All Blog
|
บทที่ 60 ความจริงที่โหดร้าย (i) (คำเตือน: เรท Y) วันรุ่งขึ้นวิทรอโทรศัพท์จากเจฟด้วยความตื่นเต้นระคนกับความกระวนกระวายใจ เพราะนี่เป็นครั้งแรกในเวลานานนับเดือนที่ทั้งสองจะได้เจอกันอีกครั้ง หลังจากที่ต่างคนต่างวุ่นวายไปกับภาระหน้าที่ของตัวเองเกือบตลอดฤดูร้อน ... จากที่วิทรู้มาคร่าวๆคือ เจฟจะต้องนั่งรถไฟจากเมืองเล็กๆในหุบเขาที่ไปเล่นคอนเสิร์ตแห่งสุดท้ายไปยังสถานีเบอร์มิงแฮม ซึ่งกินเวลากว่า 4 ชั่วโมง และจากนั้นจึงไปเปลี่ยนรถไฟเพื่อไปยัง Oxbridge ซึ่งใช้เวลาอีกราวๆ 1 ชั่วโมง วิทนั่งรออยู่ที่ห้องพักจนกระทั่งเกือบบ่ายโมง จึงได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ... "ฮัลโล" วิทยกหูตอบไป "ฮัลโลวิท นี่เจฟนะ" "เป็นไงเจฟ ตอนนี้ถึงไหนแล้่ว?" "เราอยู่ที่เบอร์มิงแฮม" เจฟตอบมาด้วยน้ำเสียงที่เหน็ดเหนื่อย "งั้นนายจะให้เราออกไปเลยมั้ย แล้วอีกซัก 3 ชั่วโมงเจอกัน" "เ่่อ่อ ... เมื่อกี้เราโทรไปที่บ้านมา ..." เจฟพูด ... วิทจับได้ว่ามีความลังเลอยู่ในน้ำเสียง แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่านั้น ... เจฟจึงพูดต่อว่า "ยังไม่ทันได้พูดอะไร พ่อก็บอกให้ตรงกลับมาบ้านเลย" "อ้าว ... แล้วที่นัดกันไว้ล่ะ ..." วิทพูดอะไรไม่ออก ความหงุดหงิดเริ่มก่อตัวขึ้นทีละน้อย "นายใจเย็นๆ ปล่อยให้เราจัดการเองเรื่องนี้ ... แล้วเดี๋ยวเราโทรหาใหม่นะ" วิทได้แต่วางสายโทรศัพท์ไปแบบงงๆ ... สถานีเบอร์มิงแฮมเป็นเหมือนทางแยกที่ทางสายหนึ่งไป Oxbridge และอีกทางหนึ่งไปลอนดอน ซึ่งจากตรงนั้นยังต้องนั่งรถไปที่บ้านของเจฟอีกต่อหนึ่ง ... ******************************************************************************** วิทต้องรออีกกว่าชั่วโมง ซึ่งเมื่อโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้งหนึ่งในเวลาบ่ายสองกว่า จึงได้คำตอบจากเจฟว่า "เราคุยกับที่บ้านเรียบร้อยแล้ว ... นายเตรียมตัวออกจากบ้านได้เลย" "เจฟ ตอนนี้นายอยู่ที่ไหน?" "อยู่หอพัก ที่ Oxbridge" "งั้นเราออกจากบ้านตอนนี้เลย แต่กว่าจะไปถึงโน่นก็คงจะค่ำละนะ ... ไว้ถึงลอนดอนแล้วเราจะโทรหา แล้วนายช่วยมารับที่สถานีด้วยก็แล้วกัน" "โอเค แล้วเจอกันนะ" วิทไม่รู้ว่าเจฟบอกกับที่บ้านว่าอย่างไร แต่ก็ได้เก็บความสงสัยไว้ในใจ ... สิ่งที่ต้องทำตอนนี้คือรีบออกจากบ้านเพื่อไปสถานีรถไฟ ก่อนที่จะสายไปยิ่งกว่านี้ ... ******************************************************************************** ในระหว่างที่รอรถไฟจากสถานีแพดดิงตันไป Oxbridge นั้น หลังจากที่โทรหาเจฟเพื่อนัดหมายเวลาที่รถไฟจะถึง วิทยังได้โทรไปหาแตนซึ่งเป็นเพื่อนเก่าแก่ของวิทที่ลอนดอน เพื่อนัดเจอกันในช่วงที่วิทเดินทางกลับมาจาก Oxbridge ในอีก 3 วันข้างหน้า ... เมื่อวิทลงจากรถไฟก็เป็นเวลาค่ำแล้ว แต่ฟ้าในยามฤดูร้อนยังคงสว่างไสว ... เจฟมารอวิทที่ชานชลา ใีนชุดเสื้อเชิ้ต กางเกงขายาว รองเท้าหนัง และผมที่หวีเป็นระเบียบ ไม่ต่างอะไรจากครั้งแรกที่เจอกันที่สถานีแห่งนี้ แต่ทว่าในครั้งนี้หน้าตาของเจฟดูเหน็ดเหนื่อยอิดโรยอย่างเห็นได้ชัด เจฟพาวิทมาแวะกินมื้อเย็นที่ร้านแฮมเบอร์เกอร์ชื่อดัง ซึ่งเป็นทางผ่านไปยังหอพัก ... ระหว่างนั้นทั้งสองแทบจะไม่ได้คุยกันเลย เพราะต่างก็เหน็ดเหนื่อยจากการเดินทาง และโดยเฉพาะอย่างยิ่งสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นในวันนี้ ดูเหมือนจะทำให้เป็นวันที่ยาวนานราวกับไม่มีที่สิ้นสุด ... ทั้งสองเริ่มพูดคุยกันอย่างเป็นเรื่องเป็นราวก็เมื่อมานั่งลงที่โซฟาในหอพักของเจฟนั่นเอง ... วิทเล่าเรื่องงานปิกนิกของกลุ่มวิจัย และทัวร์สก็อตแลนด์ ... ช่วงหนึ่งในระหว่างการสนทนา วิทได้พูดขึ้นมาว่า "ตอนที่เรารอขึ้นเครื่องบินที่สแตนเสต็ด ... เราแอบคิดว่าเผื่อนายจะแวะมาส่ง" "ก็เราไม่ได้นัดกันไว้ไม่ใช่เหรอ" เจฟถามกลับ "เปล่าหรอก ก็แค่คิดว่านายอาจจะมาเซอร์ไพรส์เรา เ่่ท่านั้นเอง ..." วิทเกือบจะบอกต่อว่า "ก็บ้านนายอยู่ห่างไปแค่ขับรถครึ่งชั่วโมงเอง" แต่ก็ยั้งไว้ได้ทัน "เราไม่ใช่คนโรแมนติกขนาดนั้นหรอก" นั่นคือคำตอบของเจฟ "อีกอย่าง วันนั้นเราุยุ่งมากด้วย มีเพื่อนๆมาซ้อมดนตรีที่บ้าน คงปลีกตัวไปไหนไม่ได้หรอก" "เราเข้าใจ" วิทตอบเรียบๆ แต่ความรู้สึกน้อยใจดันเกิดขึ้นมาโดยอัตโนมัติ ******************************************************************************** "อ้อ นี่เป็นสูจิบัตรของคอนเสิร์ตที่ผ่านมา" เจฟพูดพลางส่งแผ่นพับมาให้ ในนั้นเป็นโปรแกรมของคอนเสิร์ตที่ระบุรายละเอียดต่างๆประเภท วันเวลา เมือง และเพลงที่เล่น ... วิทพลิกไปที่ส่วนท้าย ซึ่งเจฟเคยบอกไว้ก่อนหน้านี้ว่า "เราจะใส่ชื่อนายในส่วนขอบคุณผู้ที่ให้การสนับสนุน" "แต่เราไม่ได้ช่วยอะไรเลยนะ" วิทแย้ง แต่ก็อดปลื้มใจไม่ได้ "ช่วยสิ ... นายช่วยเป็นกำลังใจให้เรา ... แล้วก็สำหรับความรักที่มีให้เราไง" ... แต่ในนั้นมีเพียงคำขอบคุณสปอนเซอร์ ชื่อคนอีกไม่กี่คน และุพ่อแม่ของคณะนักดนตรีเท่านั้น ... เจฟมองมา และพูดเหมือนจะแก้ตัวว่า "เนื้อที่ไม่พอ ก็เลยไม่ได้เขียนชื่อนายลงไป ... รวมทั้งชื่อแฟนของนักดนตรีคนอื่นๆก็ไม่ได้ใส่เหมือนกัน" "ช่างเถอะ" วิทตอบได้แค่นั้น พลางยื่นสูจิบัตรฉบับนั้นคืนไป "ดึกแล้ว ไปนอนกันเถอะ" เจฟพูดพลางมองหน้าวิท "เราไม่ได้เจอกันตั้งนานแล้วนะ" "ใช่ เี่ี่ราไม่ได้เจอกันนานมาก ... รู้มั้ยเราคิดถึงนายแทบจะตลอดเวลา แม้กระทั่งตอนที่อยู่สก็อตแลนด์" "ตอนนี้เราอยู่นี่แล้วไง" เจฟลุกขึ้น พลางดึงวิทให้ลุกจากที่นั่งเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเจฟ และอีกครู่ต่อมาทั้งสองจึงค่อยๆล้มตัวลงบนเตียง พร้อมกับหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก และความคิดถึง ... สงวนลิขสิทธิ์บทความ ห้ามเผยแพร่ ทำซ้ำ โดยไม่ได้รับอนุญาตจากผู้เขียนเป็นลายลักษณ์อักษร |
Historicus
Rss Feed Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] คุณพ่อลูกสอง (ตัว) Waltz in B minor, Op. 69, No. 2 by Frédéric Chopin Friends Blog
Link |