กลับมาทำไม ให้ไหวหวั่น~
เมื่อวานอิชั้นพาเอาหน้าบวม ๆ (เพราะร้องไห้มาก) ไปทำงานเฮ่าะ..
ต้องโบ๊ะแป้งฝุ่นหนักมากกกก.... หมดแป้งเด็กคัทสันไปครึ่งกระป๋อง (คือทาสามช้อนชา ที่เหลือหกหมดเพราะมือสั่น แหะ ๆ) หน้าก็ยังไม่ขาว..ไม่สดใส(เคยหน้าสดใสกับเค้าด้วยเร๊อะ)
แต่ทำไงได้ล่ะคะ ขืนพาเอาตาแพนด้า กับหน้าหมอง ๆ เพราะหัวใจหม่น ๆ ไปทำงาน มีหวังทั้งคนงานและลูกน้องจับสังเกตุกันได้แน่ ๆ เลยง่ะ
.............
ไปถึงหน้าไซด์งานก็เกือบสิบโมงแล้วค่ะ
ตึกค่อนข้างเงียบ เพราะวันนี้มีคนงานกลับมาทำงานแค่รถเดียวเอง (18 คน)
คาดว่ายังติดลมวันหยุดช่วงวันแม่(โขง)อยู่
ตึกเงียบ คนเงียบ..มองไปทางไหน ๆ หัวใจก็โหวง..
ที่ที่เค้าเคยยืนคุมงาน เคยเอ็ดตะโรเสียงดังปานฟ้าผ่า เคยหันมาเก๊กหน้าเฉย แต่แอบทำตาวิบ ๆ ต่อหน้าคนอื่น เหมือนจะเป็นอดีตให้ต้องตามคิดตามจดจำไปเสียทั้งนั้น..
.....หมดเรี่ยวหมดแรงจนบางครั้งต้องยืนพิงฝาผนังปูนเปลือย ๆ ในห้องว่าง ๆ ที่ไม่มีคนงานอยู่เลยอ่ะนะคะ..
..................
เกือบสิบเอ็ดโมง อิชั้นยังยืนน้ำตาซึมอยู่บนตึกอยู่เลยค่ะ
กำลังจะเดินลงไปข้างล่างอยู่แล้วเจียว เมื่อโทรศัพย์มือถือดังขึ้น..
เห็นชื่อคนโทร.มาแล้ว.. . . .
..น้ำตาอิชั้นก็แทบร่วง..
"คนบ้า" ที่หายหน้า ไม่โทร.ไม่ส่งข้อความ ไม่อะไรสักอย่างไปสี่วัน..ติดต่อกลับมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยซะงั้นอ่ะนะคะ..
อิชั้นลังเล..ใจนึงก็อยากได้ยินเสียงเค้า T_T (ธ่อว้อยยยยย)
ใจนึง..ก็ไม่อยากได้ยินเสียงเค้า (ธ่อว้อยยยยยย)
แต่อำนาจของความคิดถึง ก็ชนะซะจนได้(ธ่อว้อยยยยย)
"..อยู่ไหนครับ.." คนใจดำ ทำเสียงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยอ่ะนะคะ..
"ตรวจงานบนตึกอยู่ค่ะ"
"ทำไมต้องไปตรวจ..ไม่ต้องตรวจหรอก ตรวจทำไม"
"อือ"
"อืออะไร..ทำไมทำเสียงแบบนั้นล่ะ"
"อือ.." ก็มันพูดไม่ออก "...คุณ..อยู่ไหนคะเนี่ย อยู่.."บ้าน" หรือคะ"
"กำลังขับรถอยู่..ทำไมทำเสียงแบบนั้นล่ะ นี่ดีใจหรือเสียใจเนี่ย ที่ผมกำลังจะกลับไปน่ะ"
".........ปน ๆ กันค่ะ" อ้าว..เวง..ความเป็นคนปากกับใจตรงกันทำพิษซะอีกแล้ว "..คุณน่ะ..ใจดำ"
"อ้าว..เรื่องไรอ่ะ"
อิชั้นเงียบ
"ถามว่าเรื่องอะไร.."
"ก็..คุณ..ไม่โทร.มาเลย ข้อความสักข้อความก็ไม่มี ใจร้ายมาก"
"แล้วใครกัน ที่บอกไม่ให้ผมโทร.หาน่ะฮึ..ก็คุยกันรู้เรื่องแล้วไม่ใช่หรือ"
อิชั้นเงียบ..ก็ใครอยากจะให้โทร.มา ในเมื่อรู้ดีอยู่แก่ใจว่าเป็นเวลาของ "ครอบครัว" เค้าอ่ะนะคะ
"ดื้อจัง ชอบคิดไปเองเรื่อย..ดื้อ..ดื้อ"
อิชั้นอยากจะเอาหัวโขกฝาปูนให้เลือดกลบ เผื่ออาการหลอกตัวเองว่าเค้ายังแคร์จะหายไปอ่ะนะคะ
"แล้วนี่จะรอผมรึเปล่า ผมจะไปถึงที่โน่นก็คงเย็น ๆ น่ะ"
"ยังไม่รู้ค่ะ..อาจจะ..กลับก่อน"...ดีมากกกก..
"ไม่เป็นไร..งั้นเดี๋ยวผมไปถึงจะโทร.หาละกัน"
ฮืออออออ~~~~~เอาไงดีล่ะคะทีนี้...ฮืออออออ~~~
......................
เจ็บแล้วไม่จำ..
......................
แล้วนี่จะกลับมาทำให้หวั่นไหวอีกทำไม..
ฮือออออ~~~
ม่ายหวายแล้วน๊า
Create Date : 15 สิงหาคม 2549 |
|
12 comments |
Last Update : 15 สิงหาคม 2549 7:26:52 น. |
Counter : 1510 Pageviews. |
|
|
|
โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ