Group Blog All Blog
|
อัพต่ออีกหน่อย วันที่ 8 ละ..@ Guangzhou 28-02-08 วันนี้ตอนบ่าย ไปโรงพยาบาลมาด้วย ต้องทำประกันสุขภาพสำหรับคนที่จะขอวีซ่าหนึ่งปีแบบ multiple ก็เลยไปตรวจสุขภาพ ดีนะที่ตรวจฉี่ ตรวจอึมาจากไทยแล้ว ไม่งั้นต้องไปนั่งเบ่งอีก เซ็งแย่เลย ไม่มีให้ออกด้วย แต่ว่าโดนเจาะเลือด เซ็งเป็ด ไปถึงก็ถามคนที่พาไปก่อนเลยว่า ถ้าจะบอกเค้าว่า ทำเบาๆ นะ กลัวเจ็บ จะบอกยังไง เค้าก็ขำๆ แล้วก็บอกมา ระหว่างนั่งรอ ก็ดูคนอื่นโดนจิ้มไปเรื่อยๆ จนถึงคิวพี่เจ(ใหญ่) ได้ทันเห็นเค้าจิ้มพี่เจพอดี พยาบาลสองคนนั่งคุยกัน ระหว่างเจาะเลือดคนไข้ เจาะๆ ไปก็ไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ ตอนพี่เจโดนจิ้ม เค้าเอาเข็มแทงแบบไม่ได้เล็งเลย เห็นแล้วเราถึงกับร้องเลยว่า เจะเปะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ ก็แมร่งแทงไม่มองเลย เท่านั้นยังไม่พอ พี่เจบอกว่า เค้าหาเส้นเลือดไม่เจอ เค้าก็เอาเข็มควานๆ หาหลังจากเจาะไปแล้วด้วย สยดสยอง น้ำตาจะไหลเลยตอนเห็นแบบนั้น กลัวววววววววววววววววววววว แค่เห็นเข็มฉีดยาก็จะร้องไห้อยู่แล้ว ยิ่งมาเจาะโหดๆ ยิ่งสยองงงงงงงงงง พอไปถึงหน้าพยาบาลก็เลยบอกเค้า ว่าเบาๆ นะ นู๋กลัวววววว เค้าก็บอกว่า จะเบาๆ ให้...อือ ก็ดี สรุป ก็ไม่เจ็บมาก แต่ก็เจ็บอยู่ดี ช้ำเลือดนิดหน่อย ตอนไปตรวจเลือด รพ จุฬาไม่เห็นช้ำแบบนี้เลย แต่ก็ช่างเหอะ มันช้ำได้ช้ำไป ไม่เจ็บซะหน่อย ก็กลับมานอนเล่นที่ห้องสักพัก ก็เริ่มหิว เลยชวนกันไปกินอาหารญี่ปุ่น เพราะอยากกินกันสองคน (อี้-จูน) ก็เลยชวนคนอื่นด้วย...ตามมารยาทอันน้อยนิด ปรากฏว่าทุกคนก็ไปกัน ยกเว้นพวกผู้ชายที่ไปเดิน อีเต๋อลู่ ก็มีหลินกะพวกอินโดไปด้วย เกือบๆ สิบคนได้ คนไทยก็เกือบสิบละ อินโดอีกสอง แต่ไม่ประทับใจเลย ในรูปอย่างกะข้าวยำเกาหลี ตอนอ่านชื่อ ก็อ่านได้ประมาณว่า เป็นข้าวเกาหลี..ปลา..ผัด...ไรไม่รู้ เห็นแล้วคิดถึงตอนไปกินข้าวยำเกาหลีที่คองจู..ปทุมวันปริ้นเซส ตอนนั้นเสร่อไปกันสองคนกะพี่บั๊มพ์ นึกว่ามันเป็นบุฟเฟ่ต์ญี่ปุ่น-เกาหลีแบบเมื่อก่อน ปรากฏว่ามันเปลี่ยนไปแล้ว เรากินไรแทบไมได้เลย พี่บั๊มพ์เลยสำรวจของกินมาให้ ก็เลยได้กินข้าวยำเกาหลีที่กินได้และอร่อย เห็นแล้วคิดถึงก็เลยอยากกิน ในรูปมันเหมือนเอาข้าวใส่ครกกินอ่ะ ชามในรูปมันเหมือนครกสีเทาๆ แต่พอสั่งมา ปรากฏว่าเป็น ข้าวผัดปลาไหล เซ็งเลยแมร่ง ไม่กินปลาไหล กินไม่ลงเลย ข้าวผัดมันอร่อยนะ แต่พอรู้ว่าเป็นปลาไหลก็เขี่ยปลาออก กินแต่ข้าว กินได้แค่ครึ่งถ้วย ก็ฝืนไม่ไหวแล้ว เสียดายด้วย แต่ไม่ไหวจริงๆ กลับมาถึงห้องก็เก็บห้องอีกสักพักก็นอน อากาศมันหนาวๆ ก่อนนอนก็เอาไดร์เป่าผมเป่าๆ ที่นอนให้อุ่นๆ พอเป่าไปสักแป้บก็เป่าผ้าห่มต่อ ถึงนอนได้ อุ่น...หลับสบาย คิดถึงบ้านจัง อย่างน้อยห้องที่บ้านก็วางเตียง 5-6ฟุตได้สักสองอัน อยู่ที่นี่ แค่เตียง 3 ฟุตสองอันว่าติดกันก็ไม่มีทางเดินแล้ว อนาถาเหลือเกิ๊นนนนนนนนนนนนน คิดถึงกับข้าวที่ไทยแล้วด้วย คิดถึงบ้าน อยากไปเจอคนที่คิดถึงด้วย แต่ว่า...ตอนมาก็เป็นคนเลือกเอง เพราะงั้นก็ต้องอดทน คนทางนี้อดทนได้...ไม่รู้คนทางนู้นจะเป็นยังไง หวังว่าระยะทางจะไม่เป็นอุปสรรคของเรานะ กินกะหล่ำปลีผัดน้ำปลาเผื่อเค้าด้วย อยู่นี่หาซื้อน้ำปลาไม่ได้ ไว้วันไหนจะลองไปเดินห้างที่นำเข้าสินค้าดู เผื่อเจอ ถ้าเจอจะซื้อกระทะไฟฟ้าแล้ว จะแอบขนขึ้นมาบนห้อง เพราะเค้าห้ามทำอาหารในห้อง ให้ไปจ่ายตังใช้ครัว...ครัวที่หลินบอกว่า ปีที่แล้วมันบึ้มใส่อินโดไปคนนึง ...หน้าไหม้เลย 29-02-08 วันนี้เหนื่อยนิดหน่อย ไปเดิน Shang xie jiu มาอีกแล้ว เป็นถนนคนเดินที่ไปเดินวันที่ 23 วันนี้ไปได้เสื้อกันหนาวเป็นขนๆ มาตัวนึง ฟูฟ่องเลย น่ารักดี ตัวละ 200 หยวน ใส่แล้วดูไฮโซมากมาย ชอบอ่ะ มันเป็นความเก็บกดอย่างนึงแหละว่า อยู่บ้านเราใส่เสื้อขนๆ ก็เหมือนคนบ้า พอได้ทีก็เอาซะหน่อย แต่ไม่กล้าใส่อ่ะ ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้าง ถึงตอนนี้ยังไม่ได้ใส่ ก็เก็บไว้ใส่ตอนปลายปีได้ ปลายปีก็หนาวแล้ว ยังไงก็ได้ใช้แน่นอน ตอนแรกว่าจะซื้อบูทมาใส่ด้วย แต่ว่าไม่ได้แวะดูเท่าไหร่ ไปกันหลายคน เกรงใจเค้าเวลาแวะดูนู่นนี่ ก็เลยไม่ดูมันซะเลย ก็ได้แต่แวะร้าน 2หยวน ที่อะไรๆ ก็สองหยวน แวะแล้วก็ไม่รู้จะซื้ออะไรดี แต่ไปแวะอีกร้านนึงเป็นร้านขายของตัว Benko ทั้งร้านเลย (รูปอ่ะ จะไล่ลงทีหลัง เพราะตอนนี้ยังไม่มีเนตเป็นของตัวเอง เพราะงั้นถ้ามีเวลาอัพ ก็อัพเฉพาะเรื่องก่อน) ก็ไปได้ซองใส่การ์ดมา ตอนแรกกะเอามาใส่มือถือ ด้านข้างใส่ได้พอดี๊ พอดี แต่ไอตอนจะปิดด้านบนเท่านั้นแหละ มันปิดไม่ได้ ก็มันเป็นที่ใส่การ์ดนี่หว่า ใส่มือถือมันเลยปิดไม่ได้ ก็เอาเหอะ เด๋วจะเอามาใส่บัตรรถไฟใต้ดินมันซะ เวลาเดินเข้าก็จะได้ไม่ต้องควักออกมาตื้ดๆ พูดถึงรถไฟใต้ดิน วันก่อนที่ไปเดิน Beijing lu ก็ไปติดอยู่ เพราะเอาบัตรไปตื้ดตรงช่อง แล้วมันดันออกไม่ได้ ต้องให้พนักงานเอาเหรียญมาหยอดให้ออก เขินเลย ไปยืนติดอยู่คนเดียว คนอื่นเดินออกไปได้หมดละ ต้องรอเราออกตามไป กลับมาถึงห้อง เจอหลินก็เลยถามว่า หลินได้บูทรึเปล่า เพราะหลินแยกไปเดินกะพวกอินโด หลินก็ไม่ได้บูท เพราะพวกอินโดหาว่าใส่บูทมันเหมือนพวกทำนา กวาดถนน ที่ต้องใส่บูททำงาน แหม...บูทมันก็คนละแบบแล้ว ยังช่างจินตนาการได้อีก เซ็งไปเลย ไม่ใส่ก็ได้วะ ถ้าเสี้ยนจริงๆ ปลายปีค่อยซื้อมาใส่ก็ยังไม่สาย เมื่อวานไปซื้อ Converse มา ของแท้คู่นึง ของปลอมคู่นึง ของแท้เลือกสีชมพูแป๋นๆ มา เพราะชอบ เดินไปเดินมาเจอของปลอมสีเหลืองแป๋นๆ อีก เออก็ชอบอ่ะ อยู่ที่นี่ทำไรที่อยากจะทำได้ ไม่อายใคร..เพราะไม่รู้จักใคร วันนี้ตอนไปเดิน Shang xie jiu ก็แวะร้านคอนเวิร์สอีก ไปเจอสีส้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม สีส้มแป๋นๆ ที่อยากได้เลย ร้านแรกมันไม่มี ไม่งั้นอ่ะ เอาสีส้มไปแล้ว สีชมพูไม่เอาหรอกกกกกกก สีส้ม สีชมพู สีเหลือง ใส่ยังไงก็ไม่เข้ากะเสื้อผ้าอยู่ดี (จูนบอก...เออ..ก็จิง) งั้นก็เลยเลือกสีแป๋นแหลนสุดๆ ไปเลย ไม่ได้ดูเลยว่ามันเข้ากะชุดป่าว แต่ก็ใส่ เออ ก็ตลกดีแฮะ อยู่ที่กวางโจว..ตอนแรกคิดว่าที่จีน คู่รักจะไม่กล้าทำอะไรเปิดเผยกันนะ แต่ผิดคาดสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คู่รักที่นี่ จู๋จี๋กันไม่เกรงใจใครเลย แทบจะสมสู่กันต่อหน้าสาธารณะชนได้อยู่แล้ว ยืนกอดกัน หอมแก้มกันหน้าตึกเรียนก็มี ตรงทางเดินก็มี บนรถไฟใต้ดินเนี่ย เจอโคดบ่อย (เพราะช่วงนี้นั่งรถไฟบ่อย) ยืนกอดกันกลมดิ๊ก ลงรถไปก็ไปเตรียมวางแผนครอบครัวได้เลย ทั้งจุ๊บกันบนรถไฟไม่สนใจคนอื่นเลย กอดกันอย่างกะว่ากลัวจะหาย ยืนจ้องมัน ก็ยังไม่เลิกทำด้วย ม้านั่งยาวๆ นั่งได้สัก 2-3 คน มานกะไม่นั่งข้างๆ กัน ผู้ชายจะนั่งก่อน แล้วให้ผู้หญิงมานั่งตัก โอ้วววววววววววววววววววววว.....ผิดคาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ถ้าอิป้าเบียบเห็น โดนแบนกันแน่นอน คิดถึงบ้านเราจริงๆ อะไรๆ ก็ดีกว่า แต่ต้องอดทนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เลือกเองแล้ว ต้องทนๆๆๆๆๆ ระยะทางจะไม่เป็นอุปสรรคของเรา...เพราะเราต่างคนต่างมีหน้าที่ต้องทำ Miss miss 1-03-08 วันนี้ไม่ได้ไปไหนเลย นอนตื่นสาย ก็เอาผ้าไปซักกัน แล้วตอนบ่ายๆ ไปกินข้าวร้านหลังหอมา เสร็จก็กลับมานั่งเล่นที่ห้อง ดูทีวี หลับไปอีกรอบ ตื่นมาเย็นๆ ก็จะไปกินพิซซ่า เดินไปตรงประตูซีเหมินก็ทุ่มกว่าๆ แล้ว ก็เลยว่า ดึกแล้ว กว่าจะไปถึงพิซซ่าก็เดินอีกสิบกว่านาที ก็เลยไม่ไป ไปนั่งกินข้าวหมูกรอบ ข้าวหน้าเป็ดแทน ไปซื้อชานมไข่มุกอีกแล้ว อร่อยดีแท้ กลับห้องมาจมอยู่ห้องจูนซะนาน วันนี้ได้คุย VDO call กะที่บ้านด้วย ดีใจ เย้ๆ ปล. เซ็งว่ะ จะอัพรูป ก็อัพไม่ได้ ต้องมานั่งปรับขนาดรูป เลยไม่ปรับ ไว้รอได้เนตเป็นของตัวเองก่อน จะอัพอีกทีละกัน .. จริงๆ
|
Creamchoco
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] . . . ที่ไหนๆ ก็ไม่เหมือนที่บ้านเรา . . . กาลเวลา...จะพิสูจน์ทุกสิ่ง . . . Friends Blog |
||||||||||||
แอบรอคอยเธอก็รู้
ยากให้เธอลองตรองดู
ในความทรงจำ เก็บไว้
ต่างคนมีทางต้องเดิน
อาจมีเวลาต้องไกล
หนึ่งคนยังคงคอยใจ
ยังคงคอยไปอย่างนั้น
อยู่ไกลกันเกินครึ่งฟ้า
หากยังมีใจถึงกัน
จะโยงใยความสัมพันธ์
จนมาพบกันใกล้ตา
ต่อเติมแรงใจเมื่อท้อ
แบ่งปันในยามทุกข์ตรม ไม่หวั่น
ต่างคนเติมใจให้กัน
เติมใจซึ่งกัน จนเต็ม