ซอมบี้ขยี้หมา (ถนนสายนี้มีตะพาบ กม.ที่ 147 "ที่เธอถาม")

-1-

เรื่อง "ซอมบี้ขยี้หมา"

ปัง ๆ ๆ
เสียงกระแทกประตูดังขึ้นถี่ ๆ ใครหรืออะไรที่อยู่ข้างนอกนั่นกำลังพยายามพังประตูเข้ามา
ผมหยิบขวานที่วางอยู่ข้างตัวมาถือไว้ในมือ เตรียมพร้อมสำหรับการเผชิญหน้ากับเจ้าวิ่งที่อยู่ข้างนอก แล้วค่อย ๆ ย่องไปเปิดประตู
ที่อยู่ด้านนอกนั้น คือคนที่ผมไม่คิดว่าจะได้เจอ
เธอคือสินิทธา หญิงสาวที่อยู่บ้านใกล้ ๆ กัน
ผมเจอเธอครั้งสุดท้ายเมื่อ 3 เดือนที่แล้ว

วันหนึ่งเมื่อราว ๆ 3 เดือนที่ผ่านมา ผมได้ยินเสียงเจ้าณเดช สุนัขเพศผู้ที่เลี้ยงไว้เห่ากระโชกเสียงดังอยู่ทางหลังบ้าน ผมรีบลุกออกไปดู พบว่าสิ่งที่เจ้าณเดชกำลังเห่าอยู่นั้นก็คือสินิทธานั่นเอง
แต่ผมดูออกว่านั่นไม่ใช่สินิทธาคนเดิมที่ผมเคยรู้จัก
ตอนนี้สินิทธากลายเป็นผู้ติดเชื้อซะแล้ว
ผมรีบเข้าบ้านไปหยิบขวาน เมื่อเดินออกมาก็พบว่าสินิทธากำลังไล่ทำร้ายเจ้าณเดชอยู่ ส่วนเจ้าณเดชที่เห่าเสียงดังก็พยายามหลบหลีกหมุนวนไปรอบ ๆ และใช้ความเร็วที่เหนือกว่ากัดเข้าที่ขาของสินิทธาได้หนึ่งแผล
"ซูซี่ กลับมานี่" ผมร้องเรียก
เจ้าณเดชมันเป็นหมาที่แปลก มันไม่ค่อยรับรู้เวลาที่ผมเรียกมันว่าณเดช แต่ถ้าเรียกซูซี่มันจะรีบตอบรับทันที
ครั้งนี้ก็เช่นกัน ณเดชได้ยินเสียงเรียกก็รีบหันมากระดิกหางยิ้มให้ผมโดยที่ไม่ทันระวังตัว
จังหวะที่เผลอเพียงเสี้ยววินาทีนั้น ร่างของณเดชถูกสินิทธาฟาดเข้าอย่างแรง ณเดชได้ตั๋วเดินทางไปชาติหน้าในทันที
ผมกระโจนเข้าหาสินิทธาในขณะที่กำลังเสียใจต่อการจากไปของณเดช
เวลามีจำกัด เราควรทำอะไรหลายอย่างพร้อมกัน อย่างเช่นกระโจนไปด้วยเสียใจไปด้วยแบบนี้
ขวานในมือของผมจามเข้าใบหน้าของสินิทธาอย่างจัง หนักหน่วงจนด้ามขวานที่กรำศึกมานานแตกร้าว
ภายหลังผมต้องเปลี่ยนด้ามขวานใหม่ ด้ามใหม่นี้ถือเหมาะมือผมมาก

หลายเดือนมานี้เกิดโรคประหลาดที่ยังหาสาเหตุไม่ได้ ผู้ที่ติดเชื้อจะกลายเป็นซอมบี้ เที่ยวไล่กัดกินผู้คนและสัตว์ทุกชนิด
จากการเข้าไปสำรวจบ้านของผู้ติดเชื้อ พบว่าแม้แต่จิ้งจกยังไม่เหลือ
น่าแปลกที่ผู้ติดเชื้อกลับมีร่างกายที่แข็งแรง แถมกระดูกยังแข็งโป๊ก
นั่นทำให้ผมต้องมีขวานไว้ข้างกายเสมอ
ซอมบี้พวกนี้เคลื่อนไหวได้ว่องไวเกือบเท่าคน บ้างยังพอพูดได้ แต่ขาดความยับยั้งชั่งใจเรื่องการกิน จึงพยายามจะกินคนที่ไปคุยด้วยเสมอ
หลังจากที่ผมฆ่าสินิทธาไปแล้ว ในช่วง 3 เดือนนี้ ผมยังต้องเผชิญหน้ากับซอมบี้ตัวอื่น ๆ อีกหลายตัว
ขวานของผมกระหน่ำลงบนร่างซอมบี้เหล่านั้นครั้งแล้วครั้งเล่า
คราวนี้ด้ามขวานไม่เป็นอะไร แต่ตัวขวานกลับแตกบิ่น ผมต้องไปร้านขายเครื่องมือช่าง แล้วขโมยตัวขวานมาเปลี่ยนใส่ด้ามอันเดิม

กลับมาที่ประตูก่อนนะ
ร่างของซอมบี้สินิทธาที่ยืนอยู่หน้าประตูมีรอยบากที่หน้าด้วย
ผมไม่รู้ว่าสินิทธาคืนชีพมาได้อย่างไร แต่เธอก็มายืนอยู่ที่หน้าบ้านของผมแล้ว
ผมเงื้อขวานขึ้นมา เป็นการเตรียมความพร้อม
สินิทธามองดูขวานของผม แล้วถามว่า
"ขวานอันนี้ใช่ไหมที่แกใช้ฆ่าฉัน?"
ผมหันไปมองดูขวานของตัวเอง พลางคิดวิเคราะห์
คำถามที่เธอถาม ผมจะตอบเธอว่าอย่างไรดี
ก. ใช่
ข. ไม่ใช่
ค. ไม่รู้
ง. อื่น ๆ (โปรดระบุ)
ข้อ ง. คงไม่ใช่ เพราะมีโปรดระบุด้วย ถ้าตอบข้อนี้มันจะยากกว่าตอบข้ออื่น ๆ



-2-

"พี่เอ ทำอะไรอยู่น่ะ เขียนนิยายเหรอ" พลอยชะโงกหน้าเข้ามาดูที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ของผม
พลอยเป็นหญิงสาวที่อยู่บ้านใกล้ ๆ กับผม เธอชอบโผล่มาหาหนังสือที่บ้านผมไปอ่าน ดุจดั่งบ้านผมเป็นห้องสมุดประชาชน
"เขียนงานตะพาบไปลงที่บล็อกน่ะ" ผมตอบ
"ขออ่านหน่อยนะ" พลอยไม่รอให้ผมอนุญาต เหวี่ยงผมไปติดข้างฝาแล้วถือวิสาสะนั่งลงแทนที่

"พี่เอ พลอยว่ามันคล้าย ๆ หนังเรื่องนายจอห์นตายตอนจบ" พลอยหันมาบอก เมื่ออ่านจบ
"ไม่เหมือนหรอก หนังเรื่องนั้นไม่มีณเดชกับสินิทธา"
"แต่มีขวานนี่เหมือนมากนะ เออแล้วทำไมตัวละครต้องชื่อสินิทธาด้วยล่ะ" พลอยถาม
"ขี้เกียจคิดชื่อ ก็เลยใช้ชื่อคนรู้จัก เรื่องหน้าพี่จะให้นางเอกชื่อพลอยนะ" ผมตอบแบบมักง่าย แล้วหัวเราะกลบเกลื่อนความมักง่ายของตัวเอง
"จริงเหรอ" พลอยถาม
"จริงสิ เรื่องหน้าว่าจะให้นางเอกเป็นผีกระสือ"
"บ้าแล้ว ไม่ต้องเลย...แล้วจะตั้งชื่อเรื่องว่าซอมบี้ขยี้หมาจริง ๆ เหรอ" ผู้หญิงนี่อยากรู้จริง ๆ
"ตั้งชื่อนี้แหละ เพราะนึกไม่ออกว่าจะตั้งชื่อว่าอะไรดี" ผมตอบ
"พลอยว่าพี่คิดน้อยไปอ่ะ" พลอยค่อนขอด
"ถ้าคิดเยอะ อาจจะได้ชื่อเรื่องว่า 'ซอมบี้ขยี้หมาแล้วต่อมาถูกขวานจามหัว' เพราะถ้าคิดเยอะแล้วมันจะยาว" ผมแก้ตัวไปน้ำขุ่น ๆ
"ตอนแรกคิดว่าชื่อซอมบี้ขยี้หมามันเห่ยมาก แต่พอมีตัวเปรียบเทียบแล้วพลอยคิดว่ามันก็เป็นชื่อที่ใช้ได้เหมือนกัน"
"บางครั้งถ้าเราไม่มีตัวเปรียบเทียบ เราก็ไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่เรามีอยู่นั้นมันดีขนาดไหน" ผมบอก
"แหวะ" ผมคิดว่าพลอยคงเป็นโรคทนคำคมไม่ค่อยได้

ระหว่างที่คุยกันอยู่นั้น พี่สาวของพลอยก็เดินเข้ามา น่าจะมาตามพลอยไปทานข้าวตามเคย
"นึกแล้วต้องมาอยู่ที่นี่ คุยอะไรกันอยู่" พี่สาวของพลอยทักทายด้วยประโยคคำถาม
"พี่นุ่น ดูสิ พี่เอเขียนนิยายยังกะก็อปมาจากหนัง" พลอยฟ้อง
"หนังอะไรเหรอ" นุ่นถาม
"หนังเรื่องนายจอห์นตายตอนจบ พี่นุ่นเคยดูมั้ย"
"ไม่เคยอ่ะ แค่ชื่อก็ไม่อยากดูแล้ว หนังอะไรตั้งชื่อสปอยขนาดนั้น ไม่ต้องลุ้นอะไรกันแล้ว" นุ่นตั้งข้อกังขา
"ไม่สปอยหรอก อย่าให้ชื่อหนังมันหลอกเรา" พลอยบอก
"ใช่ ๆ ชื่อหนังมันหลอก ที่จริงนายจอห์นตายตอนกลาง ๆ เรื่อง" ผมเสริม
"บ้า จอห์นไม่ตายไม่ใช่เหรอ" พลอยแย้ง
"ไม่รู้สิ ช่างมันเหอะ บอกตามตรงพี่ดูไม่ค่อยรู้เรื่องหรอก หลับด้วย" ผมสรุป
"โห...นี่ขนาดดูไม่รู้เรื่องยังก็อปเขามาเขียนได้ขนาดนี้" พลอยถล่มผม
"ไหน ๆ ขออ่านมั่งสิ" นุ่นชะโงกหน้ามาที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ พลอยสละที่นั่งให้นุ่น
นุ่นนั่งอ่านจนจบ แล้วหันมาบอกว่า
"นี่ อย่าเอาชื่อชั้นไปตั้งชื่อตัวละครของเธอ รีบเปลี่ยนไปใช้ชื่ออื่นเลยนะ พลอยรีบกลับบ้านไปกินข้าว"
นุ่นหรือสินิทธา พูดจบก็เดินสะบัดก้นออกจากบ้านของผมไป

เฮ้อ...ผมเห็นชื่อเพราะดี ก็เลยเอามาใช้เป็นชื่อตัวละครนิดเดียว ไม่เห็นต้องโกรธกันเลย
แทนที่จะเปลี่ยนชื่อ เดี๋ยวผมเพิ่มฉากซอมบี้กินหมาเข้าไปดีกว่า หึหึ


หมายเหตุ
- เหตุการณ์ในเรื่องนี้เป็นเหตุการณ์สมมุติ ไม่ได้เขียนขึ้นจากเรื่องจริง ตัวละครในเรื่องก็เป็นตัวละครสมุติ หากเหตุการณ์ในเรื่องหรือชื่อตัวละครไปตรงกับใคร ผมต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยครับ

- หนังเรื่อง นายจอห์นตายตอนจบ (John Dies at the End) เป็นหนังแนว Comedy, Horror, Sci-Fi สร้างจากนวนิยายของ เดวิด หว่อง ออกฉายเมื่อปี 2012 เป็นหนังที่ผมขอแนะนำให้ดู เพื่อที่ใครดูแล้วเข้าใจจะได้มาเล่าให้ผมฟังด้วย

- ต่อไปนี้งานตะพาบจะอยู่ในหมวดเรื่องแต่ง จะได้ฝึกเขียนนิยายไปในตัว (ฮา) เมื่อก่อนเขียนเรื่องจากประสบการณ์แล้วบางเรื่องผมไม่มีประสบการณ์จึงไม่ได้เขียน (ไม่เกี่ยวกับความขี้เกียจนะ จริงจริ๊ง)

Create Date : 23 มกราคม 2559 Last Update : 25 มกราคม 2559 22:56:54 น. Counter : 1610 Pageviews.		15 comments
Share Tweet