05/02/54 สอบเลื่อนคอร์ส และเพื่อนชาวญี่ปุ่นคนแรก หลังจากที่เรียนภาษาญี่ปุ่นมารวมสามเดือนกว่าในที่สุดวันนี้ก็มาถึงวันสอบเลื่อนระดับ ในช่วงหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาได้เตรียมตัววางแผนในการสอบมาแล้ว และคิดว่าน่าจะทำได้ตามแผนที่สุดแล้ว หลังจากไปถึงส.ส.ท. เดินขึ้นไปที่ห้องเรียน ก็เห็นอาจารย์ญี่ปุ่นอยู่หน้าห้องพร้อมกับเพื่อนนักเรียนในชั้นคนหนึ่งนั่งอยู่ พอเราเดินเข้าไปใกล้อาจารย์ก็โบกมือให้เข้าไปรอในห้อง ภายในห้องนักเรียนที่ยังคงเรียนอยู่เืกือบทั้งหมดก็มาถึงเรียบร้อยแล้ว ไม่นานนักอาจารย์ชาวญี่ปุ่นก็เข้ามาตามนักเรียนในห้องคนไหนที่พร้อมให้ออกไปสอบทีละคน ผู้หญิงข้างช้ายมือก็ลุกออกไปทันที ต้องบอกว่าเรียนมาทั้งคอร์ส ยังไม่รู้ชื่อาจารย์ชาวญี่ปุ่นคนนี้เลย เพิ่งเห็นว่าชื่อาจารย์เขียนไว้ที่บนกระดาน ทำเอาผมรู้สึกว่าควรจะจำชื่ออาจารย์ให้ได้ในทุกครั้งที่เรียนจะดีกว่าเพราะถ้ามีอะไรจะได้คุยกับอาจารย์ได้ เรียกชื่ออาจารย์ได้... เมื่อเข้ามาในห้องก็กระแทกนั่งลงตรงมุมเดิมที่นั่งประจำ เตรียมตัวที่จะออกไปสอบสัมภาษณ์เป็นคนต่อไป ไม่นานเมื่ออาจารย์ฮาราดะเดินเข้ามา เราก็ออกไปทันที่ทิ้งให้คนที่อยู่ในห้องก่อนหน้ามองตามหลัง ในใจพวกเขาคงคิดว่าเราคงเตรียมตัวมาอย่างเต็มที่แน่ๆ ถึงได้ไม่มีรีรอทำใจอะไรเลย ออกจาห้องมาอย่างมั่นใจกระแทกนั่งลงตรงตำแหน่งที่เตรียมไว้ อาจารย์ให้กระดาษมาเขียนชื่อของเราลงไป แล้วก็มีช่องต่างๆ ที่เอาไว้สำหรับลงคะแนน พอส่งกระดาษแผ่นนั้นคืนไป อาจารย์ฮาราดะก็ส่งกระดาษสีชมพุเคลือบพลาสติกมาให้ดู ในกระดาษเขียนประมาณว่า เพื่อนชวนคุณไปเที่ยว ให้เราถามกลับว่าเมื่อไร เพื่อนตอบว่าพรุ่งนี้ แต่ว่าคุณปฏิเสธและให้หาเหตุผลประกอบว่าทำไม่ถึงไปไม่ได้ หลังจากที่ได้อ่าน บอตามตรง นึกคำศัพท์ไม่ออกจริงๆ ว่าคำว่าเมื่อไรนั่นภาษาญี่ปุ่นต้องพูดว่ายังไง ทำเอาอึ้งไปหลายวินาที อาจารย์ก็พยายามใบ้ให้สุดฤทธิ์ และในที่สุดเราก็นึกออกเองแล้วก็ตอบออกไป พอหลังจากที่เริ่มตอบได้แล้ว ทีนี้ก็เริ่มง่ายแล้ว นึกได้เองตอบได้ดีเลยทีเดียว ซึ่งตรงข้อนี้ทำได้ดีทีเดียว พอข้อแรกจบไป ก็เริ่มถามข้อสองว่าให้บอกสถานที่เที่ยวในประเทศของเราที่ชอบที่สุดให้เพื่อน และบอกว่าทำไมถึงชอบ และใช้เวลาในการไปถึงประมาณเท่าไร ตรงนี้ก็ตอบได้ไม่มีปัญหาผ่านไปได้ไม่มีอะไร ข้อต่อมาอาจารย์ถามสดๆ เป็นภาษาญี่ปุ่นเลยแปลเนื้อความได้ว่า ตอนนี้อยากได้อะไร เราก็ตอบไปว่าอยากได้บ้าน อาจารย์ก็ถามอีกว่าหน้าบ้านมีอะไร เราก็นึกๆ ดู มันไม่มีอะไรนี่หว่า ก็ตอบไปว่าไม่ีมีอะไร แต่ก็งงๆ ไม่รู้ว่าตอบไปแบบนี้จะโดนหักคะแนนรึเปล่า... ตรงนี้ไม่มั่นใจเลย และแล้วก็เป็นอันจบการสอบสัมภาษณ์ไปได้ในที่สุด เราเดินออกไปรอที่ทางเดินใกล้ๆ ตรงนั้นมีโต๊ะเก้าอี้ให้นั่งอยู่ ก็มานั่งพูดคุยกับเพื่อนๆ ถึงเรื่องสอบสัมภาษณ์ว่าแต่ละคนโดนอะไรกันไปบ้าง ไม่นานนักเรียนก็สอบสัมภาษณ์กันหมดทุกคน เลยย้ายกันเข้าไปนั่งรอในห้องเรียน ประมาณ 10 โมงครึ่ง อาจารย์ชาวไทยก็มา แล้วบอกให้แต่ละคนนั่งชิดขวา จะได้ไม่ลอกกัน คราวนี้เป็นสอบข้อเขียนที่เป็นส่วนของการเขียนตอบ และการฟัง เริ่มแรกอาจารย์ให้ทำในส่วนที่เป็นข้อเขียนไปก่อน ต้องบอกว่าค่อนข้างมั่นใจว่าที่ตัวเองทำไปนั้นมีถูกเยอะแน่ๆ เพราะอ่านมาอย่างดี ไม่นานนักอาจารยให้พักมือในส่วนข้อเขียนไว้ก่อน แล้วมาสอบการฟังแล้วตอบคำถาม ซึ่งในส่วนการฟังนั้นแบ่งเป็นมีภาพกับไม่มีภาพ ตรงที่มีภาพนั้นยังพอทำและเดาได้ไม่มีปัญหาอะไรเท่าไหร่ แต่ในส่วนที่ไม่มีภาพนั้นบอกตามตรงทำผิดๆ ถูกๆ เลยทีเดียวเพราะแม้จะฟังได้แต่ก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองตอบถูกมากน้อยแค่ไหน และก็กลับมาในส่วนของการเขียนอีกครั้ง ยังคงทำได้อย่างต่อเนื่องแต่ก็มีสะดุดอีกบ้างในหลายๆ ข้อ ตอนนี้เริ่มชักไม่แน่ใจแล้วแฮะ แต่ก็ขอข้ามไปทำข้ออื่นก่อน แล้วก็กลับมาดูว่าตรงไหนทำไม่ได้จริงๆ เรียกง่ายๆ ว่าเอาชัวร์ไว้ก่อนยังไงซะก็ต้องผ่านให้ได้ ในที่สุดก็เหลือแค่ข้อที่ทำไม่ได้เท่านั้น ตรงนี้ล่ะตัดสินในเลยว่าเป็นไงเป็นกันแล้วลองอ่านแล้วประมาณเอา แล้วก็วัดดวงไปเลยผิดเป็นผิดแล้วสำหรับข้อนั้นๆ ยังไงซะก็ทำไม่ได้อยู่แล้ว คิดว่าข้อที่ทำได้นั้นยังไงก็มากกว่าเยอะไม่นานจะสอบตกหรอก... ทำเสร็จหันไปดูนาฬิกายังเหลือเวลาอีกตั้ง 45 นาที แต่อยู่ไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาเลยตัดใจส่งกระดาษคำตอบเลย... แค่ไหนก็เอาแค่นั้น... ยังไงก็คิดว่าน่าจะผ่านได้ไม่มีปัญหา แต่ตอนนี้ชักเครียดแล้วว่าถ้าตกมาก็ต้องมาเรียนอีกรอบเปลืองเงินแน่ๆ เลย ในหัวมีแต่คิดเข้าข้างตัวเองว่าต้องผ่านสิยังไงก็ต้องผ่าน เดินออกจากห้องสอบมาตรงดิ่งกลับบ้านในทัีนที แต่ก็เหมือนทุกครั้งที่รถที่เรารอมักจะไม่มาหรือมาช้ากว่าปกติ นั่งรออยู่นานทีเดียวรถเมล์สาย 40 ก็มาให้ขึ้น มองสภาพรถแล้วยังเอะใจว่าเป็นคันเดียวกับที่ขึ้นมาเรียนเมื่อเข้ารึเปล่านะ เรานั่งที่เบาะหลังสุดด้านขวา เลยไปไม่กี่ป้ายก็มีชายชาวญีปุ่นสองคนเดินขึ้นรถมานั่งที่เบาะหลังในส่วนที่ยังว่างอยู่ติดกับเราด้วย เราได้ยินเขาสนทนากัน ในหัวก็อยากที่จะลองพูดคุยกับเขาดูบ้าง สับสนอยู่เล็กน้อยแล้วก็คิดได้ว่าโอกาสแบบนี้ไม่ได้มีบ่อยๆ เลยพูดกับเขาเป็นภาษาญี่ปุ่นไปว่า ขอโทษนะครับ ไปที่ไหนเหรอครับ... ชายที่นั่งติดกับเราพอได้ฟังก็เอ้าพูดภาษาญีปุ่นได้นิ เห็นแววตาใจดีเป็นประกายเลยทีเดียว ทีนี้เลยเริ่มคุยกันถามว่าเรียนหรือทำงาน แล้วทำงานกับคนญี่ปุ่นเหรอถึงได้พูดได้ เราก็บอกเราเรียน เราอยากจะไปญี่ปุ่นในอีกสองปี เขาก็ให้กำลังใจบอกว่าพยายามเข้านะ เราก็รู้สึกดีมากๆ พอคุยกันไปก็เลยรู้สึกว่า เรายังไม่ีีมีเพื่อนชายญี่ปุ่นให้ฝึกภาษาเลยแฮะ ก็เลยลองถามว่ามีอีเมลล์ไหม พร้อมกับหยิบสมุดมาให้เขาเขียนอีเมลล์ให้ ชายชาวญี่ปุ่นก็บอกว่า เขาชื่อ iwase แล้วก็ให้อีเมลลมา แล้วหลังจากนั้นก็พูดคุยกันอีกระยะหนึ่ง ก็ได้รู้ว่าเขาอยู่เมืองไทยมา 5 ปีแล้ว และก็ไปทำงานที่ระยองได้ 1 ปี เขาอายุ 57 ปี ทำงานอยู่ Panasonic คิดในใจว่าคุยกันไปมาตั้งนานถามชื่อกันแทบจะตอนที่จะแยกจากกันเสียนี่ ช่างไม่มีมารยาทเสียนี่กระไร ไม่นานนักiwase ก็บอกว่าถึงที่แล้วขอตัวก่อนไว้ค่อยคุยกัน เรานี่สุดจะตื่นเต้นเลย.. นี่อาจจะเป็นโอกาสดีที่เราจะได้ฝึกภาษาไปด้วย เผลอๆ เราอาจจะสอบถามเรื่องงานกับเขาได้ด้วย คิดๆ ไปอาจจะเพ้อฝันไปหน่อย แต่ก็รู้สึกว่าiwase เป็นคนดีไม่ได้ประสงคืร้ายอะไร... แถมยังบอกให้เราพยามเรียนภาษาญี่ปุ่นอีกด้วย... ต้องบอกว่านี่เป็นเรื่องที่ดีที่สุดในช่้วงนี้เลยทีเดียว แค่ได้ใช้ภาษาญี่ปุ่นพูดคุยกับคนญี่ปุ่นจริงก็รู้สึกสนุกมากๆ ภูมิใจมากๆ เลย เพราะนี้เป็นครั้งแรกที่เราลองทำอะไรแบบนี้จริงๆ ไม่นับเมื่อตอนสมัยเรียนมัธยมปลายที่ได้เรียน แต่แทบไม่ได้ใช้ภาษาในการสื่อสารเลย... เรื่องนี้พอเล่าให้คุณแฟนฟัง คุณแฟนก็บอกว่าดีใจที่เห็นเรามีความสุขมากขนาดนี้... แถมยังบอกว่าคิดไม่ผิดที่ให้มาเรียนภาษาญี่ปุ่น ถ้าขืนให้เรียนแพทย์แผนไทยต่อไป เราคงจะบ้าไปก่อนแน่ๆ ไม่ได้มีความสุขแบบทุกวันนี้ เรื่องนี้สอนให้รู้ว่าจงเชื่อในคนที่รักเราที่สุด เพราะเขาไม่เคยคิดร้ายและพยายามส่งเสริมให้เราได้ทำในสิ่งที่ชอบและหาเงินกับมันได้ด้วย... ปล. คุณแฟนจ๋าเราสัญญาว่าเราจะพยายามให้มากกว่านี้เืพื่อให้เราได้มีบ้านด้วยกัน... Create Date : 06 กุมภาพันธ์ 2554 Last Update : 6 กุมภาพันธ์ 2554 0:14:07 น. 0 comments Counter : 671 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก