Long Live The King

ทรงพระเจริญ

วันนี้ ได้ชมการถ่ายทอดสดพระราชพิธีฉลองสิริราชสมบัติครบ ๖๐ ปี ตั้งแต่สายๆ จนถึงประมาณบ่ายโมงเศษ

ระหว่างที่ชมการถ่ายทอดสดนั้น ขนลุกซู่.. น้ำตาซึม
โดยไม่รู้ตัว เมื่อเห็นภาพรถยนต์พระที่นั่งเคลื่อนผ่านประชาชนเรือนแสน ทั้งตอนเริ่มต้นและจบพระราชพิธี

แม้เสียงจะไม่ชัดเจน แต่ก็ฟังออกว่า "ทรงพระเจริญ"

ในที่สุด น้ำตาก็ไหล เมื่อเห็นภาพพระบาทสมเด็จ
พระเจ้าอยู่หัว ทรงโบกพระหัตถ์ให้ประชาชน
พระพักตร์ยิ้มด้วย

ในระหว่างพระราชพิธีนั้น มีภาพประทับใจอีกหลายภาพ
อย่างเช่น ภาพที่สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ ทรงใช้ กล้องดิจิตอลถ่ายภาพ โดยมีสมเด็จพระบรมราชินีนาถ ทรงจับ
พระเกษาของสมเด็จพระเทพฯ
(ด้วยพระเกษาด้านหลังนั้นยุ่งนิดหน่อย)

ถ้าย้อนไปในอดีตที่ได้มีโอกาสเข้าเฝ้าพระบาทสมเด็จ
พระเจ้าอยู่หัว นั้น ครั้งแรกก็ตอนเล็กนัก เมื่อสมัยที่
พระสันตปาปาจอห์นปอลที่ 2 เยือนประเทศไทย
ขบวนเสด็จได้ผ่านถนนเพชรเกษม บริเวณก่อนถึง
ห้างฟิวเจอร์พาร์คบางแค ในปัจจุบัน

เราจำภาพได้ติดตา กระจกรถยนต์พระที่นั่งนั้นใสมาก
เห็นพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวและพระสันตปาปา
จอห์นปอลที่ 2 แบบชัดเจน จำได้ว่าเราไม่กะพริบตาเลย

พอมาเรียนที่ธรรมศาสตร์ ก็มีโอกาสได้รับเสด็จ
อย่างไม่คาดฝันอยู่หลายครั้ง เวลาที่พระองค์
และพระบรมวงศานุวงศ์ เสด็จพระราชดำเนินมาประกอบพระราชพิธีต่างๆ ที่วัดพระศรีรัตนศาสดาราม
หรือวัดพระแก้วนั่นเอง

เราเองก็บังเอิญเดินอยู่หน้าพระลานบ้าง สนามหลวงบ้าง
จึงได้เฝ้ารับเสด็จแม้จะอยู่ริมฟุตบาทก็ตาม

สิ่งที่ได้เห็นทุกครั้งก็คือ ทั้งสองพระองค์ หันพระพักตร์
ยิ้มให้ประชาชนที่เฝ้ารอรับเสด็จทั้งสองข้างทางเสมอ
บางครั้งสมเด็จพระบรมราชินีนาถ ทรงโบกพระหัตถ์ทักทายด้วย


ส่วนที่ได้เข้าเฝ้าแบบใกล้ชิดที่สุด ก็คือ
ตอนรับพระราชทานปริญญาบัตร ซึ่งก่อนหน้านั้น
พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ทรงพระประชวร
และไม่ได้พระราชทานปริญญาบัตรมา 2-3 ปีแล้ว

เราเองก็ทำใจมาหลายปีแล้วว่า คงไม่มีโอกาสนั้น
ซึ่งในใจตอนนั้นคิดว่าไม่เป็นไร เพราะไม่อยากให้
พระองค์ต้องทรงเหน็ดเหนื่อย เพราะพิธีพระราชทานปริญญาบัตรนั้น มีหลายแห่ง แต่ละแห่งใช้เวลานาน
หลายวันและวันละหลายชั่วโมง

แต่แล้วในที่สุด ทางมหาวิทยาลัยก็ประกาศให้
ทราบว่าในปีที่เราจบนั้น จะได้รับพระราชทาน
ปริญญาบัตรจากพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว
ซึ่งในครั้งนั้น สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดา
โดยเสด็จด้วย

จำได้ว่าเรามองทั้งสองพระองค์เกือบตลอดเวลา
ตอนไปถึงบันไดขั้นที่ 1 ก็ไม่อยากจะกะพริบตาเลย
รัศมีพระองค์เปล่งประกายงดงามมาก

ตอนซ้อมนั้น จำได้ว่าอาจารย์และผู้ฝึกซ้อมนั้น
บอกว่าห้ามสบพระพักตร์ในขณะรับพระราชทาน
ปริญญาบัตร

แต่เอาเข้าจริง เราไม่กะพริบตาเลยตั้งแต่ก้าวไปยื่น
ยื่นมือรับพระราชทานฯ และถอยหลังลงบันไดมา
เป็นโอกาสที่ได้เข้าเฝ้าใกล้ชิดพระองค์ที่สุดในชีวิต
เราแล้ว และคิดว่าคงไม่มีโอกาสนี้อีก

พอเรียนจบมาได้สักปีเศษ มีอยู่วันหนึ่งที่เราต้องไปทำธุระแถวลาดพร้าว วันนั้นนึกยังไงไม่รู้ ก็ลงที่หน้ากองสลากฯ เพื่อต่อรถไมโครบัสสาย 8 ทั้งๆ ที่ปรกติจะต่อที่ปิ่นเกล้า

แล้วถนนก็เรียบโล่ง เรามั่นใจเลยว่าจะได้รับเสด็จแน่ๆ
ที่ป้ายรถเมล์มีคนไม่กี่คน เมื่อรถยนตร์พระที่นั่งผ่านมา
ใจเราเต้นตึ้กตั้ก เมื่อเห็นธงมหาราช เพราะนั่นแปลว่า
พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ทรงประทับอยู่ในนั้น
ที่สำคัญคือ สมเด็จพระบรมราชินีนาถ ทรงประทับด้วย

เราถอนสายบัวแบบที่คิดว่าสวยที่สุดในชีวิต และยิ้ม
มองไปที่สองพระองค์

ไม่รู้ว่าเราตาฝาดหรือเปล่า
หรือคิดไปเองหรือเปล่า เราเห็นสายพระเนตรของ
ทั้งสองพระองค์ โดยเฉพาะสมเด็จพระบรมราชินีนาถ
ทรงยิ้มและมองมาที่เรา ตอนนั้นคิดเข้าข้างตัวเอง
สุดฤทธิ์ว่า ท่านทรงยิ้มให้กับคนอื่นๆ ด้วย แต่ทรง
มองที่เรา เพราะเราเป็นผู้หญิงคนเดียวตรงนั้นที่
ถอนสายบัวในชุดเสื้อยืดกระโปรงยีนส์นั่นเอง

(ต้องขอบคุณโรงเรียนหญิงล้วนแถวๆ สะพานพุทธ
ที่เคี่ยวเข็ญมาฝึกฝนมาอย่างดี เพื่อถอนสายบัว
หน้าเสาธงในวันคล้ายวันเฉลิมพระชนมพรรษาของ
ทั้งสองพระองค์)


...ขอพระองค์ทรงเจริญพระชนมายุยิ่งยืนนาน..

Create Date : 09 มิถุนายน 2549		6 comments
Last Update : 9 มิถุนายน 2549 15:45:50 น.
Counter : 697 Pageviews.
Share Tweet