Group Blog |
เมื่อไหร่???...ก็คงเมื่อนั้น วันนี้ได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนรุ่นพี่ที่คุ้นเคย เป็นพี่ที่เหมือนเพื่อนเพราะเคยเป็นพี่เลี้ยงสมัยเราเพิ่งเข้าทำงานตอนเรียนจบใหม่ๆ ลงเรียนมหาวิทยาลัยเปิดปีเดียวกัน เคี่ยวเข็ญและกดดันกันและกันจนจบในปีการศึกษาเดียวกัน และเคยเป็นหุ้นส่วนในการทำธุรกิจเล็กๆน้อยๆ ด้วยกัน ก่อนที่พี่เค้าจะอำลาและเดินทางไปอยู่กับสามีที่เมืองอุตสาหกรรมทางฝั่งตะวันออก... ต่างคนต่างมีบทบาทและหน้าที่แตกต่างกันไป แต่เมื่อได้ส่งข่าวคราวและไถ่ถามสารทุกข์สุกดิบกันเป็นครั้งคราวก็ทำให้นึกถึงวันเวลาเก่าๆ ที่หล่อหลอมฝีมือและฝึกปรือความสามารถ จนมีวันนี้ได้---ความจริงต้องขอบคุณเทคโนโลยีสมัยนี้ที่ทำให้เราเหมือนได้อยู่ใกล้ๆ กัน... เมื่อตอนปีใหม่ที่ผ่านมาพี่เค้าแวะมาเยี่ยมพร้อมลูกชายหัวแก้วหัวแหวนวัยกำลังซน เห็นแล้วก็อยากจะมีบ้าง....วันนี้พี่เค้าโทรมาบอกข่าวดีว่าหลานชายตัวน้อยๆ ของเรากำลังจะได้เป็นพี่คนแล้ว ^___^ ข่าวดีจัง เราสิ---เฮ้อ! แต่งงานมา 8 ปีแล้ว ทำไมความรู้สึกของเรายังกลัวการที่จะรับผิดชอบชีวิตของลูกที่จะเกิดมาด้วยนะ คุณสามีเองก็เหมือนกัน เค้าบอกว่าเลี้ยงคนไม่ยาก แต่เลี้ยงให้ได้ดีและไม่เป็นภาระของสังคมหน่ะมันหนักเอาการ อายุเราปีนี้ก็จะครบ 32 แล้ว คุณสามีนี่สิ อีก 2 ปีก็จะครบ 40 ขวบ ไอ้หยา *__* ปะป๊าเกษียณลูกก็คงยังเรียนไม่จบ ญาติโกโหติกาทั้งหลายแหล่ที่เคยถามว่าเมื่อไหร่จะมีลูกเค้าก็ถามจนเลิกถามไปแล้ว....มีแต่เราหน่ะ มานั่งตัวเองว่าเมื่อไหร่???? ความจริงแล้วเราหน่ะอยากมีลูกใจจะขาดแล้วนะ แต่ว่ามันยังไม่พร้อม ไม่รู้เหมือนกันว่าคำว่าไม่พร้อมของเราทั้งสอง มันคืออะไร??? เห็นใครเค้าท้องก็อยากจะท้องบ้าง เคยพูดกับคุณสามีแล้ว เค้าบอกขอเวลาอีกนิดนึง ซึ่งเราก็ยังไม่รู้ว่าเมื่อไหร่----พยายามไม่คิดมากและไม่อยากเอาอายุมาเป็นตัวกดดันว่าสมควรแก่เวลาแล้ว.....บางครั้งที่คุยกันเรื่องนี้ก็รู้สึกน้อยใจคุณสามีเพราะไม่รู้ว่าจะให้เรารอไปถึงเมื่อไหร่ แต่เมื่อหักกลบลบหนี้เรื่องการทำหน้าที่ของคุณสามีแล้วเราก็ไม่อยากเอาความน้อยใจของตัวเองไปกดดันเค้าอีก เพราะไม่ใช่แค่การทำหน้าที่สามีที่ดีเท่านั้น เค้าทำให้เรารู้ว่าผู้ชายดีๆ ยังมีอยู่บนโลกใบนี้-----ทุกอย่างที่ชีวิตเราขาด เค้าคือคนที่เข้ามาเติมเต็มให้ ดูแลและใส่ใจกันมาไม่เคยเปลี่ยนแปลง เอาเป็นว่าจะอดทนรอ...รอ...แล้วก็รอ----เมื่อไหร่ก็คงเมื่อนั้นแหละนะ |
Link |