สารคดีชีวิต\"7วัน ณ เขาชนไก่ปี2\"วันสุดท้าย...

สารคดีปี5วันที่สุดท้าย
7/2/49(วันว.+6)

ตี4...
ทำไมมันลุกกันเร็วจังวะ???
แล้วกูจะลุกมาทำไมเนี่ย?

...อืม วันนี้จะได้กลับบ้านกันแล้วนี่นะ ทุกคนก็อยากจะให้วันนี้มันผ่านไปเร็วๆ

ถึงจะเป็นวันสุดท้าย แต่ภาระหน้าที่ของเรา วันนี้หนักที่สุด
ต้องไปทำการต้อนรับและแสดงการฝึกให้ผบ.ทบ.ที่มาเยี่ยมพวกเรา

ก่อนออกจากเต๊นท์ เพื่อนบัดดี้กับผมพร้อมใจกันว่า เราจะทิ้งพลาสติกปูที่นอนใว้ที่นี่แหละ
ให้พวกที่มาผลัดหน้าได้ใช้ต่อละกัน

ข้าวเช้า มื้อสุดท้ายที่จะได้กินที่นี่ วันนี้ทำเสียอารมณ์นิดหน่อย
กับมีนิดเดียว หนักข้าวก็ได้วะ

วันี้เอาหมวกเหล็กคืน พร้อมกับหม้อสนาม ล้างให้เรียบร้อยแล้วคืน
เมื่อมารวมพล ผบ.หน่วยฝึก ออกมาทำการสรุปการฝึกอีกครั้ง
นอกจากการสรุปการฝึกแล้ว ผบ.หน่วยฝึก ยังได้เอาบุญมาฝากด้วย
วันที่27 ก.พ.จะมีการทำบุญผ้าป่า วัดป่าเลไลย์ เลยบอกบุญให้นศท.ช่วยกันบริจาค(ฮา)
ซึ่งพวกเราก็ช่วยกันคนละนิดละหน่อย อย่างเต็มใจ
นอกจากการที่จะบริจาคแล้ว เพื่อนเรามีอยู่1คน ที่เงินหายตั้งแต่วันแรกๆ เราก็ช่วยกันรวมเงิน เพื่อที่จะให้เพื่อนเราที่ เงินหายได้มีเงินกลับบ้าน
รู้สึกว่า ได้เงินพอๆ กับที่หายด้วย
ห่วงแต่บัตรที่ติดกับกระเป๋าเงินที่หายไปด้วย ต้องไปทำใหม่หมดเลย

พอถึงเวลา ก็แบ่งแถว ไปตามหน้าที่ของตนที่ได้รับ
ใครไปยิงปืน ค.ก็ไป ใครไปสนามยิงปืนกลก็ขึ้นรถไป
ส่วนเรา ก็เดินไปที่สนามเพ๊นท์บอล อยู่ไม่ไกลกันนักกับกองพัน51

พอเดินไปถึง ก็เอาหน้ากาก กับปืนมาตรวจดู ต่อมาก็ดูสถานที่ที่จะทำการสาธิตว่า เรียบร้อยดีรึปล่าว
ต่อมา เราก็ลองซ้อมดูอีกครั้ง คราวนี้มีผู้บังคับบัญชาระดับค่อนข้างสูงมาตรวจด้วย
เอาอีกแล้ว ซ้อมมากี่ที่ วิธีการปฏิบัติไม่เหมือนกันซักกะที ต้องมาปรับนิดปรับหน่อยกันทู้กวัน เอาวะ เพื่อภาพที่ดีต่อนศท.ไทย(ฮา)

คราวนี้จะมีสัญญาณควันจากระเบิดควัน และ Flash bang(ระเบิดเสียง)มาประกอบการบุกด้วย
ครูฝึกหนุ่มที่จุดFlash bang ขู่ว่า "ถ้าแกยิงเพ๊นท์บอลโดนครูนะ เดี๋ยวจะเอาFlash bangปาหัวแก"(ฮา)
คราวนี้เป็นการซ้อมใหญ่ มีกระสุนให้10นัดด้วย(ยิงจริง30นัด)
พวกเราก็ทำตามที่ซ้อมมาครับพวกที่บุกก็เดินเข้ามา พวกที่ตั้งรับก็วิ่งกลับหลังเข้าที่กำลัง แต่คราวนี้มีลูกกระสุนด้วยก็แค่นั้น
...ซะที่ไหนเล่า!!!
โดนเพ๊นท์บอลสีม่วงเข้าไปที่ต้นขาซ้าย ดังเพี๊ยะ!!!
อูย แสบครับ แสบ สะดุ้งด้วย ใครก็ไม่รู้ยิงมาโดนพอดี มาดูทีหลังเป็นรอยแดงเลย

พอทำความเข้าใจในการปฏิบัติกันแล้วก็รอเวลาที่ท่านผบ.ทบ.จะมา
ครูฝึกบอกว่า อีกนาน ถ้าได้ยินเสียงเฮลิคอปเตอร์โน่นถึงท่านจะมา เลยให้เราไปนั่งพักกันก่อน
เราก็ไปพักกันแถวๆ ลานหินใกล้ๆ คุยเรื่องสัพเพเหระ นอนกันบ้าง
ผมกับเพื่อน ว่างจัด เลยไปสลักหิน เป็นชื่อตัวเองซะเลย
เอาหินที่เป็นสีแดง เป็นแท่งคล้ายๆ ดินสอ เอามากะเทาะกับก้อนหินใหญ่ ใหญ่พอๆกับรถปิคอัพเลย
จำไม่ได้ละว่าสลักอะไรบ้าง แต่รู้ว่าน่าจะกวนประสาทน่าดู


นอนๆอยู่อีกซักพัก ฮอ.บินมาพั่บๆๆๆๆๆ ในที่สุดผบ.ทบ.ก็มาถึงเขาชนไก่
แต่ก็ใช่ว่า มาถึงจะมาดูพวกเราเลย คงรับฟังการรายงานอยู่มั้ง?

...นั่งก็แล้ว ..นอนก็แล้ว ..คุยกันก็แล้วผบ.ทบ.ก็ยังไม่มา
พวกเราเลยไปคุยกับครูฝึกแก้เซ็ง
มีตอนนึง ครูเขามีปืนเพ๊นท์บอลเหมือนกัน เบากว่าด้วย มีคนทะลึ่งถามว่า ถังอัดลมแค่นั้น มันจะยิงไกลไหมครับ?
ครูฝึกเลยบอกว่า อยากลองไหมละ?พร้อมกับหันปืนมาทางเรา
วงแตกสิครับ
ไอ้วงแตกน่ะไม่เท่าไหร่ แต่ที่ซวยคือ
ผมข้อเท้าขวาพลิก
ยังดีที่อาการข้อพลิกของผมเป็นเรื่องธรรมดา เพราะพลิกบ่อยจนเคย
แต่คราวนี้เจ็บหน่อย พลิกแล้ว ลุกยังไม่ค่อยได้ ต้องนังพักซักพัก ถึงจะเดินได้ แต่ก็ยังแปล๊บๆ ที่ข้ออยู่ แต่ก็ทนเอา

เฮ้อ ไม่น่าเลย ตอนจบพระเอกดันมาเจ็บซะนี่(ฮา)

คราวนี้ มีวิทยุยืนยันมาจากครูฝึกด้วยกันว่า ท่านผบ.ทบ.เริ่มเดินทางมาแล้ว
พวกเราเลยเข้าฐานที่มั่นทันที
พวกเรารอสัญญาณFlash bangตูมแรก ซึ่งรถของท่านจะมาที่จุดใกล้ๆพอดี แล้วเราก็จะทำไปตามขั้นตอนของเรา

...รถของท่านมาถึงแล้ว
ปัง!!!
มาแล้ว พวกหน่วยบุกออกมาจากชายป่าแล้ว ตอนนี้พวกเราหน่วยตั้งรับยังไม่ยิงครับ รอมันเดินบุกมาระหว่างชายป่ากับยางรถยนต์ก่อน
....ระเบิดควันจุดแล้ววววว พวกบุกบุกมาแล้ววววว...
ยิ้งงงงงงงงงงงงงง
ปุดๆ ..ปุดๆ(ปืนมันดังอย่างนี้ครับ)
ในขั้นแรกเรายิงในจังหวะช้าๆไปก่อน รอสัญญาณFlash bangที่สองพวกที่ทำารบุกก็ขึ้นมาแทนที่เรา เราก็วิ่งๆๆไปที่ต้นไม้ข้างหน้า แล้วดักยิง
ปัง!!!
Flash bangที่สองดังแล้วววววว
ย้ากกกกก วิ่งๆๆๆๆๆๆ เนื่องจากเข็ดตอนที่โดนกระสุนเพ๊นท์บอลเข้าที่หน้าขาตะกี้ บวกกับศักดิ์ศรีด้วยต้องรอดให้ได้ ว้ากๆๆๆ
วิ่งหนีขยักแรก สำเร็จ! ไม่โดนกระสุนเลย
คราวนี้กระหน่ำเต็มที่ ว้ากๆๆๆๆๆๆๆๆปุดๆๆๆ(เสียงปืน)
พรวดๆ!?!

อะไรว้า กระสุนเขาออกทีละนัด ของกูดันออกคราวละสองนัดบ้าง สามนัดบ้าง ยังกะปืนSในเกมคอนทรา(ฮา)
ไอ้ออกที่ละสองละสามนัดนี่ไม่เท่าไหร่ แต่มันออกมาจากปากกระบอกแค่เมตรเดียวแล้วหล่นนี่ดิ กูเล็งพวกที่บุกมาไกลตั้งสิบเมตรนะโว้ย
แล้วถึงจะออกมาได้ทีละนัดไกลๆ ก็ตาม อย่างที่บอกคราวก่อน ยิงแนวตรงมันออกมาไซค์โค้งครับ
ถ้าโค้งตั้งฉากกับพื้นโลก(แกนY)ผมไม่ว่าเลย นี่ยิงไป โค้งขนานกับพื้นโลกซะงั้น(แกนX)
นี่กระสุนมันผลิตที่สหรัฐฯอย่างที่ครูฝึกว่า รึว่า เบคแฮมมันผลิตวะ โค้งซะถ้าเป็นฟุตบอลนี่โค้งหนีมือโกล เข้าประตูเข้าไปแล้ว(ฮา)

เอ้าพวกบุกบุกเข้ามาอีกแล้วววววว หนี!!!!
วิ่งๆๆๆๆๆๆ
...
เข้าที่กำบังสำเร็จ!!!~ ไม่โดนยิงแล้ว ไชโย!
เอ้า เหลือกระสุนเท่าไหร่ประเคนให้หมด ปุดๆๆๆๆๆๆๆ

ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

ไชโย!!! ไชโย!!! ไชโย!!! ยิงเสร็จไชโยให้ท่านผบ.ทบ.ด้วย

ไอ้ที่เล่ามาตั้งแต่Flash bangดังครั้งแรกจนจบนี่ ใช้เวลาไม่ถึงนาทีครับ
แต่ว่าขบวนรถท่านผบ.ทบ.ขี่ผ่านไปใช้เวลาไม่ถึงสามสิบสิบวินาทีด้วยซ้ำ
พอรถท่านผ่านไปพร้อมกับที่เรายิงเสร็จก็ไชโยกัน
จบภาระกิจแล้ว ต่อไปก็เอาปืนกับหน้ากากคืน

แต่ก่อนคืนปืน เพื่อนเราคนหนึ่ง เอากล้องถ่ายรูปมาด้วย ก็เลยถ่ายรูปกันเป็นที่ระลึกด้วย
ว่างๆ จะโทรไปหาแล้วขอรูปมาเก็บเหมือนกัน
เอาของเก็บ ก็เดินกลับฐานกันไปกินข้าว เอาแล้วสิ ข้อเท้าที่พลิกตอนนี้เริ่มส่งผลแล้ว ชักจะเดินไม่สะดวกละ
เวลาข้อพลิกนะครับ จะเกิดการฉีกขาดของกล้ามเนื้อหรือเส้นเอ็นขึ้น
ซึ่งนอกจากจะปวดแล้วยังมีเลือดที่คั่งอยู่จากการฉีกขาดของกล้ามเนื้อด้วย ทำให้เดินลำบาก
พอถึงฐาน ครูฝึกบอกใครมาก่อนให้กินกันก่อนเลย พวกเรามาเป็นชุดแรกๆ ก็เจี๊ยะเลย
พวกเพื่อนๆที่เสร็จสิ้นภารกิจก็เริ่มมากันแล้ว นอกจากนั้นยังมีพวกเพื่อนๆนศท.ที่เข้ามาผลัดต่อจากเราเข้ามาในกองพันแล้ว
ครูฝึกบอกว่า เฮ้ย ทำไมมาเร็วจังวะ คนอื่นเขาโน่นเที่ยงๆโน่นจะมา นี่10โมงกว่าก็มาแล้ว เลยมีการออกกำลังกายนิดหน่อย(ฮา)
พอพวกเพื่อนๆ เราเริ่มมากันมากขึ้น สีสันแห่งการจากลาเริ่มมีให้เห็น
ใครไปกินข้าวก็ไป ใครจะแลกอาร์มตราของสถาบันของตนเองกับของเพื่อน ตราใครที่สวยๆ มักจะมีคนจองเสมอ(ฮา)
บางคนก็แลกที่อยู่ เบอร์โทร ใครทันสมัยหน่อยก็อีเมลล์ ผมก็มีนะแต่ก็ได้มาไม่กี่คน

พอมากันครบแล้ว ก็มาตรวจของส่งของหลวงที่ยืมไป อีกครั้งเพราะว่าของพวกนี้หายไม่ได้
ไอ้หม้อสนามที่ว่าเก่าๆ น่ะ หายไป พันห้านะครับ
ราคาของหลวงจะสูงกว่าปกติ ไม่รู้ทำไม

คราวนี้ ถึงเวลาต้องไปจริงๆ ละ
พอจัดแถว ผมก็มองไปรอบๆ กองพัน51อีกครั้ง
ไปละ...
พอเดินออกไป จากค่ายเป็นหมู่ เพื่อนเราคนนึงตะโกนไปว่า
51!!51!!
ทุกคนก็ตะโกนต่อเลย
เหยี่ยวดง!
องอาจ !
รู้หน้าที่ !
มีวินัย !
ตั้งใจฝึก!
เอี้ย! เอี้ย! เอี้ย!
เฮ้!!!!!
สีหน้าของทุกคนยินดีที่ได้จบการฝึกกัน ผมเห็นแล้วก็ดีใจ
ทางครูฝึกก็ไม่ธรรมดา พอจะออกไปก็เรียกพวกเราว่า "เฮ้ย หันมาทางนี้ก่อน"
พอหันไปดู ..

..t(-0-)t..
แปลอักษรภาพเอาเองละกัน
เล่นเอาฮาเลย

อย่างที่บอกตะกี้ครับ ผมข้อเท้าพลิกแต่ก็พอทนได้
ไปๆมาๆ ตอนนี้เจ็บอีกแล้ว เฮ้อ เดินเป๋ๆหน่อย
พอออกมาจากค่าย ก็มาขึ้นรถกลับทางไกลพอสมควร
พอขึ้นรถแล้ว นึกว่าจะได้กลับเลย ที่ไหนได้ มาที่ตรงหน้าลานพระบรมรูปรัชกาลที่หก เพื่อทำพิธีปิด
แดดกำลังดีเลย ร้อนจริงๆ ครูฝึกบอกว่าเป็นครั้งแรกเลยที่มีการทำพิธีปิดให้
ถึงจะเป็นพิธีที่ดี แต่พวกเราร้อนน่ะครับเลยมีอิดออดเล็กน้อย
แต่ก็พอคลายร้อนได้เพราะว่ามีนศท.หญิงปีสี่ที่ฝึกเสร็จพร้อมกับเรามาทำพิธีด้วย
อย่างว่าแหละเจ็ดวันไ ม่เอจหญิงเลย พอเจอก็แซวซะ
ผลน่ะเหรอ?
วิดพื้นกับพื้นร้อนๆไปสิ โทษฐานแซวไม่รู้จักเวล่ำเวลา
ในพิธี เป็นการให้โอวาสของผู้บังคับบัญชาและการปฏิญาณและกราบลาพระบรมรูปรัชกาลที่หก พระบิดายุวชนทหารหรือนศท.ในปัจจุบัน
พอทำพิธีปิดแล้ว ก็ยังไม่ได้กลับง่ายๆ
ต้องมาเคลียร์เรื่องรถเมลล์ส้ม ที่จะส่งพวกเราไปตามที่ต่างๆ อีก
แต่รถมันมั่วครับ ครูฝึกจัดคิวไม่ลงตัว พวกเราเลยประท้วงกันเล็กน้อย ว่าถ้าไม่มีรถ ก็นอนที่นี่ซักคืน(ประชด)
แต่ทุกปัญหามีทางแก้
คราวนี้ไม่แบ่งว่า ใครจังหวัดไหน เอาเป็นว่า ใครไปหมอชิด2จัดแถวนี้ ใครไปหัวลำโพงมาทางนี้ แล้วไปจัดกันเองว่าเป็นจังหวัดไหนบ้าง
คราวนี้ได้ผล จัดได้ ใครไปหมอชิต2ขึ้นรถไปเป็นแถวๆ เลย
พวกผมเป็นพวกท้ายๆ แต่ก็ไม่เป็นไร ไหนะจะไปละ


ปัจฉิมบท
พอล้อรถออกมาจากค่ายแล้ว...พวกเราเฮกันเต็มรถเลยครับ
ทุกคนดีใจที่ได้จบหลักสูตรนศท.ชั้นปีที่5
บางคนบอกว่า ไม่เคยอบรมอะไรที่ยาวนานขนาดนี้เลย
ในรถนี่ นอกจากพวกเราแล้ว ยังมีเพื่อนนศท.จากม.เชียงใหม่นั่งไปด้วย บอกว่าจะไปหมอชิตด้วย
คนมันเยอะครับ นอนยัดๆกันในรถ บางคนนอนพื้นรถเลย
ออกรถมา2โมงกว่าๆ รถมันก็ไปตามทางเพื่อมุ่งสู่กรุงเทพ
ถนนก็เริ่มกว้างขึ้น พอๆ กับจำนวนรถยนต์ที่เพิ่มขึ้น เมื่อใกล้กรุงเทพเรื่อยๆ
ทางจากเมืองกาจนบุรีถึงแถวๆ นครปฐม พวกเรานอนตลอดทาง
แต่พอมาถึงกรุงเทพ วิญญาณความหน้าหม้อเริ่มกลับมา
ผ่านที่ไหน เห็นสาวเป็นไม่ได้เลยว่ะ พวกนี้ คอยาวเชียว
คอยาวไม่พอ ปากนี่แซวได้แซวดี ขนาดเขาอยู่ในแท๊กซี่ ยังแซวซะ
ผมเบื่อหน่ายกับพฤติกรรมของเพื่อนๆ มาก...
...แต่กูมายืนติดขอบกระจกรถทำไมวะ???(ฮา)
แต่ว่า กรุงเทพ ก็คือกรุงเทพวันยังค่ำ
ถึงจะมีตึกรามบ้านช่องสวยงาม มีคลองเยอะ มีวัดมากมาย
แต่สภาพมลพิษทางอากาศที่นี่ ผมรับไม่ได้จริงๆครับ
ผมหายใจที่กลางถนนในกรุงเทพได้ไม่เต็มปอดเลย มันไม่สดชื่นน่ะครับ
เรามาถึงที่หมอชิต2ประมาณ18.05น.
ผมอยากกลับอย่างเร็วที่สุดแต่ว่าพวกเพื่อนๆ มันอยากกลับ2ทุ่มพวกเพื่อนๆจะกลับกับรถปอ.2
ผมอยากกลับกับรถของสมบัติทัวร์ เพราะว่ามีคนแนะนำว่ารถดี
ผมเลยไปที่ช่องขายตั๋ว ทันที
ถามเลยว่า รถเที่ยวไปพะเยาเร็วที่สุดที่โมงกี่โมง
พนักงานบอกว่าสองทุ่ม
มีเพื่อนผมที่เรียนเอกเดียวกัน ไอ้นี่เชี่ยวหน่อย ไปเจรจากับพนักงาน
ได้ผล มีรถหกโมงยี่สิบ ปอ.1อยู่ ตั๋วราคาสี่ร้อยกว่าบาท
ผมไม่เคยนั่งรถปอ.1เลย(บ้านนอก)เลยลองนั่งดู
บอกเพื่อนกลุ่มใหญ่ว่า เฮ้ย ไปก่อนนะ พอดีได้ตั๋วมากับไอ้ท๊อป
พวกนั้นก็รอรถปอ.2ต่อไป ส่วนผมกับไอ้ท๊อปก็ซื้อของกับเข้าห้องน้ำก่อนที่รถจะออก
ไอ้เราก็ตื่นหมอชิตเล็กน้อย จะขึ้นรถเมลล์ผิดคัน(ฮา) แต่เพื่อนเราชักมือกลับมาได้
อืม รถปอ.1กับปอ.2นี่ต่างกันจริงๆ คราวหน้าขึ้นรถปอ.1ดีกว่า ถึงจะแพงกว่าก็เถอะ
เพิ่งรู้ว่า รถปอ.1 เขาจะมีการประกาศก่อนเดินทางว่าเส้นทางจะไปไหน พักกินข้าวที่ไหนโดยใช้ตั๋วของเราไปแลกข้าว
นอกจากนั้นยังมีของว่างมาถึงก็เสริฟของว่างใส่กล่องพร้อมน้ำเปล่าแบบแก้วพลาสติกใส
คิดในใจว่า เออ รู้งี้ไม่ซื้อพวกขนมมากินหรอก
ถ้าผมจะไปที่ไหนไกลๆ จะมีขนมที่ผมซื้อก่อนออกรถเสมอ
ป๊อกกี้
ต้องรสชอกโกแลตด้วยนะ ไม่รู้ทำไมว่าต้องเป็นป๊อกกี้ รู้แต่ว่ามันได้อารมณ์มากเวลาแทะป๊อกกี้แล้วมองวิวสองข้างถนนที่เดินทางไป
อืมเดินทางไกลอีกแล้วววว แต่ดีหน่อยที่เป็นปอ.1 แต่ว่ายังไงๆเบาะก็เล็กไปนิดสำหรับผมน่ะ ยิ่งเป็นเบาะที่มีที่พักแขนมากั้นสองข้าง ดูเหมือนมันจะคับๆตัวผมเลย
ในรถวันนี้ฉาย สเตลท์ หนังที่ว่าด้วยเครื่องบินที่บังคับโดยคอมพิวเตอร์แล้วเกิดปัญหาขึ้น
ต้นเรื่องนี่อย่างเท่เลยครับ แต่ว่าท้ายๆเรื่องนี่เห่ยไปเลย
ถึงว่า ทำไมนักวิจารณ์ถึงสับแหลกกับหนังเรื่องนี้
พอมันว่างๆ ไม่มีอะไรทำ ผมเลยไปคุยไอ้ท๊อปเพื่อนผมที่มาด้วยกัน
ตอนแรกว่าจะคุยซักแป๊บก็นอน ที่ไหนได้ มันคุยจ้อๆๆๆ เลย ทุกทีมันไม่เคยพูดขนาดนี้ครับ
เรื่องส่วนมากที่พูดจะเป็นเรื่องของไอ้ท๊อปเอง เพราะว่าเราอยากรู้ถึงนิสัยของเพื่อนเราให้มากขึ้น
ผมไม่ขอเล่าเรื่องของเพื่อนผมนะครับ ถือว่าเป็นเรื่องส่วนตัว
คุยกันไปคุยกันมา จนเมื่อยปาก นอนดีกว่า...
อ้าว ถึงพิษณุโลกแล้ว แวะกินข้าวๆ
อืม สมกับอาหารฟรีที่มากับรถปอ.1จริงๆ ก๋วยจั๊บถ้วยเล็ก1ถ้วย แต่ก็พอกินได้ครับ
ซื้อโมจิก้อนเล็กไป1แพค เอาไปแจกเพื่อนๆ วิดคอมที่มหาวิทยาลัย
ขึ้นรถ เอาล่ะคราวนี้นอนยาวละกัน...


...อ้าวตีสี่ละ ยังไม่ถึงแฮะ แต่ก็ใกล้ถึง อีกไม่ถึง70กิโลเมตรไม่นอนละ เดี๋ยวเลยไปที่ในเมือง
เฮ้อ ถึงซะที แต่ยังไงก็ต้องปั่นจักรยานกลับหออีก
พอถึงหอ เหนื่อยก็เหนื่อย ของก็ต้องเคลียร์จากกระเป๋า อาบน้ำอีก กว่าจะเสร็จก็ตี5กว่าๆ

กว่าจะได้นอน จบสิ้นกันที นศท.ปี5..
นอนละนะ...คร่อก


....ท้ายสุดนี้ขอขอบคุณ
พ่อแม่และทุกคนในครอบครัว
อาบุญมา ที่ให้ยืมกระเป๋าล๊อกแซกมาใช้
ครูฝึกและเพื่อนๆในผลัดที่ไปฝึก สนุกมากครับ
ดีแทค ที่ยังพอมีคลื่นโทรศัพท์เหลือไว้2ขีด
ฯลฯ
อ้อขอบคุณผู้อ่านด้วยที่ยังติดตามอ่านสารคดีของผมด้วยดีตลอดมา ถึงจะไม่ได้ลงให้อย่างสม่ำเสมอ(อู้นั่นแหละ)
สุดท้ายจริง ขอบคุรตัวเอง
ที่อุตส่าห์หาข้อมูล แล้วเปลี่ยนจากไฟล์.hand(ลายมือ) มาเป็นไฟล์.text ได้ครบ สมบูรณ์

เจอกันในสารคดีคราวหน้าครับ
สวัสดี

Create Date : 07 พฤษภาคม 2549		6 comments
Last Update : 7 พฤษภาคม 2549 10:25:06 น.
Counter : 1296 Pageviews.
Share Tweet