ด.ช.  วรัตม์ เกิดเมื่อวันที่ 31 มีนาคม 2555 เวลา 11.28 น.

ผมหนัก 2,660 KG สูง 46 CM คับ

 แล้ววันที่แม่รอคอยก็มาถึง วันที่แม่ได้เห็นหน้าลูกแบบเต็มๆ ได้กอดแบบเต็มอิ่ม โอ๊ย^ 0 ^ ฉันหลงรักเธอเข้าอย่างจัง..
เธอช่างน่าเกลียด น่าชัง  สิ้นดี...ม๊วฟฟฟฟ

เข้าคืนวันที่ 31 มี.ค. 55 เวลา 02.00 น. โดยประมาณ ฉันก็ตื่นมาฉี่ตามปกติ ของคนท้องแก่ที่ปวดฉี่ Every time *-* และฉันก็ต้องตกใจอย่างแรง เฮ้ยทำไมกางเกงฉันเปียกโชกอย่างนี้เนี่ย ที่นอนก็ชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำประมาณ 2 ลิตร...55+ (เยอะไปไหม ..อิอิ ) ไม่รู้ทำไงดีไม่เคยปวดท้องคลอดมาก่อนซะด้วยซิ..เลยปลุกว่าที่คุณพ่อขึ้นมาทันที.." เธอฉี่แตกหรือป่าว " คำถามแรกมาเลย..เห้อ ป่าวน๊า...
ในที่สุดไม่กี่นาทีต่อมาฉันกะพ่อเธอก็ต้องรีบเดินทางมาร.พ. (ยันฮี ) ทันที มาถึงปุ๊บ..ก็โดนสัมภาษณ์ นู้น นี่นั่นอยู่สักพัก...1 ชั่วโมงต่อมาฉันก็ถูกส่งเข้าห้องรอคลอด ( เนื่องจากว่า น้ำเดินแล้ว ถึงแม้ยังไม่ถึงกำหนดคลอดก็ต้องผ่าคลอด เพราะถ้าน้ำคร่ำหมดจะเป็นอันตรายกับลูก ) ในห้องมีทั้งหมด 3 เตียง ฉันได้นอนเตียงกลาง พยาบาลก็มาติดเครื่องฟังเสียงหัวใจลูก ( มันเป็นอะไรที่ตื่นเต้นและเป็ฯกังวลมากม๊าก..) สักพักก็มาตรวจปากช่องคลอด " เปิด 1 .25 ซม. นะคะ " กว่าจะคลอดเองได้ต้องเปิดถึง 10 ซม. และต้องมีอาการปวดท้องร่วมด้วย ปากช่องคลอดถึงจะเปิด แต่ตอนนี้ฉันไม่มีอาการปวดท้องเลยแม้แต่นิดเดียว..เฮ้อ ต้องผ่าคลอด ..แหง๊ แหง๊.. นอนไป ฟังเสียงหัวใจลูกไป ดูนาฬิกาไป ติ๊กตอก ติ๊กตอก ตี3 ตี 4 ตี 5 เฮ้อ เมื่อไรจะเช้า เมื่อไรหมอจะมาซักที เวลากว่าจะผ่านไปแต่ละนาทีช่างยาวนาน แม่เป็นห่วงลูกเหลือเกิน กลัวว่านู๋จะไม่ปลอดภัย...9.00 น. หมอมาแล้ว เย้ เย้ เย้ ...ตรวจนู้น นี่ ตกลงคุณต้องผ่าคลอดนะ ดูจากท้องแล้วลูกตัวใหญ่ดี ไม่น่ามีปัญหา ประมาณ 10.00 โมง เตรียมเข้าห้องผ่าตัด....แกร็ก เเกร๊กกก ^ ^
รถเข็นฉันขึ้นเขียงแล้ว แง แง๊ ทำไมมันน่ากลัวอย่างนี้ มีพยาบาลเกือบ 20 คน อุปกรณ์มากมายดูวุ่นวายสุดๆ... เด๋วหมอขอฉีดยาบล็อกหลังหน่อยนะคับ..จี๊ด..โอ๊ยเจ็บจริงๆ หลังจากนั้นตั้งแตราวนมไปถึงปลายเท้าก็ตายด้านไปทันที หมอทำคลอดก็เริ่มปฎิบัติการ หยิบ มีดนู้น มีดนี้ กรีดไปกรีดมา สนุกสนาน..แต่แม่นี้ซิรับรู้ทุกอย่าง แต่ไม่รู้สึกเจ็บ มันช่างตื่นเต้นแบบบอกไม่ถูกเลย...11.28 น. อุแว้ อุแว้ เสียงของเธอลั่นห้องเลย ฉันรู้สึกสุดสุดไปเลย ลูกรักของฉัน เธอปลอดภัยแล้ว เธอร้องเสียงดัง เธอแข็งแรง สมบรูณ์ เธอคือ สุดที่รักของฉัน หมอตะโกนบอกฉันเธอปลอดภัยดี แต่อุณหภูมิ ต่ำไปนิ๊ดนึง ต้องรีบไปเข้าตู้ปรับอุณหภูมิก่อน แล้วก็อุ้มเธอมาหอมแก้มฉัน เท่านั้นหล่ะ น้ำตาฉันไหล พราก พราก รู้สึกเป็นห่วงเธอที่สุด.. หมอทุกคนก็ปลอบฉันบอกว่าไม่เป็นไร เข้าแปบเดียวก็ดีขึ้น น้องแข็งแรงดี ฉันก็เลยค่อยรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย...แล้วฉันก็ถูกเข็นเข้าห้องพักฟื้นทันที หลังจากอ่อนเพลียมานานหลายชั่วโมง..หลังจากนั้นไม่กี่ชัวโมงความเจ็บปวดก็มาเยือนฉัน อย่างไม่ปราณี...แผลผ่าตัดช่างเจ็บจริงๆ จะพลิกตัว นั่ง นอน ยืน ทรมานไปหมด ( ดีนะพ่อเธอค่อยช่วยฉันตลอด ไม่งั้นนะตายแน่ๆ )...ฮื้อ ฮื้อ ฮือ ลูกจ๋า เป็นกำลังใจให้แม่ด้วยน๊า........
1 เม.ย. 55 เวลา 10.30 น. พยาบาลเอาเธอมาส่งให้ฉันที่ห้องพัก นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้อยู่ในอ้อมกอด ของฉัน เจ้าลูกรัก

โฮชิ..ลูกรักของแม่