Bloggang.com : honeynut : [เรื่องเล่าชาวจิตเวช] เรื่องของเปิ้ล ผู้หญิงไม่มีที่มา

[เรื่องเล่าชาวจิตเวช] เรื่องของเปิ้ล ผู้หญิงไม่มีที่มา

ถูกใจหรือมีข้อเสนอแนะอะไรก็บอกได้นะคะ พอดีเป็นมือใหม่สำหรับงานเขียนค่ะ แต่อย่าด่าแรงนะคะ ขี้น้อยใจ

เรื่องของเปิ้ลที่จะเล่าให้ฟังนี้ เกิดขึ้นราว ๆ ปี 44 หรือ 45 นี่แหละค่ะ
เปิ้ลถูกนำส่งโรงพยาบาล โดยตำรวจ ซึ่งเล่าว่าเปิ้ลถูกล่ามโซ่ไว้ใกล้กับลานวัด ในจังหวัดทางตอนใต้ของประเทศไทย เนื่องจากเปิ้ลนั้นอาละวาดมาก และทำลายข้าวของ จนชาวบ้านต้องพากันจับมัดไว้ โดยทุก ๆ วัน จะมีคนสงสาร เอาข้าวปลาอาหารไปให้เปิ้ลกินอยู่บ้าง แต่เปิ้ลก็กินบ้างไม่กินบ้าง ด้วยอาการของโรค

สอบถามจากคนมาส่ง บอกว่าเปิ้ลนั้นร่อนเร่มา จากไหนไม่มีใครทราบได้ แรก ๆ เปิ้ลก็มาอยู่ดี ไม่มีพิษมีภัยกับใคร เร่ร่อนไปเรื่อย ๆ ไม่ได้มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง ขอข้าววัดกินบ้างอะไรบ้าง เวลาที่คนคุยกับเปิ้ล เปิ้ลก็จะพูดคุยด้วยเป็นแบบตอบสั้น ๆ เป็นคำ ๆ ในมื่อเปิ้ลไม่ได้มีพิษมีภัยอะไรกับใคร ก็ไม่มีใครสนใจเปิ้ลเท่าไร

แต่ไป ๆ มา ๆ อยู่ดี ๆ เปิ้ลก็เริ่มพูดไม่รู้เรื่อง ร้องไห้ และเอะอะโวยวายบ้าง หนักเข้าก็เข้าทำร้ายชาวบ้าน จนต้องช่วยกันล่ามโซ่ไว้แถวต้นไม้ใหญ่ แต่ไม่นานตำรวจก็ไปพบ จึงรีบนำส่งโรงพยาบาล เนื่องจากจะเกิดอันตรายกับตัวเปิ้ลเอง นั่นก็คือเสี่ยงต่อการถูกข่มขืน

วันที่เปิ้ลมาโรงพยาบาล ร่างกายเปิ้ลสกปรกมอมแมม มีรอยฟกช้ำดำเขียวไปหมด มีก็แต่เสื้อผ้าที่ใหม่ ไม่ใช่อะไรหรอกค่ะ ตำรวจเห็นเข้าทนไม่ได้ ต้องซื้อเสื้อผ้าให้ใส่ เพราะว่าของเก่ามันรุ่งริ่งไม่มีชิ้นดี เอาเป็นว่าผ้าขี้ริ้วยังดูดีกว่าเลยน่ะค่ะ

เปิ้ลตาขวาง ไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้ และเมื่อเปิ้ลเป็นอันตรายกับผู้ป่วยอื่นก็จำเป็นต้องจำกัดพฤติกรรมเปิ้ลไว้กับเตียง (ภาษาชาวบ้านก็คือ ให้นอนแล้วเอาเชือกผูกให้นอนไว้กับเตียง) ทั้งยากินและยาฉีด เปิ้ลได้รับจนเรียกได้ว่าแทบพรุน กว่าอาการของเปิ้ลพอที่จะอยู่ร่วมกับผู้ป่วยอื่นได้บ้าง

อยู่โรงพยาบาลไม่กี่สัปดาห์ ถูกอาบน้ำทุกวันเช้าเย็น (เปิ้ลอาบเองไม่ได้ ต้องอาบให้ในช่วงแรก เพราะก้าวร้าวมาก) จากที่เคยดำมอมแมว เริ่มขาวขึ้น ขาวขึ้น เป็นผู้เป็นคนว่างั้นเถอะ หลังจากขัดสีฉวีวรรณแล้ว เปิ้ลก็จัดได้ว่าหน้าตาเข้าท่าทีเดียว ผมดำตรง ใบหน้ารูปไข่ แม้จะมีรอยฝ้าอยู่บ้างก็ตาม

หลังจากที่เปิ้ลเริ่มมีอาการดี คือควบคุมอารมณ์และพฤติกรรมได้ เปิ้ลก็เริ่มช่วยงานเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่าที่จะทำได้ เช่น กวาดบ้าน เช็ดพื้น ปูที่นอนต่าง ๆ คือที่โรงพยาบาลต้องการให้ผู้ป่วยได้ฝึกทักษะการดูแลตนเองและงานบ้านต่าง ๆ

bed

เปิ้ลเป็นคนขยันขันแข็ง ทำงานสะอาดเรียบร้อย แต่ก็ยังไม่ค่อยพูด โต้ตอบเป็นคำ ๆ เท่านั้น มารู้ทีหลังว่าที่เปิ้ลไม่พูดมาก เป็นเพราะว่าเปิ้ลภาษาไทยไม่แข็งแรงต่างหาก

เหตุที่ทำให้รู้ ก็เพราะว่าช่วงที่เปิ้ลไปตากผ้า เห็นเปิ้ลคุยกับผู้ป่วยที่อยู่วอร์ดข้าง ๆ แถมยังคุยได้นาน เมื่อเดินผ่านก็ได้ยินว่าเป็นภาษาพม่า

มิน่าถึงถามคำตอบคำ เป็นพม่านี่เอง

แต่นานวัน เปิ้ลก็พูดภาษาไทยได้มากขึ้น รู้ศัพท์แสงต่าง ๆ ที่สำคัญเปิ้ลเป็นคนมีมารยาทมาก เวลามาทานยา ก็จะบอกชื่อตนเอง ยกมือไหว้ขอบคุณทุกครั้ง ในขณะที่ผู้ป่วยอื่นไม่ค่อยทำ หรือทำก็ยกมือไหว้ส่ง ๆ อย่างกับถูกบังคับเท่านั้นเอง

เมื่อคุ้นเคย และอยู่วอร์ดนาน เพราะไม่มีญาติมารับ (ยังไงคนในชุมชนที่มาส่งก็ไม่มารับแน่ ๆ อยู่แล้ว) ได้พูดคุยกัน เปิ้ลเล่าให้ฟังว่าเปิ้ลหนีมาจากพม่า เพื่อมาหางานทำที่เมืองไทย เริ่มต้นก็ทำงานเป็นเด็กล้างจาน เสริฟของตามร้านอาหารตามสั่งธรรมดา ๆ ซึ่งชื่อ “เปิ้ล” นี้ก็ได้มาจากที่ร้านนี้แหละที่ตั้งให้กัน จะได้เรียกได้ง่ายกว่าภาษาพม่า ต่อมาเพื่อนที่ร้านก็ชวนไปทำงานจำพวกงานกลางคืน แต่ก็ไม่ใช่สาวนั่งดริ๊งอะไรแบบนั้นหรอก เป็นพวกลูกจ้างล้างจานเหมือนเดิมน่ะแหละแต่เป็นพวกร้านคาราโอเกะเล็ก ๆ อะไรแบบนั้น พอย้ายร้าน สังคมก็เปลี่ยนไป จนสุดท้ายถูกหลอกไปขายซ่อง กว่าจะรู้ ก็สายไปสำหรับเปิ้ล ถูกเขาย่ำยี ให้ขายตัว เงินก็ไม่ได้ พยามหนีก็ถูกซ้อม (เหมือนนิยายจริง ๆ ) แต่สุดท้ายเปิ้ลก็หนีสำเร็จ แต่กรรมก็ยังไม่หมด เพราะเปิ้ลโดนข่มขืนระหว่างที่หนีมา กว่าจะโซซัดโซเซมาถึงวัดก็บอบช้ำทั้งร่างกายและจิตใจเหลือเกิน

การที่จะให้เปิ้ลอยู่โรงพยาบาลตลอดไปเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว แม้ว่าเปิ้ลจะได้อยู่นานกว่าใครเขา เพราะพวกเราทั้งสงสาร และเห็นใจ แต่นโยบายก็คือนโยบาย ต้องให้ตำรวจที่มาส่ง เป็นผู้มารับ ดำเนินการตามขั้นตอน คือส่งกลับประเทศ

มีใครบางคนเคยเล่าให้ฟังว่า เมื่อส่งคนที่หนีออกนอกประเทศกลับเข้าประเทศ เขามีวิธีการที่เด็ดขาดรุนแรง แล้วนับประสาอะไรกับคนที่ป่วยทางจิตอย่างเปิ้ล คงไม่พ้นวิธีการรุนแรงเช่นกัน

วันที่ตำรวจมารับ เปิ้ลยกมือไหว้สวัสดีอย่างที่ทำบ่อย ๆ พวกเราให้ตังค์เปิ้ลติดตัวไปบ้าง กำชับให้กินยา พวกเราทุกคนใจหาย ใจก็รู้ว่าเปิ้ลจะต้องไปเจออะไร หวังแต่ว่าเรื่องที่ได้ยินเขาเล่ามาจะไม่ใช่เรื่องจริง

ขอให้เปิ้ลได้พบเจอสิ่งดี ๆ คนดี ๆ กับเขาบ้างเถอะนะ....

Create Date : 30 สิงหาคม 2550

Last Update : 30 สิงหาคม 2550 16:36:17 น.

3 comments

Counter : 1562 Pageviews.

อวยพรให้ เปิ้ล พบเจอสิ่งดี ๆ คนดี ๆ ด้วยคนค่ะ

โดย: รักตาภา

วันที่: 30 สิงหาคม 2550 เวลา:16:13:48 น.

ขอบคุณมากที่เล่าเรื่องราวให้อ่าน
ชอบนะ เรื่องที่เล่า เพลินดี
อาจเพราะเราสนใจความเป็นไปของแต่ละคนที่แตกต่างด้วยน่ะ

วันหลังเล่าเรื่องแนวนี้อีก ไปตามมาอ่านด้วยนะ

โดย: p_tham

วันที่: 30 สิงหาคม 2550 เวลา:16:14:27 น.

เข้ามาอ่านค่ะ

โดย: teansri

วันที่: 21 พฤษภาคม 2551 เวลา:3:40:17 น.