ป้าอีกคน ภูมิใจมากที่เป็นลูกชาวนา
ตอนเรียนมัธยม เมื่อเกือบสี่สิบปีที่แล้ว
ทางโรงเรียนบังคับให้กินอาหารกลางวันที่โรงเรียน

ต้องจ่ายทุกสิ้นเดือน แม่ทำนา แต่ไม่เคยให้ครูต้องเตือนเรา เรื่องค่าอาหาร ค่าเทอมเลย

แต่เพื่อนหลายคนที่เขา ดูฐานะดีกว่า ครูต้องทวงแล้วทวงอีก

พ่อกับแม่ไม่ได้รวย แต่ท่านรับผิดชอบ
ภูมิใจในตัวท่านมาก

เวลาครูถามเรื่องเกี่ยวกับ การเกษตร
ยกมือสุดแขน ตอบถูกด้วยความภาคภูมิใจ
แบบรู้จริงไง

เมื่อคราวกลับบ้านครั้งล่าสุด
ที่นั่งติดกับ เด็กชายอายุ แปดปี เป็นเด็กเขมร คุยจ้อตลอดทาง ภาษาอังกฤษ คุณป้าอายเลย

เขาถามว่า พ่อแม่เธอรวยเหรอ จึงได้นั่งเครื่องบิน
ความภูมิใจ ครั้งล่าสุด อวดเด็กน้อยไปว่า
ไม่หรอก พ่อแม่ฉันเป็นชาวนา

เขาถามต่ออีกว่า อ้าวใครซื้อตั๋วให้เธอ
เลยตอบว่า สามี

ใครดูถูก อย่าไปใส่ใจ ให้ปวดหมอง
เราไม่ได้ ขอเขากินนี่

อยู่ห่าง ๆ เขาไม่ต้องไป เสวนาด้วย

สวัสดีค่ะ

ฉันก็เป็นลูกชาวนา จนๆ คนหนึ่ง

แต่แปลกจัง...

ฉันไม่เคยรู้สึกอะไร จากคำพูดของคนเมืองเหล่านั้น..

คนเมืองที่ไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่า เข้า เขาปลูกกันยังงัย..

คนเมื่องที่แสนจะฉลาดแต่ก็ล้วนแต่กินข้าวที่ชาวนาปลูกทั้งนั้น..

คนเมืองที่ดูถูกชาวนา ก็ไม่ต่างจากคน อกตัญญู...

แล้วทำไมต้องเอาคำพูดของคน แบบนั้น มารกสมองด้วยล่ะ...

เป็นกำลังใจให้นะคะ

ทุกคนทุกอาชีพมีความสัมพันธ์มีคุณค่าในตัวของมันเอง ครับ ขอเถอะครับอย่าดูถูกคนอื่นเพราะเขาอาจจะด้อยกว่าตัวเราเอง หรือเพราะเขาไม่เหมือนเรา เราอาจจะเก่งอาจจะฉลาดที่สุด ในสภาพแวดล้อมหรือในอาชีพที่เราถนัด แต่ถ้าวันหนึ่งเราไปในที่ ที่เราไม่คุ้นเคยเราอาจจะโง่ที่สุดก็ได้ ง่ายๆเลย ลองหุงข้าวจากเตาถ่านดูสิครับ หรือไม่ก็เอาแค่ก่อไฟให้ได้ก่อนก็พอ
มันใช่เลย.. ลูกชาวนาเหมือนกันคะ