ฤดูหวานรัก...Sweet Ogi - Megi วางแผงแล้ว /สนพ. ที่รัก
Group Blog
 
 
สิงหาคม 2554
 
 123456
78910111213
14151617181920
21222324252627
28293031 
 
24 สิงหาคม 2554
 
All Blogs
 
บทที่ 7 แองเจิล ฮาร์ท โปรเจกต์?



หลังวางสายจากดอกเตอร์ณิชารีย์ แดเนียล มองโทรศัพท์เคลื่อนที่ในมือด้วยสีหน้านิ่งเฉย ทว่าแววตาครุ่นคิด เขาจะต้องค้นหาจนเจอให้ได้ว่าอะไรคือสาเหตุที่ทำให้เธอฝืนปิดกั้นตัวเองจากเขาเช่นนี้

เขายอมรับว่าเสียหน้าอยู่บ้าง ที่เธอทำเหมือนปฏิเสธจะสานความสัมพันธ์ แต่หลายสิ่งหลายอย่างในตัวณิชารีย์ดึงดูดให้เข้าใกล้มากขึ้นทุกที อย่างเมื่อสักครู่ เขาสัมผัสได้ถึงความเศร้าสร้อยและสั่นเครือน้อยๆ ในน้ำเสียง แน่ใจว่าเธอคงเพิ่งผ่านการร้องไห้มาหยกๆ

แต่จะร้องไห้เพราะอะไรเล่า ผู้หญิงท่าทางมั่นใจเข้มแข็ง แต่ซ่อนความอ่อนไหวไว้อย่างแรงกล้า ทำให้เขากินไม่ได้นอนไม่หลับมาหลายคืน

เป็นครั้งแรกที่เขาคิดถึงใครสักคนมากขนาดนี้ ไม่อยากเชื่อว่าแดเนียล หยาง จะพบเจอสถานการณ์เช่นนี้ได้ แต่เขาสรุปเอาว่า คงเป็นเพราะยังไม่เคยมีผู้หญิงที่ผ่านเข้ามาในชีวิตคนไหนแสดงออกว่าต้องการหนีห่างจากเขา คงมีเพียงดอกเตอร์ณิชารีย์เท่านั้น

เสียงสัญญาณจากโทรศัพท์เคลื่อนที่ดังขึ้น แดเนียลกดรับสายเพื่อสนทนากับมิสเตอร์ ลี
“ผมได้รับรายงานเรื่องการเซ็นสัญญาแล้วนะ แดนนี่”

“ครับ ตอนนี้ก็คงต้องร้องเพลงรอไปก่อน ผมยังไม่แน่ใจว่าแคปซูลนาโนบอตจะสำเร็จสมบูรณ์เมื่อไหร่ ดอกเตอร์ณิชารีย์เคยบอกผมว่าอาจจะสักปีหรือสองปี”

“จะปีหรือสองปี เราก็คงต้องอดทนรอ นี่เป็นโครงการวิจัยยารักษาเชื้อไวรัสเอชไอวีที่ใกล้จะเป็นจริงมากที่สุด ผมได้รับรายงานว่าประธานซินเซียร์ เอเชีย เตรียมแผนการทำเงินจากแคปซูลนาโนบอตจากประเทศมหาอำนาจฝั่งตะวันตกทั้งหลายเป็นอันดับแรก ผิดจากวัตถุประสงค์ที่ประกาศต่อสาธารณชนโดยสิ้นเชิง”
“เป็นธรรมดา เงินทองไม่เข้าใครออกใครอยู่แล้ว มิสเตอร์ลี” แดเนียลตอบเสียงเรียบเฉย
“เรื่องความคืบหน้าของโครงการวิจัย คุณคงต้องติดตามต่อไป แต่ผมอยากให้คุณสืบหาเรื่อง แองเจิล ฮาร์ท โปรเจกต์ ให้ผมหน่อย”

“แองเจิล ฮาร์ท โปรเจกต์ มันคืออะไร”
“ผมก็ไม่แน่ใจ แต่สายรายงานมาว่า โครงการนี้เกี่ยวข้องกับโครงการแคปซูลนาโนบอตตัวนี้แหละ ที่สำคัญมีกลิ่นตุๆ ซะด้วย”

แดเนียลขมวดคิ้ว “ผมไม่เคยได้ยินชื่อโปรเจกต์นี้เลยนะ มิสเตอร์ลี ไม่ว่าจะประธานซินเซียร์ เอเชีย หรือ ดอกเตอร์ณิชารีย์ไม่เคยเอ่ยถึงชื่อนี้”
“แองเจิล ฮาร์ท โปรเจกต์ เป็นโครงการลับสุดยอดที่อยู่ภายใต้การสนับสนุนของนักการเมืองหลายคนในรัฐบาลไทย”

“แล้วที่คุณบอกว่ามีกลิ่นตุๆ หมายความว่ายังไงผมไม่เข้าใจ”
“ข่าววงในยืนยันว่า แองเจิล ฮาร์ท โปรเจกต์ เป็นโครงการที่ไม่ชอบมาพากล อีกอย่างสายคนนี้เสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุไปซะก่อนจะสืบหารายละเอียดให้ผมได้” ชายสูงวัยตอบ

“หมายความว่าการเสียชีวิตของสายคนนี้เกี่ยวข้องกับ แองเจิล ฮาร์ท โปรเจกต์ อย่างนั้นรึเปล่า” แดเนียลสันนิษฐาน

“ผมคาดว่าจะเป็นอย่างนั้น แต่ผมไม่มีหลักฐานหรือเบาะแสใดๆ สิ่งที่ผมทราบทั้งหมด ก็ได้บอกคุณไปแล้ว ดังนั้นหน้าที่ของคุณคือต้องสืบหาหลักฐานเกี่ยวกับแองเจิล ฮาร์ท โปรเจกต์ เราอยากรู้ว่ามันไม่ชอบมาพากลยังไง”
“โอเค ผมจะจัดการสืบเรื่องนี้โดยด่วนแล้วกัน”

“อืม มีอีกเรื่อง ผมได้รับรายงานมาว่า รัฐบาลเวียดนามจะเคลื่อนย้ายนักโทษทางการเมืองที่ถูกขังอยู่ในคุกของกรุงฮานอยไปยังคุกนอกเมือง และหนึ่งในนักโทษก็มี เหงียน วัน อาน ”
“เรื่องนั้นผมรู้แล้ว”
“ถ้าอย่างนั้นหน้าที่ของคุณคือ ไปช่วยมิสเตอร์อาน แกนนำฝ่ายต่อต้านการบริหารงานของรัฐบาลเวียดนาม” มิสเตอร์ลีแจ้ง

“โอเค ไม่มีปัญหา แต่ผมสืบทราบข้อมูลมาว่า การเคลื่อนย้ายนักโทษทางการเมืองครั้งนี้ซับซ้อนกว่าที่เห็น”
“หมายความว่ายังไง” มิสเตอร์ลีถามอย่างสงสัย

“มิสเตอร์อาน เป็นนักโทษทางการเมืองระดับแบล็กลิสต์ของรัฐบาลเวียดนาม ด้วยข้อหาพยายามบ่อนทำลายและล้มล้างรัฐบาลเวียดนาม คาดว่าเขาจะเป็นนักโทษที่รัฐบาลเวียดนามต้องเฝ้าระมัดระวังอย่างสูงในการเคลื่อนย้าย เพราะเกรงว่าจะเกิดความโกลาหลวุ่นวายจากการเคลื่อนย้ายนักโทษ”
แดเนียลแจ้งข้อมูลที่ได้สืบทราบมา

“หมายความว่า การเคลื่อนย้ายนักโทษครั้งนี้อาจมีการจัดฉากตบตาอย่างนั้นใช่มั้ย”
“ประมาณนั้น กลุ่มคนที่สนับสนุนมิสเตอร์อาน มีไม่น้อย พวกนั้นต้องมารวมตัวกันเพื่อบีบฝ่ายรัฐบาลแน่นอน การเคลื่อนย้ายคงไม่ใช่เรื่องที่จะทำกันง่ายๆ เจ้าหน้าที่ฝ่ายรัฐบาลได้วางแผนการไว้แล้วเพื่อความราบรื่นในการเคลื่อนย้ายนักโทษ”

“คุณสืบทราบข้อมูลลับนี้มาได้ยังไง” มิสเตอร์ลีไม่อาจปิดบังความทึ่งในน้ำเสียงได้

“เดอะ วัน เทเลคอม ช่วยผมในเรื่องนี้ได้เยอะ” แดเนียลยักไหล่ขณะตอบ
ชายสูงวัยในจอภาพเล็กๆ บนโทรศัพท์เคลื่อนที่คลี่ยิ้ม “ผมเข้าใจล่ะ ตอนแรกผมก็ไม่แน่ใจว่าการที่คุณเข้าไปพัวพันกับเดอะ วัน เทเลคอม จะเป็นการเอื้อต่อการทำงานของเรา คุณนี่ฉลาดจริงๆ ”

“อย่าชื่นชมผมขนาดนั้นเลย ขอบคุณความโลภของมนุษย์ดีกว่า ทุกอย่างบนโลกนี้ขึ้นอยู่กับคำว่าผลประโยชน์ตัวเดียว”

“หมายความว่า เดอะ วัน เทเลคอม ยอมขายข้อมูลนี้ให้คุณเพื่อแลกกับผลประโยชน์บางอย่าง”
แดเนียลพยักหน้าน้อยๆ สีหน้าเปี่ยมล้นความมั่นใจ

“สมแล้วที่คุณเป็นมือหนึ่งของเรา” มิสเตอร์ลีเอ่ยชื่นชมอีกครั้ง
แดเนียลยิ้มมุมปากน้อยๆ ก่อนถามกลับเสียงขรึม “คุณต้องการให้ผมพามิสเตอร์อาน ไปที่ไหน”

“ผมอยากให้คุณพาเขาไปซ่อนไว้ที่แห่งหนึ่ง ซึ่งผมจะแจ้งอีกทีหลังจากคุณเดินทางไปถึงที่นั่นแล้ว”
“โอเค งั้นตามนี้”

“อ้อ ผมขอย้ำเรื่อง แองเจิล ฮาร์ท โปรเจกต์ เราต้องการทราบรายละเอียดของโครงการลับสุดยอดนี้โดยเร็ว” มิสเตอร์ลีย้ำตบท้าย

แดเนียลกดวางสายหลังเสร็จสิ้นการสนทนา สีหน้าครุ่นคิด
‘แองเจิล ฮาร์ท โปรเจกต์’

ชายหนุ่มแน่ใจว่าไม่เคยมีใครเอ่ยถึงเรื่องนี้เลยสักนิด มันเป็นโครงการลับสุดยอดเกี่ยวกับอะไรกัน แล้วดอกเตอร์ณิชารีย์จะรู้เรื่องเกี่ยวกับโครงการนี้หรือไม่

เอาล่ะ เขาคงต้องรุกคืบดอกเตอร์ณิชารีย์ให้มากขึ้นกว่านี้กระมัง เพื่อเร่งสืบหาข้อมูลเกี่ยวกับแองเจิล ฮาร์ท โปรเจกต์ ว่าโยงใย กับโครงการแคปซูลนาโนบอตอย่างไร

**********

“ฉันไม่แน่ใจว่าเรากำลังทำเรื่องผิดมหันต์หรือเปล่าค่ะ ท่าน” ณิชารีย์เอ่ยกับประธาน ซินเซียร์ เอเชีย
“คุณหมายถึงเรื่องอะไร” นายเอกภพถามเสียงขรึม ขณะนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานตัวเขื่อง
“ก็. . .เรื่องแองเจิล ฮาร์ท โปรเจกต์” ณิชารีย์ตอบไม่เต็มเสียง สีหน้าไม่สู้ดี จิตใจสั่นคลอนเหมือนเช่นทุกครั้ง ที่เกิดการสูญเสีย

“ทำไมล่ะ เราก็เดินหน้ามาถึงขั้นนี้แล้ว” นายเอกภพเอ่ยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม
“เมื่อคืนนี้. . .มีรายงานการสูญเสีย ฉัน. . .” น้ำเสียงณิชารีย์แผ่วเบาลงทุกที หล่อนเกลียดความรู้สึกนี้เป็นที่สุด

“การทำงานใหญ่ล้วนแต่ต้องมีการเสียสละ ไม่มีใครอยากให้เกิดการสูญเสีย และเราก็พยายามควบคุมอย่างเต็มที่ แต่บางอย่างก็เกินความสามารถของเรา อีกอย่างโครงการนี้ได้รับการสนับสนุนจากรัฐบาล ดอกเตอร์อย่าเป็นกังวลไป อีกไม่ช้าโครงการวิจัยนี้ก็จะเสร็จสิ้น คุณอย่าลืมสิ ว่าคุณรอมันมานานแค่ไหน แคปซูลนาโนบอตนี้ เป็นความฝันของคุณนะ ดอกเตอร์ คนที่คุณรักกำลังรอมันอยู่ไม่ใช่เหรอ” ชายสูงวัยพยายามหว่านล้อม

ณิชารีย์นิ่งเงียบไป ใบหน้าสวยสมบูรณ์แบบฉายถึงความสับสน
“เมื่อโครงการนี้เสร็จสิ้น ทุกอย่างก็จะกลายเป็นอดีต ชีวิตของคุณจะกลับมาเป็นปกติ มีความสุขเหมือนเมื่อก่อน หรืออาจจะมากกว่าเมื่อก่อนด้วยซ้ำ เชื่อผมนะ ดอกเตอร์”

หญิงสาวพยักหน้าช้าๆ พยายามเรียกความหนักแน่นกลับคืนมา สิ่งที่ชายสูงวัยพูดคือความจริงที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ หล่อนเดินหน้ามาถึงขั้นนี้แล้ว สุดท้ายคงไม่อาจล้มเลิกกลางคันได้

“กลับไปพักผ่อนซะนะ อย่าเครียด อย่ากังวล. . .อืม บางที คุณน่าจะออกไปกับมิสเตอร์หยางบ้าง อยู่บ้านกับน้องสาวทุกๆ วัน อาจไม่ใช่เรื่องดีนัก รู้มั้ยคุณดูเครียดขึ้นทุกวัน ผมอยากให้คุณผ่อนคลายบ้าง หัวหน้าทีมวิจัยเป็นบุคคลสำคัญของเรา ผมอยากให้คุณทำงานอย่างมีความสุข”
ชายสูงวัยยิ้มอบอุ่นให้อีกฝ่าย “วันนี้มิสเตอร์หยางจะมารับคุณไม่ใช่หรือ ทำหน้าสดใสเข้าไว้ ปล่อยวางซะ แล้วให้ตัวเองมีความสุขซะบ้าง”

“แต่. . .” ความสับสนยังแจ่มชัดอยู่ในน้ำเสียง
ชายสูงวัยถอนหายใจเบาๆ “อย่าแต่อีกเลย ผมรู้นะว่าแผลข้างขมับของคุณมาจากไหน นับวัน ณัชชาก็ยิ่งเอาแต่ใจมากขึ้น อันที่จริงคุณน่าจะพาเธอไปพบจิตแพทย์บ้างนะ ปล่อยไว้แบบนี้ สุขภาพจิตเสียกันไปทั้งบ้านพอดี”

“ณัชชาไม่ได้มีปัญหาอะไรร้ายแรงขนาดนั้นนะคะ” ณิชารีย์แก้ตัวไม่เต็มเสียง ไม่กล้าเล่าว่าครั้งหนึ่งเคยบอกน้องสาวว่าจะพาไปพบจิตแพทย์ ณัชชาก็ขู่ว่าจะฆ่าตัวตาย นับจากนั้นหล่อนก็ปัดความคิดนั้นทิ้งไปโดยปริยาย

นายเอกภพยิ้มน้อยๆ “ผมรู้ว่าเธอคงไม่ยอมให้คุณพาไปหาจิตแพทย์ง่ายๆ แต่อย่างที่ผมบอก ขืนดันทุรังทนรองรับอารมณ์น้องสาวแบบนี้ต่อไป มันจะส่งผลกระทบโดยตรงต่อตัวคุณเองนะ ดอกเตอร์ แล้วมันก็อาจส่งผลถึงงาน และคงไม่มีใครอยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นแน่ เชื่อผม คลายเครียดบ้าง”

“แต่ท่านก็รู้จักนิสัยณัชชา ถ้าฉันกลับบ้านผิดเวลา หรือแค่จะคบหาเพื่อนสักคน ณัชชาก็ไม่ชอบ”
“นั่นเพราะคุณตามใจเธอมากเกินไป ผมรู้ว่าณัชชาน่าสงสาร ควรได้รับความเห็นอกเห็นใจ แต่การรับมือกับคนแบบณัชชา ไม่ใช่การยอมตามใจเพียงอย่างเดียว หลายปีมานี้ คุณทุ่มเททั้งชีวิตให้น้องสาว จนแทบไม่เหลือพื้นที่ให้ชีวิตตัวเอง สุดท้ายผมว่ามันไม่คุ้มกันเลยนะ”

**********

ณิชารีย์ นั่งเก็บเอกสารบนโต๊ะระหว่างรอให้แดเนียลมารับ ยังลังเลว่าควรทำตามคำแนะนำของชายสูงวัยดีหรือไม่ จะว่าไปนายเอกภพก็พูดถูก หล่อนเคร่งเครียดมากขึ้นทุกวัน บ่อยครั้งที่ต้องกินยานอนหลับ เผลอๆ สุขภาพจิตของหล่อนอาจย่ำแย่กว่าน้องสาวไปแล้วก็ได้

หลังจากรอจนใกล้เวลา ณิชารีย์ก็หยิบกระเป๋าสะพาย ลงลิฟต์ไปด้านล่าง เมื่อก้าวออกไปนอกตัวอาคาร รถเบนท์ลีย์สีเทาเปิดประทุนคันหรู ก็จอดเทียบพอดิบพอดี
สารถีรูปหล่อ ส่งยิ้มบาดใจให้ ก่อนจะลงจากรถ อ้อมลงมาเปิดประตูฝั่งที่นั่งข้างคนขับให้ตามมารยาท
สุภาพบุรุษ “เชิญครับ”

“ขอบคุณค่ะ” ณิชารีย์เอ่ยขอบคุณ ขณะก้าวขึ้นนั่ง ท่าทางยังไม่คลายความกังวลลงสักเท่าไรนัก
“รอผมนานมั้ยครับ” แดเนียลชวนคุยอย่างเป็นกันเอง อยากให้หญิงสาวผ่อนคลายให้มากที่สุด
“ไม่ค่ะ ฉันเพิ่งเดินลงมาพอดี” หล่อนตอบอย่างสุภาพ คงมาดดอกเตอร์ณิชารีย์ผู้เย็นชาเช่นเคย

แดเนียลยิ้มในแววตาขณะทอดตามองอีกฝ่าย เขาชักหลงใหลนัยน์ตาสวยซึ้งแกมโศกมากขึ้นทุกที ยังจำวันที่พบกันในร้านอาหารได้ หล่อนทั้งยิ้มและหัวเราะ แต่นับหลังจากวันนั้น เขาก็ไม่ได้เห็นอาการแบบนั้นของเธออีก คล้ายณิชารีย์ต้องการเก็บซ่อนตัวตนอีกด้านไว้อย่างลึกที่สุด และคืนนี้เขาจะดึงสิ่งนั้นออกมาอีกครั้ง

รถคันหรูเคลื่อนตัวออกจากเขตอาคารซินเซียร์ เอเชีย มุ่งตรงไปบนถนนทอดยาวที่การจราจรติดขัดบ้าง แต่ไม่มากนัก ด้วยอาคารแห่งนี้ไม่ได้ตั้งอยู่ในเขตใจกลางธุรกิจ

“ผมดีใจนะที่คุณยอมออกมาพบ นึกว่าคุณจะไม่ชอบขี้หน้าผม จนไม่ยอมออกมาพบซะแล้วสิ” แดเนียลเอ่ยด้วยน้ำเสียงล้อเลียน
“ทำไมฉันต้องไม่ชอบขี้หน้าคุณด้วยล่ะคะ อีกอย่างฉันก็ต้องออกมาพบคุณตามหน้าที่ คุณมีสิทธิ์ที่จะได้รับข้อมูลความคืบหน้าของโครงการอยู่แล้ว”

ณิชารีย์ตอบเสียงเป็นงานเป็นการ ผิดกับความเป็นกันเองของอีกฝ่าย แต่แดเนียลก็รู้ว่านั่นคือป้อมปราการปิดบังตัวตนแท้จริงของหล่อน

“ไม่รู้สิ ผู้หญิงไม่ค่อยชอบผมนัก” แดเนียลแสร้งตีหน้าเศร้า
ณิชารีย์เหลือบมองคนขับราวกับไม่เชื่อในคำพูดนั่นสักนิด

“คุณมองเหมือนไม่เชื่อผมเลย” ยังไม่เลิกตีหน้าเศร้าและหนักใจ
“ก็คุณพูดเรื่องไม่น่าเชื่อนี่ค่ะ”

“แปลว่าคุณไม่เชื่อว่าผู้หญิงส่วนใหญ่ไม่ชอบผม” คราวนี้แดเนียลหรี่ตาเล็กน้อย
“ฉันก็ไม่แน่ใจ แต่ข้อมูลที่ได้มาเกี่ยวกับเรื่อง. . .ส่วนตัวของคุณ เหมือนจะเป็นไปในทางตรงกันข้ามกับที่คุณบอก”

“ว้าว! แปลว่าคุณแอบสืบข้อมูลผมหรือครับ” ชายหนุ่มยิ้มกรุ้มกริ่มอีกครั้ง
“ใครบอก ฉัน. . .” ณิชารีย์หาข้อแก้ตัวไม่ทัน อึกๆ อักๆ เมื่อถูกเขาต้อนเข้ามุม

แดเนียลยิ้มเอ็นดูสาวสวยตรงหน้า ที่แก้มเนียนแดงระเรื่อ ท่าทางผิดไปจากดอกเตอร์ณิชารีย์ผู้เคร่งขรึมและห่างเหินโดยสิ้นเชิง ไม่ว่าอย่างไรหล่อนก็เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่ย่อมเขินอายและหวั่นไหวตามประสาเพศหญิง

“ผมแค่ล้อเล่นน่ะครับ อยากให้คุณผ่อนคลายเท่านั้นเอง วันนี้คุณดูขรึมๆ เครียดๆ กว่าปกติ”
ณิชารีย์หันมองคนขับช้าๆ สบตาคมเพียงชั่วขณะหนึ่ง ก่อนจะเสหันมองวิวยามค่ำคืนนอกหน้าต่างรถ จึงไม่เห็นประกายวิบวับในแววตาของหนุ่มหล่อ

แดเนียลมั่นใจว่าเมื่อสักครู่เห็นแววหวั่นไหวในดวงตาหวานซึ้งคู่สวย
“ฉันคงดูเป็นผู้หญิงที่เครียด” พึมพำเบาๆ
แดเนียลหันมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของเธอ พลันสังเกตเห็นแววตาคู่สวยที่ทอดมองเหม่อไปยังนอกหน้าต่างรถ ดูหงอยเหงาจนน่าใจหาย ทำให้เขาอยากเข้าไปสำรวจตัวตนที่หลบซ่อนอยู่ด้านหลังกำแพงจนแทบอดใจรอไม่ไหว

“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ อาจเป็นเพราะหน้าที่การงานของคุณด้วยมั้งครับ ดอกเตอร์ด้านไวรัสวิทยาและหัวหน้าทีมวิจัยโครงการแคปซูลนาโนบอตรักษาเชื้อไวรัสเอชไอวี ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ที่คนทั่วไปจะเป็นกันนะครับ”

“ฉันก็ไม่ได้เก่งกาจอะไรมากมายหรอกค่ะ ถ้าขาดทีมวิจัย งานของฉันคงไม่คืบหน้าถึงขั้นนี้”
“แต่. . .” แดเนียลชะงักคำพูด เมื่อเหลือบเห็นปลาสเตอร์ข้างขมับ ขณะณิชารีย์เลื่อนมือขึ้นทัดปอยผมไว้หลังหู “ข้างขมับคุณไปโดนอะไรมาครับ”

ณิชารีย์ยกมือขึ้นแตะปลาสเตอร์เบาๆ นัยน์ตาสั่นไหวชั่วอึดใจ แต่อีกฝ่ายก็ทันสังเกตเห็น
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่อุบัติเหตุนิดหน่อยเท่านั้น ฉันซุ่มซ่ามไปหน่อย อย่าไปสนใจเลยค่ะ”

แดเนียลมั่นใจว่าเธอกำลังอำพรางบางสิ่งบางอย่างจากเขา ดอกเตอร์ณิชารีย์ช่างซ่อนความลับไว้มากมาย “งั้นคุณณิช ต้องเพิ่มความระมัดระวังหน่อยนะครับ เกิดบาดเจ็บอะไรไปมากกว่านี้จะไม่คุ้ม”

“ค่ะ” หล่อนตอบรับเบาๆ ความเป็นกันเองและผ่อนคลายค่อยๆ เพิ่มมากขึ้นตามลำดับอย่างไม่รู้ตัว
พลันณิชารีย์หน้านิ่ว ขณะเพ่งมองออกไปนอกรถ “คุณจะขับรถไปไหนคะ”

“ไปหาที่นั่งกินอะไรกันไงครับ” แดเนียลตอบยิ้มๆ

แต่ณิชารีย์ไม่ยิ้มด้วย “แต่นี่เป็นเส้นทางออกนอกเมืองนะคะ” น้ำเสียงฉายความกังวลชัดเจน

“ครับผม”
“แต่นี่มันเย็นมากแล้วนะคะ ถ้าคุณออกนอกเมือง กว่าจะกลับเข้าเมืองไม่ดึกดื่นเที่ยงคืนหรือคะ”

“ถ้าคุณณิชกลัวผมจะทำมิดีมิร้ายอะไรละก็ ผมขอรับปากด้วยเกียรติของลูกผู้ชายเลยว่าไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นแน่นอน แค่อยากพาคุณไปที่ไหนสักแห่ง อยากให้คุณผ่อนคลายเท่านั้นเอง”
“ฉันรู้ค่ะว่าคุณไม่ได้คิดทำอะไรไม่ดี แต่ฉันไปกับคุณไม่ได้” หญิงสาวมีสีหน้าลำบากใจเล็กน้อย

“ทำไมละครับ” แดเนียลยังคงยิ้มละไม ไม่ได้หนักใจกับอาการปฏิเสธแข็งขันของอีกฝ่าย ไม่ว่าอย่างไร คืนนี้ เขาจะต้องพัฒนาความสัมพันธ์ของทั้งสองให้คืบหน้ากว่าที่เป็นอยู่ให้ได้ และหนทางเดียว คือ การได้นั่งคุยกันเงียบๆ ตามลำพัง ท่ามกลางบรรยากาศของสายลม แสงดาว และเกลียวคลื่น

“คะ. . .คือ. . .ฉันติดธุระบางอย่างน่ะค่ะ”
แดเนียลถอนหายใจเบาๆ แต่ยังคงยิ้มละมุน “ธุระสำคัญมากหรือครับ เลื่อนนัดได้มั้ย”

ณิชารีย์ส่ายหน้าทันควัน พร้อมตอบอย่างอ้ำๆ อึ้งๆ “ไม่ได้ค่ะ คือ ฉัน. . .ฉัน. . .”
“ใช่ธุระของน้องสาวคุณณิชหรือเปล่าครับ”

ณิชารีย์หันขวับมองเขา “คุณ. . .รู้”

“ก็ไม่เชิงหรอกครับ แต่ผมสังเกตตั้งแต่วันที่เราคุยกันในร้านอาหารแล้ว ผมเห็นคุณณิชรักและใส่ใจน้องสาวมาก พอเธอโทร. มา คุณก็ทิ้งผมไปอย่างไม่ไยดีกันเลยทีเดียว” ประโยคท้าย แสร้งทำเสียงเศร้ากึ่งล้อเลียน
ณิชารีย์มีท่าทางอึ้งไป พร้อมกับมีสีหน้าละอาย “เรื่องวันนั้น ฉันขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ สำหรับคุณณิช ผมไม่ถือโทษโกรธเคืองอะไรอยู่แล้ว ให้ทำมากกว่านี้ ผมก็ไม่โกรธ แต่. . .อาจมีงอนนิดหน่อย”

หล่อนหลุดยิ้มน้อยๆ ไม่รู้ตัว
“ฉันขอบคุณที่คุณแดเนียลไม่โกรธ แต่วันนี้ฉันคงออกไปนอกเมืองกับคุณไม่ได้”

“ผมเข้าใจนะครับว่าคุณณิชรักและห่วงน้องสาวมาก ผมชื่นชมกับสิ่งที่คุณณิชทำ ครอบครัวเป็นสิ่งมีค่าในชีวิตของเราทุกคน แต่มันคงไม่ผิดที่เราจะให้เวลาหรือรางวัลกับตัวเองบ้าง ถ้าเราไม่เติมพลังชีวิตให้ตัวเอง เราจะทุ่มเทให้กับครอบครัวและงานได้เต็มที่ได้ยังไง ผมขอสักวันจะได้มั้ย ผมอยากให้คุณได้ผ่อนคลายจริงๆ นะ” แดเนียลหว่านล้อมเสียงทุ้มนุ่ม และพึงพอใจ เมื่อเห็นความสับสนบนดวงหน้าสวย

“ฉัน. . .ฉัน. . .” ณิชารีย์กระซิบเสียงแผ่วอย่างอ้ำอึ้ง
“เชื่อใจผมนะ ผมแค่อยากให้เรารู้จักกันมากขึ้นเท่านั้นเอง”

“ไหนคุณบอกว่านัดเจอฉันเพื่อสอบถามความคืบหน้าของโครงการวิจัย” ณิชารีย์หลุบตามองมือที่ประสานกันบนตัก ประหนึ่งไม่อยากสบตาของอีกฝ่าย
“คุณก็รู้นี่ว่านั่นเป็นแค่ข้ออ้าง” แดเนียลสารภาพตามตรง ไม่อ้อมค้อม

ณิชารีย์เงยหน้ามองอีกฝ่ายช้าๆ ความสับสนลังเลผุดวาบขึ้นในสีหน้า อย่างที่แดเนียลเริ่มพอใจ
“นะครับ คืนนี้เราจะตัดทุกสิ่งอย่างรอบตัวเราไปสักพัก ลืมว่าเรามีภาระความรับผิดชอบหนักหน่วงอะไรบ้าง ให้โอกาสเราได้ถอดหน้ากากทางสังคมออกสักครั้งก็ยังดี” แดเนียลทอดเสียงนุ่ม

ใบหน้าสวยยังคงความสับสนลังเลไม่คลาย ขณะเดียวกันประกายความหวามไหวในแววตาก็ลุกโชนขึ้น ประหนึ่งถ้อยคำเมื่อสักครู่ของแดเนียลจุดไฟแห่งความมีชีวิตชีวาให้เธอ หลังจากทำท่าครุ่นคิดอยู่ชั่วขณะ ณิชารีย์ก็หยิบโทรศัพท์เคลื่อนที่ออกมากดโทร. ก่อนจะกรอกเสียงไปตามสาย
“ป้าคะ ณัชชาทำอะไรอยู่คะ ให้เขามาคุยกับณิชหน่อยนะคะ”

แต่หลังจากรอเกือบสามนาทีเต็ม ณิชารีย์ก็มีสีหน้าผิดหวังขณะตอบกลับว่า
“ป้าคะ คืนนี้ณิชติดธุระนิดหน่อย คงจะกลับค่ำ ยังไงฝากบอกณัชชาด้วยนะคะ”

ณิชารีย์กดวางสาย เห็นชัดว่าเธอมีท่าทางไม่แน่ใจว่ากับการตัดสินใจของตัวเองเมื่อสักครู่นี้
“น้องสาวคุณณิชหลับไปแล้วหรือครับ” แดเนียลถามอย่างสุภาพ

“เปล่าหรอกค่ะ เขากำลังเพลินกับการท่องโลกอินเทอร์เน็ต”
แดเนียลหันยิ้มอ่อนโยนแทนการรับทราบ ก่อนจะหันมองถนนเบื้องหน้า มุ่งตรงสู่ชายหาดเงียบๆ เป็นส่วนตัว ปลอดภัย และบรรยากาศโรแมนติกแห่งหนึ่งที่ศรีราชา ซึ่งเขาได้เตรียมการไว้ล่วงหน้าเพื่อสาวสวยคนนี้โดยเฉพาะ

ระหว่างทางเขาแวะซื้อเครื่องดื่มและอาหารกล่องหลายอย่าง และกว่าจะถึงจุดหมายปลายทาง ก็ล่วงเข้าเกือบสามทุ่ม ตลอดทาง ทั้งสองสนทนากันไม่มากนัก ด้วย ณิชารีย์ยังมีท่าทางวิตกกังวล จึงอยากให้เวลาเธออยู่เงียบๆ สักหน่อย

ณิชารีย์กวาดตามองวิวชายทะเลกับหาดทรายเบื้องหน้าที่ทอดยาวไปสุดลูกหูลูกตา ต้นมะพร้าวปลิวไสวไปตามแรงลมทะเลยามค่ำคืน

แดเนียลดับเครื่องเมื่อจอดรถคันหรูด้านหน้าหาด เปิดประทุนรถ เพื่อเปิดรับลมทะเล หันมองอีกฝ่าย และยิ้มพึงใจ เมื่อหญิงสาวมีท่าทางผ่อนคลายอย่างเห็นได้ชัด
ปอยผมบางส่วนพลิ้วไสวปาดป่ายใบหน้าทันที เมื่อถูกพัดด้วยแรงลม ณิชารีย์ต้องทัดมันไว้หลังหู พลางสูดอากาศริมทะเลยามค่ำคืนอยู่หลายครั้ง

ทั่วทั้งหาดเงียบสงบ ไม่มีผู้คน มีเพียงเสียงเกลียวคลื่นและกลิ่นอายทะเล กับหนุ่มสาวทั้งสอง
ชายหนุ่มยิ้มพอใจเมื่อสังเกตเห็นความผ่อนคลายของอีกฝ่าย เขาหยิบโทรศัพท์เคลื่อนที่ของตัวเองขึ้นมากดปิดเครื่อง ณิชารีย์หันมองอย่างสงสัย

“ผมปิดมือถือผมแล้ว คุณจะปิดของคุณได้มั้ยครับ”

ณิชารีย์ลังเล “แต่ว่า. . .”

“เราสัญญากันแล้วไงว่าเราจะลืมทุกเรื่องราวรอบตัวเราไปสักชั่วขณะ”
หญิงสาวจดจ้องนัยน์ตาคมที่ทอดมองมา นิ่งงันไปราวถูกตรึงด้วยมนตร์เสน่ห์จากบางสิ่ง จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์เคลื่อนที่ออกมากดปิดเครื่องบ้าง

เมื่อเธอเงยหน้าขึ้น แดเนียลก็ทอดมองมาด้วยรอยยิ้ม เอื้อมมือไปหยิบกล่องอาหารมาสองกล่อง ส่งให้สาวเจ้ากล่องหนึ่ง ณิชารีย์จึงรับมา

“ไม่รู้คุณจะชอบมั้ย อาหารจีนพวกนี้” แดเนียลถามหยั่งเชิง
“ชอบค่ะ ฉันกินง่าย ขอให้อร่อยก็พอ”

“ร้านนี้อร่อยครับ รับรอง”
“คุณชอบกินอาหารจีนหรือคะ” ณิชารีย์ถามอย่างสนใจใคร่รู้

“ผมคงติดน่ะครับ คือ ผมอยู่ฮ่องกงมาหลายปี ติดอาหารรสชาติไม่จัดมาก”
“คุณเกิดที่ฮ่องกงหรือคะ”

“ครับ แต่ย้ายไปมาอยู่หลายประเทศ ฮ่องกงบ้าง ไทย อเมริกาบ้าง” แดเนียลยิ้มในแววตาอย่างพอใจที่เห็นณิชารีย์กินอาหารอย่างเอร็ดอร่อยทีเดียว
“ภาษาจีนคงเป็นภาษาแม่ของคุณด้วย”

แดเนียลพยักหน้าตอบรับ ทอดมองใบหน้าของสาวสวยตรงหน้า ส่งยิ้มให้กันเป็นระยะ พอใจเมื่อแลเห็นความเขินอายเจือจางอยู่ในรอยยิ้มนั้น

หลังจากเสร็จสิ้นอาหารมื้อค่ำริมทะเล ณิชารีย์ก็เพลิดเพลินกับการมองวิวริมทะเลเงียบสงบอีกครั้ง
“เครื่องดื่มครับ”

ณิชารีย์หันมอง รับขวดเครื่องดื่มผสมแอลกอฮอล์มา ยิ้มน้อยๆ “คุณคงไม่คิดมอมเหล้าฉันนะคะ”
“เครื่องดื่มพวกนี้มีแอลกอฮอล์แค่สามเปอร์เซ็นต์เท่านั้น แล้วก็ไม่ได้ดื่มตอนท้องว่าง จิบเล่นๆ สักขวด เปอร์เซ็นต์เมาแทบไม่มีเลยครับ” แดเนียลตอบพลางยกเครื่องดื่มชนิดเดียวกันขึ้นจิบ หันมองอีกครั้ง เห็นเธอทำเช่นเดียวกับเขาด้วยการยกขวดเครื่องดื่มขึ้นจดริมฝีปาก
แดเนียลเปิดประตูก้าวลงจากรถ เดินอ้อมไปเปิดประตูฝั่งที่นั่งข้างคนขับ ยิ้มให้กับหญิงสาวที่มองมาด้วยความงุนงง “ลงมาสิครับ”

ณิชารีย์ลังเล แต่เมื่อเขาพยักหน้าเชื้อเชิญอีกครั้ง ก็ก้าวลงจากรถช้าๆ สายตาตรึงอยู่ที่ร่างสูงใหญ่ในชุดสูท
ของวาเลนติโนที่เดินไปยืนพิงกระโปรงหน้ารถหรู เขาตบกระโปรงรถข้างๆ ขณะมองมา
สาวสวยทำท่าครุ่นคิดอยู่ชั่วขณะ ก่อนจะตัดสินใจเดินไปพิงกระโปรงรถข้างๆ เขา จิบเครื่องดื่มใต้แสงดาว เคล้าสายลม ชมเกลียวคลื่น

ชายหนุ่มยิ่งกว่าพึงพอใจกับท่าทางผ่อนคลาย ยิ้มเขินอายในบางครา กับความสั่นไหวในดวงตา เขามั่นใจว่าจุดหมายปลายทางอยู่ไม่ไกลเกินเอื้อม แม้เธอจะเป็นผู้หญิงคนแรกที่อาจใช้เวลาในการตกหลุมเสน่ห์เขานานเกินหนึ่งสัปดาห์ก็ตาม

แน่นอนแดเนียลจะไม่รุกคืบอย่างผลีผลาม ถ้าเธอถอย เขาก็จะไม่ตามไล่ล่า เพราะไม่แน่ใจว่า ผู้หญิงอย่างณิชารีย์อาจยิ่งถอยหนีห่างไปเป็นโยชน์หรือเปล่า และการตะล่อมหาความจริงจากหญิงสาวคงต้องค่อยเป็นค่อยไป เพราะดอกเตอร์ณิชารีย์ ไม่ได้แค่ฉลาดธรรมดา แต่ฉลาดเป็นกรด (จบบทที่ 7)



Create Date : 24 สิงหาคม 2554
Last Update : 24 สิงหาคม 2554 11:45:48 น. 0 comments
Counter : 280 Pageviews.

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

isaiahland
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 33 คน [?]




New Comments
Friends' blogs
[Add isaiahland's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.