ปรับตัวปรับใจทำงานให้ไวเหมือนลิง “ดื่มน้ำอะไรดีครับ” “น้ำเปล่า สปริงโรล ผัดไทยไก่” “ครับ” “นี่ๆ ฉันพร้อมสั่งแล้ว” “เดี๋ยวนะครับ ขอเวลา 1 นาที” หางตาเหลือบไปดู มีลูกค้ามานั่งใหม่อีก 4 โต๊ะ รวมตอนนี้เกือบ 30 คนรอฉันเข้าไปรับออเดอร์ จิตใจเริ่มเครียด สมองสั่งการให้ทำงานให้ไวขึ้น แต่ยังไงก็ทำไม่ทันอยู่ดี ร้านช้างน้อยถิ่นที่เพิ่งจากมา ขายอาหารแพงมากๆ กว่าลูกค้าจะเข้ามาทีละโต๊ะก็แทบจะมีการอัญเชิญด้วยขบวนเสลี่ยงแบกหามเข้าร้าน แต่ร้านมดน้อยราคาอาหารถูกมากกว่า ช่วงกลางวันเช่นนี้ลูกค้ากระหน่ำเข้ามายังกะยามมีอาหารเจแจกตามโรงทาน ย่านที่ร้านตั้งอยู่ล้อมรอบไปด้วยบริษัทชั้นนำ โรงเรียน มหาวิทยาลัยและโรงพยาบาล ทุกคนต่างเร่งรีบ กินให้ไวกลับไปทำงานอย่างรวดเร็ว แต่ที่กำลังทำให้ทุกอย่างช้าก็คือมือน้อยๆของเวทคนนี้มีแค่สองข้าง “นี่ ทำไมอาหารช้าจัง” “รอแป๊ปนะ ดื่มน้ำไปก่อนนะ” ยิ้มแบบเจื่อนๆ “เห้ ยู สั่งโค้ก ไม่เห็นเอามาให้เลย” “อิอิ ลืมจ้า” โอย .เริ่มปวดหัวทำตัวไม่ถูก สติมาปัญญาเกิด สติเตลิดมักเกิดปัญหา ตอนนี้ฉันกำลังยืนอึ้งอยู่หน้าคอมฯ เพราะต้องคีย์สั่งอาหารเข้าไป 4 โต๊ะพร้อมกัน อะไรนี่ แยกเยอะไม่ออก ใครสั่งอะไรมั่งจะผิดไหมนี่ จิ้มๆกดไปด้วยความไม่มั่นใจ ลูกค้าลุกออกไปรีบวิ่งเข้าไป ขอย้ำว่าวิ่งเข้าไปกางนิ้วออกแผ่เป็นแม่เบี้ยแล้วจุ่มลงไปในแก้ว ก่อนจกคว้ามาให้หมดโต๊ะ มือด้านซ้ายคีบมา 5 ใบ ส่วนด้านขวามีจานซ้อนอยู่จนเต็ม จากนั้นก็เซ็ทโต๊ะใหม่พร้อมรับลูกค้าเดินเข้ามาอีกกลุ่มใหญ่ หมุนวนเวียนไปแบบนี้ไม่มีหยุด เริ่มตั้งแต่เที่ยงจนถึงบ่ายสอง ไม่มีเวลาแม้แต่จะหายใจได้เต็มปอด จนโน้นล่ะ เกือบบ่าย 3 ลูกค้าหมด เข่าแทบทรุด “โอเคไหมน้อง พอไหวไหม” ผู้จัดการร้านมดน้อยเดินเข้ามาถามด้วยแววตาห่วงใย “ไหวพี่ แต่ลูกค้าเยอะจริงๆไม่เคยเจอขนาดนี้มาก่อน ขอเวลาปรับตัวด้วยนะครับ” “โอเคเลย ค่อยๆทำไปนะ” เหมือนได้กำลังใจขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนตั้งหน้าตั้งตาทำงานต่อไป พอถึงประมาณ 5 โมงเย็น ได้เวลาที่เวทจะแบ่งกันไปพัก ฉันเลือกที่จะไปนั่งเงียบๆในร้านกาแฟสตาร์บั๊ค ซึ่งตั้งอยู่ตรงข้ามอีกฝั่งของร้าน บรรยากาศในยามเย็น ผู้คนกำลังเดินกลับบ้าน บางใบหน้าเจือปนไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข ส่วนอีกมากหอบความเครียดจากการทำงานเดินทางกลับไปที่บ้านด้วย กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นลอยคลุ้งไปทั้งร้าน เหมือนลูกค้าทุกคนพร้อมใจกันเงียบ ทำให้บรรยากาศในร้านสงบ เยือกเย็นเข้าไปอีก ฉันเดินไปหยิบหนังสือพิมพ์มาอ่านข่าว จนเผลอมองดูรูปแบบการจัดหน้า การวางภาพ การขึ้นหัวข่าว การให้คำโปรย ขนาดตัวอักษร แล้วน้ำตาเหมือนจะเอ่อล้นออกมา คิดถึงกลิ่นน้ำหมึกจางๆ คิดถึงคอมฯน้องเปิ้ลที่แย่งกันใช้ คิดถึงเพื่อนๆที่เคยทำหนังสือพิมพ์อ่างแก้วด้วยกันสมัยเรียนมช. ฉันค่อยๆเปิดอ่านทีละหน้า ไม่เน้นเรื่องเนื้อหา แต่ละช่วงหน้ากระดาษเหมือนได้ยินเสียงหัวเราะ คำบอกเล่า รวมถึงความฝันและจุดหมายปลายทางที่ตั้งใจไว้ของแต่ละคนดังผ่านเข้ามา “มีข่าวเล็กๆเกี่ยวกับเศรษฐกิจของประเทศไทย” “ข่าวใหญ่คือมรสุมภาวะความถดถอยทางเศรษฐกิจของเมกา” ฉันเริ่มอ่านอย่างตั้งใจ ความเป็นมหาอำนาจ การจับจ่ายใช้เงินจนเกินตัวของพลเมืองอาจจะเป็นภาวะการล้มละลายครั้งใหญ่ของสังคมเมกัน ทุกคนมีบัตรเครดิต ทุกคนใช้เงินในอนาคตกันจนหมด แต่ไม่สามารถหารายได้มาชดเชยได้ ฉันแอบคิดถึงผลกระทบที่กำลังจะตามมา รวมถึงสัญญาณต่างๆที่เริ่มรู้สึกได้ ปีที่แล้วค่าเงินบาทที่ส่งกลับบ้านแลกได้ 37 บาท ตอนนี้ฉันส่งกลับได้แค่ 31 บาท ทำงานหนักเหมือนเดิม เหนื่อยเท่าเดิม แต่น้ำพักน้ำแรงถดถอยน้อยลงไปทุกวัน ร้านช้างน้อยขายอาหารแพงมาก เหมือนจะได้รับผลกระทบไปอย่างเต็มๆ ปกติเคยมีลูกค้าเยอะแทบทุกวัน ตอนนี้เหมือนจะดีแต่วันหยุดสุดสัปดาห์ ผู้คนพยายามประหยัดการใช้จ่ายฟุ่มเฟือยมากขึ้น ส่วนร้านมดน้อยที่เพิ่งมาทำ ขายทูโกดีมาก ลูกค้าเหมือนชอบสั่งอาหารไปกินที่บ้านมากกว่าออกมาทานข้าวข้างนอก ฉันวางหนังสือพิมพ์ลงแล้วนั่งนึกไปถึงผลกระทบที่คาดว่าจะได้รับ รวมถึงวิเคราะห์เหตุการณ์ในอนาคตที่กำลังจะมาถึง การตัดสินใจลาออกจากร้านช้างน้อยของฉันในครั้งนี้ เป็นเดิมพันที่สูงมาก เพราะฉันมีภาระอันหนักอึ้งกับการสร้างบ้านที่ร้อยเอ็ด แต่ฉันยังหวังว่าการตัดสินใจครั้งนี้จะไม่ผิดพลาด ฉันเลือกมาร้านขายอาหารระดับกลาง ราคาไม่แพงมาก มีลูกค้ากลุ่มใหญ่กว่าอย่างร้านมดน้อย ฉันเลือกร้านทำงานหนัก ทำงานไว แต่มีความสบายใจในการทำงานมากกว่า ส่วนที่เหลือที่ฉันจะต้องทำต่อไปก็คือการพัฒนาตนเองและคุณภาพการทำงานให้ดีขึ้นเรื่อยๆ ปรับตัวให้เข้ากับรูปแบบการทำงานของร้านใหม่ ลืมวิธีคิดแบบเดิมๆที่เคยกักขังฉันอยู่ในมาตรฐานขององค์กรเก่าแบบร้านช้างน้อย 5 โมงครึ่ง ฉันเดินกลับเข้าไปทำงานที่ร้านอีกครั้ง ตอนนี้ลูกค้าเริ่มทยอยเข้าร้านจนโต๊ะเริ่มเต็ม ฉันยิ้มสู้แม้บิลราคาอาหารจะโต๊ะล่ะยี่สิบ สามสิบบาท ฉันจะเก็บเล็กผสมน้อย จะทำงานบริการให้ดีที่สุด เที่ยงคืนฉันกลับถึงบ้าน สรุปทำบัญชีรายรับรายจ่ายประจำวัน ก่อนเปิดไปดูสถิติย้อนหลังเปรียบเทียบ 2 ร้านอีกครั้ง ฉันว่าฉันตัดสินใจไม่พลาดนะ ถ้าเทียบกับจำนวนเงินที่ได้มาในวันนี้   Create Date : 22 มีนาคม 2551 18 comments Last Update : 22 มีนาคม 2551 12:09:03 น. Counter : 882 Pageviews. Share Tweet

ช่วงนี้ก็ต้องปรับตัวให้เข้ากับงานเหมือนกันค่ะ   โดย: Toon16 22 มีนาคม 2551 12:05:22 น.

โดย: CrackyDong 22 มีนาคม 2551 14:41:27 น.

มาเยี่ยมอีกแล้วสบายดีมั้ยเอ่ย ตอนนี้ยูโรกำลังขึ้นเห็นที่นี่เค้าพูดกันดูไบจะโค่นมหาอำนาจท่าจะจริงแฮะ   โดย: ฟรัง-แซ 22 มีนาคม 2551 17:27:24 น.

ซิ่วปรับตัวให้เข้ากับทีอยู๋ใหม่ แต่ดูเหมือนจะยากมากๆ   โดย: zalitalin 22 มีนาคม 2551 17:29:41 น.

ทนเหนื่อยไปอีกหน่อยนะหม่องน่ะ ฉันก็กะว่าจะทำต่อไปอีกซักปี แล้วหยุดแล้ว เหนื่อยเหลือเกิน ตอนนี้ฉันทำเช้าเที่ยงเย็น จนถึงดึก แต่พอมาคิดถึงเงินที่ได้ ก็ทำให้เรารู้สึกดีเหมือนกัน แต่ค่าเงินยูโร ไม่ตกงัย เลยดีหน่อย เมื่อก่อน 44 เดี๋ยวนี้แลกได้ 49 ค่อยยังชั่วหน่อย สัปดาห์หน้า เรากับไทยแล้ว ไปเที่ยว หม่องทำงานหนัก รักษาสุขภาพด้วยน่ะจ๊ะ   โดย: คุณนายก้อ 22 มีนาคม 2551 21:47:36 น.

ดีใจด้วยครับ สำหรับผลลัพธ์ ของการตัดสินใจในครั้งนี้ ก็ยินดีด้วยครับ   โดย: redPoTatO 22 มีนาคม 2551 22:06:46 น.

สู้ สู้ ต่ไปนะคะ พี่หมิว ป้าลิเป็นกำลังใจให้ค่ะ   โดย: ป้ามะลิกับลุงมะระ 23 มีนาคม 2551 6:45:33 น.

มาเป็นนักอ่านเจ้าประจำด้วยคน ขอให้สร้างบ้านได้เร็วๆ นะครับ เอาใจช่วย สู้สู้ ครับ   โดย: เสียงกบร้อง IP: 118.174.169.226 23 มีนาคม 2551 8:45:03 น.

ให้เวลาอีกสองเดือน แกต้องให้ตารางชั้น...   โดย: Noww! IP: 74.64.15.12 23 มีนาคม 2551 10:02:07 น.

สวัสดีคะพี่หมิว วันนี้แวะมาให้กำลังใจพี่หมิวค่ะ ดีใจที่พี่ลุกขึ้นสู้และได้งานที่ใหม่ทำค่ะ ยีนส์ขอเป็นกำลังใจให้พี่เสมอนะคะ อย่าลืมรักษาสุขภาพบ้างนะคะ หลับฝันดีค่ะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ   โดย: roslita 23 มีนาคม 2551 10:12:37 น.

เศรษฐกิจ อเมริกา กำลังแย่จริงๆ อ่ะครับ ที่ชิคาโก้ ลูกค้าก็ slow มาก ๆ เลย แต่ว่า เราก็ต้องสู้ ๆ อ่ะเนอะครับ คุณสหมิว   โดย: pecochan 23 มีนาคม 2551 12:36:28 น.

เพิ่งย้ายงานใหม่เหมียนกันครับ และหวังว่าเป็นการตัดสินใจที่ถูกเหมือนกันครับ   โดย: ponn IP: 58.9.15.251 24 มีนาคม 2551 1:17:46 น.

ยินดีด้วยครับพี่   โดย: i-palmy (palmy_yoyo ) 24 มีนาคม 2551 14:28:51 น.

ชะนีจากสตูฯตรงข้ามก็คิดถึงความหลัง คิดถึงหล่อนเหมือนกันนะจ๊ะ เปลี่ยนร้านละเหรอ นี่ถ้าไม่เข้ามาก็คงไม่รู้ข่าว ยังไงก็สู้ตายนะจ๊ะที่รัก   โดย: เพื่อนสาวสุดสยาม (kenmania ) 24 มีนาคม 2551 18:33:06 น.

แอบนายมาอ่าน blog ว่ะแก โชคดีนะ ไป download เพลงด้วยนะ   โดย: พี่เนาว์ IP: 58.8.5.237 25 มีนาคม 2551 13:35:59 น.

เดี๋ยวก็จะเป็น โรบินฮูดอีกคนค่ะ   โดย: ขอสมัครเป็นแฟนคลับอีกคนค่ะ IP: 71.230.184.249 1 เมษายน 2551 2:49:23 น.

เป็นกำลังใจให้ค่ะ.....พี่หมิว(แอบอ่านมานานแระ)   โดย: 0nly IP: 125.25.144.105 4 เมษายน 2551 14:00:37 น.

สู้ ๆ นะหมิว ตอนนี้พี่ก็สู้เหมือนกัน เศรษฐกิจไทย หืดขึ้นคอเลยค่ะ ถ้าสู้ไม่ไหว คงต้องหาทางเร่งไปให้เร็วที่สุดเหมือนกันค่ะ ตอนนี้ ตัวเป็นเกลียวหัวเป็นน๊อตเลยค่ะพี่ ไม่มีเวลาได้คุยกันเท่าไร แต่ก็ยังคิดถึงเหมือนเดิมนะคะ   โดย: PoH13 10 เมษายน 2551 11:17:59 น.