เบียร์ด ปาปาส์ (Beard papa's) ร้านขนมที่ผมไม่อยากจะกินคนเดียว

24 ตุลาคม

ผมอยากจะไปดูหนังสือที่ศูนย์ประชุมแห่งชาติสิริกิติ์ เพราะงานหนังสือ(ที่ผมไม่เคยจำได้ว่าจริง ๆ แล้วชื่องานอะไรกันแน่)เริ่มมาได้วัน 2 วันแล้ว

แต่สิ่งหนึ่งที่ฉุดรั้งเอาไว้ให้ผมเกิดอาการ 2 จิต 2 ใจ อยู่ว่าจะไปหรือไม่ไปดี ก็คือเงินในกระเป๋า เจ้าสิ่งนี้ร้ายกาจมาก ในยามที่มันไม่อยู่มันก็ยังยับยั้งความตั้งใจของผมได้หลายครั้ง มันเคยยับยั้งไม่ให้ผมซื้อบ้าน ยับยั้งไม่ให้ผมซื้อรถ และคราวนี้มันพยายามยับยั้งไม่ให้ผมไปงานหนังสือ

แต่อยู่ดี ๆ ก็เหมือนพระเจ้ามาเยือน เมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เสียงจากปลายสายบอกว่าสนใจตุ๊กตาที่ผมขายอยู่ที่ร้านอะไรอะไร (www.araiarai.com 55+ แอบมีโฆษณาแฝง) และจะเดินทางมาซื้อถึงบ้านเลยทีเดียว ประมาณ 1 ชั่วโมงต่อมาลูกค้าก็ขับรถเบนซ์มาซื้อสินค้า เมื่อลูกค้ากลับไปผมจึงตัดสินใจไปงานหนังสือ (แบบนี้นี่เองที่เขาบอกว่าลูกค้าคือพระเจ้า)

ระหว่างทางจากบ้านผมไปศูนย์ประชุมแห่งชาติสิริกิติ์ มีเซ็นทรัลพระราม 3 ตั้งอยู่ ผมได้ข่าวว่าที่นั่นมีงาน Garden in the city ผมคิดว่าไหน ๆ มันก็อยู่ระหว่างแล้วลองแวะไปเที่ยวซะหน่อยจะเป็นไรมี เป็นการเปิดโลกทัศน์ให้กับตัวเอง อีกอย่างบางทีเนื้อคู่ผมอาจจะอยู่ที่เซ็นทรัลพระราม 3 ก็ได้นะ ที่ผมยังโสดอยู่ทุกวันนี้เป็นเพราะผมมัวแต่ไปเซ็นทรัลพระราม 2 แต่ไม่เคยไปเซ็นทรัลพระราม 3 สักที 555+

ผมนั่งรถสาย 205 มองเห็นเซ็นทรัลพระราม 3 บ่อย ๆ จึงไม่เคยนึกว่ามันจะไปถึงยากอย่างนี้เลย กระเป๋ารถเมล์บอกว่าผมต้องลงรถที่สาธุประดิษฐ์ แล้วต่อรถ 2 แถวเข้าไป หญิงสาวบนรถ 2 แถวบอกว่าผมต้องลงรถตรงสี่แยกแล้วเดินเข้าไป วันนั้นผมจึงรู้ว่าห้างบางห้างที่เราไม่เคยไปเป็นเพราะมันไปถึงได้ยาก

กว่าจะถึงเซ็นทรัลพระราม 3 ได้เป็นครั้งแรกในชีวิต เหงื่อผมก็ไหลย้อยไปถึงง่ามก้น แต่ผมขอไม่พูดถึงเรื่องเหงื่อก็แล้วกันนะครับ เอ่อ...ง่ามก้นก็จะไม่พูดถึงเหมือนกันครับ

ความรู้สึกของผมเมื่อดั้นด้นไปถึงที่นั่นก็คือเหนื่อยและหิว และคิดว่าต้องหาอะไรใส่ท้องซะก่อน เดินเข้าไปในห้างผ่านประตูทางเข้าตรงชั้น G ก็เจอเข้ากับร้านขนมร้านนึงครับ ชื่อร้าน Beard Papa's ที่มีโลโก้เป็นรูปคุณลุงเคราครึ้ม ถ้าแปลตามชื่อร้านคุณลุงคนนี้คงจะเป็นคุณพ่อ (อ่านแล้วงงรึเปล่า ถ้างงอย่าอ่านซ้ำนะ ข้ามไปอ่านตอนอื่นเลย) เคยได้ยินชื่อเสียงกิตติศัพท์ร้านนี้มานานแล้วเหมือนกัน แต่ไม่เคยลิ้มลองรสชาติเพราะเจ้าของเขาไม่ยอมไปเปิดร้านแถวบ้านผม หลังจากที่เดินไปเดินมาพบว่าที่นี่มีร้านขนมเยอะมาก แต่ร้านนี้มีมุมเล็ก ๆ ให้นั่งทานด้วย ตัดสินใจเข้าไปนั่งร้านนี้แก้เหนื่อยดีกว่า

ขนมร้านนี้มาหลายอย่างเหมือนกัน แต่ที่ขึ้นชื่อมาก ๆ ครีมพัฟ (Cream Puff) มีคนบอกว่าถ้ามาร้านนี้ต้องกินครีมพัฟนี่แหละ ด้วยเหตุนี้เมื่อผมยืนอยู่หน้าขนมอันแสนที่จะน่ากินเหล่านั้น ผมจึงสั่งพนักงานว่า
“เอาอันนี้”
นอกจากครีมพัฟแล้ว ขนมอย่างอื่นก็น่าลิ้มลองไม่น้อย ด้วยเหตุนี้ผมจึงสั่งพนักงานอีกว่า
“เอาอันนี้ อันนี้ แล้วก็อันนี้ด้วย”
สรุปว่าผมได้ขนมมา 4 ชิ้น คือครีมพัฟไส้วานิลา, Chocolate Fondant, ปารีส เบรส , คุ๊กกี้ พัฟ และชามะนาวอีก 1 แก้ว ทั้งหมดนี้ผมจ่ายไป 221 บาท ผมคิดว่าบางทีผมอาจไม่ต้องไปงานหนังสือแล้ว (221 บาท นี่เป็นค่ามาม่าอาหารหลักของผมได้ตั้งหลายมื้อแน่ะ)



ขนมร้านนี้ใหม่สดเสมอครับ เพราะพนักงานจะทำขนมกันสด ๆ ในร้านนั้นเลย พอลูกค้าสั่งก็ยิงไส้ใส่ขนมกันต่อหน้าลูกค้า แถมยังทำไส้ทะลักออกมานิด ๆ พอให้จินตนาการถึงข้างใน เย้ายวนมาก หมายถึงยั่วน้ำลายมากน่ะครับ

บรรยากาศในร้านน่านั่งดีครับ ข้างฝามีบอร์ดติดรูปคนดังทั้งนักแสดงและนักการเมือง มีบางคนที่ผมไม่รู้จักไม่รู้ว่าเป็นนักอะไร ถ่ายรูปคู่กับพนักงานในร้าน รูปคนดังน่าดูอยู่ครับ แต่รูปพนักงานไม่ค่อยน่าดูเท่าไหร่ (ล้อเล่นเน้อ ออกตัวไว้ก่อนเผื่อพนักงานมาอ่านเจอ)



ขนมชิ้นแรกที่ผมตักใส่ปาก แน่นอนครับย่อมต้องเป็นครีมพัฟที่ร่ำลือกันนั่นเอง หน้าตามันเหมือนกันเอแคลร์ก้อนใหญ่ ๆ ขนาดของมันพอ ๆ กับเอแคลร์ธรรมดา 50 อันรวมกันแล้วหาร 2 จากนั้นเอาไปแบ่งครึ่ง แล้วแบ่งมาส่วนหนึ่ง (ฮ่วย...จะบรรยายให้เกิดอะไรขึ้นมา) นึกขึ้นได้ว่าเคยมีคนบอกว่าขนมที่เราเรียกกันว่าเอแคลร์นั้นน่ะ จริง ๆ แล้วไม่ได้ชื่อเอแคลร์ แต่คนไทยเรียกผิดมานาน เอแคลร์จริง ๆ จะมีลักษณะเป็นแท่ง ๆ จริงหรือไม่ก็ไม่รู้นะ เพราะผมไม่ได้เรียนจบมาทางด้านขนมศาสตร์ซะด้วย



ความรู้สึกแรกที่ใช้ช้อนตักลงไปคือมันกรอบมากจนน่าแปลกใจ เนื้อมันบางมากตักลงไปก็เจอกับไส้วานิลลาสีเหลืองนวลรอให้ลิ้มรสอยู่ในนั้น พอตักขนมใส่ปากก็พบว่ามันนุ่มละมุนลิ้นมาก เหมือนจะละลายทันทีที่เข้าปาก จนผมต้องเปลี่ยนความตั้งใจที่ตอนแรกตั้งใจว่าจะรีบทานแล้วรีบไป มาเป็นค่อย ๆ ละเลียดความสุขที่เกิดขึ้นจากปลายลิ้นนี้ดีกว่า

ในเวลานั้นผมอยากจะมีใครสักคนมานั่งทานและรับรู้ถึงความอร่อยนั้นด้วยกัน เวลาที่เราเกิดความรู้สึกว่ามีความสุข เราคงไม่อยากจะสุขอยู่คนเดียว ผมคิดอยากให้ใครสักคนมาร่วมรับรู้ถึงประสบการณ์ความสุขนั้นด้วย แต่คงเป็นไปไม่ได้เพราะผมมาคนเดียวนี่นา ลำดับต่อมาผมจึงคิดจะโทรหาใครสักคนเพื่อบอกเขาว่าขนมที่ผมกำลังทานอยู่มันอร่อยมาก ไม่รอช้าผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและโทรหาใครคนนั้น เสียงคุ้นหูของหญิงสาวจากปลายสายดังขึ้น
“หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในเวลานี้...” เซ็งเลย

บางทีผมก็อยากมีแฟนนะ เพื่อว่าเวลาที่มีความสุขจะได้แบ่งปันให้กัน เวลาที่มีขนมอร่อย ๆ จะได้แบ่งกันกิน เวลาที่ไม่มีอะไรจะได้แย่งกันกิน อุ้ย...อันหลังนี้คงจะไม่ใช่เป้าประสงค์ของการมีแฟนแล้วล่ะ

ขนมชิ้นต่อมาที่ตกเป็นเหยื่อของผมคือ Chocolate Fondant พอตักผ่านเนื้อกรอบ ๆ ลงไปก็มีไส้ช็อกโกแลตทะลักออกมาน่าเลียเล่นเป็นยิ่งนัก ยังคงเป็นขนมที่อร่อยและนุ่มละมุนลิ้นเหมือนเดิม ร้านนี้คงจะมีแต่ขนมที่ละมุนลิ้นซะล่ะมั้ง ถ้าจำไม่ผิดช็อกโกแลตนี่เป็นสัญลักษณ์อย่างหนึ่งของความรักด้วยใช่มั้ย ผมพยายามไล่หาเบอร์ในโทรศัพท์ต่อแต่คิดว่าคงไม่มีใครอยากจะฟังผมบอกว่าขนมอร่อยหรอกมั้ง ส่วนมากอยากจะฟังผมบอกว่ารักกันทั้งนั้น (ขอเชิญอ้วกได้ตามอัธยาศัย อ้อ...อย่าเพิ่งเลย ผมยังทานขนมไม่หมด) แต่ไม่เป็นไรเดี๋ยวผมเก็บไปเล่าในบล็อกก็ได้



ขนมชิ้นที่ 3 ที่ผมต้องนั่งทานคนเดียวคือคุ๊กกี้ พัฟ เป็นขนมที่เนื้อนอกกรอบ ข้างในเป็นไส้คัสตาร์ดนุ่มลิ้นมาก เป็นขนมที่อร่อยจนไม่อยากจะทานคนเดียวเช่นเคย ตอนที่นั่งทานอยู่ทางร้านเปิดเสียงตามสาย (ไม่รู้เรียกว่าอะไรนะ แต่พอดีผมออกไปทำงานกับชาวบ้านในชุมชน เขาเรียกสิ่งนี้ว่าเสียงตามสาย 55+) บอกว่าวานิลลาที่นำมาทำไส้ขนมนี้นำเข้าจากเกาะมาดากัสก้า เพราะที่นั่นได้ชื่อว่าเป็นแหล่งผลิตวานิลลาที่ดีที่สุดในโลก และเป็นวานิลลาที่เก็บด้วยมือ ข้อนี้ผมคิดว่าอาจเป็นเพราะคนที่นั่นไม่สะดวกที่จะเก็บวานิลลาด้วยอวัยวะอย่างอื่น



มาถึงขนมชิ้นที่ 4 ชิ้นสุดท้ายกันแล้วนะ ปารีส เบรส (Paris Brest) แป้งพัฟสูตรจากฝรั่งเศสสอดไส้ครีมวนิลลาผสมวิปปิ้งครีม รูปร่างคล้าย ๆ โดนัท เจ้าชิ้นสุดท้ายนี่แหละที่ผมถึงกับเอ่ยปากบอกพนักงานว่า “น้อง ๆ พี่ไม่ไหวแล้ว” พนักงานก็เลยใส่ถุงให้ เรื่องนี้สอนให้รู้ว่าไม่ควรซื้อของกินตอนที่หิวมาก ๆ ครับ ที่จริงถ้ามีคนมาทานด้วยก็น่าจะทานได้หมดนะเนี่ย...555+ วกเข้าเรื่องเดิมอีกจนได้



เห็นที่บล็อกแก๊งนี่มี Blog Review ผมก็นึกอยากจะรีวิวกับเขาบ้าง ผมจึงขอถ่ายรูปร้านแต่พนักงานเขาขอโทษขอโพยบอกว่าถ่ายไม่ได้ นี่ถ้าพนักงานรู้ว่าผมเป็นคนดังคงจะเป็นฝ่ายมาขอถ่ายรูปกับผมแล้วเอาไปติดข้าฝาแน่ ๆ แต่ก็นั่นแหละนะ ผมน่ะดังแบบเงียบ ๆ ขนาดคนที่บ้าน เพื่อนที่ทำงาน คนที่ป้ายรถเมล์ แม่ค้าที่ตลาด ตลอดจนเพื่อน ๆ ในโลกออนไลน์ ยังไม่มีใครรู้สักคน 55+

เขียนมาถึงตรงนี้พบว่ามันไม่เหมือนบล็อกรีวิวร้านอาหารเลยแฮะ แต่ก็เอาเหอะนะ โปรดเรียกมันว่างานทดลอง

จบเรื่องกิน บล็อกหน้าถ้าไม่ขี้เกียจจะพาไปดูต้นไม้กัน แล้วบล็อกโน้นก็จะถึงงานหนังสือ วางแผนล่วงหน้าเอาไว้ 2 บล็อกรวด นี่เป็นโครงการระยะยาว คาดว่าจะแล้วเสร็จประมาณเดือนธันวา แต่บางทีมันอาจจะไม่แล้วเสร็จหรอก

Create Date : 26 ตุลาคม 2553 Last Update : 26 ตุลาคม 2553 11:13:55 น. Counter : 4975 Pageviews.		50 comments
Share Tweet