|
....."ต่อไป..ก็..ขอนิมนต์ พระคุณเจ้า อีก 4 รูป ...ขึ้น..พิจารณา ผ้าบังสกุล ครับ...." พระภิกษุ 4 รูป ลุกขึ้น จากแถวที่นั่ง ตามเสียง ของพระโฆษก .... เดินเรียงกันอย่างเป็นระเบียบตามลำดับ พรรษา... จนไปถึง เชิงตะกอน ที่ตั้งของศพ.... "อุปปัชชิตวา นิรุชฌันติ อุปปาทะวะยะธัมมิโน อะนิจจา วะตะ สังขารา" หลังจากที่กล่าวบทพิจารณา คณะชักผ้าบังสกุลเรียบร้อยแล้ว (ซึ่ง ก็วนเวียนกันอีก หลายสิบรูป) ... ....คณะสงฆ์ ก็ เริ่ม ทำพีธีสวดหน้าไฟ ("กุสะลา ธัมมา ...อะกุสะลาธัมมา..................ฯลฯ") ---------------------------------------------------------- ....เชิงตะกอนอิฐ ที่ก่อตั้งขึ้นอย่างเรียบง่าย ล้อมรอบศพของแม่ชี ผู้หนึ่ง... ....ผู้ซึ่งถูกมะเร็งระยะสุดท้าย คร่าชีวิตจาก โลกนี้ไป... บัดนี้...เมื่อเปลวไฟสีส้มอ่อนๆ ได้เรื่มก่อตัวขึ้นช้าๆ.....ค่อยๆ กลืนกินทุกอย่างที่อยู่ในรัศมีของมัน..... "ฐานิโยภิกขุ" ....ซึ่งเป็นหนึ่งใน คณะสงฆ์ ที่มาร่วมพิธี ... ด้วยความที่ยังไม่พ้น"นวกะ" (พระบวชใหม่) ...ซึ่งไม่สามารถ สวดคำสวดในงานเผาศพได้คล่องนัก จึงเฝ้าสังเกต พีธี เผาศพ ตามแบบฉบับ ของวัดป่า.. .หรือ วัดสายปฏิบัติ... ที่เน้นความเรียบง่าย... สมถะ...ไม่ต้องมีพิธีรีตรองใดๆ ให้มากนัก........อย่างใจจดใจจ่อ... ตัวของ"พระ" ท่าน เอง ก็ พอทราบ ประวัติของแม่ชี ผู้เคราะห์ร้าย รายนี้ พอสังเขป.... เธอมาปฏิบัติธรรม ที่วัดป่าแห่งนี้ อยู่เป็นประจำ.... ไปๆ มาๆ สลับกัน...ออกไปใช้ชีวิตทางโลก บ้าง ...ถ้าว่าง ก็ มาปฏิบัติ แม่ชี เองก็ มีครอบครัว อยู่แล้ว(อายุ 30 กว่าๆ)..... ซึ่งหลายต่อหลายครั้งก็ พยายามชวน สามี และลูกสาว วัย 11 ปี ... ให้หันมาเข้าสู่ทางธรรมบ้าง...เอาไว้เป็นเครื่องยึดเหนี่ยว ในการออกไปทำงานในชีวิตจริง ....แต่แล้ว เมื่อโชคชะตา คล้ายจะเล่นตลก..... แม่ชี ค้นพบ(เมื่อสายไปแล้ว) ว่าเธอเป็นมะเร็ง ในระยะสุดท้าย.... ไม่มีทางที่จะรักษาตัวกายที่กำลังเน่าเปื่อยนี้ได้แล้ว.... แต่ ด้วย จิตใจ ที่ผ่านการบ่มเพาะ ในร่มโพธิ์ ของพระโคดมสัมมาสุมพุทธเจ้านั้น ไม่ได้ ทำให้ แม่ชี รู้สึก เศร้า หรือ เกรงกลัว ความตายแต่อย่างใดเลย.... ...บ่อยครั้งที่ คุณหมอ ประจำไข้.... เชิญ แม่ชี ไปพูดที่โรงพยาบาล.... ให้ คนไข้ ที่ป่วยเป็น โรคต่างๆ (ในระยะที่หมดหวังแล้ว)ฟัง เป็นที่น่าแปลกใจ ...สำหรับหมอและพยาบาล ที่นั่น... เพราะผู้หญิงคนนึง... ...ผู้ซึ่ง รู้แน่ชัดว่า ตนเองจะต้องมีอันสิ้นลมภายในอาทิตย์ สองอาทิตย์นี้แล้ว กลับมีสีหน้ากระจ่างใส.. ยิ้มแย้ม... ใจเบิกบาน ..อยู่ตลอด... ราวกับ ว่า.... การใช้ชีวิตในแต่ละวันของเธอนั้น เป็นเรื่องธรรมดาปกติที่สุด ไม่มีอะไรจะต้องยึดและถือ ....อีกต่อไป... ...แม่ชีผู้หนึ่ง.... .....ผู้เข้าใจแล้ว ซึ่งกฏของธรรมชาติ....เรื่องการเกิด-ดับ ......ผู้ได้ฝึกแล้ว ซึ่งการเจริญสติ สายวิปัสนากัมมัฏฐาน ......ผู้ซึ่ง มีสติ รู้สึกตัวทั่วพร้อม....อยู่ทุกขณะจิต ...ว่ากันว่า โดยปกติแล้ว ...ศพของผู้ป่วยเป็นโรคมะเร็ง ระยะสุดท้าย ....ตัวเนื้อร้าย จะทำให้ นํ้าหนองเยอะกว่าปกติ .....เพราะ เชื้อโรคที่กัดกิน ... จะทำให้เน่าเร็ว และมีกลิ่นเหม็น มาก (....อย่าว่า แต่ ศพคนป่วยเป็นมะเร็ง ระยะสุดท้ายเลย.... ....แม้กระทั่ง ศพคนชราปกติ ที่ตายตามธรรมชาติ ก็ ต้องมีกลิ่นที่เน่าเหม็น) .....แต่ในขณะ ที่ ไฟ.... กำลังลุกไหม้ โลงไม้ ที่เก็บร่างกาย ธาตุดินของผู้ตายอยู่ข้างใน .... ไม่เชื่อก็ ต้องเชื่อ..... แม้เวลาจะผ่านไปนานเท่าใด(ตอนเผา) .....กลับ ไม่ปรากฏ กลิ่นเหม็น ใดๆ ...รอบพิธีศพ.... ช่างน่าแปลกยิ่งนัก..... หรืออาจเป็นเพราะ... .....ผู้ที่ชำระจิตใจให้สะอาดก่อนจากโลกนี้ไปแล้ว.... .....ไม่ว่ากายจะเน่าเปื่อย เพียงใด.... .... ตัวจิต..ที่อยู่ในขั้น "ความว่างปล่าว" ที่เป็นจิตบริสุทธิ์ นั้น .....อาจส่งผล ให้ ไร้ซึ่ง มลทิน ของสิ่งปฏิกูล ก็เป็นได้.... //////////////////// ในขณะที่ เปลวเพลิง เปลี่ยนเป็น สีแดงฉาน ลามไปถึง กระดูกของศพ.... ทำให้เห็น ภาพเคลื่อนไหวช้าๆ ของ กายเนื้อ ที่ค่อยๆ ย่อยสลาย... เป็นอากาศธาตุ และกลับสู่ ขี้เถา... อวัยวะ ต่างๆ ...ค่อยๆ หลุด ออกเป็นชิ้นๆ...และสลายไปในที่สุด ตาม เตโชธาตุ(ไฟ) ที่แผ่ซ่าน รังสีไปทั่ว เชิงตะกอน ... ....ท้ายที่สุด (ในเชิงรูป ที่มองเห็น ) ก็เหลือไว้เพียงแต่ กระดูก ในขั้นที่แข็งที่สุด (อัฐิ) ....และฝุ่นละอองสีเทากองเล็กๆ (ขี้เถ้า) ... .....และ สิ่งอื่นๆ ก็แปรธาตุตาม สภาพ ... ....ไปอยู่ในอากาศบ้าง.....ต้นไม้บ้าง...พื้นดินบ้าง....พลังงานแสงบ้าง... .....สอดคล้อง กับที่ พระพุทธองค์ เคยสอนไว้อย่างนึงว่า.... ....."แท้จริงแล้ว...ร่างกายเรา ไม่มีอะไรเลย...ไม่มีอยู่จริง... เป็นเพียง สังขาร ที่ประกอบโดย ธาตทั้ง 4 เท่านั้น"..... นี่เป็น ครั้งแรก..............ที่ "ฐานิโย ภิกขุ" ........เกิดความร้สึกที่แปลกประหลาด อย่างบอกไม่ถูก....... .......เนื่องด้วย เพราะ เป็นงานเผาศพ แบบ ชาวบ้านๆ ของวัดป่า ไม่มีพิธีรีตรอง .......เหมือนวัดในเมืองที่ ใส่โลงเข้าเมรุ เผา อย่างดี...... ......."พระ" ท่าน ได้ เห็น สังขาร ผุสลาย หายไปต่อหน้าต่อตา..... ......พร้อมทั้ง บรรดา ญาติมิตร ครอบครัว ของผู้ตาย....ที่มาร่วมพิธี .....โดยเฉพาะ ลูกสาว วัย 11 ปี ...ซึ่งยืนซบไหล่ญาติ .....ร้องไห้อย่างหนัก ....ในขณะ ที่มอง..ร่างไร้วิญญาณของแม่ ตนเอง ......ถูกทำให้แปรสภาพ โดย เปลวไฟที่กำลังแผดเผา อยู่รอบๆ . ....กลับสู่ ความไม่มี(ตัวตน)" ซึ่งเป็นสภาพเดิมของมันอยู่ก่อนแล้ว.... เมื่อเห็น สิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้นดังนั้น.. "พระ"ท่าน ....ก็เกิด จิต ที่มัวหมอง ขึ้น.... ....ท่าน รู้สึก เศร้า และ สงสาร ....ในเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น.... ความคิด ต่างๆ ถาโถม เข้ามา เป็นระลอก ชุดใหญ่ๆ ...."ถ้า เป็น โยมแม่ ของ เรา ....เรา จะทำอย่างไรดีหนอ".... ...."ถ้า เป็น โยมพ่อ ของ เรา ...เรา จะทำอย่างไรดีหนอ".... ...."ถ้า เป็น ตัวเรา ....โยมพ่อ และ โยมแม่ ของเรา จะเป็นอย่างไรกัน บ้างหนอ".... ...."อนิจจา ชีวิต คนเรา ไม่จีรังยั่งยืนจริงๆ ...อาจตาย ได้ทุกเมื่อ ทุกขณะ" ...."ใน เมื่อมันยังไม่เกิด ....ก็ถือ ว่า ทุกๆ วัน นี้...เราโชคดีแค่ไหน ...ที่ยังมีชีวิตอยู่ .....ต่อไป ต้องใช้ ชีวิต ที่ ยังอยู่ กับคนที่เรา รัก ให้คุ้มค่า ...ก่อนที่จะ ไม่มีพวกเค้าเหล่านั้น"
| Create Date : 11 มกราคม 2559 |
|
0 comments |
| Last Update : 11 มกราคม 2559 13:33:43 น. |
| Counter : 3005 Pageviews. |
|
 |
|
