lll เหนื่อยจังเลย lll
ไม่ได้อัพบล็อคซะนาน...
ช่วงนี้เหนื่อยมากๆเลย...
อีกสามวัน (22 กันยา) เป็นวันขีดเส้นตายแล้ว...
สอบวิชาที่เรียกว่าชี้เป็นชี้ตายเลย...นอกจากฉันที่เครียดแทบตายแล้ว เพื่อนๆทุกคนก็คงเหมือนกัน...
ถ้าพวกเราไม่ผ่านวิชาตัวนี้ในเทอมนี้ล่ะก็...
นั่นก็หมายความว่า...พวกเราต้องโดนเพิ่มปีในมหาลัยอีกหนึ่งปี
เห้อ...มันคงทรมานกะฉัน..แล้วก็พ่อกะแม่ฉันมากๆเลยแหละ
ดูเหมือนพ่อกะแม่ ตั้งหน้าตั้งตารอฉันเรียนจบและกลับไปดูแลกิจการที่บ้านต่อ
ฉันรู้ว่าพวกท่านเหนื่อยกะงานแบบนี้มากว่ายี่สิบปีแล้ว...และฉันเป็นความหวังเดียวของท่าน...
ถึงพ่อกะแม่ไม่เคยพูดเลยว่า..เหนื่อย...
แต่ภาพที่พ่อ ฟุบหลับคาซองประกวดราคาทุกๆคืนก่อนที่จะเริ่มการประมูลงาน
ภาพที่แม่ กลับมาจากที่ทำงานแล้ว แอบงีบบนเก้าอี้ไม้นอนตัวยาว โดนไม่เปลี่ยนชุดทำงานออก
นั่นก็บ่งบอกแล้วว่าท่านสองคนเหนื่อยมากแค่ไหน..
ฉันอยากจะรีบๆเรียนให้จบ เพราะท่านกำลังรอฉันอยู่...
บางทีฉันคิดว่า...ถ้าฉันไม่เลือกเรียนที่ยากๆแบบนี้ ฉันคงเรียนจบไวๆแล้วก็ไม่เหนื่อยขนาดนี้ก้ได้
ทุกๆวันที่ต้องเดินผ่านร้านสวัสดิการของมหาลัย มองเข้าไปที่ตู้กระจกด้านหน้าแล้ว...
มีชุดที่แสนสง่า...ชุดครุยสีแดงสด และแถบสีทองนั่น...เป็นความฝันสูงสุดของฉันที่ซักวันฉันจะได้ใส่มัน
ซักวันที่พ่อกะแม่ยิ้มแก้มแทบแตก..เวลาที่ฉันใส่ชุดนั่น มันคงดีไม่น้อยเลย... ว่ามั้ย ^^
==============================
มาเปลี่ยนเรื่องคุยกันบ้างเถอะ
ฉันเริ่มเหนื่อยกับความสัมพันธ์ของฉันกับเค้าเต็มที...
วันนี้เค้าสัญญาว่าจะมาหาฉัน...
เค้าทักมาในเอ็มว่าวันนี้จะมานนท์...เด๋วทำธุระเส็ดแล้วจะมาหา ราวๆเที่ยงนะจ๊ะ...
เที่ยงครึ่ง...หลังจากที่ฉันติววิชาสำคัญเส็ด ฉันโทรหาเค้า...
เค้าโทรกลับ..และบอกว่า เอาไว้โอกาสหน้านะ ยังทำธุระไม่เส็ดเลย เด๋วทำเส็ดจะกลับบ้านเลย !!!
39 วินาที....สถิติใหม่ในการคุยโทรสับของฉันกับเค้า ที่สั้นที่สุดเท่าที่เคยมีมา...
เค้าเปลี่ยนไปมาก...จนเหมือนเป็นคนละคน...
เมื่อก่อน พอฉันเอ็นติดที่นี่ เค้าชอบมาหาฉันบ่อยๆ ...
มาหาแทบทุกอาทิตย์ และก่อนที่จะมาหา ก็คอยโทรหาฉันอยู่ตลอดทั้งวัน...คอยโทรถาม...เอาอะไรไหม...อยากกินอะไรรึป่าว..หรือพรุ่งนี้เราไปไหนกันดี..ฯลฯ
ตอนนี้หน่ะเหรอ...ไม่โทรหาฉันเลย นอกจากฉันจะโทรไปถามว่า...รออยู่นะค่ะ มาถึงไหนแล้ว...
นอกจากจะไม่มีเวลาให้แล้ว...คำพูดของเค้า ก็แทบจะไม่เหลือความรู้สึกที่เรายังเป็นคนรักกัน
คำพูดที่บางทีก็ดูดี (หนึ่งปี มีไม่ถึงสิบครั้ง!!) ...บางทีก็ห่างเหินซะจนฉันคิดว่า เราเป็นแค่คนรู้จักกันเฉยๆซะอีก...
ฉันเหนื่อยเหลือเกินแล้ว...เหนื่อยมากจริงๆ...
ฉันคิดถึงเมื่อก่อน..เวลาเราเดินด้วยกัน..เค้าชอบเดินจูงมือฉัน จนฉันรู้สึกอบอุ่น และมีความสุขมากเวลาที่เราไปเที่ยวไหนต่อไหนด้วยกัน
มันแสดงให้เห็นว่า ฉันเป็นคนที่เค้ารัก..!!!
แต่ตอนนี้...ปีนึง เธอจะว่าง มีเวลาให้ฉัน...แต่เหมือนต่างคนต่างเดิน ไม่จูงมือกันเหมือนเมื่อก่อน
ฉันกลัว...กลัวกับสิ่งที่มองไม่เห็น แต่สัมผัสได้ด้วยความรู้สึกฉัน ว่าเค้าเปลี่ยนไป
ฉันคิดว่าเค้าคงอึดอัด...ฉันเว้นระยะห่าง และช่องว่างของเรา
แต่เค้าก็ดูไม่สนใจ และมุ่งมั่นกะการทำงานของเค้า และเที่ยวกะเพื่อนเค้าได้ตลอดทุกเดือน...แต่กลับฉัน ไม่มีเวลาให้เลย
ฉันอยากถามเค้าว่า...ความสัมพันธ์ของเรามันคืออะไร...
แต่ฉันกลัว...กลัวว่าสิ่งที่ฉันจะได้ยิน คือสิ่งที่ฉันกลัวที่สุด...
เมื่อคืนก่อน...ฉันฝัน...ฝันว่าฉันบังเอิญเจอเค้า อยู่กับผญ คนนึง ฉันเดินเข้าไปถามเค้าว่า ผญคนนั้นเป็นใคร...
แต่เค้าโมโหใส่ฉัน และตะโกนใส่ฉันว่า..."พี่ไม่ได้รักเธอซะหน่อย เธอคิดไปเองทั้งนั้น...พี่ไม่เคยรักเธอเลย!!!"
ในฝัน...ฉันวิ่งหนีเค้าออกมาจากตรงนั้น และทรุดนั่งร้องไห้กะพื้นที่ไหนซักแห่ง...ที่ไม่มีใครอยู่เลย
และฉัน...กำลังร้องไห้อยู่ตามลำพัง..ในที่ๆดูเหมือนจะใหญ่โตมากๆ...แต่มีเพียงฉันคนเดียว...
ฉันสะดุ้งตื่น...และน้ำตาฉันกำลังไหลเหมือนในฝันนั่น...
ฉันกลัว....กลัวมากจริงๆ...
ฉันไม่กล้าที่จะถามเค้าต่อหน้าเวลาที่ฉันตื่นแบบนี้...
กลัวว่าฝันนั่นจะเป็นจริง!!!
ถ้าตอนนี้...ฉันยังมีพี่ชายคนเดิมคนนั้นของฉันอยู่...
ฉันคงรู้สึกอบอุ่น และไม่เดียวดายขนาดนี้...ก็ได้...!!!
ฉันเหนื่อยแล้ว...เหนื่อยมาก..จริงๆ
Create Date : 19 กันยายน 2552 |
|
8 comments |
Last Update : 19 กันยายน 2552 14:05:22 น. |
Counter : 429 Pageviews. |
|
|
|