จากวันก่อนที่เพ้อ เว้อเวิ่น บ่นอะไรไปหาสาระไม่มี.......แต่ถ้าใครเคยรู้สึกอย่างนั้นคงรู้ดีว่ามันสนุกไม่ออกเลยจริงๆ
หลังจากเขียนบล็อคเสร็จ....อารมณ์ยังคงต่อเนื่อง ต่อไป...
ด้วยความที่ไม่อยากอยู่ในอารมณ์นี้นานนัก แค่อาทิตย์ที่ผ่านมานี่ก็น่าจะนานเกินไปแล้ว ก็พยายามหาทางออก โดยการเสิร์ชหาวิธีการสร้างแรงบันดาลใจ เจอทฤษฏีหลากหลายวิธี แต่ก็ยังไม่ถูกกับจริตซักวิธี แม้แต่การได้ทำในสิ่งที่ชอบที่สุด ก็ยังไม่ใช่ทางออกที่ใช่ ก็ยังคงหาไปเรื่อยๆ อ่านวิธีแก้ปัญหาของคนอื่นๆ ที่ประสบปัญหาคล้ายๆ กัน จนกระทั่งไปเจอการ์ตูนอยู่เรื่องนึง
คนเหงาที่มืออุ่น
อ่านไป อ่านไป อ่านไป พร้อมดูภาพการ์ตูนไปเรื่อยๆๆๆ ชีวิตพระเอกของเรื่องคล้ายกับชีวิตเราตอนนี้มาก อ่านไปจนกระทั่งจบ
เออ แฮะ พระเอกเค้ามีวิธีแก้ปัญหาที่ถูกจริตกับเราเลย มันโดน มันใช่อ่ะ นี่แหละทางออกของฉัน
ทำไมมัวแต่มองหาในสิ่งที่ยังมาไม่ถึง เฝ้ารอในสิ่งที่เราไม่สามารถคาดเดาได้ เฝ้ารอทำไม
"หันมามองตัวเองสิ ตอนนี้หัวใจเธอมันว่างเปล่าอยู่ใช่มั๊ย มือของเธอมันยังคงเย็นเยียบอยู่ใช่รึเปล่า
ใครเค้าจะอยากอยู่กับคนที่หัวใจว่างโหวง จับมือที่เย็นเฉียบ และความรุ้สึกที่แห้งแล้ง
ถ้าเธอยังไม่มีความสุขในหัวใจเธอ แล้วเธอเอาความสุขที่ไหนไปมอบให้คนๆนั้น"
ใช่ ความเหงา เกิดได้กับทุกคน ถ้าเราจมอยู่กับมัน ก็คงไม่มีอะไรดีขึ้น แม้เราจะตัดมันทิ้งไปไม่ได้ แต่เราอยู่กับมันได้ หันไปมองรอบตัวสิ มีคนตั้งมากมายที่สามารถพาเราเก็บเกี่ยวและตักตวงความสุขมาใส่ไว้ในหัวใจเราได้ สะสมไว้ให้มากที่สุด เพื่อเอาไว้แบ่งปันให้คนรอบข้าง เผื่อว่าวันหนึ่ง วันที่ใครคนนั้นเค้าต้องการ เราก็มีมากพอที่จะแบ่งปันให้เค้าได้ตลอดไป
ขอบคุณคุณขอน ที่การ์ตูนของคุณทำให้หัวใจเรามีความสุขเพิ่มขึ้นทีละนิด และมือที่เย็นเฉียบก็เริ่มอุ่นขึ้นแล้วเช่นกัน
ขอบคุณจริงๆ