|
1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
29 | 30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
เรื่องประทับใจตอนกลับไปเยี่ยมบ้าน
เฮ้อ ไม่ได้เข้าบล็อคมานาเท่าไหร่แล้วหนอเรา (เป็นชาติเลยอะจิแก) จริง ๆ มีเรื่องอยากเขียนอะไรเยอะแยะมากมาย แต่ว่าความขี้เกียจนี่มันไม่เข้าใครออกใครเลยนะให้ตายเหอะ (สรุปว่าที่ไม่ได้เขียนบล็อคนี่เพราะขี้เกียจนี่หว่าแก)
แต่วันนี้เกิดอารมณ์อยากบันทึกเรื่องราวความประทับใจบางเรื่องที่อยากจะเก็บไว้เป็นความทรงจำดี ๆ แต่เรื่องมันย๊าวววววยาว เพราะคนเล่าจะวกไปวนมาน่างงงวยเป็นยิ่งนัก เิอิ๊กๆ
เดี๋ยวต้องบอกก่อนว่าประทับใจเรื่องอะไร เรื่องโทรศัพท์หายค่ะ เง้อ ! งงอะจิ หายแล้วเจือกประทับใจทำไม ก็หายแล้วมีคนเก็บมาคืนให้น่าประทับใจมะล่ะ
เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อวันที่เมื่อวันวันที่ 5 พฤษภาคม 2553 วันนั้นอิฉันไปช็อบปิ้งกะคุณสามีที่สำเพ็ง เดินกันทั้งวันจนเหนื่อยเมื่อยขา กว่าจะกลับไปบ้านน้ากะป้าที่เทเวศน์ก็เป็นเวลาใกล้่ค่ำ แต่พอไปเจอหน้า คุณเธอก็ชวนไปเดินเล่นที่หน้าลานพระบรมรูปทรงม้า (วันนั้นเค้ามีงานเฉลิมพระเกียติในหลวงครองราชปีที่ 60) อิสองสามีภรรยา ซึ่งตั้งใจว่า กลับถึงบ้านจะอาบน้ำนอน เพราะไม่ไหวแระคร่า แต่พอคุณน้าชวนออกเที่ยว (แน๊ ๆ ๆ ชวนหลานเที่ยวกลางคืน ) ต่อมเที่ยวเริ่มทำงานอีกแระ ทั้งที่สังขารไม่อำนวย ใจง่ายซิค่ะ เค้าชวนเราก็ไปยยยยยย ไปเดินตะแร้น ๆ อยู่จนเหนื่อย ซุปเปอร์เหนื่อยแล้วล่ะค่ะ ก็ชวนกันกลับบ้าน
ขณะเดิน ๆ กำลังจะกลับ ก็ผ่านซุ้มนั้นซุ้มนี้ไปเรื่อย สักพัก มีเพื่อนโทรทางไกลมาจากยุดยา (เอิ๊กๆ ยุดยา-กรุงเทพฯ) ก็งัดโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าผ้าขี้ริ้ว แล้วก็เดินลอยหน้าคุยกะนุงคุณเพื่อนสบายใจ อิตอนคุยจบอะจิค่ะ ตอสับอะ ไม่เก็บลงกระเป๋าอย่างเดิมนะเธอว์ ถือโชว์ไว้ทำไมยะ ก็นึกไว้แล้วล่ะว่าจะเก็บแต่เดี๋ยวก่อนอะ เจอซุ้มของจังหวัดภาคอีสานมีน้ำมันนวดแก้เมื่อยขาย กะลังอยากได้พอดี แวะซื็้่อซะหน่อย ขวดล่ะ 30 บาท เป็นอันว่าได้เวลากลับบ้านแล้วนะ (พล่ามมาซะยาวยังไม่ถึงบ้านอีกเหรอเนี่ย)
อ้าวล่ะ ทีนี้ระหว่างทางเดินกลับบ้าน ขอบอกนะคะ เมื่อยจะตายห่าน ยังต้องเดินกลับบ้านอีกเหรอเนี่ย เดินไปคุยไป หยอกล้อเล่นกะหลานไป (หลานไปด้วยอีกคน) ก็ถึงบ้าน ยังจะนั่งดูทีวีอีกแน่ะ (ไหนแกบอกเหมื่อย และ เนื่อย ไงว้ะ) เวลาก็ปาเข้าไปเกือบห้าทุ่มเป็นอันว่าจะอาบน้ำนอนแล้วล่ะค่ะ นี่เลยค่ะ จุดทรุดอยู่ตรงนี้เลย วันรุ่งขึ้นจะต้องไปหาหมอตรวจเลือด (บร้า) แต่เช้า ต้องปลุกนาฬิกา ว่าแล้วก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาตั้งปลุก แต่ว่า....เออ โทรศัพท์อิช้านหายไปไหนนนน
ิอึ้งแระวิ้ง วูบ วาบ อยู่นาน ช่วยกันหาแทบตายไม่เจอ คุณน้าเธอสรุปว่าอิฉันโดนฉกมือถืออิตอนไปซื้อน้ำมันนวดขา โถ่ มือถือช้าน เพิ่งซื้อมาได้เดือนเดียวเอ๊ง เครื่องล่ะ 5030 บาท เหรอว่าเนี่ย (มือถือเครื่องล่ะ 5 พัน + น้ำมันที่คาดว่าเป็นจำเลยอีก 30 บาท) โทรกลับหาเครื่องตัวเอง ก็ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก โฮ ๆ ๆ แน่แล้วตรูโดนฉกมือถือ โฮ
แม็ะ ๆ ๆ คุณสามีชั่งให้กำลังใจดีมาก คำก็ว่า ยูไม่รักษาของให้ดี สองคำก็ว่า ยูเนี่ยเก็บของมีค่าไม่อยุ่ ว้อยยยย พูดทำไมเนี่ย ไม่พูดตรูจะเศร้าน้อยกว่านี้นะเนี่ย ฮืออๆๆๆ สรุปคืนนั้นทั้งคืน กว่าจะได้นอนก็เกือบสว่าง
เช้าวันที่ 6 พอไป รพ. วัดความดัน ความดัน (ทุรัง) เลยสูง ไปเจาะเลือด ก็หาเส้นไม่เจอ โหย เครียดได้ขนาดนี้เลยนะ แต่หลังจากกลับจาก รพ. ก็ยังไปชอปปิ้งต่อ แล้วไปศูนย์ระงับซิมการ์ด พร้อมขอซิมใหม่ และเหมือนเดิม... กลับถึงบ้าน คุณน้าชวนไปเดินลานพระรูปฯ ต่อ (งานเค้ามีระหว่างวันที่ 5-9 พฤษภาคม 2553) เฮ้อ เดินแก้เครียดไปงั้น
พอวันที่ 7 นัดพี่ที่เล่นห้องพันทิปด้วยกันนี่แหละ ไว้ตอนเที่ยง พอไปเจอ พี่เค้าโวยวายใหญ่ "ไอ้แอน ทะไมเอ็งเฟอะฟะงี้ว้า ทำมือถือหาย" อ้าวป้ารู้ได้ไงเนี่ย (เรียกป้าแทนลูก (แมว) ของอิช้านเอง) "ก็ป้าโทรหาแอนวันที่ 6 ตอนแอนไป รพ. อะจิ แต่ไม่เจอใครก็ไม่รู้เป็นเสียงผู้ชาย คุยกันไม่ค่อยรู้เรื่อง"
สรุปว่า พี่เค้าโทรเข้าเครื่องอิช้าน แต่ไปเจอผุ้ชายที่เก็บโทรศัพท์ได้รับสาย คราวนี้เราก็เลยนัดแนะกันว่าให้ไปรับโทรศัพท์ที่ไหน ๆ (ไม่อยากเ่ล่าต่อเรื่องมันยาว ใครอยากให้เล่าบอกมา เหอ ๆ) เฮ้อ นี่ช้านได้มือถือคืนมาจริง ๆ เหรอเนี่ยยยยยยยยยย ไม่อยากเชื่อเล้ย
เล่ามาซะยาว ประทับใจก็ตรงนี้แหละ นับถือน้ำใจของพี่เจน ที่เก็บโทรศัพท์มือถือของอิฉันได้แล้วเอามาคืนให้ ถ้าเป็นคนอื่น ป่านนี้โทรศัพท์อิช้านคงไปอยู่ร้านขายโทรศัพท์มือสองเป็นที่เรียบร้อยแล้วล่ะค่ะ ทำหายวันที่ 5 พค. ได้คืนมาเมื่อวันที่ 7 พค. ไปเล่าให้ใครฟังเค้าก็ว่าเป็นเรื่องมหัศจรรย์ พี่คนนั้นเค้าไม่ใช่คนธรรมดา เฮ้อ
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า 1. ในเมืองหลวงที่ว่าผู้คนแล้วน้ำใจ แต่ก็ไม่ใช่ซะทุกคน พี่เจนเป็นเพชรแห่ง กทม. 2. เหนื่อยได้แต่อย่าขาดสติ (ทำมือถือหล่นยังไม่รู้ตัว) 3. เวลาเจาะเลือดอย่าเครียดมาก ไม่งั้นจะเจ็บตัวหลายที (โดนจิ้มไปสองทีเพราะหาเส้นเลือดไม่เจอ)
Create Date : 08 สิงหาคม 2553 |
|
5 comments |
Last Update : 8 สิงหาคม 2553 22:00:41 น. |
Counter : 6515 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: แมวถุงทอง (wp_pinkham ) 17 สิงหาคม 2553 15:01:08 น. |
|
|
|
| |
โดย: Fullgold 29 ตุลาคม 2553 12:03:26 น. |
|
|
|
| |
โดย: Fullgold 29 ตุลาคม 2553 12:04:47 น. |
|
|
|
| |
โดย: seoOptimist IP: 163.172.136.205 19 สิงหาคม 2562 17:51:45 น. |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
กรุงเทพ Malaysia
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
คือแบบเราก็อยากจะมีเวปส่วนตัวตั้งนานแล้วและ แต่ว่าทำมะเป็นอะ แต่เพราะว่าเราก็เข้ามาเป็นสมาชิกของพันทิปนานพอสมควร ก็ลองทำความรู้จักกะ bloggang ได้นิดหน่อย ลองสร้างดูได้เท่าเนี้ย แหะ แหะ
|
|
|
|
|
|
|
ดีนะคะที่เจอคนมีน้ำใจเก็บของได้แล้วคืนแบบนี้ เมื่อไม่นานมานี้เองวิสกี้ก็เจอโทสับในห้องน้ำหญิงค่ะเลยเอาไปฝากไว้ที่เคาน์เตอร์ร้านสตาร์บัคส์แทนเพราะคิดว่าเจ้าของคงน่าจะย้อนกลับมา