วันนี้เป็นวันแม่ ก็เลยอยากเขียนเรื่องราวเกี่ยวกับแม่สักหน่อย
แต่ก็อดไม่ได้ที่จะนำมาเปรียบเทียบกับการบริหารทรัพยากรบุคคล
เพราะบล็อกนี้เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับการบริหารบุคคลอยู่แล้ว

ผมคิดว่า “แม่” เป็นนักบริหารบุคคลชั้นยอดเลยทีเดียวครับ

ไม่ว่าลูกที่เกิดมาจะเป็นแบบไหน จะดี ไม่ดีตรงไหนก็ตาม
แม่ไม่เคยคิดที่จะให้ร้าย หรือทำร้ายลูกตัวเองเลย ตรงกันข้าม
จะมีแต่ความรัก และเป็นรักที่บริสุทธิ์ไม่มีเงื่อนไขใดๆ ทั้งสิ้น

เมื่อลูกเริ่มโตขึ้นก็จะมีการวางแผนพัฒนาลูก ให้มีความรู้
มีทักษะในการดำรงชีวิต มีความรู้ที่จะทำงาน และหาเลี้ยงชีพได้ด้วยตัวเอง
นอกจากนั้นยังมีเรื่องของการส่งเสริมให้ลูกมีทักษะด้านอื่นมากขึ้น
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของดนตรี กีฬา ฯลฯ

มีการบริหารค่าตอบแทนอย่างที่เรียกว่า มีแต่คำว่าให้ ไม่ว่าจะเป็น
เงินค่าขนม การให้สวัสดิการรักษาพยาบาล รถรับส่งต่างๆ เครื่องแบบสำหรับลูกๆ
แม่ก็จัดหามาให้โดยไม่สนใจว่างบประมาณในแต่ละปีจะมีอยู่มากน้อยเท่าไร รู้แค่เพียงว่า งบประมาณความรักนั้นมีไม่จำกัด

มีการบริหารความสัมพันธ์ระหว่างแม่กับลูก ไม่ว่าลูกจะมีเรื่องราวใดๆ
มีปัญหาอะไร แม่จะคอยเป็นทั้งที่ปรึกษา และเป็นผู้ให้กำลังใจให้กับลูกๆ
เสมอ ลูกเองซะอีกที่บางครั้งยังแสดงความรำคาญแม่ ทั้งๆ ที่แม่คอยเป็นห่วง
นอกจากนี้
แม่ยังคอยเป็นผู้ส่งเสริมความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องของเราเองให้รักกันมากๆ

เวลาลูกทำผิด แม่ก็ลงโทษ แต่การลงโทษนั้นเป็นการลงโทษเพื่อให้สำนึก
และไม่ให้กระทำผิดซ้ำ และแม้ว่าจะมีการทำผิดซ้ำคำเตือน
แต่แม่ก็ไม่เคยที่จะไล่เราออกจากความเป็นลูกเลย ยังคงคอยเป็นห่วง
และคอยอบรมสั่งสอนให้เราเป็นคนที่ดีขึ้น ไม่ทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ด้วยเจตนาที่ดี และด้วยความรักอันเต็มเปี่ยม

ที่สำคัญที่สุด อาชีพ “แม่”
เป็นตำแหน่งที่ไม่เคยเรียกร้องขอเงินเดือน
ไม่เคยเรียกร้องเงินเดือนขึ้นแม้ว่าเศรษฐกิจจะย่ำแย่เพียงใด
ไม่เคยอยากที่จะเลื่อนตำแหน่งใดๆ แต่แม่
ก็ยังคงมีแรงจูงใจที่อยากจะทำให้ลูกทุกๆ อย่าง แค่เห็นลูกๆ เติบใหญ่
มีความก้าวหน้า มีชีวิตที่ดี
แค่นี้ก็ถือเป็นรางวัลที่สำคัญที่สุดของคนที่ได้ชื่อว่า “แม่”

ผมรักแม่ครับ

Create Date : 12 สิงหาคม 2554
Last Update : 12 สิงหาคม 2554 12:49:26 น.		1 comments
Counter : 1119 Pageviews.
Share Tweet