Bloggang.com : i'm not superman : หนีห่าว เซินเจิ้น 4~

หนีห่าว เซินเจิ้น 4~

16 มีนาคม 2551 ~

ช่วงบ่ายของวันนี้ ทางคุณตี๋ตกลงปลงใจที่จะตีทะเบียน

เอ๊ย..ตกลงปลงใจที่จะพาลูกทัวร์ทั้งคณะย้อนกลับมาใช้สะตุ้งสตางค์กันที่แถว ๆ ห้างหลอหวู่ค่ะ..

"หลอหวู่" หรือเรียกอีกชื่อนึงว่า "มาบุญครองเมืองจีน" เป็นศูนย์การค้าขนาดใหญ่ ใหญ่ขนาดหนายย....ก็ใหญ่ขนาด 6 ชั้น (ชั้นใต้ดินเป็นสถานีรถไฟอ่ะนะคะ) และทุกชั้นก็อัดแน่นไปด้วยสินค้าสารพัดอย่าง ตั้งแต่เสื้อผ้า กระเป๋า นาฬิกา และสินค้าไอทีนานาชนิดอ่ะนะคะ

ก่อนที่จะมาเยือนที่นี่ พี่บีซึ่งเป็นไกด์ท้องถิ่นฝั่งฮ่องกงอธิบายคร่าว ๆ ไว้นิดหน่อยแล้วค่ะ ว่าห้างหลอหวู่นี่เป็นแหล่งรวมสินค้าน่าซื้อเยอะจริง ๆ และถึงแม้มีทั้งหมดถึงหกชั้น แต่ทุกชั้นก็จะขายสินค้าคล้าย ๆ กันหมด คือชั้นแรก..อาจขาย เสื้อผ้า นาฬิกา กระเป๋า รองเท้า ชั้นที่สองก็จะขาย กระเป๋า นาฬิกา เสื้อผ้า รองเท้า และแน่นอนเฮ่าะ..ชั้นที่สามก็จะเป็นอะไรเสียมิได้ นอกจาก รองเท้า กระเป๋า นาฬิกา เสื้อผ้า (อีก) ฮ่วย..แล้วเดาได้มั้ยล่ะคะ ว่าชั้นสี่ มันจาขายอารายยย..ฮี่ ๆ

ภายในตัวอาคารทันสมัยของห้างหลอหวู่ จะแบ่งซอยเป็นร้านค้าย่อย ๆ มากมายค่ะ ทุกอย่างมักจะ "เถิ่กมั่กมั่ก" ตามคำโคดสะนาของอาหมวยหน้าใสที่แต่งตัวสวยเฉี่ยวก่าสาวไทยอย่างอิชั้นไปหลายขุม

หลังจากที่คุณตี๋คะเนดูแล้ว ว่าทุกคนในกลุ่มนี้ไม่ได้สนใจไยดีสินค้าที่วางแบ่บ วางแบขายอยู่ในห้างเลย คุณตี๋ก็เลยต้องหาทางให้ลูกทัวร์ทุกคนเสียเงินสมใจอยากให้จงได้

ว่าแล้วคุณตี๋ก็พาพวกเราเกือบยี่สิบชีวิต เดินลัดเลาะไปอีกตึกนึงซึ่งอยู่ใกล้ ๆ กับห้างหลอหวู่นั่นแหละ

ระหว่างทาง อิชั้นเห็นมีแผ่นโฆษณาคณะงิ้วแปะโชว์ความสวยงามของดาราอยู่เป็นระยะ ๆ

จริง ๆ แล้วคุณตี๋ตั้งใจจะพาพวกเราไปซื้อ "กระเป๋าหลุยส์ติงต๊อง" กับสารพัดนาฬิกาแบรนด์ดัง ซึ่งเป็นของก๊อปปี้เหมื้อนเหมือน...อันเลื่องชื่อของที่นี่นั่นเอง

แต่ไอ้การที่ต้องพาพวกเราลัดเลาะไปตามไหล่เขา อ๊ะม่ายช่ายย..หมายถึงเดินลัดเลาะไปเลือกซื้อตามร้านที่สุดแสนจะลึกลับ เพราะร้านค้าเหล่านี้ กลัวจะถูกหม่าต๋าจับ.. (อิชั้นว่า Summer หน้า อิชั้นจะไปสมัครเป็นลูกศิษย์คณะลำตัดเป็นการหาลำไพ่พิเศษดีฝ่าว่ะ รู้สึกสำบัดสำนวนจะคล้องจองกันเหลือเกิน)

โทษฐานอะไรหรือค้า ก็โทษฐานขายสินค้าแบนด์เนมก้อปปี้ในเมืองที่ส่งเสริมให้ผลิตสินค้าก้อปปี้จนโด่งดังไปทั่วโลกน่ะสิเค๊อะ (สองมาตรฐานในบ้านเดียว)

ร้านค้าเหล่านี้มักแฝงตัวอยู่ในตึก ตึก ตึก แถวห้างหล่อหวู่นั่นแหละค่ะ พอเราผลุบเข้าไปในร้านปุ้บ พวกเค้าก็จะลากประตูเหล็กปิดล้อกปั้บ..พี่ป้าน้าอาเอ๊ยยย..นี่ถ้าไม่รู้ว่าเค้าพามาเลือกซื้อสินค้า อิชั้นนึกว่าเค้าจะพาอิชั้นมาขายต...ตั๋วแล้วนะนั่น

สิริรวมแล้ว พวกเราแวะกันสองร้าน แล้วก็เลือกกันอยู่นานเจียวค่ะ..มีคนได้กระเป๋าก้อปของหลุยส์ฯ มาด้วยนะ แต่อิชั้นมิได้อะไรมาเลย ก็บอกแล้วว่าไม่นิยมของก้อป ของก้อปปปป..

ได้เวลาพอสมควรแล้ว คุณตี๋ก็ต้อนพวกเราออกมาจากมุมตึกเฮ่าะ..

เนื่องจากเย็นนี้ พวกเรามีนัดจะต้องไปดู การแสดงอันวิจิตรตระการตา ที่หมู่บ้านวัฒนธรรมกัน ซึ่งจริง ๆ แล้วพวกเราต้องไปแต่เนิ่น ๆ เพื่อจะได้มีเวลาเดินดูสิ่งต่าง ๆ ที่อยู่ในนั้น ไม่ว่าจะเป็นการจำลองหมู่บ้านและวิถีชีวิต วัฒนธรรม ประเพณี แปลกตามากมายของชนกลุ่มน้อยเผ่าต่างๆ ของจีน มาไว้ที่นี่ หรือการตกแต่งสถานที่อันวิริดสะมาหรูต่าง ๆ

อิชั้นกับคุงนายแม่ และน้องสาว เดินข้ามสะพานลอยกลับมายังฝั่งโรงแรม คะเนดูแล้ว เวลายังเหลืออีกโข..งั้นก็ส่งนายแม่ไปนั่งพักขาที่ล้อบบี้ของโรงแรมก่อนเป็นไร ส่วนสามสาวก็เดินลัดเลาะดูนู่นดูนี่ตามประสาคนอยู่ไม่สุขที่ชอบทำตามอำเภอใจอยู่บ่อย ๆ กันก่อน

เกือบจะลองกดเบอร์.โทรหากิ๊กที่เมืองไทยซะแว้วววสิ อิอิ

ภาพล่างนี่คือ ร้าน "สองหยวน" ค่ะ ทุกอย่างที่อยู่ในร้าน ราคาสองหยวนเท่ากันหมด ตอนแรกว่าจะลองหาซื้ออะไรกลับมาเป็นที่ระลึกบ้าง แต่พอดู ๆ แล้วมีแต่ของกระจิ๊บกระจ๊อย พวกกิ๊ป ตุ้มหู ปากกา ที่หนีบกระดาษ พวงกุญแจ ที่หาซื้อได้แถวสำเพ็งบ้านเราทั้งนั้น สามสาวก็เลยถอยกรูดดกันออกมาไม่เป็นท่า

สินค้าสมกะราคาสองหยวนเจรง ๆ ผับเผื่อยเถอะ

ระหว่างทางกลับ อิชั้นก็ถ่ายนู่นถ่ายนี่ไปเรื่อย ๆ เฮ่าะ..พลันสายตาก็ไปเจอะเจอกับคุณยายท่านนึง ที่นั่งเหยียดขาอยู่บนพื้นฟุตบาท ในขณะที่มือก็ล้วงหาข้าวและเศษอาหารในถังขยะริมทางนั่นกินปร้อย ๆ..เห็นแล้วก็สะเทือนใจยิ่งนัก

จริง ๆ แล้วตอนขาเดินข้ามสะพานลอยกลับมาจากห้างหลอหวู่ อิชั้นก็เจอภาพแบบนี้เหมือนกันค่ะ แต่รายนั้น เป็นแม่ลูกอ่อน ที่อายุอานามน่าจะประมาณ 20 ต้น ๆ อาหมวยตกอับเธออุ้มลูกน้อยไว้บนตัก ขณะที่นั่งพับพาบอยู่กับพื้น และควานหาเศษอาหารในถังขยะบนสะพานลอยนั้นกินอย่างหิวโหย..

ภาพที่เห็น เล่นเอาอิชั้นสะท้อนใจ..จนพูดไม่ออก..

เมืองใหญ่ที่นับวันแต่จะเจริญแต่วัตถุก็แบบนี้แหละนะคะ คนบางคนก็มุ่งหวังจะมาพบเจอเหมืองทองกันที่นี่ แต่หารู้ไม่ว่า โอกาสมันมักจะมีน้อยกว่าคนที่รอคอยเสมอ

...............

พยายามจะเขียนให้จบก่อนกลางเดือนเมษา อ่ะค่ะ เพราะไม่รู้ปลาย ๆ เดือนจะจรลีไปไหนต่อรึเปล่า

...............

คิดถึงนะคะ

i'm not superman

Create Date : 31 มีนาคม 2551

Last Update : 11 มีนาคม 2554 21:45:44 น.

4 comments

Counter : 1023 Pageviews.

สวัสดีคะ แวะมาเยี่ยม ช่วงนี้อากาศร้อนมาก รักษาสุขภาพด้วยนะคะ

โดย: หน่อยอิง

วันที่: 1 เมษายน 2551 เวลา:10:29:07 น.

หลอหวู่หนูก็ไปแต่ซื้ออะไรไม่ค่อยได้อะ จำได้ว่าถ้าเขาบอกว่า 100 ให้ต่อเหลือ 30 แต่หนูไม่ค่อยกล้าต่ออะ หนูไม่เข้าใจว่าทำไมต้องค้าขายตั้งราคาอะไรเว่ิอร์ๆแบบนี้อะ ไม่เห็นจะดีเลย (ไปยุ่งอะไรกับประเทศเขาเนี่ย ^^)

โดย: น้องผิง

วันที่: 1 เมษายน 2551 เวลา:11:32:35 น.

หนุกหนาน
อิอิ ไม่นึกว่ามีมาบุญครองเมืองจีนด้วยอ่ะ

โดย: REX-REX

วันที่: 1 เมษายน 2551 เวลา:16:22:53 น.

โดย: pooktoon

วันที่: 11 เมษายน 2551 เวลา:22:53:59 น.