| All Blog
|
บทที่ 14 โทรศัพท์เจ้ากรรม เมื่อวิทแวะเข้าไปในห้องครัวในตอนบ่ายวันนั้น ทอมกับราณีกำลังนั่งจิบน้ำชาและพูดคุยกันอยู่ที่โต๊ะอาหารริมหน้าต่าง ... "อ้าว กลับมาแล้วเหรอวิท" ทอมทัก เพราะูรู้ว่าวิทเข้าไปในเมืองเมื่อตอนสายๆ "ใช่ ... นั่งด้วยคนนะ ยังไม่รีบไปไหนใช่มั้ย" ว่าแล้วเขาก็จัดแจงเอาน้ำใส่แก้วไปต้มในเตาไมโครเวฟ แล้วเอาชาซองยี่ห้อเดียวกับที่ควีนอลิซาเบธสั่งเข้าไปในวังมาแช่ลงในแก้ว "นี่ฉันกำลังคุยกับทอมเรื่องวันหยุดคริสต์มาสที่จะมาถึง" ราณีว่า หลังจากที่วิทนั่งลงที่โต๊ะเรียบร้อยแล้วพร้อมกับน้ำชาอุ่นๆกับเค็กมาเดียร่าใส่เชอร์รี่ "ทอมจะกลับไปที่เยอรมันนี ส่วนเจมส์ก็กลับบ้านเหมือนกัน" "แล้วเธอมีโปรแกรมไปไหนหรือเปล่า?" วิทถามขึ้น "ยังไม่มี ..." ราณีตอบ แต่แล้วก็หันไปทางทอมแล้วเปรยขึ้นว่า "ทอม ... เธอน่าจะชวนฉันกับวิทไปเที่ยวที่บ้านเธอนะ ตอนช่วงวันหยุดน่ะ" วิทกับทอมแอบสบตากัน ทำท่าไม่รู้ไม่ชี้ เหมือนมีความลับที่รู้กันเพียงสองคน  ... ไม่มีใครพูดอะไรออกมาในเวลานั้น ... แต่ราณีก็เหมือนจะถามทีเล่นทีจริงไปอย่างนั้นเอง ไม่ได้คาดคั้นเอาคำตอบ ประมาณว่าได้ก็ดีไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ... แต่ราณีจะรู้สึักอย่างไร ถ้ารู้ว่าทอมได้ชวนวิทไปแล้วก่อนหน้านี้และวิทตอบตกลง รวมทั้งทางบ้านของทอมก็รับรู้และเตรียมต้อนรับไว้แล้ว ... ด้วยความรู้สึกผิดเล็กๆ วิทจึงเปลี่ยนเรื่องพูด"วันนี้ที่เราเข้าไปในเมืองน่ะ ไปขอเปิดสัญญาณโทรศัพท์มา ... ตอนนี้เรามีโทรศัพท์ส่วนตัวใช้ในห้องแล้วนะ" "เธอไปขอติดตั้งโทรศัพท์มาเหรอ ... ตั้ง 100 ปอนด์น่ะนะ" ราณีทำตาโต "เปล่า ... คนไทยที่อยู่ชั้นบนเค้าเล่าให้ฟังเรื่องที่บางห้องอาจเคยขอเดินสายมาก่อน ถ้าเราโชคดีได้ห้องแบบนั้นก็แค่ไปขอเปิดใช้สัญญาณ ... บังเิอิญห้องเรามีกล่องที่ว่า ก็เลยไปขอ เสียแค่ 10 ปอนด์เท่านั้นเอง" "ดีใจด้วยนะ" ทอมตอบสั้นๆ น้ำเสียงและสีหน้าหมายความตามนั้นจริงๆ  ส่วนราณีบอกว่า "เดี๋ยวฉันไปลองหาดูในห้องบ้างดีกว่า เผื่อจะโชคดีบ้าง" "ลองดูนะ ... เป็นกล่องเล็กๆสีขาว จะอยู่ตามมุมเสา และมีช่องให้เสียบสายโทรศัพท์เข้าไป" วิทแนะนำ ******************************************************************************** วิทเกือบจะลืมเรื่องนี้ไปแล้วเพราะดูเหมือนจะไม่สลักสำคัญอะไร แต่ในค่ำวันนั้นราณีก็มาเคาะที่ประูตูห้องของเขา ... ซึ่งโดยปกติ ราณีซึ่งเป็นผู้หญิงเนปาลที่แต่งงานแล้ว จะไม่ไปเคาะห้องผู้ชายตอนกลางคืน นอกจากมีความจำเป็นจริงๆ ... วิทจึงรู้สึกแปลกใจที่เมื่อเปิดประตูออกมาเจอราณียืนอยู่ ... "ฉันไปหาดูแล้วในห้อง แต่ไม่เจอกล่องสัญญาณที่ว่า" ราณีพูดขึ้น "ก็เลยมาคิดว่าเราน่าจะมาแชร์โทรศัพท์กันสองคน ... แล้่วฉันจะได้ช่วยเธอจ่ายค่าเปิดสัญญาณครึ่งหนึ่งกับค่าบริการรายเดือนไง" วิทได้แต่อึ้งกับข้อเสนอที่ไม่ทันตั้งตัวแบบนี้ ... เมื่อตั้งสติได้ก็เลยถามออกไป "อ้าว ... แล้วที่เธอไปตกลงแชร์กับเจ๊่แมงมุมล่ะ จ่ายค่าเดินสายใหม่ไปแล้ว คนละตั้ง ... 20 ปอนด์ใช่มั้ย" "ก็เลิกไป ... ปล่อยให้คนที่เหลือเค้าแชร์กัน 4 คน" ราณีตอบหน้าตาเฉย "เอ่อ ... ขอเวลาคิดดูก่อนนะ แล้วเดี๋ยวจะให้คำตอบ" วิทตอบไปในที่สุด หลังจากที่ยังงงๆอยู่ ... แล้วราณีก็เลยลากลับห้องไป เขามานั่งคิดดูว่า แล้วเจ๊แมงมุมจะว่าอย่างไร เพราะเจ๊เคยมาชวนให้เขาร่วมแชร์โทรศัพท์ แต่ก็ได้ปฏิเสธไปเพราะอ้างว่า "ไม่จำเป็น" แต่จู่ๆเมื่อไปเจอกล่องโทรศัพท์ในห้องก็กลับไปขอโทรศัพท์มาใช้เพื่อความสะดวกสบายส่วนตัว ... ซ้ำร้ายไปกว่านั้นยังไปชวนราณีให้ไปยกเลิกตรงนั้นเพื่อมาหารค่าบริการรายเดือนด้วยกันอีก ... และจะหาทางปฏิเสธราณีอย่างไรแบบบัวไม่ช้ำน้ำไม่ขุ่น ... ******************************************************************************** เมื่อวิทเข้าไปในครัวในเย็นวันรุ่งขึ้น ราณีที่กำลังทำอาหารอยู่ในครัวเพียงคนเดียวรีบทวงถามทันที "เธอตกลงว่ายังไงเรื่องนั้นน่ะ" "เรื่องอะไรเหรอ" วิทตอบ แกล้งทำเป็นจำไม่ได้ "เรื่องแชร์โทรศัพท์ไงล่ะ ... เธอบอกเบอร์มาสิ ฉันจะได้บอกสามีให้โทรมาเบอร์นี้ไง" "เอ่อ ... เราว่ามันไม่ดีมั้ง ... เธอแชร์กับคนอื่นอยู่แล้วก็แชร์ต่อไปเถอะ" ราณีหน้าตาเหมือนไม่พอใจ โพล่งออกมาดังๆว่า "เธอนี่ช่างเห็นแก่ตัวจริงๆ" วิทงง พูดอะไรไม่ถูก ไม่คิดว่าจะเจออะไรแบบนี้ อารมณ์เริ่มขุ่นมัวขึ้นมาบ้างที่โดนใส่แบบนั้น "ใช่สิ ... เรามันคนเห็นแก่ตัวไงล่ะ" ว่าแล้วก็เดินออกจากห้องครัวไป ปล่อยให้ประตูกระแทกปิดตามหลังดังโครม  สงวนลิขสิทธิ์บทความ ห้ามเผยแพร่ ทำซ้ำ โดยไม่ได้รับอนุญาตจากผู้เขียนเป็นลายลักษณ์อักษร
|
Historicus
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] คุณพ่อลูกสอง (ตัว) Waltz in B minor, Op. 69, No. 2 by Frédéric Chopin Friends Blog
Link |
||||||||||||
