มีพี่ที่รู้จักกันคนหนึ่งถามผมว่า "ทำไมงานกลุ่มเราต้องรวบมานั่งทำคนเดียวทั้งหมด ไม่แบ่งๆงานกันทำล่ะ" ตอนนั้นผมตอบพี่เค้าไปว่า "ไม่ใช่ทุกคนในกลุ่มที่จะฝากฝังงานได้" ผมคิดว่าบางครั้งถ้าเรามัวแต่มารอใครสักคนจนถึงเวลาใกล้เส้นตายมันจะทำให้ผมลุ้นจนตัวโก่งเลย ปรกติเรื่องแบบนี้ผมไม่ชอบตื่นเต้นสักเท่าไหร่ หลายครั้งการตามทวงงานแล้วมันไม่ได้ก็ทำให้ผมเสียอารมณ์ ทางที่ดี "ทำเองให้เสร็จๆไปเลยดีกว่า" การหวังพึ่งคนอื่น ส่วนมากจะทำให้ผมเครียด เพราะบางครั้งต้องตามลุ้น ไม่ก็แนวความคิด หรือ หลักการทำงานอาจไม่ตรงกัน ต่อกันไม่ติด ต้องมานั่งทำใหม่

แล้วหลายคนก็มักจะพูดว่า "เพราะเขานั้นแหละงานเลยไม่เสร็จ/ไม่ประสบความสำเร็จ"

หลายครั้งผมสังเกตคนรอบๆตัวที่มักจะมีปัญหามาให้เครียดกัน เหตุหลักๆเหตุหนึ่งที่ผมสังเกตได้คือ "เราหวังในคนอื่น" เช่น เราวานให้ใครสักคนทำอะไรสักอย่างให้เรา หากสิ่งนั้นสำเร็จก็ถือว่าดี หากไม่เสร็จก็เครียด หรือ หงุดหงิด "แล้วทำไมเราไม่หวังในตัวเราเองบ้าง" ส่วนตัวผมชอบเหนื่อยกายสบายใจมากกว่า

จริงอยู่ที่ว่า "เราคนหนึ่งไม่อาจทำทุกอย่างได้" แต่ คำว่าทุกอย่างในที่นี้มันดูกว้างจัง ที่กว้างก็เพราะว่าเราคิดว่าจะมีคนช่วยใช่ไหม ? ถ้าใช่ เราก็ลองมาคิดว่าถ้าเราต้องทำคนเดียวล่ะเราจะวางแผนการทำงานอย่างไร ลองดูว่าถ้าไม่มีคนช่วยล่ะ หรือ คิดอย่างติดลบสุดๆว่าพึ่งใครก็ไม่ได้ล่ะ ? ตรงนี้ล่ะที่จะทำให้เราประมาณการณ์สิ่งที่จะทำแบบไม่เกินมือเรา

แล้ว "ถ้าต้องทำงานเกี่ยวกับการปกครองล่ะ ?" แนวคิดแบบนี้ตายอย่างเขียดแน่ๆ ถ้าเราต่อยอดความคิดได้เราอาจพอเดาได้ว่า "หวังในตัวเราเอง" นั้นมาก่อน "ส่วนหวังในคนอื่น" นั้นมาเป็นรอง อย่าเอามาถือเป็นหลัก วางแผนเผื่อไว้เยอะๆ ไม่ยึดมั่นถือมั่นกับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง หรือ คนใดคนหนึ่งมากไป "อย่างนี้ไม่ได้ มันต้องมีสำรอง" ปรับเปลี่ยนตามสถานการณ์ไม่จับเจ่าผ่านไปเป็นบทเรียน ทำที่มีอยู่ให้ดีที่สุด

 แค่นี้วันๆเราก็ไม่ต้องเครียดอะไรมากมายแล้ว อยู่เรื่อยๆสบายๆไม่ต้องคิดอะไรมากมาย เพราะ "ทุกอย่างขึ้นอยู่กับตัวเรา" แล้ว

ฝากไว้ : ไม่ได้บอกให้อยู่อย่างโดดเดี่ยวนะครับหมายถึงพึ่งตนเองให้มากๆก่อนเท่านั้นเอง ^^

Create Date : 23 กุมภาพันธ์ 2553
Last Update : 23 กุมภาพันธ์ 2553 13:58:31 น.		4 comments
Counter : 296 Pageviews.
Share Tweet