดินจงกรมรอบโรงบาลอยู่ดี ๆ
บางที ยังมีหมามาเดินตามต้อย ๆ เป็นเพื่อน เยย ง่ะ
เล่นเอาขำกลิ้ง เออแมวดำก็มีนะ ไม่ลู้มาจากไหน
เดินตาม อยู่ตั้งนาน ประมาณ 500 เมตร เลยมั้ง
( อาแปะเชื่อป่ล่าวค๊ะ งิงิ )



อ้อ เห็น ครายก็มิลู้ บ่นง๊องแง๊ง ว่า

" คนไทยทุกวันนี้ไม่มีรากน่ะ รู้เรื่องการเมืองหน่อยก็ดีน่ะ
แต่ก็ล่อแหลมจะถูกปั่นหัวจิ้งหรีดแบบป้าๆว่ามาน่ะแหละ
แต่ถ้าไม่ติดตามข่าวสารข้อเท็จจริงบ้าง เราก็ไม่รู้ควรวางตัวอย่างไร "


เลยนึกถึงข้อฟามในอีแมว
ที่เคยเม้าท์ก๊ะ เจ้าพี่ชายนอกไส้
สมัยอยู่มหาลัยเมื่อสิบปีก่อน ง่ะ
อยากอ่านแมะ แต่ยาวนะ !
(จ้องคอม นาน ๆ ตาบอด ไม่ลู้ด้วย เหอ ๆ )



อ่ะลองอ่านดูเด่ะ

**********************************************************

ที่พี่ บ่นเกี่ยวกับคุณธรรมให้ฟังน่ะ...แหะ ๆบีปวดหัวแฮะ
ในโลกแห่งความเป็นจริง น่ะ จะมีสักกี่ คนที่ดีแท้...เป็นผู้เสียสละ ?
ทุกคนมันก้อมีอัตตาด้วยกันทั้งนั้น
เพียงแต่ใคร จะมีน้อย-มากต่างกัน...
และใครจะซ่อนมันไว้ได้แนบเนียน


อืม... สำหรับบี บีคิดว่า...จุดยืน...ของคนทุกคน
มันอยู่ที่ ส้นteen เหมือน ๆกันอ่ะ แหะ ๆๆ...
ดังนั้นบีไม่ค่อยแคร์เท่าไรหรอกว่า ชาวบ้านจะยืนอยู่ที่จุดไหน


เพราะ จุดยืนน่ะมันเปลี่ยนแปลงได้ค่ะ พี่ ขนาด
เสาหินแปดศอก ตอกเป็นหลัก
ไปมา ผลักบ่อยเข้าเสายังไหว ..ฯ เลย
นับประสาอะไรกับอีแค่จุดยืน ...


สิ่งที่ บี คำนึงถึง มากกว่าจุดยืน คือ จุดศูนย์ถ่วง อ่ะ
เฮ้อ ... ไม่รู้สมัย มัธยม พี่เรียน สายศิลป์ หรือ สาย วิทย์ นะ
ตอน บีเรียน ฟิสิกส์ เรื่อง สมดุลฯ จารย์สอนเรื่องนี้กรอกหูน่ะ
ถึงแม้ตอนเรียน บีจะเซ็ง อิ๊บอ๋าย
แต่ก้อเห็นสัจธรรม เหมือนกัน...


อย่างน้อยเรื่อง สมดุลที่น่าเบื่อนั่น มันก้อสอนให้บีไม่มีจุดยืน
ขี้เกียจมองหาจุดยืน ว่ะ ยืนมาก ๆมันเมื่อย นี่เลยตัดตีนทิ้งซะเลย
พี่เคยสังเกต ตุ๊กตาล้มลุก ไหมคะ


แม้มันจะกลิ้งโค่โล่ กี่ที มันก้อไม่เคยได้เลือด...
ไม่มีแผลเก่า แผลใหม่ให้ชีช้ำหัวจาย...( ยกเว้นไร่แห้ว ) 555
ที่สำคัญแม้มันจะโอนเอน ไปมาสักกี่ครั้ง...
ในที่สุดมันก้อกลับมาอยู่ที่จุดเดิมจนได้


ไม่เหมือน ตุ๊กตามีตีนที่ยึด อุดมการณ์-หลักการ เป็น จุดยืนหรอก
ขาของมัน พอถูกทำให้เอียงแล้ว ก้อ เด้งกลับไม่ได้
สุดท้าย องศาที่จุดเดิมที่ยืนอยู่ ก้อเปลี่ยนพิกัด...
ดังนั้น บีจึงชอบตุ๊กตาล้มลุกมากกว่า..
ถึงเชฟมันจะไม่สะเด็ด เหมือน ยัย ฟ้ารุ่ง ฯ ของเฮียนิวัติ ฯ
ก้อเหอะ...อิอิ...


เฮ้อ...เรื่อง ของ ความคิด และ จิตใจ น่ะ
มันกะเกณฑ์กันไม่ได้ นี่ คะ ....
พี่เคยบอกบี เองนะคะ ว่าคนเรามาจาก เบ้าหลอมต่างกัน... ?
ตราบใดคุณยังควบคุมพฤติกรรมที่คุณแสดงออกได้
และยังไม่ทำให้ใครเดือดร้อน
โอ.เค. ถึงความคิดคุณจะเลวระย้ำแค่ ไหน
คุณ ก้อ ยังเป็นคนที่ ยอมรับได้...บีคิดงี้นะพี่...


คนที่พี่ชื่นชมน่ะ ใช่ พวกที่เข้าป่าครั้ง 14 ตุลาฯ หรือเปล่าคะ
บีไม่ค่อย ศรัทธาคนพวกนี้นักหรอก....
ไม่รู้ดิ ... อาจเป็นเพราะ บีเกิดไม่ทันก้อได้มั้ง...
ม่ายก้อต่อมศีลธรรมบกพร่องพอ ๆ กับ โครโซมที่ขาด ๆ เกิน ๆ..แหะ ๆ


บีว่า คนพวกนั้นยังเด็กนะ ... ถึงจะบรรลุนิติภาวะแล้วก้อเหอะ
ชอบทำอะไร หุนหัน คิดว่าโลกมีแต่สีขาว กับ ดำ...
ไม่เคยเปิดตา ยอมรับ สีเทามั่ง
แต่ สถานการณ์ก้อสร้างวีรบุรุษ จริง ๆ นั่นแหล่ะ...


วีรบุรุษที่เสียสละเพื่อประชาชน มันก้อน่าสรรเสริญนะคะ
แต่เขาเหล่านั้น ...เคยคิดมั่งไหม...
ว่า น้ำลายของคนอื่น ที่พ่นคำสรรเสริญให้ได้ยินน่ะ
มันต้องแลกมาด้วยหยาดน้ำตาของผู้เป็นพ่อแม่กี่หยด..?


และจริง ๆ แล้วตัวเองทำเพื่ออะไร?
เขาไม่ใช่คนโง่ หรือ คนบ้า หรอกนะคะ
แต่บางครั้งคนที่ซื่อ เกินไป ก้อถูกหลอกใช้เป็นเครื่องมือได้ง่าย ๆ
โดย ใช้คำปลุกระดม ที่สวยหรู
อุดมการณ์...เสียสละเพื่อ ชาติ ประชาชน


ไม่รู้ดิ...
ถ้าบีต้องเลือกระหว่าง พ่อแม่ กะ ประชาชนและอุดมการณ์ นะพี่
บีคงเลือก อย่าง แรกว่ะ เพราะเวลาที่ บีนอนเป็นไข้นอนซม
คนที่เช็ดตัว ป้อนข้าวให้บี ไม่ใช่ประชาชนนี่หว่า


เฮ้อ...บ่น มาก ๆ ก้อเหนื่อยแฮะ ...
สงสัย กินยาผิดเหมือนพี่นั่นแหล่ะ แหะ ๆ......

***************************************************************

รู้ไหม เจ้าพี่ชายนอกไส้ ของอิฉัน
คว้าตาลปัตร มาเทศนา อิฉัน ว่าไง เขาว่า งี้

***************************************
REF ที่พี่ บ่นเกี่ยวกับคุณธรรมให้ฟังน่ะ...แหะ ๆบีปวดหัวแฮะ
ในโลกแห่งความเป็นจริง น่ะ จะมีสักกี่ คนที่ดีแท้...เป็นผู้เสียสละ ?
ทุกคนมันก้อมีอัตตาด้วยกันทั้งนั้น เพียงแต่ใคร จะมีน้อย-มากต่างกัน...
และใครจะซ่อนมันไว้ได้แนบเนียน

มีสิครับ...กี่คนก็ไม่รู้ รู้แต่ว่ามีแน่ๆ ครับ
โลกสวยงามได้มิใช่เพราะคนดีจำนวนมาก
หากเพราะคนดีจำนวนน้อยต่างหากครับ

ตุ๊กตาล้มลุกน่ะ มันมีเยอะแล้วครับ
ผมเลยไม่ค่อยอยากจะเป็นเท่าไร
บางครั้งก็เลยอยากได้เลือดจากการหกคะเมนตีลังกาบ้าง
แม้รู้ดีว่าอาจจะไม่ได้กลับมา ณ จุดเดิม
แต่ก็รู้ว่าจุดยืนใหม่นั้น ไม่คับแคบลงกว่าเก่าแน่นอนครับ....

ผมชื่นชมคนต่างกันไปหลายระดับนะครับ ยกตัวอย่างเช่น
อานันท์ ปัณยารชุน / นพ.ประเวศ วสี / เสกสรรค์ ประเสริฐกุล
ใครนะบิ๊กของน้ำมันบางจากที่เพิ่งลาออกไป /อุทัย พิมพ์ใจชน
อ้อ...ในอดีต...ก็ท่านปรีดี พนมยงศ์ / ป๋วย อึ้งพากร (เขียนไม่ถูก)
จิตร ภูมิศักดิ์...
อิอิ....แค่นี้ดีกว่า ขี้เกียจคิดแล้วอ่ะ

มันขึ้นอยู่กับจุดที่เรามองต่างหาก
ไม่ใช่ว่าต้องเลือกระหว่าง พ่อแม่ กะ ประชาชนและอุดมการณ์
เพราะมันไม่ใช่ด้านที่ตรงข้ามกัน
หากมันเป็นด้านที่สอดคล้องกันต่างหาก
ถ้าสังคมเลว ครอบครัวเราก็หลีกเลี่ยงไม่พ้น
พ่อแม่เราก็ลำบาก เพียงแต่ผลกระทบอาจจะมาทางอ้อม
บางทีก็มองไม่เห็นว่ามันเป็นเพราะสังคม
เช่นเดียวกันถ้าสังคมดี พ่อแม่เราก็ดีด้วย
เราทำดีแก่พ่อแม่และสังคมไปพร้อมๆ กันได้

อดีตที่ผ่านมา มิใช่ว่าเขาโง่ หลงระเริง หรือเป็นเครื่องมือของใคร
คนที่ไม่อยู่ในสถานการณ์นั้นๆ ย่อมไม่รู้หลอกว่า ทางเลือกนั้นมีอย่างไร
ตรงกันข้ามสิ่งที่มองเห็นแน่ๆ ก็คือ จิตใจที่เสียสละต่างหากครับ
มีใครสักกี่คนที่จะยอมลำบาก ยอมเสี่ยงชีวิต
ทำในสิ่งที่แม้แต่ตัวเองก็ไม่ได้อะไร มิสู้เรียนจบๆ ไปหางานทำมิดีกว่า

น้ำที่ไหลนอง แม้เอาผ้าซับเพียงใด
คงต้องซับไปเรื่อยๆ
บางครั้งจึงต้องคิดที่จะปิดก๊อกน้ำ
แต่ถ้ามัวแต่คิดที่จะปิดก๊อกน้ำ
น้ำก็อาจไหลนองไปทั่ว
แล้วเราจะทำอย่างไร
คนหนึ่งอาจทำสิ่งหนึ่ง
อีกคนหนึ่งอาจจะทำสิ่งหนึ่ง
คนหนึ่งอาจดูเหมือนโง่เขลา
อีกคนหนึ่งที่เอาตัวรอด อาจดูเหมือนประสบความสำเร็จ
สังคมยกย่องคนเช่นไร
แนวโน้มที่คนในสังคมจะเป็นเช่นนั้น
หากเงินตราเป็นสิ่งสำคัญ
คนก็ต่างทำเพื่อเงินตรา
สรุปว่า....ไม่สิ้นสุด...อิอิ

พิมพ์จนเมื่อยมือแล้วอ่ะ
เอานิทานหลอกเด็กเรื่องที่สองไปอ่านล่ะกันนะ
แล้วพบกันใหม่

*****************************

ปอลิง

แวะมารดน้ำดำหัวทั่นผู้เฒ่า
และมาทวงเอาคำอวยพรจากอาแปะหัวเหม็น
เพื่อเก็บไว้เป็นสิริมงคลด้วยแหล่ะ งิงิ
นี่ ๆ อวยพรให้นู๋บีหน่อยจิ เอาดี ๆ นะ
ไม่เอา ประเภท " โชคดีมีใบแดง" นะยะ
อีแบบนี้ สามารถหามาเองได้ฮ่ะ เหอ ๆ

ถึงไอ้แง่บ หลานป้า

เนื่องในวาระดิถีขึ้นปีใหม่แบบไทย ๆ
ป้าขออวยพรย้อนหลังให้ เอ็งยืนหยัด
ยึดมั่นในปณิธาน

" มิอ่าน มิออ้อน(ถ้าไม่พลาด แง่บๆ)
ผู้ชายนะ พลาดมามีแต่ป๊าบๆ "


ได้ จริง จริ๊ง
อย่างที่แพล่มมา นะจ๊ะทูนหัวววว
ไม่ใช่พอโดนน้อง ๆ นู๋ ๆ มันงับเข้าหั้ย
แร้วทะลึ่งมาสำออยหงิง ๆ ร้องไห้กระซิก ๆ
บอก ว่า


"โอ๊ยยยยยยยย ป้า ๆ ขรา โดนกัดอีกแระ แง่บ ๆ "


นะเว๊ย ป้าขี้เกียจฟังแระ
คราวก่อนก็นั่งฟังไอ้ทุยตกปลักมันบ่นหงุงหงิง
ให้ฟังซะขี้หูเต้นระบำ เชียว ง่ะ
เข็ดจริง ๆ เรย ตู เหอะ ๆ



อ้อ อันนี้แถมให้อ่าน


-----------------------
อนาคตในวันหน้า อยู่ที่กล้าตัดสินใจในวันนี้


สรรพสิ่งมักมีอยู่สองด้าน
เหมือนต้องการวัดใจให้ตัดสิน
จะเลือกยืนข้างใดใช่เคยชิน
หรือได้ยินเพียงถ้อยคำพร่ำเอ่ยมา


แต่อยู่ที่ความรู้ควรอยู่ไหน
ทางสายกลางที่ใครให้ค้นหา
คงจะมีก็เพียงแต่แค่ตำรา
เพราะอย่างไรใช่ว่าไม่เอียนเอียง



สงสารคนที่ถูกกระทำ
ความเลวร้ายโหมกระหน่ำเกินพร่ำเถียง
ชั่วหรือดีที่เห็นคงเป็นเพียง
ภาพและเสียงที่สื่อสารก่อการเมือง


แต่ละสีแต่ละสีที่สวมใส่
ต่างกันเพียงแค่ใจใช่แดงเหลือง
กลไกหมุนเคลื่อนฝันราวฟันเฟือง
ใช่แค่เรื่องค้นหาประชาธิปไตย


เมื่อทำผิดไม่ยอมรับกับความผิด
ฝืนลิขิตด้วยคิดว่าข้ายิ่งใหญ่
ยอมทำลายทุกสิ่งสูญสิ้นไป
เพียงแค่ความสะใจในอารมณ์


อย่ายอมให้อธรรมก้าวล้ำหน้า
และต้องกล้าตัดสินใจให้เหมาะสม
ยืดหยัดสู้แล้วทุกคนจะชื่นชม
ก่อนสายลมแห่งกาลจะผ่านเลย


-------------------------


กลอนเนี้ยะ เจ้ากระโถนปากร้าย
เอ๊ย คุณพี่ชายนอกไส้ของป้า
ส่ง ฟอร์เวิร์ดเมล์ มาให้ทัศนา
ตามประสานักเลงกลอนไม่นอนเปล่า


เห็นว่า เข้ากับ คอนเซปท์เรื่องที่คุยกันอยู่
เก๊าะเรยหาเรื่องเอามาโพสอวดซะหน่อย งิงิ

ถึง เจ้ขวัญ ของเรียม

อิอิ จะอวยพร อาราย ให้ เจ้ ดีน๊อออออ
เพราะ ดู ๆ แร้ว คุณนายเน่า เค้าก็เปอร์เฟคทุกอย่างแระ
เฮ้อ นึกไม่ออกอ่ะ ว่าจะให้พรอะไรอีก
เอางี้ อวยพรให้ ป๋าโจแทนแระกัน
ตามกฏหมาย เค้าว่า สามีพันยา
เป็นบุคล คน ๆ เดียวกัน
ฉะนั้น อวย ป๋า ก็เหมียน อวย ฯ เจ้ ไปในตัว อิอิ


โอมเพี้ยงงงงง สงกรานต์ ปีนี้
ขออวยพรให้ ป๋าโจ สมหวังในทุก ๆ เรื่อง

นึกอะไรก็ขอให้สมฟามปาดถะหนา ทุกประการ
อยากจะให้ศรีภรรยา ว่านอนสอนง่าย
สั่ง ซ้ายหัน ขวาหันได้( แบบ ตุ๊กตาบาร์บี้ )
ก็ขอให้สมหวัง นะทั่นโจ

นึกอยากให้ เมียทั่นนี้ หุ่นดี
สวยเด้งเช้งกะเด๊ะ เหมือนน้องฟ้า นาตาลี ก็ขอให้ได้ดังใจ
หรือถ้าอยากจะได้ นู๋บี เป็น ลูก'ไป๊
อันนี้ก็จัดหั้ยยยยย อ๊ะจึ๋ยยยย ๆๆๆๆ



งิงิ อวยฯแบบนี้ ถูกใจ หม่ามี๊ อ๊ะปล่าวววว ค้าาาา 555
นี่ ๆ ม่ะอยากบอกเรยว่า กะอยู่แร้ว ว่า
ป๋าโจ ต้องเป็น ลูกจีนร้ากกก ชาติ เหมือนป๋าแอ่บ
นี่ดีนะชอบสันโดษ ไม่งั้นอาจบ้าเลือดแปลงร่างเป็นยักษ์เขียว
ไปฉีกเนื้อ พวกเสื้อแดงมาเคี้ยวเล่น แหง๋ ๆ เหอ ๆ


เออ ฟังเจ้เอา น้องฮาร์ทมานินทา แร้วขำก้ากเรย

----------------------------------------

น้องฮาร์ทเนี่ย เจ๊สอนเขาไม่ค่อยได้ เขาเห็นแม่เป็น
เบ๊ เป็นเพื่อนเล่น ง่ะ มีแม่ไว้ขี่คออย่างเดว
ไม่ค่อยเชื่อฟัง จะอ้อนแม่อย่างเดว สงสัยลูกกะล่อน
มันเยอะ เขาจะไม่ค่อยกล้างี่เง่า กะพ่อ แต่กะแม่
มันงี่เง่าตลอดศก เขาเชื่อฟังครูแต่ค่อยเชื่อฟังแม่
สอนการบ้านก็ไม่จะยอมฟัง ต้องให้คนอื่นสอนแทน
สงสัย เพราะตามใจลูก อะนะ หรือว่าแพ้ทางกันอยู่
ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่น้องฮาร์ทเขามีดีอยู่อย่าง อะไร
ที่สอนเขาแล้วเข้าสู่ใจได้ มันจะเหมือนบันทึกโปรแกรม
แบบถาวร ทำแล้วทำเลยทำไปเรื่อยๆ แต่อะไรที่ไม่ชอบ
ก็ไม่เอา ไม่จำ กันเลยทีเดียว แต่ถ้าชอบเรื่องไหนก็
อาการหนัก เข้าขั้นหมกมุ่น พ่อเขาบอกนิสัยนี้เหมือน
แม่ ง่ะ แล้วก็ อวดดี อวดเก่ง ดื้อรั้น ดันทุกรัง แถ
ชอบเอาชนะ พ่อมันก็บอกติดนิสัยแม่อีก เหอๆ
พ่อมันบอก สมน้ำหน้าแม่ ง่ะ กรรมสนอง ซะงั้น

-------------------------------------------


อะโหยยยยย งี้เค้าเรียก กรรมติดจรวด เจง ๆ 55555
สงสัย นี่คือ วิบาก ที่เจ้ทำก๊ะทั่นโจอ่ะ
เทวดา เรยแกล้ง ส่ง น้องฮาร์ท มาเกิด
มาแก้เผ็ดคุณนายเน่า แทนป๊ะป๋า เหอ ๆ

เออ เห็น เจ้พวดถึงเรื่องเสื้อแดงเสื้อเหลือง
นู๋บีเห็นด้วยอย่างยิ่ง กับ คำพูดเจ้นะ ที่ว่า


"คนเราพอยึดมาก ก็ถือมาก
พอใครมาแตะสิ่งที่เรายึด ก็เลยของขึ้น ง่ายๆ"

อืม...ใครคนหนึ่งเคยบอกว่า
ความรักสถาบันต่าง ๆ อาทิเช่น สถาบันชาติ ฯลฯ
แท้จริงแล้ว หากมองลึก ลงไปถึงรากเหง้าของจิต
มันก็คือ การยึดติดอยู่กับ คำว่า ตัวกู ของกู นะ


ความรักชาติเนี่ย ถ้า รักไม่เป็น นี่
ชีวิตลำเข็ญยิ่งกว่ากัดก้อนเกลือกินซะอีกนะ
อืม....อ่านแร้วนึกถึงกาทู้นี้ ง่ะ


//topicstock.pantip.com/isolate/topicstock/2006/05/M4404346/M4404346.html



เพราะเหตุนี้ไง นู๋บี เลยขี้เกียจ ยึดกับทุก ๆ สิ่ง
อันไหนพอจะสามารถวางได้ ก็หาเรื่องโยนทิ้ง
โชคดี ที่ตัวเองค่อนข้างไร้ซึ่งศรัทธาจริตโดยสิ้นเชิงอยู่แล้ว
เลยไม่ค่อยจะ ของขึ้น ง่าย ๆ
(ถ้าตัวกูไม่ถูกกระทบแรง ๆ) อ่ะนะ แหะ ๆ
คือนู๋บีออกไปทางแนว ปัจเจกชน ง่ะ



ที่สำคัญเมื่อเราเข้าใจ กรรมนิยาม
และ เหตุปัจจัยที่เป็นรากเหง้าของการกระทำ มากขึ้น
เราก็จะปล่อยวางได้มากขึ้นนะ
ไม่ได้มอง ว่า พวกนู้นแย่ ที่ ทำบางสิ่งไม่ถูกใจเรา
พวกนี้ดี เพราะสิ่งที่ทำล้วนถูกใจเรา ฯลฯ
แต่ มันก็แค่ เรื่องของความไม่รู้ของปุถุชน


อิทัปปัจยตา สิ่งนู้นมี สิ่งนี้จึงมี
ตถตา มันก็เป็นเช่นนั้นเอง


อิอิ ประโยคพวกนี้ พิมพ์ง่าย พูดง่าย
แถม มีคนพูดกรอกหูให้ อยู่บ่อย ๆ นะ
แต่ เจ้เชื่อป่ะ กว่ามันจะค่อย ๆ ซึมซับ
จนจิตสามารถเปิดรับสิ่งนี้เข้ามาสู่ใจเนี่ย นานโคตร ๆ
กว่า จะเก็ทสะเทือน กับ ข้อความพวกนี้
ก็เสียเวลาเรื่อยเปื่อยมาหลายปี
ตอนนี้ก็ทำได้มั่งไม่ได้มั่งไปตามเรื่องแหล่ะ แหะ ๆ



.

อ่ะอันนี้ แถม เคยเขียนข้อความพวกนี้
ไปเม้าส์กับ ตาเฒ่าหัวเน่าง่ะ
เห็นเข้ากับ สถานะการณ์ดี
เรย เอามาฝอย งิงิ


-----------------------------------------------------


เห็นด้วยกะแปะ ที่ว่า


อย่าไปร่วมกะใครนะ เพราะทั้งสองฝ่ายซ่อนเร้นจุดประสงค์


ไม่มีมิตรแท้ และ ศัตรูถาวร ในเรื่องการเมือง หรอกเนอะ
กมฺมุนา วตฺตตี โลโก กุ๊ก ๆ ง่ะ
ไม่รู้ดิ ฟามคิดอ่านของอิฉัน มันก็เหมือนที่โพส
ในกาทู้ฉันเห็นอะไรในการสลายม็อบนั่นแหล่ะ
ยิ่งตอนนี้ ยิ่งมองว่า มันก็เป็น เช่นนั้นเอง ง่ะ
มันเป็น ตถตาาาาาาาา


เฮ้อ พอปฏิบัติ มากขึ้น มันก็เห็น เหตุปัจจัย
ที่ก่อให้เกิดรากเหง้าของการกระทำมากขึ้นมั้ง
กิเลส ตัณหา โลภะ โทสะ ทั้งหลายแหล่
แต่สุดท้ายมันก็เกิดมาจากความ ไม่รู้ ( อวิชชา ) ทั้งนั่นแหล่ะ


ต่างฝ่ายต่างไม่รู้ ต่างฝ่ายต่างยึดมั่นถือมั่น ในคำว่าตัวกูของกู
ผลมันก็อย่างที่เห็น ๆ นั่นแหล่ะ
อิฉันเลยเลือกที่จะไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใดไง
ปัจเจก( ชน ) ก็งี้แหล่ะ แปะ
ไม่ค่อยอยากจะข้องแวะกับวัฏฏะและวงจรกรรมของชาวบ้าน


แต่ถึงงั้น ก็ยังไม่วายมีคนพยามดึงอิฉันไปร่วมวงด้วยเหมือนกันนะ
จำได้ว่า ตอนมีเหตุกระทบกระทั่งเกี่ยวกับ เสื้อเหลืองเสื้อแดง
พี่ฝ่ายพันธมิตรที่โรงบาล ก็มาเข่นเขี้ยว สะกิดยิก ๆ บอกว่า


" เฮ้ย นี่ ๆ บัวเหล่าที่ 5 เขียนหนังสือเก่งนิ
ช่วยเขียนบทความโพส เฉ่งไอ้พวกเสื้อแดงให้ทีดิ๊
พี่เห็นพวกมันแร้วชักทนไม่ไหวว่ะ มันเลวมากกกกกกกกกก"


ไอ้เรา ฟังแร้วก็ได้แต่ สั่นหัวดิก
แล้วก็ปลง ง่ะ พยามอยู่วงนอกในมากที่สุด
ไม่อยากจะเข้าไปคลุกวงใน ในวงจรกรรม เหล่านั้น



อืม... จิง ๆ เรื่อง การเมืองเนี่ย มันเรื่อง อ่อนไหวนะ แปะ
มะค่อยอยากจะ เม้าท์ ด้วยเรยง่ะ
เพราะมันเป็น หนึ่งในหลาย ๆ เรื่อง
ที่ พระพุทธเจ้าบอกไว้ว่าไม่ควรหยิบยกมาสนทนา แหะ ๆ
ปกติ เวลาคนที่ โรงบาล เค้าวิจาน เรื่อง เสื้อแดง เสื้อเหลืองทีไร
อิฉันก็มักจะ นั่งฟังเงียบ ๆ พยามไม่มีปากมีเสียงง่ะ


แบ่บว่า กัว ว่าถ้าพลั้งเผลอ ออกไปแร้วจะจิตขุ่นมัว
เด๋วจะ ลืมตัวจนหน้ามืด
แร้วเจ้ามานะ มันจะกระโดดเกาะหัวอิฉัน อ่ะ แหะ ๆ



แต่ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แย้ว ขอบ่นจักหน่อย เน๊าะ
จะว่าไป เรื่องเสื้อเหลืองเสื้อแดงเนี่ย น่ากลัวนะแปะ
ในประวัติศาสตร์ชาติไทย เนี่ย
อิฉันมีฟามรู้สึกว่า ครั้งนี้ เป็นครั้งที่คนไทยแตกสามัคคีกัน
ประมาณเดียวกับ ครั้ง กรุงศรีเสียกรุง
หรือ สมัย 14 ตุลา กับ ศักดินา เลยง่ะ

ขำ ๆ นะ แปะเคยได้ยิน ป่ะ
ว่า บางบ้าน เกลียดเสื้อเหลือง
ขนาด ไม่ยอมซื้อ ขนมที่มีสีเหลืองเข้าบ้าน


แท็กซี่บางคัน ไม่ยอมรับผู้โดยสารที่ใส่เสื้อเหลือง
พี่ที่ทำงาน เคยเตือนว่า ถ้าขึ้นแท็กซี่ ต้องดูทิศทางลมดี ๆ
อย่าเผลอพูดเรื่องการเมืองเด็ดขาด ไม่งั้นอาจซวยได้
เพราะมีคนรู้จัก เผลอไปด่า ทักกี้ ตอนขึ้นแท็กซี่
คุณเธอ ถูกแท็กซี่ไล่ เอ๊ย เชิญลงจากรถเลยง่ะ


อ้อ แร้วถ้าไปเชียงใหม่ อย่าเผลอใส่เสื้อเหลืองล่ะ
เพราะอาจจะไม่ค่อยปลอดภัยได้ เหอ ๆ
เฮ้อ อย่าว่า แต่ เชียงใหม่เล๊ย กรุงเทพ เองก็เหอะ
ถ้า ไม่จำเป็น อย่าใส่ อะไร ที่เป็นสี เหลือง สีแดง
จะปลอดภัยที่ซู๊ดดดดดดดดดดดด


อืม...อิฉันจำได้ว่า สองปีก่อน(เดือน สิงหาปี 51 )
อิฉันไปประชุม ที่ โรงบาล ราชวิถีอ่ะ
แร้วอิฉันดันไม่รู้อิโหน่อิเหน่ อ่ะ
เตรียมเสื้อเหลืองไปใส่ในงานประชุมทุกวันเล๊ยยยย
ไม่ใช่เป็นพวกพันธมิตร หรอกนะ
แต่ ใส่เสื้อเหลืองเข้าประชุมมันสะดวกดี
เนื้อผ้ามันยับยาก พับไว้กระเป๋าสะบัดแล้วใส่ง่ายด้วย
ไม่ต้องรีดให้เสียเวลา ฯลฯ



แต่ตอนนั้นดันเกิดเรื่อง
มีกลุ่มพันธมิตรไปเดินแสดงพลังผ่าน อนุสาวรีย์ ด้วยมั้ง
โหยยยยย เล่นเอา วิตกจริตใหญ่
ขนแต่เสื้อเหลืองมาใส่ซะด้วยดิตู
เดินไปไหนก็รู้สึก( ไปเองหรือเป่าหว่า )
ว่า ถูกชาวบ้านจ้อง แบบไม่ค่อยเป็นมิตร
แถมต้องลำบากหาเสื้อคลุมแขนยาวๆ มาใส่ ปิดเสื้อเหลืองอีก
ร้อนก็ร้อนแต่ก็ถอดเสื้อคลุมไม่ได้ มันวิตกจริต กัวสารพัด
เดินผ่านอนุสาวรีย์ไปประชุมที่โรงบาลราชวิถี งี้ต้องทำตัวลีบ ๆ



คิดแล้วก็สลดหดหู่ จิตตก เล็กน้อย ง่ะ
น่าขำ ตอนแรกที่ ทางการเขา ออกนโยบาย
ให้ใส่เสื้อเหลืองทุกวันจันทร์ เพื่อ ในหลวง
พวกเรามักจะยึดอกโชว์เสื้อเหลือง อย่างภูมิใจเสมอเวลาใส่
เพราะ ได้แสดงออกในโลกทั้งโลกรู้
ว่า เรารักในหลวง


แต่เดี๋ยวนี้ เสื้อเหลืองตัวเดิมที่เคยใส่
กลับไม่ได้ให้ความรู้สึกที่เหมือนเดิมแล้ว...
ความภาคภูมิใจที่เคยมียามที่สวมใส่เสื้อตัวนั้นมันหายไป
คงเหลือไว้แต่ความวิตกจริต และ หวาดระแวง
เสื้อแห่งความจงรักภักดี กลับกลายเป็น
เสื้อที่อาจจะนำภัยมาให้ไปเสียแล้ว
น่าเศร้าใจ จังเลยเนอะ


จะว่าไป นี่ยังดีนะแปะ ที่ยังมี สถาบันพระมหากษัตริย์
เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรมายึดเหนี่ยวจิตใจคนไทยทั้งชาติไว้ได้
ไม่งั้นคงตบตีกันจนสิ้นชาติแล้วมั้ง
เห็นหวิด ๆ มาหลายครั้งแล้วนิ



แต่ก็สงสารในหลวงท่านเหมือนกันนะ
พระชนมายุ ขนาดนี้ยังต้องมาเหนื่อยกับเรื่องวุ่นวายต่าง ๆ
ไม่ได้พักผ่อนอย่างที่คนวัยเดียวกันสมควรจะได้รับเลย
นี่ยังนึกภาพไม่ออกเลยว่า ถ้าขาดร่มโพธิ์ร่มไทรต้นนี้ไป
ประเทศเราจะเป็นไง กลียุคแหง๋ ๆ น่ากลัวจังเลยอ่ะ...

อืม....แต่จะว่าไปทักกี้ เจ้าของสโลแกน
ตาดูดาว เท้าติดดิน อีก็ เป็น คนที่ฉลาดมั่ก ๆ ในสายตาอิฉันนะ
มี ทั้ง เชาว์ปัญญา และ เชาว์อารมณ์
แถม ปฏิภาณไหวพริบเพรียบบบบบ


น่าเสียดายที่ อีขาดหิริโอตตัปปะ อย่างแรง ง่ะ เลยกลายเป็นเงี๊ยะ
แถม บุญเก่า อีคงเยอะเน๊าะ แปะ
เรยตกน้ำไม่ไหล ตกไฟ ไม่ไหม้
ขนาดต้องอาญาแผ่นดิน
ยังลอยหน้าลอยตากินบุญเก่า
อยู่ที่ ดูไบ ได้สบายใจเฉิบเรยนิ


เมื่อก่อนอิฉันก็เคยเป็นอย่าง ทักกี้ นะแปะ
เป็นคนเจ้าโทสะอย่างแรง เจ้าคิดเจ้าแค้นด้วยอ่ะ
เห็น ความพยาบาทเป็นของหวาน อีกตะหาก
ประมาณว่า ดูเฉย ๆ เหมือนคนไม่มีพิษมีภัย
แต่หากปรุงแต่งและรู้สึกว่า
ตนถูกกระทำ โดยไม่ยุติธรรม ( ตามมาตรฐานของตัวเอง ) เมื่อไร
อิฉันก็ แปลงร่าง เป็น ปิศาจ ได้เลยง่ะ
ไม่ใช่แค่โหด เฉย ๆ นะ แต่ เหี้ยม อำมหิต และ เลือดเย็น ครบเซต เลย


พร้อมที่ใช้ เล่ห์ เพทุบาย
และ แผนสกปรก ทุกอย่าง
เพื่อทำให้ศัตรูคู่อาฆาต
พินาศย่อยยับ ตายตกไปตามกัน ได้
โดยไม่รู้สึกผิดเลยด้วยซ้ำ


เผลอ ๆ ก็เหมือน ลิ้มเซียนยี้ นะ


"...ข้าพเจ้าฆ่าคน มิเพียงไม่เห็นโลหิตเท่านั้น
(หาก)แต่ยังไม่ต้องใช้มีด กระบี่อีกด้วย.."



สมัยก่อน ถ้าใครมาตบแก้มซ้าย
อิฉันจะกระทืบมัน ให้ตายคาพื้น
ถ้าใครชักดาบมาแทงอิฉัน
มันก็จะโดนสวนกลับด้วยลูตะกั่ว
ถ้าใครใช้ปืนมาขู่อิฉัน
ฉันจะขว้างระเบิดใส่หัวมัน


แถมอิฉันยังใช้จิตวิทยามวลชนโน้มน้าวชาวบ้าน
ให้เข้ามาเป็นพวกได้อย่างช่ำชอง อีกตะหาก




อืม....เพราะรู้สึกว่า อิฉันนิสัย คล้าย ทักกี้ มั่ก ๆ เลยง่ะ
จึงเข้าใจธรรมชาติของคน ๆ นี้ นะ


โชคดี อยู่อย่าง ที่ อิฉัน ดันเผลอไปรับ
คุณนาย หิริโอตตัปปะ เป็น ผจก.ส่วนตัว
ก็เรยทำชั่วได้ไม่ถนัดนัก
ถ้าทำระย้ำ อะไรล้ำเส้นศีลธรรม
มันจึงมักจะรู้สึก ตะขิดตะขวงใจง่ะ
ศักดิ์ศรีฟามเป็นมนุษย์มันค้ำคอ มั้ง อิอิ


แต่ ทักกี้ เขาไม่ได้หลวมตัว
รับ คุณนาย หิริโอตตัปปะ เป้น ผจก.ส่วนตัว เหมือนอิฉัน นิ
เรื่องมันเลยเอวัง ด้วยประการฉะนี้



จริง ๆ ถ้าเขามีวาสนาจริต เพียงพอ
เหมือน กับที่มี วาสนาบารมี ล่ะก้อ
ชีวิตเขาคงจะสงบสุขกว่านี้แยะ
แต่อย่างว่า แหล่ะ กรรมมันจัดสรร ง่ะ
บุญเก่าเค้าเยอะ เลยล้มบนฟูก
แต่ ปัจจุกรรม เขาก็ล่อแหลมนะ
ไม่รู้ว่า ตายไปแล้วจะได้อะไร เป็นของแถมมั่ง


ถึงงั้น อิฉัน ก็ ไม่เคยคิด ประณาม เขาหรอกนะ
เพราะ อิฉัน ไม่รู้ว่า เขาดี หรือ ชั่ว
ขี้เกียจเปรียบเทียบให้ มีมานะมาเกาะบนหัวง่ะ
ไงกรรมนิยามมันยุติธรรมเสมอแหล่ะ
ไม่ใช่ทำดี ได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว
แต่ทำอย่างไร ก็ ได้ อย่างนั้น


ก็ได้แต่ มองทักกี้เขา อย่างนึกสงสาร แค่นั้นอ่ะ
สงสารกับการกระเสือกกระสน
อยู่ในวังวนแห่งทุกข์ ของเขา
แต่เขาคงไม่รู้หรอกมั้ง ว่ามัน คือ ทุกข์
โทสะ โมหะ โลภะ และ ทิฐิมานะ มันคงบังตา อยู่อ่ะ
น่าสงสารพิลึกเน๊าะ แปะ


น่าเสียดายที่เขาไม่มีโอกาสปฏิบัติธรรมในทางที่ชอบที่ควร
ชีวิตเลยมีแต่ ความร้อนรุ่ม ทุกข์ล้วน ๆ หาความสงบร่มเย็นไม่ได้ อ่ะ
รู้สึกว่า ทักกี้ เขาจะมีรสนิยมธรรมมะ
ประเภท ลูกแก้วอภินิหาร สร้อยส้มตำแหวนไก่ย่าง ซะด้วยดิ
งี้คงปล่อยยาก วางลำบาก ง่ะ




.

อิอิ ฝอยให้น้ำหมากกระฉอกจนสาแก่ใจแระ
ป้านู๋บี ขอนุยาดไปมุดหัว อมน้ำหมาก
อยู่ในกะลาครอบอันแสนสุขต่อ ดีฝ่า


บ๊ายบาย จร้า ^ 0 ^

เฮ้ย... ป้านู๋บี อวยทั่นโจงี้ ไม่ถูกใจ จิกกี๋ นะวะ คะ
อย่างคุณนายเน่า เขามีคอนเซ็ป เมียในอุดมคติแล้ว โว้ย

อย่างคุณนายเน่าเขาต้องอย่างนี้ เท่าน้านนนน
เมียที่ดี ต้อง แก่ง่าย ตายยาก พูดมาก กินจุ ดุยังกะหมา
อิอิ...

อวยให้เจ๊ใหม่ได้ นะยะ ทั่นโจเขาพรเยอะแระ
แต่ เจ๊ อะดิ เหมือนเอี้ยก้วยหางกุด เหอๆ
โดนทั้งพ่อทั้งลูก รุมกินโต๊ะจีนเจ๊ อยู่เนี่ย เฮือๆๆๆ

เจ้าน้องฮาร์ท อะ หยวนๆมันก่อได้เด๋วอีกไม่กี่ปี
มันก็ไปเกาะเมียแระ ขี้คร้านจะลืมแม่ ซะอีก
บ่อเป็นหยังดอก ตอนนี้หยวนๆไป

แต่ทั่นโจ นี่ดิ เจ๊ จะชิ่งไงดีหว่า ...
ต้องหาเบอร์2 เบอร์3 4 5 มาให้ทั่นโจแทน ท่าจะดี เนาะ

^
^


อ้าววววว
กะว่า อวยฯได้แหล่มถูกใจป๋าโจ
แต่ดันม่ะถูกใจไม่ถูกใจนักเลงโตแถวนี้ซะงั้น
แหม ? เอาใจยากเจง ๆ เรยวุ้ย
พวกอดัมแฟมิลี่เนี่ย เหอ ๆ


เฮ้อ งั้น อวยฯ ใหม่ก้อดายยยย

ขอให้ ป๋าโจ เค้า เบื่อ คุณนายเน่า
จับยัดใส่กระสอบเอาไปโยนทิ้งในป่า ซะที
ซือเจ้ของนู๋บี จะได้บวชชีหนีปั๋ว
ไปออนทัวร์ในป่าได้ดั่งใจ



ว่าแต่ ทึ่งมากเรยอ่ะ
กับสุนทรพจน์ของเจ้

" เจ้าน้องฮาร์ท อะ หยวนๆมันก่อได้เด๋วอีกไม่กี่ปี
มันก็ไปเกาะเมียแระ ขี้คร้านจะลืมแม่ ซะอีก
บ่อเป็นหยังดอก ตอนนี้หยวนๆไป"


อะโหยวางใจได้เจ๋งมั่ก ๆเรย งิงิ
ข้าน้อยขอคาราวะหนึ่งจอก 555
แต่ก็ไม่แน่นะเจ้ หมดจากรุ่นลูก
อาจมีการผลิตรุ่นหลาน เป็น น้องฮาร์ทจูเนียร์
มา ให้อาม่าขวัญ ช่วยไกวเปลเลี้ยงเหย็ง ๆ อีกก็ได้
มันเป็น วัฏจักร ง่ะ คุณนายแก้วดีโดนมาแระ เหอ ๆ



ส่วนเรื่องหา น้อง ๆ นู๋ ๆ หั้ยป๋าโจ
แนะนำให้ปรึกษาไอ้แง่บ ง่ะ
เพราะมันเป็นกูรู้ผู้ชำนาญในด้านนี้
เผื่อจะแนะนำ แหล่ม ๆ แจ่ม ๆ
ขาว สวย หมวย อึ๋ม แบบ น้องชมพู่
มาให้ทั่นโจ ได้ครึกครื้นชื่นมื่นหัวจายยยยได้ มั่ง


แต่นู๋บีแนะว่า เจ้ไปผ่าตัดแปลงเพศ
ที่ โรงบาลยันฮี จะเวิร์คกว่าอ่ะ
เผื่อว่า ปั๋วเห็นแร้ว จะได้เลิกระแวง
ตัดใจโกนหัว ยอมไปบวชได้ อย่างฉะบายใจซะที
เพราะไหน ๆ ศรีพันยาสุดที่ร้ากกก
ก็กลายร่าง เป็นผู้ชายไปแระ
คงมิไปข้องแวะมีปั๋วใหม่ที่ไหนอีก
น้องฮาร์ทของเฮียก็จะไม่ถูกรังแก เหอ ๆ


ปอลิง

เปิดกะลา มาชี้ทางสว่างไสว
ให้เจ้โดยเฉพาะ เรยนะเนี่ย หุหุ

อิอิ... อุส่าเปิด กะลา มาอวยคุณนายเน่า เลยหรอ
ว่าแต่ว่า เจ๊ทำใจไม่ได้ว่ะค่ะ
คำนำหน้าในบัตรเป็น นาง แต่ร่างเป็นชายเนี่ย
น้องฮาร์ท มันจะรับได้ป่าว เหอๆ
อีกอย่าง ทั่นโจมีหวังได้หัวเราะเยาะ เอาจิ
คงจะหาว่า สิ้นคิด ไปแร้วเจงๆ นะเธอว์ จะหาวิชิ่งให้เจ๋ง
แบบดูดีมีปัญญา ก็หาไม่ได้ พอสมน้ำหน้าเสร็จ ก็คงจะ
ดี๋ด๋า เริงร่าเป็นปลากระดี่ด้วยการ หานู๋ๆแหล่มๆ
มาเป็นเพื่อน ส่วนเจ๊ จะไปบวชก็ไม่มีใครเค้ารับเข้าสำนัก
แหงมๆ บัตรก็ใช้ไม่ได้ บวชชีก็ไม่ได้ บวชพระก็ไม่ได้
เข้าป่าได้อย่างเดว เรย นะนี่ อิอิ นู๋บี อวยได้ถูกใจเจ๊ เจงๆ
รับรองได้ตัดขาดโลกนี้ถาวร ไปเป็นลิงอยู่ในป่าแทน

แร้วถ้าทั่นโจ เกิดรู้ทันบอกหมอ ให้แต่งตัวถังใหม่ทั้งตัว
เป็นอวบอึ๋ม เจ๊ก็เจ็บตัวฟรีอะดิ

เซียนโค่นเซียน กันเลยทีเดียว นะเนี่ย

หุหุ

นี่ๆ ป้านู๋บี ทั่่นโจ มีหลุดปากมาแล้วนะเฟร้ย
ว่าถ้าเขาบวชเนี่ย เจ๊จะยอมบวชกะเขาด้วยป่าว
อิอิ

เรื่อง ทักกี้เนี่ย เจ๊ ก็สงสารเขานะ มีเงินมีทรัพย์
มีครอบครัว แทนที่จะใช้ชีวิตอย่างมีความสุข
พักผ่อน หรืออื่นๆ ที่เป็นทางสุขทางสงบ กลับ
เลือกจะทำเพื่ออย่างอื่นแทน ก็ย่อมเป็นไปตามกรรม

ส่วนทั่นโจเนี่ย ถึงแม้จะไม่ชอบทักกี้ ตั้งแต่เห็นหน้า
ครั้งแรกก่อนเล่นการเมืองแล้ว และตอนนี้ยิ่งไม่ชอบ
หนักขึ้นแต่เขาก็นิยมเรื่องใจสู้ กัดไม่ปล่อย ทำทุกทาง
เพื่อเป้าหมายไม่สนใจเรื่องถูกผิด เรียกว่าทำได้ทุกอย่าง
เพื่อความสำเร็จของตนเอง ใครจะด่าจะทำไง
กรูก็ยังมุดหัวไปโน่นมานี่ได้ ประมาณเนี้ย
เรื่องใจสู้กะเรื่องผิดถูก เนี่ย อยู่ที่สามมัญสำนึก
อย่างเดวเรย มีของดีแล้วใช้ผิดทางเนี่ย ก็ shipหาย
วางป่วงเหมือนกันนะ ถ้าพลิกมาทำเรื่องดีๆได้เมื่อไร
ก็คงจะเป็นผลดีกับตัวเองและคนอื่นได้มากโข

นึกถึง บิลเกตและพวกดาราดังฮอลลีวูด ไมเคิล แจ๊คสัน
ท่านจิมมีคาร์เตอร์ ที่พวกเขาเมื่อถึงจุดหนึ่ง
ก็เอาแรงกายและทรัพย์สิน มาช่วยคนอื่นแบบไม่เลือก
เชื้อชาติ ไม่ได้เกิดมากินบุญเก่าอย่างเดว ขนาดพวกเขา
ไม่ได้ในศาสนาพุทธยังมีจิตใจดีงามรู้จักทำเพื่อคนอื่น
ไม่เหมือนทักกี้ ขนาดได้อยู่ใกล้พระ ธรรมะยังเข้าสู่ใจ
ไม่ได้เลย เจ๊ก็เสียดาย ที่เขาโดนโลกธรรม โทสะ โลภะ
โมหะ และความพยาบาท ครอบงำสันดานจนไปถูก
ไม่เป็นแระมีแต่เลือด เข้าตาพาเดินไป คิดได้วันไหน
ก็คงจะโชคดีเอง ไม่รู้จะคิดได้ก่อนตายรึป่าว

กม.มุนา วต.ตตี โลโก. ( กัมมุนา วัตตะตี โลโก ).
สัตว์โลก ย่อมเป็นไปตามกรรม
กม.มุ นา โหติ พ.ราห.มโณ. ( กัมมุนา โหติ พราหมะโณ ).
เป็นคนประเสริฐ เพราะการกระทำ ...

ประธานแง่บ:
แต่ผมก็ว่า... เรื่องที่เอามากอสซิบกันอ่ะ
มันเรื่องในครัวในมุ้งค้าววววว
คนทำนะไม่ผิดหรอก
ไอ้คนไปปีนดูในรั้วบ้านเค้าซิ แส่ แง่บๆ

เนี่ย คิดเหมือนกันน่ะทั่น เรื่องส่วนตัวนั้นก็เป็นเรื่องที่คนอื่นไม่ควรไปเกี่ยวข้องใดๆเนอะ เขาจะยังไงก็เป็นเรื่องส่วนตัวเขา ไอ้คนปีนแอบดูน่ะ ดูแล้ววิจารณ์นุ่นนี่ ไปยุ่งอะไรกะเค๊าก็ไม่รู้ ว่าแต่ พูดซะโจ๋งครึ่ม ไม่กลัวเลยแฮะ รุ่นผู้เฒ่าไม่กล้าพูดแบบนี้นะ ใครพูดจะเคราะห์ร้ายได้น่ะ

ถึงยายป้ามหาภัย

น่ากลัวขนาด มะรู้เก็บลิ้นชักฟามจำไว้อีท่าไหน อะไรๆเนี่ย งัดออกมาใช้ตามอัธยาศัย ไม่รู้จำได้ละเอียดขนาดนี้ได้ไง คนโน้นว่าอย่างนี้ คนนี้ว่าอย่างนั้น มิหนำซ้ำ ยังเซฟไว้เป็นเชลยอีกตะหาก ระบบลิ้นชักฟามจำเนี่ยเป็นเลิศแท้ๆ

เหล่าฮูอ่านซะตาแฉะจินๆ ของป้าเนี่ยตะละอัน ยึดยาว แถมมีต่อไปโพสต์นั้นโยงไปโพสต์โน้น ง่า เหล่าฮูขอเป็นเพื่อนตลอดกาลแร้วกันนะ ไม่ขอเป็นศัตรูด้วยเด็ดขาด

ว่าแต่ พี่ชายนอกไส้คนนี้ คิดคล้ายๆเหล่าฮูแฮะ เค้าคงอายุใกล้คียงกันมัง แต่เรื่องฟามคิดอ่าน ลางทีมันก็ไม่สอดคล้องกะอายุน่ะ แต่ถือว่าคิดคล้ายกัน อย่างเฮียโจเค้าเหลืองปรี๊ดแต่รักสงบ อันนี้นับว่า มีวิสัยทัศน์นะ เพราะการลงไปคลุกวงในเนี่ย ลางทีตามันมัว มองรูปการณ์หรือพฤติกรรมไม่ชัด ต้องเอาตัวออกนอกวงน่ะ
แต่เหล่าฮูยิ่งรักสงบมาก (อยากเปลี่ยนชื่อเป็นคุณสันติ คุณภราดรภาพ คุณสงบอะไรเทือกเนี้ย แต่เห็นว่า ชื่อที่พ่อแม่เค้าให้มาดีแล้วน่ะ ) ไม่มีฟามรู้เรื่องการเมืองเท่าไร แต่พอตามดูสักพัก กลายเป็นเรื่องที่น่ากลัวมาก และก็เพราะกลัวนี่แหละ เป็นเหตุให้ต้องออกมาช่วยเขา

การตัดสินใจนั่งดูอยู่ที่บ้าน หาเหตุผลยกมาเพื่อความชอบธรรมในการดูเฉยๆนั้น หาเหตุผลได้ไม่ยาก แต่การหาเหตุผลที่จะบอกตัวเองให้พาตัวเองออกไปเสี่ยงเป็นเครื่องมือให้ใคร ข้อนี้นับว่ายากยิ่ง บางคนนิยมชมชอบนักปราศรัย บางคนรับเงิน บางคนเชื่อตามตรรกกะของตน สารพัดจะเลือกว่า ควรมีท่าทีอย่างไร มันยากจินๆนา บอกห้าย

พร้อมกันนี้ เลยขออวยพรให้เพื่อนสมาชิกทุกคน ได้มีสัมมาทิฏฐิ มีปัญญาเจริญยิ่งๆขึ้นไป ขอให้ได้พบแต่บัณฑิต อย่าได้พบคนพาล ได้คบหาแต่กัลยาณมิตร ส่วนคนพาลนั้นมีไว้ให้ได้รู้ให้ได้ดูก็พอจ้า

พูดถึงลูกเนี่ย เหล่าฮูก็ไม่เก่งเท่าไหร่น่ะ เพียงแต่พยายามไม่ให้ตัวเองพลาด พยายามเป็นสุดยอดคุณพ่อ ส่วนวิธีการนั้นนับว่ายาก ไม่รู้ว่าเค้าทำกันยังไง เหล่าฮูเพียงยับยั้งชั่งใจตัวเอง ไม่ทำอะไรผิดพลาด กลัวลูกจะต้องอับอายคนอื่นถ้าตัวเองแย่มากๆ (ว่าที่จริง มีลูกนี่ช่วยในเรื่องสำนึกขึ้นมาหน่อยนึง ถ้าไม่มีลูก คงไชโย้ ไชโย้ แล้วคงโหลยโท่ยบรม เพราะเหล่าฮูเองก็มีโทสะจริตเป็นเจ้าเรือน เจือปนด้วยราคะมากโขอยู่ นับวันที่โทสะคลายลง ราคะยิ่งโดดเด่นน่ะ เนี่ย ถ้าไม่มีลูกมาเป็นเครื่องช่วยเตือนใจ น่ากลัวคงต้องแย่แน่ๆ แย่จินๆนะ)

แต่ดูๆแล้ว ป้านู๋ขวัญเนี่ยคงแพ้ทางน้องฮาร์ทอยู่ เด็กยิ่งฉลาดเนี่ย พ่อกับแม่ยิ่งต้องเท่าทันน่ะ หลานเหล่าฮูคนนึงฉลาดเป็นกรดเลย แต่พ่อและแม่เขาไม่ค่อยทันหลาน อีเลยเกเรสะบัดเลย เราได้แต่มองดูตาปริบๆ เตือนพ่อแม่เขา เขาก็ไม่เชื่อเท่าไร ดีว่าพอโตขึ้นหน่อย เค้าเรียบร้อยขึ้น ระยะยาวก็ยังดูไม่ออก หวังว่าหลานชายคนนี้จะเอาในทางดี เพราะเค้าฉลาดมากๆเลย ที่แย่คือเขาไม่สนใจการเรียนเท่าไหร่ แต่ดันหน้าตาดี มีเสน่ห์ในการพูด ตอนนี้เค้าม.6 พอมีแฟนหวังว่าจะช่วยเตือนสำนึกให้เขามาทางดีน่ะ น้องฮาร์ทอายุยังไม่มาก คงต้องเตรียมหาท่าทีสำหรับเขาไว้เนิ่นๆ เรื่องเรียนนี่ก็ปวดหัวจินๆนะ ต้องเลือกทิศทางให้เขาให้ดี ไม่มีสูตรสำเร็จกระมัง แต่เอาอย่างพ่อของป้านู๋บีเนี่ยเจ๋งชะมัด ฟังว่าตอนเด็กๆไม่ให้ดูทีวี การพักผ่อนเน้นอ่านหนังสือเป็นหลัก เลยอ่านตะบัน อ่านเป็นนิสัย เรื่องนี้เนี่ยต้องให้ป้าเค้าจารไนให้ฟัง เหล่าฮูจำไม่ได้ว่าอ่านเจอกงไหน แหล่มเลิศจินๆไอเดียนี้
ถ้าทำใจแข็งๆแบบนี้ รับรอง โตขึ้นเป็นนักอ่านสบายบรื๋อ ถ้าได้งี้ไม่ขาดทุนละ เสียดาย ไจ่ไจ๋แก่เกินแกง อีไม่ขยันอ่านซะเลย ยังคิดวิธีล่อไม่ออก ตอนนี้ให้เล่นคอม เค้าเอาแต่เล่นเอ็ม เวียนหัวจินๆ ฟามรอบรู้ในการใช้งานไม่เป็นสัปปะรด ไม่มีฉันทะเอาซะเลย ไม่รู้ทำไงเหมือนกัน
ตกลงสมาคมนี้ กลายเป็นสมาคมพ่อ แม่ และลูกๆเข้าไปทุกที ทั่นประธานคงค้อนประหลับประเหลือกอยู่ จะคุยเรื่องโลกีย์ๆมั่งเลยผิดเจตนารมย์ เหล่าฮูขอพักสายตาสักระยะดีฝ่า รอคนอื่นว่ามั่ง!

แม๊...เข้าแก๊บคุณหลานอาเหล่าฮู เรย
หน้าตาดี นิสัยงี่เง่า ขี้เกียจเรียนหนังสือ อิอิ
ส่วนเรื่อฝีปากเนี้ย ยังดูไม่ออก เพราะน้องฮาร์ท
มันชอบพูดภาษาต่างดาวสำเนียงญี่ปุ่น ทั้งแม่
ทั้งครู ทั้งเพื่อนๆของน้องเขา ก็ไม่มีใครรู้เรื่องด้วย
แถมยังชอบมีคนทัก คุณน้องเป็นเด็กญี่ปุ่นหรือคะ
เพราะสำเนียงกะใบหน้านี่แหละ อนาคตมองดูแล้ว
ท่าจะปวดหัว เอาแค่สอบผ่านไปเรื่อยๆ ก็เป็นบุญ
ของแม่มันละ ไม่อยากหวังไกล เหมือนน้องฮาร์ท
เขาต้องเรียนรู้ด้วยการทำ ด้วยปฏิบัติผ่านการกระทำ
เหมือนพระอะไรนะ ที่ลูบผ้าขาวจนสำเร็จบรรลุธรรม
ประมาณนั้นอะ ถ้าบอกเฉยๆให้จำเนี่ยไม่เก็ทเป็น
โรค เอ๋อ รับประทาน แต่เด๋วนี้มีพัฒนาการจำเป็นรูปภาพ
ได้ด้วย ตัวหนังสือไม่ค่อยจำ แต่จำเป็นภาพ พวกเล่น
เกมส์เนี่ย ไม่ต้องสอนมาก เปิดยูทูบดูเฉลย มันร้อง
อ๋อ อ๋อ โอเค แล้วก็ไปเล่นเองได้ เปิดเกมส์เองได้ ถ้ามี
ภาพประกอบชื่อ จำแม่นด้วยนะ สายตาเก็บรายละเอียด
ขั้นเทพ มองแป๊บๆ มัน อ๋อ เก็ทตลอด ถ้าฟังครูสอน
ที่หน้าห้องนี่ไม่อ๋อ แต่เป็นเอ๋อ ซะงั้น แบบว่าสมาธิสั้น
สั้นจุ๊ดจู๋เลย ไม่รู้เกี่ยวกับสายตามันไวต่อสัมผัสเกินปกติ
รึป่าวก็ไม่แน่ใจนะ

เรื่องสอนลูกเนี่ย กะว่าจะสอนเรื่องศีล5 กะเรื่องคุณธรรม
กตัญญูรู้คุณคน มีจิตสำนึกรู้ผิดชอบชั่วดี ก็พอละ ที่เหลือ
ก็แล้วแต่เขา ส่วนเราก็ทำตัวให้ได้อย่างที่สอนเขาไว้ ก็คง
ไม่โดนลูกมันย้อนศรเอาให้หน้าแตก ก็โอ ละ ก็มีแค่นี้อะ
แค่นี้ก็ยากแระ แต่มีลูกมันค้ำคอจริงๆ นะ จะทำชั่วทำเลว
ก็ไม่ค่อยกล้าทำบุ่มบ่าม ลดเรื่องโลดโผนไปเยอะ อิอิ

คนโสดขอดู
คนแก่
พูดเรื่องลูกหลานละกันนะครับ
อิอิ

อ้าววว
หายไปไหนกันหมดแล้ว

อาแปะเหล่าฮู ถามเรื่อง เข้าแก๊งส์ไหนหัวหน้าตายเรียบ
เพิ่งจะนึกออก มีอยู่หัวนึงยังไม่ยอมตายอ่ะ เข้าแก๊งส์เขา
มาก็นานแระ หัวหน้าแก๊งส์ก็ยังอยู่ดีมีสุขไม่ยอมตายซะที
หนังเหนียวคงกระพันมากๆเรยเนี่ย จนลูกน้องอย่างเรา
หมดฤทธิ์แระ ใช้แข็งก็แล้ว ใช้อ่อนก็แล้ว บีบน้ำตาก็แล้ว
กะล่อนหมื่นเกวียนก็แล้ว ฟันแทงไม่เข้าเรยอ่า...
มือเท้าก็เหนียวยังกะตุ๊กแกล้านปี จับไม่ปล่อยถอยไม่มี
ยับเยินก็ยังสู้ จนเราเนี่ยหมดมุขแระ เหลือแต่มุขแกล้งตาย
ไม่รู้จะรอดเป่า แต่ดูแนวโน้มก็ยังไม่รอดอยู่ดี ประมาณว่า
ต้องเป็นเลือดสุพรรณไปแระ ไปไหนไปกัน จะตายก็ตาย
ด้วยกันกอดคอกันตายประมาณนั้น แต่ถ้าไม่ไหวก็จะขอ
หัวหน้าจำศีลในถ้ำแทน ให้หัวหน้าฝึกวิทยายุทธท่องโลก
ไปคนเดียว จนกว่าจะพอใจ เราพอแล้วก็เข้าจำศีลมั่ง
ถ้าเบื่อก็ออกมาเล่นด้วย เล่นเบื่อก็หนีเข้าถ้ำต่อ อิอิ
หัวหน้าแก๊งส์ ท่านนี้ก็คือท่านโจสามีที่เคารพรักและนับถือ
เป็นอย่างยิ่งนี่แหละ หนังเหนียวมวากกกกกกกก
ต้องหยวนๆแกไว้คนนึง เหอๆ ขัดใจได้บางเรื่อง
แต่บางเรื่องก็ห้ามขัดใจเด๋วศพคุณนายเน่าจะไม่สวย อะนะ
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ห้ามเห็นคนอื่นดีฝ่าท่านโจโดยเด็ดขาด
แล้วก็ห้ามทิ้งกันไปไหน ถ้าจะไปต้องไปพร้อมๆกัน

ดังนั้น เข้าแก๊งส์ไหนหัวหน้าตายเรียบเนี่ย ก็ยังไม่ทุกแก๊งส์
นะ เหลือแก๊งส์ท่านโจเนี่ย ไม่รู้จะเป็นยังไงต่อไป สงสัยจะ
เป็นหนังยาวนะ แถมอาจต้องจบชีวิตในแก๊งส์ท่านโจนี่
แหละ เลยต้องฝึกวิชาจำศีลกะเอาตัวรอดให้ได้ เนืองๆ
เอาตัวรอดชั่วคราวให้ได้เนืองๆ ให้ว่องให้ไว เวลามันก็
ผ่านไปเร็วเอง เจอทุกข์ก็ได้ทุกข์น้อยๆ สติมาไวๆ
เรื่องราวก็มีเท่านี้ เอวัง

ป้านู๋ขวัญ : กร้ากกก... บอกแระ เวรกรรมมีเจงงง กร้ากก แง่บๆ

ไข่น้อย : อยู่ฮับแต่คนโฉดอย่างเรา
คงตอบมิถูกเรื่องลูกๆปั๊วๆเมียๆ อิอิ
ก็เรามิเคยต้องไปรับทุกข์อย่างเขานิ แงบ่ๆ

เหอะๆ ป๋าแง่บ เราก็ยอมรับความจริงได้ไง
แบบนักกีฬา รู้แพ้ รู้ชนะ รู้อภัย
และ รู้ทางหนีืีไล่ไว้เนืองๆ... อิอิ...
ถ้ามีช่องก็แว่บหนีเที่ยว เหมือนกัล
แต่สัญญาก็ย่อมเป็นสัญญา สัจจะพูดแล้วไม่คืนคำ
เกมส์เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด...มวากกกก ค่ะ
เห็นของอร่อย แต่ยังไม่ถึงเวลากิน ก็ต้องทำใจ
ทำหน้าที่ให้สมบูรณ์ไปก่อน อย่างอื่นก็ค่อยๆทำไป
เพียรไปตามกำลังและโอกาส เนาะ
ส่วนคนที่มีเวลาและโอกาส แต่ประมาทเนี่ย พอมีภาระ
เกิดขึ้นมาแร้ว ก็มาบ่นเสียใจทีหลังก็สายไปแล้วเนาะ

มารมี มารพี่ต้องมา
ถ้ามารยังไม่มาไม่ได้แปลว่ามารไม่มี นะเคอะ จ้าวนาย

ตอนนี้เห็นกิเลสร่ำร้องเรียกหามารอยู่บ่อยๆเลยฮะ
จะทำไงดี

ง่า ! นอกเรื่องหน่อยนะ
คือ รู้สึกสลดใจนิดๆกะเพื่อนพ้องน้องพี่ที่ตายฟรีมีโปรโมชั่นแถมบาดเจ็บบานตะไทที่สีลม
บอกห้าย เนี่ย เพิ่งเริ่มเองล่ะ(ถ้าว่าตามดวงดาวนะ) ช่วงจากนี้ถึงวันที่26 คงวุ่นๆจนkคงต่องขยับแระ ตั้งแต่วันที่26เป็นต้นไป คงมีวินาสกรรมครั้งมโหลานด้วย ยาวไปจนช่วงเดือนกรกฏา จะมีการตามราวีแบบนองเลือดของจริงเกิดขึ้น จากนั้นจะลากยาวไปหลายปี งานนี้ประเมินยากจ้าว่าใครจะชนะ เพราะดวงเมืองเข้าขั้นวิกฤติ ไม่มีสิ่งใดมาแก้ไขได้ เนี่ย คงเป็นวิบากกรรมของประเทศเรา

เพื่อนๆเตรียมตัวตั้งรับให้ดีนา พูดแร๊วจะว่าโม้ ใบไม้ใกล้ปริดขั้วแร๊ว ทักกี้ใกล้ม้วยมรณา แต่การล้างผลาญกันคงยาวไปอีกสักสองปีฝ่าๆ ตั้งท่าทีให้ดีนา เร่งประพฤติธรรมซะหน่อย ครายไม่เชื่อ โกรธเจงๆนา!

เถิงป้านู๋ขวัญ


ไม่น่าเชื่อว่าป้าจะยอมสวามิภักดิ์กะท่านโจแบบสุดลิ่มทิ่มประตูขนาดนี้ (เนี่ย อิจฉาป๋าโจเจงๆเยย) มิน่า อาฮาร์ทถึงได้หน้าตาดีมีกึ๋นขนาดนี้ คุณนายว่าไม่ค่อยฟัง ใส่ศีลเยอะๆคงดีไม่น้อย เหล่าฮูก็แบบนี้เหมือนกัน แต่อาไจ่ไจ๋ถึงไม่หล่อเหลาเหมือนพ่อ(แต่ก็ไม่เหมือนคนข้างบ้าน เค้าเหมือนแม่น่ะ)แต่เค้ามีเสน่ห์แก่ผู้ได้พบเห็น เรื่องเรียนไม่เป็นสัปปะรด แต่เรื่องคิดดีเนี่ยต้องยกให้เค้า เหล่าฮูว่า ตัวเองหน่อมแน๊มตอนเด็กๆ เมื่อเปรียบเทียบกะลูกแล้ว เค้ายังมีวิจารณญานดีก่าผู้เฒ่าล่ะ (ว่าแล้วจะหาว่าเห่อลูก) มีใจโอบอ้อมอารีย์ก่าเหล่าฮู มีศีลเป็นธรรมชาติของเค้า ไม่รู้ตอนผจญมารเค้าจะเข้มแข็งรึป่าว แต่เหล่าฮูไม่เข้มแข็งล่ะ เจอมารเนี่ยโดดเข้าใส่เรย ไม่เคยคิดตอแยกะมาร โดยเฉพาะราคะเนี่ยสู้ยากจินๆ โชคดีที่ไม่คิดไปหาเรื่องใส่หัวให้เหม็นเพิ่มขึ้นอีก แค่นี้ก็สาหัสแล้วล่ะ

เถิงอาไข่นุ้ย

"ตอนนี้เห็นกิเลสร่ำร้องเรียกหามารอยู่บ่อยๆเลยฮะ
จะทำไงดี"

ม่ายรู้เหมือนกัน เหล่าฮูยังเอาตัวมะรอดเรยอ่ะ ซอรี่(มีไรดีๆสะกิดด้วยล่ะ) โชคไม่ดีที่ยุคนี้สิ่งเร้ากำเริบ มันบานตะไท เหล่าฮูโชคดีที่มีภูมิคุ้มกันแร้วนิดหน่อยน่ะ ถ้าตอนนี้อายุสักสิบแปดสิบเก้ามีหวังซรวยแน่ กิเลสบานบนหัวเป็นแน่แท้ทีเดียวเทียวล่ะ(เนี่ย ไอแค๊กเดียว งูบนหัวมันหล่นหายไปไหนแร๊วก็ไม่รุ)

เจ้ขวัญ -

อิอิ แท้งกิ๋วหลาย ๆ นะเธอว์
ที่ เล่า ตำนานแก๊งสะเตอร์ ให้ฟัง
เป็น วิดทะยาทาน

ว่าแต่ ตำนานนี้
มีชื่อเรื่อง อ๊ะยังอ่ะ
ถ้ายังมิมี จะ ตั้งให้นะเจ้


อืม...

ชื่อ เรื่อง


" คุณนายเน่าใจดำ ก๊ะ มารง้องแง้ง ใจดี "


เข้าท่าป่ะ อิอิ


งั้นเพื่อเป็นกำลังใจให้ มารง้องแง้งใจดี
ที่ต้องทนลำบากตรากตรำ
ยอมหยวน ๆ ให้ คุณนายเน่า กวนตีน และ ขย้ำเล่น
เด๋วนู๋บี จะ อวยพร ให้ท่านพญามาร ใหม่แระกาน
( คนมีศีลมีสัจ เนี่ย มักจะมีวาจาศักดิ์สิทธ์ เน้อ )


อืม....อิฉันขอให้ ชาติหน้า
ป๋า เกิดเป็น ฝาแฝดก๊ะ เจ้ขวัญ
แบบ อิน กะ จัน นะเจ้าคะ
จะได้ ไม่ต้องเหน็ดเหนื่อยเมื่อยแขน แบบผีชัตเตอร์


ได้เป็น เลือดสุพรรณไปไหนไปกัน
จะตายก็ตาย ด้วยกันกอดคอกันตาย
แระ อยู่ด้วยกันตลอดกาลลลล นะเออ เหอ ๆ


อ้อ เจ้ขวัญขราาาาาชอบประโยคนี้ ของเจ้ มั่ก ๆ เรยอ่า




"


ดังนั้น เข้าแก๊งส์ไหนหัวหน้าตายเรียบเนี่ย ก็ยังไม่ทุกแก๊งส์
นะ เหลือแก๊งส์ท่านโจเนี่ย ไม่รู้จะเป็นยังไงต่อไป สงสัยจะ
เป็นหนังยาวนะ แถมอาจต้องจบชีวิตในแก๊งส์ท่านโจนี่
แหละ เลยต้องฝึกวิชาจำศีลกะเอาตัวรอดให้ได้ เนืองๆ
เอาตัวรอดชั่วคราวให้ได้เนืองๆ ให้ว่องให้ไว เวลามันก็
ผ่านไปเร็วเอง เจอทุกข์ก็ได้ทุกข์น้อยๆ สติมาไวๆ
เรื่องราวก็มีเท่านี้ เอวัง





เหอะๆ ป๋าแง่บ เราก็ยอมรับความจริงได้ไง
แบบนักกีฬา รู้แพ้ รู้ชนะ รู้อภัย
และ รู้ทางหนีืีไล่ไว้เนืองๆ... อิอิ...
ถ้ามีช่องก็แว่บหนีเที่ยว เหมือนกัล
แต่สัญญาก็ย่อมเป็นสัญญา สัจจะพูดแล้วไม่คืนคำ"


ทำใจได้เจ๋ง มั่ก ๆ เรยนะเจ้บัวผัน
ข้าน้อยขอคาราวะ หนึ่งแบน งิงิ




ถึงทั่นมาชิก ทุกทั่น


อิอิ อ่ะ เอามาฝาก

//board.palungjit.com/f138/ทำผิดกฏ-ใบแดง-สำหรับ-คุณ-5th-lotus-รูปภาพหรือวิดีโอ-ไม่เหมาะสม-234510.html


แบ่บว่า ป้านู๋บี กะลัง ติด สมมุติสัจจะ
เรยเข้าไปโพส ในเวบ พังจิตม่ะได้ซะแระคร้าาาาา
เนื่องจาก คุณป้านู๋บี เธอว์เพิ่งทำฮาราคีรี
แบนตัวเอง 2 เดือน ฮ่ะ
แบบว่า หนามยอก ต้องเอาหนามบ่ง
จะได้ มีเวลา ปฏิบัติ และ บิ้วอารมณ์
รจนามหากาพย์ฮาเร็ม ได้มากขึ้นซะที งิงิ ๆ



.

อาเหล่าฮู อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดเนอะ
ตราบใดที่มีคนมันอยากเป็นใหญ่ในแผ่นดิน
โดนไม่สนใจวิธีการ แผ่นดินก็ร้อนเป็นไฟ จนกว่า
จะหมดเชื้อไฟนั่นแหละ นะ เราก็ได้แต่ดู
อย่าไปเป็นเหยื่อใคร มีสติไว้อย่าให้ใครมาครอบงำเรา
จนนำเราไปในทางที่หลงผิดได้ ดูแลตัวเองและครอบครัว
ให้รอดพ้นจากภัย ส่วนในเรื่องแผ่นดินก็ต้องหัดใช้
ธรรมาธิปไตย สนับสนุนผู้มีธรรม อะนะ ตัวเราก็ต้องธรรม
มีศีลไว้บ้าง ถึงจะเลือกถูกใช้เป็น เนอะ

อาไข่น้อย...เจ๊ก็ยังแพ้มารอยู่เนี่ย
มีแต่ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน ตนพิจารณาตนรู้ถูกผิดให้ตรง
จะได้มีตนเป็นที่พึ่งได้จริง อัตตหิ อัตตโน นาโถ นะจ๊ะ

เจ้าป้าบัว.... ชื่อ เรื่อง
" คุณนายเน่าใจดำ ก๊ะ มารง้องแง้ง ใจดี " ก็เข้าท่า ว่ะค่ะ
สงสัยจะจบภาคแรก แระ
ภาค catch หมวย if you can
ชื่อภาคถูกใจป้า ป่าว

อืม...ป๋าโจ เนี่ยแกก็ยอมรับนะ ว่าเห็นคนอื่นดีกว่า
แล้วจะเกิดอาการกินไม่ได้นอนไม่หลับ...กระสับกระส่าย ..อะ
นิสัย มาร ปะเนี่ย แล้วนิสัยอวยคนอื่นให้shipหายเนี่ย
ก็เพลาๆลงแระ แต่ไม่รู้จะหายสนิท..เป่า
ต้องดูตอนเกิดโทสะแรงๆ จะเผลอไปอวยใครอีกไหม
อย่างตอนนี้เขาก็เริ่มเบื่อเรื่องข่าวเรื่องคนตีกันแระ
ปล่อยให้เป็นเรื่องของกรรม เขาว่าถ้าคนมันแย่
ประเทศก็รับกรรมไป มาดูหนังมั่งจะได้ไม่ต้องรับรู้ข่าวให้มาก

มารอรับเด็จ พระนางบัวเกรียน
หึหึ... ออกโรงทีนึง เล่นเอาคุณมังกร แอนด์ กะปอมก่า
หางกระดิกกันเป็นแถว เรย วุ้ยส์
มือไม่มีตกเจงๆ เรื่องทำคนเสียจริตได้ เป็นหนึ่งในตองอูแท้

จะว่าไปเว็บพังจิตคงใกล้จะเสื่อมแระ
ตั้งแต่มีห้องพระเครื่อง ประมูลเครื่องรางของขลังนี่
เจ๊ว่า มันแหม่งๆ แระ ไม่ค่อยมีแบบธรรมชาติให้ดูเรย
มีแต่อะไรก็ไม่รู้ ของแห้งไปฉันที่อื่นก็มีเยอะแยะเนอะ

สงสัย จะโดนมานะทิฏฐิกินหัวซะแระ
เรียกว่าถือตัวมากไป.. เป่าเนี่ย
เกิดอาการไม่อยากคุยกะใครที่ห้องเมพเรยอ่า...คุยไม่ลง
ดูดิ น้องเอี้ยก้วย ยังเมินหน้า เรย...อ่าหุหุ

ชาบู ชาบู
พระนางบังเกรียน

ป้าขวานไม่ไปช่วยผมหน่อยเหรอฮะ
อิอิ

ถุงคุงไข่น้อย

อะนะ ป้าขวานน่ะ เด๋วนี้มานะทิฏฐิจัดจะตาย
เบื่อคนสันดานเสีย กะ พวกงั่กปุ๊กคุ้ง มีแต่คนจิตอกุศล
คิดแต่เรื่องร้ายๆ มุ่งร้ายคนอื่น ไม่บันเทิงทำเรย ง่ะ
เบื่อคุงชาย แมงสาบ กะ พวกสันสน! ชีวิต มั่กๆ
ขนาดน้องเอี้ยก้วย ยังเมินหน้าเรย...อ่า
น้องเอี้ยก้วยไม่ออกมา ก็เงียบฉี่ อะ หางไม่กระดิก อิอิ

อะโหยย พอพระนางบัวเกรี๋ยน
โดนเนรเทศออกจากจักรวาลพังจิต
เหล่าพันธมิตร และ แควนขับ
ก็มาเตรียมปูพรมแดงต้อนรับ
ถึงหน้าสมาคมเรยหรอ
ช่างลู้ใจกันเจง ๆ ว่า ตูต้องซมซาน
กลับมาตายรัง (โจร ) งิงิ



อะโหล ๆๆๆๆ เทสท์ ๆ
1-2-3-4-5-6-7-8-9-0 โหล ๆ


อ่ะแฮ่ม ! กราบเลีย ทั่นมาเชก ทุกทั่น แผล่บ ๆ
ขอประกาศอย่างเป็นทางการ
ให้ทุกท่านทราบอีกครั้ง ว่า


ได้แร้วคร้า พระนางบัวเกรี๋ยน
ได้ แบน (อีกแร้ว) คร้าาาาาา คริก ๆ


นี่ ๆ เหล่า มาชิก จ๋าาาาาาาาาาา
ป้านู๋บี หอบ ใบแบนแสนสะท้าน
มาอวดกันอีกแร้ว แหล่ะ แหะ ๆ


และ แวะมาบอกด้วยว่า


เนื่องในวาระดิถี ที่ได้ดับเบิ้ล แบน แสนสะท้าน
( สองใบรวด ในเดือนเดียว เชียวนะเธอว์)
ป้านู๋บีขอนุยาด เสนอหน้า
เปิดกะลา มาบ่นแง้ว ๆ ซะหน่อยแระกัน
ไหน ๆ ก็ไปโพสบ่นที่ไหนม่ะได้แย้ว นิ
ยึดเอาสมาคม เป็น
กระโถน เอ๊ย เป็นที่ระบายน้ำลายหน่อยนะ เหอ ๆ


เฮ้อ วันก่อนไปโพส กาทู้ มหากาพย์ตัวเอี้ย
แร้ว อัศวินเจได ที่ร้าก ก็ เรยแจก แบน ให้อีก 1 ดอก
พร้อมกับยื่นโนติ๊ส ติดแบน บอกว่า
นู๋บีจ๋าาาาาาาาาา กรุณาไปพักผ่อน
สงบสติอารมณ์สัก หกเดือนนะจ๊ะ
เผื่อว่า เวลา จะทำให้ มารงุงิ ที่เกาะบนหัวเธอว์
มันเชื่องลงไปได้มั่ง
อพิโถ โถ ๆๆ ตั้ง 6 เดือนแหน่ะ



อะโหยยยยยย อ่านแร้วกุ้มใจ๊ กุ้มใจ มากมาย เรยอ่า
นี่ ตู อุส่า อ้าปากลั่นวาจา ทำฮาราคีรี
ขอแบนตัวเอง สองเดือนแระน้าาา
ดั๊นมาโดน เหล่าอัศวินเจได มาแบนซ้ำซ้อน
สมนาคุณแบบทวีคูณ เพิ่มพูน เป็น หกเดือน ซะนี่



แร้วงิ ตูจะโชว์พาว ว่าเป็น
สาวสวยผู้มีสัจ ได้ไงฟระ
เล่น มาแบนทับสัมปทาน กันแบบเนี๊ยะ
งี้ก็อดบำเพ็ญ สัจจะ แอนด์ ขันติบารมี
แบบ พระเตมีย์ เรยดิ เซ็งจิตเจง ๆ




และ ถ้าเป็นแบบนี้ อ่ะนะ
ป้านู๋บี ขอ นุยาด กลืนน้ำลายตัวเองดีกั่ว
ขอฉีก สัตยาบัน ไม่บง ไม่แบนตัวเอง
ที่พังจิต สองเดือนแระ


ขอแบนตัวเอง สัก เก้าเดือน ดีกว่าแฮะ
(หกเดือนมันน้อยไป ง่ะ งิงิ )
ของงี้ มันต้อง เกทับบลัฟแหลก ซะหน่อย
มันถึงจะเรียกว่า โคตรเกรียน เอ๊ย โคตรเซียน เหอ ๆ



เออ ถ้าไงก็ขอหั้ย แควน ๆ แล ท่านผู้อ่าน ทุกทั่น
ได้โปรด เป็นสักขีพยานให้นู๋บีด้วยน้าาาาาาา
ดูดิ๊ว่า ถ้า ไม่ได้โพสที่พังจิต สัก 9 เดือน
ตูจะลงแดงตายไหม ?
เฮ้อ เป็นห่วงก็แต่ ป๋าวี อ่ะดิ๊
กัวจะ ขาดใจตาย เพราะไม่ได้เห็นหน้านู๋บี เหอ ๆ



หมายเหตุ

แบนตัวเอง มันต่างจากคนอื่นแบน นะ
เพราะ แบนแบบนี้ ห้ามไปออดอ้อน
ขอให้ชาวบ้านเป็นร่างทรงพ่นน้ำลายให้ด้วยอ่ะ
( จะไหมไหวเนี่ยตู ตั้ง 9 เดือนแหน่ะ หงิง ๆ )



อ้อ ขอนุยาด โยงลิงค์ มหากาพย์ตัวเอี้ย ไว้ ณ ที่นี
เพื่อเสริมสิริมงคล ให้กับสมาคมคนชมคาน
ของพวกเรา ด้วยนะค้า
เผื่อแควนขับ คนอื่นผ่านมาเห็น
จะได้แวะมาอ่านเล่น เป็นอุทาหอนสอนใจ งิงิ



//board.palungjit.com/f138/นี่-ๆ-เหล่านักปฏิบัติจ๋า-เชื่อป่ะ-ว่า-สมณะโคดมนั้นหนา-คือ-ตัว-เ-ี้-ย-กลับชาติมาเกิด-236475.html



.

ถึงไอ้ประธานแง่บหลานร้ากกกกก

รักษาเนื้อรักษาตัวดี ๆ
อย่าทำตัวปากหมา ไปอีแรดแต๊ดแต๋
ให้ชาวบ้านเค้าหมั่นไส้
จนได้ใบแดง ถูกแบน แบบป้านะเว๊ย


เด๋ว รังโจร เอ๊ย สมาคมของเรา จะพลอยซวย
โดนรัฐบาล สลายการชุมนุม ไปด้วย
เด๋วป้าจะไม่มีสนามอารมณ์ ไว้พ่นน้ำลายเล่น แหะ ๆ




ถึง บักห่ำน่อย หลานร้ากกก

แท้งกิ๋วที่คอยเป็นหน้าม้าให้กันเสมอ
เวลาที่ป้าไปแพล่ม ในกาทู้
แม้ว่า ตอนนี้ ป้าจะพ่นน้ำลายมิได้


แต่วันพระไม่ได้มีหนเดียวว่ะ ไอ้หลานชาย
ไว้ เด๋ว ออกจากคุกขี้ไก่ ได้เมื่อไร
ค่อย ไปตั้งกระทู้ สุมหัวคุยกัน
ที่พังจิต ต่อแระกันนะ ไอ้หลานชาย


.

ถึง หนองโอด ที่ร้ากกกกก

แหม๊ ซื่นใจ๋ขนาด ที่ หนองมารอรับเสด็จ
เพื่อเป็นการตอบแทนฟามจงรักภักดี
พระนางเกรี๋ยน ขอปูนบำเหน็จ เจ็ดชั้นยศ
ให้หนองเลื่อนขั้น มาเป็น ซานกง คนสนิท แระกัน น้าาาา 555


อิอิ พระนางเกรี๋ยนมีเวลาเก็บตัวนานขนาดนี้
สงสัยคงได้ม่วนซื่น อาบน้ำแร่แช่น้ำนม เปรมเรยอ่ะ
ถ้าจะได้ ผิวผ่องเป็นยองเป็นใย
จน คลีโอพัตรา เห็นแร้ว ยัง อายเรยมั้ง งิงิ


เฮ้อออ สิ่งใดเกิดขึ้นแร้ว
สิ่งนั้นดีเสมอ แหล่ะ เน๊อะ

นี่ พระนางเลยเปลี่ยนวิกฤต เป็น โอกาส
ประกาศ สร้างสัจจะ แอนด์ ขันติ บารมี ซะเรยอ่ะ
จะได้ สะสมแต้ม เก็บเลเวล เล่น ๆ แก้เฉาปาก งิงิ


เฮ้อ นี่ พระนางจะทำได้อย่างที่ตั้งใจ หรือปล่าว ก็มิลู้
ลู้แต่ว่า พอ พระนางโดนแบนเป็นชาติงี้นะ
พระพี่เลี้ยงคนสนิท ( เจ้หิฯ ) ยิ้มเป้ย ๆ เรยว่ะค่ะ
มันบอกว่า ดีแระ จะได้มีเวลามาปฏิบัติมากขึ้น
ไม่ต้องมัวแต่บ้าน้ำลาย ไปอ่อยแมงสาบ
อ่อยกะปอมที่ไหนให้เปลืองเนื้อเปลืองตัว
เด๋ว เจ้าพวกนั้นมันจะหัวใจวายตาย
ศีล ข้อ 1 จะ ถลอก อีกตะหาก


แถมยังม่ะสาแก่ใจพระพี่เลี้ยงคนสนิท นะ
ยังมาล่อลวงให้พระนางเกรี๋ยน
หลวมตัว ขยายเวลาแบน เป็น 9 เดือนอีกแหน่ะ
แร้วค่อยคลอดหมาในปากออกมาเพ่นพ่านใหม่


นี่ ๆ หนองจ๋าาาาา เรามาพนันกันป่ะ ว่า
ว่า การบำเพ็ญ สัจจะ แล ขันติบารมี ครั้งนี้
เจ้า มานะ ที่เกาะหัว หรือ ว่า เจ้าตัวตัณหา ของ พระนางเกรี๋ยน
จะเป็นฝ่ายมีชัยในการประชัน
เดิมพันกันด้วย ตำแหน่งลูกสะใภ้ เอาป่ะ ?
นู๋บี ถือหางน้องเอี้ยก้วย เอ๊ย ตัวมานะ 10 ต่อ 1 อ่ะ
เจ้จะแทงข้างเจ้าเอี้ยก้วย หรือว่า ตัวกะปอม ล่ะ เหอ ๆ


เออ ชอบฟามเห็นเจ้ ที่โพส มากเรยอ่ะ


---------------------------------
คนฉลาด ย่อมหวังสร้างกรรมกับบัณฑิต
พระสมณโคดม ได้ชื่อเป็นผู้เลิศกว่าบัณฑิต
การตั้งปรารถนาผูกกรรมกับพระตถาคต ย่อมได้ชื่อว่าเป็นผู้ฉลาดอย่างยิ่ง เนาะ
ขนาดคนชั่วอย่างพระเทวทัต ก่อพยาบาทกับพระตถาคต เบื้องหน้ายังมีอนาคตที่ดีรออยู่
ใครเห็นธรรมย่อมแลเห็นพระตถาคต
ให้ผูกกรรมกับพระพระตถาคตย่อมเสมือนทำกรรมผูกพันกับพระธรรม
อันได้ชื่อว่าเป็นตัวแทนของพระตถาคตนั่นเอง

โอ้ว...แปลเจตนาออกมาเข้าข้างได้อีกนะเนี่ย เหอะๆ สงสัยพวกธาตุเดียวกัน ซะละมั้งเนี่ย

ท่านทั้งหลายก็ดูใจตัวเองเอาละกัน ว่านิยมผูกกรรมกับอะไร ธรรมะ หรือ not-ธรรมะ
จะชอบผูกรรมกับพระตถาคต หรือจะชอบผูกกรรมกะคนสวยใจดีอย่างเจ้าป้าบัวเหล่าที่5
แต่เจ้าป้าเขาเลือกผูกกรรมกับพระตถาคตไปแร้ว คงมีอนาคตดีไม่แพ้ท่านเทวทัต แหงมๆ
แต่คนอื่น นี่ดิ อิฉันไม่รู้ด้วยนะ เจ้าคะ
อิอิ

--------------------


หูยยยยย คิดได้ไงเนี่ย
คมบาดตาบาดใจ มากมาย
จนไม่น่าเชื่อเรยว่า เป็น อิอ่อน
ม่ะคิดจะเลื่อนชั้น เป็น อิอ้อน ( ตีน ) ตัวแม่
แบบป้านู๋บี มั่งหรอ 5555


แร้วลู้ป่ะ อันไหน ที่ นู๋บี อ่านแร้วขำกลิ้ง
เก๊าะ โพสของอีตากะปอม เอ๊ย หลบทำไหม อ่ะดิ


" เชื่อไหมครับ เหล่านักปฏิบัติ ขอรับ ครับผม

ท่าน5th-lotus คือ ตัว จัญอัป กลับชาติมาเกิด อัป=...pee จัญ=...rai

กิ้ว กิ้ว "



อ่านเสร็จ ก็ กร๊ากแตก ราวกับญิ๋งวิกลจริตเรยอ่ะ
สงสัยต่อมอารมณ์ขันพิเรนทร์
มันจะกำเริบเสิบสานแฮะ
โดนว่าซะขนาดนั้น
ยังหัวเราะร่วนยังกับพี้กัญชาแหน่ะ งิงิ

ว่าแต่ เห็น ปฏิทินชุด ขำกลิ้งลิงติดแบน ของนู๋บีอ๊ะยังง่ะ
ฝีมือทำโฟโต้ชอปของนู๋บี หวาบหวาม หวือหวา
พอไปวัดไปวา ได้ป่ะ ขนาดรูปลิงกับขวดเหล้า
ยังโดนติดเรท ได้เรยว่ะ เหอ ๆ


คิดแร้วก็ขำนะ โพสซีรี่ซ์ ชุด"นี่ ๆ เหล่านักปฏิบัติจ๋าาาา ฯ "
ที่ ห้องแมรพ เมื่อไร เจออาถรรพณ์ ตกม้าตายทุ๊กที
ไม่เคยมีมีกะทู้ตัวเองประดับไว้ ที่ห้องนี้เลีย
สงสัยต้องไปสักยันต์ มหาอุจ ซะแระ
เผื่อว่าตั้งกาทุ้คราวหน้า จะได้ไม่หลุดวงโคจรออกจากห้องนี้



เฮ้อ นี่ก็แพลนไว้ ว่า
ถ้านู๋บีอุแว้ออกจากคุกขี้ไก่ได้เมื่อไรนะ
นู๋บีจะลองเปลี่ยนโหมด
เป็น น้องบัวผ่องเป็นยองเป็นใย ดูสักระยะอ่ะ
รอให้ พวกป๋า ๆ เค้าชะล่าใจจิ๊ดนึง
แร้วค่อยลอกคราบกลายสภาพ
พระนางบัวเกรี๋ยนตามเดิม เหอ ๆ


ว่าแต่ ลูกชายมารง้องแง้ง ที่บ้าน ( มารงุงิ )
ถึงกับเล่นบท อดอล์ฟ ฮิตเล่อร์จูเนียร์
ห้าม ม่ามี๊ เล่นเนตเรยหรอ
( แสดงว่า ป๊ะป๋า เทรนด์ มาดี 55555555 )


ลู้สึกว่า มารงุงิ ที่บ้านเจ้เนี่ย
น่ากัวกว่า มารง้องแง้งอีกแฮะ
อย่างมารง้องแง้งเนี่ย โล้งเล้งโฉ่งฉ่าง
เห็นแร้วบางทีเจ้ยังมียังหมั่นไส้ เหม็นขี้หน้า ได้มั่ง


แต่ มารงุงิ นี่ดิ ขี้อ้อน น่าร้าก น่าเอ็นดู
แม่ค้าบฮาร์ทเหงา ฮาร์ทหิว อะซิก ๆ
แร้วก็ระทดระทวยก้มกราบสวย ๆ แนบตัก
แหม๊ รู้จักแง้ว ๆ กรุ่มกรึ่ม
เหลี่ยมคูแพรวพราว ซะขนาดนี้
มีหวังเจ้ ใจละลาย อย่างกับงูโดนเชือกกล้วยแหง๋ ๆ
หมั่นเจริญสติปักฐานเข้าไว้บ่อย ๆ เด้อ
เผลอเมื่อไร เสร็จ มารงุงิ ไม่ลู้ด้วย นะจ๊ะ อาหมวย เหอ ๆ


.


.

อาเหล่าแปะ

อิอิ อานู๋บี โชคดีมีใบแดงอีกแระ
เหล่าแปะ ช่วยจับยามสามตา ให้ทีเส่
ว่า ช่วงนี้ นู๋บี มีเกณฑ์ ถูกราหูอมฮอล์ลป่ะ
ลู้สึก โดนแบนซ้ำซาก ไงก็มิลู้ แด่ แด๊ ดิ๊ แด่




แต่ก็ดีนะ จะได้มีเวลาปฏิบัติแยะขึ้น
ตอนนี้กำลังหัด เดินจงกรมแนวโมเดิร์น อยู่อ่ะ
เอาเดินจ๊อกกิ้ง มาผสม ชี่กง และ จงกรม
มาผสมกันเป็นจับฉ่ายหม้อหญ่าย ง่ะ
คือจับจังหวะการเคลื่อนของกาย
มาใช้ให้สัมพันธ์กับจังหวะการเคลื่อนของลมหายใจ
จนเป็นหนึ่งเดียว กันอ่ะ
อานาปานบรรพ เอามา มิกซ์ กับ อริยาบถฯ
แบบ ทู อิน วัน มั้ง


ตะก่อนทำพร้อมกันไม่ได้
ต้องตามทีละอย่าง จะลมห็ต้องลม
จะกาย ก็ต้องกาย เลยต้องเอามือไพล่หลังไว้เวลาเดิน
แต่ตอนนี้เริ่มตั้งไข่ได้แระ ดูทั้งลม ดูทั้งกาย แขน ขา ได้แระ
ไว้ ออกจากคุกขี้ไก่ มีโอกาสเมื่อไร
ค่อยตั้งกาทู้เม้าส์กัน เรื่องพวกนี้เนอะ ^ 0 ^


นี่ ๆ อยากบอกนะว่า
ก่อนวันที่แปะจะโพส เรื่อง เดินจงกรมผสมจ๊อกกิ้ง เนี่ย
อิฉันว่าจะถามอยู่พอดีเรย ว่า
ตอนที่แปะเดินจงกรมรอบดรงเรียนลูกชาย น่ะ
แปะเดินแบบไหน
แต่ยังมิทันได้อ้าปากถาม แปะก็ชิงเล่าก่อนซะแระ
แหม ๆ สงสัยจะมี เจโต นะเนี่ย
ชิงตอบออกมาก่อนเรย โดยมิทันจะเอ่ยถาม อิอิ



อ้อ สำหรับ เรื่องสติปัฏฐาน 4 เนี่ย
เห็นคล้าย ๆเจ้ขวัญนะ ที่ว่า


------------------------------

ส่วนฝึกบริกรรมเป็นการซ้อมเฉยๆ ให้มันเคยๆไว้ จะได้คล่องตัว
วันละนิดๆหน่อยๆ เหมือนทหารซ้อมยิงปืน ง่ะ

หรือใช้การฟังพระเทศน์ก็ดีนะ วันละหน่อยก็ได้ ผลก็เหมือนฝึกบริกรรม
หรือจะฟังเพลงสวดมนต์ก็ดีนะ เหมือนฝึกให้มีสติเกิดจากการฟัง
ฟังแล้วเกิดสติระลึกได้ มันก็ฝังเป็นสันดานเหมือนกัน เหมือนเดินจ๊อกกิ้ง
ไปด้วยฝึกรู้ตัวไปด้วยรู้ใจตัวเองไปด้วย พอเข้าสันดานเวลาเดินสติก็มาเอง

------------------------------







อืม...การปฏิบัติฝึกทักษะสติปัฏฐาน ในหมวดต่าง ๆ
ก็คล้าย ๆ ก็ ซ้อมรบ ซ้อมยิงปืนอ่ะ
แค่เป็นการ ฝึกทักษะ ให้ ใช้ได้คล่อง ๆ เฉย ๆ
การสอบภูมิธรรม และ ผลของการปฏิบัติ
มันก็เหมือน การได้เหรียญทอง ในสนามประลองมั้ง


แต่ถ้าจะวัดกึ๋นกันเจง ๆ ว่า เก๋า มิเก๋า
เค้าต้อง พิสูจน์ กันใน สนามชีวิต อ่ะ
ไม่สำคัญว่า คุณ ได้ ฌานสมาบัติขั้นไหน
แต่สำคัญว่า เมื่อฝึกแล้ว
คุณเอาสิ่งที่ได้ไปใช้รับมือ
กับฟามทุกข์ ในชีวิตจริง ( ณ ปัจจุบันขณะ )
ได้ แค่ไหน ตะหาก



ถ้า ปรุงได้น้อยลง ปลงได้มากขึ้น
นั่นก็ถือว่า คุณผ่านมาตรฐาน ISO นะ
ภาษาเด็กเภสัช เค้าว่า FDA Approved 555



อิอิคิดแร้ว ก็นึกถึงเรื่อง เพชรพระอุมา นะ
เคยอ่าน ป่ะ ตอนที่คู่พระนาง เจอกันแรก ๆ
ก็เกิดเหตุการณ์คับขันต้องใช้ปืนมั้ง
ตอนนั้น นักกีฬาแม่นปืนคนเก่ง
อย่าง คุณหญิงดาริน วราฤทธิ์ กลับใช้ปืนได้ไม่เวิร์ค เลย
เมื่อเทียบกับ พรานป่าบ้านนอก ที่ชื่อ รพินทร์ ไพรวัลย์ ง่ะ



สำหรับอิฉัน ดาริน เสมือน เป็นตัวแทนของนักปฏิบัติ
ที่ฝึกเจริญสติปัฏฐานแบบจัดฉาก อ่ะ
( ฝึกเดินจงกรม นั่งสมาธิ ฯลฯ ในสภาวะที่เอื้อต่อความสงบ )
มันเหมือน ขยันหมั่นฝึกซ้อม กับ กระสุนปลอม และ เป้านิ่ง
แต่ไม่เคย กระโดดลงมา ลองของจริง
ดังนั้นพอมาเจอ พญามารของจริง ก็เรยไปไม่เป็นซะแระ


ส่วน รพินทร์ เนี่ย ต้องเข้าป่ายิงปืน
เจอ เสือสิงห์ กระทิง แรด เจง ๆ ไม่ได้เก่งแต่เป้านิ่ง
ทักษะที่ได้ และ หามชำนาญ จึง พลิ้วไหวกว่าแยะ
ด้วยเหตุนี้แหล่ะ อิฉัน จึงชอบเทคนิคการ ดูจิต 24 ชม. อ่ะ


ดูให้เห็นกัน สด ๆ เล่นจิง เจ็บจริง แบบ จีจ้า ญาณิน ไง
มันส์ดี อิอิ แต่ของงี้ มันก็แล้ว แต่ กำลังอินทรีย์
และ วาสนาบารมี ด้วยแหล่ะ
มันเหมาะกับพวกคนพันธุ์อึดดดดดดดดด
นี่ฉันก็กำลัง ล้มลุกคลุกคลาน
นั่งฟัดกับมารที่เกาะหัวอยู่บ่อย ๆ อิอิ

อ้อ จริงสิ เห็นถามเรื่อง ไอ้เจ้าพี่ชายนอกไส้ของอิฉัน
ตาเฒ่าสารพัดพิษนั่น ป่านนี้คง สี่สิบล่ะมั้ง
ลู้สึกจะจบมหาลัยเดียวกับเหล่าแปะ ด้วยนะ
แต่ มันประเภท ลู้หลบเป็นปีก ลู้หลีกเป็นหางอ่ะ
ขนาดตอน พฤษภาทมิฬ อียังนอนดูโฆษณชวนเชื่อ อยู่บ้านเล๊ย
ไม่โผล่ไปไหนให้ระคายผิวหร็อก


อีบอกว่า ลูกปืนมันไม่มีตา น่ะ
แยกแยะไม่ได้ว่าใครหล่อ ใครไม่หล่อ
ใครดี ใครไม่ดี ดังนั้น
อีเลยนอนอยู่บ้าน ดูโฆษณาชวนเชื่อ บ้อง-ตื้น
ดีกว่าจะแอ่นอกไปรับลูกปืน 555


นี่อิฉันก็จุดธูปเรียก อันเชิญ อี
มาตอบคำถามแปะในนี้แระ
แต่ยังม่ะเห็นมาเล๊ย
สงสัยจะกะลังสาละวน
อยู่กับม็อบเสื้อหลากสี มั้ง งิงิ


และ ถ้า พูดถึง ลิ้นชัก ฟามจำ อิฉัน น่ะ
จิง ๆ ก็ ไม่ได้ ฟามจำแม่อะไรนักหนาหร็อก
แต่บังเอิญ เป็นประเภท ชอบสะสม ตัวหนังสือ ของตัวเองอ่ะ
เลย มี ไฟล์ข้อมูลเพรียบ ทั้ง เรื่องตัวหนังสือของตัวเอง
และของชาวบ้าน ที่โคจรมาอยู่จักรวาลเดียวกันอ่ะ
บังเอิญเป็นประเภท ชอบ อ่านตัวหนังสือของตัวเอง ซ้ำ ๆ( แบบเจ้ขวัญ )
โดยมี ตัวหนังสือชาวบ้านเป็น รีวิวประกอบเพลง


ก็เลยมี เชลย อยู่ในกำมือ ยั้วเยี้ย ไปหมดเรย
เวลาครึ้ม ๆ ก็จะหยิบมาอ่านเล่น
เป็นงานอดิเรก อ่ะ อ่านกี่ที ๆ
ก็ยังมีความทรงจำอมยิ้ม
อยู่ในตัวหนังสือพวกนั้นเสมอนะ
นี่ยังมีโปรเจค จะเก็บ เดอะเลตเตอร์ของตัวเอง
มาเขียนนิยายเล๊ยแปะ งิงิ


ลองอ่าน ไหมล่ะ
แต่ยาวนะ ! เหอ ๆ




.

ว่าด้วยเรื่องพฤษภาทมิฬ
Saturday, July 1, 2000 5:43 PM
From: อาแปะกิมหลี
To: นู๋บี

เขียนเมล์มายาวเป็นกิโลอย่างงี้ ไม่มีใครเสียละนอกจากน้องสาวเขียวมะกอกของเรา

เฮ้อ..อ่านจนตาลายไปหมด แถมกระทู้ถามมาหลายเรื่องเหลือเกิน ผมขอตอบเรื่องพฤษภาทมิฬก่อนนะ ตอนนั้นปี 2535 ผมเข้ามหาลัยแล้ว..อยู่ปีสอง จำได้ว่าเลือดมันพล่าน บอกไม่ๅถูก ความรู้สึกคือ มันไม่มีสิทธิ์มาทำกับประชาชนแบบนี้ ทำนองนั้น

จำได้ว่าตอนนั้นผมเขียนกลอนไว้ด้วย เขียนหลังจากเหตุการณ์นองเลือดจริงๆ ผ่านไปได้ 2-3 วัน พอดีหนูบีถามถึง ผมเลยไปค้นออกมาจากไดอารี่เล่มเก่าๆ

"แม่จ๋า..เมื่อเมฆฝนมันหม่นครึ้ม หมอกทาบทึมทึบทั่วดูมัวหมอง

เมื่อแผ่นดินกลับเดือดเลือดไหลนอง ลูกจะมองเฉยอยู่ได้อย่างไรกัน

เมื่อสิทธิประชาชนถูกปล้นชิง ลูกจะนิ่งดูดายอยู่ได้หรือ

ตราบที่มีหนึ่งสมองกับสองมือ ลูกจะยื้อแย่งชิงสิ่งนั้นมา

มือและไม้เตรียมรับขยับย้ำ พร้อมจะนำปวงชนพ้นข่มเหง

จะกอบกู้สู้มันไม่หวั่นเกรง จะบรรเลงเพลงชัยดั่งไฟฮือ

ลูกจึงขอกราบลาแม่ตั้งแต่นี้ ด้วยรู้ดีว่าความฝันมันหนักหนา

และบางทีลูกคงไม่ได้กลับมา แม่จ๋า..แม่ร้องไห้ทำไมกัน"

ตอนนั้นผมกะว่าผมจะออกไปตายกับเขาเหมือนกันแหละ ถ้าไม่หันกลับมาเห็นหน้าแม่นะ ผมคงไปจริงๆ เพื่อนผมที่สนิทมากคนนึงมันมาที่บ้านแล้วถามว่า "มึงจะไปกับกูมั้ย" คำตอบของเย็นวันนั้น (17 พฤษภา) คือ "กูไป" รู้ด้วยว่าไปแล้วคงตายแน่ เพราะเหตุการณ์กรุ่นๆมาตั้งแต่ 15 พฤษภาแล้ว ผมก็เดินขึ้นบ้านไปเปลี่ยนกางเกงนอนเป็นกางเกงยีนส์ คว้ากุญแจรถ ทีนี้แม่ร้องไห้...ครับ โลกมันหยุดหมุนไปเลย ก้าวขาออกจากบ้านไม่ได้

กลับมาอ่านกลอนเก่าๆถึงคิดได้ว่าอารมณ์ตอนนั้นมันข้นจริงๆ ไปตายเพื่อใครยังไม่รู้เลยนะ..คว้ากุญแจรถแล้ว..

เรื่องที่หนูบีเขียนผมว่าดีนะ เขียนให้จบสิ ผมอยากอ่าน อารมณ์คล้ายๆเรื่อง"อำนาจ"ของประภัสสร เสวิกุล หรือเปล่า ผมชอบนางเอกของหนูบีนะ แต่พระเอก..อืม...มีผู้ชายอย่างงั้นอยู่จริงๆเหรอ...หล่อ..เลว..มีพิษสง..เร้าใจ..โก้วเล้งเคยบอกว่า ความเหี้ยมโหดและลึกลับของบุรุษเป็นสิ่งเย้ายวนที่สตรีมิอาจปฏิเสธ เห็นท่าจะจริง..สงสัยต่อไปต้องทำตัวเลวๆแล้วสิเรา..(ไม่ต้องทำหล่อ เพราะหล่ออยู่แล้ว..)


.

-----------------------------------------------------
เรียน คุณ smerf

อ้าง-เป็นกระทู้ที่น่าสนใจมากค่ะ
และถ้าได้ออกมาเป็นงานเขียนก็คงน่าติดตามไม่แพ้กัน

ขอบคุณเจ้าค่ะ ที่ให้กำลังใจ
อ่านแล้ว เจ้าอัตตาในตัวอิฉัน
มันเต้นระบำกันใหญ่เลย ^ - ^
และ เจ้าอัตตาในตัวอิฉัน
มัน ก็ไปคุ้ย เมล์เก่า ๆ มาให้คุณอ่านเล่นด้วยน๊าาาา
ลองอ่านดูนะเจ้าคะ
..............................................................

Date: Sat, 15May 1999 23:13:50 PDT
From: "เด็กเสด"
To:สาวเภสัช

Subject: น้องบี...ที่น่ารัก...แค๊กๆ

สวัสดีครับ...บี ใครหนอใครช่างใจร้าย
คุยกันไม่เท่าไรก็จะจับกันไปไว้บนหิ้งแล้ว
ทำไมนะ...ทำไมถึงทำกับฉันได้....ฮือฮือ
ดีแล้วจ้าที่บีไม่จั่วหัวเรื่องมาว่า
"ถึงเจ้ากระโถนปากร้าย"

เพราะถ้าบีเขียนมาจริงๆ
ผมคงต้องนั้งกุมขมับคิดหนักเลยอ่ะว่า
ถ้าลำพังผมเป็นกระโถนปากร้ายแล้ว
อย่างบีนี่น่ะจะเป็นอะไรดี
จึงจะเหมาะสมด้วยประการทั้งปวง...
คิดๆแล้วผมก็ได้แต่นั่งขำคนเดียว
ไม่กล้าพิมพ์มาให้บี
กลัวว่าคนที่เป็นโรคหัวใจจะรับไว้ไม่ไหว


Ref:
เพื่อนๆ ที่ คบบีได้น่ะมันต้อง ทนมือทนตีน บี ได้
แต่ บีไม่จำเป็น ต้อง ทนมันได้...555.

น้องบีเข้าใจคิดนะครับ
นับว่าผมโชคดีไปที่รอดตัวมาได้
ไม่ต้องทนมือทนตีนของบี
เพราะได้รับเกียรติให้เปลี่ยนสถานะ
จากเพื่อนมาเป็นสามี เอ้ยพี่ชายของบีแล้ว.....อ่ะจึ๋ย

อนุญาตจ้าที่บีจะเอาคำพูดในเมล์
ไปเป็นบทสนทนาในนิยายของบี
แต่พูดก็พูดเถิดนะผมก็ไม่เชื่อตัวเองเหมือนกัน
ว่าผมจะยอกย้อนใครได้ประมาณนี้
แต่ผมก็พยายามใช้คำให้สุภาพเสมอๆนะครับ
เพราะถ้าเขียนลีลาแบบนี้แล้วใช้คำไม่สุภาพไป
อาจจะทำให้บีเข้าใจว่าพี่ชายคนนี้เป็นกุ้ยแน่ๆเลย...ว่าป่ะ

โหๆ....เล่นพิมพ์เอาไปให้เพื่อนๆ อ่านกันเลยหรือนี่
ทำไมไม่บอกให้รู้ก่อนล่ะครับ
ผมจะได้เขียนให้สุภาพกว่านั้น
แต่เอ...ความจริงผมก็สุภาพอยู่แล้วนะครับ
สังเกตได้ว่ายามที่ผมเอาเรื่องไปลงในพันธุ์ทิพย์นั้น
ผมไม่เคยติดโปรแกรมกรองคำเหมือนใครบางคนเลย 55555
ว่าแต่ว่า...คราวก่อนนู้นที่ผมแนะนำไปนั้นเป็นจริงหรือเปล่าล่ะ
ที่ผมบอกว่า ถ้าให้บีตัดคำพูดที่ไม่สุภาพในเรื่องที่บีเขียนออกไป
เรื่องของบีจะกลายเป็นละครใบ้ไปเลยอ่ะ...จริงป่ะ...อิอิ
....................................................
Sun , 06 Jun 1999 21:22:56 PDT
From: "เด็กเสด"
To: สาวเภสัชสวัสดีครับ...น้องบี

ทำไมใจร้ายจังเลย ฮือ...ฮือ.....

ทำไม ไยมาเรียกพี่นี้ว่า ...องคุลีมาร …
น้องเรานะน้องเรา...
ไม่น่าเห็นดอกบัวเป็นกงจักรไปได้เลย...อิอิ

น้องบีครับ....พี่ว่าน้องบีคงจะต้อง
เข้าใจอะไรผิดไปแน่ๆ เลยครับ
เท่าที่พี่จำความได้...
พี่ไม่เคยเขียนเมล์ไม่สุภาพเลยนะครับ
ทำไมน้องบีต้องคว้า โป๊ยเซียน มาไว้ใกล้จมูก
เพราะหน้ามืดด้วยล่ะ

ความสดใสในดวงจิตมิผิดเพี้ยน
ไม่ต้องมาอาเจียรทำเวียนหัว
เพราะวาจาที่กล่าวไปใช่น่ากลัว
หากแม้ว่ารู้ตัวรู้หัวใจ

จะรู้ซึ้งถึงความดีที่มีอยู่
ใช่ร้องกู่ให้รู้ว่าค่าไฉน
เพราะรู้ดีว่ามีค่าว่าอย่างไร
อยู่ที่ใจรับรู้ได้ใช่วาจา

คำก็ยาเบื่อ สองคำก็ยาเบื่อ
ถือว่าเรียนเภสัชหรือไงจ๊ะ แม่น้องสาว
ระวังเด็กเสดสาดจะไม่ยอมแพ้นะครับ
ถึงแม้ว่าจะทำยาเองไม่เป็น
แต่ซื้อเป็นจ้า....ขืนขู่มามากๆ ...เหอะ....เช๊อะ

อืม...คำแนะนำที่น้องบีว่ามา
มันก็มีเหตุผลและจริงอยู่นะ
เพียงแต่ว่าพี่ชายคนนี้
มันก็เป็นอยู่อย่างนี้แหล่ะจ้า

ไม่คิดว่าจะเป็นนักเขียนที่ดี
มีคุณภาพ หรืออะไรต่อมิอะไร
เพียงแต่ได้ทำอะไรในสิ่งที่เรารัก
และชอบก็เท่านั้น
มิปรารถนาให้ใครมาชื่นชม
หรือทึ่งในความสามารถ

จึงไม่คิดที่จะสร้าง
หรือพัฒนาตัวเองให้ล้ำเลิศเลยจ้า
ไม่รู้สินะ...บางครั้งคนหลายๆ คน
ก็เป็นในสิ่งที่ตัวเองไม่เคยคิดจะเป็น
แต่อย่าเข้าใจว่า...ผมจะปิดกั้นตนเองนะ

ทุกทุกสิ่งเป็นไปใช่เติมแต่ง
มีอ่อนล้ามีร้อนแรงแฝงรอยฝัน
มีพานพบมีพลัดพรากจากคืนวัน
มีทุกข์สุขครบครันเท่านั้นเอง

ถ้าการเขียนหนังสือ เหมือนการขายเต้าฮวย
ผมขายเต้าฮวย เพียงเพราะยังมีคนทาน
ในเมื่อมิต้องการเงินทองมากมาย
ไยต้องเปลี่ยนรสชาติ
เนื่องเพราะสิ่งที่ทำอยู่นี้
คุณค่าที่มีอยู่มิใช่เงินทอง
หากเป็นเพียงบางสิ่งที่ได้จากการเป็นผู้ขาย
หากวันหนึ่งไม่มีใครทาน
ก็เลิกขายเท่านั้นเอง....


เรื่องแนวคิด และจุดยืนของ เจ๊ ทม ช่วง พ.ศ.2500 นั้น
มันผ่านมานานแล้ว จะให้จำได้อย่างไร...55555555
เอาเป็นว่า มันเกี่ยวข้องกับเรื่องของจุดยืน....
พอพูดเรื่องนี้เดี๋ยวน้องบีก็อดหมั่นไส้ ไม่ได้น่ะดิ
เพราะคำว่าจุดยืนมันสัมพันธ์กับคำว่าอุดมคติ อุดมการณ์อ่ะ...อิอิ
เอาเป็นว่า...แกยืนอยู่ในจุดที่ตรงข้ามกับนักเขียนและนักต่อสู้
ที่ผมชื่นชอบและศรัทธา....ผมก็เลยพาลไม่ชอบเจ้แกไปด้วยอ่ะ..อิอิ
พูดถึงเรื่องของจุดยืนแล้ว คงคล้ายๆ กับคึกฤทธิ์ ปราโมทย์มั้ง
ความจริงผมชอบและศรัทธาท่านทุกอย่าง ยกเว้นจุดยืนเท่านั้นเอง
งง..หรือยัง...5555


จุดยืนนั้น..หมายถึงว่าการที่เราจะคิดและทำสิ่งใด เราทำไปเพื่ออะไร.....
ดังนั้นต่อให้ใครเก่งเพียงใด มีความสามารถเพียงใด
แต่ทำไปเพียงเพื่อเงิน ชื่อเสียง เอาตัวรอด ลาภยศ ฯลฯ ก็เท่านั้น
จะมีคนสักกี่คน ที่กล้าทำในสิ่งที่ถูกต้อง โดยไม่เกรงกลัวต่ออิทธิพล
และผลร้ายที่จะเกิดขึ้นกับตัวเอง คนแบบนี้อาจจะเป็นคนบ้า คนโง่
ในสายตาของคนบางคน เพราะคนที่ไม่เคยเสียสละ ไหนเลยจะรู้ถึง
คุณค่าของการเสียสละ...ไม่รู้สิ ผมชอบพวกคนโง่ และคนบ้า
ก็เลยพาลไม่ชอบพวกผู้ดี พวกดีแต่เอาตัวรอดอ่ะ....

เอ...ผมบ่นอะไรไปนี่...สงสัยทานยาผิดอ่ะ...อิอิ


แล้วพบกันใหม่ ตราบที่ใจยังปรารถนา
..............................................................

Sunday, June 13, 1999 7:25 PM
From: " สาวเภสัช"
To: เด็กเสด

แม้ใจไม่ปรารถนา แต่ ความปากหมามันสั่งให้เมล์มาอ่ะ...อิอิ


อ้าว องคุลีมาร น่ะบั้นปลายเป็นพระอรหันต์
เชียวนา...เพราะพอได้ยิน คำคม ของพระ
พุทธเจ้า แล้วคิดได้ พี่ บ่ อยากเป็นเหรอ ...
เอ...หรือใจพี่ฝักใฝ่จะเป็นแต่...ดอกบัว...ในตม...คะ...?
( นี่บีไม่มองพี่เป็นกงจักรแล้วนะ พอใจหรือยังเคอะ ) เหอ ๆ...

ต๊าย...นี่ตาเฒ่าเศษสาด ขู่สาวเภสัช เหรอ
คะ...? โอย...กลั๊ว กลัว จังเหยยอ่ะ 55555555
อย่าลืมดิ ยาอันตรายน่ะไม่ว่าจะ ไซยาไนด์
ไวอะกร้า หรือแม้แตยานอนหลับอัพจอร์น 27
จะซื้อได้ต้องให้เภสัชหรือแพทย์เซ็น รับรองนะคะคุณพี่

ว่าแต่ อย่างพี่เนี่ย จะซื้อยาอะไรมาขู่บีคะ...?
หืมห์... ยาหมอตี๋ หรือ ยาผีบอกล่ะ...โฮ่ ๆๆ..
บีว่าพี่ไปหาซื้อยาทิฟฟี่
มากินแก้ไวรัสหวัด จะดีกว่ามั้ง

อืม...พี่เคยคิดไหม
ว่าคนเราเกิดมาเพื่อ อะไร...?
บีไม่รู้หรอก...
แต่เกิดมามันก้อตายครั้งเดียวนี่หว่า
ดังนั้นในการที่ได้ทำสิ่งที่เรารักเราชอบ
มันเป็นสิ่งที่วิเศษมาก

ตอนที่บีหน้ามืดขนาดคิดจะแต่งงานกับห้องสมุด น่ะ
บีก้อรู้เลยว่า จุดมุ่งหมายในชีวิตของบีคืออะไร
การได้อ่านหนังสือดี ๆ
ได้เขียนหนังสือแบ่บที่อยากทำ
คือสิ่งที่ทำให้บีมีความสุขที่สุด ....
และการมีผลงานดี ๆ สักเล่มเป็นความฝันของบี

แม้ว่า การเป็นเภสัชจะไม่ใช่ สิ่งที่บีเคยคิดจะเป็น
แต่เมื่อตกกระไดฯ มาแล้ว
บีก้อทำตามหน้าที่ได้แหล่ะ
ถึงงั้นมันก็ไม่ได้หมายความว่า
บีจะต้องทิ้งสิ่งที่บีหวังไว้นี่
บีเชื่อ คำพูดที่ว่า ฝันให้ไกล แล้วไปให้ถึง น่ะ

เวลาที่บีได้ทำในสิ่งที่ชอบ...
บีก้อมักจะหน้ามืดทุ่มเทให้กะมันเสมอ ...
และ การเขียนหนังสือ
มันก้อเป็น สิ่งนั้นสิ่งเดียว ซะด้วยดิ
บีเลยอยากทำให้งานเขียนของตัวเอง
ออกมางดงาม ตามที่หวัง
ก้อไม่ได้ปรารถนาให้ใครมาชื่นชม
หรือทึ่งในความสามารถนะ
แต่ชิ้นงานที่ออกไป
ควรมีคุณค่าสมกับที่ตั้งใจทำบ้าง...

และคุณค่าของงานเขียนน่ะ
เราตัดสินเองได้หรือคะ
ชาวบ้านต่างหากที่ตัดสินเราได้
งานเขียนที่คนอ่านไม่ยอมรับ
มันคือความล้มเหลว ของนักเขียน....
บีว่ามันน่า กลัวยิ่ง กว่า ซีตัวแรกในชีวิตนิสิตซะอีก
มันคงโหลยโท่ย นะ
ถ้าสิ่งที่เราตั้งใจ ทุ่มเททำ กลายเป็นสิ่งไร้ค่า...

ถ้าบีเป็นแม่ค้าขายเต้าฮวย...
บีก้อขายเต้าฮวย เพราะ บีชอบกินเต้าฮวยอ่ะ...
กำไรที่ได้จากการขาย น่ะ มันแค่ผลพลอยค่ะพี่
เพราะหน้าที่หลักของบี คือ นั่งจ่ายยา
ถึงไม่ขายเต้าฮวยบีก้อไม่อดตายนี่
แต่ที่ บี ต้อง ปรับปรุงรสชาด เต้าฮวยที่บีทำ
มันก้อ เพราะ บีต้องการกินเต้าฮวยอร่อย ๆสมกับที่ตั้งใจไว้
จะได้ไม่เสียชาติเกิดงัยคะ....

ทว่าตั้งแต่เริ่มหัดทำ จวบจนบัดนี้....
ลิ้นของบีก้อไม่เคยยอมรับเต้าฮวยที่ตัวเองทำเลย
หลายครั้งที่บีต้อง เทเต้าฮวยทิ้งเป็นถาด ๆ
ทั้ง ๆที่บีตั้งใจทำแทบตาย...

แต่ถึงบี จะล้มลุกคลุกคลานกับสิ่งเหล่านี้สักกี่ครั้ง
บีก้อไม่เข็ดหร็อก... บีมันพวกดันทุรังน่ะ
ประมาณว่า ถ้าบียังทำเต้าฮวยต่อไปได้
สักวันก้อคงอร่อยถูกปากตัวเองจนได้ ( ถ้าไม่ตายซะก่อน )

ดังนั้น ถึงจะขายผลิตภัณฑ์ไม่ออก
ความคิดเลิกกิจการก้อไม่เคยผุดขึ้นในหัว
บีคิดว่า ถ้าบียังทู้ซี้ทำเต้าฮวยออกมา ....
ก้อคงมีคนทนกินเต้าฮวย ห่วย ๆ ที่บีทำมั่งแหล่ะ
หรือถ้าไม่มีจริง ๆ บีกินเองก้อได้ วะ
ถึงเต้าฮวยที่ทำจะไม่อร่อยถูกปากใคร
แต่ถ้ารสชาดมันถูกอกถูกใจบีก้อพอแล้ว...แหะ ๆๆ

เฮ้อ ... พี่คงเบื่อที่บีพูดเรื่องเต้าฮวยแล้วมั้ง
แต่บีขำนะพี่ พวกเรา ใช้อิเลคทรอนิค-เมล์ ติดต่อกันแท้ ๆ
ดันคุยแต่เรื่องขายเต้าฮวย ซะนี่ เชยชะมัดเลยว่ะ
เหอะ วันหลัง บีบ่นเรื่องกิจการแห้วกระป๋องให้ฟังดีฝ่า เน๊าะ
จะได้ทันสมัยกะเขามั่ง... 5555555555

ที่พี่ บ่นเกี่ยวกับคุณธรรมให้ฟังน่ะ...
แหะ ๆบีปวดหัวแฮะ
ในโลกแห่งความเป็นจริง น่ะ
จะมีสักกี่ คนที่ดีแท้...เป็นผู้เสียสละ ?
ทุกคนมันก้อมีอัตตาด้วยกันทั้งนั้น
เพียงแต่ใคร จะมีน้อย-มากต่างกัน...
และใครจะซ่อนมันไว้ได้แนบเนียน

อืม... สำหรับบี บีคิดว่า...จุดยืน...ของคนทุกคน
มันอยู่ที่ ส้นตีน เหมือน ๆกันอ่ะ แหะ ๆๆ...
ดังนั้นบีไม่ค่อยแคร์เท่าไรหรอกว่า
ชาวบ้านจะยืนอยู่ที่จุดไหน

เพราะ จุดยืนน่ะมันเปลี่ยนแปลงได้ค่ะ พี่
ขนาดเสาหินแปดศอก ตอกเป็นหลัก
ไปมา ผลักบ่อยเข้าเสายังไหว ..ฯ เลย
นับประสาอะไรกับอีแค่จุดยืน ...

เฮ้อ...เรื่อง ของ ความคิด และ จิตใจ น่ะ
มันกะเกณฑ์กันไม่ได้ นี่ คะ ....
พี่เคยบอกบี เองนะคะ
ว่าคนเรามาจาก เบ้าหลอมต่างกัน... ?

ตราบใดคุณยังควบคุมพฤติกรรมที่คุณแสดงออกได้
และยังไม่ทำให้ใครเดือดร้อน
โอ.เค. ถึงความคิดคุณจะเลว***แค่ ไหน
คุณ ก้อ ยังเป็นคนที่ ยอมรับได้...บีคิดงี้นะพี่...

การที่เราอยู่ร่วมกัน
จงเก็บเกี่ยวช่วงวันเวลาที่มีค่าเอาไว้
เรามาอยู่ด้วยกัน มิใช่เพื่อความทุกข์
แต่เพื่อนแท้ ก็มิใช่แค่ คนที่ร่วมสุข
กระทั่ง สุราหมดไหแล้วพลันลุกจาก...

หากแต่เป็นคนที่คอย เช็ดอ้วกให้
ในยามที่เหล้าทำเราแฮงค์
ท่านอยู่กับเรามีความสุขหรือไม่...
ท่านขยะแขยงใช่ไหม ...?
ถ้ามีเหตุให้ต้องเช็ดอ้วกของเรา ถ้าใช่ก็ไม่ต้องเดือดร้อน...

คนเราจะช้าหรือเร็วก็ต้องจากกัน
นานที่สุดนั้นคือความตาย
ถ้าท่านมิใช่เพื่อนที่เช็ดอ้วก
แล ร่วมชะตากรรม ....
ไฉนเราต้องนำพา...?
ไหสุรายังน่าแคร์ กว่า มิตรน้ำเมาเฉก ท่าน

แหะๆ เป็นไงมั่งท่านพี่ ....
บทกวีฉบับก๊อปปี้ของ ทั่น อังคาร กัลยาณบี อิอิ..
แล้วพบกันใหม่เมื่อชาตืต้องการนะคะ ทั่นพี่

น้องสาวร่วมน้ำสาบานของทั่นพี่ / นู๋บีงัย ...แหะๆ...

Wed , 16 Jun 1999 14:17:35 PDT
From : เด็กเสดฯ
TO: สาวเภสัช

มาแล้วครับ

สวัสดีครับ...น้องบี

REF อืม...พี่เคยคิดไหม ว่าคนเราเกิดมาเพื่อ อะไร...?

เคยคิดครับ ไม่ใช่คิดอย่างเดียว
เสียเวลาค้นหาคำตอบอยู่นานพอสมควรเลยครับ
แต่ไม่อยากบอกน้องบี
เพราะรู้ดีว่าน้องบีเป็นโรคหัวใจ
แถมต่อมความดียังบกพร่องอีกด้วย...อิอิ
เอาเป็นว่า...คงคล้ายๆ แบบนี้มั้ง

คนเราเกิดมามีอะไรมาด้วยเล่า
แล้วแบบนี้ไยคิดเอาอะไรไปมากหลาย
ยิ่งไขว่คว้าหลายๆ สิ่งไปมากมาย
แต่สุดท้ายก็ไม่เหลืออะไรเอาไว้เลย

แต่ก็ว่ามิใช่ไม่มีแม้แต่ฝัน
หรือปล่อยวันให้เลยล่วงไปเฉยเฉย
หรือทำตัวไร้สาระเสียจนเป็นคนเชย
หรือละเลยผู้คนบนหนทางระหว่างเดิน

หรืออีกอย่างหนึ่ง....ก็แบบนี้

ขอให้เธอเป็นคนดีของชีวิต
ตามที่เธอมีสิทธิ์และคิดฝัน
เป็นอะไรก็ได้ไม่สำคัญ
เพียงยึดมั่นในความดีเท่านี้พอ

บางทีการพูดอะไรมากไป
อาจจะทำให้น้องบีเอียนได้
แต่สังคมใช่ไร้ซึ่งคนดีจริงๆ นะ...
แม้ว่าจะมีน้อยเหลือเกิน

แต่พูดก็พูดเถิดนะ
ผมเองก็ไม่รู้ว่าจุดมุ่งหมายของชีวิตมันคืออะไร
เพราะมันไม่สามารถบอกออกมาเป็นตัวตน
เป็นสิ่งของ หรือเป็นรูปธรรมได้
บางทีผมก็รู้สึกว่า....ผมมีชีวิตเพื่อผู้อื่น
หรือว่าถ้าจะคิดดีๆ ให้ลึกๆ ลงไป
มันก็เหมือนมีชีวิตเพื่อตัวเอง

อืม...น่าจะเป็นเพื่อตัวเองมากกว่านะครับ
เพราะถึงจะทำเพื่อคนอื่น
แต่ก็ทำไปตามความคิดของเรา
ดังนั้น...ตราบใดที่คนเรา ยังคิดว่าตัวเองมีค่า
เขาจึงรู้ว่าควรมีชีวิตอยู่
หากคนใดรู้สึกว่าชีวิตเขาไร้ค่า
ไม่แน่นะเขาอาจกำลังจะจากไป

อ้อ..จริงซิ...เดี๋ยวจะหาว่าผมอุดมคติเกินไป
ที่ผมบอกว่ามีชีวิตเพื่อผู้อื่นนั้น
ผมหมายถึงคนในครอบครัวน่ะครับ
ครอบครัวเราลำบากมาก
โชคดีที่โอกาสดีๆ มีให้พวกเราได้หยิบยื่น
ประกอบกับความมุ่งมั่น อดทน ต่อสู้
ไม่ท้อแท้ ของพวกเราในอดีตที่ผ่านมา
จึงทำให้เรามีชีวิตที่ดีขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก ณ ปัจจุบัน

บางครั้งผมเคยคิดที่จะเอาเรื่องของตัวเอง
มาเขียนเป็นนิยายเหมือนกันนะ
แบบว่าอยากเป็นกำลังใจให้กับคนที่อ่าน
อยากให้เขารู้ว่าหากใครมีอำนาจที่จะฝันถึงชีวิตที่ดีงาม
เขาก็จะมีชีวิตที่งดงามรออยู่ข้างหน้า

อืม...ผมบ่นอะไรนะ ทนๆ ฟังหน่อยนะครับ

เช่นเดียวกันครับ เวลาที่ได้ทำในสิ่งที่ชอบ.
ผมก็มักจะทุ่มเทเช่นกัน.
เพียงแต่ต่างกันตรงความรู้สึกที่สะท้อนกลับ
เพราะถ้าผมเขียนอะไร แล้วคนอ่านไม่ยอมรับ...
ผมเฉยๆ นะไม่รู้สิ....
เพราะผมเขียนในสิ่งที่ผมอยากจะบอกเท่านั้น
และผมก็คิดว่า คนที่อ่านเขาคงจะรับรู้ในสิ่งที่ผมเขียนบ้าง
ถึงแม้ว่าอาจจะมีใครที่อ่านแล้ว
ไม่สนใจ ไม่รู้เรื่องก็ไม่เป็นไร
เพราะผมเขียนให้คนที่อ่านรู้เรื่องน่ะ
และไม่คิดว่า มันเป็นความล้มเหลว

สมัยที่ผมทำกิจกรรมนักศึกษา
ผมเคยคิดฝันว่าตัวเองจะเป็นแบบนั้นแบบนี้
คนอื่นจะเป็นแบบนั้นแบบนี้
พยายามที่จะทำให้ทุกๆ คน
พัฒนาตนเองไปสู่สิ่งที่เรียกว่า...ปัญญาชน
เพื่อว่าวันหนึ่งเมื่อผมและเขาจบการศึกษาออกไป
จะได้ใช้ความรู้ความสามารถที่มีพัฒนาประเทศชาติ
หลายครั้งที่ผมต้องเสียน้ำตา ให้กับอะไรบางสิ่งที่ไร้ค่า
จึงจะรับรู้ได้ถึงความแตกต่างของสิ่งที่ดำรงอยู่

เชื่อไหมล่ะครับ ต่อให้วันหนึ่งบีเขียนได้ดีอย่างไร
คนที่อ่านก็ใช่ว่าจะเข้าใจเหมือนกันไปทุกคน
คนที่จะเข้าใจสิ่งที่บีเขียน
ก็คือคนที่บีอยากบอกเขาต่างหาก
ในโลกนี้มีหนังสือดีๆ มากมาย
บางเล่มเขียนขึ้นจากเลือดเนื้อ จากชีวิตจริงๆ
บางเล่มเขียนมาจากประสบการณ์ทั้งชีวิตของคน
แต่หนังสือเหล่านั้นก็ตั้งอยู่ในร้านหนังสือเฉยๆ

เขียนในสิ่งที่เป็นความสุข และบีพอใจนะถูกแล้วครับ

เวลาผมทำ paper ส่งอาจารย์ตอนเรียน
ผมเองก็คิดว่า ตัวเองทำได้ดีแล้วนะ
แต่คะแนนที่ได้กลับไม่ดีเท่าไร
บางครั้งผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน
ว่าทำไมจึงเป็นเช่นนั้น
แต่ก็ไม่เคยรู้สึกว่ามันไร้ค่าเลยนะครับ
ตรงกันข้ามในยามที่ผมหยิบมันขึ้นมาอ่านทีไร
ผมกลับรู้สึกภูมิใจที่มันมาจากหยาดเหงื่อ
และความยากลำบากของเรา

สมัยผมเรียน ป.โท...คนโดดเรียนกันมาก
ส่วนใหญ่ก็มักจะให้เพื่อนๆ ที่สนิทเซ็นชื่อแทนให้
ผมบอกกับเพื่อนว่า ถ้าผมไม่มาก็ไม่ต้องเซ็นชื่อแทนนะ
มีอยู่วิชาหนึ่ง ผมขาดเรียนบ่อย เพราะมีภารกิจต้องกระทำ
ทำให้ผมต้องทำ paper เพิ่มมากกว่าคนอื่นอีกหนึ่งเรื่อง
แน่นอนว่า ผมรู้สึกว่านี้คือผลตอบแทนของความซื่อสัตย์

แต่ก็ไม่ได้นึกเสียใจอะไรที่ไม่ให้เพื่อนเซ็นชื่อแทน
เพราะอะไรรู้ไหมครับ....เพราะผมเคยฟัง ส.ศิวรักษ์
พูดไว้ในการอภิปรายครั้งหนึ่ง
ตอนนั้นมีคนเขียนคำถามขึ้นไปถามว่า
หากคิดจะเป็นคนดี จะเป็นได้อย่างไร
เขาตอบว่า..ต้องกล้าที่จะมีชีวิตที่ไม่มั่นคง
.
คนดีมักจะเจ็บปวดอยู่เสมอครับ....

เอ....มันเกี่ยวกับเรื่องงานเขียนที่บีพูดถึงหรือเปล่าเอ่ย
น่าจะเกี่ยวบ้างนะ นิดๆ ทางอ้อมน่ะ...555555555

วันนี้ผมบ่นมากไปไหมครับ อย่าเพิ่งหลับนะ
ช่วยไม่ได้นี่นา อยากหลวมตัวให้ผมรู้ e-mail เองนี่นา
555555 สำนวนคุ้นๆ ไหมครับ 55555555555

มันก็เหมือนกับเรื่องขายเต้าฮวยนั่นแหล่ะ
อาจจะมองจากมุมใด มันก็ให้ความหมายที่มุมนั้น
ไม่มีผิดไม่มีถูก มีแต่ความเหมาะสมว่าอะไรเหมาะสมกับเรา
แต่สิ่งหนึ่งที่สำคัญและต้องมีเหมือนกันก็คือ
เราต้องมีความสุขกับสิ่งที่เราทำ

จริงสิ....น้องบีปวดหัวมากพอหรือยังครับ

REF ที่พี่ บ่นเกี่ยวกับคุณธรรมให้ฟังน่ะ...
แหะ ๆบีปวดหัวแฮะ
ในโลกแห่งความเป็นจริง น่ะ
จะมีสักกี่ คนที่ดีแท้...เป็นผู้เสียสละ ?
ทุกคนมันก้อมีอัตตาด้วยกันทั้งนั้น
เพียงแต่ใคร จะมีน้อย-มากต่างกัน...
และใครจะซ่อนมันไว้ได้แนบเนียน

มีสิครับ...กี่คนก็ไม่รู้ รู้แต่ว่ามีแน่ๆ ครับ
โลกสวยงามได้มิใช่เพราะคนดีจำนวนมาก
หากเพราะคนดีจำนวนน้อยต่างหากครับ

ตุ๊กตาล้มลุกน่ะ มันมีเยอะแล้วครับ
ผมเลยไม่ค่อยอยากจะเป็นเท่าไร
บางครั้งก็เลยอยากได้เลือด
จากการหกคะเมนตีลังกาบ้าง
แม้รู้ดีว่าอาจจะไม่ได้กลับมา ณ จุดเดิม
แต่ก็รู้ว่าจุดยืนใหม่นั้น
ไม่คับแคบลงกว่าเก่าแน่นอนครับ....

Thursday, July 8, 1999 2:40 PM
From: "สาวเภสัช"
To: เด็กเสด

ฝาก หมากพลู แล ปูนป้าย มาหั้ย ทั่นพี่ ^@^
หวัดดีพี่ชาย


เฮ้อ... พี่ บ่นอาราย ให้ บีฟังอีกแล้ว....
จะต้องให้บีย้ำกี่หนคะ ว่าบีเป็น พู-ยิง เป็น วัยรุ่น
ทนฟังคำเทศนาโปรดสัตว์ ไม่ค่อยได้

เฮ่ย....เรื่องจุดมุ่งหมาย ของชีวิตน่ะ ...
พี่ทิด น่าจะรู้ดีนะคะบวชมา 3 โบสถ์แล้วนี่
ยังต้องเสียเวลาหาอีกเหรอ แหะ ๆ

พระพุทธเจ้า กล่าว ว่า
คนเราเกิด มาเพื่อ ชดใช้หนี้เวรหนี้กรรม
ดังนั้น นิพาน คือ จุด มุ่งหมาย สูงสุด
ไง...? หลักการนี้ สวยไหม...5555

บีก้อโม้ ไปเรื่อย แหล่ะ บีทำไม่ได้หร็อก
แต่บีก้อไม่เคยคิด จะไปนิพพาน
หรือจะป็น คนดีหรอกพี่
ขอแค่เท้งเต้งเรื่อยเฉื่อย...ไปวัน ๆ
ความชั่วไม่มี ความดีไม่ปรากฏ
ทำในสิ่งที่อยากทำ กับ ไม่เบียดเบียนชาวบ้าน ก้อโอเคแล้ว

สรุปก้อคือ บีมีชีวิตอยู่เพื่อตัวเอง เหมือนพี่นั่นแหล่ะ
จะแตกต่างไปบ้างก็ตรง กิเลส บีมันหนาเป็นคืบ
แถม ต่อมคุณธรรมดัน ชำรุดอีก 55555



ตอนอยู่มหาลัย บีก้อ ทั้งลอก ทั้งโดด ครบสูตร เลยพี่
แถมยังบังคับ ขู่ข็ญ ให้เพื่อน มันเซ็นชื่อเข้าห้องแทนอีก
โดยอ้าง เหตุผล ปวดใส้ติ่ง เข้าเลคเชอร์ เลยไม่ได้ แหะ ๆ
แบ่บว่า เซ็ง จารย์ที่สอน อ่ะ เลยขี้เกียจเข้า อิอิ
บีก้อ เป็นงี้ แหล่ะ ชอบทำอะไรตามอารมณ์และทรงผม

เพื่อนบี มันก้อแสนดีนะคะ
ยอมเป็นเบี้ยล่าง เชคชื่อให้บีตลอด
โถ ก้อ น้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่า นี่คะ
ใกล้สอบทีไร คนที่เชคชื่อให้บี นั่นแหล่ะ
ที่มาตะแง้ว ๆ ให้ คนโดดเรียนติวให้มัน

เฮ้อ ..พี่คงไม่เคย เจอจารย์ ที่ สอน D เกินไปมั้ง
บีเจอบ่อยเป็น บ้า เข้าเลคเชอร์ทีไร ไม่หงก
ก้อ ได้ รูปการ์ตูน มาเต็ม กระดาษ เลคเชอร์
เลยรู้สึก ทุเรศตัวเองชะมัด
สุดท้ายก้อไม่เข้าเรียน ซะ งั้น
แบ่บว่าเกลียด ระบบเชคชื่อ เข้าห้อง อ่ะ

แต่เวลาเกรด ออก มา บีก้อยอมรับ กับเกรด ที่ได้นะ
บีถือ ว่า ในเมื่อ บีเลือกที่จะโดด เอง
บีก้อต้องรับผิดชอบกับความระยำ ที่ทำไว้
บางวิชา เห็นเกรด ก้อขำนะพี่
ไม่รู้ฟลุคอีท่าไหน ได้ เกรดดูได้ กว่า คนเข้าเรียนเฉยเลย
ทั้งที่ ตลอดเทอม บีเข้าแค่ 4 ครั้งเองอ่ะ
อย่าว่าแต่เนื้อหาเล๊ย
หน้า จารย์ที่ สอนยังจำไม่ได้
สงสัย จารย์ ตัดเกรด ตามความสวย ของ นักศึกษา 555


อ้าว... พี่มีแต่ น้องสาวหรอกเหรอ....
โธ่...หลงปล่อยไก่ เป็นฝูงเลยเรา...
อุตส่าห์ คิดจะตีท้ายครัว
ลักพาตัว น้องชายพี่ซะหน่อย เหอ ๆๆ

พี่น่ะ โชคดีแล้วที่มีแต่น้องสาว....
บีมีแต่น้องชายว่ะ...ซวยเป็นบ้า
ตอนเด็กอยากเล่น ตุ๊กตา มันก้อพาไป ปีนตะขบมั่ง
ชวนไปช้อนปลากัด-จับแมงทับมั่ง
สุดท้าย ... มันก้อ อบรมบ่มนิสัย
ซะจน บีมียีนกุลสตรี ขาด ๆ เกิน ๆ งี้ อ่ะ เฮ้อ...

อืม...ก้อน่าเขียนนะคะ นิยายอิงอัตชีวประวัติ แบบนั้น
ตอน ป. 4 บีเคยอ่านหนังสืออยู่เล่มนึง ( จำชื่อเรื่องไม่ได้แล้ว )
เพื่อนมันเอามาให้อ่านน่ะ รู้สึกว่าเป็นหนังสืออ่านนอกเวลา มั้ง
บีว่าเนื้อหามัน คล้าย ๆ เรื่องของพี่นะ
อ่านแล้วก็สร้างกำลังใจให้คนอ่าน แยะเหมือนกันค่ะ

เฮ้อ ... คนดีที่มีจำนวน น้อย น่ะ
ถ้าเป็นยา ทางเภสัช ก้อถือ ว่า มันไม่ให้ผลทางการรักษาค่ะ
เพราะ dose มันน้อย เลย ต่อสู้กับโรคไม่ได้....
ดังนั้นสิ่งที่บีคำนึงถึง จึงเป็นยาที่รักษาโรคได้มากกว่า
ถึงจะมี side effect มั่ง แต่มันก้อรักษาโรคได้ นี่คะ
โลกจะสวยงาม ถ้าไม่มีคนขี้โรค ค่ะพี่
( นี่ ถ้า จารย์ ที่ คณะ ได้ยิน คงน้ำตาซึม แหง๋ ๆ อิอิ )

แหะ ๆๆ บีบ่น อีก แล้ว
ก้อ เพิ่งสอบ pharmacoฯ เสร็จ นี่หว่า
สมองเลยตีกัน มั่ว ไปหมด ข้อสอบมันยากบรรลัยเล๊ย
ดังนั้นบีอาจพูดจาเลอะเลือนนะคะ 5555

แต่ ใครคนนึงเคยเล่า เรื่อง อีตา เสกสรร ฯ ให้บีฟังนะ
เขา บอกว่า เรื่องบางเรื่องก้อเจ็บปวด เกินกว่าที่ใครบางคนจะพูดถึง
บีอยากถาม หมอนั่น นะ ว่า ถ้าซาดิสซ์ อยากได้เลือด นัก
เขา พร้อมหรือ เปล่า ที่ จะมีแผล
ในเมื่อ เขายังไม่แน่ใจเลย ว่า
หากเขาถูกกระชาก บาดแผลในอดีต อย่างนั้น.
เขาจะทำ อย่างไร...? …
บีเคยเห็นคนหลายคนเปลี่ยนจุดยืนนะคะ
แต่จุดยืนใหม่ ใช่จะกว้างขวางเหมือนที่หวังหรอก

ตุ๊กตาล้มลุก ไม่มีตีน ค่ะพี่
ถึงจะไม่มีเกียรติ ไม่มีศักดิ์ศรี
แต่มัน ก้อ ตื้บใครไม่เป็น ทำร้ายใครไม่ได้ อิอิ

อืม…สำหรับคนที่บีชื่นชม…?
ถ้าเป็นเรื่องสมอง ต้อง ไอสไตร์ อ่ะ
ถ้าเป็น ฝีมือ ชอบ ดาร์วินซี ไมเคิลแองเจลโล
คนไทย ก้อ ชอบ จักรพันธ์ โปยกฤต น่ะ
( เฉพาะ ด้านศิลปะ นะ แต่งานเฃียนไม่ไหว )

ถ้าเป็นเรื่อง ปาก บีชอบโน๊ต อุดม กะ อ.จตุพล
แต่ถ้าเป็น หน้า ตา บีคลั่งไคล้ เจ มณฑล อ่ะ 5555

เฮ้อ…ไม่แปลกเลยที่พี่อยู่กรุงเทพ
พี่เข้า อานันท์ แฟนคลับ ไหมเนี่ย
ถ้าเป็น เรื่อง ภาพ ลักษณ์ เมื่อก่อนบี เคย กรี๊ด พต.จำลองนะ
แต่ ตอนนี้ บีชอบฟัง เฮียสมัคร ด่า ชาวบ้านอ่ะ มันส์ ดี
ทักษิณ นี่ก้อ ภาพสวยดีค่ะ
บีชอบสโลแกนประจำตัวเค้าจัง
….ตาดูดาว เท้าติดดิน ….. 555

ส่วน อีตา อุทัยน่ะ ใช่คนที่เคยถูก ขว้างขี้ ใส่หน้า หรือ เปล่าคะ 5555
บีไม่ค่อย รู้เรื่อง อีตานี่ หรอก
แต่ บีเซ็งการเมืองว่ะ
เลย ไม่ค่อยศรัทธา พวก สส.
หรือพวกที่เกี่ยวข้องกะการเมืองเท่าไร
( ยกเว้น พี่ มาร์ค อันนี้ ถึงจะอ่อนอาวุโส แต่หน้าตาก้อ โอเค เหอ ๆๆ )

ส่วน ในอดีต บี ชอบ หลวงวิจิตร ฯ
ทั่นเขียนหลังสือเก่งมากเลย
อืม… สุนทรภู่ กะ ศรีปราชญ์ นี่ก้อชอบ
แม้ประวัติ ส่วน ตัวพี่แก จะไม่สวย นักก้อเหอะ

ตอนนี้ กำลังปลื้ม สรจักร ศิริบริรักษ์ น่ะ
พีรู้จักไหมคะ...?
โอย… บีชอบเขามากเลยพี่ เขียนหนังสือเก๊ง เก่ง
เคย อ่านเรื่องสั้น ศพข้างบ้าน กะอีก สารพัดศพ ของเขาน่ะ
ประทับใจม๊าก มาก ยิ่งรู้ว่าพี่แกเป็น เภสัช นะ
บียิ่งนิยมชมชอบใหญ่ …
รู้สึกเค้า จะเป็นลูกหม้อมติชนด้วยแหละ
สักวันเหอะ บี จะ วัดรอยตีน เอ๊ย เจริญรอยตามเค้า 555

แต่ถ้าเป็นคุณธรรม
บี ชอบ มหาตมะ คานธี นะ
ส่วนการบริหารประเทศนี่
บีชอบ ลี กวน ยิว อดีต นายก สิงค์โปร์ อ่ะ

ส่วน ผู้หญิง ถ้าชอบ ก้อคงชื่นชม
บูเชคเทียน จักพรรดิหญิง ของจีน มั้ง
ยัยนี่ ไม่ได้ดีเด่ อะไรหรอก
แต่บีทึ่งมารยาสาไถย ของแม่คุณอ่ะ
เพราะ นาน ๆ ทีจะได้เห็น
ผู้หญิงเป็นหญ่ายในแผ่นดิน... 555

อืม.. บี ชอบ มองคนเป็น ส่วน ๆ พี่
เพราะ คนทุกคน ไม่มีใคร ดีพร้อมไปหมด
มันอยู่ที่เรา จะ มองเห็นส่วนดีที่ซ่อนอยู่ของเขาได้ไหม ต่างหาก
ถ้า เรา มองเห็น เราก็ สามารถใช้ส่วนดี ๆ ตรงนั้นของเขา
ไปเป็นแนวทางในการดำรงชีวิตได้

สรรพสิ่งในโลก ล้วนมีค่า ทั้งนั้นค่ะ พี่
เพียงแต่เราจะเห็นค่าของมัน
แล้วนำไปประยุกต์ ใช้ได้ไหม
ก้อ เท่า นั้น ...

ของที่ ขายไม่ออก
อาจจะดู ไม่งอกเงย และกลายเป็น...บางสิ่งที่ไร้ค่า...
ในสายตาของเด็กเศรษศาสตร์

แต่คนที่เรียนเภสัชฯ มา
ไม่เคยวัด ค่า สิ่งใด จากคำว่า กำไร หรือ ขาดทุนค่ะพี่
ขนาด เชื้อรา ที่อยู่ บนซากศพ
พวกเรายังเอามา ทำยาเพนนิซิลินได้เลย
เนี่ย บี ยังคิดนะคะ
ว่า เดี๋ยวอยู่ปี 5 บีจะเอาแห้ว ในไร่
มาทำ ซีเนียร์โปรเจค วัคซีน แก้โรคหัวใจ อ่ะ 555

อ้าว พี่ชอบป๋วย ฯ ด้วย เหยอ…
นึกแล้วไม่ผิด เด็กเศษสาดก้อ เงี้ย
แล้ว พี่ ชอบท่านในบทบาท ไหนล่ะ
นายเข้ม เย็นยิ่ง หรือ นายแบ้งค์ชาติ
ถ้าเป็น อย่างหลัง พี่ชื่นชม นายแบ้งค์ชาติคนปัจจุบันด้วยไหม
หม่อมเต่า น่ะ 555 บี ขำง่ะ ไอ้พวกเรียน เสดสาด
แล้วชื่อเล่น เป็น สัตว์น้ำ เนี่ย
ปากมันจัดทุกคนเลยเน๊อะ โฮ่ ๆๆ


เฮ้อ ระหว่าง พ่อ แม่ กับ อุดมการณ์ ถึงแม้จะเกี่ยวโยงกัน
ทว่า บางครั้ง เราก้อต้องเลือก ค่ะ พี่
และ เวลา ก้อเป็นปัจจัยสำคัญ ในการเลือก
ถ้าเราเลือกอุดมการณ์
พ่อแม่เราก้อ อาจจะร้องไห้ เร็ว กว่าที่ควรเป็น
แล้วพี่ คิดว่า เราควร จะเลือก อย่างไหน ล่ะคะ

แหะ ๆ บีเถียงพี่ อีกแล้ว
หมั่นใส้บี พอ ๆ กะ เจ๊ทม หรือยังคะเนี่ย
รู้สึก ว่า พี่ กะ บี จะ มองอะไรไม่เหมือนกันเลย

อย่างว่าแหละเน๊าะ
สองคนยลตามช่องฯ นี่คะ....
คนตาถั่ว ตาสั้น อย่างบี
คงไม่มีทางกลายเป็นคนตาแหลมคม
เห็นดวงดาวอยู่ พราวพรายได้หรอกพี่
เพียงแต่ ตาของบี มี rod cell กะ cone cell ครบจำนวนอ่ะ
เลยไม่ บอดสีเหมือนใคร บางคน อิอิ

ท้องฟ้าที่มีเมฆบัง
มักสร้างความหวังงามตระการ
แต่เมื่อเมฆน้อยคล้อยผ่าน
ฟ้าอาจมิใช่สีครามตามที่ฝันใฝ่

ธรรมชาติ บันดาลให้ ฟ้า คือ ฟ้า
ทว่า ฟ้า ไม่จำเป็น ต้องมีสีเดียว
ฟ้า อาจเป็น สีเขียว สีขาว หรือสีเทา
ทุกสิ่งขึ้นกับ เรา ว่าจะมองเช่นไร

ฟ้าจะดูสดใส เมื่อ เรายิ้มให้มัน
หากท่านร้องไห้ ฟ้าที่เห็นก็จะเป็น เช่นนั้น
ฟ้า ที่ฉันเห็น มิได้ราบเรียบเสมอไป
บางคราฟ้าอึมครึมเมื่อต้องมรสุม บางครั้งก็ไร้เมฆหมอก
ชีวิตก็เป็นเฉกนั้น ไม่มีอะไรหรอก ที่เรียบง่าย

จงหัวเราะกับวันเวลา ความสุข ความทุกข์ และน้ำตา
ถ้าคุณเป็นเช่นนั้น ปีศาจก็ทำอะไรคุณไม่ได้

555 เป็นไงพี่ บีบ่นอีกแล้ว สงสัยติดนิสัยพี่มามั้ง
เลยเริ่มจะบ่น เป็นคำคล้องจองแล้วอ่ะ แหะ ๆๆ

อืม เท่าที่คุยกัน รู้สึกว่า พี่ชอบแต่งกลอน จังแฮะ
ผิดกะบีเลยว่ะ บีไม่ค่อยถนัดกับเรื่องพวกนี้เลย
บีชอบเขียน ความเรียง มากกว่า
แต่ก้อพอ จะอ่าน ๆ เหมือนกันนะกลอนแกลนเนี่ย

บีชอบกลอน ไฮกุ พี่ บีว่ามันสั้น ๆ กินใจดี
แต่ ถ้าฟัง บี ชอบฟังฉันท์ นะ
เสียงรัว ๆของมัน เพราะเป็นบ้าเลย
เออ ... โคลงโลกนิติ บีก้อชอบ
อ่านแล้ว เมมฯ ไว้ไปด่าชาวบ้านได้ว่ะ 5555




อืม อีกไม่นาน บีก้อสอบอีกแล้วแหล่ะ พี่
แย่ ชะมัดเลย ...


รู้ไหม ตอนบีรู้ ว่า
พี่ ว่าง มาก ขนาดมีเวลาดู วีดีโอ น่ะ
บีอิจฉา พี่เป็นบ้าเลย ...

เพราะ บีไม่มีโอกาสทำงั้น
ขนาดนิยงนิยาย เดี๋ยวนี้ ยังไม่มีโอกาสได้แตะเลยอ่ะ
ชีวิตรันทดอิ๊บอ๋าย เลยว่ะ ..ฮือ...ๆๆ


บางที บีก้อข้องนะ พี่
ทำไม บีต้องให้ ไอ้ ตัวอักษร 3-4 ตัวมาบงการชีวิตบีด้วย
จะ เอ บี ซี หรือ ดี มันก้อ แค่ สิ่ง สมมุติ
ปริญญา มันก้อแค่กระดาษแผ่นเดียว

แต่ที่ บี ทนชีช้ำให้มันมาจูงจมูกบีน่ะ
เพราะ บีซาบซึ้ง ค่ะ ว่า เจ้ากระดาษงี่เง่า แผ่นนี้
มันมีอิทธิพล ต่อ อนาคต บี ได้
เลยต้องทนให้มันโขกสับไปก่อน

บีไม่เคยคิดแบบ จิตร ภูมิศักดิ์ ค่ะ พี่
บีรู้ดี ว่า บีเข้ามาอยู่ ในรั้วมหาลัย ทำไม
มันก้อเป็นวงจรชีวิตของคนปกตินั่นแหล่ะ

พระอาจารย์ เคยถามพวกบีตอน ม.ปลาย ว่า
ที่ พวกบี เรียน จนหัวโต
ตะเกียก ตะกาย เข้ามหาลัย น่ะ รู้ไหม
ว่า ทำไปเพื่ออะไร
หลายคน ตอบซะสวยหรู

เพื่อหาความรู้ใส่ตัว...

แต่ คำตอบของพระ จารย์ มันไม่ใช่งั้นค่ะ
ท่านว่า ที่เราเรียนอยู่ทุกวันนี้น่ะ
ก้อเพราะ การศึกษา คือ สะพาน
ที่นำไปสู่การประกอบอาชีพ
หาเลี้ยงปากท้องของเราในอนาคตค่ะ

บีคิดว่า คำตอบของท่าน มีส่วนถูก
อยู่หลายเปอร์เซนต์ทีเดียว...
ถึงจะไม่ถึง 100 % ก้อเหอะ
เพราะ บีก้อ เป็น คนนึงที่ คิดงั้น...

หากเลือกเรียน ได้ตามใจตัวเองนะพี่
บีคงวิ่งไปเรียนศิลปากร แล้ว ไม่มานั่งทำยาแบ่บนี้หร็อก

เออ ว่า แต่ ตอนเรียนหนังสือน่ะ
พี่มีวิชามาร เอ๊ย ทริค อะไร ในการเรียน
หรือ ทำข้อสอบไหมคะ
สอนบีมั่งจิ บีอยากได้ วิทยายุทธ อันนี้จากพี่มากเลยอ่ะ

ไม่รู้ดิ เดี๋ยว นี้ สอบทีไร
บีมักจะเจอปรากฏการณ์
ดินพอกหางหมู หรือ ไม่ก้อ
ขายผ้าเอาหน้ารอด ทุกทีเลย อ่ะ
เกรดเทอมนี้ คงไม่สวย แหง๋ ๆ เลยว่ะ


แหะ ๆ น้องสาวพี่ บ่นอีกแล้ว
ทน ๆ ฟังหน่อยก้อแล้วกันเน๊าะ
อืม... พี่รู้ป่ะ ตอนนี้เพื่อนที่คณะ มันไตเตรต พี่แล้ว
บอกว่า พี่น่ะเป็นผู้ชายที่ สุดยอดของเอเชีย อ่ะ
( เพราะ ทนเมล์ คุยกะบีได้ 555 )

ตอนแรกบีก้อคิดว่า มันชื่นชมพี่นะคะ
แต่ไง๋ รู้สึกว่า แววตามันเห็นใจ พี่ชาย ยังไง พิก๊ล เหอ ๆๆ

อืม... เลิกบ่น ดีกว่าแฮะ พี่ สัปหงก แล้วนิ อิอิ...


.

Saturday, July 10, 1999 5:08 AM
From: "เด็กเสด
To:สาวเภสัช

ขอบคุณสำหรับของฝาก...เช๊อะ

เรื่องเรียนคล้ายๆ กันเลยจ้า...แบบว่าชอบโดดอ่ะ
โดยเฉพาะอาจารย์คนไหนที่เข้ามาอ่านหนังสือให้ฟังอ่ะ
สงสัยท่านคงอยากจะโชว์ว่า ข้าอ่านเก่ง มั้ง...อิอิ
แต่ต่างกันตรงที่ผมไม่ได้วาดการ์ตูนอ่ะ
แต่มักจะคิดหาลายเซ็นใหม่ๆ อ่ะ...แบบว่าเซ็นไปเรื่อยๆ
พลิกไป พลิกไปหลายๆ หน้ากระดาษเลย
อาจารย์ท่านคงคิดว่านายคนนี้ขยันจดจริงๆ ....อิอิ

เรื่องได้เกรดดีกว่าคนเข้าเรียนนั้น
ของผมไม่ใช่ฟลุ๊คเลยจ้า...
แบบว่า...เป็นปกติและประจำอยู่แล้ว..อิอิ
บางครั้งผมก็ยังสงสารเพื่อนๆ
ที่ขยันเข้าเรียน ขยันอ่านหนังสือเลยอ่ะ
ว่าพระเจ้าหรือเทวดา ทำไมจึงไม่ยุติธรรม
ทำไมให้ผมได้คะแนนดีกว่า 555
(ผมก็ไม่รู้จักหน้าอาจารย์เหมือนกันเลยอ่ะ....55555555)

ความจริงแล้ว แม้ผมจะไม่ค่อยเข้าเรียน ไม่ค่อยได้อ่านหนังสือ
แต่ผมทำสิ่งหนึ่งที่มากกว่าพวกเขา....
เดี๋ยวตอนหลังค่อยบอกว่าคืออะไร
เพราะรู้สึกว่าน้องบีจะถามถึงเคล็ดลับการเรียนของผมมาด้วย

บอกเลยก็ได้....
รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครา ไงครับ
ผมศึกษาหลักสูตรที่เรียนอย่างละเอียด
และก็เก็บข้อมูลมาวิเคราะห์
ในเนื้อหาและรายวิชาที่ต้องเรียน

เช่น เดินไปดูผลสอบวิชานั้น (ของเก่า)
จะได้รู้ถึงความยากง่ายของวิชานั้น
ดูว่าอาจารย์ชื่ออะไรเป็นคนสอน
อาจารย์แต่ล่ะคนเป็นอย่างไร ใครเขี้ยว ใครใจดี
ดูลักษณะข้อสอบเก่าๆ ที่เคยออกว่า ออกแบบไหน อย่างไร
ดูว่าแต่ละวิชานั้น จะต้องทำอย่างไร วิชาไหนท่องอย่างเดียว
วิชาไหนต้องใช้ความเข้าใจ วิชาไหนที่เราอ่อนและแข็งอย่างไร
เพื่อที่ว่าเราจะได้เน้นในสิ่งที่เราอ่อน

พูดถึงตรงนี้ ผมยกตัวอย่างให้ดูเรื่องหนึ่งก็ได้
ตอนที่ผมเรียน ปีแรกนั้น ผมไม่ได้มาเรียนเพราะว่าจน
ก็จะใช้วิธีอ่านหนังสือเอาเองที่บ้าน
และวิชาคณิตศาสตร์เป็นวิชาที่อ่านเท่าไรก็ไม่รู้เรื่อง...
ตอนนั้นก็ได้แต่คิดว่า ไม่รอดแน่

คงเป็นโชคดีของผมอย่างหนึ่ง
ที่วันหนึ่งได้มีโอกาสมาที่ม.
ได้ไปเดินหน้า ม. ก็เลยได้ซื้อข้อสอบเก่าๆ มาอ่าน
ผมก็เลยใช้วิธีเปิดหนังสือในเรื่องที่โจทย์ถาม
และพยายามหาคำตอบให้ได้

ซึ่งจากการที่ซ้อมทำข้อสอบอยู่หลายชุด
ผมก็เลยรู้เรื่องขึ้นมาบ้าง
แต่ไม่ทั้งหมด ประมาณครึ่งหนึ่งของเนื้อหา
แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมพบก็คือ
ในข้อสอบเก่าหลายๆ ชุดนั้น
คำตอบที่ถูกต้องจะกระจายไปในทุกคำตอบ

เช่น ข้อสอบมี 50 ข้อ ตัวเลือกที่ต้องตอบมี 4 ตัวเลือก a b c d
คำตอบที่ถูกต้องจะถูกเฉลี่ยไปในทุกข้อๆ ล่ะ 12 บ้าง 13 บ้าง
ตอนที่ผมทำข้อสอบวิชาคณิตศาสตร์นี้ ผมจึงทำแต่ข้อที่ผมมั่นใจ
ข้อไหนที่ไม่มั่นใจก็ปล่อยผ่าน
จำได้ว่า ผมทำได้ประมาณ 21 ข้อจาก 50

และก็เป็นโชคดีอย่างหนึ่งที่ในคำตอบข้อที่ผมทำได้นั้น
ตัวเลือก c ผมเพิ่งกาไปแค่ 3 ข้อเอง และจากสิ่งที่ผมพบมา
คำตอบที่ถูกน่าจะอยู่ที่ข้อ c อีกประมาณ 9-10 ข้อ
ดังนั้นข้อที่เหลือผมจึงกาคำตอบข้อ c ทั้งหมดเลย
ถึงตอนที่ผมไปดูผลสอบ...ยังลุ้นอยู่เลยอ่ะ...ว่าจะผ่านไหม
เพราะข้อที่ผมคิดว่าทำได้นั้น ก็ไม่แน่ว่าจะถูกต้อง 100 %
และดีใจมากที่ผลปรากฏว่า ผมสอบผ่าน....
เรื่องทำนองนี้ยังมีอีกนะ
ไม่งั้นผมคงไม่เรียนเศษสาด แค่ 3 ปีหรอก
อิอิ...แต่ขี้เกียจเล่าแล้วอ่ะ...

ผมมีสูตรอย่างหนึ่งครับ...
แบบว่า...ผมเพิ่งมาคิดได้ที่หลังว่า...มันเป็นเช่นนี้เอง

รัก...ในสิ่งที่ทำจดจำไว้
ขยัน...อยู่เรื่อยไปอย่าได้ท้อ
ฝัน...ถึงทุกเวลาอย่ารั้งรอ
สรุป...ไว้พอเข้าใจและใช้งาน

รัก ขยัน ฝัน สรุป....สูตรแห่งความสำเร็จ

เอ...ต้องขยายความไหมนะ
เดี๋ยวจะกลายเป็นสอนจระเข้...อิอิ
แต่ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว
เอาให้น้องบีตาลายจนหลับไปเลยล่ะกัน

ช่วยไม่ได้นี่นา...อยากถามเรื่องเรียนกับคนเรียนเก่ง
ก็เลยได้โอกาสโม้ให้ฟังซะเลย...
เอ...สงสัยผมจะพูดผิดไปแล้วอ่ะ.
เพราะจริงๆ แล้วผมไม่ใช่คนเรียนเก่งเลยอ่ะ
โดดเก่งมากกว่า 55555
แบบว่าเทคนิคแพรวพราวเลยอ่ะ...อิอิ...

ทุกวันนี้ไม่ได้เรียนแล้ว
ก็เลยเอามาใช้หลอกเด็กๆ ในเน็ต...
ไม่น่าเชื่อเลยแฮะว่าจะมีเด็กหลงเข้ามาเป็นโขยงเลยอ่ะ
เด็กต่างจังหวัดก็มีนะ แถวๆ พิษโรคก็หลายคนเลยอ่ะ...อิอิ
โดยเฉพาะที่ ต. ท่าโพธิ์ อ. เมือง จ. พิษโรค 65000 น่ะ...5555555

รัก....ก็คืออย่าไปรังเกียจวิชาที่เราเรียน
ไม่ว่าจะเนื่องจากคนสอนเนื้อหาวิชาหรืออะไรก็ตาม
ให้คิดเสียว่า มันเป็นชายหนุ่มที่หมายปอง...อิอิ
หรืออาจจะคิดว่า การเรียนรู้เป็นสิ่งสำคัญที่ทำให้เราเป็นมนุษย์
แตกต่างจากสัตว์โดยทั่วไป ดังนั้นจงอย่าละเลย

เราจะรักสิ่งที่เราเรียน หากทำให้มันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเรา
อย่าแยกความรู้หรือการเรียนรู้ออกจากชีวิต
ยกดังอย่าง เช่นอะไรดีหว่า....อิอิ....

อืมเรื่องนี้ดีกว่าเห็นเป็นรูปธรรมดี
หากเราเรียนดาราศาสตร์
แล้วเรามัวแต่เรียนเพราะคิดว่า
มันเป็นวิชาที่ต้องเรียน
โดยไม่คิดว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต
เราก็คงจะต้องรู้สึกเบื่อ
ต้องนั่งท่องชื่อดาวที่จำยากจัง

แต่ถ้าเราเรียนมันด้วยความรักและเข้าใจ
เราอ่านตำราไปมองท้องฟ้าไปด้วย
พยายามหาว่าดาวนี้อยู่ที่ไหน ดาวนั้นชื่ออะไร
เราจะรู้สึกสนุก และจดจำเนื้อหาหรือชื่อดาวได้ง่าย อีกทั้งยังไม่ลืม
ทุกวันนี้ผมก็ยังชี้ได้เลยว่า ดาวนี้ เรียกว่า ดาวอะไร55555555555555
งงไหมครับ...ผมเขียนเองยังงงเลย...55555

ขยัน...คงไม่ต้องอธิบายนะ...
หวังว่าน้องบีคงคุ้นกับคำนี้นะ 55555
เมื่อเรารักในวิชานั้นแล้ว
เราก็ต้องขยันอ่าน ขยันทำความเข้าใจ
ก้มหน้าก้มตาอ่านอย่างเดียวก็ไม่ได้นะ....ขอผ่านเลยล่ะกัน

ฝัน...สิ่งนี้แหล่ะที่ทำให้ผมต่างกับเพื่อนๆ
คือแม้ว่าผมจะไม่ได้เข้าเรียน
และดูเหมือนจะไม่อ่านหนังสือเท่าไร
แต่เพื่อนๆ ไม่รู้หรอกว่า
ผมอ่านหนังสือเที่ยวเดียว แต่ฝันถึงมันอยู่เสมอ
ถ้าเราฝันถึง 10 ครั้ง ก็เท่ากับเราอ่านหนังสือ 10 เที่ยว
โดยที่ไม่ต้องหยิบหนังสือมาถือในมือ .... (เข้าใจนะ...อิอิ)

สรุป...ก็คือย่อในสิ่งที่อ่านให้กระทัดรัด จดจำได้ง่าย
เช่น สูตรนี้ไง ...รัก ขยัน ฝัน สรุป
ความจริงก็คือ อิทธิบาท 4 อ่ะ...555555555555
นอกจากจะย่อให้จำง่ายแล้ว
ต้องสามารถขยายสิ่งที่ย่อได้
เมื่อต้องการใช้งาน....
อิอิ....คนพูดก็งงอ่ะ....พอแล้วดีกว่า

สรุปว่า....เอาหลักธรรมมาปรับใช้ ในชีวิตประจำวัน
และที่สำคัญ...คือการบังคับและฝึกฝนตนเอง
ให้กระทำในสิ่งที่ตั้งใจให้เกิดผลให้ได้
เพราะธรรมแลย่อมคุ้มครองผู้ประพฤติธรรม


ขึ้นเรื่องใหม่
เรื่องมองภาพรวมหรือมองเป็นส่วน
คงต้องแล้วแต่สถานการณ์มั้งครับ...
แต่ผมว่าการมองภาพรวมยังคงเป็นสิ่งที่ปฏิเสธไม่ได้
ผมจำชื่อนักวิทยาศาสตร์ที่ทำให้ความคิดแบบแยกส่วนนี้แพร่หลายไปไม่ได้
แต่ทุกวันนี้ แนวคิดแบบแยกส่วนก็เริ่มถูกปฏิเสธไปแล้วนะครับ
เช่น การรักษา ไม่ใช่ว่าเป็นที่ตับก็จับผ่าตับอย่างเดียวเหมือนแต่ก่อน
หรือวิชาความรู้ก็เหมือนกัน ไม่ใช่แยกส่วนกันไป
แนวความคิดแบบสหวิทยาการเริ่มเป็นที่ยอมรับมากขึ้น
อิอิ....ม่ายพูดแล้วดีกว่า...ยิ่งพูดก็ยิ่งง แบบว่าง่วงนอนด้วยอ่ะ
ตอนนี้เวลาตีสี่แล้ว...ถ้าอ่านเมล์แล้วรู้สึกแปลกๆ ก็แสดงว่า
ผมพิมพ์ไป หลับในไปนะ...อิอิ

เรื่องคนที่ชื่นชอบที่น้องบีจำแนกมา ก็คล้ายกันหลายอันอยู่จ้า

ใครบอกอ่ะว่า ของที่ขายไม่ออก อาจจะดู ไม่งอกเงย
และกลายเป็น...บางสิ่งที่ไร้ค่า..ในสายตาของเด็กเศรษศาสตร์
ม่ายจริงเลยครับ...
ของที่ไร้ค่าในสายตาของเด็กเศษ
คือของที่เป็นอัตถประโยชน์ส่วนเกินต่างหากครับ

เศษก็ไม่ได้ให้เห็นความสำคัญของกำไร ขาดทุนน่ะ (บริหารฯ ต่างหาก)
เศษพูดถึงเรื่องของการใช้ทรัพยาการอย่างประหยัด
เพื่อให้เกิดประโยชน์สูงสุดต่างหากจ้า....

ดังนั้นเด็กเศษจึงมักจะไม่ค่อยได้ทำไร้แห้ว
ยกเว้นพวกไม่ตั้งใจเรียน ...ไม่ก็พวกที่ไม่รู้ซึ้งถึงเนื้อหาของเสดสาด
เพราะเมื่อเรารู้ว่าดีมานด์ของหัวใจเรามีแค่ไหน
ซัพพลายของฝ่ายตรงข้ามล่ะเป็นเช่นไร
เราก็จะสามารถวิเคราะห์หาดุลยภาพ
ณ จุดที่ดีมานด์กับซัพพลายตัดกันได้
อีกอย่างนักเสดสาดที่ดี ต้องรู้จักวิธีที่จะรักษาดุลยภาพนี้ไว้
บางครั้งก็อาจจะใช้นโยบายประกันราคา
บางทีก็ลดอัตราดอกเบี้ย เพิ่มการลงทุน...ฯลฯ
สรุปแล้วเด็กเสดน่ารักอ่ะ...55555555

เรื่องอาจารย์ป๋วย....ชอบภาพรวมเลยครับ
เพราะทุกบทบาทต่างหากจึงทำให้ผมชอบท่าน

อย่างท่านมหาจำลอง ความจริงผมก็ชอบท่านบ้างด้าน
แต่สรุปแล้ว ไม่ศรัทธา...55555555

ความจริงแล้วจะว่าผมมองภาพรวม
ไม่แยกพิจารณาก็ไม่ใช่ซะทีเดียวนะ
เพราะพอผมมาคิดดูอีกทีผมจึงรู้ว่า
สิ่งที่ผมมองคือ จิตใจต่างหาก
เรามองหลายๆ สิ่งที่เขาทำหรือการแสดง
จึงรับรู้ได้ว่าจิตใจเขาเป็นอย่างไร

ขอโทษนะครับ ถ้าคำพูดต่อไปนี้ จะไม่สุภาพ
ก็เรื่องเด็กเสด ชื่อสัตว์น้ำ แล้วปากจัดน่ะ....
อยากจะบอกว่า...ถ้าอย่างผมปากจัด
อย่างบีคงจะต้องหาคำศัพท์มาบัญญัติใหม่แล้วล่ะครับ
จะบอกว่า โครตของโครตของโครตปากจัด มันก็ยังไงอยู่
เดี๋ยวคนฟังจะเข้าใจผิดคิดว่าปากจัดทั้งตระกูล
อิอิ...เห็นไหมล่ะ..
เดี๋ยวน้องบีก็พลอยทำให้คุณพ่อคุณแม่เดือดร้อนไปด้วย...
เปลี่ยนเรื่องดีกว่า มีใครบางคนเลือดขึ้นหน้าแล้ว...555555

เรื่องที่บ่นมาเป็นคำคล้องจ้องนั้น...ดีครับ
มันทำให้ภาพของบีดูอ่อนนุ่มลง ไม่แข็งกระด้างอย่าง.... (อะไรดีหว่า)

เรื่องที่ผมส่งไปนั้น ก็ส่งไปให้อ่านไงครับ
แต่ว่าบีจะอ่านผ่านๆ จะตั้งใจอ่าน
จะอ่านเฉยๆ หรือจะวิจารณ์กลับมา
ก็แล้วแต่ความสบายใจของบีนะครับ

ดีแล้วจ้า...จะหายไปไหนก็บอกมาก่อน
อย่าหายหัวไปเฉยๆ ปล่อยให้คนอื่นเขาคิดว่า กลับชาติไปเกิดแล้ว...5555

ว่าแล้วก็ขอตัวเก็บของกลับบ้านดีกว่า...บ่นมาตั้งนาน...อิอิ

Sunday, July 25, 1999 5:08 PM
From: "สาวเภสัช"
To: เด็กเสด

Rx : Viagra 3 tabs. hs.

หวัดดีฮับ ลูกพี่

นี่ เสือบี น้องเสือไบ เอ๊ย เสือหญ่ายยยย
มารายงานตัวแล้วนะฮับ
เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา
เรามาเริ่มแผนการ ถลกหนังเสือ เลยดีกว่า เหอๆๆ

อืม...คราวก่อนต้อง กราบขออภัยนะคะ
ที่ ส่งของฝากไปให้ไม่ถูกใจ...แหะ ๆ
แหม๊ ก็ใคร๊จาปายรู้ ล่ะค๊า ว่า พี่ม่ายชอบ
เลยไม่สบอารมณ์ ยามน้องนุ่ง ส่งหมากพลูมาคาราวะ

เฮ้อ ไม่เป็นไรค่ะ คราวนี้ บีส่งของฝากอันใหม่
มาหั้ยพร้อมกะจั่วหัวด้วยแหล่ะ
มันเป็น ใบสั่งยาเจ้าค่ะ 5555...
เอ...เฒ่าเศษ หยั่งพี่ คงแปลไม่ออกมั้ง...
จั่วหัวคราวนี้อ่ะศัพท์เทคนิคทั้งนั้นเลยนิ


แหะ ๆ แท้งกิ้วค่ะพี่ชาย กับคำแนะนำที่ให้บี
ดีใจมาก ๆเลยค่ะ มันมีประโยชน์กับบีจิง ๆ แหล่ะ
เออ ว่าแต่ พี่มีเทคนิคในการอ่านหนังสือ ไหมคะ
หมายถึง อ่านไงให้มัน อ่านทน อ่านอึดง่ะ
บีไม่รู้เป็นไงแฮะ อ่านหนังสือเรียนทีไร ตามันปิดทุกทีเลยอ่ะ
ตอนเรียน พี่เคยเจอปัญหางี้ ไหมคะ

บีเจอบ่อยมากกกก เลยอ่ะ
จนรู้สึกระทดระท้อระทวย
สุดท้ายก็ งงงวย แล้วก้อหลับ แหะๆ
พี่พอจะมีคำแนะนำอะไร ให้หนูบีไหมคะ
เอาแบ่บไม่ต้องใช้ คาเฟอีน
หรือ แอมเฟตามีน ช่วย นะคะ
บีไม่ชอบสารกระตุ้นประสาท อ่ะ
มันอันตรายต่อ ขี้เลื่อยในหัว ของบีอ่ะ

อ้อ แล้วพี่เคยมีปัญหา เรื่อง ตื่นมาอ่านหนังสือแล้ว ทำไม่ได้ไหมคะ ...
บีเป็นบ่อยจังแฮะ ... ขนาดตั้งนาฬิกาปลุก ตั้ง 2 เรือน
เอาไปซุก ในตู้เสื้อผ้าอันนึง -บนโต๊ะ อันนึง แล้ว
ก้อ ยังมีมือดีเดินไปปิด ทั้ง 2 เรือน เลยอ่ะ

แรก ๆ บีก้อคิดจะโทษเมท นะ
แต่เมทมันก้อไม่ค่อยอยู่ห้องซะด้วยดิ
เลยด่า ผีนาฬิกาปลุก แทน แหะ ๆ
นี่ยังไม่นับปัญหาเรื่อง ตื่นมาอ่านแล้ว หลับต่อนะเนี่ย
พี่พอจะมีไอเดียเจ๋ง ๆ ช่วยเหลือน้องสาวไหมคะ


พี่เคยเรียน วิชาดาราศาสตร์ หรือคะ
งั้น พี่ก้อคงจะรู้เกี่ยว กับเรื่องราว ของเทพเจ้ากรีก ดิ
วันหลังบีจะได้ ถาม ๆ พี่มั่ง เพราะบีกำลังค้นเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน
ก้อ จะเอาไปเขียน นิยายน้ำเน่า 500 ตอนจบนั่นแหล่ะ
อืม... แล้วก้อ เรื่องพวก เทพตรีมูรติ ของพราหณ์-ฮินดู ด้วย
พี่ พอจะช่วยนู๋บีได้ไหม เอ่ย ?

เรื่อง มองภาพ รวม หรือ แยกส่วน บีเห็นเหมือน พี่ ( บางอย่าง )นะคะ
แต่ที่บีบ่นไปคราวที่แล้วน่ะ เพียงแต่ จะบอกว่า
ของบางสิ่ง เมื่อ มองภาพรวมแล้วไม่สวย
ก้อไม่ได้หมายความว่า เราจะไม่สนใจมัน...
ก้อเหมือนกับที่ บีอ่านทมยันตีนั่นแหล่ะ อิอิ
แต่คนแก่ บางคนนี่ แย่นะคะ
อย่าว่อต่มองภาพรวม เล๊ย
ถึงจะมองแยกส่วน ก้อหาฟามดีมิด้าย แหว่ะๆ

ว้า... พี่มาเลคเชอร์กลไกการตลาด ให้บีฟังทำไมเนี่ย
ปวดหัวจังแฮะ ... บีได้เกรด 4 เศรษศาสตร์ สมัย มัธยมเพราะฟลุค อ่ะ
เลยฟังแล้ว ม่ายค่อยรู้เรื่อง 555
อืม...เด็กเสด มักจะคำนึงถึงจุดตัดหรือคะ
แต่สาวเภสัชมักจะสนใจ แต่เส้นขนาน ค่ะ

ในทางการให้ยา Therapeutic Range
หรือ ช่วงของยาที่ให้ผลในการรักษา สำคัญมากเลยอ่ะ
เราต้องพยามทำให้ยาในเลือด ขึ้นถึง จุดที่ให้ผลในการรักษา ( MEC )
แต่ ไม่ตัด จุดที่ทำให้เกิดพิษ ( MTC )
อิอิ จารย์ที่คณะ สอนเก่งค่ะพี่
บีเลยเอาฟามรู้เรื่องนี้มาประยุกต์ ใช้ได้ทุกสถานการณ์ อ่ะ
รวมทั้ง เรื่อง แห้วด้วย 555

เออ ว่า แต่ ไอ้เจ้าอุปทานของคนขาย กะ อุปสงค์ของหัวจาย ที่ พี่บ่น
ๆมาก้อเข้าทีนะคะ
วันหลัง บียื้มไปหลี หนุ่มบริหารแถว ๆ ม. มั่งจิ อิอิ

เหอๆ พี่บัญญัติ ศัพท์ บอกคุณภาพปากบีไม่ได้เหรอ คะ
อืม... บีคิดเองก้อ ด้าย ...
เอ..จาว่า ปากหมา มันก้อแรงปาย
ปากหอยปากปู มันก้อ ไม่สมจริง
เอางี้ ดีกว่า ปากกุ้ง ดีไหมคะ ? 5555
นี่บีอุตส่าห์ ให้เกียรติ เอาชื่อพี่มา บัญญัติศัพท์เชียวนะ โฮ่ ๆ

บีคงไม่ขุดบรรพบุรุษพี่ มาซักประวัติหรอกค่า
น้องสาวคนนี้ไม่เคยคิด ลามปามพี่ชายหร็อก
อาจจะเป็นเพราะบีเข้าจายเรื่อง พันธุกรรม มั้ง
แบ่บว่า เมนเดลกะถั่วงัย คะ
เรื่องการมิวเตชั่น น่ะมันมีเสมอแหล่ะ
อุ๊ย... ทำไมหน้าเขียวล่ะคะ พี่ ? อิอิ



นู๋บี

ปล. โบราณว่า เสือ 2 ตัวอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้
ดังนั้น บีขอหลีกทาง
ไม่เป็นเสือในถ้ำเดียวกะพี่แล้วแหล่ะ แหะ ๆ
บีจาเป็นยุงอ่ะ เอ...แต่บีว่าบีร้ายกว่าเสือเหนือกว่ายุง
( โดยไม่ไม่ต้องอยู่ในมุ้งเดียวกับใคร )
นะคะคุณพี่
โฮ่ ..ๆๆๆๆๆๆ ^@^
................................................................
Wednesday, July 28, 1999 10:30 AM
From: "เด็กเสดฯ "
To: สาวเภสัช

ปากกุ้ง...

สวัสดีครับ...บี

สอบเสร็จแล้วหรือครับ
ถึงมีเวลามาถลกหนังเสือ
ผมคงไม่ต้องถามนะครับ
ว่าทำได้ไหม เพราะดูแววแล้วไม่เหลือ
หมายถึงว่าทำได้ไม่มีเหลือนะ...ฮาฮ่า

ส่วนเรื่องของฝากที่บีส่งมาให้นั้น
ไม่ต้องคิดมากนะครับ
บีอยากส่งอะไรก็ส่งมาเถิด
อันไหนดีผมก็จะรับไว้
อันไหนไม่ดี ไม่ชอบใจ
ผมก็แค่โยนทิ้งไปอ่ะ (อาจมีบ่นคนส่งมานิดๆ...อิอิ)

ผมจะตอบแบบเป็นฉากๆ ไปเลยนะ
เพื่อเก็บประเด็นที่คุยกันให้ครบ
ยกเว้นประเด็นไหนที่มันบาดตาบาดใจ
ก็อาจจะมีข้ามไปบ้าง
เปล่าหรอกนะ ไม่ได้กลัวหรอกนะ
แต่ขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงอ่ะ...ฮาฮ่า

เอาเข้าไป เอาเข้าไป
ถือว่าตัวเองเรียนเภสัช หรือไงครับ
ถึงเที่ยวไล่แจกยาชาวบ้าน
ยาพิษอีกต่างหาก เช๊อะ....
แต่ยังดีนะ ที่บอกสรรพคุณมาก่อน
ผมเลยยังไม่ทันหยิบเข้าปาก

เรื่องการพูดการจาของบี
ผมคงไม่ขอวิจารณ์อะไร
เพราะรู้ว่าบีน่าที่จะต้องรู้
ว่าตัวเองเป็นอย่างไร
อย่างน้อยเพื่อนๆ รอบตัวของบี
ต้องชมให้บีฟังบ้างแหล่ะ
และท่าทางเพื่อนๆ คงจะชมเสียงดังแน่ๆ เลย...ฮาฮ่า
เอ...หรือว่าเขาจะแค่แอบนินทาน่ะ
เพราะไม่แน่ใจในความปลอดภัย
ก็คนอะไรไม่รู้ชอบเอายาเบื่อมาขู่....เฮ้อ

อ้าว..น้องบี ทำไมถึงเห็นกงจักรเป็นดอกบัวล่ะ
ขอบคุณนะที่เตือนมาว่า พูดไป 2 ไพเบี้ยนิ่งเสียตำลึงทองน่ะ
แต่ท่าทางไม่ค่อยน่าไว้ใจเลยแฮะ
ปากปราศัยน้ำใจเชือดคอหรือเปล่านี่

ใครบอกครับว่าผมน่ะอยู่ดีไม่ดี
มาแกว่งปากหาเสี้ยนกับบี
ไม่จริงเลยครับ ผมมีแต่สิ่งดีๆ มอบให้ต่างหาก
ทำไมบีไม่รู้เลยหรือครับ

หรือว่าสิ่งที่ผมทำไปนั้น
มันเป็นการปิดทองหลังพระ
แต่ก็ไม่เป็นไรหรอกนะ
เพราะผมทำอะไรไม่เคยหวังสิ่งตอบแทน
ไม่เคยคิดว่าน้ำขึ้นให้รีบตัก และไม่เคยคิดว่าจะเป็นการ
ตำน้ำพริกละลายแม่น้ำเลย
ถ้าจะรู้สึกอะไรบ้างก็คงจะทำนองว่า

คบคนพาล พาลพา ไปหาผิด
คบบัณฑิต บัณฑิตพา ไปหาผล
คบกับบี ปากดี แถมขี้บ่น
แต่ดีกว่า ไม่มีคน ให้คบเลย...555555555

เรื่องอ่านหนังสือแล้วหลับเป็นเรื่องธรรมดาครับ
ไม่ต้องไปแก้อะไรหรอกครับ
ปล่อยมันเป็นไปตามธรรมชาติ
อ่านแล้วหลับ ตื่นมาก็อ่านต่อไงครับ
ถ้ากลัวว่าจะอ่านหนังสือไม่ทัน
เทอมต่อไปค่อยแก้ตัวใหม่ดิ

ลองคำนวณหาค่าความแปรปรวน
และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานระหว่างเวลาอ่านกับเวลาหลับ
หลังจากนั้นก็นำมาทดสอบความเชื่อมั่นว่าค่าที่ได้ใช้ได้ไหม
แล้วจึงนำค่านั้นมาคำนวณดูว่า
ถ้าบีอ่านแล้วหลับ อ่านแล้วหลับ
จะต้องเริ่มอ่านหนังสือตั้งแต่เมื่อไร
ถึงจะจบเล่มพอดีก่อนสอบ
ผมหวังว่าค่าที่ได้
คงไม่ต้องทำให้บีเริ่มอ่านหนังสือปีสี่
ตั้งแต่ตอนเรียนอยู่ปีสามนะ

อืม...ผมไม่เคยปลุกนาฬิกาขึ้นมาอ่านหนังสือเลยครับ
ผมอ่านหนังสือเมื่ออยากอ่าน อ่านได้ทุกเวลาและสถานที่
ต่อให้รอบๆ ข้างมีเสียงดังอย่างไร ก็อ่านได้ครับ
ผมไม่เคยต้องบังคับฝืนใจตัวเอง
โดยที่ร่างกายไม่พร้อมเลยครับ
แต่ว่าไม่ได้หมายความว่า
ผมทำอะไรเรื่อยเปื่อยไปนะครับ
เพียงแต่ว่าผมจะวางแผน
และกำหนดว่าตัวเองต้องทำอะไรบ้าง

ดังนั้นผมจึงไม่ใช่ประเภทที่ว่า
ช่วงนี้ใกล้สอบ ไม่ไปเที่ยวไหน
ไม่คบเพื่อนฝูง ต้องเก็บตัวอ่านหนังสืออย่างเดียว
เชื่อไหมว่ามีบางครั้งที่พรุ่งนี้สอบ
วันนี้ผมยังไปเล่นสนุกเกอร์กับเพื่อน
โดยมีโน๊ตย่อถือไว้ คอยทบทวน...ก็เท่านั้นเองครับ
ผมว่าถ้าจะถึงวันสอบแล้ว
ยังนั่งเปิดอ่านหนังสืออยู่ แสดงว่าแย่แล้วครับ

Sat , 18 Dec 1999 00:34:47 -0800 (PST)
From : สาวเภสัช
To: เด็กเสดฯ

น้ำเอ๋ยน้ำลาย ไม่เคยแห้งเหือด

หวัดดีค่ะทั่นพี่ เหอ เหอ...

พอรบกับข้อสอบ ฟาร์มาค็อก เสร็จ
ก้อเลยมลล์มาหาพี่อ่ะ แบ่บ ว่า
เฉาปาก เอ๊ยยย คิดถึงพีชายที่แสนดีอ่ะ หุหุ

อืม...ความฝันของบี
คือการเขียนหนังสือดี ๆสักเล่มสองเล่ม
ไว้ให้โลกดูต่างหน้า เวลาตาย
ซึ่งถ้าทำได้ บีก้อถือว่า ไม่เสียชาติเกิดแล้ว
พี่ล่ะคะมีความฝันอะไรกะเค้าบ้างไหมเนี่ย ?
หรือวัน ๆ เอาแต่เล่านิทานหลอกเด็ก ล่ะหว่า 555

บายค่ะพี่
นู๋บี

ปล.
ถึงบีจะชอบกระสอบทรายที่ไร้สมอง
แต่บีว่ากระโถนปากร้ายน่ะน่าเอ็นดูกว่านะคะ อิอิ ^@^
....................................

Sunday, December 19, 1999 10:13 AM
From: เด็กเสดฯ
To: สาวเภสัช

พี่แจมกระทู้ให้แล้วนะครับ

สวัสดีครับ...น้องบี

ขอบคุณครับที่แวะมาเยี่ยมเยียนกันเสมอ
ไม่ว่าจะเนื่องเพราะสาเหตุอะไรก็ตาม พี่ก็ดีใจครับ

นิยายเรื่อง แวววัน ใครเขียนพี่ก็จำไม่ได้แล้วล่ะ
อาจจะเป็น โบตั๋น อย่างที่บีว่ามาก็ได้มั้งครับ
พี่อ่านมาตั้งแต่สมัยที่พี่ยังเรียนมัธยมเลยนะครับ
รายละเอียดคงจะจำไม่ได้แล้ว
จำได้แต่ข้อสรุปที่อ่านเรื่องนี้
เรื่องแวววัน เขียนบรรยายภาพได้ดีมาก
เป็นบรรยากาศแบบชนบทๆ
สะท้อนให้เห็นถึงการต่อสู้กับความยากลำบากในชีวิต
ประมาณว่า

เมื่อมีมือ มีเท้า ของเราอยู่
อย่าอดสู กับชีวิต ที่ผิดหวัง
ขอเพียงใจ ไม่พ่ายแพ้ แต่มีพลัง
ย่อมสำเร็จ สมดัง เราตั้งใจ

พี่เองก็เคยถามตัวเองเหมือนกันนะครับ
ว่า พี่เองมีความฝันอะไร
แต่ก่อนก็พูดได้เลยทันทีว่าอะไรบ้าง
(บอกไป บีต้องคลื่นไส้แน่ๆ เลย)
แต่เดี๋ยวนี้คล้ายกับมันไม่มีแล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม

คงเพราะว่า ชีวิต ที่คิดไว้
ไม่มีค่า อะไร ให้ค้นหา
สรรพสิ่ง ล้วนเห็น เป็นธรรมดา
เกิดแก่เจ็บ ตายหนา ค่าเท่ากัน

พี่แวะเข้าไปแจมกระทู้ที่บีตั้งเอาไว้ให้แล้วนะครับ
ถ้าบีมีเวลาว่างเมื่อไร ก็แวะเข้าไปอ่านได้ครับ
แต่พี่ก็ไม่แน่ใจนะครับว่าสิ่งที่พี่เขียนให้นั้น
มันจะได้เรื่องอะไรไหมนะ...ฮ่าฮ่า
อาจจะทำให้หัวใจของใครไหวสั่น
จนมือไม้อยู่ไม่สุขก็ได้นิ...อิอิ

กวี

ป.ล. ถึงพี่จะไม่ชอบแม่ค้าในตลาด
แต่พี่ก็คิดว่าสาวเภสัชน่าเอ็นดูเหมือนกันนะ...อิอิ :p)

Friday, January 7, 2000 10:29 PM
From: "สาวเภสัช
To: เด็กเสดฯ

ถึงตาแก่ปากกุ้ง เหอ...เหอ....

หวัดดีเจ้าค่ะตาเฒ่าเมืองกรุง ^@^

เฮ้อ.... เมล์บับก่อนของพี่นี่จริง ๆ เล๊ย
อ่านไปบีก้อน้ำตาไหลพราก ๆ
คำก้อ แม่ค้าในตลาด สองคำก้อ เด็กบ้านนอก
ถามจิง ๆ เหอะ คนบางกอกน่ะ
เขาแสดงความ เอ็นดู น้องด้วยถ้อยคำงี้หริอคะพี่ชาย ?
เดี๋ยวก้อได้ตายเพราะยาเบื่อหร็อก เช๊อะ ...

อ้าง...
พี่เองก็เคยถามตัวเองเหมือนกันนะครับว่า
พี่เองมีความฝันอะไร
แต่ก่อนก็พูดได้เลยทันทีว่าอะไรบ้าง (บอกไป
บีต้องคลื่นไส้แน่ๆ เลย)
แต่เดี๋ยวนี้คล้ายกับมันไม่มีแล้ว
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม

แหม ๆ บีจะคลื่นใส้พี่ชายทำไมกันคะ
บีไม่ไช่ตาแก่แสนงอนที่ชอบ แหว่ะ ๆ ใส่น้องนี่เน๊าะ
( ตั้งแต่เมล์กัน มันแหว่ะบี เกือบ 20 หน ได้แล้วมั้ง555 )

อืม...ใครบางคนเคยบอกบีอ่ะ ว่า
สรรพสิ่งทั้งหลายมันอยู่ที่มุมมอง
เรามองจากมุมไหนมันก้อให้ภาพจากมุมนั้น
ไม่มีอะไรผิดไม่มีอะไรถูก
จะมีก้อเพียงอะไรที่เหมาะสมกับเรา

อย่างว่าแหล่ะนะมุมมองของคนแก่กับเด็กย่อมต่างกัน
(เกี่ยวไหมหว่า อิอิ )
บางทีถ้าบีย่างเข้า สามสิบ
บีอาจจะปลงชีวิตได้เหมือนพี่ก้อได้
แต่ตอนนี้ยังหรอก แบ่บว่า ม่ะช่ายไม้ใกล้ฝั่ง 555

นี่ ๆ ว่าแต่ม่ะคิดจะบวชอีกรอบเหรอพี่ทิด
บวชเหอะ ๆ รับรองสาริกาลิ้นทองอย่างพี่
ต้องดังกว่า***แหง๋ ๆ แล้วสีกาบีจะคอยจัดคิวให้ โฮ่ ๆ

ว้า บ่นจนคอแห้งแล้วอ่ะ
บีเล่านิทานหลอกผู้ใหญ่หั้ยพี่ฟัง
เป็นของขวัญวันเด็กดีกว่าแฮะ
เผื่อจะหลอกตาเฒ่าบางกอกได้เพิ่มอีกคน
(สำนวนคุ้นอีกแล้ว อิอิ )

เจอเรื่องนี้ในกระทู้นึงของห้องสมุด
เห็นเข้าท่าเลยเอามาฝากพี่อ่ะ
(ไม่รู้พี่จะเคยอ่านไหมนะ )

ครูให้นักเรียนเขียนในสิ่งที่ฝัน
เด็กชายคนหนึ่งเขียนว่า
" ฉันจะเป็นเจ้าของฟาร์ม เลี้ยงม้าหลายตัว
จะขี่ม้ารอบๆไร่"
เขาเขียนแบบนี้มาส่งครู

ครูบอกว่าเธอจะทำได้อย่างไร
มันไม่มีโอกาสเป็นจริงเลย
(เพราะครอบครัวของเด็กชายคนนี้ยากจนมาก)
ครูจึงให้กลับไปเขียนใหม่
เขากลับบ้าน ก็นั่งอ่านและถามพ่อว่า

"ผมควรทำอย่างไรดี"

พ่อบอกว่าให้ลูกตัดสินใจเอง

วันรุ่งขึ้น เด็กชายคนนี้นำกระดาษแผ่นเดิมไปส่ง
และเขียนบอกว่า

"ครูจะไม่ให้คะแนนผมก็ได้ผมจะไม่ทำใหม่
เพราะนี่เป็นความฝันของผม"


หลายปีผ่านไป.......

ครูคนนี้เป็นหัวหน้าทีมพานักเรียนไปชมฟาร์มใหญ่โตแห่งหนึ่ง
เจ้าของฟาร์มคือเด็กชายคนนั้นครูพูดกับเขาว่า

"ฉันทำลายความฝันของเด็กมากมาย
โชคดีที่เธอกล้าหาญและยืนหยัดในความฝันของตนเอง"


เด็กชายคนนี้อาจ
ไม่ใช่คนที่เสียสละอาหารตัวเองให้คนอื่นจนกระเพาะพัง
ไม่ใช่นกนางนวลจอมตะกละ
ที่อยากกินเนื้อปลาสดแทนเศษขนมปัง
หรือไม่ใช่เด็กเสดที่ใช้ทรัพยากร
ให้เกิดประโยชน์สูงสุด

แต่สิ่งหนึ่งที่เด็กชายคนนี้มี คือ
เด็กน้อยเห็นค่าในบางสิ่งที่บางคนทิ้งขว้าง
และสามารถสร้างมันให้เป็นจริง

อิอิ เป็นงัยพี่ นิทานหลอกผู้ใหญ่ของบี
พอจะทำให้ใครเคลิ้มได้ไหมเนี่ย หุหุ

บายค่ะพี่

นู๋บี ^@^

...................................

Sunday, January 9, 2000 11:52 AM
From: "เด็กเสดฯ"
To: สาวเภสัช

ถึง...น้องสาวที่น่ารัก...แค๊กๆ

สวัสดีครับ...น้องบี

ความจริงพี่ไม่อยากบอกว่า สวัสดีน้องบี เลยนะ
อยากจะสรรหาคำมาเรียกแทนชื่อน้องบีอยู่เหมือนกัน
แต่ว่าพี่ก็ต้องหยุดความคิดเช่นนั้นเอาไว้
เพราะพี่ไม่อยากจะติดนิสัยชอบหาเรื่องคนจากบีน่ะ...อิอิ

เท่าที่เป็นอยู่ทุกวันนี้
พี่ก็เขียนเมล์ไม่หวานเหมือนเมื่อก่อนแล้ว
ทั้งนี้เพราะต้องปะทะคารมกับเด็กบ้านนอกคนหนึ่งน่ะครับ
แม่คุณเธอคนนี้นะ
ทำเป็นมาบ่นรำพึงรำพันชีวิตตัวเองในกระทู้ของพี่

แถมยังชอบแสดงตน
ว่าเป็นสาวเภสัชผู้อาภัพกับความรัก
ประมาณว่า สามารถมีไร่แห้วเป็นของตนเอง
พี่หรือก็อุตส่าห์เห็นใจ
อาสาที่จะช่วยเหลือเท่าที่จะทำได้
จะให้ไปช่วยทำไร่ก็ยังยอมเลย

ที่ไหนได้ หลังจากนั้นนะ
แม่คุณเธอจ้องแต่จะกัด
จ้องจะวางยาพี่ท่าเดียวเลย
คิดแล้วก็อดสงสารตัวเองไม่ได้เหมือนกัน...อิอิ

อืม...พี่เอ่ยถึงเรื่องอะไร
น้องบีก็จ้องแต่จะถามอย่างเดียวเลยนะ
ใจคอน้องบีจะไม่คิดลงทุนศึกษ
หาความรู้เองบ้างเลยหรือ...เฮ้อ

เรื่องดวงดาวนั้น พี่เรียนมานานมากกกกกกกกกกกกกก
จึงจำมะค่อยได้แล้ว ตอนนี้จำได้แต่ดาวลูกไก่อ่ะ
โรแมนติคหรือเปล่า
น้องบีก็ลองนึกถึงให้มันโรแมนติคดิ ประมาณว่า

รักของเรา เหมือนดั่ง ดาวลูกไก่
แม้จะไม่ สว่างไสว ไปทั้งฟ้า
แต่ก็ อบอุ่นด้วย ดวงดารา
หลายๆ ดวง ทาบทา มาพร่างพราว

พอไหวไหมจ๊ะ...น้องสาว

"ดังนั้นบีจึงอยากถามพี่ว่าแถวกรุงเทพเนี่ยทัศนวิสัยมันดี
พอที่จะมองเห็นดาวสวย ๆไหมคะ( ช่วง พ.ศ. 2530-2535 น่ะค่ะ )
เฮ้อ ถ้าไงพี่ก้อช่วยบีทำมาหากินหน่อยนะคะ"

ทำไมต้องวงเล็บ พ.ศ. ด้วยล่ะ
ใครจะไปนั่งนึกย้อนหลังตั้งเป็นสิบๆ ปี
มะใช่คนแก่นิ (แค่ใกล้เคียงเอง...อิอิ)
ที่กรุงเทพฯ นี้ มองไม่ค่อยเห็นดวงดาวเลยครับ
ดังนั้นยามที่แหงนหน้ามองไปบนท้องฟ้า
จะมองเห็นดวงดาวเฉพาะดวงที่สว่างมากๆ เท่านั้น
ซึ่งก็จะมีไม่ถึงสิบดวงเลยมั้งครับ (พอดี มะค่อยได้นับนะ..อิอิ)

ดังนั้นเวลาที่พี่มีโอกาสไปต่างจังหวัด
การแหงนหน้ามองดูดวงดาวจึงเป็นอีกสิ่งหนึ่ง
ที่พี่มักจะทำอยู่เสมอ

เพราะดวงดาว ที่พราวพร่าง กระจ่างฟ้า
ช่วยแต่งเติม คุณค่า ให้ฟ้าใส
เหมือนมิ่งมิตร ที่ดี ที่รู้ใจ
ช่วยแต่งเติม ชีวิตให้ ไร้มืดมน

แม้บางคนจะปากร้ายไปหน่อย
แต่ในใจลึกๆ ของเขาแล้ว ไม่ร้ายเลย
(มะต้องอมยิ้มหรอกนะ พี่ไม่ได้หมายถึงบี...ฮ่าฮ่า)

นี่ๆ...มะต้องมาหาว่า พี่เป็นไม้ใกล้ฝั่งเลยนะ
ความจริงไม่ใช่ว่าพี่จะปลงกับชีวิต
จนไม่มีความฝันแล้วหรอกนะ
เพียงแต่ว่า.....

เมื่อเรียนรู้ เข้าใจ ในชีวิต
จึงรับรู้ ความคิด ลิขิตค่า
แม้ไขว่คว้า ความจริง ทุกสิ่งมา
กลับพบว่า หลายอย่าง กลับว่างลง

อืม...จริงซิ...เพิ่งนึกได้ว่า พี่เคยตอบคำถามนี้
กับเพื่อนในเน็ตคนแรก และเซพเอาไว้ด้วยนะ
เดี๋ยวจะลองไปหาดูก่อน...รอแป๊บ (น้ำ)

ความใฝ่ฝัน...
สำหรับตัวเอง…ไม่มี..
อ้อ..ขอให้มีสุขภาพร่างกายที่แข็งแรงปราศจากโรคภัยไข้เจ็บ

สำหรับภรรยา…ต้องไม่ทำให้เธอรู้สึกว่า คิดผิดที่มาแต่งงานกับผม

สำหรับครอบครัว…ขอเพียงมีความสุข

สำหรับลูก…ขอให้เขาเติบโตขึ้นมาอย่างมีคุณค่า โดยเฉพาะต่อสังคม

สำหรับสังคม…ไม่อยากให้มีใครหิวโหย ในขณะที่เราเอมอิ่ม
"ทุกคนเพื่อแต่ละคน แต่ละคนเพื่อทุกคน"

สำหรับโลก…คงคล้ายๆ กับเพลงอิมเมจิ้น ของจอห์น เลนน่อนมั้ง

พอใช้ได้ไหมครับ คำตอบข้างบนนี้

ขอบคุณครับ สำหรับเรื่องที่เก็บมาฝากกัน
เป็นเรื่องที่เขียนได้ดีทีเดียวครับ
และโดยเฉพาะตรงที่บีคอมเม้นท์มาตอนท้ายนั้น..
.เฉียบขาดมากเลยจ้า

พี่อยากจะบอกแต่เพียงว่า
ชีวิตประกอบด้วยหลายๆ มิติ
แต่ละเรื่องราวจึงช่วยเติมแต่งคุณค่าของชีวิตในมิติต่างๆ
บางครั้งเราอาจจะคิดว่า
เรื่องนี้สำคัญกว่าเรื่องนั้น
แต่ในความเป็นจริงทุกเรื่องล้วนสำคัญ
เพียงแต่เราจะรู้สึกหรือไม่เท่านั้นเอง

Sunday, January 16, 2000 9:37 AM
From: สาวเภสัช
To: "เด็กเสด

Rx : ชวนป๋วยปี่แปกอ ตราลูก( สะใภ้ )กตัญญู 5 tps, stat .

หวัดดี...เจ้ากระโถนปากร้าย

อุ๊ยต๊าย...? เผลอหลุดปากไปจนได้นะเรา
ว่าจะไม่หาเรื่องคนแก่แล้วเชียวน๊าาา
เดี๋ยวตะแกจะงอนป่อง ๆ ใส่บีอีก หุหุ

อืม.... สำหรับความฝันของพี่
พูดได้ดีพอ ๆ กับนนทรีย์ นิมิบุตรเลยอ่ะ 555
ตอนแรกบีคิดว่า ความฝันของพี่จะเป็นประเภท
เดียวกับ ซิโก้ หรือ อยากเป็นนักร้องแบบป๋าเบิร์ด ซะอีกอิอิ

อืม...บีเคยฝันใกล้เคียงกับพี่ในบางเรื่องนะ
แต่พอบีอยู่ ม. ปลาย เห็นโลกมากขึ้น
เข้าใจอะไร ๆ หลายอย่างดีขึ้น
เลยรู้สึกว่าความฝันที่คาดหวังอะไรจากคนอื่น
มันค่อนข้างจะเป็นไปได้ยาก
(บ่น เหมือนคนแก่เลยว่ะ 555 )

ความฝันหลายอย่าง จึงเลือนหายไป
จนเหลือแค่เรื่องของหนังสือ เท่านั้นแหล่ะ
อ้อ อีกเรื่องคือ
สำหรับ พ่อแม่
ต้องม่ะทำให้ท่านรู้สึกว่า
คิดผิดที่ผลิตลูกสาวคนนี้ขึ้นมา
เหอ ...เหอ...( เท่ห์ไหมคะพี่ชาย อิอิ )



//board.palungjit.com/f10/เมื่อ-พุทธเทียม-ถก-กับ-พุทธแท้-200413.html


.

Saturday, August 19, 2000 3:04 PM
From: ***
To: นู๋บี

ไม่รู้เหมือนกัน แต่คิดได้แวบๆออกมาอย่างนี้แหละ
นี่ก็แสดงว่า เรามันอยากเป็นหมา
คนอื่นมองเราเป็นนก
แต่จริงๆแล้วเราเป็นเมฆงั้นสิ (ยังกะ"ฟง หวิน"เลยแฮะ)
ก็แล้วเมฆน่ะมันเป็นสัตว์รึเปล่า ก็เห็นมันก็ชอบไปไหนกันเป็นฝูงๆเหมือนกันนะ

ทำไมต้องสอบกันบ่อยๆนะไม่เข้าใจเลย
ไม่เห็นมันจะทำให้คนเราฉลาดขึ้นเลย
ถ้าเรียนแล้วไม่ค่อยจะได้อะไร ทำงานเลยดีกว่า
ตอนทำงานนี่ อาทิตย์นึงได้ความรู้และทักษะมากกว่าไปเรียนเทอมนึงซะอีก
เอะ! หรือเพราะเราจะเรียนไม่เหมือนกัน
แต่ยังไงตอนเรียนก็เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดอยู่ดี

ตอนปี 1 น่าจะเป็นช่วงที่มีความสุขที่สุดนะ เพราะได้ตื่นเต้นที่ได้เจอกับสังคมใหม่ๆ
แต่ก็จำได้ว่าเป็นช่วงที่ทะเลาะกับตัวเองบ่อยๆ แทบเป็นบ้า ต่อยกับตัวเองก็เคย เอะ! หรือจะบ้ามานานแล้ว

ปี2 น่าจะมีความสุขที่สุด กินเหล้าเมายาเที่ยวไปโน่นมานี่

ปี3 พบกับความมันส์ ของชีวิตเริ่มท่องไปตามป่าตามเขา อดๆอยากๆ ได้ผ่านช่วงเวลาที่มีความสุข
ที่สุดๆในชีวิตหลายครั้ง แต่ก็จะเริ่มกังวลกับความแก่ของตัวเองขึ้นทุกทีๆ

ปี4 ต้องมีภาระที่จะผ่านโปรเจกสุดท้ายไปให้ได้ทั้งๆที่ต้องกังวลกับอนาคตที่ก็ยังไม่รู้จะเป็นยังไง
เคยคิดว่าเรียนจบก็คงเหมือนจบชีวิต ความสุขทั้งหลายที่เคยมีสมัยเรียนก็คงไม่มีอีกต่อไปแล้ว
เป็นช่วงแวลาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว กลัวที่จะต้องเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว
แต่ก็เป็นช่วงที่มีความสุขอีกแบบหนึ่ง เพราะพออยู่ปี 4 แล้วก็จะมีรุ่นน้องสาวๆมาคอย
เจาะแจะๆอยู่เรื่อยๆ ผู้ชายจะมีเสน่ห์ตอนปีสุดท้ายนะจะบอกให้
(แต่ในที่สุดก็หาแฟนไม่ได้อยู่ดี)

อยากถามว่าเคยกลัวการเป็นผู้ใหญ่บ้างไหม?

เรื่องน้องชายของนายนี่อะนะ
ถ้าน้องชายนายขี้เหร่ นายก็ไม่น่าจะหน้าตาดีได้เลยนะ
คิดได้ดังนั้นเราก็ไม่อยากจะคุยกับนายแล้วละ
สวัสดี




แต่คิดอีกที ยังไงเราก็ไม่เห็นหน้านายอยู่แล้วล่ะ
ยังงั้นนายก็คงไม่ต้องหน้าตาดีหรอกนะ

ส่วนเรื่องพฤษภาทมิฬน่ะนึกว่าเล่าให้ฟังแล้วซะอีก
อาจจะพิมพ์ไปแล้วแต่ลืมส่งก็ได้
นี่ก็พอดีซื้อเครื่องคอมพ์ใหม่พอดีอะไรเก่าๆก็เลยหายไปหมด
เราว่ามันไม่ค่อยมีอะไรให้เขียนนักหรอก
เพราะว่าอะไรรู้ไหม?
ก็เพราะว่าประเทศไทยนี่อะนะ มีการปฎิวัติมาแล้วนับไม่ถ้วน
และก็หลายๆครั้งนั้นก็มีเรื่องราวแปลกๆ น่าตื่นเต้นอยู่มากมาย
แนะนำให้ว่าถ้ายังไม่ได้อ่านหนังสือเรื่อง "ประชาธิปไตยบนเส้นขนาน" แล้วล่ะก็
อย่างพึ่งคิดพลอตเรื่องเลย นะ

ส่วนเรื่องดอกกุหลาบน่ะ เรามีเรื่องเด็ดอยู่เรื่องนึง
อยากรู้ไปถามเจ้าดี้เอาเอง เคยเล่าให้มันฟัง ไม่รู้ป่านนี้มันจะยังจำได้ไหม
อย่างอื่นที่น่าสังเกตุของดอกกุหลาบก็คือ
มันเป็นดอกไม้ที่เลี้ยงยาก เอาใจยาก และจะต้องทำตัวโดดเด่นอยู่ตลอดเวลา
เพราะกุหลาบมีดอกใหญ่ แต่ใบเล็ก ก้านยาว และต้องอยู่กลางแดดเท่านั้นวันละไม่ต่ำกว่า6ช.ม.
ไม่งั้นก็ไม่ออกดอก ยิ่งกลิ่นของมันยิ่งประหลาด เพราะกลิ่นมันผู้ดี้ผู้ดี และก็ไม่เคยได้กลิ่น
จากดอกอะไรที่ให้ความรู้สึกใกล้เคียงกับมันเลย
ว่าแต่คิดดีแล้วหรือที่คนแห้วๆอย่างนาย จะคิดเขียนเรื่องความรักโรแมนติกน่ะ หะ

หว่าย! พอรู้ตัวเข้าอีกที ตี3 เข้าไปแล้วหรือนี่ พรุ่นนี้ต้องไปทำงานแต่เช้าด้วยตายล่ะ
ขยันเมลมาบ้างแล้วกันยายตาตี่ (อย่าถามว่ารู้ได้ยังไง เราเดาเอาเองอย่างไม่มีเหตุผล)


.

เรียนทั่นมาชิก ทุกทั่น

เนื่องจากโพสของอิฉัน หลายอัน
มันติดโปรแกรมกรองคำอื้อเรยว่ะค่ะ
( โสงสัย จะเป็น อาถรรพณ์ใบแบนแสนสะท้าน เหอ ๆ )


ดังนั้น รอให้ ทั่น ประธาน แง่บ
มาตามล้างตามเช็ดเอ๊ยตามอนุมัติหมายศาล
แร้วค่อยเข้ามาอ่านก็แล้ว กัน
ไม่งั้นบางโพสมันหายไป เด๋วจะงง
เพราะ มันอ่านแล้วไม่ปะติดปะต่อ แหะ ๆ


อืม....บ่นจนเจ็บคอ
หายเก็บกดเรื่องใบแบนแสนสะท้านแระ
ไปล่ะ บ๊ายบายจ้า ^ 0 ^

ถึงป้านู๋บี...อิอิ

นี่ ๆ หนองจ๋าาาาา เรามาพนันกันป่ะ ว่า
ว่า การบำเพ็ญ สัจจะ แล ขันติบารมี ครั้งนี้
เจ้า มานะ ที่เกาะหัว หรือ ว่า เจ้าตัวตัณหา ของ พระนางเกรี๋ยน
จะเป็นฝ่ายมีชัยในการประชัน
เดิมพันกันด้วย ตำแหน่งลูกสะใภ้ เอาป่ะ ?
นู๋บี ถือหางน้องเอี้ยก้วย เอ๊ย ตัวมานะ 10 ต่อ 1 อ่ะ
เจ้จะแทงข้างเจ้าเอี้ยก้วย หรือว่า ตัวกะปอม ล่ะ เหอ ๆ

---------

เจ้ถือหางเจ้าเอี้ยก้วย ว่ะค่ะ
ถ้าเจ้ชนะ ก็มาเป็นลูกสะใภ้เจ้ ซะดีดี อิอิ
ถ้าเจ้แพ้ ก็ไปเป็นลูกสะใภ้ทั่นโจ ละกัน เหอๆ
ตกลง...อ๊ะ..ป่าว

เอ๊ะ มันยังไงกัน อิอิ
-----------

เรื่อง อิอ่อน กะอิอ้อน เนี่ย
โดน กบว.ทั่นโจ เซ็นเซ่อไว้อะดิ
แกเล่นจองกฐินอิอ้อนเจ้เอาไว้
ห้ามไปขายให้คนอื่นโดนเด็ดขาด...ถ้าขายเมื่อไร เด๋ว...สวย
เจ้ก็ไม่ไหวจะเคลียร์ด้วยอ่ะ.... เลยเหลือแค่ อิอ่อน แค่เนี๊ยะ
เวลาไปขายหมาอะนะ... แค่นี้ก็โดน งอล ประจำ หาว่าเราไป
อีแร่ดแต๊ดแต๋ อยู่นั่น สนใจแต่เรื่องของคนอื่น
ไม่สนใจดูแลคนในบ้าน ซะงั้น....
ขนาดอ้อนแต่สาวๆ อย่างนู๋บี เงี๊ยะ เจ้าแม่สันโดษ เงี๊ยะ
ยังไม่วายหาว่า เจ้ไปอ่อยเหยื่อหนุ่มๆ นอกบ้าน
แก่จนป่านนี้ยังคิดหน่อมแน้ม ไม่เลิก เจ้ละเซร็ง...
สวยก็ไม่สวยนะ ปากก็หมาด้วยนะ(อันนี้ทั่นโจคอนเฟิร์มเอง)
อ้วนก็อ้วนอีกนะ ยังกัวว่าเจ้จะไปอ่อยเหยื่อนอกบ้านได้อีก
บ้าป่าว...ก็ไม่รู้ดิ
แล้วก็ชอบทำเป็นฝันร้ายหาว่าเจ้ทิ้งลูกทิ้งปั๋ว ไปหาผู้ชายอื่น
ตื่นมาก็มาซักอีกหาว่าไปอ่อยใครมา วิตกจริตจิงๆนะคนเรา
เอ่อ...ถ้าน้องฮาร์ทมันติดนิสัยป๊ามันเนี่ย นู๋บีจะทำไงอ่า...
เจ้ใช้วิชาหูทวนลม...อิอิ

เจ้ อะโดนทั่นโจ กาหัวไว้แล้วว่า ชอบโกหก หลอกลวง
กะล่อน ปลิ้นปล้อน ไว้ใจไม่ได้ แถมยังเหยียบหางเอี้ยก้วย
ของเจ้ไว้ซะอีก ถ้าสลัดหางหลุดออกมาได้ คาดว่าจะโดน
เหยียบหัวแทนอะนะ เจ้ก็ไม่รู้ตัวนะ ว่าไปก่อวีเวรอะไรไว้
กะทั่นโจถึงได้โดนจองกฐินข้ามปีข้ามชาติ ซะขนาดนี้
จะมีใครสงสาร เจ้มั่งไหมเนี่ย...โดนบ่นหูชาทุกวัน
ถ้าได้นู๋บีมาเป็นลูกสะใภ้อิอ้อนเก่งๆ เนี๊ยะ เจ้จะได้หนีเที่ยว
ได้มั่ง เพราะทั่นโจจะได้โดนลูกสะใภ้ปั่นหัวแทน อิอิ
แผนเจ้ พอใช้ได้ไหม เหอๆ

พูดถึง มารงุงิ นี่ก็อีกตัวนึง มารยาหลายร้อยเล่ม อยู่นะ
ไอ่เจ้าฮาร์ทเนี๊ยะ ตาก็ไว ship เวลาจะดูการ์ตูน
หรือเล่นเกมส์เนี่ย เด๋วนี้นะ มันล๊อคตัวเจ้ไว้เลยนะ
ไม่ให้จับเครื่องคอม ไม่ให้ดูหนังอย่างอื่น ถ้าเอาสติไปอยู่
ที่อื่นนะ มันเขย่าหัวเขย่าไหล่เจ้ เลยนะ เหมือนจะปลุกให้
มาดูมัน ง่ะ แรงก็โคตรเยอะ เขย่าทีนี่มึนเรยนะ บางทีมัน
จับหน้าหันอย่างแรง คอแทบเคล็ด ถ้าดื้อกับมันนะ มันบอก
โป้งแม่ ด้วยนะ เอากะมันดิ ถ้ามันใจดี มันก็ยอมถอยให้
เจ้เล่นคอมได้แป๊บนึง ต้องขอร้องมันแทบตาย กว่าจะได้
เล่นมั่ง ดูดิ ชีวิตเป็นอิสระอยู่ดีดี ดันหาบ่วงมาคล้องคอ
แถมรสนิยมของน้องฮาร์ทนี่นะ ออกแนวซาดิสหน่อยๆ อะ
ชอบพวกที่แกล้งๆกันอะ อย่าง ทอมกะเจอรี่ โดนัลดั๊ก หรือ
พิ๊งแพนเตอร์ เวลาตัวการ์ตูนโดนแกล้งนี่มันหัวเราะก๊ากส์
เรยนะ หัวเราะได้อร่อยมาก แถมยังกรอดูแต่ตอนที่โดนช้ำๆ
หนักๆด้วยนะ ดู10หน ก็หัวเราะ10หน เจ้ก็ต้องดูมันหัวเราะ
10 หนด้วยนะ ไม่งั้นมันจับคอหันเรย หรือเขย่าซะหัวคลอน
ไปอีก มีใครเห็นใจเจ้มั่งไหมเนี่ย
โดนยำโต๊ะจีนอยู่คนเดวเรย... ตอนอยู่กับพ่อมันก็ไม่เป็นนะ
เขาว่างั้น
เนี่ยกะว่า ถ้าได้นู๋บีมาเป็นลูกสะใภ้ เจ้จะได้มีเวลาว่างมั่ง
ฮี่ฮี่...