<<
สิงหาคม 2551
 
 12
3456789
10111213141516
17181920212223
24252627282930
31 
8 สิงหาคม 2551

ในที่สุดก็ได้กลับมาเขียนนิยายอีกครั้ง...

หลังจากที่คอมเครื่องเก่าของที่บ้านเจ๊งไปได้สามปี... ตอนนี้ก็ถอยคอมใหม่ออกมาอีกเครื่องแล้ว...

ตอนนั้นจำได้เลยว่ารู้สึกแย่ๆ เพราะมันมีอะไรหลายอย่างอยู่ที่คอมเครื่องนั้น... รวมถึงนิยายที่แอบบแม่มาเขียน เพราะแม่ไม่ชอบให้เล่นคอมโดยอ้างว่าคอมมันเปลืองไฟ ทั้งที่แกเอาเงินไปเล่นไพ่เสียไปเยอะกว่าเห็นๆ...

ในตอนที่เริ่มหัดเขียนครั้งแรกๆ จำได้ว่าเขียนเรื่องสั้นเพราะต้องส่งงานให้อาจารย์ เพราะเรียนนิเทศน์ศาสตร์... วารสารศาสตร์.... หลังจากนั้นไม่นานผมก็เหมือนมีอะไรวิ่งเข้าออกในหัวบ่อยมากๆ และหนึ่งในนั้นก็คือ ตติย์รุก นิยายที่ตัวผมเองคิดว่าดีที่สุดในชีวิตของผม

แต่ความจริงข้อหนึ่งก็คือ ผมคิดอะไรแผลงเข้าให้แล้ว... เพระนิยายเรื่องนี้มันซับซ้อนและยากสุดๆ แค่คิดอย่างเดียวก็ปวดหัวแล้ว... อย่าว่าแต่จะเขียนเลย...

ไม่นานหลังจากที่ทดลองเขียนตติย์รุก อยู่หลายรอบก็เข้าใจอย่างหนึ่งคือ มันยากระดับเทพของจริงเลย... แค่รูปแบบในการเขียนมันก็ทำให้ท้อไปเป็นสิบครั้ง...

ในช่วงเวลานั้นรู้สึกว่าตัวเองเป็นโรคนอนไม่หลับอยู่เป็นเดือนเพราะคิดเยอะเกินไป... บางครั้งแม้จะหลับได้... ก็หลับได้เพียงครู่เดียวเท่านั้น... ในตอนนั้นเองนิยายเรื่องที่สองก็ผุดขึ้นมาวนเวียนในหัวให้คิดหนักเข้าไปอีก...

นิยายเรื่องนี้ตามหลอกหลอนให้คิดมากอยู่เป็นเดือน... แม้ตอนนี้เองก็ยังหาชื่อที่เหมาะสมจริงๆ ไม่ได้... แต่ก็ได้แต่วางเนื้อหาไว้เรื่อยๆ...

เพราะแม้จะอยากพิมพ์ลงคอมมากๆ แต่ก็จะโดนแม่ว่าเรื่องเปลืองไฟบ่อยๆ จนรู้สึกว่าไม่ว่าเราจะใช้คอมทำอะไรมันก็โดนดักแบบนี้ทุกที ทั้งที่ปกติแล้วส่วนใหญ่ที่เปิดเนี่ยมีแต่ทำงานทั้งนั้น... แต่ก็ยังมีเรื่องที่แอบมาพิมพ์ไว้เรื่อยๆ

แต่ที่ยิ่งช้ำหนักเข้าไปอีกคือ เมื่อวันนึงเปิดคอมมาไม่ติด มีอาการแปลกๆ พอสืบไปสืบมา... ก็รู้ว่าฮาร์ดดิสมันเสื่อมแล้ว... เพราะมันเก่ามากๆ

เซ็งจิตตก ไปพักใหญ่ๆ... ช่วงนั้นจำได้ดีเลยว่า ตัวเองรู้สึกหดหู่มากๆ รู้สึกว่าทำไมเวลาที่ตัวเองอยากทำอะไรทำไมไม่มีใครสนับสนุนเลย แถมบางทียังกีดกันไม่ให้เราทำอย่างที่อยาก... ทั้งที่เราก็ไม่ได้ไปทำอะไรไม่ดีหรือทำเดือดร้อนใคร...

ในช่วงเวลาที่ไม่มีคอม... ก็ยังอุตส่าห์ไปทำงานไปฝึกฝีมือที่บ้านเพื่อนแทน... ต้องพยายามทำตัวเองให้เข้าใจได้เร็ว ต้องพยายามทำแทนเพื่อน เพราะตัวเองไม่มีคอมให้ใช้.... จะเอาไปซ่อมก็ไม่ได้แม่คงบ่นเรื่องเดิมๆ แถมไม่ให้ตังค์ด้วย... เพราะแกไม่เข้าใจ.. แกใช้ไม่คอมไม่เป็น...

คิดๆ ไปรู้สึกว่าชีวิตตัวเองมันรันทดมากๆ รันทดสุดๆ หลังจากเรียนจบ... มีความรู้สึกแย่ๆ เข้ามาเยอะ เพราะเริ่มทนไม่ได้ที่คนรอบตัวชอบมากีดกัน รั้งตัวพันแข้งพันขา ไม่ให้เราทำในสิ่งที่ชอบ... ทั้งที่เรื่องที่เราทำนั้นไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนเลย...

หลังจากทำงานมาได้ไม่นานก็เก็บเงินได้ก้อนหนึ่งว่าจะเอาไปซื้อคอมเพื่อเอามาใช้งานอย่างที่อยาก แถมตอนนี้หาเงินเองแม่คงไม่บ่นเรื่องเปลืองไฟให้รำคาญอีก... แต่เจ้ากรรมเงินที่เก็บมาคนที่บ้านเอาไปใช้เฉยเลย... ทำให้รู้สึกว่าคนที่บ้านเห็นแก่ตัวมากๆ เพราะเงินเก็บเราก็ยังเอาไป...

ไม่นานหลังจากเจอคนกันเองแทงเอา... ในที่สุดวันนี้ก็ได้คอมด้วยมือตัวเองมาแล้ว... แต่เหมือนว่าเราเสียเวลาไปนานมากๆ สามปีกว่าได้ที่ตัวเองต้องกระเสือกกระสนขนาดนี้... เพื่อคอมเครื่องนี้เครื่องเดียว

เมื่อวันก่อนตอนที่นั่งมองหน้าจอมองดูมันเหมือนเราอยากจะเขียนอะไรซักอย่างที่อยาก แต่เหมือนว่า ไม่รู้จะเริ่มเขียนอะไรดี.. บอกไม่ถูกว่าตัวเองจะเขียนอะไรดี ไม่รู้จะเริ่มตรงไหน ไม่รู้ว่าจะพิมพ์อะไร เหมือนว่าช่วงเวลาที่เราดิ้นรนเพื่อสิ่งที่เราต้องการมันก็ทำให้ตัวเองลืมความรู้สึกในการเขียนไปมากมาย...

ผมได้แต่นั่งมองเส้นกระพริบในโปรแกมword ไปเรื่อยๆ มือค้างอยู่ที่แป้นพิมพ์เป็นนานสองนาน แต่ก็พิมพ์อะไรไม่ออกจริงๆ... ผมerorแบบนี้ไปสองวัน... ในที่สุดเมื่อวานก็สามารถเริ่มจะเขียนได้ซักที.. แต่ก็ยังเขียนไม่รู้เรื่องอยู่เลย... เหมือนใจผมมันขาดอะไรไปอย่างนั้นแหละ...

ผมอยากบอกคนที่อ่านอยู่ตรงนี้ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนหรือใครก็ตามว่า

ผมกลับบมาเขียนนิยายแล้วนะ... ไม่รู้ว่าจะเขียนเสร็จเมื่อไหร่... แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้ได้เขียนแล้วล่ะ




Create Date : 08 สิงหาคม 2551
Last Update : 8 สิงหาคม 2551 17:15:52 น. 0 comments
Counter : 1105 Pageviews.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

Pathorn
Location :
กรุงเทพ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




[Add Pathorn's blog to your web]