|
กาลครั้งหนึ่งเมื่อวานนี้
หิมะตก
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเด็กน้อยคนหนึ่งนั่งมองภาพข่าวผ่านหน้าจอทีวี พายุหิมะถล่มเมืองนิวยอร์ค สร้างความเสียหาย เขามองแล้วเกิดคำถามขึ้นในใจ หิมะสวยขนาดนั้น ยังไปเกลียดชังกันได้ ไม่นึกสงสารเด็กอีกมุมโลกที่ชีวิตนี้ไม่เคยได้เห็นหรือสัมผัส อันที่พอจะใกล้เคียงที่สุดก็คือลูกเห็บ แต่ตกมาโดนทีก็ถึงขั้นหัวโนได้
กาลครั้งหนึ่งเมื่อเช้าวานนี้ หิมะตก ในเมืองนิวยอร์ค สร้างความตื่นตลึงให้กับเด็กน้อยคนนั้นเป็นอย่างมาก เขารีบลุกขึ้นมาจากที่นอน ใส่เสื้อผ้าอย่างหนา แล้วถลาวิ่งลงไปกลางถนน ถ่ายรูปมุมนั้น กวาดหิมะมุมนี้มากองรวมๆ ไม่วายขณะวิ่งวุ่นอยู่คนเดียวต้องขอให้เพื่อนบ้านช่วยถ่ายรูปให้อีกด้วย เขามีความสุขมากกับการเห็นหิมะครั้งแรกในชีวิต
แต่เขาก็ต้องหยุดความสุขไว้เพียงแค่นั้น เพราะต้องรีบนั่งรถไฟเข้าไปทำงานในใจกลางเกาะแมนฮันตัน ตลอดสองข้างทางที่รถไฟฟ้าวิ่งผ่านไป เมืองนิวยอร์คเหมือนใครเอาผ้าห่มสีขาวอันอบอุ่นมาโอบปกคลุมไว้ ละลองฝอยของหิมะปลิวผ่านหน้ากระจกรถไป นุ่มนวลดั่งปุยนุ่นลอยในอากาศ เขากำลังเคลิ้มฝัน นี่ฉันมาไกลขนาดนี้เลยหรือนี่ นี่แน่ใจนะว่าภาพที่เห็นคือความจริง เขายังคงยิ้มอย่างมีความสุข จนถึงสถานีปลายทาง
ลงจากรถไฟฟ้า เขาสาวก้าวรีบมุ่งไปยังประตูทางออก แต่ช้าไปเสียหน่อยถูกปาดหน้าจากชายร่างยักษ์ ผู้มีดวงตาดุดันเหมือนสุนัขป่า เขาสูญเสียการทรงตัวเล็กน้อย ก่อนสบถเรียกพี่ชิตออกไปเบาๆ ขณะกำลังจะก้าวเดินต่อไป ป้านกฮูกย้ายบ้านก็หิ้วถุงสารพัดอย่างชนด้านข้างเขาอีก เขาเลยเริ่มหัวเสีย แต่ไม่ได้ เขากำลังมีความสุขกับการเห็นหิมะครั้งแรกอยู่นี่นา อย่าให้นางมารร้ายพวกนี้มารบกวนจิตใจ
พอขึ้นไปบนถนน รถวิ่งเหยียบหิมะไปมาเหลือแต่รอยยางรถ ก้อนที่เริ่มทนการเหยียบย่ำต่อไม่ไหวก็กลายเป็นน้ำ พอเจอชาวนิวยอร์คเกอร์มาเหยียบย่ำต่ออีกทีเลยเริ่มแปลสภาพเป็นน้ำแฉะๆเหมือนดังโคลน เขาเริ่มเล็งวิถีการเดิน เพราะต้องให้ไวและปลอดภัย ทุกก้าวที่ย่างจึงเต็มไปด้วยความระมัดระวัง แต่ไม่วาย
ลื่นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่ได้เล่นสเก็ตนะ ตัวมันไหลของมันไปเอง
แต่ เขา ไม่ล้ม ท่าทางจะเพราะกล้ามเนื้อขาที่แข็งแรงมาก แต่กว่าจะพยุงตัวเองให้กลับมายังศูนย์ถ่วงได้อีกครั้งก็แทบจะต้องย่องไปให้ถึงร้าน
เข้าไปในร้าน เขาพับเก็บความสุขไว้ชั่วครู่ เพราะทูโกออเดอร์มายาวเหยียด ทั้งหั่นผัก เตรียมหอม ทอดสปริงโรลล์ เตรียมของแต่งจาน นี่เกือบต้องหุงข้าวเองแล้ว ถ้าพวกโก้ไม่มีใครว่าง พอลูกค้าเข้ามาเต็มร้าน เขาก็วิ่งออกอาหารไม่หยุด ในครัวส่งทุกจานออกมาต้องรีบยกกำจัดออกให้หมด
ร้านยุ่งทั้งวันยันถึงตอนค่ำ ต่อเนื่องไปจนดึกดื่น เขาทำงานจนไม่เห็นเดือนเห็นตะวันประมาณนั้นล่ะ ดีหน่อยที่ครัวนี้ไม่มีแม่มดใจร้าย คอยกลั่นแกล้ง ไม่งั้นเขาคงเหนื่อยหนักมากกว่านี้
เกือบเที่ยงคืน เด็กน้อยคนเดิมกำลังเดินกลับบ้าน หิมะเมื่อเช้าละลายหมดแล้ว ตอนนี้เหลือแต่เพียงน้ำที่เจิ่งนองไปทั่วถนน ฝนยังคงตกไปเรื่อยๆ ความหนาวเหน็บพยายามเบียดเบียนเข้าไปยังภายในร่าง แม้จะใส่เสื้อผ้าหลายตัวก็ตาม เขาพยายามเดินกลางถนน ระวังรถ ระวังคนที่ดักซุ่มในที่มืด ระวังลื่นล้มอีกอย่าง เขาเดินช้าๆแต่ว่ามั่นคง
หิมะตกครั้งแรก มันเหมือนภาพแห่งความทรงจำที่ก้าวเข้ามาเติมเต็มความฝันและจิตนาการที่เคยวาดไว้ตั้งแต่เด็ก แถมสิ่งหนึ่งที่เด็กน้อยผู้นั้นยังได้ตามมาด้วยคือภาพของความจริงเบื้องหลังความงามของหิมะ
บางทีชีวิตมันก็อาจเป็นแบบนี้นะ โลกในจินตนาการงดงามเสมอ เหมือนที่ใครหลายๆคนฝันอยากมาเมืองนอก แต่ความจริงที่มาเจอก็คือ เด็กคนนั้นมาทำงานในครัว งานที่เขาไม่ได้รัก แต่เขาก็ยังต้องทนทำไปต่อ บางทีที่เด็กคนนั้นไม่อาจทำอะไรตามความฝันของตัวเองได้ คงเพราะเขาต้องรีบทำให้คนอื่นก่อน อย่างว่าล่ะ เวลาของเขายังมีอีกเยอะ
นิทราราตรีสวัสดิ์
| Create Date : 03 ธันวาคม 2550 |
|
27 comments |
| Last Update : 4 ธันวาคม 2550 3:07:40 น. |
| Counter : 1077 Pageviews. |
|
 |
|
)
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
ปีแรกที่ชั้นเห็นหิมะ ต่างกะแกมากเลย เพราะชั้นเห็นและอยู่อย่างเหงาๆคนเดียว... ความรู้สึกหนาวจนจับขั้วหัวใจเป็นยังไง หิมะปีแรกสอนความรู้สึกนั้นให้ได้เข้าใจจิงๆ
หิมะที่กลบสีสันทุกอย่างของเมืองให้มองเห็นแต่สีขาวโพลนสุดลูกหูลูกตา มันกระทบเข้ามาในใจให้รู้สึกเวิ้งว้าง ว่างเปล่าจิงๆ