|
ผีเสื้อราตรีคืนนี้มีอ๊วก
https://www.youtube.com/watch?v=x6GzYVSu_uQ
"พี่ผมตั้งขนาดนี้ ดูเกย์ยัง" "อืม เสื้อตัวนี้โอไหม" "โอเค พี่วัธสูงอ่ะ ใส่อะไรก็ดูดี" "เดี๋ยวพี่ขอวอร์มก่อนนะ" ว่าแล้วพี่วัธก็เดินเข้าครัวไปพร้อมวอดก้าหนึ่งขวด
"น้องอวบจิบไวน์สักแก้วก่อนไหม ไปถึงดิ้นเลย จะได้ไม่เสียตังค์ค่าดริ้งเยอะ" "ได้ๆพี่ แต่อวบดื่มไม่ค่อยเป็นนะ" "ลองดู อยู่เมืองไทยพี่ชอบกินเบียร์มาก มานี่แล้วกินแต่ไวน์" "กำลังจะบอกว่าชีวิตหรูขึ้นว่างั้นเถอะ" "ตามนั้นเลย"
กว่าสามเกย์จะเคลื่อนขบวนออกจากบ้านได้ก็เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืน เป้าหมายที่กำลังมุ่งตรงไปคือย่านเชลซี อันเป็นสถานที่ตั้งของเธคเกย์ชื่อดังใจกลางเมืองนิวยอร์ค พี่วัธ เกย์เกิดก่อนมาจากอีกรัฐเพื่อสิ่งนี้ ส่วนน้องอวบ เกย์เกิดหลังบินตามมาอีกจากเท็กซัส เพื่อค่ำคืนอันม่วนซื่นฮัวแซวของเกย์ใสๆยามไกลบ้าน
"สหมิง ตาพี่แดงไหม" "ไม่นิ" "พี่ใส่คอนแทรกส์แล้ว เพราะเวลาเข้าเธคถ้ามีคนตรวจนะ มันจะดูตาเรา ถ้าตาแดงมากแสดงว่าเมามันไม่ให้เข้า"
"อูยยยย สมกับเป็นเด็กสีลมเก่า" "ไม่อยากคุย แถวนั้นพี่ไปเที่ยวได้กินทุกคืน" "ข้าวมันไก่แพงๆหรือพี่" "ผู้ชายโว้ยๆๆๆ"
รถไฟใต้ดินกำลังมุ่งหน้าไปอย่างรวดเร็ว พร้อมกับการพูดคุยกันอย่างออกรส แต่ละคนสรรหาเรื่องเล่าที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเกร๋ๆออกมาประจานกันอย่างต่อเนื่อง
"ถึงแล้วไปกันเร็ว" "พี่วัธ ทำไมเดินเซๆอ่ะ"น้องอวบเริ่มทัก "ม่ายเป็นไร พี่มึนหัวนิดหน่อย"
อากาศกำลังหนาวได้ที่ พี่วัธจุดบุหรี่ขึ้นมาสูบ พลอยทำให้เปรี้ยวปากขอต่อด้วยอีกมวน หนาวจนปวดใบหู ส่วนน้องอวบเป็นเด็กดีได้แต่ยืนดมควันที่พี่ๆปล่อยกันออกมา
"เห้ๆพี่ใจเย็นๆอัดต่อเนื่องแบบนี้เดี๋ยวก็เมากันพอดี" "พี่ม่ายมาวว์" "เอ่อ"
เราสามเกย์รีบเดินไปยังถนนเป้ามาย สองข้างทางที่เดินเงียบสงัดจนน่าใจหาย ไม่มีรถวิ่งผ่าน ไม่มีผู้คนสักคนเดินสวนมา
"มันตรงไหนนี่" "เอ๊ะ ตรงนี้ไม่ใช่หรือ เลขที่ 555 พี่ก็พามาถูกแล้วนี่อวบ ใช่ไหมพี่วัธ" "อ้อ แอ้ อ้อ แอ้ๆๆ" "ไรนี่เมาแล้วหรือ ยังไม่ได้เที่ยวเลยนะ" "มันปิดอ่ะพี่ ดูป้ายสิ" "แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์"
อารมณ์บูดรีบเดินออกจากเธคปิดนั้นอย่างรวดเร็ว พี่วัธเริ่มเดินโซเซ พร้อมสถบคำหยาบคาย ท่ามกลางพี่มืดที่เดินสวนไปมา อูยยยยจะถูกยำตรีนที่นี่ไหมนี่ ฉันกับน้องอวบจึงช่วยกันพยุงกึ่งลากๆลงซับเวย์ไปอีกครั้ง
พอลงไปนั่งรอรถไฟ พี่วัธยังไม่ยอมหยุุด พูดพล่ามไปเรื่อย ท่ามกลางคนจำนวนมากที่เริ่มเดินเข้ามามุงดู
"เพื่อนยูเมามาก ทำไมยูกินเหล้ากันขนาดนี้นี่" "พวกวัยรุ่นก็งี้ล่ะ ทำไรไม่คิดหน้าคิดหลัง" "วัยรุ่น กรีซซซซซซซซซซซซซซซซซ" แอบดีใจนิดๆ
"ไม่แล้วนะพี่จ๋า หนู 26 แล้ว" "โห ไอนึกว่าพวกยู 18 19 กัน แล้วนี่จะกลับไปไหนนี่" "กลับบ้าน เพื่อนเมามากแล้วอ่ะ"
ฉันหันไปหาพี่วัธอีกครั้ง ตอนนี้แกกำลังชวนคุณป้าโก้คุยอย่างกับคนรู้จักกันมาสิบชาติ
"มาฉันจะช่วยพวกเธอเอง" พ่อมืดพูดก่อนมองหน้าฉันด้วยแววตาอันมุ่งมั่น "ไม่เป็นไรหรอก ขอบใจมาก"
แล้วรถไฟก็มา ฉันกับน้องอวบช่วยกันพยุงช้างน้ำเข้าโบกี้รถ แต่แล้วแรงหญิงหรือจะสู้แรงควายได้ ซวนเซแล้วก็จะล้ม ก่อนที่จะมีมือมืดมาช่วยพยุงให้ลุกขึ้นอีก
พาพีวัธเข้าโบกี้รถไฟได้แล้ว พี่วัธเริ่มมีกลิ่น ทั้งที่ตัวเป็นๆ แต่ตอนนี้เริ่มพ่นข้าวปลาอาหารที่กินไปออกมาพุ่งกระจาย ผู้คนฝั่งตรงข้ามขยับตัวหนีกันแทบไม่ทัน ฉันได้แต่เดินไปขอถุงมาช่วยรองปากเวลาแกอ๊วก
ส่วนฉันพอได้กลิ่นอ๊วกอาหารก็จะขย้อนออกตามมาด้วย ในใจตอนนี้อยากจะหายตัวกลับบ้านไปในทันที เพราะสายตาอันชื่นชมของผู้คนทั้งโบกี้ที่รุมล้อมมอบให้
รถไฟวิ่งมาถึงยูเนี่ยนเราสามคนช่วยกันพยุงพี่วัธขึ้นมาข้างบน เพราะทางการรถไฟนิวยอร์ค ไม่อนุญาติให้คนเมาอ๊วกแตกนั่งต่อไปได้ จึงส่งป้ามหาภัย มาด่ากราดไล่ออกจากรถอย่างรวดเร็ว อากาศหนาวจนแสบหู
"เอาน้ำนี่ให้เขากิน" พ่อมืดยังคงช่วยดูแลกัน ส่วนฉันโทรหาพี่เจพร้อมปรึกษาว่าจะทำยังไงดี ชั่วเวลาไม่นาน พี่เจก็เดินเข้ามาช่วย
"โบกรถแท๊กซี่กลับบ้านดีกว่าหมิง" "ได้พี่"
ฉันกับพี่เจออกไปชวนกันโบกรถแท๊กซี่ หลายคันที่วิ่งมาเข้าใกล้ๆพอเห็นว่ามีคนเมาก็เหยียบคันเร่งหนีไปอย่างหน้าตาเฉย พี่วัธเริ่มนิ่งน้ำลายฟูมปาก น้องอวบกับพี่มืดยังช่วยกันตบๆให้มีสติ พร้อมเอาน้ำล้างหน้าให้
เกือบยี่สิบนาทีถึงมีรถคันหนึ่งมาจอด ฉันกับพี่เจขอร้องด้วยแววตาอันวิงวอน ก่อนช่วยกันประคองพี่วัธขึ้นรถ ฉันขอบคุณพี่มืดกับพี่เจด้วยความรู้สึกจากใจจริง ก่อนขึ้นรถกลับบ้าน
"ไปไหนหรือครับ" "61 Woodside" "อ้าว เพื่อนบ้านกันนี่ครับ ผมก็อยู่แถวนั้น" "ขอบพระคุณมากๆนะครับที่จอดรับ ขอบคุณจริงๆ" "คนไทยใช่ไหม" "ใช่ครับ" "ผมคนเนปาล เราชาวพุทธเหมือนกัน ต้องช่วยเหลือกัน"
ฉันเหมือนน้ำตาจะคลอเบ้า ในความเลวร้ายของคืนนี้ ฉันยังคงเจอผู้คนที่มีน้ำใจอันดีงาม แม้นิวยอร์คจะเป็นเมืองใหญ่ แต่นั่นก็คงไม่เท่ากับการที่มีคนดีๆเหล่านี้อาศัยอยู่ร่วมกัน แม้เราจะต่างชาติ ต่างศาสนา ต่างเผ่าพันธุ์ แต่ความมีน้ำใจต่อเพื่อนมนุษย์ เรายังคงมีให้กันและกันได้ในทุกสังคม
"พี่เจ ขอเบอร์พี่มืดไว้หรือเปล่าครับ" "ขอไว้สิ" "ขอบคุณมากครับ เดี๋ยวจะโทรไปขอบคุณ" "นี่รู้ไหม คืนนั้นนะพี่เขาเพิ่งตกงานเลย ปกติเขาเป็นยามอยู่" "จริงดิ" "เขาบอกว่าคืนนั้นเขาเจอสิ่งเลวร้ายมาเยอะแล้ว เขาเลยอยากช่วยพวกเรา เพื่อมอบสิ่งดีงามให้กับผู้อื่นบ้าง"
ขอบคุณอีกครั้งนะพี่มืดและลุงแท็กซี่คนนั้น ว่าแต่ว่า ดินเนอร์หรูๆสักมื้อในท่ามกลางแสงเทียนอันโรแมนติก พร้อมกับรสชาติอาหารไทยอันโอชา คงเป็นคำขอบคุณที่เทียบค่าไม่ได้กับน้ำใจคนดีๆอย่างพี่ทั้งคู่
เพลง Britney Spears feat. C-Bool feat. Yomanda - You're Free
Create Date : 24 มกราคม 2551 |
|
15 comments |
Last Update : 30 มกราคม 2551 14:50:05 น. |
Counter : 737 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: ออยไง 24 มกราคม 2551 11:08:52 น. |
|
|
|
| |
โดย: Gamkaew IP: 203.121.163.146 25 มกราคม 2551 15:20:48 น. |
|
|
|
| |
โดย: พี่วัธ IP: 68.63.161.51 26 มกราคม 2551 6:29:22 น. |
|
|
|
| |
โดย: opleee 26 มกราคม 2551 17:24:19 น. |
|
|
|
| |
โดย: Little monkey IP: 125.24.15.55 26 มกราคม 2551 21:40:52 น. |
|
|
|
| |
โดย: WaN-r-Tit IP: 210.4.144.66 27 มกราคม 2551 16:09:53 น. |
|
|
|
| |
โดย: sai (ck2sugar ) 28 มกราคม 2551 2:38:42 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ไปเที่ยวเหรอ ไปด้วยคนดิ