รางวัลแด่คนช่างฝัน เมื่อสายลมหนาวเริ่มพัดอ่อนแรง เมื่อทองกวาวดอกสุดท้ายร่วงหล่นลงพื้น มันก็เหมือนเป็นเวลาที่เราต้องแยกย้ายจากลากันไป พระอาทิตย์ลาลับเหลี่ยมเขาดอยสุเทพฯไปนานแล้ว แสงสุดท้ายที่ส่องมาถึงมช.เหมือนมีประกายสีทองของพระธาตุดอยสุเทพฉาบมาให้ด้วย นี่เราจะเรียนจบแล้วจริงๆหรือนี่ เราที่เพิ่งมามช.เมื่อ 4 ปีก่อน เราที่เป็นเด็กบ้านนอก แล้วเราจะทำอะไรต่อไปดี นั่งคิดอะไรเพลินๆอยู่หน้าตึก HB6 มองดูก้อบกับชิน ในตอนนี้ความรู้สึกคงไม่แตกต่างกับตัวเราเอง “จบแล้วคงต้องกลับไปอยู่เมกา” ชินเปรยขึ้นมา “ไว้จะไปหานะชิน” “จริงนะก้อบ” “นั่นสิก้อบ อย่างพวกเราจะไปเมกาได้หรือ” ฉันถามก้อบด้วยแววตาแห่งความหวัง “ได้สิ เราต้องไปให้ได้” 2 ปีก่อน ก้อบขับรถพาฉันไปเมืองอุตรดิตถ์ด้วยความเร่งรีบ แต่ละโค้งที่ผ่านไปมีความว้าวุ่นใจรออยู่ เมื่อฉันได้เจอกับน้องสาวและสภาพรถที่พังยับเยิน ทำให้ฉันน้ำตาตกใน ฉันรวบรวมเงินทั้งหมดที่มีในบัญชี เพื่อเอารถออกมาจากโรงพัก ส่งน้องกลับบ้าน รวมถึงหนี้สินก้อนมหึมาที่ครอบครัวต้องวิ่งไปหยิบยืมมา ความหวัง ความฝันของฉันหมดสิ้นลงตรงจุดนั้น ก้อบเดินทางมาเมกาก่อน พร้อมด้วยเรื่องราวมากมายที่บอกเล่ากลับไปหาฉัน ทุกครั้งจะมีกำลังใจของเพื่อนคนนี้ส่งมาให้เสมอ ความอดทน ความพยายาม จนแม้กระทั่งเงินก้อนสุดท้ายที่ก้อบโอนมาเข้าบัญชี เพื่อให้ฉันเอาไปแสดงต่อสถานกงสุลฯเมกาในวันสัมภาษณ์ที่เชียงใหม่ ล้วนเป็นเหตุผลให้ฉันได้เดินทางตามก้อบมาที่นี่ ก้อบ ชิน ฉัน มาอยู่ด้วยกันที่เมกาอีกครั้ง พร้อมหน้าที่และความรับผิดชอบอันหนักอึ้ง แตกต่างกันไป ฉันไม่รู้ว่าแต่ละวันฉันต้องยกจาน ยกถังน้ำแข็งกี่ใบ กี่ครั้ง แต่นั่นมันก็ไม่มากเท่าที่ก้อบเคยไปทำแล้วตลอดสองปีที่ผ่านมา ฉันอดทนกับหลายๆเรื่องแทบไม่ได้ แต่ฉันก็ฟัง เมื่อเพื่อนบอกว่าถ้าเราทนอะไรไม่ไหวจริงๆเราก็ต้องอดทนต่อไป เรามาแล้ว มีอีกหลายคนที่ไม่มีโอกาสเหมือนพวกเรา “ทำงาน เก็บเงิน จบไปวันๆอย่าคิดมาก” ก้อบมักบอกฉันเสมอ 2 ปี ผ่านไป จากจานหลายแสนหลายล้านใบที่ยก จากหยาดเหงื่อและน้ำตาที่ร้องไห้ให้กับประเทศนี้ อีกไม่นานก้อบจะกลับบ้านแล้ว ฉันดีใจกับเพื่อนด้วย ที่เพื่อนจะได้กลับไปใช้ชีวิตอันเรียบง่ายตามแนวทางและความฝันที่เคยคิด เคยหวังไว้ ฉันกำลังมองภาพบ้านสีครีมหลังใหญ่สองชั้น ซึ่งมันคงเป็นภาพบ้านในฝันของหลายๆคน แต่สำหรับฉันมันยิ่งใหญ่มาก เพราะฉันเห็นมันตั้งแต่มันเป็นห้องเล็กๆขนาดความกว้าง 1 เมตรที่ฉันเคยอยู่กับก้อบ ฉันเคยเห็นมันตั้งแต่มันเป็นจานทุกใบ ลังเบียร์ เหล้า ถังน้ำแข็งที่ก้อบเคยยก หากแต่วันนี้ หยาดเหงื่อแรงกายเหล่านั้นที่ทุ่มเทลงไปตลอดสองปีที่ผ่านมากลายเป็นรางวัลแห่งความภาคภูมิใจในชีวิต “สองมือของผู้หญิงตัวเล็กๆความสูงไม่ถึง 150 สร้างบ้านหลังนี้จนเสร็จ” “ก้อบ ฉันดีใจกับแกจริงๆฉันจะเดินช้าๆตามรอยเท้าที่แกเคยก้าวไว้”   Create Date : 29 กันยายน 2550 7 comments Last Update : 29 กันยายน 2550 3:55:48 น. Counter : 831 Pageviews. Share Tweet

ยินดีด้วยกับรางวัลที่ยิ่งใหญ่จากหยาดเหงื่อทุกเม็ดนะครับ ......... ฝันของผมก็คงคล้ายๆ กันกับพวกคุณ แต่ไม่รู้รางวัลที่จะได้มันจะคุ้มค่ากับที่รอคอยเหมือนพวกคุณหรือป่าว สู้ต่อไป....   โดย: canx 29 กันยายน 2550 5:04:06 น.

ยินดีด้วยจ้า ทำงานเก็บเงินคิดเหมือนกันเลย   โดย: poopan (The Start of something new ) 29 กันยายน 2550 6:12:15 น.

ยินดีด้วยค่ะ เราก้อมีฝันไว้เหมือนกัน หวังว่าสักวันคงจะเป็นจริงเหมือนกัน   โดย: Nurosy^0^ 29 กันยายน 2550 8:32:19 น.

ขอแสดงความยินดีด้วยค่ะ เข้าใจเลยว่าพี่รู้สึกอย่างไรบ้าง งานที่ร้านอาหารไทยยีนส์ก็เคยสัมผัสมาค่ะ สามเดือนเต็ม ๆ คุ้มเกินที่จะบรรยายออกมาได้ค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้พี่และเพื่อน ๆ เสมอค่ะ ขอจงเข้มแข็งและต่อสู้ให้ถึงที่สุด น้องสาวคนนี้เป็นกำลังใจให้ตลอดไปค่ะ   โดย: roslita 29 กันยายน 2550 9:55:20 น.

ยินดีด้วยเด้อ สู้เค้าเป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ   โดย: นู๋ต้อง_จ๊ะจ๋า (AnCk-Su-NaMuN ) 29 กันยายน 2550 14:12:27 น.

ขออนุญาต add นะค่ะ   โดย: Sabine (Sabine ) 29 กันยายน 2550 17:46:39 น.

เป็นกำลังใจให้คุณ จขบ กับเพื่อน ๆ นะคะ ฝันมันอยู่ไม่ไกลไปคว้ามาค่ะ   โดย: nuch (nattawara ) 1 ตุลาคม 2550 15:48:40 น.