“ฆ่าตัวตาย”

ถูกต้องเลยค่ะ เห็นด้วยเลยค่ะ....บล็อคน่ารักจังนะค่ะ

ชอบกินมังคุดที่ซู้ดดดดดดดด^^

โชคดีจริงๆที่ยังมีสิ่งดีๆ ที่ทำให้อิ่มจนลืมเรื่องราวเก่าๆในอดีตอะเน๊อะ

ปล. ขอกินมังคุดด้วยคนจ้าา

จ๊ะ คงงั้น

เปนกะลังจัยให้ น่ะ

ขอซักโลจินะ นะ เพิ่งซัดทุเรียนไปอ่ะ แต่ไม่มีมังคุด


ล้อเล่นจ้ะ

เรื่องการหลบเลี่ยงเพื่อให้ลืมอะไรอะไรน่ะ
จริงๆ แล้วไอ้ที่จำมันอยู่ในหัว(ใจ)ตะหากล่ะ

สู้ๆ ค่ะ

จริงๆปุ๊กไม่ได้รู้สึกทุกข์แล้วค่ะ เห็นช่วงนี้มันมีอะไรให้ฉุกคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ดี
เลยเอามาอัพบลอคไว้ แต่ก็ขอบคุณมากเลยนะคะสำหรับกำลังใจ




คุณ ellaper - ขอบคุณนะคะ

คุณBoOKend - อร่อยเน้ออออออ

โย - จะว่าลืมปุ๊กก็นึกออกอยู่นะ แต่มันไม่ได้มีผลอะไรอย่างที่เคยกลัวอ่ะจ้ะ มามะ มากินด้วยกัน

คุณบ้าได้ถ้วย - ขอบคุณนะคะ

พี่นางไม้ - นั่นสิเนอะ ใจเป็นประธานจริงๆ เวลากินทุเรียนแล้วตามด้วยมังคุดนี่แก้ทางกันดีเลยเนาะ โดยเฉพาะชะนี กินแล้วร้อนในสุดๆเลยอ่ะค่ะ

คุณศศิกัณห์ - ขอบคุณนะคะ

สิ่งเก่า ๆ ในอดีต กลับมาทวงความทรงจำเพื่อที่จะทำให้รู้ว่าคุณปุ๊กลืมไปหมดแล้วไงคะ

อ่านแล้วชื่นใจจังค่ะ ที่รู้ว่าสิ่งเก่า ๆ สถานที่เก่า ๆ และคนเก่า ๆ
ไม่สามารถทำอันตรายอะไรคุณปุ๊กได้อีกต่อไปแล้ว
ไม่งั้นลำบากเหลือใจ ที่ต้องหลีกเลี่ยงสถานที่และกิจกรรมอะไรมากมาย
ยิ่งเป็นที่ที่คุ้นเคย กิจวัตรที่ทำประจำ เหมือนต้องเปลี่ยนชีวิตตัวเองไปเลย

แต่การได้รู้ว่าสามารถทำอะไรเดิม ๆ ได้แล้ว ไปที่เดิม ๆ ได้เหมือนเก่า
ก็เหมือน "ฆ่าตัวตาย" แล้วเกิดใหม่นะคะ ยิ่งได้รู้ว่า "ลืม" ได้แล้วจริง ๆ ยิ่งดีใหญ่
ปอยว่า "เวลา" ก็มีส่วนด้วยเหมือนกันนั่นแหละ แต่ความ "เข้าใจ" ก็เป็นประเด็น
ประกอบกันเข้าแล้ว ทำให้กินมังคุดได้อย่างสบายใจเฉิบก็ดีแล้วล่ะค่ะ
ปอยไม่ค่อยชอบมังคุดเท่าไหร่ เวลาแกะแล้วเปลือกสีม่วงมันเข้าไปติดซอกเล็บอ่ะ
แต่ถ้ามีคนปอกให้กินก็กินนะคะ แหะ ๆ ออกแนวขี้เกียจอีกแล้วนะเนี่ย

ส่งเมล์ไปให้แล้วนะค๊า...หลายรูปอยู่เลยเชียว เอาไว้เป็นซัพพลายอัพบลอคค่ะ อย่าบอกใครน๊า อิอิ
ปลื้มอกปลื้มใจเหลือหลายค่ะ มีคนชอบรูปที่ปอยถ่ายก็ดีใจเหลือเกินแล้ว
อยากจะมีเอกลักษณ์ในการถ่ายภาพเป็นของตัวเองน่ะค่ะ กำลังพยายามหาอยู่
มีคนเห็นแค่สักคนก็ดีใจ...ขนาดตัวเองยังหาไม่เจอเท่าไหร่เลยค่ะ ฮี่ฮี่



คุณปุ๊กทำอะไรดึก ๆ คะเนี่ย...เดี๋ยวเป็นหมีน้อยน้า

สิ่งที่ล่วงเลยไปแล้ว
และสิ่งที่เราทุกข์ไปก่อนล่วงหน้า
ทั้งหมดคือเงา

เวลาจะช่วยให้"ลืม”
มันไม่จริง
แต่
“เข้าใจ” ต่างหาก
คือความช่วยเหลือของกาลเวลาอย่างแท้จริง


^
^
โดนใจจริง ๆ

จะทุกข์ไม่ทุกข์มันก็อยู่ที่การยอมรับด้วยเนอะ

เข้ามาราตรีสวัสดิ์ครับ

เวลาจะช่วยให้ลืม...มันไม่จริง อ่านแล้วเห็นด้วยค่ะ บางทีเวลาผ่านไปเท่าไหร่ๆๆ อะไรที่มันจำมันก็จำแบบนั้นแหล่ะ แต่จำแบบเข้าใจดีกว่าเน๊อะ

ที่ไปตรวจมวลกระดูก คิดว่าไม่แม่นจำเท่าไหร่เหมือนกันค่ะ (อ้าว) พอดีไปนั่งรอนวดที่ รพ. เค้ามีเครื่องให้ทำระหว่างรอหลายอย่าง ทั้งเครื่องนวด (ก่อนได้คิวนวดจริงๆ) แล้วก็มีเครื่องวัดมวลกระดูกด้วยค่ะ แบบใช้ขาสอดเข้าไป ไม่ใช่แบบแคปซูลที่เข้าไปทั้งตัว มีครีมทาคล้ายๆก่อนอัลตาร์ซาวด์ เค้าวัดแค่ที่เท้า ไม่ทั้งตัวค่ะ คิดว่ามีโอกาสจะไปตราวจแบบจริงจังอีกรอบ แต่คราวนี้อุ่นใจไว้ก่อนที่ค่าออกมาไม่เฉียดความเสี่ยงเท่าไหร่

จิงครับ เวลาทำให้ลืม(ความเจ็บปวด และความสุข)
ผมเองตอนที่น้องข้าวตูตายใหม่ๆ ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่า ความทุกข์จะจืดจางหายลงไปได้ยังไง
แต่แล้วในที่สุด เวลาทำให้คลายความเจ็บปวดได้จิงๆ (แต่ไม่ลืม)
เหมือนแผลเป็นที่เกิดขึ้นตามร่างกาย
มันหายเจ็บแล้ว แต่เมื่อไหร่ที่ตาชำเลืองมองเห็น
ภาพต่างๆที่เคยเกิดขึ้นในอดีตก็ฉายขึ้นมาในสมองอีกครั้ง
ความจิงก็คือ มันผ่านไปแล้ว ไม่หวลคืนกลับมาอีกแล้ว
สิ่งที่เราต้องทำคือ มองไปข้างหน้า ผมคิดแบบนั้นอ่ะครับคุณปุ๊ก

นั่นแหละน้า

รอยคลื่นหรือคืนหวน
ล้วนแต่เชี่ยวกรากและหลากไหล...

เราร่ำไห้แทนท่าน
สรรพเสียงเพียงแผ่วเบา เราร่ำไห้
ความโศกเศร้าเหลือแสนอัดแน่นใจ
เราต่างรู้อยู่เช่นไร...ไม่ย้อนคืน

อ่านเสร็จแล้วอยากจะชมปุ๊ก(อีกแล้ว ^^)ว่าเก่งจริงๆ
ทั้งที่งานแยะ แถมเจอโชคชะตาเล่นตลก
แต่ก็ยังมีวิธีบอกกับตัวเองดีๆและสนุกกับมันได้
เยี่ยมมากจ้า~ ข้าน้อยขอคารวะ

wa5555
แหมชอบคำนี้จัง แสดงได้ถึงอารมณ์ที่แสนดีปราศจากทุกข์
ที่เคยคิดว่าไม่กล้าไปแตะ แท้ที่จริงมันโอ้...หลั่นล้า ได้มากมาย

ดีใจด้วยนะคะ อยากให้คนอมทุกข์ทั้งหลาย
มาดูบล็อคนี้จังเลย...แล้วจะยิ้มได้สุขใจยิ่ง...

ม่ายอาวมังคุดง่ะ เอาเงาะ หรือลำใยแทนได้มะจ๊ะ น้องสาว อิอิ

แล้ววันนี้น้องสาวก็ได้มุมมองใหม่ของชีวิตเพิ่มขึ้นอีกนิดแล้วนะจ๊ะ ^_^ บางทีการหลีกเลี่ยงเส้นทางเก่า ๆ สถานที่เก่า ๆ อาจเป็นการทำให้แผลหายช้าลงก็เป็นได้ การที่เราได้เผชิญหน้ากับสิ่งที่เรากลัวได้ในที่สุด คือสิ่งพิสูจน์ว่าเราก้าวผ่านช่วงเวลาที่แสนเจ็บปวดไปได้แล้ว ^_^ เป็นกำลังใจให้เสมอนะจ๊ะ

คิดถึงน้องปุ๊กจัง เมื่อไหร่เราจะได้เจอกันซะทีง่ะ รร.สอนคนตาบอดอยู่แถวไหนน้า อยากไปมั่งจังเลย ไว้คราวหน้าไปชวนมั่งนะจ๊ะ

แวะมาทักทาย บ่ายวันอาทิตย์จ้ะ

ตัวเหมือนเค้าเลย ช่วงแผลสด
เค้าก็งดไปในที่ที่เคยไป
งดทำในสิ่งที่เคยทำ
ทำตุวยุ่งวุ่นวายซักพัก จนลืมๆไปแล้ว
เดี๋ยวนี้พอผ่านไป ก็เฉยชาไปซะแล้วล่ะตัว

เหลือมังคุดอยู่ให้กินแก้เครียดไม๊เอ่ยคุณปุ๊ก ...
พูดเรื่องมังคุดก่อน ว่าแล้วก็นี่อ่ะค่ะ ตอนเช้าทิ้งมังคุด
ไปเกือบครึ่งถุง ด้วยเหตุที่ว่า ตาคนข้างๆ นี่สิ
ชอบกินมังคุดมาก ซื้อมาให้ไม่ค่อยกินให้หมดๆ
ประมาณว่าชอบกินครึ่งเก็บครึ่ง ทีนี้มีสองหน ซือ
มังคุดมาติดกันสองวัน กินไป เก็บไป (ขยันซ๊า) .
แล้วเก็บไว้ดีเกิน แล้วเค้าก็เอายัดตู้

วันนี้เปิดตู้เช็ด ปรากฏว่าเจอมังคุดอยู่นั่นสองถุง
และมันเก่าอ่ะคะ พอจะมาบีบแข็งโป๊กๆ ...
ป้าดดดดดดดดดด เสียดายเลย งือๆ .. อุตส่าห์ซื้อ
ไอ้เราซื้อมาให้ยังไม่ได้แอ้ม ดู มาเห็นเอาก็ตอน
มังคุดเด๊ดซะมอเร่ไปแล้ว เจ็บใจ ...


...........................


เรื่องเข้าห้องน้ำตอนเครื่องจะลง จอด เอ ดูท่าว่า
จะยากเหมือนกันนะค่ะ เพราะว่าช่วงที่เค้าจะจอด
เค้าห้ามเข้าห้องน้ำ ต้องกลับมาประจำที่นั่ง
และคาดเข็มขัด พอคุณปุ๊กพูดมาเลยทำให้คิดซะว่า
แล้วถ้าเราปวดตอนนั้นเลยนี่จะทำไงล่ะเนี่ย ..????

อ้าว แล้วเลยยังไม่ได้คุยเรื่องบล็อกที่คุณปุ๊กอัพเลย
ส่งไปซะแล้ว ...



.........

วันเวลามันช่วยให้ลืมได้ .. แต่ว่านานค่ะกว่าจะลืม
มันคงเหมือนที่คุณปุ๊กว่าล่ะคะ มันจะเข้าใจ
มากขึ้นต่างหาก .. อย่างวันนี้เราอาจจะร้องไห้
จะเป็นจะตาย เพราะมันเพิ่งเกิด แต่พอเวลามันผ่าน
ไป . ไอ้สิ่งต่างๆ ที่เราทำไป เราอาจจะเข้าใจว่า
มันเป็นเรื่องธรรมดา แก้กันไป ไขกันไป
นั่นล่ะค่ะ คนเรามันต้องเป็นแบบนี้ล่ะนะคะ
ชีวิต และ ประสบการณ์ ..

...................

อ่าน Blog จบ อยากบอกว่า

เข้าตัวสุดๆ

ที่ผ่านมาพึ่งเลิกกับแฟนแบบเบ็ดเสร็จเด็ดขาด (ทั้งๆที่เคยเลิกกันไปรอบนึงแล้ว โคจรกลับมาใหม่) รู้สึกใจมันหวิวๆบอกไม่ถูก ไม่กล้าแม้แต่จะคิดถึงกิจกรรมที่เคยทำด้วยกัน

ช่างมันเหอะ กินมังคุดดีกว่า

ราตรีสวัสดิ์น้องหนูปุ๊ก

วันเวลาที่ผันผ่าน ช่วยเยียวยาเราได้จริงๆ ด้วยครับ พี่แตงโม ฮ่าฮ่า


ถึงแม้ว่าผมจะชอบกินทุเรียนมากที่สุด
แต่มังคุดนี่ ตอนแกะกินมันมันดีดีจริงๆ นะครับ
..........

ขอบคุณที่ไปเยี่ยมบล็อกที่เจ้าของบล็อกแสนขี้เกียจด้วยครับ
ถ้าไม่มีคนไปรอ ป่านนี้ผมก็ยังเขียนไม่เสร็จหรอกครับ


ผมมีตัวการ์ตูนแล้วนะ น่าจับมาแจมกับคุณปุ๊กเป็นยิ่งนักเชียว

เมื่อตอนกลางวันทำข้าวผัดให้เพื่อนต่างชาติกิน แล้วนึกได้ว่าเขาไม่เคยเห็นหน้าครอบครัวผม เลยเปิดคอมนั่งเปิดรูปที่พี่สาวถ่ายตอนรับปริญญาให้ดู แล้วรูปที่ผมถ่ายคู่กับแฟนเก่าก็อยู่ในนั้นด้วย ไม่ได้เห็นของที่สื่อถึงเขาตรงๆ ขนาดนี้มานานมากแล้ว.. สะอึกไปเหมือนกันนะครับ แต่ทุกอย่างก็ผ่านไปแล้ว ยิ่งเข้าใจธรรมะ ผมก็สามารถมองหลายสิ่งหลายอย่างด้วยความเป็นกลางมากขึ้น ดีใจที่คุณปุ๊กเข้าใจเหตุการณ์ในอดีตมากกว่าที่จะลืมมัน ขอให้เจริญในธรรมนะครับ

อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่ปุ๊ก
อ่านแล้วรู้สึกดีจังเลย อดีต มันก็คือคำว่าเคย ... เคยบ่อยเข้าก็กลายเป็นเคยชิน
แต่พอพยายามห่างจากความรู้สึกนั้นแล้วได้กลับเข้าไปใหม่ ก็กลายเป็นคำว่าเคยในความรู้สึกแบบใหม่ ( เขียนเอง งง เอง ) สิ่งมหัศจรรย์ที่เรียกว่า "เวลา" นี่ดีจริงๆ

พูดถึงมังคุดแล้วเซ็งค่ะ
หลายวันก่อนไปตลาดซื้อมังคุดลูกเล็กๆ 1 กก ได้เกือบ 20 ผล แต่กินได้แค่ 5 ผล
แม่ถามแกมบ่นว่า "เลือกไม่เป็นรึไง มังคุดเนี่ย"
"เอ๊า แม่อ่ะ ..ถ้าเลือกเป็นจะเลือกที่มันเสียๆมาเหรอ" ฮ่วย

การ์ตูนน่ารักเหมือนเคยเลยพี่

เอ แต่หนูไม่ค่อยแบบผูกพันธ์กับสถานที่นะ อย่างตอนนี้หนูขับรถขึ้นทางด่วนก็ยังเ็ห็นคอนโดแฟนเก่าทุกวันก็ไม่ได้รู้สึกอะไรจะให้เปลี่ยนเส้นทางก็ไม่ไหวอะอ้อมมากมายเลยอะ

ชอบประโยคนี้จังเลยค่ะ
...........
เวลาจะช่วยให้"ลืม”
มันไม่จริง
แต่
“เข้าใจ” ต่างหาก
คือความช่วยเหลือของกาลเวลาอย่างแท้จริง
...........

เพราะมันเป็นอย่างนั้นจริง ๆค่ะคุณปุ๊ก
เวลาที่ผ่านไปทำให้เราเข้าใจหลายสิ่งหลายอย่าง
เข้าใจเหตุผลที่มาที่ไปของเรื่องราวที่มันจบลงระหว่างคนสองคน
การเข้าใจช่วยให้เราหายเจ็บได้ดีกว่าการพยายามลืมซะอีกค่ะ

หวัดดีจ้ะปุ๊ก ดีจังได้อ่านสิ่งดีๆที่ปุ๊กเขียนอีกแล้ว
ภาพประกอบก็ยังถูกใจแนนเหมือนเดิมเลยแหละ

อ่านแล้วเดี๋ยวมาเม้นใหม่นะเพื่อน เลิกงานพอดีจ้า
ไปละ แว้บบบบบ.....!!!!!

555555555555555555 คุณปุ๊ก

เปิดมาซะเศร้า เหงาหงอย

ปิดด้วยมังคุด

..โอ้วววววววววว นี่แหละหนอชีวิต


เอาเป็นว่า คิดถึงคุณปุ๊กนะคะ

ต๊กกะใจคุณปุ๊กจั่วหัวว่าฆ่าตัวตาย โอ...ม่ายนะ
อ่านไปอ่านมา อมยิ้มได้อีกแระวันนี้

^_^

จริงๆอยากชิมมังคุดด้วย แต่กินมังคุดไม่เป็น แย่จัง

...................................................................................................

แวะมาทักทายคุณปุ๊กค่ะ หายไปนาน ไม่ได้หายไปเลยนะจ้ะ
ช่วงนี้วุ่นๆเรื่องบ้านอยู่ค่ะ ใกล้จะได้ย้ายเข้าแระ
ว่างๆจะมาอัพเดทให้อ่านน๊า

อืมมมมมม

เราคิดว่า เราเข้าใจภาวะมังคุดๆ 55

ตอนนี้ก็ทำใจได้แล้ว
ไม่เจ็บไม่ปวดเพราะตัวหนังสือหรือชื่อใครคนนั้นอีกแล้ว

ลืมคนบางคน เวลาผ่านไปที่เก่าๆ ที่เคยไปกับเขา
(มันจะไปกะใครอีกก็ช่างเถอะ)
เวลากินอะไรที่อร่อย ก็ลืมคิดเผื่อแล้วว่า "เขาคงชอบ อยากให้มากิน" เหมือนที่เคยเป็น
(มันจะไปกินกะใครอีกก็ช่างเถอะ)
เวลาอ่านหนังสือที่สนุก ก็ลืมแล้วว่าเขาอ่านเหมือนกัน
(มันจะซื้ออ่านอีกหรือเปล่าก็ไม่เกี่ยวกับเรา)


หลั่นล้า หลั่นล้า
พอคิดได้แบบนี้ มังคุดอร่อยจริงๆ

ดีค่าคุณปุ๊ก

วันก่อนลืมถาม แล้วได้กลับไปรร.สอนน้องอีกหรือยังคะ

น้องจะได้ดีใจนะ พี่สาวกลับมาหาด้วยจิตใจเบิกบาน

ตั้งใจทำงานค่า

ปุ๊กเหมือนแตงโมตรงไหนเนี่ย ออกจะน่ารักเนอะ

เวลาไม่ช่วยให้ลืม แต่ช่วยให้เข้าใจมากขึ้น

พยักหน้าหงึกๆๆๆ

มังคุด.. เห็นทีไร นึกถึงทุเรียนทู้กที

ชอบ "ความช่วยเหลือของกาลเวลา" จัง
บางเหตุการณ์ ขอเวลาสามวัน เดี๋ยวก็หาย
บางเหตุการณ์ ขอเวลาสองอาทิตย์ โทษฐานมีความทรงจำเยอะหน่อย

พี่ชอบรูปปุ๊กแมทริกซ์จังค่ะ
จริงๆแล้วชอบทุกรูปเลยละ
ขำรูปพี่แตงโม วาดชิ้นสามเหลี่ยม กลัวถูกหาว่าหัวโตแน่เลย

ง่า เป็นพี่แตงโมเหรอ..อิๆ

น้องแตงโม

หรือว่าหน้าตาเหมือน น้องแตงโม ภัทริดา =_=" สะกดงัยหว่า


แต่คิดอีกที คงไม่ใช่

เขียนได้ดีนะ แต่พี่ไม่เห็นด้วยหรอก เวลาไม่ได้ทำให้เข้าใจ แต่ทำให้ลืมตะหาก ดูดิ๊ ตอนนี้ไอ้ที่เรียนมา ลืม ส่งคืนอาจารย์ไปหมดแล้ว T_T

:P

เชื่อว่าเวลา จะเยียวยาใจเราได้จ้า

ลืมคงไม่ได้อ่ะ มานลบยาก

คุณปอย – ปุ๊กตามไปบลอคละน๊า ^^

คุณโพสต์ – เห็นด้วยค่ะ ยอมรับได้เมื่อไหร่ก็หยุดทุรนทุรายเมื่อนั้นจริงๆ สายันห์สวัสดิ์ค่า :D

คคุณกิ๊ก – จำแบบเข้าใจ ชอบแบบนี้จัง ^^ ขอบคุณสำหรับข้อมูลนะคะ ตอนปุ๊กตรวจก็เป็นเครื่องแบบนี้เหมือนกันค่ะ ตอนนั้นยังไม่เสี่ยง ตอนนี้ไม่รู้เป็นไงแล้ว ไปตรวจอีกดีกว่าเรา ขอบคุณอีกครั้งค่ะ

คุณหมอ – อ่านที่คุณหมอเล่าแล้วเห็นภาพเลย การจากลาบางครั้งมันทุกข์จนเหมือนจะทนอยู่ไม่ได้ ทางออกคือมองไปข้างหน้าอย่างที่คุณหมอว่าจริงๆค่ะ :) ข้าวตูก็คงคิดถึงคุณหมอเช่นกันนะคะ

คุณม่วน – เวลามันม้วนตัวลงทะเลจากไป ย้นคืนกลับมาใหม่ แล้วก็จากลาไปอีกนี่มันน่าเบื่อเนอะ ^^”

พี่ตี๋ – มิได้ๆ ข้าน้อยมิบังอาจ ถ้าเข้มแข็งหรือเก่งจริงๆคงไม่ต้องอาศัยเวลาทำใจเหมือนปุ๊กมั้ง อยากเป็นเหมือนกันแต่มันทำยากค่ะ เหะๆ ^^”

คุณ Jiji&Kaka - บางทีก็ตลกดีนะคะ เรากลัวแทบตาย สุดท้ายไม่เห็นมีอะไรเลย อยากให้ทุกคนได้อ่านบลอคสัตว์เลี้ยงของคุณเหมือนกันนะคะ น่ารักมากๆ อ่านแล้วยิ้มทุกที :D

พี่บี – เอาเงาะโรงเรียนหรือเงาะสังข์ทองดีคะ :D พลีชีพซักครั้งอาจทำให้ลืมได้เร็วก็ได้เนาะ รร.สอนคนตาบอดอยู่แถวๆ ..แถวไหนนะ -_-“ เวลาไปปุ๊กสตาร์ทที่รพ.ราชวิถีค่ะ หันหน้าเข้าหารพ.แล้วไปทางขวามือแล้วก็ไปตามทางเลี้ยวเรื่อยๆเลย (ทำไปปุ๊กบอกทางได้แย่ยังงี้เนี่ยย) ปกติปุ๊กเดินไปเลยไม่รู้ขึ้นสายไรได้บ้าง ยังไงพี่บีลองโทรถามทางกะรร.ได้ค่า หรือถ้าเมื่อไหร่ว่างๆจะมาบอกพี่บีน๊า 0-2354-8365-68, 0-2354-8370-71

พี่นางไม้ – สวัสดีตอนเย็นๆ ค่า ^^

ตัวเอง – เห็นตัวสบายใจมีฟามสุขอย่างตอนนี้ก็ดีใจจ้า ^^ อยากไปอยู่บ้านนอกบ้างอ้ะ >.<

คุณพู่ – เห็นคุณพู่อัพบลอคแล๊ะ เดี๋ยวไปคุยที่บลอคค่า ^^

คูณ – มังคุดจะช่วยเองจ้า เอ๊ะ ไม่ใช่แล๊ะ เวลาต่างหาก :p เราว่าการดูจิตช่วยได้เยอะมากนะ :) ช่วยให้ไม่ทุกข์อย่างที่คิด และเวลาไม่ผ่านไปช้าอย่างที่เคย สู้ๆจ้า เอาใจช่วยเสมอ

คุณทุเรียนกวน – บ้านปุ๊กนี่ชอบทุเรียนเกือบทั้งบ้านเลยค่ะ แต่เวลาปอกนี่ไม่มันเลยง่า หวาดเสียวมาก -_-“ อัพบลอคแล้วเหรอคะ เดี๋ยวตามไปอ่านๆ ตัวการ์ตูนน่ารักดีค่ะ ขอลูบหัวเจ้าเหมียวทีนึงนะ

คุณ Mint@da{-"-} – ยินดีกับเส้นทางสายธรรมที่คุณ Mint@da{-"-}เดินอยู่เช่นกันนะคะ ขอให้เจริญในธรรมยิ่งๆขึ้นไปค่ะ :-)

น้องเบนซ์ – ใช่จ้ะ ดีจริงๆ ^^ ยิ่งมีการจากลาเวลาก็ยิ่งมีค่าขึ้น เวลาเลือกมังคุดลองบีบเปลือกมันดูนะจ๊ะ อันไหนบีบแล้วแข็งๆ กดไม่ลงอย่าไปเอา ถ้าแม่ค้าไม่ให้เลือกพี่ไม่ซื้อเลยเพราะแสดงว่าเค้าปนของไม่ดีมาให้อ่ะจ้ะ

น้องผิง – ดีจ้ะ น้องผิงเก่งนะเนี่ย เดือนแรกๆ พี่ไม่มองตึกที่ทำงานแฟนเก่าพี่เลยอ่ะ -_-“ หลังๆชินแล้วเพราะมันทางผ่านกลับบ้านพี่ ไม่ชินนี่แย่แหงๆ อิอิ

คุณตุ๊ก – นั่นสิเนอะ ยิ่งพยายามยิ่งทุกข์เพราะมันโกรธตัวเองที่ไม่ลืม แล้วก็ทุกข์ที่โกรธตัวเองซ้อนไปอีก สู้ยอมรับโดยดีก็จบ ถึงต้องใช้เวลาแต่ก็คงทนกว่า

แนน – ดีใจที่แนนชอบจ้า ^^

หยิงอัน – ทำงานหนุกๆนะจ๊า :D

คุณดาว – คิดถึงเหมือนกันน๊า อยากกินเมอแรงก์เห็ด >.<

คุณแคท - ^^ :D

คุณไก่ – ใกล้จะย้ายเข้าแล้วเหรอคะ ดีจังๆ แล้วจะรออ่านนะคะ :D ขอให้มีความสุขกับบ้านหลังใหม่ค่า

คุณชุน – อ่านแบบนี้แล้วก็ดีใจด้วยค่า ยินดีต้อนรับสู่โลกมังคุด ^^ ปอกเปลือกขมฝาดออกได้ ก็มีสิ่งดีๆ รออยู่เนอะ

พี่แอน – นั่นจิ ไม่รู้เหมือนตรงไหน แต่ปุ๊กคิดว่าน่าจะหัวนะ ^^” เพราะน้องเค้ามองไม่เห็นปุ๊กอ่ะค่ะ

คุณอั๊งอังอา – หมอนทอง หมอนทอง หมอนทอง >.<

พี่ฮันนี่ – นั่นจิเนอะ บางอย่างถ้ามันเยอะก็คงต้องอาศัยเวลานิดนึง แฮ่ พี่ฮันนี่สังเกตแตงโมด้วยเหรอ อิอิ เก่งจัง เลยค่ะ :D ไม่รู้ทำไมเห็นคอมเม้นต์พี่ฮันนี่นึกถึงไอติมแตงโม วรยุทธ์เฮ้าเจี๊ยะไร้เทียมทานไปแล้วตอนนี้ 555

คุณเติ้ล – อิอิ น้องเค้าว่าไงก็ตามกันค่ะ แตงโมก็แตงโม ^^

พี่เด – เออแฮะ ปุ๊กเห็นด้วย เพราะปุ๊กส่งคืนจารย์ไปแย้ว T^T คิดว่าไม่ใช่แตงโมนั้นเพราะดูดีกว่าช่ายป้ะ 555 (ห้ามอ้วก ปุ๊กอ้วกเองได้)

คุณ Fullgold – ค่ะ ปุ๊กก็ว่าอย่างนั้นเหมือนกัน ^^

โย่ว ๆ คุณปุ๊ก....

กรี๊ดกร๊าด ดีใจมากมาย เห็นรูปโพรไฟล์แล้วแหม ปลื้มอกปลื้มใจนะนี่นะ
ปอยเพิ่งมารู้นะ ว่า hotmail มันรีไซส์รูปให้อัตโนมัติเลยค่ะ
ต้องไป attach file เอา ถึงจะไม่รีฯน่ะค่ะ ไม่งั้นก็ไม่รู้มาก่อนเลย
ส่งไฟล์ใหญ่ไปแต่แรก พอคุณปุ๊กบอกก็เลยมาเช็ค ปรากฎเล็กจิ๋วเดียวเองอ่ะ
เลยส่งไปให้ใหม่แล้วน้า อิอิ บอกแล้วบ้าแจกค่ะ ชมนิดชมหน่อยก็แจกแระ ฮ่า ๆ
อยากได้รูปไหนบอกน้า จะส่งรูปใหญ่ให้อีก 5555555555555

มีแอบลิงค์ไว้ให้ด้วย อย่านึกว่าไม่เห็นนะ กรั๊ก ๆ แอบได้เนียนมากค่ะ

ปอยนะ ใช้ปากกาตั้งแต่อนุบาลเลยค่ะ...เขียนตามฝาผนังบ้านไปทั่วเลย 555
โดนแม่ตีแต่เด็ก ต้องไปหาสีมาทาทับ กร๊ากกกกก ยังมีหน้ามาหัวเราะ

แวะมาขอกินมังคุดบ้านดี งั่ม ๆ หร่อยดี ฟรีด้วย อิอิ

นั่นสินะ
กับเรื่องราวต่างๆ
พี่ว่าอย่าลืมจะดีกว่า... แต่น่าจะหาทางทำความเข้าใจกับมันให้ได้
เพื่อให้ชีวิตเราดำเนินต่อไป กับความเข้าใจและความทรงจำดีๆ ^_^

อิอิ พูดจาดูดีไปงั้นค่ะ
จำได้ว่าตอนที่เรื่องมันเกิดขึ้นกับตัวเอง
เอ่อ... โทรศัพท์ร้องไห้กับเพื่อนเป็นชั่วโมงเชียว
ทั้งที่ตอนนั้นเพื่อนอะอยู่ญี่ปุ่นด้วยนะ

แต่ตอนนี้สบายดีแล้วค่ะ
เพราะต้องเป็นนางงาม... ไปช่วยเลี้ยงเด็กๆ เนอสเซอรี่ที่เข้าใหม่
ถึงได้รู้ว่า เด็กสมัยนี้ตัวโตจัง
อุ้มที... ปวดเมื่อยไปทั้งตัว

+ อืม ... เข้ามาพยักหน้าหงึกๆ เห็นด้วยกับคุณแตงโม ... เอ๊ย! คุณปุ๊ก ครับ ... แต่สงสัยผู้ชายคงลืมง่ายกว่า (และเจ็บปวดกับความทรงจำน้อยกว่า) ผู้หญิงละมั้งครับ เลยอาจไม่ค่อยรู้สึกกับความรู้สึกพวกนี้เท่าไหร่อ่า

+ ของผมโชคดีที่ส่วนมากการเลิกราจะเป็นไปด้วยดี ... ก็เลยเลือกจะเก็บแต่ความทรงจำที่ดีๆ ระหว่างกันเอาไว้ และเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันต่อไปอ่ะครับผม

+ ว่าแล้วก็ฉวยคว้ามังคุดมากิน งั่มๆๆ ... เอ๊ย! ลืมตัวไป ผมกินมังคุดไม่เป็นนี่นา แหะๆ

มาแว้ว..... ดีใจจังที่ปุ๊กผ่านมันมาได้ หยิงอันเข้าใจอย่างแรงเพราะก็เคยผ่านช่วงเวลานั้นมาแล้วเหมือนกัน ทำตัวให้ยุ่งจะช่วยได้ แต่อย่าอยู่คนเดียวเชียวนา.... มันเจ็บบบบบ

ที่นี่มังคุดเยอะเหมือนกันจ้า ซื้อกินมันได้ทุ๊กวัน 3 โล 20 เหรียญ = 80 บาท

แวะมาส่งความคิดถึงจ๊ะ มีข้าวห่อสาหร่ายไส้หมูทอดมาฝากด้วยจ๊ะน้องปุ๊ก

บางทีการเวลามันก็ช่วยรักษาอะไรในใจได้ คำว่าลืมอาจจะยาก แต่คำว่ารู้สึกในมุมที่แตกต่างน่าจะดีกว่า เพราะเราไม่อาจจะหนีอะไรได้ตลอดชีวิตหรอกเนอะ พูดถึงเรื่องนี้แล้วพี่ก็เป็น มันลืมเรื่องเดิมๆไม่ได้อะ แต่ก็รู้สึกไม่แย่เท่ากะเหตุการณ์ใหม่ เออว่าแต่รร.สอนคนตาบอด พี่ก็อยากไปอ่านหนังสือให้นานแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้ไปซะทีเหมือนกัน เอน้องแตงโมไปด้วยกันป่าว 555 อุ๊ยไม่ใช่น้องปุ๊กตะหาก อิอิ

//www.pantip.com/cafe/lumpini/topic/L6673142/L6673142.html

เอารูปเบอร์ห้าเหรอคะคุณปุ๊ก
ได้เลยค่ะ จัดห้าย ๆ เดี๋ยวเพิ่มให้อีกด้วยนะ อิอิ ขาย ๆ

ปอยก็ไม่ได้ไปเยี่ยมน้องนานแล้วเหมือนกัน
ไปทีไรก็มีอารมณ์หดหู่นิด ๆ กลับมาเสมอนะคะ
สิ่งที่เขาอยากได้ มันเป็นสิ่งที่เราไม่สามารถให้ได้
ซึ่งก็ทำได้เท่าที่ทำได้แหละค่ะ
เพราะว่าเติมเท่าไหร่ก็คงไม่เต็มจริง ๆ

หนีกลับบ้านวันหยุดนะคะคุณปุ๊ก
มีความสุขวันหยุดน้า...

ดีจ้าคุณปุ๊ก ...

เอ เราว่าเราเม้นท์บล็อกนี้ไปแล้วน๊า .. แต่ว่าไหง
ไม่มีเม้นท์อ่ะนั่น .. สงสัยว่าเบลอๆ อ่านแล้ว
แต่ว่าไม่ได้เม้นท์ หรือว่าเม้นท์แต่ไม่ได้กดส่ง
หรือว่าเม้นท์แล้วกด submit ไปแล้วแต่ว่าเน็ตหลุด

โอ้ววว สารพันปัญหากับเน็ตจริงๆ เอาค่ะ
ไม่เป็นไร เม้นท์ใหม่ได้ เพราะว่าอ่านอีกรอบ ..

เรื่อง "เวลาช่วยให้ลืมได้" มันก็คงใช้ได้กับบางเรื่องเน๊าะ
บางเรื่อง เวลา ผ่านไป ไม่ว่าจะนานเท่าไหร่เราก็
ยังจำมันได้เสมอ ทั้งๆ ที่อยากลืม และคิดว่า
เราลืมมันไปแล้ว แต่ไม่ใช่หรอกค่ะ สิ่งเก่าๆ มันลางๆ
ไม่ได้หาย เพราะว่าเราเก็บมันเอาไว้ลึก ๆ ไม่ปล่อย
ให้มันออกมาเพ่นพ่านต่างหาก เราเลยคิดว่ามัน
หายไปแล้วจากความทรงจำเราเอง ... แต่จริงๆ
มันก็ยังอยู่ และเมือ่มันมีอะไรมากระทบ มันก็เลย
ผลุดออกมาเพ่นพ่านได้อีก ..


แต่ คนเรามันก็มีกระบวนการขับความทรงจำ
ที่อยากจะลืมได้ ด้วยการ "เข้าใจ " และยอมรับว่า
สิ่งที่ผ่านมา "มันไม่มีอะไร" แต่มันก็แค่ควาทรงจำ
ในอดีตเท่านั้นเอง ...

ดีเหมือนกันนะคะ แบบว่าบางทีเรามองย้อนกลับไป
วันเก่าๆ มันเลยทำให้เรารู้ว่า เออ เน๊าะ เรานี่
เป็นเอามาก .. หรือว่าไม่ก็ "ทำไมเราถึงได้ทุกข์กับเรื่องราว
แค่นี้ล่ะ " .. หรือ อะไรก็ตาม ที่แบบว่าปัญหาเก่าๆ
มันแค่ขี้ผงเหลือเกิน ... นี่ล่ะคะ เค้าเลยบอกว่า
เวลามีปัญหาอะไรก็เก็บมันไว้ก่อน ปล่อยไว้
ทำลืมได้ก็ลืมไปก่อน เพราะว่าเวลามันผ่านไป
ไอ้เรื่องทุกข์ของเรามันก็แค่ปลายเล็บแค่นั้นเอง ..



โอ้ว เม้นท์ยาว สงสัยว่าเก็บกดคิดว่าเม้นท์แล้วแหงๆ เลย

คุณปอย - ตามไปคุยที่บลอคแล้วเน่อ


พี่เป้ - หลายๆ อย่างเราก็ต้องเรียนรู้ด้วยตัวเองเหมือนกันเนอะพี่ ตอนเพื่อนอกหักก็เป็นเพื่อนคอยปลอบใจ เหมือนเราเข้าใจ แต่สุดท้ายเราก็ต้องเข้าใจด้วยตัวเองจริงๆ ช่วงนี้ต้องจับปูใส่กระด้งเหรอคะพี่เป้ อิอิ ขอให้หนุกหนานๆน๊า ปุ๊กจำได้ว่าตอนไปทำคอลัมน์ที่รร.พี่เป้นี่ยิ้มตลอด เด็กน่ารักดีอ่า อาจารย์ก็น่ารักดี มีแสดงละครกันด้วย

คุณวิน - เค้าว่าผู้ชายมักมองภาพรวมมากกว่ารายละเอียด เลยไม่ค่อยอ่อนไหวง่ายเหมือนผู้หญิงก็คงจริงเนอะ ยินดีด้วยที่เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้นะคะ ปล. มังคุดกินง่ายมากเลยค่ะ เคี้ยวๆแล้วก็กลืน ถ้ามีเม็ดก็บ้วนออกมาแค่นั้นเอง (อ่ะ แซวเล่นนะคะ อย่าเพิ่งปุ๊กนา)

หยิงอัน - เห็นด้วยจ้ะ ตอนนั้นปุ๊กก็เกาะพี่เป็นตังเมเลยอ่ะ พี่คงเบื่อหน้าปุ๊กสุดๆเลยล่ะตอนนั้น มังคุดที่นั่นราคาใกล้เคียงที่นี่เลยเนาะ ดีจัง ไม่ต้องกินของแพงมาก

พี่อี๊ - โห น่ากินมากเลยอ่าพี่อี๊ ปุ๊กไม่เคยทำข้าวปั้นกะเค้าเล้ย -_-" ชอบที่พี่บอกว่า"เราไม่อาจจะหนีอะไรได้ตลอดชีวิต"จัง ปุ๊กก็ว่างั้นแหละ พลีชีพพุ่งเข้าชนเลยดีกว่าโนะไว้เคลียร์งานเสร็จอาจได้ฤกษ์ไปค่ะพี่ เสาร์อาทิตย์ช่วงนี้ไม่ว่างเลย วันปกติก็เลิกซะมืดเลย T^T ขอปุ๊กไปฟังพี่อี๊อ่านอีกคนได้ป่าว เขินอ้ะ ถนัดแต่พิมพ์หนังสือกะสอนการบ้าน

น้องผิง - ไปตอบแล้วจ้ะ

คุณพู่ - คุณพู่เม้นท์แล้วค่า มันอยู่ข้างบน ขอบคุณที่อ่านและเม้นท์อีกนะคะ เพราะความคิดเห็นคุณพู่ดีจัง ชอบๆ มีอะไรโดนๆหลายประโยคเลย
คิดแล้วมันก็แปลกดีจริงด้วยค่ะ ช่วงที่เราประสบปัญหาอะไรก็ตาม ไม่ใช่แค่เรื่องรัก ตอนนั้นมันจะดูหนักหนามากๆ ยิ่งถ้าเราไม่ปล่อยมันแต่เก็บมาคิดๆๆๆนี่ยิ่งแย่ แต่พอปล่อยสบายๆ แก้ไปตามกำลัง พอเวลาผ่านไปมาย้อนนึกอีกทีมันเล็กน้อยจริงๆเนอะ

ไม่รู้เม้นไรดี อ่านตอนส่างเมาแล้วงงๆ 55555


รู้แต่ว่าตะเองวาดรูปตูนน่ารักจัง


กว่าจะอัพได้ทีนึงนี่นานแหงๆ

มีความสุขนะคร๊าบบบบบบบบบบบบบบ

แวะมาทักทายจ้า

อ้าวเหรอคะ กร๊าก นึกว่าอยากได้รูปเบอร์ห้า เลยเสร่อเลย
เนี่ยล่ะค่ะ คนชอบขายของตัวเอง ฮ่า ๆ ๆ ถือซะว่ายัดเยียดแล้วกันนะคะ
ช่วยกันใช้หน่อย เดี๋ยวไม่มีคนใช้ค่ะ ตอนนี้ก็ไล่แจกเพื่อนอยู่ คริคริ

ปอยก็ช๊อบชอบนะ ได้คลุกหญ้าเนี่ย กลิ้ง ๆ เกลือก ๆ เลยค่ะ
แต่ว่าวันนั้นไม่ได้คุลกอ่ะ ไม่ค่อยไว้ใจ นอกจากคนเยอะแล้วยังหมาเยอะด้วย
เท่ห์มากเลยคุณปุ๊ก ขี่จักรยานเก็บยอดกระถินกับลูกตะขบเนี่ย
เห็นแล้วนึกภาพสาวผมเปีย ขี่จักรยานริมน้ำ มีหนุ่ม ๆ มองตาม
เหมือนเป็นลูกสาวกำนันในหนังอ่ะค่ะ ฮ่า ๆ ล้อเล่นนะคะ

มีความสุขจริง ๆ ค่ะ แล้วก็มีความสุขด้วยนะ ที่ใครอีกคนสัมผัสได้
รู้สึกดีจังที่ได้รู้ว่าตัวเองมีความสุขกับอะไรสักอย่างจริง ๆ จัง ๆ นะ
งืมมม...

....

ตอนนี้นั่งรอเครื่องดีเลย์อยู่อ่ะคุณปุ๊ก เซ็งเลยค่ะ ไม่รู้จะได้กลับบ้านหรือเปล่านิ
เลยแวะมาทักทายซะหน่อย ป้องกันจิตตกค่า

คุณแมมมอส - ถอนแล้วยัง วาดการ์ตูนไม่นานค่ะ แต่ตอนดองบลอคเนี่ย นานแท้ มีความสุขมากๆเช่นกันนะคะ

คุณFullgold - สวัสดีค่า รูปน่ารักจัง ^^

คุณปอย - ตาไปบลอคจ้า

เค้าไม่กินมังคุดแหร่ะ เค้าชอบกินเงาะ

กำลังสุขเพราะคิดถึงความหลังบ่อยๆค่ะ
แต่ก็ทุกข์เพราะรู้ว่ามันเป็นอดีตไปแล้ว
^^ อยู่กับปัจจุบันดีที่สุดเนอะ

เราก็มีบ้างค่ะ
ไปที่นั่นที่นี่ เห็นไอ้นั่นไอ้นี่
แล้วชวนให้นึกถึงคนเก่าๆ เรื่องเก่าๆ

เมื่อตอนเลิกกะแฟนคนแรก
กินไม่ได้นอนไม่หลับไปสามเดือน
จะเป็นจะตายให้ได้
เห็นอะไรก็นึกถึงแต่เค้านั้นไปหมด

ผ่านไปนานๆ
เดี๋ยวนี้ไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว
ไม่แน่ใจตัวเองว่า..กาลเวลาช่วยเยียวยาให้ลืม
หรือเป็นเพราะ
...
...
กะลังอินเลิฟกับคนใหม่กันแน่

Hello hello !!!

พี่ไม่ได้มาทักปุ๊กนานเหมือนกันนะเนี่ย จริงๆ แหละน๊า แล้วเวลาจะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้น

เราอาจจะไม่ได้ลืมความเจ็บปวด ที่เคยได้รับ ไม่ได้ลืมความรู้สึกในช่วงเวลาที่เราได้เจอกับเหตุการณ์เลวร้าย

แต่เมื่อเวลาผ่านไป มันทำให้เราเข้าใจ แล้วเรื่องเหล่านั้นมันก็จะกลายเป็นบทเรียนชีวิต

แต่พี่ว่าถ้ากินมังคุดฆ่าเวลาเพราะกำลังทุกข์ ปีนี้พี่คงทุกข์มากเป็นพิเศษ

เพราะว่าปีนี้พี่กินมังคุดไปหลายกิโลแล้ว (ราคาถูกมากๆ น่าสงสารชาวสวนนิ )

ชอบการ์ตูนปุ๊กวันนี้จัง น่ารักดีนะ เห็นแล้วรู้สึกตามไปด้วย โดยเฉพาะรูปแรกกับประโยคนี้
"เพราะแต่ละย่างก้าวที่เหยียบลงบนพื้น...ราวกับเหยียบลงบนหัวใจตัวเอง"

พี่ขอซื้อได้มั๊ยเนี่ย ประโยคนี้ ว่าแต่ว่างขึ้นรึยังล่ะ happy holiday นะจ๊ะ