ณ จุดเริ่มต้น ของคน(จะ)รักกัน # 8 (ตอนจบ)

            เมื่อคืนกว่าที่เธอจะเข้าสู่ห้วงแห่งนิทราได้เวลาก็เข้าสู่วันใหม่มาหลายชั่วโมงแล้ว วันนี้รวันดาจึงตื่นสายกว่าปกติ กว่าหญิงเธอจะจัดการกับธุระส่วนตัวเสร็จก็เกือบสิบโมงเช้า หญิงสาวกวาดสายตาหาเพื่อนไปทั่วห้องก็ไม่เจอจึงเปิดประตูห้องออกมา หากสิ่งที่เห็นนั้นกลับเป็นชายหนุ่มที่อยู่ในห้วงความคิดถึงของเธอตลอดเวลา เมื่อเห็นดังนั้นรวันดาที่กำลังจะก้าวเท้าออกจากห้องก็เปลี่ยนใจหมุนตัวกลับพร้อมกับดันประตูปิดทันที แต่ด้วยความที่ภาสกรไวกว่า ชายหนุ่มดันประตูไว้ได้มันก่อนจะแทรกตัวเข้าไปด้านในพร้อมกับปิดประตูให้อย่างเสร็จสรรพ

                “คุณภาส คุณมาที่นี่ได้ยังไง” รวันดามองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความตกใจ เธออุส่าหนีมาตั้งหลักไกลถึงระยองหวังว่าจะไม่ได้เห็นหน้าเขา แต่สุดท้ายก็ยังหนีไม่พ้น 
                “วาวคุณฟังผมก่อนนะ คุณกำลังเข้าใจผมผิด ผมกับยัยพัชเราไม่ได้เป็นอะไรกันอย่างที่คุณคิด” ชื่อของพัชชาทำให้หญิงสาวต้องรีบหันหลังให้กับเขา เพราะไม่อยากให้เขาต้องมาเห็นความอ่อนแอของตนเอง ภาสกรเห็นไหลของหญิงสาวตรงหน้าไหวเล็กน้อย ทำให้เขารู้ในทันทีว่าเธอกำลังร้องไห้ มือใหญ่ยื่นออกไปหมุนร่างบางให้หันกลับมาเผชิญหน้า แค่เห็นเธอต้องร้องไห้ก็ทำให้เขาแทบทนไม่ไหวจึงดึงร่างคนรับเข้ามากอดปลอบ ร่างบางของคนตรงหน้ามีอาการขัดขืนในตอนแรกเล็กน้อย แต่ก็ไม่สามารถสู้แรงที่มีมากกว่าของเขา เมื่อได้อยู่ในอ้อมกอดของคนรักก็ทำให้เธอปลดปล่อยน้ำตาจากความเสียใจออกมาเต็มที่ มือเล็กก็พร้อมใจกันทำหน้าทีทุบชายหนุ่มที่กอดเธออยู่อย่างไม่น้อยหน้าเช่นกัน  

                ถึงแม้จะรู้สึกเจ็บทีถูกเธอทุตีแต่เขาก็ไม่ได้คลายอ้อมกอดแต่อย่างใด บนใบหน้าของภาสกรกลับเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุขที่ได้รู้ว่าเธอรักเขามากเพียงใด 
                “ฟังผมนะวาว คุณกำลังเข้าใจผิด ยัยพัชเป็นน้องสาวผม คุณได้ยินมั้ยวาวผู้หญิงที่คุณเห็นอยู่กับผมคือน้องสาวผม” รวันดามองสบตาเขาเพื่อค้นหาก็เห็นแต่ความแน่วแน่มุ่งมั่นจริงจังในคำพูด 
                “น้องพัชคือน้องของคุณ” รวันดาทวนคำพูดของเขาเหมือนคนละเมอ ก็ได้รับการพยักหน้ายืนยันคำตอบพร้อมรอยยิ้มที่เธอหลงรัก 
                “ผมขอโทษที่ไม่ได้บอกวาวว่าผมกลับมาก่อนกำหนด หวังจำทำให้เซอไพรส์คุณ สุดท้ายเลยได้เซอไพรส์เป็นความเข้าใจผิดก้อนโตเลย” ภาสกรพูดติดตลก หลังจากเคลียปัญหากับคนรักลงตัวเรียบร้อยแล้ว 
                “ผมขอโทษที่ทำให้วาวต้องเสียน้ำตา” รวันดาส่ายหน้าจนผมปลิวกับคำขอโทษของเขาที่ไม่จำเป็นเลยซักนิด ถ้าเธอมีสติมากกว่านี้อีกนิด ไม่คิดอะไรไปเองเรื่องทุกอย่างก็คงไม่เป็นแบบนี้ เธอคงไม่ต้องมานั่งเศร้าเอง ทุกใจเองแบบนี้ 
                “ฉันต่างหากที่ต้องเป็นคนขอโทษคุณ ฉันหน้าจะถามคุณก่อนไม่ใช่คิดไปเองแบบนั้น” รวันดามองสบตาอ่อนโยนของเขา 
                “แต่ผมดีใจนะที่วาวเป็นแบบนี้” จากสายตาอ่อนโยนเมื่อครู่เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นค้อนวงใหญ่ หญิงสายสะบัดหน้าหันหลังให้ภาสกรทันทีที่ได้ยิน ‘นี่เขาอยากให้เธอร้องไห้เสียใจหรอ คนใจร้าย ฉันไม่น่าไปตกหลุมรักคุณเลย’ รวันดาคิดน้อยอกน้อยใจชายคนรัก 
                “ฟังผมให้จบก่อนซิ ที่ผมบอกว่าดีใจ ก็เพราะมันแสดงว่าวาวรักผมมากแค่ไหน”ภาสกรค่อยๆดึงร่างบางเข้ามากอดอีกครั้งแต่หนนี้เธอไม่ได้มีอาการขัดขืนเหมือนครั้งแรก ริมฝีปากหน้าค่อยๆเคลื่อนซับเปลือกตาที่มีอาการบวมเล็กน้อย ไร่เรื่อยไปยังพวงแก้มเนียนใส แล้วเสียงนุ่มทุ้มที่กระซิบอยู่ริมหูก็ทำให้เธอต้องรีบลืมตา 
                “พี่รักวาวนะ” ก่อนที่ริมฝีปาดของเขาจะเคลื่อนเข้ามาหยุดลงบนริมฝีปากบางของเธอ สัมผัสอ่อนโยนที่ได้รับมันบอกว่าเขารู้สึกอย่างไร เธอรู้สึกเหมือนทุกอย่างรอบกายหยุดการเคลื่อนไหว จนเมื่อเขาปล่อยเธอให้เป็นอิสระอ้อมกอดที่อ่อนโยนมันบอกได้ดีว่าความรักของทั้งคู่มีมากเท่าไหร่ 
                “คุณภาสปล่อยเถอะค่ะ เดี๋ยวเมเข้ามาเห็น” ภาสกรมองร่างบางที่ซุกอยู่ในอ้อมอกของเขาด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข มันเป็นความสุขที่มากกว่าวันที่เธอตกลงคบหากับเขาหลายร้อยเท่านัก เพราะวันนี้เขาได้รู้แล้วว่าคนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดเขานั้นรักเขามากแค่ไหน 
                “ป่านนี้คุณเมคงถึงกรุงเทพไปแล้ว คงไม่มาขัดจังหวะเราสองคนหรอก” ภาสกรกระซิบตอบร่างบางพร้อมรัดอ้อมกอดให้แน่นขึ้นอีกนิด 
                “นี่ยัยเมรู้เห็นเป็นใจกับคุณหรอ ถึงได้ตื่นมาฉันถึงไม่เห็น ร้ายนักนะกลับไปเจอดีแน่” รวันดาเข่นเคี่ยวเคี้ยวฟังกับเพื่อนรัก ที่บังอาจวางแผนกับเธออย่างนี้ 
                “อย่าไปว่าคุณเมเขาเลย ถ้าไม่ได้คุณเม พี่คงไม่ได้ปรับความเข้าใจกับวาวอย่างนี้” 
                “วาวครับ ที่หลังวาวมีอะไรสงสัยต้องถามพี่ก่อนนะ อย่าคิดไปเองอย่างนี้อีกนะ” รวันดาพยักหน้ากับคำขอร้องของเขาโดยไม่ต้องเสียเวลาคิดแม้แต่น้อย เธอไม่อยากจะต้องมานั่งเสียใจกับความเข้าใจผิดของตัวเองอีกแล้ว 
                “วาวเรียกพี่ว่าพี่ แล้วแทนตัวเองว่าวาวได้ไหม ” ภาสกรส่งสายตาอ้อนวอนไปให้คนรัก 
                “เรื่องมากจังเลยพี่ภาสเนี่ย ขออะไรนักก็ไม่รู้” ภาสกรแอบอมยิ้มให้กับวิธีการแก้เขินของคนรัก ยิ่งรู้จักเข้ายิ่งรู้สึกว่าเธอน่ารักมากขึ้นทุกวัน แล้วอย่างนี้จะไม่ให้ผมตกหลุมรักเธอได้อย่างไร

Create Date : 26 มกราคม 2553		1 comments
Last Update : 26 มกราคม 2553 19:33:48 น.
Counter : 539 Pageviews.
Share Tweet