ท้องฟ้าในเช้าวันนี้ครึ้มไปด้วยเมฆฝนสีเทา
นกตัวหนึ่งเกาะสายไฟอยู่ตัวเดียว...โดดเดี่ยว...เงียบงัน
ผมนั่งกินโจ๊กใส่ไข่ลวกอยู่คนเดียว...เดียวดาย...เงียบงัน
วันนี้โจ๊กไม่อร่อยนัก ผมโรยพริกไท ตักพริกป่น เติมซีอิ๊ว น้ำส้มใส่ลงไป หวังช่วยเพิ่มรสชาติ
แต่ผมไม่ประสบความสำเร็จในการเพิ่มรสชาติให้โจ๊กแต่อย่างใด
แต่มันก็มักเป็นอย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว
ถัดไปอีกโต๊ะ ผู้ชายอีกคนนั่งกินโจ๊กอยู่คนเดียวเงียบ ๆ
คนขายโจ๊กสูงวัยยืนคนหม้อโจ๊กเสียงดังกุกกัก ๆ
เขาคงเป็นคนเดียวที่มีคนหลายคนมาพูดด้วยในเช้าวันนี้
ผู้หญิงคนหนึ่งที่เพิ่งสั่งโจ๊กใส่ถุงยืนรออยู่ใกล้ ๆ เงียบ ๆ
ผมหันไปมองนกบนสายไฟอีกครั้ง
นกอีกตัวบินมาเกาะอยู่ข้าง ๆ
ผมแอบยิ้มในใจให้กับพวกมันทั้งคู่
ตอนที่นกเหงา ๆ 2 ตัว มาเจอกัน นกเหงา ๆ 2 ตัวคงหายไป แต่มีนกหายเหงา 2 ตัวมาแทนที่
แต่นกตัวที่มาใหม่กลับไม่ได้คำนึงถึงความโรแมนติกใด ๆ ทั้งสิ้น
มันกระดกก้น ปล่อยขี้ก้อนมหึมาพรั่งพรูออกมา
ขี้ของมันพุ่งแรงเป็นวงโค้งเกือบครึ่งวงกลม ก่อนดิ่งเป็นเส้นตรงร่วงลงสู่พื้นเบื้องล่าง
นกตัวแรกรีบบินจากไปโดยไม่อธิบายเหตุผล
บางทีมันคงอยากอยู่ตัวเดียวโดยไม่มีขี้ของใครมาเกี่ยวข้อง
นกตัวที่สองก็บินจากไปหลังปลดทุกข์เสร็จ
เหลือเพียงสายไฟที่ว่างเปล่า
ผมรู้สึกว่าโจ๊กอร่อยน้อยลงไปอีก
ผมก็เหมือนนกตัวแรก อยากกินโจ๊กคนเดียวโดยไม่ต้องพบเห็นขี้ของใคร
ตอนที่ผมเดินจากร้านโจ๊กมา ท้องฟ้ายังคงเป็นสีเทา
วันที่: 9 มกราคม 2560 เวลา:10:11:38 น.
สวัสดีจ้าา มาทักทายจ้า 
ผู้ติดตามบล็อก : 20 คน [