ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย

ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย
.

..

...

....

......

......

.......

........

.........

..........


แต่คนพูดอ่ะจะตาย



ทำไม ใครใคร ก็พากันพูดจาทำร้ายจิตใจ

ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แต่ทำไมถึงมาพูดจาหยาบคายกันถึงขนาดนี้ ไม่เว้นแม้แต่ลูกเด็กเล็กแดง



เรื่องมีอยู่ว่า (ดนตรีบรรเลงทำนองพญาโศก)


เมื่อวานตอนเช้าแวะ เซเว่นหน้าปากซอยที่ทำงาน เพราะอยากดื่มโค้ก แก้กระหาย หลังจากวิ่งตับกระจายมาจากสถานีรถไฟฟ้าศาลาแดง ร้านนี้เป็นร้านเล็ก ๆ พอเข้าไปก็เจอเด็กผู้ชายยืนกินขนมอยู่หน้าประตู ก็ไม่ได้สนใจอะไร นึกว่าลูกคนมาซื้อของ เดินไปหยิบโค้ก แล้วก็รีบออกมาจ่ายตังค์ เห็นเด็กน้อยเงยหน้าขึ้นมามองแล้วพูดอะไรไม่รู้ เพราะใส่หูฟังอยู่ ตอนแรกนึกว่ามันชม 555

ปรากฎว่า พอเอาหูฟังออกเพื่อฟังคำชมนั้นให้ชัด ๆ คำพูดที่ได้ยินคือ






"อ้วนแล้วยังจะกินโค้กอีกเหรอ"


แป่ววววววว ประชาชนล้านเจ็ดสิบเอ็ดแสนในเซเว่นเล็ก ๆ นั้น ไม่ต้องบอกก็รู้ ว่า ได้ยินชัด ชัดโดยไม่ต้องใช้ gsm เลยจ้า และ ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่า พวกแม่ง (ต๊ายหยาบคาย) กะลัง หัวเราะกัน ถึงเสียงมันจะไม่ดังก็เหอะ แต่เสียงเล็ก ๆ นั้นมันช่างเสียดแทงเข้าไปถึงขั้วหัวใจซะเหลือเกิน ทำไมถึงทำกับช้านนนน ด้ายยยยยยยยยยย

พนักงานเซเว่น แทบจะกระโดดข้ามเคาน์เตอร์ออกมาตะบบ เด็กน้อยน่ารักช่างจำนรรจาคนนั้น ให้หายไปในพริบตา

ส่วนเดี๊ยน หูอื้อ ตาลาย คล้ายจะเป็นลม มองเด็กน้อยด้วยแววตารักใคร่ ทนุถนอม ก่อนจะค่อย ๆ บรรจงเอากระป๋องโค้ก เขกกบาลเด็กน้อย อย่างเบามือ ก่อนเด็กน้อยจะเปล่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด ฐานพูดความจริง ร่างอันบอบบางปราดเปรียวของเดี๊ยนก็โดดขึ้นคร่อมมอไซค์หน้าเซเว่นหายไป

ป่านฉะนี้เด็กน้อยต่อนนั้นคงจะรู้แล้วว่า ความจริงนั้นเป็นสิ่งไม่ตาย แต่ตัวตูเองนี่แหละจะตาย



ยัง ยังไม่หมดแค่นั้น เคราะห์กรรมยังกระหน่ำซัมเมอร์เซลล์ไม่เลิก

ตอนเย็นวันนี้ (ดนตรีบรรเลงทำนอง พรหมลิขิต) ขณะกำลังเลือกซื้ออาหารอยู่หน้าบิ๊กซี อย่างเพลิดเพลินเจริญใจ อาหารลานตาไปหมด ตื่นตาตื่นใจมั่ก ๆ น้ำลายจะหกมิหกแหล่

"บุญลิขิตบันดาลชักพา ดลให้เราพบกันทันใด" พลันสายตาก็ไปประสานกับพ่อค้าหนุ่มรูปงาม ว้าว ขายข้าวซะด้วย (ข้าวสวยที่เป็นถ้วย ๆ อ่ะ) กะลังอยากได้ข้าวอยู่พอดี เล่นหูเล่นตาพองาม แล้วปรี่เข้าไปแบบไม่ให้ทันตั้งเนื้อตั้งตัว พ่อหนุ่มหันมายิ้ม โอ้ว กระชากใจป้ามั่ก ๆ ค่า ขาแข้ง ใจเจย สั่นนนนน กระมิดกระเมี้ยนเข้าไป กำลังจะอ้าปากพูด พ่อหนุ่มรูปงามก็เอ่ยขึ้นมาก่อน ราวกับรู้ใจว่า



รับกี่กระสอบดีครับ แต่วววววววววววว



หมดกั๊น หมดกัน ถามงี้ได้ไงฟ่ะ เพื่อนเล่นแกรเหรอ ตรูเนี่ยรุ่นทวดแล้วนะเฟ้ย (อ้าว เฮ้ยลืมตัว) น้องค่ะ พูดอย่างนี้หมายความว่าไง หมายความว่าอย่างพี่นี่ต้องกินเป็นกระสอบเหรอ พูดจาทำร้ายจิตใจมั่ก ๆ


2 จ้ะ ขอ 2 เลย แหม รู้ใจเจงๆ


อ้วน อ้วน อ้วน อ้วน อ้วน ใคร ๆ ก็หาว่าเธอนะอ้วน

เด็กมันยังรู้เลยว่ากินน้ำอัดลมอ่ะอ้วน แล้วเราอ่ะ คราวทวดแล้ว รู้ก็ทั้งรู้แต่ก็ยังกิน วันนึงนี่หลายกระป๋องเลยนะ บางวันข้าวเช้าไม่ได้กินอ่ะ ซัดโค้กก่อนเลย 1 กระป๋อง เฮ้อ ชีวิตเศร้าของสาวออฟฟิศ



จริง ๆ เราอ่ะ ไม่ได้อยากกินนะ แต่ปอบอ่ะ ปอบมันอยากกิน มันบังคับเราให้เราไปซื้ออ่ะ จริง ๆ นะ (รำไม่ดีโทษปอบ ครับพี่น้อง)

ไม่เชื่อถามปอบ จิ

Create Date : 23 กันยายน 2550		3 comments
Last Update : 15 ตุลาคม 2551 12:20:37 น.
Counter : 597 Pageviews.
Share Tweet