ใจหนอใจ~

..การที่ต้องเฝ้าคิดถึงใครบางคน ที่ไม่ควรคิดถึง...

มันทรมารเช่นนี้เองหนอ..

.......................

"ทำไมเมื่อกี้ผมโทร.ไปไม่รับสาย.."

..เงียบ..

"..ฮัลโหล ได้ยินรึเปล่า..ทำไมเมื่อกี้ไม่รับสายฮึ.."

..เงียบ..

มีแต่ความเงียบเท่านั้นที่ตอบกลับไปยังอีกฝ่ายนึง..นี่เค้าจะรู้ไหมหนอ..ว่าคนทางนี้ แอบน้ำตารื้น...ทั้ง ๆ ที่ยังขับรถ..

"..ฮัลโหล..ฮัลโหล"

"ค่ะ...."

"เป็นอะไร..ทำไมถามอะไรก็เงียบ....."

...เงียบ..

บ้าจริง...ทำไมกับอิ่แค่ได้ยินเสียงเขา หัวใจมันต้องรู้สึกละห้อยหาขนาดนี้ด้วยหนอ~

"คุณอยู่ไหนคะเนี่ย.." อิชั้นบังคับตัวเองให้ถามไปงั้นแหละ ก็รู้ทั้งรู้ ว่าเมื่อกลางวันเค้าโทร.มารายงานทีนึงแล้ว ว่ากำลังขับรถไป "บ้านโน้น" อยู่

"...คุณไม่ต้องโทร.มานะ เดี๋ยวผมรับลูกจากบ้านโน้นมาแล้วจะโทร.หาคุณเอง.."

อิชั้นพูดไม่ออก

พยายามไม่คิดแล้วนะคะ ว่าตัวเองกำลัง "ยืน" อยู่ตรงสถานะไหน แต่ให้ตายสิ...มันก็อดไม่ได้อยู่ดีแหละ..

เฮ้ยย..ก็นี่เรากำลังเล่น ๆ อยู่กับเค้าไม่ใช่หรือ..จะจริงจังไปทำไม(ฟระ) เดี๋ยวจบงานนี้แล้ว ต่างคนก็ต่างแยกย้ายไปตามทางตัวเองแล้วไม่ใช่หรือ...จะไปคิดไปแคร์เค้ามากมายอะไรนักหนา

"...ผมขับรถวนหาที่จอดอยู่ เดี๋ยวจะได้เจอลูกแล้ว...ที่จอดรถหายากชะมัด"

"อือ์ม.."

"แล้วนี่ยังไม่ได้บอกผมเลยว่าทำไมไม่รับสายผม"

"แหม่ม..ปิด....เสียงเรียกโทรศัพย์น่ะค่ะ ไม่อยากรับโทรศัพย์จากคุณ..ไม่อยากได้ยินเสียงคุณ" อิชั้นเสียงอ่อย ๆ

"...ทำไมอ่ะ..."

"ก็...ก็...มันคิดถึงคุณนี่นา"

คราวนี้เค้าเป็นฝ่าย เงียบไปบ้าง..."..โธ่....เดี๋ยววันจันทร์ก็กลับแล้ว แล้วนี่พรุ่งนี้จะไปหน้างานกี่โมง"

"พรุ่งนี้แหม่มจะไปเชียงใหม่" จะไปแน่รึเปล่ายังไม่รู้เลย หมดอารมณ์ชื่นบานไปซะแล้วอ่ะนะคะ

"ไปจนได้สินะ...แม่ไปด้วยหรือเปล่า"

"อาจจะไม่..ดูก่อนอ่ะค่ะ"

"อ้าว..เอาแม่ไปด้วยสิ วันแม่จะให้แม่อยู่บ้านคนเดียวได้ไง"

"แม่เค้าขี้เกียจนั่งรถอ่ะ..."

"แล้วจะไปกี่วัน"

"สองวันค่ะ"

"วันจันทร์จะไปหน้างานกี่โมงครับ"

".....ไม่แน่ค่ะ....ดูก่อน...คุณคะ..คุณ.....อย่าโทร.มาได้มั้ยอ่ะ..ได้ยินเสียงคุณแล้วมัน..มันยิ่งคิดถึงคุณ บอกไม่ถูกน่ะ"

"อ้าว..แล้วถ้าคนทางนี้คิดถึงบ้างล่ะ โทร.หาไม่ได้เลยหรือไง"

...เงียบ.........

"ตามใจ..ไม่ให้โทร.ก็จะไม่โทร..." ท่าทางจะโกรธ

"อือ์ม.."ช่างเถอะ..จะโกรธก็โกรธไปสิ..อิชั้นตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ

"......ทำไมทำเสียงแบบนั้นล่ะ"

"เปล่า..คุณหาที่จอดรถเถอะค่ะ จะได้..เข้า"บ้าน" "

อิชั้นไม่รอให้เค้าตอบกลับมาหรอกค่ะ แต่กลั้นใจเป็นฝ่ายกดสายทิ้งเสียเอง..

ไม่ไหวแล้ว................

มันทรมารนะ..ที่รู้ว่า..เค้ากำลังอยู่กับลูกกับภรรยาเค้าอยู่..

....................

"ผมไม่ได้อยู่กับเค้ามานานแล้วนะ........."

...ถ้อยคำของเค้าที่เคยบอกเอาไว้กับอิชั้น ย้อนกลับมาดังก้องอยู่ในหู.......

"คุณเลี้ยงลูกผมได้มั้ยล่ะ..ยังไงผมก็ต้องหาทางเอาลูกผมมาเลี้ยงเองแน่"

...ไม่จริงหรอก..มันไม่จริง..

ที่ผ่านมา อิชั้นหลอกตัวเองทั้งนั้น

สุดท้ายแล้ว..ทุกอย่างมันก็ฟ้องตัวของมันเองให้ได้รู้ ให้ได้เห็นกันแบบนี้..

....................

เจ็บนะคะ......


คงต้องขอเวลาหามุมร้องไห้ และทำใจสักพัก..........

...............

Create Date : 11 สิงหาคม 2549		0 comments
Last Update : 11 สิงหาคม 2549 20:31:33 น.
Counter : 1335 Pageviews.
Share Tweet