Bloggang.com : Creamchoco - ABAC ที่รัก ~~**

Group Blog

มกราคม 2551

14 มกราคม 2551

ABAC ที่รัก ~~**

All Blog

ABAC ที่รัก ~~**

ไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะรัก ABAC ได้เหมือนกันนะเนี่ย

ตั้งแต่ครั้งแรกที่เริ่มเอนทรานซ์ก็เริ่มรู้ชะตาชีวิตว่า "ไม่ติดแน่ๆ"
เพราะขี้เกียจเหลือเกิ๊นนนนนนน แต่ก็แอบหวังเล็กๆ ว่าจะได้สักที่

แต่รู้อยู่อย่างนึงว่า "อยากเรียนเกี่ยวกับภาษา" ชอบมากๆ อะไรก็ได้ที่เกี่ยวกับภาษา
ป๊าก็เล็งเห็นแล้วว่า ลูกชอบทางนี้ก็เลยจัดแจงให้มาสมัครเรียน สอบซะที่ Abac

ตอนนั้นยังอคติกับ ม.เอกชนอยู่มากว่า พวก ม.เอกชนคุณภาพไม่ดี เป็นที่รองรับเด็กเอนทรานซ์ไม่ติด
(*ความคิดเห็นส่วนตัว ไม่ต้องการจะพาดพิงใดๆ ทั้งสิ้น)
จริงอยู่คนที่เอนทรานซ์ไม่ติดก็จำเป็นต้องมาเรียน ม.เอกชนบ้าง
แต่บางคนก็ "เลือก" ที่จะมาเรียนเอง โดยไม่เอนทรานซ์เลยก็มี

ม.เอกชนก็ไม่ได้แย่อะไร ยกเว้นเรื่องค่าเรียนแพ๊ง~แพง
กลับเข้าเรื่องต่อดีกว่า ....

ตอนนั้นป๊าพามาสมัครเรียนก็รู้สึกไม่ดีมากๆ เลย (ในใจยังแอบคิดว่าอาจจะเอนท์ติดสักที่ก็ได้)
ก็ไม่ชอบ ไม่สนใจ ไม่ใส่ใจ หลับตลอดทาง ไม่อยากรู้ ไม่อยากเห็น
พาไปก็ไป บังคับให้มาก็มา
ตอนแรกต้องไปส่งใบสมัครที่ เอแบคหัวหมาก
รู้สึกเลยว่าแตกต่างจาก ม.เชียงใหม่ที่เคยเห็นมากๆ
ม.เชียงใหม่จะเป็นอะไรที่บรรยากาศแบบ
"ใช่เลย นี่แหละ มหาวิทยาลัยของจริง"
แต่พอเหยียบมาที่เอแบคหัวหมากปุ๊บ
"ยี้ อะไรเนี่ย ที่ก็แค๊บ~แคบ ไม่เหมือนมหาวิทยาลัยเลย"

ซื้อใบสมัครเสร็จ ก็กรอกๆๆๆ ส่งใบสมัคร จัดการเอกสารเสร็จก็กลับไป
จนถึงวันสอบก็ต้องไปสอบที่ เอแบคบางนา
ก็นอนอีกตามเคย ป๊าก็ขับรถไป เราก็ไม่สนหรอก กะสอบให้มันตกๆ ไปแหละจะได้ไม่ต้องเรียนที่นี่ (555 ชั่วมะ)

แต่พอลงจากรถเท่านั้นแหละ
"อู้วววววว นี่มันมหาวิทยาลัยหรือปราสาทในนิทาน"
ฉงนน้อยก็สงสัยขึ้นในบัดดล ....
ตอนเดินหาห้องสอบก็เห็นทางเดินใต้ตึกที่สวยๆ
ด้านบนเป็นโค้งๆ มีไฟแบบเป็นปราสาทๆ อ่ะ อธิบายไม่ถูก

ตรงทางเดินนี้เป็นที่แรกที่ประทับใจเลย ก็เลยเริ่มเปลี่ยนใจว่า
"อืม..ที่นี่คงไม่แย่อย่างที่คิด"

ต่อมาก็เจอบันไดโค้งๆ อีกอันนึง "กรี้ดดด ประทับใจ"

ก็โอเค เข้าห้องสอบไปก็ทำข้อสอบ ก็ทำได้
ในที่สุดก็เข้ามาเป็นนักศึกษาของที่นี่จนได้
แรกๆ ก็ไม่ประทับใจในการเรียนหรอก เพราะ อ.คนแรกเป็นคนพม่า
ก็อย่างที่รู้ ว่าการเรียนการสอนที่นี่เป็นภาษาอังกฤษหมด
ยกเว้นบางวิชา อย่างเช่น Business Law I-II, Communication in Thai

อ.คนแรกก็สำเนียงแปร่งๆ ตอนให้ทำ dictation เค้าก็พูดมาเป็นประโยค
แต่มีคำนึงที่เขียนไม่ถูกเลย
อ.พูดว่า "ยู แฮฟ ทู เป้ดด"
ก็เขียนไปว่า You have to pade.
พอเฉลยมาถึงกับบ้างอ้อว่า You have to paid.
ไอเราก็นึกว่าอะไร เป้ดดด ที่ไหนได้ มานก็คือ Paid

แต่หลังๆ มาก็เริ่มชินกับสำเนียงที่หลากหลายของ อ.ที่นี่
มีทั้ง พม่า ฟิลิปปินส์ อินเดีย อเมริกา อังกฤษ ออสเตรเลีย แคนาดา จีน ญี่ปุ่น
ก็หลากหลายดี
เรียนที่นี่ ถ้าใครขยันตั้งใจ ก็จะเก่งเลย แต่ถ้าเรียนๆ เรื่อยๆ ก็ลำบากมาก

วันนี้ที่เรามีบันทึกว่า "จบการศึกษา" แล้ว มันภูมิใจอย่างบอกไม่ถูก
แบบว่าไม่นึกเลยว่าจะมีวันนี้ ไม่รู้เลยว่าความรู้สึกจะเป็นแบบนี้
ภูมิใจมากๆ ที่รู้ว่าจบซะที
แต่ก็มีเสียใจบ้างที่ที่ผ่านมาไม่ตั้งใจให้มากที่สุด
...ในเมื่อมันแก้ไขอะไรไม่ได้ก็จะต้องทำอนาคตให้ดีที่สุด

ที่นี่สอนอะไรเยอะแยะมากมาย ทั้งเพื่อน ทั้งสังคม การศึกษา สิ่งแวดล้อมต่างๆ
เพื่อนไฮโซ๊~ไฮโซก็มีเยอะแยะ ตั้งแต่มีกระเป๋าหลุยส์ใช้ไม่ซ้ำ จนถึงกระเป๋าตลาดนัดก็ยังมี
ไม่จำเป็นว่าเรียนเอแบคจะต้องไฮโซเสมอไป มันไม่เหมือนภาพลักษณ์ที่เห็นทั้งหมด

คนก็คนเหมือนกัน อยู่ที่ว่าจะปฏิบัติตัวยังไง
ทุกสถาบันมีทั้งคนดีและไม่ดีปะปนกันไป

เอ้า .. .กลับเข้าเรื่อง
ที่เกลียดที่สุดก็คือวิชา Ethics seminar ที่บังคับให้ นศ. เข้าเรียน
เพื่อสั่งสอนเกี่ยวกับ จริยธรรม คุณธรรมในการทำธุรกิจ ไม่เอาเปรียบ ไม่เบียดเบียน เห็นอกเห็นใจผู้อื่น

ไม่มีเกรด ไม่มีคะแนน แต่ไม่เข้าก็ไม่จบ น่าเบื่อมากๆ เทอมนึงต้องเข้า 2ครั้ง
ส่วนตัวแล้วคิดว่าการมาสอนคุณธรรมแบบนี้มันน่าเบื่อมากๆ
มันไม่เข้าหัวหรอก ของแบบนี้มันอยู่ที่จิตใต้สำนึกและการปลูกฝังตั้งแต่เด็กๆ ต่างหาก
แต่ก็เอาเหอะ เค้าบอกว่าให้เรียนก็ต้องเรียนถึงจะน่าเบื่อ ไม่เข้าก็ไม่จบ

เท่าที่เขียนมาเหมือนไม่ดีเลยเนอะ
ตอนเรียนอ่ะ ไม่ชอบที่นี่เลย
จนถึงเมื่อวานที่เข้าพิธีซ้อมรับปริญญาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะรับจริงในวันที่ 19 นี้
ตอนที่ซ้อมจนเสร็จ อ.ให้นักเรียนยืนขึ้นพร้อมกับบอกว่า

"This is may be the last time you can do this...please stand up"

มันขนลุกไปหมดเลย
ตอนได้ยิน

"ก้องกังวาลขานไข ชื่นชม พวกเรา....."

แบบว่า น้ำตามันจะไหลอ่ะ
ก็มาคิดว่า เออ ก็จริงนะ นี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่เราจะได้มาเหยียบที่นี่ในฐานะนักศึกษาคนนึง
ดีใจ ภูมิใจ เสียใจ ในเวลาเดียวกัน บอกไม่ถูก
น้ำตาจะไหลแบบไม่เคยคิดมาก่อน ก่อนหน้านี้รู้สึกดีใจว่า
"โล่งอก ได้พ้นๆ ไปจากที่นี่ซะที"
แต่ตอนนี้กลับอยากย้อนไปเรียนใหม่แล้วสิ ไม่ทันไรเลย ...เฮ้อ...

แต่พอจบได้ก็ดีใจมากๆ และภูมิใจด้วยที่ทำสำเร็จไปอีกก้าว

กะว่าภายในอาทิตย์นี้หรืออาทิตย์หน้า จะต้องกลับไปที่เอแบคให้ได้
จะขอไปเก็บภาพความทรงจำเอาไว้
ที่ๆ เคยไปนั่งกินข้าว จดโพย อ้อนอาจารย์ โดนอาจารย์ดุ หนีเรียน แอบหลับ
นั่งเม้าท์ แกล้งชาวบ้าน

ถึง..ใครก็ตามที่ยังเรียนอยู่ ไม่ว่าจะที่เอแบคหรือที่ไหนและได้ผ่านเข้ามา
อยากจะขอให้เก็บประสบการณ์ ความทรงจำไว้ให้ดีที่สุด
จบมาแล้วจะภูมิใจ อาจจะไม่ชอบที่สถาบัน แต่จะภูมิใจว่าในที่สุดเราก็ทำเพื่อตัวเองสำเร็จ
สู้ๆ นะคะ ก้าวแรกแห่งความสำเร็จไม่ไกลเกินไปนัก

"ขอเพียงแค่พยายาม ความสำเร็จก็ไม่ยากอย่างที่คิด ... แน่นอน"

อ้างอิงภาพ Abac จาก
//www.thaicabincrew.com/webboard/viewtopic.php?t=40867&highlight=&sid=0d93917703a6c1a3d9d257a076ce99ab

ขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ได้ขออนุญาติก่อนเนื่องจาก ไม่สามารถ log in เพื่อตอบกระทู้ได้

Create Date : 14 มกราคม 2551
Last Update : 14 มกราคม 2551 19:37:28 น.
Counter : 1559 Pageviews.

5 comments


	จริงๆแล้วชอบอ่านหนังสือมากกว่าค่ะ เพราะในหนังมันทำไม่เหมือนในหนังสือ ตัดไปเยอะมากเลยอารมณ์เสียทุกทีเวลาไปดูหนัง ยิ่งแฮรี่ นี่นะ ไม่ดูในหนังอีกเลย เพราะมันตัดเยอะเกิน ทำให้รู้สึกว่า อ่านสนุกกว่าเยอะค่ะ

โดย: ยอพระกลิ่น

วันที่: 14 มกราคม 2551 เวลา:20:15:38 น.

ดีใจด้วยนะค่ะ ที่เรียนจบสมความตั้งใจ

เห็นด้วยค่ะว่าความทรงจำในมหาวิทยาลัย
เป็นสิ่งที่น่าจนจำมาก ๆ

คุณยอพระกลิ่น: เห็นด้วยค่ะว่าอ่านหนังสือเนี้ย
เก็บรายละเอียดได้เมามันส์กว่าเยอะ

โดย: ทราย (mancyber

) วันที่: 14 มกราคม 2551 เวลา:21:29:06 น.

ดีใจด้วยนะคะ สำหรับบัณฑิตใหม่ ^^

พี่เองก็กำลังจะเข้ารับ degree ใบที่ 2 จากเอแบคเหมือนกันค่ะ

ใบแรกก็รับจากเอแบค .. ใบที่ 2 ก็จากเอแบคอีก เหนียวแน่นมาก