การเดินทางตามเศษกระดาษใบจ้อย ฉันเกือบลืมมันไปแล้ว กระดาษใบจ้อยที่ถูกบันทึกด้วยลายปากกาอันลางเลือนแผ่นนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะต้องย้ายโอนสิ่งของไปยัดลงในกระเป๋าสตางค์ใบใหม่ มันก็คงยังหลบตัวอยู่ในซอกหลืบระหว่างปึกนามบัตรและส่วนลดร้านแฟชั่นชั้นนำ - - - - - - - - - - - - “ไปเที่ยวต่างจังหวัดกันเถอะพี่ ที่ไหนก็ได้” นั่นเป็นประโยคที่ทำให้คู่สนทนาแปลกใจปนระคนว่าแม่ที่ห่วงลูกราวกับไข่ในหินจะปล่อยให้ฉันไปตะลอนนอกบ้านถึง 5 วันได้อย่างไร วันรุ่งขึ้นเราออกเดินทางด้วยรถยนต์ส่วนตัวที่บรรทุกชายหนุ่ม 2 คน กับเด็กหญิงคนหนึ่งซึ่งจมกองทุกข์อยู่เบาะหลัง ข่าวผู้ประสบภัยสึนามิจากวิทยุ ชวนให้รู้สึกมวนในท้อง จวนอาเจียน เมื่อนึกถึงสภาพราบเป็นหน้ากลอง และผลที่ตามมาอันน่าเศร้าสลด แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้ความทุกข์ของฉันดูเล็กลงแม้แต่น้อย รีสอร์ทที่เราเลือกกับแลนด์สเคปที่ถูกออกแบบให้กลมกลืนกับธรรมชาติเหมาะแก่การพักผ่อนตามวัตถุประสงค์ และทริปที่ปราศจากกำหนดการ ทำให้เรามีเวลาสำรวจสภาพแวดล้อม รวมทั้งจิตใจตัวเอง “เดี๋ยวนี้เอ็งไม่เขียนโปสการ์ดแล้วหรือ” พี่ช่างภาพผู้ร่วมทางเอ่ยถามในเย็นวันหนึ่งขณะที่เรากำลังทำกิจกรรมปล่อยอารมณ์ คงเพราะระยะหลังนี้ นับเป็นปีได้กระมัง ฉันมีความสุขน้อยเกินกว่าจะส่งพลังถึงใครได้ ยิ่งน่าตกใจ เมื่อได้นึกว่า จำนวนโปสการ์ดที่ส่งออกนั้นแปรผันตามความสุข เพราะมันช่างน้อยเต็มที ฉันยังไม่รู้เท่าทันตัวเองนักว่าเพราะอะไร อาจเพราะพฤติกรรมบางอย่างของมนุษย์ออฟฟิศที่ชวนให้รู้สึกขยะแขยง อาจเพราะความเจ็บปวดที่ได้ตระหนักว่า เมื่อรู้สึกตัวอีกที เราก็กลายเป็นหนึ่งในคนเหล่านั้นแล้ว อาจเพราะความรู้สึกแปลกๆกับป้ายบิลบอร์ดขนาดใหญ่ให้กระแทกสายตาอยู่เต็มเมือง อาจเพราะเด็กที่นอนอยู่ใต้สะพานลอยคนนั้น อาจเพราะ Window Display ของ HERMES ที่ชวนให้หลงใหล ณ ห้างหรูกลางเมืองแห่งนั้น อาจเพราะความหน้าด้านและอ่อนแอของอเมริกา ที่ทำให้รู้สึกถึงความไร้อารยธรรม อาจเพราะภาพข่าวนายกนุ่งผ้าขาวม้า ถือขันไปอาบน้ำ เมื่อครั้งตรวจงานที่สนามบินสุวรรณภูมิ อาจเพราะได้เห็นการให้ค่ากับวัตถุมากมายของสังคมชนชั้นหนึ่ง อาจเพราะความสมเพชตัวเอง ที่ฉันก็ตกอยู่ในวังวนวัตถุนิยมนั้นเช่นกัน อาจเพราะการกลัวความไม่มั่นคงของชีวิตในอนาคต หรือบางที อาจเพราะเรากอดรัดตัวเองแน่นเกินไป เป็นวันที่ 3 ที่เราตัดสินใจออกเดินทางขับรถไปเรื่อยๆ อาจเป็นวังน้ำเขียว อำเภอใกล้เคียง หรือที่ไหนซักแห่งที่จะเป็นที่พักจุดหมายของเราคืนนี้ การเดินทางโดยเป็นผู้หญิงคนเดียวไม่น่าสนุกนัก ยังไม่นับรวมกับการถูกหลอก โดนอำ จนถึงการกดขี่ใช้แรงงาน ซึ่งฉันพยายามเข้าใจว่านั่นเป็นการแสดงออกถึงความเอ็นดู แต่ก็นับเป็นช่วงเวลาที่น่ารื่นรมย์ไม่น้อยที่ได้ท่องเที่ยวกับผู้ร่วมทางที่มีสายตาอันละเอียดอ่อน จนน่าสงสัยว่าเค้าเป็นชายหรือหญิง “พระเจ้าช่างเป็นศิลปินอัจฉริยะที่สามารถคุมโทนสีธรรมชาติได้สวยงามจังเลยนะ” พี่คนหนึ่งพูดขึ้นเมื่อเราหยุดรถระหว่างทางทุกๆ 15 นาทีโดยเฉลี่ย เพื่อให้พี่ช่างภาพอีกคนกดชัตเตอร์บันทึกความงามสามัญ แต่น่าอัศจรรย์ของธรรมชาติ พลันฉันนึกสงสัยในความกว้างใหญ่ของจักรวาล ปรากฏการณ์สึนามิคงเป็นเหมือนฝุ่นผงที่ลอยผ่านทางช้างเผือก แล้วมนุษย์คนหนึ่งเล่า.. เราถึงที่พักในเวลาค่ำ กิจกรรมที่ทำได้คงเหลือเพียง การกินและนอน แต่นั่นก็เพียงพอแล้วเพราะถึงตอนนี้ ฉันเชื่อว่าเราบรรลุจุดหมาย ณ ขณะเดินทาง ภาพต้นไม้ใหญ่สีเขียวเข้ม ยืนตระหง่านอยู่กลางท้องทุ่งสีทองโดยมีทิวเขาและท้องฟ้าสุดตาเป็นฉากหลังยังคงติดใจ คืนนี้ฉันหลับพร้อมกับสมองว่างเปล่า ดูเหมือนความทุกข์จะหดตัวลงเมื่อเราเดินทางมากขึ้น เนื่องเพราะมันทำให้ฉันได้ตระหนักว่า ที่สุดแล้วเราก็เป็นแค่เพียงอะตอมของจักรวาล ที่ควรใช้ชีวิตและใฝ่หาความสุขอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว จะเอาอะไรกับมันนักหนา - - - - - - - - - - - - ฉันเกือบลืมมันไปแล้ว กระดาษแผ่นจ้อยที่ถูกเขียนด้วยลายปากกาอันลางเลือนแผ่นนั้น มีข้อความว่า 'ใบประกาศนียบัตร ขอรับรองว่า นส.ลัลลาน่า เป็นผู้มีความอดทน อดกลั้นเป็นที่สุด + รักบ้านมาก ลงชื่อ ลุ๋น รับรองโดย สันติ' ถึงแม้ผู้เขียนมีเจตนาหยิกแกมหยอก เหมือนจะบอกเป็นนัยว่า “เป็นไงล่ะ เข็ดรึยัง คราวหน้าจะกล้าไปอีกมั้ย” แต่ก็คล้ายเป็นการชักชวนให้คิดถึงการเดินทางครั้งใหม่ การเดินทางเข้าไปในตัวเอง และออกจากตัวเองพร้อมๆกัน ๑๙ ก.พ. ๔๘ มันเป็นการบ้านที่ต้องส่งครูจุ้ยเมื่อครั้งเป็นนักเรียน 'เขียนด้วยใจคงไม่พอ' น่ะ โจทย์คือให้เขียนเกี่ยวกับสิ่งของในกระเป๋าสตางค์ ..จำำได้ว่าเขียนด้วยความสนุกสนาน ชวนให้ระลึกถึงที่มาของเศษกระดาษแผ่นนี้ และทริปที่มีความสุึขมากที่สุดครั้งหนึ่ง   Create Date : 26 สิงหาคม 2549 16 comments Last Update : 26 สิงหาคม 2549 22:59:10 น. Counter : 591 Pageviews. Share Tweet

เราไม่ชอบชื่อเรื่องเลยน่ะ แต่คิืดไม่ออกแล้ว (จริงๆอาจเป็นความขี้เีกียจคิืดมากกว่า) ใครมีไอเดียอะไร ก็เสนอกันมาเน้อ ปล. ครูจุ้ยชมด้วยล่ะ ฮี่ฮี่   โดย: idLer 26 สิงหาคม 2549 23:07:04 น.

ชื่อเรื่องน่ารักดีนะ ชอบ ชอบ เห็นด้วยนะ ว่าเมื่อไหร่ก้อตามที่เราเดินทางมากขึ้น ความทุกข์เราก้อจะหดตัวลง.... ชักอยากจะเดินทางอีกเเล้วอะ เพราะช่วงนี้ความทุกข์มันงอกเงยอีกเเล้ว   โดย: kajanita@home IP: 203.156.27.42 27 สิงหาคม 2549 13:31:52 น.

ดีใจนะที่ได้อ่านเรื่องนี้เป็นครั้งที่สอง (ครั้งแรกก็ปีที่แล้วมั้ง) การเดินทางเป็นการพักผ่อนที่ดี..ว่ามั้ย ยิ่งถ้าไม่ใช่การเดินทางในเมืองหลวงของประเทศไทยแห่งนี้ด้วยแล้ว เราว่าดีที่สุดเลย.... ทำให้มีเวลาคิดอะไรๆตั้งมากมาย ใช้นโยบายเที่ยวทั่วไทยไปได้ทุกเดือนเหมือนเราสิ แต่เดือนนี้ยังไม่บรรลุเป้าหมายเลย...   โดย: live foto!! (pangfoto ) 28 สิงหาคม 2549 0:16:53 น.

อ้ออ้ออ้อ... ลืมไปอีกอย่าง ชื่อ group blog นี้น่ารักดีนะ   โดย: pangfoto!! (pangfoto ) 28 สิงหาคม 2549 0:46:04 น.

คิดถึงวันที่ล่าเอามาให้อ่านครั้งแรกเนอะ ตอนนั้น เรายังมีชะตากรรมคล้ายๆ กันอยู่เลย (ในเรื่องงานอ้ะนะ) ตอนนี้ ชะตากรรมพี่ในเรื่องงานดีขึ้นแล้วนะ เย้ๆ   โดย: น้อง IP: 210.213.24.190 28 สิงหาคม 2549 15:08:36 น.

I've already read it once in Arthur class. I still remembered that we both rean-mai-ru-reung and bored sud sud. Btw, I like ur work na.   โดย: pabsi_pab IP: 61.19.228.2 28 สิงหาคม 2549 16:14:52 น.

เอ่อ..รู้สึกว่าจะได้อ่านกันหมดแล้ว แล้วเราจะเอามาขึ้นบล็อกทำไมเนี่ยยย   โดย: idLer IP: 61.19.228.2 28 สิงหาคม 2549 17:02:43 น.

5555555555555555555555555555   โดย: พี่น้องผู้น่ารัก IP: 210.213.24.190 28 สิงหาคม 2549 17:57:01 น.

เขียนได้น่าหยิกดีครับ จริงนะ การเดินทางมักช่วยละลายความทุกข์ให้เราได้   โดย: เจ้าชายไร้เงา 30 สิงหาคม 2549 14:10:55 น.

ไปตามหากระดาษใบใหม่กันอีกทีมั้ย   โดย: พี่เอ๋ครับ IP: 58.9.144.206 30 สิงหาคม 2549 22:10:01 น.

อึ้งไปกับ "จำนวนโปสการ์ดที่ส่งออกนั้นแปรผันตามความสุข" อืมม ฉันไม่ได้ส่งโปสการ์ดมานานเท่าไหร่แล้วเนี่ย... ไปส่งสักใบดีกว่า ขอบคุณที่ไปอวยพรวันเกิดนะคะ   โดย: ลูกสาวโมโจโจโจ้ (the grinning cheshire cat ) 31 สิงหาคม 2549 13:29:18 น.

นึกถึงวันที่เราไปเรียน Class นี้ด้วยกันกับแก.... ไปเรียนกันตั้งหลายครั้งแน่ะ แต่ไม่ได้ฝึกฝนอย่างจริงจังเลย ...เขียนอันใหม่ได้แล้ว เดี๋ยวจะลืมวิชาซักก่อน   โดย: The phu IP: 58.9.184.123 1 กันยายน 2549 7:31:06 น.

พี่เอ๋ ไป ไป เมื่อไหร่ดี คราวนี้ผู้ออกใบประกาศต้องลงชื่อ ชาตรี อ่ะดิ   โดย: idLer IP: 61.19.228.2 1 กันยายน 2549 16:17:22 น.

โดย: Narintr007 1 กันยายน 2549 20:11:30 น.

At least this story is new for me Really, this is my first time to read it. As I said you can be a good writer na.... It's a lovely name ni!!   โดย: lily IP: 61.19.228.2 1 กันยายน 2549 23:06:29 น.

เป็นครั้งแรกที่ได้อ่าน.... แต่จำได้ว่าเราเกือบเป็นส่วนหนึ่งในชะตากรรมนั้นเหมือนกัน เสียดาย...พลาดไปเสียได้ คิดแล้วนึกถึงการเดินทางท่องเที่ยวกับเพื่อนๆเนอะ นานเท่าไหร่แล้วนะ....เพื่อนที่ไม่ต้องพูดอะไรมาก ไม่ต้องเริ่มทำความรู้จักใหม่.... หวังว่าวันหนึ่ง คงได้ไปเที่ยวด้วยกันอีก....เก็บแต้มไว้มาญี่ปุ่นนะจ๊ะ....ลาล่า....แล้วจะได้เจอกัน ^-^   โดย: สิ ^-^ IP: 210.160.35.200 19 กันยายน 2549 15:26:59 น.