วันที่ฝนโปรยปรายกับน้ำใจที่หายไป อยู่ในช่วงย้าย และจัดการ blog ใหม่ครับเนื่องจากมีชีวิต ออนไลน์อยู่หลายที่เหลือเกิน ขอจัดระบบตัวเองใหม่จะได้มีเรื่องมาเขียนมาคุยกันเยอะๆ 28 06 04 วันที่ฝนโปรยปรายกับน้ำใจที่หายไป วันนี้ผมตื่นมาเช้ามาก ก็เพราะเมื่อวานรวมถึงเมื่อคืนผมหมดเวลาไปกับการนอนหลับอย่างมากมายสิริรวมเกือบ 20 ชมได้ ทำให้ 9 โมงเช้าวันนี้ผมตื่นขึ้นมามองฟ้าที่เริ่มครื้มเหงาได้ทัน ผมตัดสินใจอาบน้ำเพื่อออกไปธุระที่ธนาคารในมหาลัย ขี่รถผ่านรั้วมหาลัยไปได้ไม่เท่าไหร่ฝนเริ่มลงเม็ดบางๆลงมากระทบหน้า ธนาคารในช่วงสายในวันจันทร์ ย่อมวุ่นวายเป็นธรรมดา มีนักศึกษาอยู่ 3-4 คนเข้าแถวมีคุณลุงคนหนึ่งอยู่รอแถวข้างหน้าผม แกมากับคุณป้าอีกคนที่นั่งรออยู่นอกแถว ผมรอจนถึงคิวผมซึ่งธุระของผมก็ไม่นานอะไรแค่จ่ายค่าโทรศัพท์ก็เรียบร้อยผมเปิดประตูเดินออกมาก็ผมฝนตกอย่างหนักแล้ว คิดในใจว่าอีกพักใหญ่แน่นอนกว่ามันจะหยุด ผมหยิบหนังสือ เจ้าชายน้อย ขึ้นมาอ่าน หยิบwalkman ขึ้นมาฟัง เพลง somewhere over the rainbow เริ่มเล่นเพลงนี้กับหนังสือเล่มนี้ช่างเข้ากับบรรยากาศตอนนี้ได้อย่างกลมกลืนผมหันไปข้างหลังเห็นคุณป้าคนข้างในผลักประตูออกมาด้วยท่าทางไม่ทะมัดทะแมงเอาเสียเลยเนื่องจากอายุของแก ขณะเดียวกันก็ได้ยิเสียงแตรรถดังกระชั้นหลายทีติดต่อกันยังไม่ต้องหันไปมองผมก็รู้ว่าคนบีบแตรนั้นเค้าคงจะต้องการอะไรซักอย่างมองลงไปก็เห็นรถคันหนึ่งพยายามจะถอยออก แต่ก็ไปติดรถอีกคันที่จอดเปิดไฟขอทางขวางเอาไว้ ผมเห็นชายวัยกลางยืนถือร่มทำหน้าตาเป็นกังวลมองมาที่คุณป้าคนนั้น สลับกับการมองไปยังเจ้ารถที่ส่งเสียงแตรออกมาอย่างเกรี้ยวกราด ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าชายคนนี้คงเป็นคนขับรถคันนี้แน่ๆซึ่งก็คงมากับคุณป้าและคุณลุงในธนาคารเมื่อกี๊นั่นเอง และเค้าขยับรถมาใกล้ๆเพื่อให้คุณป้ารถระยะการเดินให้สั้นลงเพราะดูจากอายุและสังขารของคุณป้าแล้วเป็นการลำบากมากทีจะเดินบันไดลงมาตั้งหลายขั้น แค่ดูท่าทางการมองหาราวบันไดนั่นผมก็รู้สึกสงสารแกพอสมควรแล้วล่ะครับ ขณะที่ชายคนนั้นเดินเข้ามาใกล้ๆคุณป้าเพื่อรอรับแกเดินลงบันได เจ้าของรถที่ส่งเสียงแตรก็เปิดประตูลงมาด้วยความหงุดหงิดแล้วตะโกนออกมาถึงไม่ตั้งใจฟังก็ได้ยินแน่ๆว่า “ใครมาจอดรถขวางทางเนี่ย แล้วเมื่อไหร่มันจะออกได้ล่ะ” เจ้าของเสียงเป็นหญิงสาวในชุดสาวออฟฟิสที่ไม่น่าจะเป็นใจร้อนอะไรมากมายเลย ผมเห็นผู้ชายคนนั้นทำหน้าไม่สบายใจอย่างแรงก็บอกออกไปเบาๆว่า “รอคุณยายหน่อยแล้วกันนะครับ เดี๋ยวจอดไกลแล้วแกจะลื่น” เธอคนนั้นก็ยังทำท่ากระฟัดกระเฟียดโวยวายต่อ “เร็วๆสิ คนมีธุระต้องทำต่อ” จากสายตาผมแลดอีกหลายๆคู่ที่มองเหตุการณ์นี้อยู่ก็รู้ว่าเรื่องราวทั้งหมดมันคงกินเวลาไม่นานนักหรอก ที่คุณป้าจะเดินไปถึงรถรวมๆไม่เกิน 5 นาทีผมก็ไม่รู้ว่าเธอจะรีบไปทำอะไรนักหนากับเวลา 5 นาทีกับคนแก่คนนึงที่กำลังเดินอยู่บนพื้นที่เปียกลื่นอย่างระมัดระวัง ผมมองเห็นคุณป้า พยายามเดินอย่างเร็วที่สุดเท่าที่แกจะทำได้ และผมก็เห็นเธอคนนั้นมองเห็นสายตาหลายคู่ที่ตำหนิพฤติกรรมของเธอเดินเข้ารถไปอย่างไม่รู้จะทำอะไรต่อดี คุณป้าเดินเข้าไปในรถ ผู้ชายคนกลับเข้าไปถอยรถหลบให้เธอคนนั้น.. ขับออกไป หลังเหตุการณ์นี้ เธอคนนั้นอาจจะมีเรื่องหงุดหงิดใจอยู่ซักพักไม่พักใหญ่ก็พักน้อยแต่เชื่อเถอะครับไม่นานนักกับธุรกิจธุรกรรมของหล่อนที่ผ่านเข้ามาไม่เกินพรุ่งนี้เธอต้องลืมเรื่องนี้ไปแน่ๆ แต่กับผม ผมยังไม่ลืมแน่ๆ อย่างน้อยเวลาฝนตกในช่วงสายๆผมคงนึก ถึงน้ำใจของคนที่มีให้กันเริ่มจางหายไปกับสังคมนี้ ... มันคงมีซักที่ล่ะนะ ที่มันยังคงหลงเหลืออยู่ เพลง Somewhere over the rainbow จบลงพอดี ...   Create Date : 28 มกราคม 2548 2 comments Last Update : 11 มิถุนายน 2550 10:41:56 น. Counter : 510 Pageviews. Share Tweet

จริง ๆ อ่านมานานแล้ว เพิ่งจะได้ฤกษ์เขามาแสดงความเห็น อิอิ เราก็แอนตี้สังคมไม่หยอก รอวันที่อารมณ์มันเบา ๆ ลงก่อน อ่านแล้วก็ชวนหดหู่ และอยากปากมาก ชาวประชาเร่งรีบกันจนลืมใครอีกหลาย ๆ คน เรื่องของตัวเองต้องมาก่อน (เฮ้อ แต่เราก็เป็นบ้างนะ แต่คงไม่ไปเดือดร้อนถึงคนอื่น) ไม่ว่าจะเข้าคิวแบ็งค์ ก็น่าเบื่อ และโดยเฉพาะวันฝนตกน้ำเจิ่งนอง แล้วรถก็ขับแบบไม่คิดถึงคนที่เดินบนทางเท้า เป็นตอนเช้าด้วยแล้ว นรกมีจริง... ที่ต้องเลือกกับกลับบ้าน ลาป่วยไปเลย หรือยอมไปทำงานทั้งที่เสื้อผ้าเขรอะ ๆ แบบนั้น   โดย: พรายทราย 9 มีนาคม 2548 16:48:52 น.

คนแบบนี้มันมีอยู่เยอะ ทำไงได้ต้องอยู่บนดาวดวงเดียวกับมันด้วย อย่าเผลอตัวไปเป็นอย่างมันก็แล้วกันไอ้น้อง   โดย: yahda IP: 221.128.119.8 23 มิถุนายน 2548 18:18:52 น.